Relaties
alle pijlers
Breken met mijn stiefmoeder
vrijdag 16 maart 2018 15:28
Ik sta op het punt om het contact met mijn stiefmoeder te verbreken. Het is iets waar ik jaren over in dubio zit, maar nooit durfde. Nu vind ik het nog steeds ontzettend moeilijk om te doen, maar ik zie eigenlijk geen andere optie meer.
Het plan is om in ieder geval geen contact te hebben voor een jaar, omdat 'nooit' wel erg heftig is en omdat ik even wil aanzien wat een jaar geen contact met me doet.
Misschien vragen jullie je af waarom dit zo moeilijk voor me is, het is tenslotte niet mijn eigen moeder, maar mijn stiefmoeder. Dat heb ik me ook afgevraagd en ik denk dat ik me voornamelijk schuldig voel en/of teveel twijfel aan mezelf. Vragen als: Is het wel zo erg? Is dit echt nodig? Mág ik dit wel doen? En dan heb ik het nog niet eens over de gevolgen... Hoe het contact met mijn vader dan verloopt, de gezamenlijke mensen die we kennen, de plekken waar ik haar nog kan tegenkomen en hoe ik daarmee omga...
Mijn verhouding met mijn stiefmoeder (ik noem haar even B voor het gemak) is nooit echt goed geweest of soepel verlopen. Nu is dat niet heel gek voor een stief-relatie, maar ik merk dat ik me te vaak vernederd voel door haar en vooral: dat ik nooit helemaal mezelf kan zijn. Ik vind het eigenlijk gewoon geen prettig mens.
Wat er allemaal gebeurd is, is een lang verhaal en redelijk ingewikkeld, omdat ook mijn moeder en stiefvader er een rol in spelen. Het is emotioneel vooral ook ingewikkeld. Het lastige is, dat ik niet eens zoveel hele concrete dingen kan benoemen, het is niet een overduidelijk verhaal van mishandeling. Ik kan alleen maar zeggen dat ik me nooit geaccepteerd heb gevoeld door haar, dat ze vaak jaloers op me was/is en zeer wisselende gezichten heeft. Ik voel me niet goed in het contact met haar.
Jaren lang heb ik van alles geprobeerd (ook omdat ik dacht dat het aan mij lag en ik me schuldig voelde). Ik heb geprobeerd met haar te praten en dingen 'uit te praten'. Dat werkte niet. Ik heb geprobeerd met enige afstand met haar om te gaan en mijn grenzen aan te geven. Ook dat werkt niet. Ik heb geprobeerd onze band, voor zo ver die er is, te verbeteren. Dat gaat enigszins, maar gaat wel ten koste van mij. Ik moet me inhouden en op eieren lopen... dan is het te doen.
Dus ik zie geen andere mogelijkheid meer dan het contact te stoppen, in ieder geval voor een tijdje. Maar jemig wat is dit moeilijk! Ik worstel vooral erg met twijfels dus of ik niet overdrijf. Maar dat is wel wat ik al heel lang heb gedaan. Steeds maar aan mezelf twijfelen en me schuldig voelen. Misschien moet ik nu mezelf maar eens serieus nemen?
Het plan is om in ieder geval geen contact te hebben voor een jaar, omdat 'nooit' wel erg heftig is en omdat ik even wil aanzien wat een jaar geen contact met me doet.
Misschien vragen jullie je af waarom dit zo moeilijk voor me is, het is tenslotte niet mijn eigen moeder, maar mijn stiefmoeder. Dat heb ik me ook afgevraagd en ik denk dat ik me voornamelijk schuldig voel en/of teveel twijfel aan mezelf. Vragen als: Is het wel zo erg? Is dit echt nodig? Mág ik dit wel doen? En dan heb ik het nog niet eens over de gevolgen... Hoe het contact met mijn vader dan verloopt, de gezamenlijke mensen die we kennen, de plekken waar ik haar nog kan tegenkomen en hoe ik daarmee omga...
Mijn verhouding met mijn stiefmoeder (ik noem haar even B voor het gemak) is nooit echt goed geweest of soepel verlopen. Nu is dat niet heel gek voor een stief-relatie, maar ik merk dat ik me te vaak vernederd voel door haar en vooral: dat ik nooit helemaal mezelf kan zijn. Ik vind het eigenlijk gewoon geen prettig mens.
Wat er allemaal gebeurd is, is een lang verhaal en redelijk ingewikkeld, omdat ook mijn moeder en stiefvader er een rol in spelen. Het is emotioneel vooral ook ingewikkeld. Het lastige is, dat ik niet eens zoveel hele concrete dingen kan benoemen, het is niet een overduidelijk verhaal van mishandeling. Ik kan alleen maar zeggen dat ik me nooit geaccepteerd heb gevoeld door haar, dat ze vaak jaloers op me was/is en zeer wisselende gezichten heeft. Ik voel me niet goed in het contact met haar.
Jaren lang heb ik van alles geprobeerd (ook omdat ik dacht dat het aan mij lag en ik me schuldig voelde). Ik heb geprobeerd met haar te praten en dingen 'uit te praten'. Dat werkte niet. Ik heb geprobeerd met enige afstand met haar om te gaan en mijn grenzen aan te geven. Ook dat werkt niet. Ik heb geprobeerd onze band, voor zo ver die er is, te verbeteren. Dat gaat enigszins, maar gaat wel ten koste van mij. Ik moet me inhouden en op eieren lopen... dan is het te doen.
Dus ik zie geen andere mogelijkheid meer dan het contact te stoppen, in ieder geval voor een tijdje. Maar jemig wat is dit moeilijk! Ik worstel vooral erg met twijfels dus of ik niet overdrijf. Maar dat is wel wat ik al heel lang heb gedaan. Steeds maar aan mezelf twijfelen en me schuldig voelen. Misschien moet ik nu mezelf maar eens serieus nemen?
vrijdag 16 maart 2018 15:53
Dat zou wel heel erg zijn, zeg, ik hoop het niet. Hij zal toch best weten dat het niet goed zit? En leuk zal hij het niet vinden, maar ik mag toch echt hopen dat hij zijn bloedeigen dochter niet achterstelt bij zijn tweede vrouw?
Rot voor je TO, maar het kán gemoedsrust geven. Hou het bij jezelf, zoals dat heet. Sterkte, heftig hoor.
vrijdag 16 maart 2018 15:54
Is het je de gevolgen waard?
Je komt nu wel eens mensen in je leven tegen waar het minder mee klikt of die je eigenlijk niet in je leven wil hebben. Wat ik vooral in je verhaal teruglees is dat er geen echte aanwijsbare dingen zijn maar het meer een gevoel is. Is het gewoon accepteren dat jullie elkaar niet echt liggen maar elkaar in elkaars leven accepteren echt niet te doen?
Mijn zwager is getrouwd met een vrouw die verre van een vriendin zal worden. Het is gewoon een bijzonder meisje met hele bijzondere eigenschappen. Ze heeft onsgekwetst en pijn gedaan en nu ze kinderen heeft is het allemaal nog een stuk lastiger omdat ik weet dat je er weinig aan kan doen omdat ze autisme blijkt te hebben.
Bij het idee dat ik ze morgen bij mijn schoonouders zie krijg ik al kriebels. Maar ik accepteer haar als vrouw va mijn zwager, het is me geen breuk in de familie waard. Even een paar uur op mijn tanden bijten en weer naar huis.
Je komt nu wel eens mensen in je leven tegen waar het minder mee klikt of die je eigenlijk niet in je leven wil hebben. Wat ik vooral in je verhaal teruglees is dat er geen echte aanwijsbare dingen zijn maar het meer een gevoel is. Is het gewoon accepteren dat jullie elkaar niet echt liggen maar elkaar in elkaars leven accepteren echt niet te doen?
Mijn zwager is getrouwd met een vrouw die verre van een vriendin zal worden. Het is gewoon een bijzonder meisje met hele bijzondere eigenschappen. Ze heeft onsgekwetst en pijn gedaan en nu ze kinderen heeft is het allemaal nog een stuk lastiger omdat ik weet dat je er weinig aan kan doen omdat ze autisme blijkt te hebben.
Bij het idee dat ik ze morgen bij mijn schoonouders zie krijg ik al kriebels. Maar ik accepteer haar als vrouw va mijn zwager, het is me geen breuk in de familie waard. Even een paar uur op mijn tanden bijten en weer naar huis.
vrijdag 16 maart 2018 16:12
Ik wil het aankondigen, uiteraard. 'Dood laten bloeden' is geen optie, ik zal het haar kenbaar moeten maken.
Dank je Hunniebunnie.
Mijn vader weet inderdaad dat het niet botert tussen B en mij. Dit zal echter wel als een verrassing komen, maar ik denk ook niet dat hij me zo gauw in de steek zal laten eerlijk gezegd. Toch hou ik overal rekening mee (uit zelfbescherming) en als het zo zou uitpakken, zou ik dat uiteraard vreselijk vinden, maar dan is dat zijn keuze.
Tess, Nou er zijn wel degelijk aanwijsbare dingen, maar geen enorm grote en duidelijke. Ze heeft me niet geslagen, geen overduidelijke dingen naar de buitenwereld, maar er is wel degelijk onderhuidse vernedering geweest, pijnlijke, haatdragende opmerkingen, jaloezie, geschreeuw, me openlijk afkeuren, mijn moeder beledigen (waar zij niet bij was) ten opzichte van mij, mij continue vergelijken met anderen die allemaal veel 'beter' zijn dan ik, zelden persoonlijke complimenten geven en nog wel meer van die dingen.
En ja, natuurlijk zijn er mensen waar het minder mee klikt of niet zo lekker loopt. Als je die enigszins kunt vermijden, prima. Dat doe ik ook. Maar dit is de vrouw van mijn vader en ze snapt mijn stille hints kennelijk niet dat ik haar op afstand wil houden. Sterker nog; ze wil maandelijks met mij 'leuke dingen' doen.
Ik heb geprobeerd haar te accepteren zoals ze is, dat gaat ook wel redelijk, maar andersom is dit voor 80% niet het geval. Zij is blijkbaar in de veronderstelling dat we wél een band hebben of ze doet alsof. Ik denk dat zij vooral naar de buitenwereld het beeld wil ophouden dat ze een prima band heeft met de dochter van haar man.
Dank je Hunniebunnie.
Mijn vader weet inderdaad dat het niet botert tussen B en mij. Dit zal echter wel als een verrassing komen, maar ik denk ook niet dat hij me zo gauw in de steek zal laten eerlijk gezegd. Toch hou ik overal rekening mee (uit zelfbescherming) en als het zo zou uitpakken, zou ik dat uiteraard vreselijk vinden, maar dan is dat zijn keuze.
Tess, Nou er zijn wel degelijk aanwijsbare dingen, maar geen enorm grote en duidelijke. Ze heeft me niet geslagen, geen overduidelijke dingen naar de buitenwereld, maar er is wel degelijk onderhuidse vernedering geweest, pijnlijke, haatdragende opmerkingen, jaloezie, geschreeuw, me openlijk afkeuren, mijn moeder beledigen (waar zij niet bij was) ten opzichte van mij, mij continue vergelijken met anderen die allemaal veel 'beter' zijn dan ik, zelden persoonlijke complimenten geven en nog wel meer van die dingen.
En ja, natuurlijk zijn er mensen waar het minder mee klikt of niet zo lekker loopt. Als je die enigszins kunt vermijden, prima. Dat doe ik ook. Maar dit is de vrouw van mijn vader en ze snapt mijn stille hints kennelijk niet dat ik haar op afstand wil houden. Sterker nog; ze wil maandelijks met mij 'leuke dingen' doen.
Ik heb geprobeerd haar te accepteren zoals ze is, dat gaat ook wel redelijk, maar andersom is dit voor 80% niet het geval. Zij is blijkbaar in de veronderstelling dat we wél een band hebben of ze doet alsof. Ik denk dat zij vooral naar de buitenwereld het beeld wil ophouden dat ze een prima band heeft met de dochter van haar man.
vrijdag 16 maart 2018 17:15
Maar ze doet dus wel haar best. Je kunt toch ook aangeven dat je geen behoefte hebt in die maandelijkse uitstapjes?
Kan het ook zo zijn dat ze de dingen niet zo bedoelt? Kan me nl niet voorstellen dat iemand die iemand zo kan kwetsen volgens jouw verhaal wel gezellig met je op pad wil.
De keuze is aan jou natuurlijk maar kan een flinke stap terug niet al voldoende zijn? Weinig contact en als je haar ziet gewoon even vriendelijk zijn en daarna weer naar huis gaan. Je plaatst op deze manier je vader in een lastige positie en de vraag is of je dat voor jou opweegt tegen het gevoel wat je krijgt als er geen contact meer is.
Als je geen contact meer met haar hebt zijn er weer andere problemen. Wellicht wil je vader je niet meer of minder zien. Zit jouw vader er middenin enz dit zal ook gevolgen voor jou hebben. Denk ja dat dat gevoel prettiger is dan haar soms even moeten zien?
Kan het ook zo zijn dat ze de dingen niet zo bedoelt? Kan me nl niet voorstellen dat iemand die iemand zo kan kwetsen volgens jouw verhaal wel gezellig met je op pad wil.
De keuze is aan jou natuurlijk maar kan een flinke stap terug niet al voldoende zijn? Weinig contact en als je haar ziet gewoon even vriendelijk zijn en daarna weer naar huis gaan. Je plaatst op deze manier je vader in een lastige positie en de vraag is of je dat voor jou opweegt tegen het gevoel wat je krijgt als er geen contact meer is.
Als je geen contact meer met haar hebt zijn er weer andere problemen. Wellicht wil je vader je niet meer of minder zien. Zit jouw vader er middenin enz dit zal ook gevolgen voor jou hebben. Denk ja dat dat gevoel prettiger is dan haar soms even moeten zien?
zaterdag 17 maart 2018 11:12
Tess, dank voor je reactie.
Ik vind het lastig... Wat jij zegt heb ik namelijk ook vaak gedacht: Ze doet toch haar best? Ze bedoelt het vast niet zo. Ze kwetst me niet opzettelijk.
Ik vind het zelf dus ook héél raar dat ze naast die kwetsingen gezellig met me wil doen. Eerlijk waar, ik begrijp er niets van. En daarom vertrouw ik het ook niet helemaal.
Ik heb een tijd inderdaad gewoon vriendelijk gedaan, dingen langs me heen proberen te laten glijden, contact minder frequent en grenzen aangegeven. Maar op de een of andere manier blijft ze steeds proberen weer dichterbij te komen. Met een soort enthousiasme, waarbij ik me dan schuldig voel om te weigeren. Zo stelde ze voor samen op vakantie te gaan (twee weken) met mijn vader erbij. Precies om de redenen die je hierboven zei, heb ik gedacht: Nou, misschien is het wel goed, misschien verbetert het onze band en het is toch lief bedoeld?
Dus ging ik... Maar eerlijk gezegd heb ik er enorm tegenop gezien en die twee weken waren echt overleven voor me. Niet zozeer omdat ze naar deed naar mij (één keer), maar om de spanning die er continue was, die ik herkende van vroeger.
B is nogal een dominant type wat graag de controle wil hebben en wil bepalen. Als het niet gaat op haar manier, gaat ze mokken en in het gunstigste geval is ze gewoon stil. De omgang met mijn vader is ook niet om aan te zien. Ik vind dat ze hem afsnauwt en behandelt als een hond (ja, klinkt heftig, maar ik zie het zo). Nou laat ik me niet meer verleiden om het voor mijn vader op te gaan nemen of me ermee te bemoeien. Dat deed ik als kind wel en werkte natuurlijk als olie op het vuur bij haar.
Die vakantie was vrijwel alleen maar op eieren lopen voor mij. Vooral de spanningen en de negatieve sfeer vond ik vreselijk. Dat doe ik dus nooit meer. Ik zie het als mijn laatste poging om er wat van te maken met haar.
Maar goed, punt is dus dat als ik gewoon aardig doe en neutraal, zij dat aangrijpt om het contact aan te halen of te intensiveren. Mijn grenzen worden dan continue getart. En gewoon 'nee' zeggen is niet zo makkelijk bij haar. Dan kan ik veel boosheid verwachten en kinderachtige reacties. Daar word ik dan weer erg gestresst van.
Nu ik dit zo opschrijf, is me één ding duidelijk: Zij heeft moeite met andere meningen, met iemand in zijn waarde laten. Bij haar is het zwart of wit. Of je bent helemaal ok, of je bent helemaal niks.
Ik vind zelf geen contact ook een vrij rigoreuze beslissing, maar ik zie even geen andere manier. Die heb ik dus al geprobeerd en als alles zo zwart wit is bij haar, dan maar beter duidelijkheid. Ik begrijp dat ik mijn vader daarmee in een lastige positie breng en dat dit voor veel weerstand kan gaan zorgen, maar moet ik het daarom dan maar laten? Want dat doe ik al mijn hele leven... hem de hand boven het hoofd houden, geen moeilijkheden maken omwille van hem, van de lieve vrede. Ik ben bang dat ik dit gewoonweg niet meer kán. Heb ik niet het recht om voor mezelf te kiezen, voor mijn eigen welzijn en geluk?
Ik vind het lastig... Wat jij zegt heb ik namelijk ook vaak gedacht: Ze doet toch haar best? Ze bedoelt het vast niet zo. Ze kwetst me niet opzettelijk.
Ik vind het zelf dus ook héél raar dat ze naast die kwetsingen gezellig met me wil doen. Eerlijk waar, ik begrijp er niets van. En daarom vertrouw ik het ook niet helemaal.
Ik heb een tijd inderdaad gewoon vriendelijk gedaan, dingen langs me heen proberen te laten glijden, contact minder frequent en grenzen aangegeven. Maar op de een of andere manier blijft ze steeds proberen weer dichterbij te komen. Met een soort enthousiasme, waarbij ik me dan schuldig voel om te weigeren. Zo stelde ze voor samen op vakantie te gaan (twee weken) met mijn vader erbij. Precies om de redenen die je hierboven zei, heb ik gedacht: Nou, misschien is het wel goed, misschien verbetert het onze band en het is toch lief bedoeld?
Dus ging ik... Maar eerlijk gezegd heb ik er enorm tegenop gezien en die twee weken waren echt overleven voor me. Niet zozeer omdat ze naar deed naar mij (één keer), maar om de spanning die er continue was, die ik herkende van vroeger.
B is nogal een dominant type wat graag de controle wil hebben en wil bepalen. Als het niet gaat op haar manier, gaat ze mokken en in het gunstigste geval is ze gewoon stil. De omgang met mijn vader is ook niet om aan te zien. Ik vind dat ze hem afsnauwt en behandelt als een hond (ja, klinkt heftig, maar ik zie het zo). Nou laat ik me niet meer verleiden om het voor mijn vader op te gaan nemen of me ermee te bemoeien. Dat deed ik als kind wel en werkte natuurlijk als olie op het vuur bij haar.
Die vakantie was vrijwel alleen maar op eieren lopen voor mij. Vooral de spanningen en de negatieve sfeer vond ik vreselijk. Dat doe ik dus nooit meer. Ik zie het als mijn laatste poging om er wat van te maken met haar.
Maar goed, punt is dus dat als ik gewoon aardig doe en neutraal, zij dat aangrijpt om het contact aan te halen of te intensiveren. Mijn grenzen worden dan continue getart. En gewoon 'nee' zeggen is niet zo makkelijk bij haar. Dan kan ik veel boosheid verwachten en kinderachtige reacties. Daar word ik dan weer erg gestresst van.
Nu ik dit zo opschrijf, is me één ding duidelijk: Zij heeft moeite met andere meningen, met iemand in zijn waarde laten. Bij haar is het zwart of wit. Of je bent helemaal ok, of je bent helemaal niks.
Ik vind zelf geen contact ook een vrij rigoreuze beslissing, maar ik zie even geen andere manier. Die heb ik dus al geprobeerd en als alles zo zwart wit is bij haar, dan maar beter duidelijkheid. Ik begrijp dat ik mijn vader daarmee in een lastige positie breng en dat dit voor veel weerstand kan gaan zorgen, maar moet ik het daarom dan maar laten? Want dat doe ik al mijn hele leven... hem de hand boven het hoofd houden, geen moeilijkheden maken omwille van hem, van de lieve vrede. Ik ben bang dat ik dit gewoonweg niet meer kán. Heb ik niet het recht om voor mezelf te kiezen, voor mijn eigen welzijn en geluk?
zaterdag 17 maart 2018 11:35
Ik lees toch vooral dat zij pogingen doet om het contact beter te maken, en dat jij dat (als een echte puber) afhoudt.
Je schreef in je openingspost ergens dat dit ook iets met je moeder en stiefvader te maken heeft, ik ben nieuwgierig wat daar achter steekt. Want je bent niet zo heel duidelijk in wat je stiefmoeder nu precies zo vreselijk fout doet. Je lijkt haar vooral erg kwalijk te nemen dat ze toenadering zoekt terwijl jij dat niet wenst. Op vakantie ervaarde je twee weken spanning, maar ze is maar een keer naar tegen je geweest. Dat klinkt alsof die spanning vooral in jouw hoofd zit, dat zij dit "gevecht"nooit kan winnen omdat jij bij voorbaat dat goede contact om de een of andere manier niet wil. Kan dat een loyaliteitsconflict zijn in je hoofd, dat je solidair wil zijn met je moeder?
Je schreef in je openingspost ergens dat dit ook iets met je moeder en stiefvader te maken heeft, ik ben nieuwgierig wat daar achter steekt. Want je bent niet zo heel duidelijk in wat je stiefmoeder nu precies zo vreselijk fout doet. Je lijkt haar vooral erg kwalijk te nemen dat ze toenadering zoekt terwijl jij dat niet wenst. Op vakantie ervaarde je twee weken spanning, maar ze is maar een keer naar tegen je geweest. Dat klinkt alsof die spanning vooral in jouw hoofd zit, dat zij dit "gevecht"nooit kan winnen omdat jij bij voorbaat dat goede contact om de een of andere manier niet wil. Kan dat een loyaliteitsconflict zijn in je hoofd, dat je solidair wil zijn met je moeder?
zaterdag 17 maart 2018 11:52
Kerol, Een loyaliteitsconflict speelt niet (al lang niet meer). Mijn moeder speelt er ook geen rol meer in, want zij is dement en stervende.
Ik denk dat ik zelf ook echt mijn best heb gedaan om het contact beter te maken, dat beschrijf ik in mijn bovenstaande verhaal. Het is geen onwil van mij.
Die spanning in mij is er omdat ik nooit weet hoe ze ergens op gaat reageren. Ze is totaal onvoorspelbaar hierin. Dus om de sfeer een beetje ok te houden, komt het erop neer dat ik me maar gedeisd hou.
Wat mijn moeder en stiefvader betreft: Voordat mijn stiefmoeder in beeld was, had mijn vader altijd een heel goed contact met mijn moeder en stiefvader. Daarna is dat langzaamaan steeds minder geworden. Mijn moeder en stiefvader stonden heel open voor het contact met de nieuwe vriendin van mijn vader, zijn zelfs ook samen een weekend weg geweest met zijn allen. Maar de spanningen liepen ook daar op. Er was vooral veel jaloezie van B naar mijn moeder (en naar mij). Dat was merkbaar en voelbaar.
Met mijn stiefvader heb ik een hele goeie band. Hij heeft ook gezien wat voor een vrouw B is. Hij is diegene die me ook vaak zei: kies voor jezelf, laat die vrouw gaan.
Ik begrijp dat ik misschien als een puber over kom in dit verhaal. En ik begrijp dat dit overkomt als een klassiek 'boze-stiefmoeder'-verhaal. Ik vind het wel vreemd dat het hier zo wordt opgenomen voor de stiefmoeder. Alsof hier alleen maar stiefouders reageren oid. Wat is dat toch?
Er is overigens helemaal geen sprake van een mogelijke 'goede' band tussen B en mij. Dat zit er niet in. Ik heb pogingen gedaan, zij heeft pogingen gedaan. Het gaat niet. Dat is mijn conclusie.
Maar dan nog: we zijn toch nergens toe verplicht? Liefde of vriendschap zijn niet af te dwingen.
Ik denk dat ik zelf ook echt mijn best heb gedaan om het contact beter te maken, dat beschrijf ik in mijn bovenstaande verhaal. Het is geen onwil van mij.
Die spanning in mij is er omdat ik nooit weet hoe ze ergens op gaat reageren. Ze is totaal onvoorspelbaar hierin. Dus om de sfeer een beetje ok te houden, komt het erop neer dat ik me maar gedeisd hou.
Wat mijn moeder en stiefvader betreft: Voordat mijn stiefmoeder in beeld was, had mijn vader altijd een heel goed contact met mijn moeder en stiefvader. Daarna is dat langzaamaan steeds minder geworden. Mijn moeder en stiefvader stonden heel open voor het contact met de nieuwe vriendin van mijn vader, zijn zelfs ook samen een weekend weg geweest met zijn allen. Maar de spanningen liepen ook daar op. Er was vooral veel jaloezie van B naar mijn moeder (en naar mij). Dat was merkbaar en voelbaar.
Met mijn stiefvader heb ik een hele goeie band. Hij heeft ook gezien wat voor een vrouw B is. Hij is diegene die me ook vaak zei: kies voor jezelf, laat die vrouw gaan.
Ik begrijp dat ik misschien als een puber over kom in dit verhaal. En ik begrijp dat dit overkomt als een klassiek 'boze-stiefmoeder'-verhaal. Ik vind het wel vreemd dat het hier zo wordt opgenomen voor de stiefmoeder. Alsof hier alleen maar stiefouders reageren oid. Wat is dat toch?
Er is overigens helemaal geen sprake van een mogelijke 'goede' band tussen B en mij. Dat zit er niet in. Ik heb pogingen gedaan, zij heeft pogingen gedaan. Het gaat niet. Dat is mijn conclusie.
Maar dan nog: we zijn toch nergens toe verplicht? Liefde of vriendschap zijn niet af te dwingen.
zaterdag 17 maart 2018 11:57
Als jij vindt dat je dit moet doen, dan moet je het doen. Je kunt familie niet kiezen want die wordt voor je gekozen. Je kunt wel kiezen wat jij wil in het leven. Blijkbaar dus deze mevrouw niet en dat kan en mag.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 17 maart 2018 12:09
Loyaliteit is iets wat enorm diep zit. Mijn moeder is al 10 geleden overleden en ik ben nog steeds loyaal naar haar.
Het klinkt alsof jouw stiefmoeder erg manipulatief is. Dan kan (tijdelijk) afstand nemen heel verstandig zijn. Dan kun je alles van iets meer afstand bekijken en ook zien wat jouw eigen aandeel hierin is. Misschien ben je wel heel onzeker, waardoor haar opmerkingen harder binnen komen?
Overweeg ook eens een gesprek met een therapeut of familieopstellingen. Niet met als doel om vriendinnen met haar te worden, maar om zelf weer in balans te komen en steviger in je schoenen te komen staan. Dan kun je daarna altijd nog beslissen om te breken, of een passende vorm van contract te vinden.
Het klinkt een beetje of je de controle kwijt bent.
Het klinkt alsof jouw stiefmoeder erg manipulatief is. Dan kan (tijdelijk) afstand nemen heel verstandig zijn. Dan kun je alles van iets meer afstand bekijken en ook zien wat jouw eigen aandeel hierin is. Misschien ben je wel heel onzeker, waardoor haar opmerkingen harder binnen komen?
Overweeg ook eens een gesprek met een therapeut of familieopstellingen. Niet met als doel om vriendinnen met haar te worden, maar om zelf weer in balans te komen en steviger in je schoenen te komen staan. Dan kun je daarna altijd nog beslissen om te breken, of een passende vorm van contract te vinden.
Het klinkt een beetje of je de controle kwijt bent.
zaterdag 17 maart 2018 12:42
Dank voor jullie reacties. Fijn dat er ook mensen zijn die het kennelijk begrijpen.
@Hetismogelijk. De controle kwijt is een groot woord, maar ik ben wel wankel na een aantal hele heftige gebeurtenissen in mijn leven die mijn ogen hebben geopend. Ik heb inmiddels ook hulp gezocht om weer een beetje in balans te komen.
De verhouding met B is weer aan het licht gekomen, nu ik zelf flink overhoop ben gehaald. Vandaar ook mijn overweging om het contact tijdelijk te stoppen. Dat ik kennelijk nog twijfels heb en eigenlijk een beetje bevestiging zoek op dit forum, heeft alles te m aken met dat ik momenteel veel moeite heb om op mezelf te vertrouwen en mezelf en mijn gevoelens serieus te nemen.
Er is veel woede los gekomen de afgelopen weken en dat heeft me veel kracht gegeven. Die woede was goed, want het gaf me veel kracht en het was alsof ik eindelijk echt achter mezelf kon staan vanuit zelfcompassie.
Maar ik sta een beetje op de grens van mijn oude en mijn nieuwe ik. Zo voelt het. Twijfels en schuldgevoelens horen bij mijn oude ik.
Met het openen van dit topic en de reacties die ik erop krijg, kom ik eigenlijk tot de ontdekking of conclusie dat ik inderdaad helemaal op mezelf kan en mag vertrouwen, dat ik niemand verantwoording schuldig ben, dat ik (net als ieder ander) het recht heb om te kiezen voor mezelf en mijn welzijn.
Het klopt dat mijn stiefmoeder erg manipulatief is. Gedurende de jaren ben ik haar steeds meer door gaan krijgen. Ik heb haar veel geobserveerd en zie bepaalde trekken steeds terugkomen. Voor mij is het eigenlijk best helder hoe zij in elkaar zit. En toch.... toch voel ik me een trut soms dat ik haar zo zie. Maar dat is denk ik mijn oude overtuiging.
@Hetismogelijk. De controle kwijt is een groot woord, maar ik ben wel wankel na een aantal hele heftige gebeurtenissen in mijn leven die mijn ogen hebben geopend. Ik heb inmiddels ook hulp gezocht om weer een beetje in balans te komen.
De verhouding met B is weer aan het licht gekomen, nu ik zelf flink overhoop ben gehaald. Vandaar ook mijn overweging om het contact tijdelijk te stoppen. Dat ik kennelijk nog twijfels heb en eigenlijk een beetje bevestiging zoek op dit forum, heeft alles te m aken met dat ik momenteel veel moeite heb om op mezelf te vertrouwen en mezelf en mijn gevoelens serieus te nemen.
Er is veel woede los gekomen de afgelopen weken en dat heeft me veel kracht gegeven. Die woede was goed, want het gaf me veel kracht en het was alsof ik eindelijk echt achter mezelf kon staan vanuit zelfcompassie.
Maar ik sta een beetje op de grens van mijn oude en mijn nieuwe ik. Zo voelt het. Twijfels en schuldgevoelens horen bij mijn oude ik.
Met het openen van dit topic en de reacties die ik erop krijg, kom ik eigenlijk tot de ontdekking of conclusie dat ik inderdaad helemaal op mezelf kan en mag vertrouwen, dat ik niemand verantwoording schuldig ben, dat ik (net als ieder ander) het recht heb om te kiezen voor mezelf en mijn welzijn.
Het klopt dat mijn stiefmoeder erg manipulatief is. Gedurende de jaren ben ik haar steeds meer door gaan krijgen. Ik heb haar veel geobserveerd en zie bepaalde trekken steeds terugkomen. Voor mij is het eigenlijk best helder hoe zij in elkaar zit. En toch.... toch voel ik me een trut soms dat ik haar zo zie. Maar dat is denk ik mijn oude overtuiging.
zaterdag 17 maart 2018 13:02
Lieve TO, iedereen krijgt in het leven bagage mee, en vanuit die bagage handel je niet alleen, maar beoordeel je ook anderen. Het beeld dat je van de ander hebt is nooit zuiver; je ziet het vanuit je eigen perspectief. Daardoor ziet (bijvoorbeeld) je vader een heel andere vrouw dan dat jij ziet.
Jij hebt veel meegemaakt TO, en dat heeft je gevormd. Een loyaliteitsconflict is niet niks voor een kind om mee te dealen. De woede die je voelt, richt zich op je stiefmoeder, maar is dat wel helemaal terecht?
Misschien is je stiefmoeder wel een naar, manipulatief mens, dat kan natuurlijk best. Je schrijft dat je op jezelf mag vertrouwen en dat mag, maar toch lijkt een deel van je het er niet mee eens. Ik lees eigenlijk nog steeds een conflict met jezelf.
Heb je wel eens hulp gehad? Iemand met wie je kan praten? Voordat je definitieve stappen zet die veel kapot kunnen maken, zou ik dat overwegen als ik jou was.
Voorlopig kun je op een natuurlijke manier proberen afstand te houden. Zeg gewoon eerlijk dat je geen behoefte hebt aan bijvoorbeeld een uitstapje, omdat je veel aan je hoofd hebt. Met een zieke moeder lijkt me dat niet overdreven.
Veel sterkte met alles
Jij hebt veel meegemaakt TO, en dat heeft je gevormd. Een loyaliteitsconflict is niet niks voor een kind om mee te dealen. De woede die je voelt, richt zich op je stiefmoeder, maar is dat wel helemaal terecht?
Misschien is je stiefmoeder wel een naar, manipulatief mens, dat kan natuurlijk best. Je schrijft dat je op jezelf mag vertrouwen en dat mag, maar toch lijkt een deel van je het er niet mee eens. Ik lees eigenlijk nog steeds een conflict met jezelf.
Heb je wel eens hulp gehad? Iemand met wie je kan praten? Voordat je definitieve stappen zet die veel kapot kunnen maken, zou ik dat overwegen als ik jou was.
Voorlopig kun je op een natuurlijke manier proberen afstand te houden. Zeg gewoon eerlijk dat je geen behoefte hebt aan bijvoorbeeld een uitstapje, omdat je veel aan je hoofd hebt. Met een zieke moeder lijkt me dat niet overdreven.
Veel sterkte met alles
zaterdag 17 maart 2018 13:20
Heb je weleens echt gepraat met haar?
Stille hints, zoals jij het beschrijft kunnen misschien duidelijk zijn voor jou, maar wellicht niet voor haar.
Persoonlijk snap ik ook nooit waarom mensen in hints gaan communiceren.
Het leest alsof je stiefmoeder op haar manier juist de band wil verbeteren, en jij op een heel ander pad wil gaan lopen.
Hierdoor blijven jullie elkaar teleurstellen, want totaal verschillende verwachtingen en een hoop onduidelijkheid.
Toets bij elkaar of wat je denkt ook echt klopt.
Praat openhartig en probeer ook echt te luisteren naar elkaar.
Misschien komt er een verrassende ander kijk op de situatie uit.
Of is idd even afstand nemen voor beiden partijen even goed.
Maar zoals het nu lijkt te gaan, is dat jij afstand wil waar zij juist een handreiking wil doen.
Dat bijt elkaar natuurlijk.
Probeer samen tot een oplossing te komen die duidelijkheid geeft.
Stille hints, zoals jij het beschrijft kunnen misschien duidelijk zijn voor jou, maar wellicht niet voor haar.
Persoonlijk snap ik ook nooit waarom mensen in hints gaan communiceren.
Het leest alsof je stiefmoeder op haar manier juist de band wil verbeteren, en jij op een heel ander pad wil gaan lopen.
Hierdoor blijven jullie elkaar teleurstellen, want totaal verschillende verwachtingen en een hoop onduidelijkheid.
Toets bij elkaar of wat je denkt ook echt klopt.
Praat openhartig en probeer ook echt te luisteren naar elkaar.
Misschien komt er een verrassende ander kijk op de situatie uit.
Of is idd even afstand nemen voor beiden partijen even goed.
Maar zoals het nu lijkt te gaan, is dat jij afstand wil waar zij juist een handreiking wil doen.
Dat bijt elkaar natuurlijk.
Probeer samen tot een oplossing te komen die duidelijkheid geeft.
zaterdag 17 maart 2018 14:00
@Popita,
Dank je. Ook voor je reactie. Ik realiseer me dat mijn jeugd en wat ik heb meegemaakt mijn perspectief op mensen heeft beïnvloed. Ik heb me lange tijd nauwelijks verdiept in mijn stiefmoeder. Dat kwam pas toen ik wat ouder werd. Toen ben ik me pas gaan verplaatsen in haar en haar positie als stiefmoeder. Ze heeft zelf nooit kinderen gekregen (bewuste keuze), maar daar heeft ze volgens mij ergens spijt van. Mijn vader heeft wel eens verteld dat ze hoopte met mij een band op te bouwen, maar dat ging moeizaam. Niet vreemd, ik was al 9 en dan heb je inderdaad dat sterke loyaliteitsgevoel. Ik begrijp haar wil om die band met mij te hebben, ik begrijp haar frustratie hierin, ik vind het naar voor haar dat ze hierin niet slaagt, ongeacht aan wie dat ligt (aan beiden waarschijnlijk).
De woede die ik onlangs heb ervaren heeft zich zeker niet alleen op mijn stiefmoeder gericht, maar op mijn hele jeugd, op mezelf, op mijn ex. De kern van de woede was vooral dat ik me realiseerde dat ik me altijd maar heb aangepast aan iedereen in mijn leven, altijd maar de ander boven mij zelf neerzette, niet voor mezelf opkwam, mijn grenzen liet overschrijden. Dat is gebeurd met mijn stiefmoeder, maar ook met mijn ex o.a. Ja en daarbij kwam ook woede op B en alles wat er in het verleden gebeurd is, maar nooit uitgesproken en rechtgezet.
Ik was als kind heel bang voor B. Er was altijd spanning in huis als zij er was en veel ruzies tussen mijn vader en haar. Die spanning voel ik nu soms nog steeds in haar aanwezigheid. Als ik vrolijk en blij was als kind, dan werd dat de kop ingedrukt. Ze was nooit blij met mij of voor mij. Nou ja... goed ik kan wel een hele rits opnoemen van dingen die speelden en hoe ik me voelde, maar dan gaat het nogal op een klaagzang lijken en dat is niet de bedoeling. Kern van het verhaal: ik heb nooit mezelf kunnen zijn in haar aanwezigheid, omdat dat keer op keer werd afgekeurd den afgewezen.
Ja, ik heb hulp gehad, veel en intensief. Nu praat ik ook met een psycholoog. Daaruit is voornamelijk naar voren gekomen dat ik mijn grenzen aan moet geven. Maar dat is precies het punt bij haar. Ze walst er iedere keer overheen.
@Consuela,
Ja, ik heb zelf initiatief genomen om met haar te praten. Drie uur lang. Ik heb geprobeerd uit te leggen hoe ik me voelde bij het contact met haar, heb geluisterd naar haar verhaal. Maar de enige conclusie die ik kon trekken was dat ze een groot gebrek heeft aan zelfreflectie. Daarna nooit meer gepraat.
In één ding heb je gelijk: Ik ben niet duidelijk in mijn communicatie naar haar. Ik doe aardig en vind het soms ook oprecht redelijk goed gaan. Maar ik kan niet tegen haar zeggen dat ik ons contact op enige afstand wil houden. Juist omdat ik in de war raak van wanneer zij ook aardig doet. Ze heeft meerdere gezichten en ik kan er geen peil op trekken. En ik heb vanuit het verleden geleerd dat ik bij haar erg voorzichtig moet zijn met wat ik zeg.
Ja, ik voel me hypocriet. Dat is misschien het hele probleem waarom ik nog twijfel en me schuldig voel. Eigenlijk twijfel ik niet over het contact en wat ik zie en voel. Ik voel me alleen schuldig over het feit dat ik het spelletje heb meegespeeld dat er niets aan de hand is. En dat is niet waar (en dat weet zij ook!)
Er is teveel gebeurd, wat nooit uitgesproken is, nooit op teruggekomen. Ik heb het gevoel dat we beiden doen alsof alles ok is met hier en daar enige oprechtheid. Vooral naar de buitenwereld, naar mijn vader wordt de schonen schijn opgehouden. Maar ik kan niet langer toneel spelen. Ik wil niet langer hypocriet zijn. Ik ben het zat.
Wat betreft luisteren naar elkaar: Dat kan ik wel, maar zij helaas niet is mijn ervaring. Daarom heeft zo'n gesprek als jij voorstelt (hoe goed bedoeld ook) geen zin. Ze zal alleen maar heftig emotioneel en aangevallen reageren, dat weet ik nu al. Luisteren kan ze niet.
Dank je. Ook voor je reactie. Ik realiseer me dat mijn jeugd en wat ik heb meegemaakt mijn perspectief op mensen heeft beïnvloed. Ik heb me lange tijd nauwelijks verdiept in mijn stiefmoeder. Dat kwam pas toen ik wat ouder werd. Toen ben ik me pas gaan verplaatsen in haar en haar positie als stiefmoeder. Ze heeft zelf nooit kinderen gekregen (bewuste keuze), maar daar heeft ze volgens mij ergens spijt van. Mijn vader heeft wel eens verteld dat ze hoopte met mij een band op te bouwen, maar dat ging moeizaam. Niet vreemd, ik was al 9 en dan heb je inderdaad dat sterke loyaliteitsgevoel. Ik begrijp haar wil om die band met mij te hebben, ik begrijp haar frustratie hierin, ik vind het naar voor haar dat ze hierin niet slaagt, ongeacht aan wie dat ligt (aan beiden waarschijnlijk).
De woede die ik onlangs heb ervaren heeft zich zeker niet alleen op mijn stiefmoeder gericht, maar op mijn hele jeugd, op mezelf, op mijn ex. De kern van de woede was vooral dat ik me realiseerde dat ik me altijd maar heb aangepast aan iedereen in mijn leven, altijd maar de ander boven mij zelf neerzette, niet voor mezelf opkwam, mijn grenzen liet overschrijden. Dat is gebeurd met mijn stiefmoeder, maar ook met mijn ex o.a. Ja en daarbij kwam ook woede op B en alles wat er in het verleden gebeurd is, maar nooit uitgesproken en rechtgezet.
Ik was als kind heel bang voor B. Er was altijd spanning in huis als zij er was en veel ruzies tussen mijn vader en haar. Die spanning voel ik nu soms nog steeds in haar aanwezigheid. Als ik vrolijk en blij was als kind, dan werd dat de kop ingedrukt. Ze was nooit blij met mij of voor mij. Nou ja... goed ik kan wel een hele rits opnoemen van dingen die speelden en hoe ik me voelde, maar dan gaat het nogal op een klaagzang lijken en dat is niet de bedoeling. Kern van het verhaal: ik heb nooit mezelf kunnen zijn in haar aanwezigheid, omdat dat keer op keer werd afgekeurd den afgewezen.
Ja, ik heb hulp gehad, veel en intensief. Nu praat ik ook met een psycholoog. Daaruit is voornamelijk naar voren gekomen dat ik mijn grenzen aan moet geven. Maar dat is precies het punt bij haar. Ze walst er iedere keer overheen.
@Consuela,
Ja, ik heb zelf initiatief genomen om met haar te praten. Drie uur lang. Ik heb geprobeerd uit te leggen hoe ik me voelde bij het contact met haar, heb geluisterd naar haar verhaal. Maar de enige conclusie die ik kon trekken was dat ze een groot gebrek heeft aan zelfreflectie. Daarna nooit meer gepraat.
In één ding heb je gelijk: Ik ben niet duidelijk in mijn communicatie naar haar. Ik doe aardig en vind het soms ook oprecht redelijk goed gaan. Maar ik kan niet tegen haar zeggen dat ik ons contact op enige afstand wil houden. Juist omdat ik in de war raak van wanneer zij ook aardig doet. Ze heeft meerdere gezichten en ik kan er geen peil op trekken. En ik heb vanuit het verleden geleerd dat ik bij haar erg voorzichtig moet zijn met wat ik zeg.
Ja, ik voel me hypocriet. Dat is misschien het hele probleem waarom ik nog twijfel en me schuldig voel. Eigenlijk twijfel ik niet over het contact en wat ik zie en voel. Ik voel me alleen schuldig over het feit dat ik het spelletje heb meegespeeld dat er niets aan de hand is. En dat is niet waar (en dat weet zij ook!)
Er is teveel gebeurd, wat nooit uitgesproken is, nooit op teruggekomen. Ik heb het gevoel dat we beiden doen alsof alles ok is met hier en daar enige oprechtheid. Vooral naar de buitenwereld, naar mijn vader wordt de schonen schijn opgehouden. Maar ik kan niet langer toneel spelen. Ik wil niet langer hypocriet zijn. Ik ben het zat.
Wat betreft luisteren naar elkaar: Dat kan ik wel, maar zij helaas niet is mijn ervaring. Daarom heeft zo'n gesprek als jij voorstelt (hoe goed bedoeld ook) geen zin. Ze zal alleen maar heftig emotioneel en aangevallen reageren, dat weet ik nu al. Luisteren kan ze niet.
zaterdag 17 maart 2018 14:20
Weet je, soms is er gewoon geen klik. Mijn man heeft ook dochters waar ik niks mee heb. ik ken ze inmiddels al heel lang en uiteraard heb ik geprobeerd om een band op te bouwen maar dat lukte gewoonweg niet. Van beide kanten niet. Dus er is in deze naar mijn mening ook geen "schuldige"
Eigenlijk hebben we allemaal geaccepteerd zoals het is en we gaan correct met elkaar om, beleefd enzo maar dat is dan ook echt alles.
Als ik ze nooit meer zou zien kon het me ook niet boeien.
Klinkt hard maar dat geeft wel rust. Wij geven gewoon niet om elkaar en dat mag ook.
Het lijkt mij gewoon een acceptatie proces en op het moment dat je dat kunt loslaten dan krijg je zelf ook rust en hoef je niet meer op eieren te lopen. Geef zelf je grenzen aan dat heb ik ook gedaan door aan te geven dat ik niet wilde samenwonen voordat ze op zichzelf gingen wonen. Duidelijkheid geeft ook rust maar je draait eromheen en dat lijkt me erg vermoeiend.
Eigenlijk hebben we allemaal geaccepteerd zoals het is en we gaan correct met elkaar om, beleefd enzo maar dat is dan ook echt alles.
Als ik ze nooit meer zou zien kon het me ook niet boeien.
Klinkt hard maar dat geeft wel rust. Wij geven gewoon niet om elkaar en dat mag ook.
Het lijkt mij gewoon een acceptatie proces en op het moment dat je dat kunt loslaten dan krijg je zelf ook rust en hoef je niet meer op eieren te lopen. Geef zelf je grenzen aan dat heb ik ook gedaan door aan te geven dat ik niet wilde samenwonen voordat ze op zichzelf gingen wonen. Duidelijkheid geeft ook rust maar je draait eromheen en dat lijkt me erg vermoeiend.
Ja en?
zaterdag 17 maart 2018 15:21
Misschien is dat het meest haalbare, elkaar in de waarde laten en beleefd/ oppervlakkig contact hebben.
Wat snoopylynn zegt, soms is er geen klik.
Zijn jullie karakters te verschillend, jij wellicht gevoelig en je stiefmoeder te bot voor jou?
Ik ken jullie natuurlijk niet maar ik weet dat de manier van omgang met de ander niet altijd rot bedoelt is, maar er zoveel ruis kan zijn ontstaan dat een ontspannen samen zijn heel lastig is.
Jij hebt verwachtingen die je stiefmoeder niet waar kan maken, en wellicht is dat andersom ook zo?
Soms kan het helpen begrip voor de ander te hebben. Waarmee ik niet wil zeggen dat je alles moet accepteren.
Maar het kan het wat verzachten. Je stiefmoeder is wellicht ook gewoon een product van haar opvoeding , of wat ze heeft meegemaakt.
Net als jij dat bent.
Jullie hebben beiden ook niet de makkelijkste rol.
Zowel een stiefmoeder als een stiefkind, daar kan veel druk en onzekerheid bij komen kijken.
Het is mooi dat je ook kan zien dat het soms ook goed gaat en dat ze dan toch haar best blijft doen.
Al is dat laatste niet echt wat je wil, en dat mag je ook zo voelen.
Zou het je kunnen helpen als je je verwachtingen bijstelt?
Want dat is vaak waar het mis gaat tussen mensen.
Wellicht kan je daar rust uithalen.
Wat snoopylynn zegt, soms is er geen klik.
Zijn jullie karakters te verschillend, jij wellicht gevoelig en je stiefmoeder te bot voor jou?
Ik ken jullie natuurlijk niet maar ik weet dat de manier van omgang met de ander niet altijd rot bedoelt is, maar er zoveel ruis kan zijn ontstaan dat een ontspannen samen zijn heel lastig is.
Jij hebt verwachtingen die je stiefmoeder niet waar kan maken, en wellicht is dat andersom ook zo?
Soms kan het helpen begrip voor de ander te hebben. Waarmee ik niet wil zeggen dat je alles moet accepteren.
Maar het kan het wat verzachten. Je stiefmoeder is wellicht ook gewoon een product van haar opvoeding , of wat ze heeft meegemaakt.
Net als jij dat bent.
Jullie hebben beiden ook niet de makkelijkste rol.
Zowel een stiefmoeder als een stiefkind, daar kan veel druk en onzekerheid bij komen kijken.
Het is mooi dat je ook kan zien dat het soms ook goed gaat en dat ze dan toch haar best blijft doen.
Al is dat laatste niet echt wat je wil, en dat mag je ook zo voelen.
Zou het je kunnen helpen als je je verwachtingen bijstelt?
Want dat is vaak waar het mis gaat tussen mensen.
Wellicht kan je daar rust uithalen.
consuelabananahammok wijzigde dit bericht op 17-03-2018 15:50
0.16% gewijzigd
zaterdag 17 maart 2018 15:39
Ira-Z schreef: ↑17-03-2018 11:12Tess, dank voor je reactie.
Ik vind het lastig... Wat jij zegt heb ik namelijk ook vaak gedacht: Ze doet toch haar best? Ze bedoelt het vast niet zo. Ze kwetst me niet opzettelijk.
Ik vind het zelf dus ook héél raar dat ze naast die kwetsingen gezellig met me wil doen. Eerlijk waar, ik begrijp er niets van. En daarom vertrouw ik het ook niet helemaal.
Ik heb een tijd inderdaad gewoon vriendelijk gedaan, dingen langs me heen proberen te laten glijden, contact minder frequent en grenzen aangegeven. Maar op de een of andere manier blijft ze steeds proberen weer dichterbij te komen. Met een soort enthousiasme, waarbij ik me dan schuldig voel om te weigeren. Zo stelde ze voor samen op vakantie te gaan (twee weken) met mijn vader erbij. Precies om de redenen die je hierboven zei, heb ik gedacht: Nou, misschien is het wel goed, misschien verbetert het onze band en het is toch lief bedoeld?
Dus ging ik... Maar eerlijk gezegd heb ik er enorm tegenop gezien en die twee weken waren echt overleven voor me. Niet zozeer omdat ze naar deed naar mij (één keer), maar om de spanning die er continue was, die ik herkende van vroeger.
B is nogal een dominant type wat graag de controle wil hebben en wil bepalen. Als het niet gaat op haar manier, gaat ze mokken en in het gunstigste geval is ze gewoon stil. De omgang met mijn vader is ook niet om aan te zien. Ik vind dat ze hem afsnauwt en behandelt als een hond (ja, klinkt heftig, maar ik zie het zo). Nou laat ik me niet meer verleiden om het voor mijn vader op te gaan nemen of me ermee te bemoeien. Dat deed ik als kind wel en werkte natuurlijk als olie op het vuur bij haar.
Die vakantie was vrijwel alleen maar op eieren lopen voor mij. Vooral de spanningen en de negatieve sfeer vond ik vreselijk. Dat doe ik dus nooit meer. Ik zie het als mijn laatste poging om er wat van te maken met haar.
Maar goed, punt is dus dat als ik gewoon aardig doe en neutraal, zij dat aangrijpt om het contact aan te halen of te intensiveren. Mijn grenzen worden dan continue getart. En gewoon 'nee' zeggen is niet zo makkelijk bij haar. Dan kan ik veel boosheid verwachten en kinderachtige reacties. Daar word ik dan weer erg gestresst van.
Nu ik dit zo opschrijf, is me één ding duidelijk: Zij heeft moeite met andere meningen, met iemand in zijn waarde laten. Bij haar is het zwart of wit. Of je bent helemaal ok, of je bent helemaal niks.
Ik vind zelf geen contact ook een vrij rigoreuze beslissing, maar ik zie even geen andere manier. Die heb ik dus al geprobeerd en als alles zo zwart wit is bij haar, dan maar beter duidelijkheid. Ik begrijp dat ik mijn vader daarmee in een lastige positie breng en dat dit voor veel weerstand kan gaan zorgen, maar moet ik het daarom dan maar laten? Want dat doe ik al mijn hele leven... hem de hand boven het hoofd houden, geen moeilijkheden maken omwille van hem, van de lieve vrede. Ik ben bang dat ik dit gewoonweg niet meer kán. Heb ik niet het recht om voor mezelf te kiezen, voor mijn eigen welzijn en geluk?
Als ik dit zo lees is het dus vooral dat je je grenzen niet goed aangeeft. Logisch dat als je weer vriendelijk tegen haar doet zij denk dat alles ok is weer toenadering zoekt.
Ik zou daarom beginnen met een aantal gesprekken met een coach die jou hierbij kan begeleiden. Zie het als iets waar je later ook plezier van hebt want je zal meer dominante mensen tegen komen in je leven.
Ik lees geen rare dingen die mij een breuk of gedoe met mijn vader waard zouden zijn. Volgens mij is het voor een groot gedeelte verholpen als je met haar om leert gaan en je grenzen aangeeft.
zaterdag 17 maart 2018 16:00
Welke positie heeft je vader in de situatie ingenomen?
Want dat mis ik wel in het verhaal.
Het is ook zijn taak, zeker toen je nog jong was, om grenzen van jou te bewaken.
Ook om de balans binnen het gezin te behouden, tussen jou en je vader,en tussen hem en je stiefmoeder.
Het is niet alleen je stiefmoeder, ook je vader ( of juist je vader ) had de verantwoordelijkheid jou in ontspannen sfeer te laten opgroeien.
Daar heeft hij kennelijk ook steken laten vallen.
Want dat mis ik wel in het verhaal.
Het is ook zijn taak, zeker toen je nog jong was, om grenzen van jou te bewaken.
Ook om de balans binnen het gezin te behouden, tussen jou en je vader,en tussen hem en je stiefmoeder.
Het is niet alleen je stiefmoeder, ook je vader ( of juist je vader ) had de verantwoordelijkheid jou in ontspannen sfeer te laten opgroeien.
Daar heeft hij kennelijk ook steken laten vallen.
zaterdag 17 maart 2018 16:18
Het zou best kunnen dat je stiefmoeder echt haar best doet en je niet opzettelijk wil kwetsen. Sommige mensen hebben gewoon een beetje een bot karakter. Ze bedoelen het goed, maar ze beseffen niet hoe dat soms kan overkomen, zeker bij een kind. Ik heb zelf een tante die zo was. Als kind was ik altijd een beetje bang voor haar, omdat ik nooit goed kon inschatten hoe ze bepaalde opmerkingen bedoelde. Later ging ik het juist waarderen en kon ik erg om haar lachen. Maar soms is die klik er gewoon niet, zoals Snoopylynn ook schrijft. Daarbij komt nog dat voor sommige mensen zonder kinderen een kind wel een wezen van een andere planeet lijkt: ze snappen er gewoon niks van. Als je dan zonder enige ervaring voor een negenjarige moet gaan zorgen die het toch al moeilijk heeft, dan liggen de problemen bij wijze van spreken om de hoek. Neemt niet weg dat zij de volwassene was en jij het kind. Jij bent hier zelf op geen enkele manier schuldig aan, maar de vraag die bij me op komt is: in hoeverre is zij (bewust) schuldig, en in hoeverre is het onmacht? Ik vraag me af, hoe je vader hier in staat. Weet hij hoe je je voelt en gevoeld hebt als kind? Neemt hij je serieus?
Wat Tess schrijft in de laatste alinea lijkt me wijs. Richt je op de band met je vader, en probeer te accepteren dat je stiefmoeder en jij misschien nooit helemaal door één deur zullen kunnen. Dat hoeft ook niet; je hoeft helemaal niets met haar. Als je haar met die instelling tegemoet treedt, dan kun je haar opmerkingen misschien makkelijker van je af laten glijden.
Wat Tess schrijft in de laatste alinea lijkt me wijs. Richt je op de band met je vader, en probeer te accepteren dat je stiefmoeder en jij misschien nooit helemaal door één deur zullen kunnen. Dat hoeft ook niet; je hoeft helemaal niets met haar. Als je haar met die instelling tegemoet treedt, dan kun je haar opmerkingen misschien makkelijker van je af laten glijden.
