Relaties
alle pijlers
Brief aan mezelf
zondag 7 juni 2009 om 08:41
Hoi lieve K.,
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
donderdag 25 juni 2009 om 13:41
quote:Nomi schreef op 25 juni 2009 @ 09:41:
Pff het is wel lastig allemaal hoor. De verhuizing is zo goed als rond, zaterdag ga ik weg. De enige reden dat het niet door zou gaan is als hij besluit toch niet naar zijn familie te gaan.
Ik ben wel bang… straks komt hij opeens eerder thuis? En ik twijfel ook of ik het niet gewoon moet vertellen, maar dan denk ik aan de vorige keer toen hij me al erg dwingend bij mijn arm pakte toen ik weg wou gaan… ik weet niet wat hij doet. Misschien is het beter om hem gewoon zaterdag te bellen en te vertellen dat ik ga.
Soms twijfel ik ook nog wel of ik de goede keuze maak, nu is hij wel weer heel lief… maar dan denk ik weer aan alles wat hij tegen me heeft gezegd (gedrocht, graftak, hou je bek, heks, kankerwijf) en dan weet ik eigenlijk wel dat het de juiste keuze is.
Ik vind het gewoon heel erg jammer dat het allemaal niet gelukt is…
Ik heb nog geen een keer gehuild de afgelopen week, misschien komt dat nog als ik echt weg ben. Misschien ook niet.
Ik ga het hier wel missen… Ik ken jouw situatie niet. Maar ik kan je maar 1 tip geven, doe wat je hart je ingeeft en ga bij hem weg!
Pff het is wel lastig allemaal hoor. De verhuizing is zo goed als rond, zaterdag ga ik weg. De enige reden dat het niet door zou gaan is als hij besluit toch niet naar zijn familie te gaan.
Ik ben wel bang… straks komt hij opeens eerder thuis? En ik twijfel ook of ik het niet gewoon moet vertellen, maar dan denk ik aan de vorige keer toen hij me al erg dwingend bij mijn arm pakte toen ik weg wou gaan… ik weet niet wat hij doet. Misschien is het beter om hem gewoon zaterdag te bellen en te vertellen dat ik ga.
Soms twijfel ik ook nog wel of ik de goede keuze maak, nu is hij wel weer heel lief… maar dan denk ik weer aan alles wat hij tegen me heeft gezegd (gedrocht, graftak, hou je bek, heks, kankerwijf) en dan weet ik eigenlijk wel dat het de juiste keuze is.
Ik vind het gewoon heel erg jammer dat het allemaal niet gelukt is…
Ik heb nog geen een keer gehuild de afgelopen week, misschien komt dat nog als ik echt weg ben. Misschien ook niet.
Ik ga het hier wel missen… Ik ken jouw situatie niet. Maar ik kan je maar 1 tip geven, doe wat je hart je ingeeft en ga bij hem weg!
donderdag 25 juni 2009 om 21:07
@Nomi, lastige situatie. Goed dat je stappen onderneemt om weg te gaan. Ik kan me goed voorstellen dat je het moeilijk vind om het echt tegen hem te zeggen. Goede tip van Eleonora om iemand te vragen om erbij te zijn.
Ik heb destijds mijn relatie (zoiets als de jouwe als ik het zo lees) uitgemaakt per brief. De avond ervoor had hij me bij een ruzie/uitmaakpoging nog keihard tegen de deur aangedrukt om te voorkomen dat ik weg kon gaan en dit was eigenlijk een avond dat we nog eens zouden praten en dat hij tijd voor me zou maken. Toen hij vervolgens de hele avond wegbleef, heb ik uiteindelijk een tas met spullen ingepakt, een brief geschreven met daarin duidelijk op een rij de punten waarom ik echt niet meer met hem verder kon en ben weggegaan. De volgende ochtend hing hij huilend aan de telefoon en smeekte of ik terugkwam, maar ik was er op dat moment gelukkig echt klaar mee en heb nee gezegd. Het is niet de meest nette manier om een relatie uit te maken, maar op dat moment werkte het voor mij.
O, ja, en dat lijstje met die punten waarom deze relatie het echt niet voor mij was, heb ik ook voor mezelf duidelijk opgeschreven, zodat ik ze erbij kon pakken op momenten dat ik hem miste en me af ging vragen of het niet toch zou kunnen..
Ik herken ook wat je schrijft over dat er ook mooie momenten zijn en dat toch elke relatie wel zijn ruzietjes heeft. Toch heb ik in geen van de relaties die ik na deze heftige relatie heb gehad weer ditsoort ruzies meegemaakt. Het kan dus ook echt zonder deze heftigheid, zonder dat hij over jouw grenzen heenwalst.
donderdag 25 juni 2009 om 21:22
quote:Daffodil schreef op 18 juni 2009 @ 19:11:
[...]
Mijn ex-schoonmoeder was vanaf de eerste dag geen fan van mij. Ik zei te weinig. Of te veel. Of ik kleedde me slecht. En ik studeerde, dus hoe kon ik te vertrouwen zijn (ja, echt!). Altijd was er wel wat.
Het échte probleem was dat ze bang was hem kwijt te raken. En dus chanteerde ze erop los. Geen wonder dat hij dat vervolgens ook deed...
@daffodil: dit is echt zooo herkenbaar! Ik had ook zo'n schoonmoeder. Vaak iets aan te merken op mn kleding of make-up, vond dat ik te hard praatte of juist te stil was (omdat ik uit het Noorden kom, werd ik al snel als 'stug' bestempeld).. pff..
Ik had in het hele gebeuren ook vaak het gevoel dat ze gewoon bang was haar kleine jongentje kwijt te raken. Overigens werkte mijn ex daar zelf ook hard aan mee, die zat ook nog aan die hele familie vastgekluisterd en had het idee dat zoals het bij hem thuis ging normaal was en bijvoorbeeld hoe mijn ouders het deden was allemaal maar raar. Hij concludeerde bijvoorbeeld dat ik een slechte band met mn ouders had op basis van het feit dat ik minder vaak naar ze toeging dan hij naar zn ouders. En als ik er zo over nadenk had ie ook op al mijn vrienden wel iets aan te merken, terwijl zijn vrienden natuurlijk allemaal cool waren. Hmm, geloof dat hier ook wel wat narcistische trekjes aan verbonden zitten.. Hij vond zichzelf geweldig en wat heb ik op mijn tenen gelopen om het mooie leuke meisje te zijn waar hij mee kon showen :S
[...]
Mijn ex-schoonmoeder was vanaf de eerste dag geen fan van mij. Ik zei te weinig. Of te veel. Of ik kleedde me slecht. En ik studeerde, dus hoe kon ik te vertrouwen zijn (ja, echt!). Altijd was er wel wat.
Het échte probleem was dat ze bang was hem kwijt te raken. En dus chanteerde ze erop los. Geen wonder dat hij dat vervolgens ook deed...
@daffodil: dit is echt zooo herkenbaar! Ik had ook zo'n schoonmoeder. Vaak iets aan te merken op mn kleding of make-up, vond dat ik te hard praatte of juist te stil was (omdat ik uit het Noorden kom, werd ik al snel als 'stug' bestempeld).. pff..
Ik had in het hele gebeuren ook vaak het gevoel dat ze gewoon bang was haar kleine jongentje kwijt te raken. Overigens werkte mijn ex daar zelf ook hard aan mee, die zat ook nog aan die hele familie vastgekluisterd en had het idee dat zoals het bij hem thuis ging normaal was en bijvoorbeeld hoe mijn ouders het deden was allemaal maar raar. Hij concludeerde bijvoorbeeld dat ik een slechte band met mn ouders had op basis van het feit dat ik minder vaak naar ze toeging dan hij naar zn ouders. En als ik er zo over nadenk had ie ook op al mijn vrienden wel iets aan te merken, terwijl zijn vrienden natuurlijk allemaal cool waren. Hmm, geloof dat hier ook wel wat narcistische trekjes aan verbonden zitten.. Hij vond zichzelf geweldig en wat heb ik op mijn tenen gelopen om het mooie leuke meisje te zijn waar hij mee kon showen :S
vrijdag 26 juni 2009 om 13:03
Ik heb heel slecht geslapen vannacht en ik heb al de hele dag buikpijn. Op een of andere manier voelt het toch als verraad.
Vanmorgen heb ik hem gedag gezegd, en hij weet van niks.
Voel me echt heel rot over..
Ik twijfel of ik hem vanavond moet bellen om alvast te vertellen wat ik morgen ga doen of dat ik hem morgen bel als alles geregeld is... Met de eerste optie heb ik het risico dat hij om 8 uur s ochtends weer thuis is, daar schiet ik niet veel mee op... Misschien dat ik 's ochtends bel, als hij dan later thuiskomt kunnen we buiten ergens afspreken eventueel als hij wil praten.
Dat lijstje met punten heb ik ook al gemaakt! Is heel handig idd, als ik dat lees weet ik weer precies dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Bedankt voor je berichtje, ook dat je schrijft dat je daarna nooit meer zulke ruzies hebt gehad in een relatie. Het wordt na een tijdje zo lastig om nog helder te zien wat normaal is en wat niet.
Vanmorgen heb ik hem gedag gezegd, en hij weet van niks.
Voel me echt heel rot over..
Ik twijfel of ik hem vanavond moet bellen om alvast te vertellen wat ik morgen ga doen of dat ik hem morgen bel als alles geregeld is... Met de eerste optie heb ik het risico dat hij om 8 uur s ochtends weer thuis is, daar schiet ik niet veel mee op... Misschien dat ik 's ochtends bel, als hij dan later thuiskomt kunnen we buiten ergens afspreken eventueel als hij wil praten.
Dat lijstje met punten heb ik ook al gemaakt! Is heel handig idd, als ik dat lees weet ik weer precies dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Bedankt voor je berichtje, ook dat je schrijft dat je daarna nooit meer zulke ruzies hebt gehad in een relatie. Het wordt na een tijdje zo lastig om nog helder te zien wat normaal is en wat niet.
zondag 28 juni 2009 om 20:12
maandag 29 juni 2009 om 07:56
Ja ik wil nog wel aanspraak maken op het huis.
Ik ben vandaag eigenlijk behoorlijk nijdig, dat ik nu ergens 3 hoog achter zit met een bange kat en dat hij heerlijk in ons huis zit....
ik denk dat ik van de week maar eens bel dat ik volgende week een week in ons huis wil verblijven, gaat hij maar een weekje weg. Een om-en-om regeling ofzo...
Ik ben vandaag eigenlijk behoorlijk nijdig, dat ik nu ergens 3 hoog achter zit met een bange kat en dat hij heerlijk in ons huis zit....
ik denk dat ik van de week maar eens bel dat ik volgende week een week in ons huis wil verblijven, gaat hij maar een weekje weg. Een om-en-om regeling ofzo...
dinsdag 30 juni 2009 om 22:57
Beste Nomi,
Het biedt geen structurele oplossing om het huis week-om-week te hebben... ik lees behoorlijk wat twijfel in je laatste bericht en geen zekerheid en daadkracht als in je vorige toen je was vertrokken. Is hij weer nader tot je toe gekomen? Zie je toch weer enige hoop naar verandering? Ik ken je situatie goed... er was altijd wel een excuus om hem toch niet helemaal uit mijn leven te hoeven verbannen... Maar dat waren drogredenen, het contact durfde ik (om een of andere bizarre reden die we allemaal zoeken hier) niet volledig te breken. Dus ik zocht naar excuses, en ik heb het idee dat je dat nu ook doet (ik hoop echt dat ik het mis heb)... Hoe zie je het voor je, om de beurt een week in het huis wonen. Elkaar elke keer weer tegen komen, hij die weer aardig, lief en attent tegen je doet. Jij die hem de deur wijst? Keer op keer... en het is toch wel weer gezellig... tot je plots merkt dat je weer samen woont... en dan ben je weer terug bij af... en dan begint het opnieuw. Laat dit je niet overkomen Nomi! Echt ik ben ervaringsdeskundige, ik weet hoe het werkt, en jij ook. Sorry dat ik dit zo breng... maar ik maak me oprecht zorgen over je.
Zoals Leo al eens schreef het is als een soort verslaving.... je moet echt afkicken en dat kan alleen als je AL het contact met hem verbreekt. Ik heb er 10 jaar over gedaan om weg te komen, ik ben gegaan en heb hem nooit meer gezien. Voor mij was dat de enige optie. Dat is maar goed ook, anders waren we vandaag misschien nog bij elkaar.
Het is een zware beslissing, maar als je eenmaal de juiste weg hebt gekozen zal je zien hoeveel deuren er voor je open gaan. Je mag jezelf weer zijn, je mag weer om jezelf geven, er is weer ruimte om om andere te geven... Nomi alsjeblieft, ga door zoek een andere oplossing, liever 3 hoog achter met een bange kat, dan bij hem met én een bange kat en een bange Nomi!
Ik wens je veel sterkte, daadkracht en geluk toe.
Liefs A.
ps. verder heb ik gisteren 4 uur lang alle berichten op dit forum gelezen, herkenbaar en hart verscheurend. Leo ik heb echt bewondering voor de manier waarop jij de zaken kan toelichten en onder woorden kan brengen, echt respect. Ikzelf ben uit de situatie van geestelijke en fysieke mishandeling gekomen. Maar nu zit mijn zus, die 8.000 KM verderop woont in dezelfde situatie... ik weet niet wat ik moet doen. Kan ik iets doen? Ik weet dat niemand mij destijds kon helpen, omdat ik zelf niet wilde... maar heeft er dan niemand antwoord op de vraag: Hoe kan je als famillie/vrienden helpen en overtuigen? Soms is ze zo zeker van haar zaak om weg te gaan, en de volgende dag hebben ze 'zogenaamd' weer goed gepraat en is er weer hoop en klinkt ze weer 'gelukkig'. Ze is nog zwanger ook... Ookal ben ik zelf ervaringsdeskundige, maar hoe kan het zijn dat zij een geëmancipeerde, zelfstandige en intelligente vrouw (kan ieder ander zijn met andere eigenschappen) op een gegeven moment niet zegt: en nu is genoeg... waarom pas na gemiddel 8 jaar... Leo ik weet dat je dit probeert uit te leggen, maar ik kan mijn vinger er niet opleggen... ik ben radeloos... en maak me enorme zorgen....
Het biedt geen structurele oplossing om het huis week-om-week te hebben... ik lees behoorlijk wat twijfel in je laatste bericht en geen zekerheid en daadkracht als in je vorige toen je was vertrokken. Is hij weer nader tot je toe gekomen? Zie je toch weer enige hoop naar verandering? Ik ken je situatie goed... er was altijd wel een excuus om hem toch niet helemaal uit mijn leven te hoeven verbannen... Maar dat waren drogredenen, het contact durfde ik (om een of andere bizarre reden die we allemaal zoeken hier) niet volledig te breken. Dus ik zocht naar excuses, en ik heb het idee dat je dat nu ook doet (ik hoop echt dat ik het mis heb)... Hoe zie je het voor je, om de beurt een week in het huis wonen. Elkaar elke keer weer tegen komen, hij die weer aardig, lief en attent tegen je doet. Jij die hem de deur wijst? Keer op keer... en het is toch wel weer gezellig... tot je plots merkt dat je weer samen woont... en dan ben je weer terug bij af... en dan begint het opnieuw. Laat dit je niet overkomen Nomi! Echt ik ben ervaringsdeskundige, ik weet hoe het werkt, en jij ook. Sorry dat ik dit zo breng... maar ik maak me oprecht zorgen over je.
Zoals Leo al eens schreef het is als een soort verslaving.... je moet echt afkicken en dat kan alleen als je AL het contact met hem verbreekt. Ik heb er 10 jaar over gedaan om weg te komen, ik ben gegaan en heb hem nooit meer gezien. Voor mij was dat de enige optie. Dat is maar goed ook, anders waren we vandaag misschien nog bij elkaar.
Het is een zware beslissing, maar als je eenmaal de juiste weg hebt gekozen zal je zien hoeveel deuren er voor je open gaan. Je mag jezelf weer zijn, je mag weer om jezelf geven, er is weer ruimte om om andere te geven... Nomi alsjeblieft, ga door zoek een andere oplossing, liever 3 hoog achter met een bange kat, dan bij hem met én een bange kat en een bange Nomi!
Ik wens je veel sterkte, daadkracht en geluk toe.
Liefs A.
ps. verder heb ik gisteren 4 uur lang alle berichten op dit forum gelezen, herkenbaar en hart verscheurend. Leo ik heb echt bewondering voor de manier waarop jij de zaken kan toelichten en onder woorden kan brengen, echt respect. Ikzelf ben uit de situatie van geestelijke en fysieke mishandeling gekomen. Maar nu zit mijn zus, die 8.000 KM verderop woont in dezelfde situatie... ik weet niet wat ik moet doen. Kan ik iets doen? Ik weet dat niemand mij destijds kon helpen, omdat ik zelf niet wilde... maar heeft er dan niemand antwoord op de vraag: Hoe kan je als famillie/vrienden helpen en overtuigen? Soms is ze zo zeker van haar zaak om weg te gaan, en de volgende dag hebben ze 'zogenaamd' weer goed gepraat en is er weer hoop en klinkt ze weer 'gelukkig'. Ze is nog zwanger ook... Ookal ben ik zelf ervaringsdeskundige, maar hoe kan het zijn dat zij een geëmancipeerde, zelfstandige en intelligente vrouw (kan ieder ander zijn met andere eigenschappen) op een gegeven moment niet zegt: en nu is genoeg... waarom pas na gemiddel 8 jaar... Leo ik weet dat je dit probeert uit te leggen, maar ik kan mijn vinger er niet opleggen... ik ben radeloos... en maak me enorme zorgen....
dinsdag 30 juni 2009 om 23:28
Nomi, goed bezig meid!
Goed ook dat je kwaad bent. Kwaad zijn geeft kracht, verdriet en angst maakt zwak.
Over het huis zul je moeten praten. Kijken wie er logischerwijze in moet gaan wonen permanent. Blijf zo zakelijk mogelijk als je kunt. Als je zeker bent van je zaak dan hoef je niet 'lief' meer te zijn ook. Gewoon normaal, is goed genoeg, snap je wat ik bedoel?
Hij woont nu prinsheerlijk, jij niet. Als jíj vindt dat je recht het op het huis, regel het dan met hem, zorg voor jezelf, kom voor jou op en kijk of je er weer zelf kunt gaan wonen.
Laat het ons maar weten hoe het gaat ok?
Goed ook dat je kwaad bent. Kwaad zijn geeft kracht, verdriet en angst maakt zwak.
Over het huis zul je moeten praten. Kijken wie er logischerwijze in moet gaan wonen permanent. Blijf zo zakelijk mogelijk als je kunt. Als je zeker bent van je zaak dan hoef je niet 'lief' meer te zijn ook. Gewoon normaal, is goed genoeg, snap je wat ik bedoel?
Hij woont nu prinsheerlijk, jij niet. Als jíj vindt dat je recht het op het huis, regel het dan met hem, zorg voor jezelf, kom voor jou op en kijk of je er weer zelf kunt gaan wonen.
Laat het ons maar weten hoe het gaat ok?
dinsdag 30 juni 2009 om 23:43
quote:annemariedejong schreef op 30 juni 2009 @ 22:57:
ps. verder heb ik gisteren 4 uur lang alle berichten op dit forum gelezen, herkenbaar en hart verscheurend. Leo ik heb echt bewondering voor de manier waarop jij de zaken kan toelichten en onder woorden kan brengen, echt respect. Ikzelf ben uit de situatie van geestelijke en fysieke mishandeling gekomen. Maar nu zit mijn zus, die 8.000 KM verderop woont in dezelfde situatie... ik weet niet wat ik moet doen. Kan ik iets doen? Ik weet dat niemand mij destijds kon helpen, omdat ik zelf niet wilde... maar heeft er dan niemand antwoord op de vraag: Hoe kan je als famillie/vrienden helpen en overtuigen? Soms is ze zo zeker van haar zaak om weg te gaan, en de volgende dag hebben ze 'zogenaamd' weer goed gepraat en is er weer hoop en klinkt ze weer 'gelukkig'. Ze is nog zwanger ook... Ookal ben ik zelf ervaringsdeskundige, maar hoe kan het zijn dat zij een geëmancipeerde, zelfstandige en intelligente vrouw (kan ieder ander zijn met andere eigenschappen) op een gegeven moment niet zegt: en nu is genoeg... waarom pas na gemiddel 8 jaar... Leo ik weet dat je dit probeert uit te leggen, maar ik kan mijn vinger er niet opleggen... ik ben radeloos... en maak me enorme zorgen....
Lieve meid,
Ik kan je helaas geen hoop geven. Dat zou ik heel graag willen maar de ellende is juist dat jouw zus niet meer gelooft dat ze het zónder die man gaat rooien. Hoe harder haar verteld wordt dat ze er mee op moet houden, hoe meer zij zich vast zal bijten in deze ellendige relatie.
Het enige wat je kunt doen is haar er op blijven wijzen dat als ze liegt over hoe het gaat, ze dan niet alleen tegen jou liegt maar allereerst en vooral tegen zichzelf. En dat is veel erger dan wanneer ze alleen tegen de buitenwereld een mooier verhaal dan de waarheid op zou hangen.
Ook zou je haar een boek kunnen sturen, een bijbel voor een heleboel vrouwen hier op het forum, geschreven door Dr. Susan Forward met de titel;'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom'.
Ze denkt dat ze alleen is. Dat zij de enige is met dit probleem. Terwijl jij, als haar zus, weet hoe zo'n relatie in z'n werk gaat en ze het dus best van jou aan zou kunnen nemen, denkt zij dat ze alleen staat en dat haar situatie uniek is.
Het is een eyeopener voor heel veel vrouwen (hebben we op het forum en in de subgroepjes over dit onderwerp gemerkt) dat hun situatie helemáál niet uniek is. Dat er vele, vele vrouwen zijn zoals zij, die allemaal met hetzelfde probleem kampen, namelijk met een man door wie ze zich kapot laten maken omdat ze zich verantwoordelijk voelen voor hem, en de relatie waar ze in zitten. Omdat ze zijn moeder, hulpverleenster en (psychische/fysieke) boksbal zijn geworden en ze geen idee meer hebben hoe ze zonder deze manier van leven zouden moeten.
Omdat ze geen gevoel voor eigenwaarde meer hebben, omdat ze zich dat hebben laten afnemen, onder het motto van 'liefde overwint alles.' Dat oeverloos door knokken voor iets wat hun ondergang betekent is kenmerkend aan deze relaties en dan vooral het dragen van de spreekwoordelijke oogkleppen die maar niet af willen gaan.
Ik kan je dus niet echt tips geven over hoe je je zus uit deze situatie moet halen. 'Tell it like it is', zou Dr. Phill zeggen (had ik dat al eens geroepen hier, ja he?) en Dr. Phill heeft gelijk. Niks meer sugarcoaten, lief zijn voor haar maar haar steeds een spiegel voorhouden, haar confronteren met haar eigen uitspraken als ze vervolgens het tegendeel beweert. Haar zeggen dat je weet wat er aan de hand is en dat ze tegen jou dus niet meer hoeft te liegen. Dat je haar begrijpt, dat je weet waar ze op hoopt en dat jij hoopt en er op rekent dat ze op een dag die oogkleppen af zal doen.
Juist omdat mensen bang zijn om iemand die in zo'n relatie zit, te verliezen, gaan ze meepraten, meehuilen als het moet en blij zijn voor zo'n vrouw als het weer 'goed' gaat. Maar het gaat altijd 'goed' tot aan de volgende crisis, en dan is het weer naatje.
Laat haar dat dus weten. Dat je er voor haar bent, altijd zult zijn, dat je haar niet in de steek laat (want daar is ze als de dood voor denk ik, daarom liegt en draait ze) en dat je haar verder haar eigen keuzes laat maken. Vroeg of laat zullen haar de schellen wel van de ogen vallen maar ik denk niet dat dat zal gebeuren voordat ze een kind heeft (jammer genoeg).
Begrijp je wat ik bedoel met mijn verhaal?
Als je vragen hebt laat het me dan weten ok?
(f)
ps. verder heb ik gisteren 4 uur lang alle berichten op dit forum gelezen, herkenbaar en hart verscheurend. Leo ik heb echt bewondering voor de manier waarop jij de zaken kan toelichten en onder woorden kan brengen, echt respect. Ikzelf ben uit de situatie van geestelijke en fysieke mishandeling gekomen. Maar nu zit mijn zus, die 8.000 KM verderop woont in dezelfde situatie... ik weet niet wat ik moet doen. Kan ik iets doen? Ik weet dat niemand mij destijds kon helpen, omdat ik zelf niet wilde... maar heeft er dan niemand antwoord op de vraag: Hoe kan je als famillie/vrienden helpen en overtuigen? Soms is ze zo zeker van haar zaak om weg te gaan, en de volgende dag hebben ze 'zogenaamd' weer goed gepraat en is er weer hoop en klinkt ze weer 'gelukkig'. Ze is nog zwanger ook... Ookal ben ik zelf ervaringsdeskundige, maar hoe kan het zijn dat zij een geëmancipeerde, zelfstandige en intelligente vrouw (kan ieder ander zijn met andere eigenschappen) op een gegeven moment niet zegt: en nu is genoeg... waarom pas na gemiddel 8 jaar... Leo ik weet dat je dit probeert uit te leggen, maar ik kan mijn vinger er niet opleggen... ik ben radeloos... en maak me enorme zorgen....
Lieve meid,
Ik kan je helaas geen hoop geven. Dat zou ik heel graag willen maar de ellende is juist dat jouw zus niet meer gelooft dat ze het zónder die man gaat rooien. Hoe harder haar verteld wordt dat ze er mee op moet houden, hoe meer zij zich vast zal bijten in deze ellendige relatie.
Het enige wat je kunt doen is haar er op blijven wijzen dat als ze liegt over hoe het gaat, ze dan niet alleen tegen jou liegt maar allereerst en vooral tegen zichzelf. En dat is veel erger dan wanneer ze alleen tegen de buitenwereld een mooier verhaal dan de waarheid op zou hangen.
Ook zou je haar een boek kunnen sturen, een bijbel voor een heleboel vrouwen hier op het forum, geschreven door Dr. Susan Forward met de titel;'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom'.
Ze denkt dat ze alleen is. Dat zij de enige is met dit probleem. Terwijl jij, als haar zus, weet hoe zo'n relatie in z'n werk gaat en ze het dus best van jou aan zou kunnen nemen, denkt zij dat ze alleen staat en dat haar situatie uniek is.
Het is een eyeopener voor heel veel vrouwen (hebben we op het forum en in de subgroepjes over dit onderwerp gemerkt) dat hun situatie helemáál niet uniek is. Dat er vele, vele vrouwen zijn zoals zij, die allemaal met hetzelfde probleem kampen, namelijk met een man door wie ze zich kapot laten maken omdat ze zich verantwoordelijk voelen voor hem, en de relatie waar ze in zitten. Omdat ze zijn moeder, hulpverleenster en (psychische/fysieke) boksbal zijn geworden en ze geen idee meer hebben hoe ze zonder deze manier van leven zouden moeten.
Omdat ze geen gevoel voor eigenwaarde meer hebben, omdat ze zich dat hebben laten afnemen, onder het motto van 'liefde overwint alles.' Dat oeverloos door knokken voor iets wat hun ondergang betekent is kenmerkend aan deze relaties en dan vooral het dragen van de spreekwoordelijke oogkleppen die maar niet af willen gaan.
Ik kan je dus niet echt tips geven over hoe je je zus uit deze situatie moet halen. 'Tell it like it is', zou Dr. Phill zeggen (had ik dat al eens geroepen hier, ja he?) en Dr. Phill heeft gelijk. Niks meer sugarcoaten, lief zijn voor haar maar haar steeds een spiegel voorhouden, haar confronteren met haar eigen uitspraken als ze vervolgens het tegendeel beweert. Haar zeggen dat je weet wat er aan de hand is en dat ze tegen jou dus niet meer hoeft te liegen. Dat je haar begrijpt, dat je weet waar ze op hoopt en dat jij hoopt en er op rekent dat ze op een dag die oogkleppen af zal doen.
Juist omdat mensen bang zijn om iemand die in zo'n relatie zit, te verliezen, gaan ze meepraten, meehuilen als het moet en blij zijn voor zo'n vrouw als het weer 'goed' gaat. Maar het gaat altijd 'goed' tot aan de volgende crisis, en dan is het weer naatje.
Laat haar dat dus weten. Dat je er voor haar bent, altijd zult zijn, dat je haar niet in de steek laat (want daar is ze als de dood voor denk ik, daarom liegt en draait ze) en dat je haar verder haar eigen keuzes laat maken. Vroeg of laat zullen haar de schellen wel van de ogen vallen maar ik denk niet dat dat zal gebeuren voordat ze een kind heeft (jammer genoeg).
Begrijp je wat ik bedoel met mijn verhaal?
Als je vragen hebt laat het me dan weten ok?
(f)
dinsdag 30 juni 2009 om 23:52
woensdag 1 juli 2009 om 00:35
Lieve Eleonora,
Ontzetten bedankt voor je heldere reactie.
Omdat ze zijn moeder, hulpverleenster en (psychische/fysieke) boksbal zijn geworden en ze geen idee meer hebben hoe ze zonder deze manier van leven zouden moeten.
Dit is echt typisch haar verhaal... en inderdaad jammer genoeg die van vele (erg herkenbaar voor mezelf ook)....
Het boek heb ik al opgezocht op internet, maar helaas niet meer te koop... ik wilde het haar toesturen.. Maar ga nog verder zoeken!
Tel her like it is... dat probeer ik ook te doen, ik confronteer haar vooral met haar eigen woorden. Eerder praatte ik met haar mee, om haar niet kwijt te raken al helemaal omdat ze zo ver weg zit, en hem de kans te geven haar te isoleren (waar hij druk mee bezig is). Nu probeer ik wat duidelijker te zijn, eerlijk en probeer haar ogen te openen. Soms zijn ze ver open, en weet ze wat ze moet doen... zodra ze weer gepraat hebben belt ze niet meer maar mailt ze... ontwijkt ze mij, mijn zus en mijn moeder. We hebben haar inmiddels wel zover dat ze steeds meer verteld, dus ze is wel eerlijker en opener (tenminste over een aantal zaken, maar natuurlijk niet alles). Ik heb haar stukken van dit forum gestuurd, om ook haar perspectief te bieden op haar situatie. Jou wijze lessen kunnen misschien helpen en vooral perspectief op haar eigen situatie bieden. Ze zit in een omgeving waar dit een zwaar taboe is, maar het bijna alle vrouwen overkomt (de mannen hebben vaak geen empatisch vermogen en vaak aan de drank)... het is zowat normaal... dus niemand kan haar daar enig perspectief bieden....
Pff... Bedankt Eleonora en ik hoop dat vele andere vrouwen in deze situatie dit topic bezoeken, want als je het bespreekbaar maakt kan je het beter zien...
Liefs Annemarie
Ontzetten bedankt voor je heldere reactie.
Omdat ze zijn moeder, hulpverleenster en (psychische/fysieke) boksbal zijn geworden en ze geen idee meer hebben hoe ze zonder deze manier van leven zouden moeten.
Dit is echt typisch haar verhaal... en inderdaad jammer genoeg die van vele (erg herkenbaar voor mezelf ook)....
Het boek heb ik al opgezocht op internet, maar helaas niet meer te koop... ik wilde het haar toesturen.. Maar ga nog verder zoeken!
Tel her like it is... dat probeer ik ook te doen, ik confronteer haar vooral met haar eigen woorden. Eerder praatte ik met haar mee, om haar niet kwijt te raken al helemaal omdat ze zo ver weg zit, en hem de kans te geven haar te isoleren (waar hij druk mee bezig is). Nu probeer ik wat duidelijker te zijn, eerlijk en probeer haar ogen te openen. Soms zijn ze ver open, en weet ze wat ze moet doen... zodra ze weer gepraat hebben belt ze niet meer maar mailt ze... ontwijkt ze mij, mijn zus en mijn moeder. We hebben haar inmiddels wel zover dat ze steeds meer verteld, dus ze is wel eerlijker en opener (tenminste over een aantal zaken, maar natuurlijk niet alles). Ik heb haar stukken van dit forum gestuurd, om ook haar perspectief te bieden op haar situatie. Jou wijze lessen kunnen misschien helpen en vooral perspectief op haar eigen situatie bieden. Ze zit in een omgeving waar dit een zwaar taboe is, maar het bijna alle vrouwen overkomt (de mannen hebben vaak geen empatisch vermogen en vaak aan de drank)... het is zowat normaal... dus niemand kan haar daar enig perspectief bieden....
Pff... Bedankt Eleonora en ik hoop dat vele andere vrouwen in deze situatie dit topic bezoeken, want als je het bespreekbaar maakt kan je het beter zien...
Liefs Annemarie
woensdag 1 juli 2009 om 00:51
Ook zou je haar een boek kunnen sturen, een bijbel voor een heleboel vrouwen hier op het forum, geschreven door Dr. Susan Forward met de titel;'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom'.
Boek is inderdaad niet meer verkrijgbaar in het Nederlands, wel in het Engels. Ik overweeg serieus een vertaling (ben vertaler) te maken en hem onder eigen beheer uit te brengen.
Boek is inderdaad niet meer verkrijgbaar in het Nederlands, wel in het Engels. Ik overweeg serieus een vertaling (ben vertaler) te maken en hem onder eigen beheer uit te brengen.
woensdag 1 juli 2009 om 01:00
Zoals Leo al eens schreef het is als een soort verslaving.... je moet echt afkicken en dat kan alleen als je AL het contact met hem verbreekt.
Een heel waar woord. Ik heb een dergelijke verslavende relatie gehad met een GM (getrouwde man). Ik kon niet loskomen van hem, hoezeer ik hem ook verachtte (en aan de andere kant liefhad). Totdat ik mij echt letterlijk losscheurde van deze man. Als de man je wat doet, moet je echt in de afstandsmodus. En nu, zoveel maanden, bijna een jaar verder, kan ik zeggen dat ik los van hem ben.
Ja, ben nog altijd rouwig om de manier waarop een en ander is gegaan, maar 'zijn alles' willen zijn is helemaal weg. Het rare is, mijn ex doet hetzelfde met mij en dat herken ik nu pas: mijlenver van mij vandaan gaan wonen en trouwen met een vrouw 'omdat alleen ook maar alleen is'. Letterlijk: losscheuren.
Hoe je kan helpen op 8000 km afstand? Foei, die is lastig, want je zit met tijdsverschillen, en alleen een foon of email, dus geen schouder en grote uithuilboezems direct beschikbaar...
En toch, dat loslaten. Die stap durven zetten naar dat je dit niet meer wilt. Dat je het anders wilt, hoe eng en onbekend het ook is.
Een heel waar woord. Ik heb een dergelijke verslavende relatie gehad met een GM (getrouwde man). Ik kon niet loskomen van hem, hoezeer ik hem ook verachtte (en aan de andere kant liefhad). Totdat ik mij echt letterlijk losscheurde van deze man. Als de man je wat doet, moet je echt in de afstandsmodus. En nu, zoveel maanden, bijna een jaar verder, kan ik zeggen dat ik los van hem ben.
Ja, ben nog altijd rouwig om de manier waarop een en ander is gegaan, maar 'zijn alles' willen zijn is helemaal weg. Het rare is, mijn ex doet hetzelfde met mij en dat herken ik nu pas: mijlenver van mij vandaan gaan wonen en trouwen met een vrouw 'omdat alleen ook maar alleen is'. Letterlijk: losscheuren.
Hoe je kan helpen op 8000 km afstand? Foei, die is lastig, want je zit met tijdsverschillen, en alleen een foon of email, dus geen schouder en grote uithuilboezems direct beschikbaar...
En toch, dat loslaten. Die stap durven zetten naar dat je dit niet meer wilt. Dat je het anders wilt, hoe eng en onbekend het ook is.
woensdag 1 juli 2009 om 10:37
Bedankt voor jullie bemoedigende woorden.
Maandag zat ik er gewoon even helemaal doorheen. Ik was gewoon zo boos!
Kortom, hij vindt dat ik hem nog een kans moet geven, want we hebben maanden lang (sinds onze vorige break-up) een ontzettend leuke tijd gehad en nu gooi ik alles weg door 1 incidentje.
Ik heb wederom uitgelegd dat het niet 1 incidentje is, maar dat we bijna dagelijks strubbelingen hebben en dat ik me gewoon niet meer fijn voel bij hem, dat ik mezelf niet kan zijn, dat we ontzettend botsen. Maar hij ontkent dat gewoon allemaal glashard.
De voorbeelden die ik noemde waarbij hij kwaad werd ontkent hij, dat we heel vaak de hele avond chagrijnig op de bank zitten omdat er weer iets is voorgevallen ontkent hij.
Het heeft dus weinig zin gehad.
Maar het deed me allemaal weinig, ik voelde me niet verdrietig en ik heb ook geen spijtgevoelens.
Die om-en-om regeling uit mijn vorige bericht slaat natuurlijk nergens op, dat is niet te doen, sowieso veel te onrustig, en dat werkt gewoon niet. Maar ik was toen even zo kwaad...
Ik heb het niet echt naar mijn zin, maar ik blijf gewoon hard zoeken naar woonruimte.
Ik twijfel wel of ik niet toch liever bij mijn ouders woon, maar ik weet dat ik daar welkom ben dus dat kan ik altijd nog besluiten.
Bedankt voor de lieve berichten en Annemarie; veel sterkte met je zus, ik hoop dat zij ook snel inziet dat haar situatie niet normaal is en dat ze zelf kan zorgen voor haar geluk, dat ze niet afhankelijk is van haar man.
Maandag zat ik er gewoon even helemaal doorheen. Ik was gewoon zo boos!
Kortom, hij vindt dat ik hem nog een kans moet geven, want we hebben maanden lang (sinds onze vorige break-up) een ontzettend leuke tijd gehad en nu gooi ik alles weg door 1 incidentje.
Ik heb wederom uitgelegd dat het niet 1 incidentje is, maar dat we bijna dagelijks strubbelingen hebben en dat ik me gewoon niet meer fijn voel bij hem, dat ik mezelf niet kan zijn, dat we ontzettend botsen. Maar hij ontkent dat gewoon allemaal glashard.
De voorbeelden die ik noemde waarbij hij kwaad werd ontkent hij, dat we heel vaak de hele avond chagrijnig op de bank zitten omdat er weer iets is voorgevallen ontkent hij.
Het heeft dus weinig zin gehad.
Maar het deed me allemaal weinig, ik voelde me niet verdrietig en ik heb ook geen spijtgevoelens.
Die om-en-om regeling uit mijn vorige bericht slaat natuurlijk nergens op, dat is niet te doen, sowieso veel te onrustig, en dat werkt gewoon niet. Maar ik was toen even zo kwaad...
Ik heb het niet echt naar mijn zin, maar ik blijf gewoon hard zoeken naar woonruimte.
Ik twijfel wel of ik niet toch liever bij mijn ouders woon, maar ik weet dat ik daar welkom ben dus dat kan ik altijd nog besluiten.
Bedankt voor de lieve berichten en Annemarie; veel sterkte met je zus, ik hoop dat zij ook snel inziet dat haar situatie niet normaal is en dat ze zelf kan zorgen voor haar geluk, dat ze niet afhankelijk is van haar man.
woensdag 1 juli 2009 om 12:41
Hoi Nomi,
Dapper van je dat je bent weggegaan! Je hebt weer een goede les geleerd maandagavond en dat is dat je kunt vertrouwen op je gevoel. Je gevoel zei je dat je niet moest gaan en voilà: je had gelijk. Je schuldgevoel was daarbij het duiveltje op je schouder dat je toch overtuigde om te gaan. Niet meer naar dat duiveltje luisteren dus.
Natuurlijk baal je dat je daar twee uur naar zijn gebazel hebt moeten luisteren. Maar probeer je daar niet rot over te voelen en kijk kritisch naar wat er gebeurd is. Hij uit valse beschuldigingen en jij gaat proberen die te weerleggen. Hij (de man die je van de week nog graftak noemde) snapt niet waarom je weg wilt en jij probeert het hem nog eens duidelijk te maken.
Waarom doe je dat? Wil je toch erkenning en begrip voor je beslissing van hem? Is dat realistisch?
Je kunt dit patroon doorbreken door anders te reageren en dat kun je oefenen aan de hand van deze situatie. Dus niet achteraf denken: hè, nou heb ik me weer laten overdonderen, maar zien waar het fout ging en bedenken hoe je je de volgende keer anders kan opstellen.
Als hij weer een verklaring wil voor waarom je weggaat: gebroken grammofoonplaattechniek. Je schold me uit en dat accepteer ik niet. Of iets anders kort en krachtigs. Als hij zegt dat hij dat niet meer gaat doen: Het is klaar, ik blijf bij mijn besluit. Als hij jou verwijten maakt, afkappen met de mededeling dat dat nu niet meer relevant is omdat jullie nu uit elkaar zijn.
Gezien de manier waarop dit gesprek verlopen is (dat eigenlijk bedoeld was om jou terug te winnen!) zou ik niet praten over de mogelijkheid dat jij in het huis blijft, maar zou ik dat per e-mail bespreken. Hoe minder rechtstreeks contact, hoe beter voor jou.
Ik vind het zo leuk om te lezen hoe je schrijft over je kat
Het is echt je maatje hè? Volgens mij zou je je kat honderd keer meer missen als je hem kwijtraakte dan je je ex mist. Dat zegt ook wel wat. Neem maar een voorbeeld aan hem, hij is blij dat hij van die dierenbeul af is (zo, ik zeg het lekker wel!)
sterkte,
dubio
Dapper van je dat je bent weggegaan! Je hebt weer een goede les geleerd maandagavond en dat is dat je kunt vertrouwen op je gevoel. Je gevoel zei je dat je niet moest gaan en voilà: je had gelijk. Je schuldgevoel was daarbij het duiveltje op je schouder dat je toch overtuigde om te gaan. Niet meer naar dat duiveltje luisteren dus.
Natuurlijk baal je dat je daar twee uur naar zijn gebazel hebt moeten luisteren. Maar probeer je daar niet rot over te voelen en kijk kritisch naar wat er gebeurd is. Hij uit valse beschuldigingen en jij gaat proberen die te weerleggen. Hij (de man die je van de week nog graftak noemde) snapt niet waarom je weg wilt en jij probeert het hem nog eens duidelijk te maken.
Waarom doe je dat? Wil je toch erkenning en begrip voor je beslissing van hem? Is dat realistisch?
Je kunt dit patroon doorbreken door anders te reageren en dat kun je oefenen aan de hand van deze situatie. Dus niet achteraf denken: hè, nou heb ik me weer laten overdonderen, maar zien waar het fout ging en bedenken hoe je je de volgende keer anders kan opstellen.
Als hij weer een verklaring wil voor waarom je weggaat: gebroken grammofoonplaattechniek. Je schold me uit en dat accepteer ik niet. Of iets anders kort en krachtigs. Als hij zegt dat hij dat niet meer gaat doen: Het is klaar, ik blijf bij mijn besluit. Als hij jou verwijten maakt, afkappen met de mededeling dat dat nu niet meer relevant is omdat jullie nu uit elkaar zijn.
Gezien de manier waarop dit gesprek verlopen is (dat eigenlijk bedoeld was om jou terug te winnen!) zou ik niet praten over de mogelijkheid dat jij in het huis blijft, maar zou ik dat per e-mail bespreken. Hoe minder rechtstreeks contact, hoe beter voor jou.
Ik vind het zo leuk om te lezen hoe je schrijft over je kat
Het is echt je maatje hè? Volgens mij zou je je kat honderd keer meer missen als je hem kwijtraakte dan je je ex mist. Dat zegt ook wel wat. Neem maar een voorbeeld aan hem, hij is blij dat hij van die dierenbeul af is (zo, ik zeg het lekker wel!) sterkte,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 1 juli 2009 om 20:34
Ik heb nooit tegen iemand gezegd dat hij een dierenbeul is, en ik heb het juist altijd gezegd als we een leuke dag hadden gehad ofzo. Maar dat wil hij nu allemaal niet zien, en ik kan het 100x zeggen maar het komt niet aan.
Lieve Nomi, dit is precies de reden waarom je bij hem weg bent! Je kunt niet meer teleurgesteld in hem zijn, zo is hij namelijk gewoon, wat jij zegt doet er niet toe. Je kunt enkel jezelf nog teleurstellen door er weer in te trappen. Zoals ik het nu lees ben je een aardig eind op weg! Heel knap van je en hou dit gevoel vol! Probeer inderdaad contact te vermijden zoals dubio zegt, doe het zakelijk danwel per mail. Trap niet in zijn trucjes, die ken je inmiddels. En bedenk hij doet het niet voor jou, maar voor zichzelf, soort van overleven. Succes, en hou ons op de hoogte... praten helpt echt!
@ Ukkie en Eleonora; bedankt ik heb de boeken besteld! Ik stuur ze zsm naar haar op. Ik hoop dat het haar een beter inzicht ziet in haar situatie, en vooral dat het niet uniek is maar een patroon!
@ Muis: ik vind me volledig in je verhaal. Ik heb op een dag na een heftige ruzie de huissleutels van hem gevraagd en hem de deur uit gezet. Weken heeft hij mij geprobeerd te bellen en te stalken. Ik was er niet, ben die tijd bij mijn moeder gebleven. Na 3 weken hield het al op, ik hoorde niks meer van hem! Ik heb nog een maand elke dag een vriendin, zus en mijn moeder bij mij thuis gehad. Om hem maar niet alleen onder ogen te hoeven komen, ik was zelf bang dat ik niet sterk genoeg zou zijn hem 'te weerstaan'. De zakelijke afhandeling heb ik met zijn broer gedaan. Nu 1 jaar verder (heb hem nooit meer gezien)... ik ben volledig bevrijdt en oprecht gelukkig. Ik heb hem achteraf gezien zo makkelijk los kunnen laten, eigenlijk na die maand en 3 weken al... 10 jaar van mijn leven over gedaan, achteraf denk ik echt: 'als ik wist dat het zo makkelijk was, had ik het eerder gedaan'. Maar ik was er niet klaar... ik was echt verslaafd aan hem en moest zelf weg willen en dan vind je die kracht, echt! Je denkt dat je niet zonder hem kan, maar echt dat kan je wel!
Liefs
Lieve Nomi, dit is precies de reden waarom je bij hem weg bent! Je kunt niet meer teleurgesteld in hem zijn, zo is hij namelijk gewoon, wat jij zegt doet er niet toe. Je kunt enkel jezelf nog teleurstellen door er weer in te trappen. Zoals ik het nu lees ben je een aardig eind op weg! Heel knap van je en hou dit gevoel vol! Probeer inderdaad contact te vermijden zoals dubio zegt, doe het zakelijk danwel per mail. Trap niet in zijn trucjes, die ken je inmiddels. En bedenk hij doet het niet voor jou, maar voor zichzelf, soort van overleven. Succes, en hou ons op de hoogte... praten helpt echt!
@ Ukkie en Eleonora; bedankt ik heb de boeken besteld! Ik stuur ze zsm naar haar op. Ik hoop dat het haar een beter inzicht ziet in haar situatie, en vooral dat het niet uniek is maar een patroon!
@ Muis: ik vind me volledig in je verhaal. Ik heb op een dag na een heftige ruzie de huissleutels van hem gevraagd en hem de deur uit gezet. Weken heeft hij mij geprobeerd te bellen en te stalken. Ik was er niet, ben die tijd bij mijn moeder gebleven. Na 3 weken hield het al op, ik hoorde niks meer van hem! Ik heb nog een maand elke dag een vriendin, zus en mijn moeder bij mij thuis gehad. Om hem maar niet alleen onder ogen te hoeven komen, ik was zelf bang dat ik niet sterk genoeg zou zijn hem 'te weerstaan'. De zakelijke afhandeling heb ik met zijn broer gedaan. Nu 1 jaar verder (heb hem nooit meer gezien)... ik ben volledig bevrijdt en oprecht gelukkig. Ik heb hem achteraf gezien zo makkelijk los kunnen laten, eigenlijk na die maand en 3 weken al... 10 jaar van mijn leven over gedaan, achteraf denk ik echt: 'als ik wist dat het zo makkelijk was, had ik het eerder gedaan'. Maar ik was er niet klaar... ik was echt verslaafd aan hem en moest zelf weg willen en dan vind je die kracht, echt! Je denkt dat je niet zonder hem kan, maar echt dat kan je wel!
Liefs
dinsdag 7 juli 2009 om 17:54
Even een update van mijn kant!
We zijn inmiddels al een tijdje verder, en het gaat bestwel goed met me! Af en toe twijfel ik of ik niet te snel doorga, of ik niet eens flink moet huilen ofzo, maar ik heb het gewoon bestwel leuk, dus opzich is dat goed natuurlijk!
Ik heb zo af en toe nog contact met hem gehad de afgelopen week. Gewoon algemene gesprekjes
(...)
Ik vind het best moeilijk, denk er ook wel veel aan, maar verder ben ik niet heel erg verdrietig (nog steeds niet!)
Ik wil jullie nog wel bedanken voor de steun hier op het forum, het is gek, maar juist iemand die je niet kent kan hele goede en fijne dingen zeggen waardoor je anders naar zaken gaat kijken en je voelt je er veel sterker door.
Jullie zijn echt topmeiden!
En Annemarie; hoe gaat het met je zus?
We zijn inmiddels al een tijdje verder, en het gaat bestwel goed met me! Af en toe twijfel ik of ik niet te snel doorga, of ik niet eens flink moet huilen ofzo, maar ik heb het gewoon bestwel leuk, dus opzich is dat goed natuurlijk!
Ik heb zo af en toe nog contact met hem gehad de afgelopen week. Gewoon algemene gesprekjes
(...)
Ik vind het best moeilijk, denk er ook wel veel aan, maar verder ben ik niet heel erg verdrietig (nog steeds niet!)
Ik wil jullie nog wel bedanken voor de steun hier op het forum, het is gek, maar juist iemand die je niet kent kan hele goede en fijne dingen zeggen waardoor je anders naar zaken gaat kijken en je voelt je er veel sterker door.
Jullie zijn echt topmeiden!
En Annemarie; hoe gaat het met je zus?
woensdag 8 juli 2009 om 08:53
Lieve Nomi,
Fijn dat je je sterk voelt door wat hier geschreven wordt. Daar krijgen de posters die de woorden schrijven ook weer kracht van, als ze dat lezen. Altijd fijn om te weten dat wat je schrijft effect heeft
Je schreef dat je je ex van alles uit moest leggen. Onthoud, vanaf nu hoef jij dat niet meer. Dus als jij geen zin hebt in een gesprek van een uur wat verder nergens heen gaat, hang dan op. Ga niet door en door en door met praten. Het kost energie en er verandert toch niks.
Jij moet niks meer als het om hem gaat. Snap je wat ik bedoel?
Veel sterkte weer de komende tijd!
(f)
Fijn dat je je sterk voelt door wat hier geschreven wordt. Daar krijgen de posters die de woorden schrijven ook weer kracht van, als ze dat lezen. Altijd fijn om te weten dat wat je schrijft effect heeft
Je schreef dat je je ex van alles uit moest leggen. Onthoud, vanaf nu hoef jij dat niet meer. Dus als jij geen zin hebt in een gesprek van een uur wat verder nergens heen gaat, hang dan op. Ga niet door en door en door met praten. Het kost energie en er verandert toch niks.
Jij moet niks meer als het om hem gaat. Snap je wat ik bedoel?
Veel sterkte weer de komende tijd!
(f)
woensdag 8 juli 2009 om 09:06
woensdag 8 juli 2009 om 09:54
Jullie hebben helemaal gelijk hoor, maar ik vind dat nog steeds moeilijk.
Het is stom, maar ik blijf me een beetje schulidg voelen, en ik heb in elk geval het gevoel dat omdat ik het heb uitgemaakt, hij daarom het recht heeft om alles goed af te sluiten. Ik ben zelf vroeger wel eens aan de kant gezet waarbij ik geen uitleg kreeg en ik verder ook helemaal geen contact meer kon krijgen met die persoon, en dat heeft er best ingehakt.
(f)
Het is stom, maar ik blijf me een beetje schulidg voelen, en ik heb in elk geval het gevoel dat omdat ik het heb uitgemaakt, hij daarom het recht heeft om alles goed af te sluiten. Ik ben zelf vroeger wel eens aan de kant gezet waarbij ik geen uitleg kreeg en ik verder ook helemaal geen contact meer kon krijgen met die persoon, en dat heeft er best ingehakt.
(f)
