Relaties
alle pijlers
Definitief of een crisis.
vrijdag 12 december 2008 om 09:26
Hoi,
Ik zal eerst proberen in het 'kort' de situatie te schetsen.
Mijn vriend heeft 5 maand geleden onze relatie van bijna 9 jaar onverwacht stop gezet; steek 1 in mijn hart. Hij wilde alleen zijn, met niemand rekening houden en hij zag ons niet 100 worden. Hij hield nog wel van mij maar de verliefdheid was weg. Hij vroeg zichzelf af of dit wel alles is. Hij wilde nog zoveel doen en verwachte dat dat niet met mij kon. Hij heeft op geen een moment dit bij mij aangegeven. Het kwam ook zo onverwacht. De maand ervoor had ik al een idee dat er een ander was en heb hem op die avond daarmee geconfronteerd maar hij gaf aan dat er echt geen ander was. Maanden daarvoor ben ik 1 dag in de week bij hem gaan werken en we spraken al over kinderen. Hij wilde heel graag kinderen maar ik hield het af. Als het aan hem lag liep ik nu met een dikke buik rond.
Uiteindelijk na 1,5 week hebben we een goed gesprek gehad en daar brak hij volledig. Hij wilde het weer proberen en gaf aan dat hij zijn twijfels eerder had aan had moeten geven. Een paar dagen later hebben we elkaar weer gezien met als doel te achterhalen waar het fout is gegaan. Op een gegeven moment op die avond begon hij mij weer te zoenen en was ik bijna blijven slapen (maar ik kon het niet ondanks dat ik het heel graag wilde. Het ging te snel). Hij voelde zich weer zeer sterk tot me aangetrokken en miste me heel erg. Ik vroeg of hij iemand of mij miste maar hij gaf duidelijk aan dat hij mij miste. Hij wilde er weer voor vechten en we zouden een maand of twee kijken hoe het zou lopen. Hij wilde ruimte, maar ik natuurlijk ook. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik had volledige hoop dat het weer goed zou komen. 5 dagen later gaf hij echter, over de telefoon, aan dat zijn gevoel de volgende dag weer hetzelfde was als toen hij het uitmaakte en er toch niet voor wilde vechten; steek nummer 2 in mijn hart.
Ik was weer helemaal terug bij af en verder. Maar ik maakte me gek genoeg ook zorgen om hem. Hij had zoveel gekke ideeen wat hij wilde doen. Ik was niet de labiele maar hij. Hij zit in een vette quarterlife crisis.
Een paar dagen later ging ik bij gemeenschappelijke vrienden van ons eten en daar gaven ze aan dat ze een geheim van hem niet meer voor zich konden houden; hij had sinds het uit was een ander (en blijkbaar achteraf daarvoor ook al). Voordat hij het met mij had uitgemaakt had hij aan hun (en vele andere) verteld dat hij verliefd was geworden op een meisje die hij had ontmoet, een maand daarvoor, op een hockey toernooi; steek 3 in mijn hart.
Nu zit hij bijna altijd bij haar. Laat vrienden, werk en alles vallen voor haar. Is snel geirriteerd en kort af en plaats zich elke keer in een soort slachtofferrol. Ik ben kompleet vervangen. Hij is al met haar vrij snel op vakantie geweest en met zijn ouders en broer naar de Ardennen terwijl dat een vast ritueel voor ons was.
Het gat die ik achterliet is volledig gevuld. Bij mij was en is het gat daarentegen des te dieper. Ik voel me nog zo leeg. Ik kan maar niet de beelden van hun twee uit mijn gedachten houden. Nu met de feestdagen maakt het er ook niet makkelijker op. Zij zijn natuurlijk samen en hebben het allemaal erg gezellig.
Ik heb volledig mijn leven weer op gepakt en doe elke dat een hoop leuke dingen om de leegte op te vullen. Ik merk ook dat ik gegroeid ben als persoon en behoefte heb om een nieuwe start te maken. De hoop in mijn hart blijft echter heel sterk. Ik realiseer me dat het een kleine kans is dat nog goed komt en dat ik eigenlijk niet eens met hem verder zou moeten willen gaan. Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Ik weet het niet meer. We hebben al 2 maanden geen contact meer maar ik blijf maar malen. Het houd maar niet op. Wanneer valt hij van zijn roze wolk en komt hij erachter wat hij allemaal heeft weggegooid. Zo'n relatie kan toch niet goed blijven gaan? Wat denken jullie van deze situatie? Heeft iemand ook zoiets dergelijks meegemaakt? Please help me?
Zeg a.u.b. niet dat ik verder moet met me leven want dat doe ik ook. Ik ben sterk en ik moet zeggen dat ik erg trots ben op mezelf maar ik het gewoon nog niet loslaten.
Bedankt,
Pmijn
Ik zal eerst proberen in het 'kort' de situatie te schetsen.
Mijn vriend heeft 5 maand geleden onze relatie van bijna 9 jaar onverwacht stop gezet; steek 1 in mijn hart. Hij wilde alleen zijn, met niemand rekening houden en hij zag ons niet 100 worden. Hij hield nog wel van mij maar de verliefdheid was weg. Hij vroeg zichzelf af of dit wel alles is. Hij wilde nog zoveel doen en verwachte dat dat niet met mij kon. Hij heeft op geen een moment dit bij mij aangegeven. Het kwam ook zo onverwacht. De maand ervoor had ik al een idee dat er een ander was en heb hem op die avond daarmee geconfronteerd maar hij gaf aan dat er echt geen ander was. Maanden daarvoor ben ik 1 dag in de week bij hem gaan werken en we spraken al over kinderen. Hij wilde heel graag kinderen maar ik hield het af. Als het aan hem lag liep ik nu met een dikke buik rond.
Uiteindelijk na 1,5 week hebben we een goed gesprek gehad en daar brak hij volledig. Hij wilde het weer proberen en gaf aan dat hij zijn twijfels eerder had aan had moeten geven. Een paar dagen later hebben we elkaar weer gezien met als doel te achterhalen waar het fout is gegaan. Op een gegeven moment op die avond begon hij mij weer te zoenen en was ik bijna blijven slapen (maar ik kon het niet ondanks dat ik het heel graag wilde. Het ging te snel). Hij voelde zich weer zeer sterk tot me aangetrokken en miste me heel erg. Ik vroeg of hij iemand of mij miste maar hij gaf duidelijk aan dat hij mij miste. Hij wilde er weer voor vechten en we zouden een maand of twee kijken hoe het zou lopen. Hij wilde ruimte, maar ik natuurlijk ook. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik had volledige hoop dat het weer goed zou komen. 5 dagen later gaf hij echter, over de telefoon, aan dat zijn gevoel de volgende dag weer hetzelfde was als toen hij het uitmaakte en er toch niet voor wilde vechten; steek nummer 2 in mijn hart.
Ik was weer helemaal terug bij af en verder. Maar ik maakte me gek genoeg ook zorgen om hem. Hij had zoveel gekke ideeen wat hij wilde doen. Ik was niet de labiele maar hij. Hij zit in een vette quarterlife crisis.
Een paar dagen later ging ik bij gemeenschappelijke vrienden van ons eten en daar gaven ze aan dat ze een geheim van hem niet meer voor zich konden houden; hij had sinds het uit was een ander (en blijkbaar achteraf daarvoor ook al). Voordat hij het met mij had uitgemaakt had hij aan hun (en vele andere) verteld dat hij verliefd was geworden op een meisje die hij had ontmoet, een maand daarvoor, op een hockey toernooi; steek 3 in mijn hart.
Nu zit hij bijna altijd bij haar. Laat vrienden, werk en alles vallen voor haar. Is snel geirriteerd en kort af en plaats zich elke keer in een soort slachtofferrol. Ik ben kompleet vervangen. Hij is al met haar vrij snel op vakantie geweest en met zijn ouders en broer naar de Ardennen terwijl dat een vast ritueel voor ons was.
Het gat die ik achterliet is volledig gevuld. Bij mij was en is het gat daarentegen des te dieper. Ik voel me nog zo leeg. Ik kan maar niet de beelden van hun twee uit mijn gedachten houden. Nu met de feestdagen maakt het er ook niet makkelijker op. Zij zijn natuurlijk samen en hebben het allemaal erg gezellig.
Ik heb volledig mijn leven weer op gepakt en doe elke dat een hoop leuke dingen om de leegte op te vullen. Ik merk ook dat ik gegroeid ben als persoon en behoefte heb om een nieuwe start te maken. De hoop in mijn hart blijft echter heel sterk. Ik realiseer me dat het een kleine kans is dat nog goed komt en dat ik eigenlijk niet eens met hem verder zou moeten willen gaan. Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Ik weet het niet meer. We hebben al 2 maanden geen contact meer maar ik blijf maar malen. Het houd maar niet op. Wanneer valt hij van zijn roze wolk en komt hij erachter wat hij allemaal heeft weggegooid. Zo'n relatie kan toch niet goed blijven gaan? Wat denken jullie van deze situatie? Heeft iemand ook zoiets dergelijks meegemaakt? Please help me?
Zeg a.u.b. niet dat ik verder moet met me leven want dat doe ik ook. Ik ben sterk en ik moet zeggen dat ik erg trots ben op mezelf maar ik het gewoon nog niet loslaten.
Bedankt,
Pmijn
vrijdag 12 december 2008 om 14:49
quote:Lella schreef op 12 december 2008 @ 11:10:
De man waar jij verdriet over hebt bestaat niet meer, de nieuwe man is niet de moeite waard om terug te willen.
idd..
wat ik ook las; wat wil jij?
Hij heeft je bedrogen, pijn gedaan, hij wou je terug en heeft je weer laten vallen. Wil jij zo'n man wel terug?
Ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn, verwarring en verdriet je wel niet hebt, vast intens veel.. heel veel sterkte.
De man waar jij verdriet over hebt bestaat niet meer, de nieuwe man is niet de moeite waard om terug te willen.
idd..
wat ik ook las; wat wil jij?
Hij heeft je bedrogen, pijn gedaan, hij wou je terug en heeft je weer laten vallen. Wil jij zo'n man wel terug?
Ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn, verwarring en verdriet je wel niet hebt, vast intens veel.. heel veel sterkte.
vrijdag 12 december 2008 om 14:58
Ja, ik was plotsklaps vervangen, maar het is weer goed gekomen. Echter, bij ons ging het anders dan bij jullie.
Hij biechtte het meteen op, hakte een knoop door, en door veel eerlijke en open gesprekken zijn we weer bij elkaar.
Maar ik zeg er maar meteen bij, dat het grote verschil tussen jouw en mijn verhaal is, dat vriend direct eerlijk was en eerlijk gebleven is. Wat heel pijnlijk was, want hij koos niet voor mij. Maar hij wilde me niet aan het lijntje houden, en dat heeft jouw vriend wel gedaan. Hij heeft gelogen, en dat is op zich erger dan het vreemdgaan. Vreemdgaan kan ook (hoe raar het ook klinkt) op een wat meer integere manier. Dat je het dus meteen opbiecht, eerlijk bent in je bedoelingen en de ander zoveel mogelijk tegemoet komt door vragen te beantwoorden. Dat verdien je wel na 9 jaar relatie. Jouw vriend was niet integer, ik denk dat ik daarom niet verder zou kunnen met hem. Het is de manier waarop hij het heeft aangepakt.
Misschien dat je vriend al langer wist dat dit het niet voor hem was, en dan komt er ook nog een ander voorbij. Kan net dat duwtje in zijn rug zijn geweest om er definitief een punt achter te zetten. Op die manier wordt het natuurlijk wel wat makkelijker, ipv het verdriet echt te voelen. Want na 9 jaar heb je echt wel verdriet van een breuk..hij kiest ervoor om er niet in zijn eentje doorheen te willen, is ook een manier. Maar hij zal er zelf achter moeten komen of dit de juiste keuze was.
Ik vind het niet raar dat hij nog even twijfelde, want het is een lange tijd die jullie hebben gedeeld. Bovendien zal hij zich wel schuldig hebben gevoeld, en in de war omtrent zijn dubbele gevoelens. Hij moest kiezen en koos haar, helaas..
Hij biechtte het meteen op, hakte een knoop door, en door veel eerlijke en open gesprekken zijn we weer bij elkaar.
Maar ik zeg er maar meteen bij, dat het grote verschil tussen jouw en mijn verhaal is, dat vriend direct eerlijk was en eerlijk gebleven is. Wat heel pijnlijk was, want hij koos niet voor mij. Maar hij wilde me niet aan het lijntje houden, en dat heeft jouw vriend wel gedaan. Hij heeft gelogen, en dat is op zich erger dan het vreemdgaan. Vreemdgaan kan ook (hoe raar het ook klinkt) op een wat meer integere manier. Dat je het dus meteen opbiecht, eerlijk bent in je bedoelingen en de ander zoveel mogelijk tegemoet komt door vragen te beantwoorden. Dat verdien je wel na 9 jaar relatie. Jouw vriend was niet integer, ik denk dat ik daarom niet verder zou kunnen met hem. Het is de manier waarop hij het heeft aangepakt.
Misschien dat je vriend al langer wist dat dit het niet voor hem was, en dan komt er ook nog een ander voorbij. Kan net dat duwtje in zijn rug zijn geweest om er definitief een punt achter te zetten. Op die manier wordt het natuurlijk wel wat makkelijker, ipv het verdriet echt te voelen. Want na 9 jaar heb je echt wel verdriet van een breuk..hij kiest ervoor om er niet in zijn eentje doorheen te willen, is ook een manier. Maar hij zal er zelf achter moeten komen of dit de juiste keuze was.
Ik vind het niet raar dat hij nog even twijfelde, want het is een lange tijd die jullie hebben gedeeld. Bovendien zal hij zich wel schuldig hebben gevoeld, en in de war omtrent zijn dubbele gevoelens. Hij moest kiezen en koos haar, helaas..
anoniem_36142 wijzigde dit bericht op 12-12-2008 15:01
Reden: aangepast
Reden: aangepast
% gewijzigd
vrijdag 12 december 2008 om 15:00
Ik heb nog niet zolang geleden ook een soortgelijke boodschap gekregen van mijn vriend.
Een relatie van 8 jaar waarin hij niet de moeite nam (of niet kon nemen) om met mijn in gesprek te gaan over zijn gevoel van de laatste tijd.
Het kwam voor mij dus ook uit het niets.
Weliswaar stopt de vergelijking daar.
Ik ben niet ingeruild en mijn vriend besloot vrij snel er toch voor te gaan samen en we zijn op de goede weg.
Communicatie was(is) bij ons ook een valkuil.
Ik begrijp wel je openstaande vragen heel goed,die heb ik ook nog steeds.
Hoe kan iemand dit ineens doen en wat was alles dan waard?
Het geeft een flinke deuk in je vertrouwen en dat heeft tijd nodig om te herstellen.
Ik besef dat op vragen geen antwoorden zullen komen.
Simpelweg om dat mijn beleving en omgang met emoties heel anders zijn.
Ik ben anders dan hij en hij doet de dingen anders dan ik.
Dat is niet goed of slecht maar anders.
En dat is op sommige punten moeilijk daar vrede mee te hebben.
Het loslaten is dan de enige keuze.
Hoe je dat kan doen weet ik ook niet zo goed,ik worstel daar ook nog mee.
Sterkte met alles!
Een relatie van 8 jaar waarin hij niet de moeite nam (of niet kon nemen) om met mijn in gesprek te gaan over zijn gevoel van de laatste tijd.
Het kwam voor mij dus ook uit het niets.
Weliswaar stopt de vergelijking daar.
Ik ben niet ingeruild en mijn vriend besloot vrij snel er toch voor te gaan samen en we zijn op de goede weg.
Communicatie was(is) bij ons ook een valkuil.
Ik begrijp wel je openstaande vragen heel goed,die heb ik ook nog steeds.
Hoe kan iemand dit ineens doen en wat was alles dan waard?
Het geeft een flinke deuk in je vertrouwen en dat heeft tijd nodig om te herstellen.
Ik besef dat op vragen geen antwoorden zullen komen.
Simpelweg om dat mijn beleving en omgang met emoties heel anders zijn.
Ik ben anders dan hij en hij doet de dingen anders dan ik.
Dat is niet goed of slecht maar anders.
En dat is op sommige punten moeilijk daar vrede mee te hebben.
Het loslaten is dan de enige keuze.
Hoe je dat kan doen weet ik ook niet zo goed,ik worstel daar ook nog mee.
Sterkte met alles!
vrijdag 12 december 2008 om 15:04
En ik vraag me af hoe gezellig ze het werkelijk hebben samen..hij zit met onverwerkt verdriet, met het bedrog dat hij jou heeft aangedaan. Bovendien kan het tegenvallen, is het niet zoals hij hoopte. En dan moet hij zien te dealen met zijn keuze.
Hij ziet jouw verdriet, en je ongeloof. Hij wordt met de nek aangekeken want niemand is blij met vreemdgangers. Dus al met al..
Hij gaat nog wel inzien dat hij misschien de verkeerde keuze heeft gemaakt, maar heb jij daar iets aan? Zou je hem terug willen?
Hij ziet jouw verdriet, en je ongeloof. Hij wordt met de nek aangekeken want niemand is blij met vreemdgangers. Dus al met al..
Hij gaat nog wel inzien dat hij misschien de verkeerde keuze heeft gemaakt, maar heb jij daar iets aan? Zou je hem terug willen?
vrijdag 12 december 2008 om 15:24
quote:pmijn schreef op 12 december 2008 @ 14:43:
Zijn er hier nog meer mensen die plotseling zijn vervangen door een ander?
Ja hoor zo'n 8 jaar geleden..
Ik was net 2 weken weg of mijn opvolgster nam mijn plaats in huis al in en nog 2 weken later woonde ze met haar kinderen en dieren helemaal bij hem in.
Vrienden en familie hij liet ze allemaal vallen voor haar.
Toen dacht ook iedereen in zijn omgeving dat dat nooit lang goed kon gaan maar tot op de dag van vandaag zijn ze nog steeds bij elkaar.
Zijn er hier nog meer mensen die plotseling zijn vervangen door een ander?
Ja hoor zo'n 8 jaar geleden..
Ik was net 2 weken weg of mijn opvolgster nam mijn plaats in huis al in en nog 2 weken later woonde ze met haar kinderen en dieren helemaal bij hem in.
Vrienden en familie hij liet ze allemaal vallen voor haar.
Toen dacht ook iedereen in zijn omgeving dat dat nooit lang goed kon gaan maar tot op de dag van vandaag zijn ze nog steeds bij elkaar.
vrijdag 12 december 2008 om 15:54
vrijdag 12 december 2008 om 16:13
Hoi pmijn,
Oei, wat lijkt dit verhaal op die van de mijne.
Iets minder lange relatie, ik was 6 jaar met mijn ex en we woonden nog niet samen, maar hadden wel die plannen op korte termijn.
Van de ene op de andere dag maakte hij het uit, wilde nergens over praten en gaf precies dezelfde redenen als jij beschreef. Niet meer verliefd, wel houden van, maar zag het niet voor altijd voor zich. Ik was kapot, van de kaart, er ongelooflijk ziek van.
Natuurlijk was mijn reactie ook: 'is er echt geen ander?' Die was er niet. Zei hij. Na een week gaf hij via een email toe dat hij verliefd was geworden op zijn huisgenootje en zij op hem. Ik was verslagen, maar kon er niet eens om huilen op dat moment.
Het was heel zwaar en ik begrijp nog steeds niet hoe ie nu zo ineens in een andere relatie heeft kunnen stappen na 6 jaar met mij samen te zijn geweest. Het is inmiddels 9 maanden geleden en hij is nog steeds met haar. Maar ik houd me er niet meer mee bezig. Het helpt je niet namelijk, maar ik begrijp maar al te goed dat je daar juist wél mee bezig bent.
Het forum hier heeft mij erg geholpen me door een ongelooflijke rotperiode te loodsen, maar ik ben er weer en voel me goed! Vind het nu heerlijk om alleen te zijn en te kunnen doen wat ik wil.
Het is zwaar, maar je komt er echt uit!! En lees vooral hier, het kan je helpen.
Sterkte!
Oei, wat lijkt dit verhaal op die van de mijne.
Iets minder lange relatie, ik was 6 jaar met mijn ex en we woonden nog niet samen, maar hadden wel die plannen op korte termijn.
Van de ene op de andere dag maakte hij het uit, wilde nergens over praten en gaf precies dezelfde redenen als jij beschreef. Niet meer verliefd, wel houden van, maar zag het niet voor altijd voor zich. Ik was kapot, van de kaart, er ongelooflijk ziek van.
Natuurlijk was mijn reactie ook: 'is er echt geen ander?' Die was er niet. Zei hij. Na een week gaf hij via een email toe dat hij verliefd was geworden op zijn huisgenootje en zij op hem. Ik was verslagen, maar kon er niet eens om huilen op dat moment.
Het was heel zwaar en ik begrijp nog steeds niet hoe ie nu zo ineens in een andere relatie heeft kunnen stappen na 6 jaar met mij samen te zijn geweest. Het is inmiddels 9 maanden geleden en hij is nog steeds met haar. Maar ik houd me er niet meer mee bezig. Het helpt je niet namelijk, maar ik begrijp maar al te goed dat je daar juist wél mee bezig bent.
Het forum hier heeft mij erg geholpen me door een ongelooflijke rotperiode te loodsen, maar ik ben er weer en voel me goed! Vind het nu heerlijk om alleen te zijn en te kunnen doen wat ik wil.
Het is zwaar, maar je komt er echt uit!! En lees vooral hier, het kan je helpen.
Sterkte!
vrijdag 12 december 2008 om 16:22
Dank je wel. Het het is goed om te horen dat er een tijd komt dat ik er niet meer mee bezig zal zijn. Daar ga ik dan ook maar voor. Ik moet ook wel zeggen dat ik het ook wel heerlijk vind om zelf te kunnen bepalen wat ik wel of niet doe en het alleen zijn gaat me ook nog wel redelijk af. Ik kan alleen de herinneringen, gevoel en gedachten nog niet uitzetten.
Thanx
Thanx
vrijdag 12 december 2008 om 16:25
Gezien je topictitel zou ik proberen te accepteren en te ervaren dat het definitief is, geen crisis bij hem en dat het misschien nog goedkomt. Klaar, over. Hoe pijnlijk dat ook is.
Dan kun je je echt gaan instellen op jouw leven en hoe je dat wil leiden ipv ergens dat gevoel te houden van in de wachtkamer zitten. Wanneer je die controle terug pakt voelt het veel leuker dat het echt jouw leven is en je zelf mag bepalen hoe je het leeft .
Dan kun je je echt gaan instellen op jouw leven en hoe je dat wil leiden ipv ergens dat gevoel te houden van in de wachtkamer zitten. Wanneer je die controle terug pakt voelt het veel leuker dat het echt jouw leven is en je zelf mag bepalen hoe je het leeft .
vrijdag 12 december 2008 om 16:28
vrijdag 12 december 2008 om 16:30
quote:Julus schreef op 12 december 2008 @ 15:04:
En ik vraag me af hoe gezellig ze het werkelijk hebben samen..hij zit met onverwerkt verdriet, met het bedrog dat hij jou heeft aangedaan. Bovendien kan het tegenvallen, is het niet zoals hij hoopte. En dan moet hij zien te dealen met zijn keuze.
Hij ziet jouw verdriet, en je ongeloof. Hij wordt met de nek aangekeken want niemand is blij met vreemdgangers. Dus al met al..
Hij gaat nog wel inzien dat hij misschien de verkeerde keuze heeft gemaakt, maar heb jij daar iets aan? Zou je hem terug willen?
Dat geloof ik dus niet he, dat de man in kwestie verdriet heeft of zich schuldig voelt. Dat is alleen wat je als gedumpte vrouw graag zou willen, maar het is geen realiteit.
De kennis van mij die zijn relatie na 12 jaar verliet voor 'n ander is nu helemaal gelukkig. Hij heeft z'n ex gewoon te lang aan 't lijntje gehouden in 't kader van geen oude schoenen weggooien tot ie nieuwe had. Sneu voor die ex. Vooral omdat die ex graag wilde trouwen en hij dit nu met z'n nieuwe vlam binnen 2 jaar gedaan heeft.
Als gedumpte vrouw wil je eerst vechten om 'm terug te krijgen of in elk geval antwoorden op je vragen. Als dat er niet in zit ga je hem zien als de klootzak die ie is waardoor je er overheen kunt komen. Zulke mannen moet je niet terug willen.
En ik vraag me af hoe gezellig ze het werkelijk hebben samen..hij zit met onverwerkt verdriet, met het bedrog dat hij jou heeft aangedaan. Bovendien kan het tegenvallen, is het niet zoals hij hoopte. En dan moet hij zien te dealen met zijn keuze.
Hij ziet jouw verdriet, en je ongeloof. Hij wordt met de nek aangekeken want niemand is blij met vreemdgangers. Dus al met al..
Hij gaat nog wel inzien dat hij misschien de verkeerde keuze heeft gemaakt, maar heb jij daar iets aan? Zou je hem terug willen?
Dat geloof ik dus niet he, dat de man in kwestie verdriet heeft of zich schuldig voelt. Dat is alleen wat je als gedumpte vrouw graag zou willen, maar het is geen realiteit.
De kennis van mij die zijn relatie na 12 jaar verliet voor 'n ander is nu helemaal gelukkig. Hij heeft z'n ex gewoon te lang aan 't lijntje gehouden in 't kader van geen oude schoenen weggooien tot ie nieuwe had. Sneu voor die ex. Vooral omdat die ex graag wilde trouwen en hij dit nu met z'n nieuwe vlam binnen 2 jaar gedaan heeft.
Als gedumpte vrouw wil je eerst vechten om 'm terug te krijgen of in elk geval antwoorden op je vragen. Als dat er niet in zit ga je hem zien als de klootzak die ie is waardoor je er overheen kunt komen. Zulke mannen moet je niet terug willen.
vrijdag 12 december 2008 om 17:19
Ik weiger te geloven dat je na een relatie van 9 of 12 jaar, absoluut geen gevoel van pijn of rouw hebt. Gaat er bij mij niet in. Natuurlijk kan hij echt voor 100% achter deze beslissing staan, daar lijkt het ook op. En de manier waarop hij het heeft aangepakt is ook niet netjes, maar dat neemt niet weg, dat hij desondanks best verdrietig zal zijn over het feit dat deze relatie is mislukt. Door zijn toedoen dat maakt niet uit, iemand die zelf een relatie beeindigt kan daar veel verdriet van hebben.
Maar het gebeurt ook dat iemand er al langere tijd klaar mee is, de knoop niet durft door te hakken en daarom eea heeft verwerkt. En dan lijkt het alsof er helemaal geen verdriet is(geweest). Maar dat is dan al verwerkt, in de tijd daarvoor, zodat er weer ruimte is voor een ander. Op de ex-partner komt het dan idd over alsof het hem helemaal niks uitmaakt.
Maar het gebeurt ook dat iemand er al langere tijd klaar mee is, de knoop niet durft door te hakken en daarom eea heeft verwerkt. En dan lijkt het alsof er helemaal geen verdriet is(geweest). Maar dat is dan al verwerkt, in de tijd daarvoor, zodat er weer ruimte is voor een ander. Op de ex-partner komt het dan idd over alsof het hem helemaal niks uitmaakt.
vrijdag 12 december 2008 om 17:23
Ik denk idd dat een partner die een relatie na zoveel jaar verbreekt er zelf al klaar mee is. Hij/zij blijft alleen nog een hele tijd hangen omdat ie de laatste stap niet wil/durft te zetten. Een nieuwe verliefdheid kan dan net dat laatste zetje geven.
Persoonlijk vind ik 't gewoon laf. Als je je relatie zat bent, zet er dan een punt achter ipv nog maanden of soms zelfs jaren mooi weer te spelen. Zo laat je je partner denken dat alles nog koek en ei is, terwijl daar geen sprake van is.
Persoonlijk vind ik 't gewoon laf. Als je je relatie zat bent, zet er dan een punt achter ipv nog maanden of soms zelfs jaren mooi weer te spelen. Zo laat je je partner denken dat alles nog koek en ei is, terwijl daar geen sprake van is.
vrijdag 12 december 2008 om 17:30
Sommige mensen zijn enorm laf, bang voor onzekerheid of bang om de ander pijn te doen. En dat laatste komt voort uit liefde, alleen niet meer op de juiste manier..
Het is niet te zeggen hoe het is gegaan, het is vervelend maar het is niet anders..maken we allemaal een keer mee.
En andersom ook, dat je zelf in zo'n situatie komt.
Zie vaak topics over twijfel over uitmaken, het is een lastige beslissing en je gaat niet over 1 nacht ijs. Voor de ander is het een enorme klap, want geen keuze. En dat maakt machteloos...en boos.
Het is niet te zeggen hoe het is gegaan, het is vervelend maar het is niet anders..maken we allemaal een keer mee.
En andersom ook, dat je zelf in zo'n situatie komt.
Zie vaak topics over twijfel over uitmaken, het is een lastige beslissing en je gaat niet over 1 nacht ijs. Voor de ander is het een enorme klap, want geen keuze. En dat maakt machteloos...en boos.
vrijdag 12 december 2008 om 17:34
quote:eleonora schreef op 12 december 2008 @ 09:35:
Het vervelende van uit elkaar gaan is dat je sommige dingen nooit zult weten en je je er ook niet meer mee bezig kunt gaan houden, simpelweg omdat het jouw zaak niet meer is.En daar heb je een heel belangrijk punt te pakken. Het is lastig, maar als iemand de keuze maakt om uit je leven te verdwijnen kun je toch niet veel anders doen dan dat respecteren en de draad weer op een andere manier oppakken. En als respecteren te moeilijk is, zul je je er toch bij neer moeten leggen.
Het vervelende van uit elkaar gaan is dat je sommige dingen nooit zult weten en je je er ook niet meer mee bezig kunt gaan houden, simpelweg omdat het jouw zaak niet meer is.En daar heb je een heel belangrijk punt te pakken. Het is lastig, maar als iemand de keuze maakt om uit je leven te verdwijnen kun je toch niet veel anders doen dan dat respecteren en de draad weer op een andere manier oppakken. En als respecteren te moeilijk is, zul je je er toch bij neer moeten leggen.
vrijdag 12 december 2008 om 17:49
ik zit wel een beetje in dezelfde situatie, maar dan zonder ander, maar met kinderen... Zie mijn topic hij zegt niet meer van me te houden.
Ik herken dat je verstand zegt hem los te laten, maar je gevoel een heel ander iets vertelt. Ik voel me wanhopig, maar koop een kerstboom omdat mijn verstand zegt dat ik gewoon maar gezellig moet doen...
Maar ja, in mijn geval is er nog geen definitieve beslissing genomen, maar het balletje ligt bij hem. Ik zie machteloos toe, voor hoe lang ik dat uithou... Ik weet het 2 maanden en hij is nu anderhalve week weg
Ik herken dat je verstand zegt hem los te laten, maar je gevoel een heel ander iets vertelt. Ik voel me wanhopig, maar koop een kerstboom omdat mijn verstand zegt dat ik gewoon maar gezellig moet doen...
Maar ja, in mijn geval is er nog geen definitieve beslissing genomen, maar het balletje ligt bij hem. Ik zie machteloos toe, voor hoe lang ik dat uithou... Ik weet het 2 maanden en hij is nu anderhalve week weg
vrijdag 19 december 2008 om 16:48
Hoi allemaal,
ik heb e.a. met tranen in mijn ogen zitten lezen. Ook ik zit in soort gelijke situatie, vlak vd kerst oud/nieuw, niet dat dit belangrijk is maar geeft hoe je t wendt of keert toch extra emotionele lading zeg maar. Ik heb al zo,n 15 jaar relatie (niet getrouwd/geen kids) en bij ons is het al wel heel lang een soort van niet met maar ook niet zonder elkaar. Rode draad van onze problemen zijn in ieder geval het slechte sexleven (van zijn kant dan, geen behoefte etc. etc) en mijn kinderwens (ik ben nu 40.....) is (nog??) nooit in vervulling gegaan. Hij heeft nooit echt ja en nee gezegd. Ik denk dat mijn liefde voor hem zo groot is (hoe raar t misschien klinkt) maar heb altijd die hoop/geloof gehad. Maar goed daarbij kwam ook een zeg maar 3e factor "in het spel" vermoedens dat hij een ander zou hebben zeker ook gezien zijn sexuele inactiviteit met mij. En ja ik ben er al wel tijd achter dat hij met een collega (30 jaar, in buitenland vh zelfde bedrijf) meer dan zakelijke contacten (gesprekken/sms etc.) heeft. E.a. speelt al 2 jaar. Maar echte bewijzen..... hij zit niet met vaste regelmaat daar soms paar weken niet en soms ook maar 1 dag op en neer (grappige woordspeling van mezelf) dus tja als je er iemand op na zou houden dan zorg toch wel dat je vaker daar zit, hij zou mij echt kunnen "wijsmaken" dat hij elke week 1/2 dagen naar hoofdkantoor (ook gezien zijn functie) zou moeten... dus wat is er wel en niet?!?!? Een en al wantrouwen, elke dag aan z'n kop "zeiken" is het niet over sex, kinderen dan wel over vermeende liefje (woont ook samen) e.a. is geescaleerd onlangs toen ik haar gebeld heb (voor 2e keer) omdat hij mij gezegd heeft bij laatste bezoek haar niet gezien/gesproken te hebben en zij zei doodleuk dat dat wel zo was, toen k belde zat haar vriendje ernaast zei ze?!?!, wederom dus een leugen. heb m geconfronteerd met het bellen, werd kwaad (had niet anders verwacht) en dit was de druppel..... hij gaat nu vh weekend naar een flat voor 6 mndn om na te denken wat hij nou eigenlijk wil niet alleen met mij maar ook met andere dingen in zijn leven en hij wil vooral rust aan zn kop (hij is halverwege de 40, midlife crisis?) aan de ene kant heb ik dit ook wel aan zien komen, was het niet nu dan over paar maanden, ik hebzelf ook met gedachten gelopen weg te gaan maar ook ik merk steeds ook dat bij hem het ook wel/niet was. Ik leef de laatste dagen als n "zombie" hij maakt nog niet echt aanstalten met het pakken van zijn spullen????? We hebben wel normale communicatie wonderwel laatst een gesprek gehad wat vrij emotioneel was (van beide kanten) was nog nooit gebeurt! Ik weet niet waarom ik nu zo stuk zit, nu dit zo is geescaleerd krijg ik ineens besef dat ik hem eigenlijk niet "kwijt" wil... voor mn gevoel nu heeft dat niets te maken met de onzekerheden die me nu te wachten staan (denk ik nu..??) Hij heeft het nu over een rustperiode die we in lassen en dat dat zeker voor hem maar ook voor mij goed is..... gesprekken over hoe e.a. (communicatie etc./evt. huis id verkoop...) nu komende weken zal gaan krijg ik geen reactie.. en ik ben op dit moment te murw om discussie/ruzie aan te gaan.. ik wilde mijn verhaal even kwijt en gezien het onderwerp ben ik niet de enige. Ik had nooit gedacht dat je echt pijn van de liefde kon hebben op zo'n manier!!! Sleur, gwoonte ik hoop dat ik de komende weken erachter kom dat dit misschien zo wel heeft moeten zijn. En ja, ik zal op mijn tong moeten bijten om hem niet te gaan "lastig" vallen... zeker niet omdat hij mij toch nog een soort hoop geeft... maar ja misschien wel de manier dat ik ook in ga zien dat de chemie er niet meer is?? Op dit moment kan ik alleen maar malen en niet meer helder denken............
ik heb e.a. met tranen in mijn ogen zitten lezen. Ook ik zit in soort gelijke situatie, vlak vd kerst oud/nieuw, niet dat dit belangrijk is maar geeft hoe je t wendt of keert toch extra emotionele lading zeg maar. Ik heb al zo,n 15 jaar relatie (niet getrouwd/geen kids) en bij ons is het al wel heel lang een soort van niet met maar ook niet zonder elkaar. Rode draad van onze problemen zijn in ieder geval het slechte sexleven (van zijn kant dan, geen behoefte etc. etc) en mijn kinderwens (ik ben nu 40.....) is (nog??) nooit in vervulling gegaan. Hij heeft nooit echt ja en nee gezegd. Ik denk dat mijn liefde voor hem zo groot is (hoe raar t misschien klinkt) maar heb altijd die hoop/geloof gehad. Maar goed daarbij kwam ook een zeg maar 3e factor "in het spel" vermoedens dat hij een ander zou hebben zeker ook gezien zijn sexuele inactiviteit met mij. En ja ik ben er al wel tijd achter dat hij met een collega (30 jaar, in buitenland vh zelfde bedrijf) meer dan zakelijke contacten (gesprekken/sms etc.) heeft. E.a. speelt al 2 jaar. Maar echte bewijzen..... hij zit niet met vaste regelmaat daar soms paar weken niet en soms ook maar 1 dag op en neer (grappige woordspeling van mezelf) dus tja als je er iemand op na zou houden dan zorg toch wel dat je vaker daar zit, hij zou mij echt kunnen "wijsmaken" dat hij elke week 1/2 dagen naar hoofdkantoor (ook gezien zijn functie) zou moeten... dus wat is er wel en niet?!?!? Een en al wantrouwen, elke dag aan z'n kop "zeiken" is het niet over sex, kinderen dan wel over vermeende liefje (woont ook samen) e.a. is geescaleerd onlangs toen ik haar gebeld heb (voor 2e keer) omdat hij mij gezegd heeft bij laatste bezoek haar niet gezien/gesproken te hebben en zij zei doodleuk dat dat wel zo was, toen k belde zat haar vriendje ernaast zei ze?!?!, wederom dus een leugen. heb m geconfronteerd met het bellen, werd kwaad (had niet anders verwacht) en dit was de druppel..... hij gaat nu vh weekend naar een flat voor 6 mndn om na te denken wat hij nou eigenlijk wil niet alleen met mij maar ook met andere dingen in zijn leven en hij wil vooral rust aan zn kop (hij is halverwege de 40, midlife crisis?) aan de ene kant heb ik dit ook wel aan zien komen, was het niet nu dan over paar maanden, ik hebzelf ook met gedachten gelopen weg te gaan maar ook ik merk steeds ook dat bij hem het ook wel/niet was. Ik leef de laatste dagen als n "zombie" hij maakt nog niet echt aanstalten met het pakken van zijn spullen????? We hebben wel normale communicatie wonderwel laatst een gesprek gehad wat vrij emotioneel was (van beide kanten) was nog nooit gebeurt! Ik weet niet waarom ik nu zo stuk zit, nu dit zo is geescaleerd krijg ik ineens besef dat ik hem eigenlijk niet "kwijt" wil... voor mn gevoel nu heeft dat niets te maken met de onzekerheden die me nu te wachten staan (denk ik nu..??) Hij heeft het nu over een rustperiode die we in lassen en dat dat zeker voor hem maar ook voor mij goed is..... gesprekken over hoe e.a. (communicatie etc./evt. huis id verkoop...) nu komende weken zal gaan krijg ik geen reactie.. en ik ben op dit moment te murw om discussie/ruzie aan te gaan.. ik wilde mijn verhaal even kwijt en gezien het onderwerp ben ik niet de enige. Ik had nooit gedacht dat je echt pijn van de liefde kon hebben op zo'n manier!!! Sleur, gwoonte ik hoop dat ik de komende weken erachter kom dat dit misschien zo wel heeft moeten zijn. En ja, ik zal op mijn tong moeten bijten om hem niet te gaan "lastig" vallen... zeker niet omdat hij mij toch nog een soort hoop geeft... maar ja misschien wel de manier dat ik ook in ga zien dat de chemie er niet meer is?? Op dit moment kan ik alleen maar malen en niet meer helder denken............
donderdag 22 januari 2009 om 14:41
quote:pmijn schreef op 12 december 2008 @ 14:43:
Zijn er hier nog meer mensen die plotseling zijn vervangen door een ander?
hoi pmijn,
Na een huwelijk van 20 jaar binnen zes weken vervangen. Dat deed zeer, vooral omdat ze al 2 jaar met hem in hetzelfde sportteam zat. Toch geloof ik haar als ze zegt dat er met hem tijdens ons huwelijk niets was. Het maakt ook niet zoveel uit. De relatie is toch over en ik voel me vervangen. Maar goed, dat was 1.5 jaar geleden en is niet waarmee ik wilde reageren. Wel als achtergrond voor het volgende:
Zelf ben ik ook snel weer een nieuwe relatie begonnen en die is eind vorig jaar verbroken? Was dat een reboundrelatie? Voor mij niet, tenminste ik was vol bereid naar mezelf te kijken in die relatie en te groeien. Het was zo leuk altijd, samen.
Het begon met een arm om me heen, als troost over mijn aflopende huwelijk en uiteindelijk de scheiding. En het werd steeds leuker, genieten van elkaar, van ons en van samen. Van de sms-jes. De twijfel tussen 'wat fijn dat ze me ziet en hoort en er voor me is' en goh wat een leuke vrouw ben jou, ik ben verliefd op je' was er vanaf het begin. En ergens sloeg de balans steeds meer door naar het 2e en drie maanden na de scheidingsmelding hebben we samen de sprong gewaagd, zijn in een trein gestapt nieuwsgierig naar waar die ons zou brengen, met de gedachte het is nu zo leuk samen. En het was leuk, bleef leuk, werd steeds leuker. Veel steun aan elkaar, maar ook elkaar de spiegel voorhouden en in die spiegel durven kijken. Groeien binnen de relatie is prachtig.
En dan ergens ontmoet ze een ex-collega die zijn vrouw 2 jaar eerder verloren was en net gedumpt was door zijn vriendin. Inderdaad, arm erom heen. Ik heb mijn onrust erover uitgesproken en liet me geruststellen met dat ze wist wat ze deed, dat ik haar lief was en dat ze het fijn vond dat hij bij haar zich een beetje kon openen. Dat ging zo door, ze zagen elkaar vaker, vaak lange avonden. Vanwege 'praktische' overweging bleven ze regelmatig bij elkaar op de bank slapen (1 op de bank dus en 1 in zijn/haar eigen bed). Ik heb er vertrouwen in dat dat ook zo was, had vertrouwen in ons en in diegene die zich 'mijn lief'.
Zelf kwam ik in die tijd in een moeilijke periode met (eerlijk is eerlijk) niet verwerkte zaken uit de scheiding (ik woon nog in het gezamelijk huis, dat toen al ruim een jaar te koop staat en waar ik me gevangen in voel, veel te groot, niet meer mijn plek. ik heb financieel vrijwel geen armslag meer, terwijl in het huwelijk er veel kon) en kon haar in die tijd ook niet goed meer horen. Juist toen ik weer rust in mezelf begon te vinden en haar kon horen, heb ik haar twijfels over ons pas voor het eerst gehoord (misschien heeft ze die vaker geuit). En toen ik na dat weekend naar huis reed, smeet ze zich in de armen van hem. Om zichzelf niet alleen in slaap te janken. Hij was zo vertrouwd geworden. En de volgende morgen verbrak ze de relatie, notaben per skype, via de webcam. Niet eens in persoon. Met de opmerking 'niet dat hij er iets mee te maken heeft'.
Vervolgens hebben we elkaar nog een paar keer gezien en alle keren was het leuk, heel leuk zelfs, tot en met vrijen aan toe. Paar de punt achter de relatie bleef staan. En het besef dat hij haar nieuwe steun en toeverlaat is geworden drong door. En vooral dat dat in de laatste maanden van onze relatie ontstaan is en dat deed pijn, boven op de pijn van de verbroken relatie en (eerlijk is eerlijk) de niet verwerkte pijn uit mijn scheiding. Of zij werkelijk een relatie begonnen zijn, weet ik niet, wel dat ze een hele goede vriendschap hebben nu'hij is zo vertrouwd'. Net zoals ik dat werd toen ik mezelf liet zien, met die arm om me heen.
Het is net alsof ik te bedreigend werd, naarmate ik meer op eigen benen begon te staan.
En nu is er het gat, het diepe gat dat ik niet heb hoeven voelen na mijns scheiding, omdat ze er al als steun was. En dat mag er zijn. Eerst maar eens de basis in mezelf vinden.
Ik voel me gekwetst. Voor mij is 'ons' ook 'samen' en 'door dik en dun'. In haar moeilijke periode in het buitenland was ik haar levenslijn en was ik er ook voor haar. Blijkbaar maakt zij een andere keus. Haar omgang met hem voelt als een lek uit onze relatie en dat doet pijn. Het voelt als vreemdgaan, al was het niet fysiek. Kan dat?
Hoop dat je er iets aan hebt pmijn. Het lucht op mijn verhaal te doen.
Uiteraard sta ik open voor reacties, want ik heb hierin vast een paar blinde vlekken die ik niet kan zien en anderen misschien wel.
Zijn er hier nog meer mensen die plotseling zijn vervangen door een ander?
hoi pmijn,
Na een huwelijk van 20 jaar binnen zes weken vervangen. Dat deed zeer, vooral omdat ze al 2 jaar met hem in hetzelfde sportteam zat. Toch geloof ik haar als ze zegt dat er met hem tijdens ons huwelijk niets was. Het maakt ook niet zoveel uit. De relatie is toch over en ik voel me vervangen. Maar goed, dat was 1.5 jaar geleden en is niet waarmee ik wilde reageren. Wel als achtergrond voor het volgende:
Zelf ben ik ook snel weer een nieuwe relatie begonnen en die is eind vorig jaar verbroken? Was dat een reboundrelatie? Voor mij niet, tenminste ik was vol bereid naar mezelf te kijken in die relatie en te groeien. Het was zo leuk altijd, samen.
Het begon met een arm om me heen, als troost over mijn aflopende huwelijk en uiteindelijk de scheiding. En het werd steeds leuker, genieten van elkaar, van ons en van samen. Van de sms-jes. De twijfel tussen 'wat fijn dat ze me ziet en hoort en er voor me is' en goh wat een leuke vrouw ben jou, ik ben verliefd op je' was er vanaf het begin. En ergens sloeg de balans steeds meer door naar het 2e en drie maanden na de scheidingsmelding hebben we samen de sprong gewaagd, zijn in een trein gestapt nieuwsgierig naar waar die ons zou brengen, met de gedachte het is nu zo leuk samen. En het was leuk, bleef leuk, werd steeds leuker. Veel steun aan elkaar, maar ook elkaar de spiegel voorhouden en in die spiegel durven kijken. Groeien binnen de relatie is prachtig.
En dan ergens ontmoet ze een ex-collega die zijn vrouw 2 jaar eerder verloren was en net gedumpt was door zijn vriendin. Inderdaad, arm erom heen. Ik heb mijn onrust erover uitgesproken en liet me geruststellen met dat ze wist wat ze deed, dat ik haar lief was en dat ze het fijn vond dat hij bij haar zich een beetje kon openen. Dat ging zo door, ze zagen elkaar vaker, vaak lange avonden. Vanwege 'praktische' overweging bleven ze regelmatig bij elkaar op de bank slapen (1 op de bank dus en 1 in zijn/haar eigen bed). Ik heb er vertrouwen in dat dat ook zo was, had vertrouwen in ons en in diegene die zich 'mijn lief'.
Zelf kwam ik in die tijd in een moeilijke periode met (eerlijk is eerlijk) niet verwerkte zaken uit de scheiding (ik woon nog in het gezamelijk huis, dat toen al ruim een jaar te koop staat en waar ik me gevangen in voel, veel te groot, niet meer mijn plek. ik heb financieel vrijwel geen armslag meer, terwijl in het huwelijk er veel kon) en kon haar in die tijd ook niet goed meer horen. Juist toen ik weer rust in mezelf begon te vinden en haar kon horen, heb ik haar twijfels over ons pas voor het eerst gehoord (misschien heeft ze die vaker geuit). En toen ik na dat weekend naar huis reed, smeet ze zich in de armen van hem. Om zichzelf niet alleen in slaap te janken. Hij was zo vertrouwd geworden. En de volgende morgen verbrak ze de relatie, notaben per skype, via de webcam. Niet eens in persoon. Met de opmerking 'niet dat hij er iets mee te maken heeft'.
Vervolgens hebben we elkaar nog een paar keer gezien en alle keren was het leuk, heel leuk zelfs, tot en met vrijen aan toe. Paar de punt achter de relatie bleef staan. En het besef dat hij haar nieuwe steun en toeverlaat is geworden drong door. En vooral dat dat in de laatste maanden van onze relatie ontstaan is en dat deed pijn, boven op de pijn van de verbroken relatie en (eerlijk is eerlijk) de niet verwerkte pijn uit mijn scheiding. Of zij werkelijk een relatie begonnen zijn, weet ik niet, wel dat ze een hele goede vriendschap hebben nu'hij is zo vertrouwd'. Net zoals ik dat werd toen ik mezelf liet zien, met die arm om me heen.
Het is net alsof ik te bedreigend werd, naarmate ik meer op eigen benen begon te staan.
En nu is er het gat, het diepe gat dat ik niet heb hoeven voelen na mijns scheiding, omdat ze er al als steun was. En dat mag er zijn. Eerst maar eens de basis in mezelf vinden.
Ik voel me gekwetst. Voor mij is 'ons' ook 'samen' en 'door dik en dun'. In haar moeilijke periode in het buitenland was ik haar levenslijn en was ik er ook voor haar. Blijkbaar maakt zij een andere keus. Haar omgang met hem voelt als een lek uit onze relatie en dat doet pijn. Het voelt als vreemdgaan, al was het niet fysiek. Kan dat?
Hoop dat je er iets aan hebt pmijn. Het lucht op mijn verhaal te doen.
Uiteraard sta ik open voor reacties, want ik heb hierin vast een paar blinde vlekken die ik niet kan zien en anderen misschien wel.
donderdag 22 januari 2009 om 17:15
quote:pmijn schreef op 12 december 2008 @ 14:43:
Zijn er hier nog meer mensen die plotseling zijn vervangen door een ander?
Ik niet, maar mijn man, na 22 jaar huwelijk, nu twaalf jaar geleden. Van de ene op de andere dag, volgens hem.
Hij begreep het toen ook niet, vond dat hij een goed huwelijk had en zijn ex had tegen hem nooit gezegd dat ze niet tevreden was.
Nu begrijpt hij het beter, hij vindt zijn eerste huwelijk nu helemaal niet goed meer. Hij is nu overigens blij dat het zo gelopen is.
Zijn er hier nog meer mensen die plotseling zijn vervangen door een ander?
Ik niet, maar mijn man, na 22 jaar huwelijk, nu twaalf jaar geleden. Van de ene op de andere dag, volgens hem.
Hij begreep het toen ook niet, vond dat hij een goed huwelijk had en zijn ex had tegen hem nooit gezegd dat ze niet tevreden was.
Nu begrijpt hij het beter, hij vindt zijn eerste huwelijk nu helemaal niet goed meer. Hij is nu overigens blij dat het zo gelopen is.
donderdag 22 januari 2009 om 18:42
Pmijn, eigenlijk doet het er niet toe of zijn nieuwe relatie wel of niet goed blijft gaan. Hij heeft nu een kant van zichzelf laten zien die verre van leuk of liefdevol is. Als hij van zijn roze wolk dondert dan is er een hele kleine kans dat hij terugkomt bij jou.
Maar wat wil jij? Is dit het soort man waar jij oud mee wil worden? Iemand die zomaar ineens beslist dat de relatie over is en vlucht in de armen van iemand anders. Iemand die jou zo laat bungelen?
Jij ben echt slecht door hem behandeld.
Jij wil niet de cliches horen als hij is het niet waard, zoek afleiding, ga leuke dingen doen, zet hem uit je gedachten, maar dit zijn juist wel die dingen die je verder helpen.
Blijf niet malen om hem, dat is hij niet waard.
Maar wat wil jij? Is dit het soort man waar jij oud mee wil worden? Iemand die zomaar ineens beslist dat de relatie over is en vlucht in de armen van iemand anders. Iemand die jou zo laat bungelen?
Jij ben echt slecht door hem behandeld.
Jij wil niet de cliches horen als hij is het niet waard, zoek afleiding, ga leuke dingen doen, zet hem uit je gedachten, maar dit zijn juist wel die dingen die je verder helpen.
Blijf niet malen om hem, dat is hij niet waard.
donderdag 22 januari 2009 om 19:11
donderdag 22 januari 2009 om 21:51
Ik ben ook sterk geneigd om te zeggen wat de anderen al zeggen: hij is je niet waard! Je wil het niet horen maar ik kan niets anders vinden om te zeggen.
Wat zijn nieuwe vriendin betreft: het is toch wel duidelijk dat die geen ideale start gehad heeft (understatement!) aangezien hij nog seks met je wilde toen hij haar al kende en hij zei dat hij je heel erg miste (hebi k dat goed begrepen?) Dat zegt volgens mij veel over zijn gevoelens voor haar. Ik zou nog liever in jouw schoenen staan dan in de hare, want zij heeft nu een vriend die niet helemaal voor haar gaat. Misschien kan dat voor jou een troost zijn?
Wat zijn nieuwe vriendin betreft: het is toch wel duidelijk dat die geen ideale start gehad heeft (understatement!) aangezien hij nog seks met je wilde toen hij haar al kende en hij zei dat hij je heel erg miste (hebi k dat goed begrepen?) Dat zegt volgens mij veel over zijn gevoelens voor haar. Ik zou nog liever in jouw schoenen staan dan in de hare, want zij heeft nu een vriend die niet helemaal voor haar gaat. Misschien kan dat voor jou een troost zijn?
vrijdag 23 januari 2009 om 23:59
Hi Pmijn,
Mijn relatie is ook net uit en dat gevoel is gewoon echt k** Je hebt het over loslaten en ik hier wat schrijven wat mij iig erg heeft geholpen.
Accepteer het feit dat hij (nu) niet met je verder wil. Accepteren is je eerste stap en de rest volgt wel...Of het nou goed komt tussen jullie of niet...denk aan jezelf, want jij bent het belangrijkste, niet hij. Zet jezelf op de eerste plaats. Blijf bij jezelf, laat je niet meeslepen door alle pijnlijke emoties en wat hij nu met zijn leven doet. Geen enkele man is het waard om jouw leven zo te laten beinvloeden. Voor wat? Hij gaat lekker verder met zijn leven hoor..dus hij is het echt niet waard.
Maar hoe laat je los? Ik ervaar nu dat het antwoord heel simpel is. Eerste stap is: Gewoon doen. Tweede stap: Geen contact meer (hebben jullie ook niet en dat is goed) Derde stap: Heb vertrouwen dat het goed komt met jou en dat hij tot het verleden behoort. Misschien komt het in de toekomst wel goed, hoor....dat hoef je niet uit te sluiten, maar leef niet voor hem...leef voor jezelf.
Eén ding weet ik nu wel....echte liefde kent geen twijfels...
Sterkte!
Mijn relatie is ook net uit en dat gevoel is gewoon echt k** Je hebt het over loslaten en ik hier wat schrijven wat mij iig erg heeft geholpen.
Accepteer het feit dat hij (nu) niet met je verder wil. Accepteren is je eerste stap en de rest volgt wel...Of het nou goed komt tussen jullie of niet...denk aan jezelf, want jij bent het belangrijkste, niet hij. Zet jezelf op de eerste plaats. Blijf bij jezelf, laat je niet meeslepen door alle pijnlijke emoties en wat hij nu met zijn leven doet. Geen enkele man is het waard om jouw leven zo te laten beinvloeden. Voor wat? Hij gaat lekker verder met zijn leven hoor..dus hij is het echt niet waard.
Maar hoe laat je los? Ik ervaar nu dat het antwoord heel simpel is. Eerste stap is: Gewoon doen. Tweede stap: Geen contact meer (hebben jullie ook niet en dat is goed) Derde stap: Heb vertrouwen dat het goed komt met jou en dat hij tot het verleden behoort. Misschien komt het in de toekomst wel goed, hoor....dat hoef je niet uit te sluiten, maar leef niet voor hem...leef voor jezelf.
Eén ding weet ik nu wel....echte liefde kent geen twijfels...
Sterkte!
