depressieve man

Help.

Poging nummer 3 om niet al te uitgebreid duidelijk te maken wat mijn probleem is.

Mijn probleem is dat ik de depressie van mijn man niet meer trek.

Terugkijkend is dit al 3 jaar aan de gang, maar het laatste jaar is het heel heftig geweest. Hij is het laatste jaar echt absoluut 'afwezig' geweest en tot vrij weinig in staat. Daarnaast hebben we een kind van twee. Hij heeft nu therapie en werkt echt hard aan zichzelf maar het zal nog een hele lange tijd duren voordat hij zich iets beter gaat voelen. Zijn motto t.a.v. mij is 'ik kan dat er nu niet bij hebben'. Ik heb het meerdere keren op willen geven, bij hem weg willen gaan en iedere keer wil ik toch blijven omdat ik van hem hou.

Ik heb mijn leven niet stil gezet, heb juist van alles opgepakt, mijn contacten aangescherpt en ben actief en dat alles helpt, ik heb mijn eigen leven.

Veel mensen zeggen dat ik geduld moet hebben. En mijn geduld is op. Nu wil ik wel dat er weer eens een keertje aandacht en ruimte is voor mij in plaats van dat ik over alle dingen van hem mijn mond maar moet houden omdat ik 'zeur' en hem geen ruimte geef. Ik wil de opvoeding weer samen doen, ik wil niet overal alleen voor staan.

Hoe kan ik nog langer omgaan met deze situatie, met deze man? Een depressie is een egoïstische ziekte en daar moet ik mee om leren gaan. Maar ik wil helemaal geen relatie met een egoïst en ik wil me niet neerleggen bij iets wat niet goed voor mij is. Hoe lang moet ik wachten? Wordt het wel beter? Kan ik daar op wachten? Wil ik teveel, hoort dit er gewoon bij? (hij vindt van wel, het is geven en nemen, maar dat dit wel heel veel nemen is realiseert hij zich gewoon echt niet). Ga ik hem dit later kwalijk nemen?

Wie herkent dit?