Relaties
alle pijlers
depressieve man
woensdag 15 oktober 2008 om 13:54
Help.
Poging nummer 3 om niet al te uitgebreid duidelijk te maken wat mijn probleem is.
Mijn probleem is dat ik de depressie van mijn man niet meer trek.
Terugkijkend is dit al 3 jaar aan de gang, maar het laatste jaar is het heel heftig geweest. Hij is het laatste jaar echt absoluut 'afwezig' geweest en tot vrij weinig in staat. Daarnaast hebben we een kind van twee. Hij heeft nu therapie en werkt echt hard aan zichzelf maar het zal nog een hele lange tijd duren voordat hij zich iets beter gaat voelen. Zijn motto t.a.v. mij is 'ik kan dat er nu niet bij hebben'. Ik heb het meerdere keren op willen geven, bij hem weg willen gaan en iedere keer wil ik toch blijven omdat ik van hem hou.
Ik heb mijn leven niet stil gezet, heb juist van alles opgepakt, mijn contacten aangescherpt en ben actief en dat alles helpt, ik heb mijn eigen leven.
Veel mensen zeggen dat ik geduld moet hebben. En mijn geduld is op. Nu wil ik wel dat er weer eens een keertje aandacht en ruimte is voor mij in plaats van dat ik over alle dingen van hem mijn mond maar moet houden omdat ik 'zeur' en hem geen ruimte geef. Ik wil de opvoeding weer samen doen, ik wil niet overal alleen voor staan.
Hoe kan ik nog langer omgaan met deze situatie, met deze man? Een depressie is een egoïstische ziekte en daar moet ik mee om leren gaan. Maar ik wil helemaal geen relatie met een egoïst en ik wil me niet neerleggen bij iets wat niet goed voor mij is. Hoe lang moet ik wachten? Wordt het wel beter? Kan ik daar op wachten? Wil ik teveel, hoort dit er gewoon bij? (hij vindt van wel, het is geven en nemen, maar dat dit wel heel veel nemen is realiseert hij zich gewoon echt niet). Ga ik hem dit later kwalijk nemen?
Wie herkent dit?
Poging nummer 3 om niet al te uitgebreid duidelijk te maken wat mijn probleem is.
Mijn probleem is dat ik de depressie van mijn man niet meer trek.
Terugkijkend is dit al 3 jaar aan de gang, maar het laatste jaar is het heel heftig geweest. Hij is het laatste jaar echt absoluut 'afwezig' geweest en tot vrij weinig in staat. Daarnaast hebben we een kind van twee. Hij heeft nu therapie en werkt echt hard aan zichzelf maar het zal nog een hele lange tijd duren voordat hij zich iets beter gaat voelen. Zijn motto t.a.v. mij is 'ik kan dat er nu niet bij hebben'. Ik heb het meerdere keren op willen geven, bij hem weg willen gaan en iedere keer wil ik toch blijven omdat ik van hem hou.
Ik heb mijn leven niet stil gezet, heb juist van alles opgepakt, mijn contacten aangescherpt en ben actief en dat alles helpt, ik heb mijn eigen leven.
Veel mensen zeggen dat ik geduld moet hebben. En mijn geduld is op. Nu wil ik wel dat er weer eens een keertje aandacht en ruimte is voor mij in plaats van dat ik over alle dingen van hem mijn mond maar moet houden omdat ik 'zeur' en hem geen ruimte geef. Ik wil de opvoeding weer samen doen, ik wil niet overal alleen voor staan.
Hoe kan ik nog langer omgaan met deze situatie, met deze man? Een depressie is een egoïstische ziekte en daar moet ik mee om leren gaan. Maar ik wil helemaal geen relatie met een egoïst en ik wil me niet neerleggen bij iets wat niet goed voor mij is. Hoe lang moet ik wachten? Wordt het wel beter? Kan ik daar op wachten? Wil ik teveel, hoort dit er gewoon bij? (hij vindt van wel, het is geven en nemen, maar dat dit wel heel veel nemen is realiseert hij zich gewoon echt niet). Ga ik hem dit later kwalijk nemen?
Wie herkent dit?
woensdag 15 oktober 2008 om 14:00
Ben je welleens meegeweest naar zijn therapeut?
Weet zijn therapeut hoe hij thuis met de situatie omgaat. Het lijkt me n.l. niet dat dit de manier is waarop de peut wil dat het bij hem thuis gaat.
(ik kan er helemaal naast zitten hoor, tiss maar een idee. maar toen mijn vriendje aan de antidepressieva zat hebben we geprobeert de rollen zo normaal mogelijk te verdelen enzo)
Weet zijn therapeut hoe hij thuis met de situatie omgaat. Het lijkt me n.l. niet dat dit de manier is waarop de peut wil dat het bij hem thuis gaat.
(ik kan er helemaal naast zitten hoor, tiss maar een idee. maar toen mijn vriendje aan de antidepressieva zat hebben we geprobeert de rollen zo normaal mogelijk te verdelen enzo)
woensdag 15 oktober 2008 om 14:08
woensdag 15 oktober 2008 om 14:25
Doet hij helemaal niets aan de opvoeding?
Ook niet even een wandelingetje met de kleine af en toe? (bijvoorbeeld)
Ben zelf ook bekend met depressie en ben blij dat ik destijds geen partner had want ik zou hem het leven onmogelijk gemaakt hebben ben ik bang. Ik begrijp je dus zeker.
3 jaar is ook wel erg lang, bij mij duurde het hooguit 4 maanden.
Bedenk wel dat weggaan niet alle problemen oplost. Je hebt een kind samen. Hij blijft toch de vader van je kind, of je scheidt of niet...
Sterkte!
Ook niet even een wandelingetje met de kleine af en toe? (bijvoorbeeld)
Ben zelf ook bekend met depressie en ben blij dat ik destijds geen partner had want ik zou hem het leven onmogelijk gemaakt hebben ben ik bang. Ik begrijp je dus zeker.
3 jaar is ook wel erg lang, bij mij duurde het hooguit 4 maanden.
Bedenk wel dat weggaan niet alle problemen oplost. Je hebt een kind samen. Hij blijft toch de vader van je kind, of je scheidt of niet...
Sterkte!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 15 oktober 2008 om 14:27
Wat vervelend voor je dat je het niet meer trekt. Maar ook een beetje de schuld van je man, die zich als slachtoffer opstelt. AD helpt echt wel. Heb zelf een prenatale depressie gehad, waarin ik geen AD slikte, de last die op de schouders van mijn vriend viel was enorm. Enkel besefte ik dit niet. Nadien kreeg ik een postnatale depressie, en heeft mijn vriend me voor de keuze gesteld, oftewel een opname, oftewel de relatie die stopte. Ik hield en hou heel veel van mijn vriend dus ik koos het eerste. Heb toen AD en AP genomen, en voelde me na een tijdje al wat beter. Nu een jaar en half kan ik me heel goed concentreren, ik volg zelf een cursus. Deze cursus volg ik omdat ik het werken niet trek. Maar toch moet ik me enorm goed kunnen concentreren op de leerstof, als ik minder dan 70 % haal stopt nl de cursus en moet ik weer gaan werken, wat me nu dus echt nog niet lukt.
Ik wens je veel sterkte in je beslissing, misschien moet je je man ook wel voor de keuze zetten, net zoals mijn vriend. Hij beseft het misschien zelf niet, maar hij zal er beter uitkomen dan hij zelf denkt.
Succes !
Ik wens je veel sterkte in je beslissing, misschien moet je je man ook wel voor de keuze zetten, net zoals mijn vriend. Hij beseft het misschien zelf niet, maar hij zal er beter uitkomen dan hij zelf denkt.
Succes !
woensdag 15 oktober 2008 om 14:27
Waarom wil hij dat niet? Voor sommige mensen kan het heel goed werken. Ikzelf heb geen ervaring maar een vriendin van mij was jaren depressief, ging aan de AD (wilde ze eerst ook niet) en ze knapte zienderogen op, was een heel andere vrouw en gaf zelf ook toe dat ze spijt had dat ze dat niet jaren eerder had gedaan
woensdag 15 oktober 2008 om 14:32
Ik denk dat je toch aan peut moet melden dat het zo niet gaat. Hij/ zij kan waarschijnlijk wel je man goed uitleggen dat dit zo niet kan. Als dit al een jaar bezig is (ga er even vanuit dat hij ook al een jaar intherapie zit) doet de peut z'n werk nou niet echt goed. Niet dat mijn vriend er veel aan gehad heeft maar die wou tenminste AD slikken.
woensdag 15 oktober 2008 om 14:39
quote:Suzeli schreef op 15 oktober 2008 @ 14:00:
Ben je weleens meegeweest naar zijn therapeut?
Weet zijn therapeut hoe hij thuis met de situatie omgaat. Het lijkt me n.l. niet dat dit de manier is waarop de peut wil dat het bij hem thuis gaat.
[..]Dat vind ik wel een goed advies, om opnieuw eens met de therapeut te praten waar je partner bij is. Ik kan me ook niet voorstellen dat een therapeut het prima vind dat je man zich gedraagt als een slachtoffer en van jou verwacht dat jij en je kind zich aan hem aanpassen. Hoe kan hij daar nu van leren om de zaken anders aan te gaan pakken?
Ben je weleens meegeweest naar zijn therapeut?
Weet zijn therapeut hoe hij thuis met de situatie omgaat. Het lijkt me n.l. niet dat dit de manier is waarop de peut wil dat het bij hem thuis gaat.
[..]Dat vind ik wel een goed advies, om opnieuw eens met de therapeut te praten waar je partner bij is. Ik kan me ook niet voorstellen dat een therapeut het prima vind dat je man zich gedraagt als een slachtoffer en van jou verwacht dat jij en je kind zich aan hem aanpassen. Hoe kan hij daar nu van leren om de zaken anders aan te gaan pakken?
woensdag 15 oktober 2008 om 14:57
Poeh he, dat helpt wel zeg, jullie tips en opmerkingen. Ook vooral dat ik weer in actie kan komen door met therapeut te gaan praten. Hij zit nog niet zo lang in therapie (sinds juni) maar ik denk dat de therapeut geen idee heeft hoe het er thuis aan toe gaat. De therapeut heeft vooral nog erg met mijn man te doen. Ze vind hem soms echt sneu en dat is allemaal wel lief maar daar schiet hij geen ene donder mee op, en dat heeft de therapeut ook ingezien gelukkig.
Hij wil geen AD omdat hij bang is van de negatieve verhalen en omdat hij het beter vindt gaan én omdat hij vindt dat hij het anders vermijdt (nee, ik krijg hem niet aan het verstand dat dat niet zo werkt). Tja, ik kan hem niet dwingen. Maar ik kan wel een keuze maken voor mezelf natuurlijk.
Moonlight82, hij doet echt wel een boel dingen met ons kind maar wat betreft er over nadenken of onthouden, dat niet. Wat ook niet kan als je depressief bent. Je hebt gelijk dat een scheiding weinig oplost - ik bedoel ook meer tijdelijk uit elkaar. Maar dat lost misschien ook weinig op, dan is ons kind er nog steeds.
Maar ik ga even verder met de tip om het nogmaals met de therapeut te spreken, ik ga straks gelijk bellen!
Hij wil geen AD omdat hij bang is van de negatieve verhalen en omdat hij het beter vindt gaan én omdat hij vindt dat hij het anders vermijdt (nee, ik krijg hem niet aan het verstand dat dat niet zo werkt). Tja, ik kan hem niet dwingen. Maar ik kan wel een keuze maken voor mezelf natuurlijk.
Moonlight82, hij doet echt wel een boel dingen met ons kind maar wat betreft er over nadenken of onthouden, dat niet. Wat ook niet kan als je depressief bent. Je hebt gelijk dat een scheiding weinig oplost - ik bedoel ook meer tijdelijk uit elkaar. Maar dat lost misschien ook weinig op, dan is ons kind er nog steeds.
Maar ik ga even verder met de tip om het nogmaals met de therapeut te spreken, ik ga straks gelijk bellen!
woensdag 15 oktober 2008 om 15:08
woensdag 15 oktober 2008 om 15:23
Persoonlijk vind ik het een vrij egoistisch standpunt dat je vriend geen medicatie wil overwegen. Als een psychiater met zijn soort depressie redelijk passende medicatie voorhanden heeft en hij wuift het weg onder het mom van weet ik veel wat, zonder het geprobeerd te hebben, dan vind ik dat je ook wel eisen mag gaan stellen. Halloo, we hebben het niet over een weekje of wat, maar we spreken onderhand over drietal jaar. Lijkt me lang genoeg om te constateren dat hij er op eigen houtje niet alleen vanaf komt.
btw, ik ben zelf bekend met middelmatige depressies en was blij dat vriend en ik niet samenleefde. Mijn schuldgevoel was enorm en ik weet wel dat als ik langdurig een grote belasting voor hem was geweest (wat ik me toch al voelde, ook zonder kind en zonder samenwonen), dan had ik echt veel eerder en veel harder aan de bel getrokken hoor.
Door het niet samenwonen kon ik als ik alleen thuis was nog redelijk toegeven aan mijn depressie en met het beetje energie dat ik had het nog redelijk voor elkaar krijgen om mooi weer te spelen als we samen waren.
Ok, ook niet helemaal de bedoeling. Maar iig om aan te geven dat depressie niet mag overgaan in afhankelijk en egoistisch gedrag, zeker niet in een relatie met een kind. Die belasting is gewoon te groot om langdurig te dragen. Dan moet je zelf verantwoordelijkheid nemen en alles overwegen om het 'beter' te maken voor die ander vind ik. Medicatie, opname, thuiszorg inschakelen of whatever. Met pappen en nathouden kom je er echt niet. Je moet er (o.a. cognitief) hard aan werken!
Succes en zou zeker een gesprek vragen met zijn therapeut!
btw, ik ben zelf bekend met middelmatige depressies en was blij dat vriend en ik niet samenleefde. Mijn schuldgevoel was enorm en ik weet wel dat als ik langdurig een grote belasting voor hem was geweest (wat ik me toch al voelde, ook zonder kind en zonder samenwonen), dan had ik echt veel eerder en veel harder aan de bel getrokken hoor.
Door het niet samenwonen kon ik als ik alleen thuis was nog redelijk toegeven aan mijn depressie en met het beetje energie dat ik had het nog redelijk voor elkaar krijgen om mooi weer te spelen als we samen waren.
Ok, ook niet helemaal de bedoeling. Maar iig om aan te geven dat depressie niet mag overgaan in afhankelijk en egoistisch gedrag, zeker niet in een relatie met een kind. Die belasting is gewoon te groot om langdurig te dragen. Dan moet je zelf verantwoordelijkheid nemen en alles overwegen om het 'beter' te maken voor die ander vind ik. Medicatie, opname, thuiszorg inschakelen of whatever. Met pappen en nathouden kom je er echt niet. Je moet er (o.a. cognitief) hard aan werken!
Succes en zou zeker een gesprek vragen met zijn therapeut!
woensdag 15 oktober 2008 om 18:19
Als ik het verhaal van je lees ben ik ontzettend trots dat je zo lang bij iemand blijft waar het slecht mee gaat. Dat jij er ook behoorlijk uitgeput door raakt lijkt mij heel normaal. Ik denk dat ik zelf een therapeut nodig zou hebben om hiermee om te gaan.
Heel knap! Veel sterkte en het idee van samen met je man en de therapeut praten lijkt mij heel goed!
Heel knap! Veel sterkte en het idee van samen met je man en de therapeut praten lijkt mij heel goed!
woensdag 15 oktober 2008 om 19:40
Pffff meis, wat een zorgen zeg. Jouw man blijft in zijn zielige rol spelen en ik vind echt dat hij een flinke trap onder zijn reet moet hebben. Sorry dat ik het zo bot zeg maar ik weet even geen andere manier....
Zelf ben ik chronisch depressief en dan kan ik wel elke keer zielig in een hoekje gaan zitten en mezelf zielig vinden maar dat schiet voor niemand op. Zelf word ik daar absoluut niet beter van, eerder slechter.
Wat heel belangrijk is is ritme en regelmaat. Elke dag hetzelfde ritme, is een houvast. Verder juist veel afleiding proberen te zoeken. Wandelen, fietsen, poetsen... Maakt niet uit als hij maar bezig is. Jullie kind kan fijn mee. Met je kind naar de kinderboerderij.....ideaal. De eerste keer dat ik depressief was waren mijn kinderen nog heel klein en dat heeft mij juist doen inzien om me niet te moeten laten hangen. Mijn (ex)man was er ook nog en wilde hij dit allemaal aankunnen, kon hij mijn steun, en hulp goed gebruiken als ik even met de kinderen weg ging of lekker met hem ging knuffelen. Klinkt misschien raar dat hij mijn hulp en steun kon gebruiken en toch is het zo.... Ik had immers nog wel handen en voeten die niet depressief waren, en ook wel eens iets betere momenten zodat hij weg durfde te gaan en zo zijn ontspanning kreeg.
Voor sommige mensen die depressief zijn weet ik dat ze erg egoïstisch worden maar gelukkig lang niet allemaal.
Ik vind dat jij best wel "eisen" aan hem mag stellen. Laat hem de gewone dagelijkse dingen meedoen en maak een lijstje wat hij per dag MOET doen. (bv jullie kind in bad doen, afwassen etc) Verder vind ik het heel reeël dat jij vindt dat hij aan de AD gaat. Bespreek dat eens samen met je man en zijn therapeut. Misschien is PIT iets in jullie situatie. In ieder geval zou ik zelf ook hulp gaan zoeken en dat vragen via zijn therapeut. Ook jij kunt wel een extra steuntje in de rug gebruiken.
Btw: Is het niet mogelijk dat jullie kindje een paar dagdelen naar het KDV gaat zodat jij ook tijd voor jezelf hebt???? Heel belangrijk om overeind te blijven!
Veel sterkte
Zelf ben ik chronisch depressief en dan kan ik wel elke keer zielig in een hoekje gaan zitten en mezelf zielig vinden maar dat schiet voor niemand op. Zelf word ik daar absoluut niet beter van, eerder slechter.
Wat heel belangrijk is is ritme en regelmaat. Elke dag hetzelfde ritme, is een houvast. Verder juist veel afleiding proberen te zoeken. Wandelen, fietsen, poetsen... Maakt niet uit als hij maar bezig is. Jullie kind kan fijn mee. Met je kind naar de kinderboerderij.....ideaal. De eerste keer dat ik depressief was waren mijn kinderen nog heel klein en dat heeft mij juist doen inzien om me niet te moeten laten hangen. Mijn (ex)man was er ook nog en wilde hij dit allemaal aankunnen, kon hij mijn steun, en hulp goed gebruiken als ik even met de kinderen weg ging of lekker met hem ging knuffelen. Klinkt misschien raar dat hij mijn hulp en steun kon gebruiken en toch is het zo.... Ik had immers nog wel handen en voeten die niet depressief waren, en ook wel eens iets betere momenten zodat hij weg durfde te gaan en zo zijn ontspanning kreeg.
Voor sommige mensen die depressief zijn weet ik dat ze erg egoïstisch worden maar gelukkig lang niet allemaal.
Ik vind dat jij best wel "eisen" aan hem mag stellen. Laat hem de gewone dagelijkse dingen meedoen en maak een lijstje wat hij per dag MOET doen. (bv jullie kind in bad doen, afwassen etc) Verder vind ik het heel reeël dat jij vindt dat hij aan de AD gaat. Bespreek dat eens samen met je man en zijn therapeut. Misschien is PIT iets in jullie situatie. In ieder geval zou ik zelf ook hulp gaan zoeken en dat vragen via zijn therapeut. Ook jij kunt wel een extra steuntje in de rug gebruiken.
Btw: Is het niet mogelijk dat jullie kindje een paar dagdelen naar het KDV gaat zodat jij ook tijd voor jezelf hebt???? Heel belangrijk om overeind te blijven!
Veel sterkte
donderdag 16 oktober 2008 om 11:08
Ergens moet je de grens trekken en voor jezelf kiezen denk ik.
Daar bedoel ik eigenlijk mee dat hij ook zal moeten inzien wat zijn depressie met jou doet. En dat hij misschien wel geen keuze heeft in het wel of niet slikken van AD.
Misschien is het inderdaad wel goed om ook eens met zijn therapeut te praten en aan te geven hoe de situatie bij jullie thuis is.
Daar bedoel ik eigenlijk mee dat hij ook zal moeten inzien wat zijn depressie met jou doet. En dat hij misschien wel geen keuze heeft in het wel of niet slikken van AD.
Misschien is het inderdaad wel goed om ook eens met zijn therapeut te praten en aan te geven hoe de situatie bij jullie thuis is.
donderdag 23 oktober 2008 om 13:16
Sorry, lang niet ingelogd, druk weekend gehad en zoveel tijd heb ik niet over na mijn werk.
Tja, hoe gaat het. Het gaat. De ene dag beter dan de andere. Duidelijk is inmiddels wel dat mijn man toch weinig aankan. Hij heeft al zijn energie nodig voor het terugkomen op zijn werk. Maar omdat zijn therapeut 3 weken op vakantie was kon ik daar niet naar toe en deze is er volgende week weer. Ik ga dan mee en dan gaan we het één en ander bespreken en ik moet zeggen dat ik daar wel naar uitkijk. Iemand die ons kan helpen om niet meer in hetzelfde kringetje te blijven draaien, en om het allemaal wat helderder te krijgen.
Tja, hoe gaat het. Het gaat. De ene dag beter dan de andere. Duidelijk is inmiddels wel dat mijn man toch weinig aankan. Hij heeft al zijn energie nodig voor het terugkomen op zijn werk. Maar omdat zijn therapeut 3 weken op vakantie was kon ik daar niet naar toe en deze is er volgende week weer. Ik ga dan mee en dan gaan we het één en ander bespreken en ik moet zeggen dat ik daar wel naar uitkijk. Iemand die ons kan helpen om niet meer in hetzelfde kringetje te blijven draaien, en om het allemaal wat helderder te krijgen.
donderdag 23 oktober 2008 om 13:37
kristi ik zou als ik jou was toch bepaalde eisen gaan stellen.
ik zat in hetzelfde schuitje als jou.
veel meegemaakt(7 begavenissen in half jaartje tijd)schoonvader op sterven enz enz.
dus relatie in een sleur,deze spanningen en strees erbij.en manlief depressief..
ik deed hetzelfde als jou,mijn eigen leven leiden..lekker sporten,met vriendinnen weg,leuke dingen met de kinderen doen..tja noem maar op.
in de tussentijd kon hij goed opschieten met een vrouwelijke collega...en hier kon hij zijn verhaal wel aan kwijt,en niet aan mij.
nee logisch,ik trok hem niet en had me afgesloten.
toen...
hij nam hulp,en deed er vanalles aan om het goed te laten komen.maar ik zag het niet..
en bij de tijd dat ik het doorhad,en we er beiden voor wilden gaan,was de relatie al zo verwaterd...
dat mijn man grote fouten heeft begaan..
we zijn nu 4 maanden verder.
en we maken een nieuwe start(zijn 14 jaar bijelkaar)
we zijn zo uitelkaar gegroeid,dat we elkaar weer even opnieuw moeten leren kennen..klinkt raar maar zo is het wel.
we houden veel van elkaar,maar we moeten gewoon elkaar weer vinden,die mega dip moeten we weer te boven komen.
gek genoeg gaat het goed!
hij doet zijn best voor mij en de kinderen,en ik andersom ook.
we maken tijd vrij voor leuke dingen.
en heb een oppas geregeld zodat we savonds samen ook eens lekker weg kunnen samen.
merk nu dat ik dit zo ontzettend heb gemist,dat intieme,die aandacht,simpel een arm om je heen.
maar praat samen eens over wat jullie willen..
en vooral vertel wat je gevoel is!! ik zeg nu letterlijk alles wat er in me omgaat..lucht echt op.
groetjes heaven..
ik zat in hetzelfde schuitje als jou.
veel meegemaakt(7 begavenissen in half jaartje tijd)schoonvader op sterven enz enz.
dus relatie in een sleur,deze spanningen en strees erbij.en manlief depressief..
ik deed hetzelfde als jou,mijn eigen leven leiden..lekker sporten,met vriendinnen weg,leuke dingen met de kinderen doen..tja noem maar op.
in de tussentijd kon hij goed opschieten met een vrouwelijke collega...en hier kon hij zijn verhaal wel aan kwijt,en niet aan mij.
nee logisch,ik trok hem niet en had me afgesloten.
toen...
hij nam hulp,en deed er vanalles aan om het goed te laten komen.maar ik zag het niet..
en bij de tijd dat ik het doorhad,en we er beiden voor wilden gaan,was de relatie al zo verwaterd...
dat mijn man grote fouten heeft begaan..
we zijn nu 4 maanden verder.
en we maken een nieuwe start(zijn 14 jaar bijelkaar)
we zijn zo uitelkaar gegroeid,dat we elkaar weer even opnieuw moeten leren kennen..klinkt raar maar zo is het wel.
we houden veel van elkaar,maar we moeten gewoon elkaar weer vinden,die mega dip moeten we weer te boven komen.
gek genoeg gaat het goed!
hij doet zijn best voor mij en de kinderen,en ik andersom ook.
we maken tijd vrij voor leuke dingen.
en heb een oppas geregeld zodat we savonds samen ook eens lekker weg kunnen samen.
merk nu dat ik dit zo ontzettend heb gemist,dat intieme,die aandacht,simpel een arm om je heen.
maar praat samen eens over wat jullie willen..
en vooral vertel wat je gevoel is!! ik zeg nu letterlijk alles wat er in me omgaat..lucht echt op.
groetjes heaven..
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:04
He heaven,
Goed dat het je oplucht! Pittig verhaal, jullie komen van heel ver zo te horen. Maar het klinkt heel positief en ik vind het erg sterk van je dat je uiteindelijk toch hebt ingezien dat je met hem verder wil na alles wat er tussen jullie is gebeurd. Poeh.
Dat je niet meer zag wat hij deed om het ten goede te veranderen vond ik een eye opener, ik schrok er van - me direct beseffend dat ik mijn man's pogingen ook vast niet altijd op waarde schat. Daar ga ik dus meer op letten! Want een overmatig geïnteresseerde vrouwelijke collega (die hem wél begrijpt, zucht) ga ik echt niet trekken!!!
Ik merk ook dat ik de intimiteit, de band tussen twee partners heel erg mis. Wij zijn nog lang niet zover dat dat weer terug is maar we staan al wel weer (redelijk) aan dezelfde kant. Maar door jouw reactie realiseer ik me dat ik moet blijven inzien dat we er aan werken en niet in míjn eigen wereldje moet blijven hangen!
Bedankt!
Goed dat het je oplucht! Pittig verhaal, jullie komen van heel ver zo te horen. Maar het klinkt heel positief en ik vind het erg sterk van je dat je uiteindelijk toch hebt ingezien dat je met hem verder wil na alles wat er tussen jullie is gebeurd. Poeh.
Dat je niet meer zag wat hij deed om het ten goede te veranderen vond ik een eye opener, ik schrok er van - me direct beseffend dat ik mijn man's pogingen ook vast niet altijd op waarde schat. Daar ga ik dus meer op letten! Want een overmatig geïnteresseerde vrouwelijke collega (die hem wél begrijpt, zucht) ga ik echt niet trekken!!!
Ik merk ook dat ik de intimiteit, de band tussen twee partners heel erg mis. Wij zijn nog lang niet zover dat dat weer terug is maar we staan al wel weer (redelijk) aan dezelfde kant. Maar door jouw reactie realiseer ik me dat ik moet blijven inzien dat we er aan werken en niet in míjn eigen wereldje moet blijven hangen!
Bedankt!
donderdag 6 november 2008 om 11:42
Ik ben 18 jaar samengeleefd met een manisch depressieve man. We hebben elkaar leren kennen toen we beiden nog erg jong waren. Ik zag toentertijd niet in wat er precies met hem aan de hand was. Ik merkte wel bepaalde dingen maar kon ze door mijn onevarenheid niet plaatsen. Achteraf bekeken had ik er toen beter mee kunnen stoppen. Door de jaren heen 2 kinderen gekregen, altijd maar hopen dat het ooit beter zou gaan. Helaas, het is niet beter geworden en na 18 jaar heb ik de stekker eruit getrokken. Mijn leven is een stuk leuker en minder gecompliceerd geworden sinds ik bij mijn ex weg ben. Ik had het jaren eerder moeten doen!
