Relaties
alle pijlers
Door motivatiegebrek raak ik hem kwijt
donderdag 11 juni 2009 om 11:26
Ik ben iemand die regelmatig last heeft van motivatiegebrek. Ik begin ergens heeeeeel enthousiast aan, hou dit dan een week of zelfs langer vol en stop er dan weer mee. Omdat ik het zat ben of te lui ben om het af te maken.
Zo kan ik me ergens volledig op storten maar ben het vaak al snel weer zat. Hoe veel onafgemaakte projecten ik heb is niet op 1 hand te tellen.
Mijn vriend is precies het tegenovergestelde, hij zet zich ergens 100% voor in, maakt het af en kijkt er tevreden op terug. Hij ergert zich ook rot aan mijn motivatiegebrek bij veel dingen die ik doe. Gisteravond hebben we hier een behoorlijke ruzie over gehad waarbij hij me zelfs verweet dat hij bang is dat ik niet voor hem zal zorgen als hij ziek wordt omdat ik dan wellicht de motivatie en discipline na 2 weken verlies en hij wil geen ongemotiveerd persoon als moeder voor zijn kinderen. Dat heeft me wel heel erg gekwetst!
Ik geef hem zeker gelijk dat ik moet afmaken waar ik aan begin en eens door moet zetten als het moeilijk wordt. Maar waarom lukt me dat dan niet?! Elke keer weer neem ik me voor om iets echt af te maken, ik word enthousiast, begin eraan en ben het dan zo weer zat. Ik vind het moeilijk om het overzicht te houden en het einddoel voor me te zien. Ik zie alleen hoe ik me op dat moment voel (dus er geen zin in hebben) en dan stop ik er vaak ook mee.
Herkent iemand zich hierin? Ik word moe van mezelf en de ruzies die steeds terug komen over dit punt.
Zo kan ik me ergens volledig op storten maar ben het vaak al snel weer zat. Hoe veel onafgemaakte projecten ik heb is niet op 1 hand te tellen.
Mijn vriend is precies het tegenovergestelde, hij zet zich ergens 100% voor in, maakt het af en kijkt er tevreden op terug. Hij ergert zich ook rot aan mijn motivatiegebrek bij veel dingen die ik doe. Gisteravond hebben we hier een behoorlijke ruzie over gehad waarbij hij me zelfs verweet dat hij bang is dat ik niet voor hem zal zorgen als hij ziek wordt omdat ik dan wellicht de motivatie en discipline na 2 weken verlies en hij wil geen ongemotiveerd persoon als moeder voor zijn kinderen. Dat heeft me wel heel erg gekwetst!
Ik geef hem zeker gelijk dat ik moet afmaken waar ik aan begin en eens door moet zetten als het moeilijk wordt. Maar waarom lukt me dat dan niet?! Elke keer weer neem ik me voor om iets echt af te maken, ik word enthousiast, begin eraan en ben het dan zo weer zat. Ik vind het moeilijk om het overzicht te houden en het einddoel voor me te zien. Ik zie alleen hoe ik me op dat moment voel (dus er geen zin in hebben) en dan stop ik er vaak ook mee.
Herkent iemand zich hierin? Ik word moe van mezelf en de ruzies die steeds terug komen over dit punt.
zaterdag 13 juni 2009 om 20:22
quote:CassieViva schreef op 11 juni 2009 @ 12:15:
Als ik stop met een bijbaan ben ik hem geen verantwoording schuldig. Als ik geen geld meer heb is het mijn probleem. Maar het probleem is dat hij zich er dood aan ergert omdat het weer een: zie je nou wel! voor hem is dat ik ongemotiveerd ben.
Dit kan ik me voorstellen. Ik zou mezelf daar ook aan storen, misschien niet in het begin, maar wel na een tijd, want als je na gaat denken over een leven samen opbouwen, wil je wel een beetje hetzelfde denken over stabiliteit, geld, enzovoort.
Een vriendin van mij heeft een relatie met een soort Herman Brood (oftewel: hij is er als hij er zin in heeft en verder zoek je het allemaal zelf maar uit), en ik kan me best wel voorstellen dat je in eerste instantie aangetrokken wordt door iemand die (toevallig) zo is, maar er komt een punt dat je moet beslissen of je wel of niet zo'n leven wilt.
In mijn eigen relatie zijn er ook na een tijd dingen gekomen die 'opeens' niet leuk meer waren, en grappig genoeg geven mijn vriend en ik dezelfde 'verwijten' als we dat voor de anders voeten gooien: hoe wil je ooit kinderen opvoeden als je steeds xxxx doet / nog niet eens xxx kan? Blijkbaar zijn we daar allebei mee bezig en toen we elkaar net kenden was dat echt geen issue.
Ik merk gelukkig wel dat we allebei die dingen veranderd hebben tot een behoorlijk acceptabel punt. (in ons geval ging het over de manier waarop we ruzie maken, en het huishouden)
Ik zou het niet leuk vinden als alleen ik zou moeten veranderen omdat de ander al perfect zou zijn, misschien kinderachtig maar dat lijkt me niets
Als ik stop met een bijbaan ben ik hem geen verantwoording schuldig. Als ik geen geld meer heb is het mijn probleem. Maar het probleem is dat hij zich er dood aan ergert omdat het weer een: zie je nou wel! voor hem is dat ik ongemotiveerd ben.
Dit kan ik me voorstellen. Ik zou mezelf daar ook aan storen, misschien niet in het begin, maar wel na een tijd, want als je na gaat denken over een leven samen opbouwen, wil je wel een beetje hetzelfde denken over stabiliteit, geld, enzovoort.
Een vriendin van mij heeft een relatie met een soort Herman Brood (oftewel: hij is er als hij er zin in heeft en verder zoek je het allemaal zelf maar uit), en ik kan me best wel voorstellen dat je in eerste instantie aangetrokken wordt door iemand die (toevallig) zo is, maar er komt een punt dat je moet beslissen of je wel of niet zo'n leven wilt.
In mijn eigen relatie zijn er ook na een tijd dingen gekomen die 'opeens' niet leuk meer waren, en grappig genoeg geven mijn vriend en ik dezelfde 'verwijten' als we dat voor de anders voeten gooien: hoe wil je ooit kinderen opvoeden als je steeds xxxx doet / nog niet eens xxx kan? Blijkbaar zijn we daar allebei mee bezig en toen we elkaar net kenden was dat echt geen issue.
Ik merk gelukkig wel dat we allebei die dingen veranderd hebben tot een behoorlijk acceptabel punt. (in ons geval ging het over de manier waarop we ruzie maken, en het huishouden)
Ik zou het niet leuk vinden als alleen ik zou moeten veranderen omdat de ander al perfect zou zijn, misschien kinderachtig maar dat lijkt me niets
zaterdag 13 juni 2009 om 20:26
zaterdag 13 juni 2009 om 20:39
Volgens mij heb je geen gebrek aan motivatie hoor, hooguit aan zelfdiscipline vwb bijbaantjes
Ik herken je verhaal in zoverre dat ik ook nogal 'makkelijk' ben in sommige dingen (behalve werk gek genoeg) en mijn vriend ook heel star kan zijn. En dat levert naast hilarische momenten ook nog wel eens irritaties op.
Natuurlijk zijn sommige dingen voor hem écht belangrijk (te laat komen ) en omgekeerd geldt dat ook (hij heeft ook een soort ideaalbeeld van een volwassen leven waar ik soms gewoon moe van wordt. Kom op, dan maar even iets minder verantwoordelijk en gepland!)
Maar no way dat hij alleen mij een probleem gaat aanpraten hierin. Het probleem is dat onze karakters op dit gebied toevallig ver uit elkaar liggen en dat is dus een gezamenlijk ding! Misschien herken je het, maar mijn vriend zag dat in het begin meer als verbeterpunten voor mij dan iets van ons beiden omdat in zijn hoofd natuurlijk alleen zijn manier de juiste was Tegenwoordig hebben we het dus over die verschillen en proberen we ons allebei aan te passen als het echt belangrijk is voor de ander en het verder lekker te laten gaan. zonde van de energie
Ik herken je verhaal in zoverre dat ik ook nogal 'makkelijk' ben in sommige dingen (behalve werk gek genoeg) en mijn vriend ook heel star kan zijn. En dat levert naast hilarische momenten ook nog wel eens irritaties op.
Natuurlijk zijn sommige dingen voor hem écht belangrijk (te laat komen ) en omgekeerd geldt dat ook (hij heeft ook een soort ideaalbeeld van een volwassen leven waar ik soms gewoon moe van wordt. Kom op, dan maar even iets minder verantwoordelijk en gepland!)
Maar no way dat hij alleen mij een probleem gaat aanpraten hierin. Het probleem is dat onze karakters op dit gebied toevallig ver uit elkaar liggen en dat is dus een gezamenlijk ding! Misschien herken je het, maar mijn vriend zag dat in het begin meer als verbeterpunten voor mij dan iets van ons beiden omdat in zijn hoofd natuurlijk alleen zijn manier de juiste was Tegenwoordig hebben we het dus over die verschillen en proberen we ons allebei aan te passen als het echt belangrijk is voor de ander en het verder lekker te laten gaan. zonde van de energie
Dat zeg ik....
zaterdag 13 juni 2009 om 20:55
Deze situatie klinkt erg herkenbaar. Wat in een eerdere reactie al is geplaatst, waarschijnlijk vindt hij het fijn om de controle over jou te houden. Waarom ziet hij zijn eigen slechter kanten niet, waarschijnlijk omdat hij deze in zijn ogen niet heeft. Maar niemand is perfect, jij niet maar ook zeker hij niet. Je zegt, ik vind het fijn dat hij zo betrouwbaar is, maar dat is iets wat je nooit weet. Je moet trots zijn op wie je bent en je niet proberen te veranderen voor iemand anders. Hij is toch ook verliefd geworden op je voor de persoon wie je bent. Had je geen geld, studie, baan en lag je de hele dag op de bank was het een ander verhaal. Maar je werkt toch aan je toekomst, je bent pas 22, logisch dat je dan nog niet precies weet wat je wilt. Dat zal met de tijd vanzelf wel goed komen. Als hij daar geen geduld voor heeft is dat zijn probleem. Sorry, schilder je vriend nu wel af als de boeman, maar vind het sneu dat je aan jezelf gaat twijfelen, terwijl je zo te horen gewoon een vlotte spontane meid bent!!
