Relaties
alle pijlers
Door motivatiegebrek raak ik hem kwijt
donderdag 11 juni 2009 om 11:26
Ik ben iemand die regelmatig last heeft van motivatiegebrek. Ik begin ergens heeeeeel enthousiast aan, hou dit dan een week of zelfs langer vol en stop er dan weer mee. Omdat ik het zat ben of te lui ben om het af te maken.
Zo kan ik me ergens volledig op storten maar ben het vaak al snel weer zat. Hoe veel onafgemaakte projecten ik heb is niet op 1 hand te tellen.
Mijn vriend is precies het tegenovergestelde, hij zet zich ergens 100% voor in, maakt het af en kijkt er tevreden op terug. Hij ergert zich ook rot aan mijn motivatiegebrek bij veel dingen die ik doe. Gisteravond hebben we hier een behoorlijke ruzie over gehad waarbij hij me zelfs verweet dat hij bang is dat ik niet voor hem zal zorgen als hij ziek wordt omdat ik dan wellicht de motivatie en discipline na 2 weken verlies en hij wil geen ongemotiveerd persoon als moeder voor zijn kinderen. Dat heeft me wel heel erg gekwetst!
Ik geef hem zeker gelijk dat ik moet afmaken waar ik aan begin en eens door moet zetten als het moeilijk wordt. Maar waarom lukt me dat dan niet?! Elke keer weer neem ik me voor om iets echt af te maken, ik word enthousiast, begin eraan en ben het dan zo weer zat. Ik vind het moeilijk om het overzicht te houden en het einddoel voor me te zien. Ik zie alleen hoe ik me op dat moment voel (dus er geen zin in hebben) en dan stop ik er vaak ook mee.
Herkent iemand zich hierin? Ik word moe van mezelf en de ruzies die steeds terug komen over dit punt.
Zo kan ik me ergens volledig op storten maar ben het vaak al snel weer zat. Hoe veel onafgemaakte projecten ik heb is niet op 1 hand te tellen.
Mijn vriend is precies het tegenovergestelde, hij zet zich ergens 100% voor in, maakt het af en kijkt er tevreden op terug. Hij ergert zich ook rot aan mijn motivatiegebrek bij veel dingen die ik doe. Gisteravond hebben we hier een behoorlijke ruzie over gehad waarbij hij me zelfs verweet dat hij bang is dat ik niet voor hem zal zorgen als hij ziek wordt omdat ik dan wellicht de motivatie en discipline na 2 weken verlies en hij wil geen ongemotiveerd persoon als moeder voor zijn kinderen. Dat heeft me wel heel erg gekwetst!
Ik geef hem zeker gelijk dat ik moet afmaken waar ik aan begin en eens door moet zetten als het moeilijk wordt. Maar waarom lukt me dat dan niet?! Elke keer weer neem ik me voor om iets echt af te maken, ik word enthousiast, begin eraan en ben het dan zo weer zat. Ik vind het moeilijk om het overzicht te houden en het einddoel voor me te zien. Ik zie alleen hoe ik me op dat moment voel (dus er geen zin in hebben) en dan stop ik er vaak ook mee.
Herkent iemand zich hierin? Ik word moe van mezelf en de ruzies die steeds terug komen over dit punt.
donderdag 11 juni 2009 om 12:40
quote:Tammetuk schreef op 11 juni 2009 @ 12:34:
Ik vind ook dat je helemaal niet ongemotiveerd klinkt!
Wat is er mis mee om regelmatig van bijbaantje te wisselen? Hallo, we hebben het hier over een BIJbaantje hoor! Iets wat je dus alleen maar doet voor het geld en als het niet leuk meer is, mag je best iets anders zoeken, daar hoef je verder toch geen energie in te steken?
HOe je met je opleiding omgaat klinkt mij heel gezond in je oren, dus ik vraag me nu eigenlijk af hoe je vriend erbij komt om jou ongemotiveerd te noemen?! Krijgt hij te weinig aandacht van je? Steek je niet genoeg tijd in zijn vrienden?
Wat is nu eigenlijk het probleem en, belangrijker lijkt me, WIENS probleem is het eigenlijk??
Met mijn opleiding val ik denk ik binnen de middenmoot. Ik ben niet de streber die alleen voor de achten en negens gaat. Ik vind een priveleven buiten school ook belangrijk. Maar ik heb zeker wel verantwoordlijkheids gevoel bij tentamens en opdrachten waarbij ik samen moet werken. Tot nu toe verloopt dat ook allemaal soepel.
Het zijn idd bijbaantjes via uitzendbureaus of callcenter werk. Dus niet een fulltime baan waarbij je moet zorgen voor je vaste lasten, kinderen etc. Ik ben gewoon een fulltime studente. Maar hij heeft wel een fulltime baan waar hij zich volledig voor inzet. Hij heeft nooit gestudeerd en dus ook nooit het studentenleven meegemaakt. Dus dat is zeker al heel anders aan onze situatie. Ik vind het soms echt wel heerlijk om ook doordeweeks lekker uit te slapen als ik geen college's heb. Hij begrijpt dat niet!
Hij krijgt volgens mij wel genoeg aandacht. Ik laat regelmatig wat van me horen en als ik bij hem ben dan ben ik er ook echt voor hem. Pas nog voor een vriend van hem gewerkt omdat hij dat leuk vond als ik ook mee ging. Maar als ik dan wat heb met mijn vrienden moet ik hem er echt heel slepen omdat hij hen niet kent en bla bla bla misschien vinden ze hem niet aardig.
Sorry voor mijn lange verhalen trouwens! Maar het zit me behoorlijk dwars..
Ik vind ook dat je helemaal niet ongemotiveerd klinkt!
Wat is er mis mee om regelmatig van bijbaantje te wisselen? Hallo, we hebben het hier over een BIJbaantje hoor! Iets wat je dus alleen maar doet voor het geld en als het niet leuk meer is, mag je best iets anders zoeken, daar hoef je verder toch geen energie in te steken?
HOe je met je opleiding omgaat klinkt mij heel gezond in je oren, dus ik vraag me nu eigenlijk af hoe je vriend erbij komt om jou ongemotiveerd te noemen?! Krijgt hij te weinig aandacht van je? Steek je niet genoeg tijd in zijn vrienden?
Wat is nu eigenlijk het probleem en, belangrijker lijkt me, WIENS probleem is het eigenlijk??
Met mijn opleiding val ik denk ik binnen de middenmoot. Ik ben niet de streber die alleen voor de achten en negens gaat. Ik vind een priveleven buiten school ook belangrijk. Maar ik heb zeker wel verantwoordlijkheids gevoel bij tentamens en opdrachten waarbij ik samen moet werken. Tot nu toe verloopt dat ook allemaal soepel.
Het zijn idd bijbaantjes via uitzendbureaus of callcenter werk. Dus niet een fulltime baan waarbij je moet zorgen voor je vaste lasten, kinderen etc. Ik ben gewoon een fulltime studente. Maar hij heeft wel een fulltime baan waar hij zich volledig voor inzet. Hij heeft nooit gestudeerd en dus ook nooit het studentenleven meegemaakt. Dus dat is zeker al heel anders aan onze situatie. Ik vind het soms echt wel heerlijk om ook doordeweeks lekker uit te slapen als ik geen college's heb. Hij begrijpt dat niet!
Hij krijgt volgens mij wel genoeg aandacht. Ik laat regelmatig wat van me horen en als ik bij hem ben dan ben ik er ook echt voor hem. Pas nog voor een vriend van hem gewerkt omdat hij dat leuk vond als ik ook mee ging. Maar als ik dan wat heb met mijn vrienden moet ik hem er echt heel slepen omdat hij hen niet kent en bla bla bla misschien vinden ze hem niet aardig.
Sorry voor mijn lange verhalen trouwens! Maar het zit me behoorlijk dwars..
donderdag 11 juni 2009 om 12:42
quote:domnaiefmutsje schreef op 11 juni 2009 @ 12:39:
Is hij zijn respect al een beetje verloren? Behandeld hij jou als een kind?
Ja dat doet hij soms wel. Omdat hij dan vindt dat ik me in zijn ogen kinderachtig gedraag. Ik kan soms dingen eruit flappen omdat ik een stuk extraverter ben dan hem. Dat krijg ik dan later weer te horen dat ik dat niet moet doen omdat het ongepast is. Hij houdt zichzelf in een keurslijf om maar die volwassen en verstandige vent te zijn die alles perfect onder controle heeft.
In zijn ogen heb ik mijn leven niet perfect onder controle en daar baalt hij van.
Is hij zijn respect al een beetje verloren? Behandeld hij jou als een kind?
Ja dat doet hij soms wel. Omdat hij dan vindt dat ik me in zijn ogen kinderachtig gedraag. Ik kan soms dingen eruit flappen omdat ik een stuk extraverter ben dan hem. Dat krijg ik dan later weer te horen dat ik dat niet moet doen omdat het ongepast is. Hij houdt zichzelf in een keurslijf om maar die volwassen en verstandige vent te zijn die alles perfect onder controle heeft.
In zijn ogen heb ik mijn leven niet perfect onder controle en daar baalt hij van.
donderdag 11 juni 2009 om 12:52
Klinkt alsof hij een stuk volwassener is dan jij en er van baalt dat jij dat nog niet bent. Hoe hij vervolgens reageert is niet goed, begrijp me goed. Maar hij is mens. Hetzelfde dat als jij baalt van je partner ook aan die zaken waar je van baalt stoort.
Jij bent wie je bent en volwassen worden doe je vanzelf, op jou wijze, op jouw manier door vallen en opstaan. Je mag staan voor wie je bent en trots zijn op jezelf op wie je nu bent. Tegelijkertijd bewust zijn van zaken waar je aan kunt werken, maar dat het op je eigen tempo met vallen en opstaan.
Als hij daar niet mee om kan gaan is dat ZIJN probleem en dan moet HIJ bedenken of hij daarmee kan leven of niet.
Jij bent wie je bent en volwassen worden doe je vanzelf, op jou wijze, op jouw manier door vallen en opstaan. Je mag staan voor wie je bent en trots zijn op jezelf op wie je nu bent. Tegelijkertijd bewust zijn van zaken waar je aan kunt werken, maar dat het op je eigen tempo met vallen en opstaan.
Als hij daar niet mee om kan gaan is dat ZIJN probleem en dan moet HIJ bedenken of hij daarmee kan leven of niet.
donderdag 11 juni 2009 om 12:55
quote:CassieViva schreef op 11 juni 2009 @ 12:40:
[...]
Met mijn opleiding val ik denk ik binnen de middenmoot. Ik ben niet de streber die alleen voor de achten en negens gaat. Ik vind een priveleven buiten school ook belangrijk. Maar ik heb zeker wel verantwoordlijkheids gevoel bij tentamens en opdrachten waarbij ik samen moet werken. Tot nu toe verloopt dat ook allemaal soepel.
Jo, Cassie, dit herken ik ZO ontzettend!! Ik liet wel eens een tentamen schieten (waarom zijn er anders herkansingen??) omdat ik liever mee ging op het kamp van mijn vrijwilligerswerk en dat ook gewoon belangrijker vond.
Begrijp ik nou goed dat jou 'motivatieprobleem' zich bij je vriend alleen maar uit in je werk? Ik zie nog steeds niet wat voor een problemen je er verder mee hebt of waar om je vriend er een probleem mee zou hebben.
Als je wél energie steekt in je sociale leven bijvoorbeeld en daar wel gemotiveerd voor bent, wél in je studie (dat is nu inmiddels wel duidelijk, op wat in mijn ogen volledig normale 'hikjes' na), dan ben je toch gewoon gemotiveerd?
Nee, hoe langer ik dit lees hoe minder ik het eigenlijk snap én hoe harder ik denk dat je vriend een probleem heeft, en niet jij...
[...]
Met mijn opleiding val ik denk ik binnen de middenmoot. Ik ben niet de streber die alleen voor de achten en negens gaat. Ik vind een priveleven buiten school ook belangrijk. Maar ik heb zeker wel verantwoordlijkheids gevoel bij tentamens en opdrachten waarbij ik samen moet werken. Tot nu toe verloopt dat ook allemaal soepel.
Jo, Cassie, dit herken ik ZO ontzettend!! Ik liet wel eens een tentamen schieten (waarom zijn er anders herkansingen??) omdat ik liever mee ging op het kamp van mijn vrijwilligerswerk en dat ook gewoon belangrijker vond.
Begrijp ik nou goed dat jou 'motivatieprobleem' zich bij je vriend alleen maar uit in je werk? Ik zie nog steeds niet wat voor een problemen je er verder mee hebt of waar om je vriend er een probleem mee zou hebben.
Als je wél energie steekt in je sociale leven bijvoorbeeld en daar wel gemotiveerd voor bent, wél in je studie (dat is nu inmiddels wel duidelijk, op wat in mijn ogen volledig normale 'hikjes' na), dan ben je toch gewoon gemotiveerd?
Nee, hoe langer ik dit lees hoe minder ik het eigenlijk snap én hoe harder ik denk dat je vriend een probleem heeft, en niet jij...
donderdag 11 juni 2009 om 12:57
Hij is idd een stuk volwassener in zijn doen en laten. Hij is 4 jaar ouder en heeft een heel ander soort leven geleid dan ik. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik dan ook minderwaardig ben omdat ik niet op het zelfde punt sta in mijn carrière als hij. En zo voelt het wel dat hij mij zo ziet.
Natuurlijk had ik al lang een HBO opleiding afgerond kunnen hebben maar dat zou dan wel in een sector zijn geweest waarin ik ongelukkig zou worden. Ik ben meerdere keren van opleiding gewisseld maar zit nu wel waar ik me thuis voel!
Natuurlijk had ik al lang een HBO opleiding afgerond kunnen hebben maar dat zou dan wel in een sector zijn geweest waarin ik ongelukkig zou worden. Ik ben meerdere keren van opleiding gewisseld maar zit nu wel waar ik me thuis voel!
donderdag 11 juni 2009 om 16:20
Op basis van jouw verhaal vind ik je vriend een beetje betuttelend overkomen. Kan het zijn dat hij wellicht een beetje jaloers oid is op jou (en van de weeromstuit kritiek op jouw vermeende motivatiegebrek heeft)? Naast dat jij wel en hij nooit een studie heeft gevolgd (wat sommige mannen/mensen benijdenswaardig vinden), lijkt hij uit je verhaal sterk te hechten aan zekerheid, controle, en wat de omgeving van hem vindt, terwijl jij (even los van of het wisselen van baantjes nou al dan niet uit motivatiegebrek voortkomt), blijk geeft wat flexibeler en meer extravert te zijn. Wat begrijpt hij overigens niet aan dat jij het wel eens lekker vindt door de weeks uit te slapen (wat je kan doen, omdát je (nog) een studie volgt)? Heerlijk toch, wie zou het nou niet lekker vinden dat af en toe eens te kunnen doen?!
Het lijkt alsof hij een aantal eigenschappen van jou negatief bestempeld terwijl je ze ook positief zou kunnen bestempelen.
Zo kan je dingen eruit flappen als kinderachtig bestempelen, maar de positieve variant kan zijn, dat je (klaarblijkelijk) extravert en spontaan bent en je wellicht wat minder van anderen aantrekt.
Zo kan je het regelmatig wisselen van bijbaantjes als gebrek aan motivatie bestempelen, maar de positieve variant kan zijn, dat je simpelweg nieuwsgierig bent naar wat er allemaal te koop is in de wereld, en/of aan het onderzoeken bent wat je qua werk (ook al zijn het bijbaantjes) leuk vindt om te doen, en/of je flexibel genoeg bent om niet in een kutbijbaantje te blijven hangen (waarom zou je ook, het zijn for christ sake maar bijbaantjes!).
Over dat vermeende motivatiegebrek. Waar blijkt jouw motivatiegebrek buiten het wisselen van bijbaantjes dan nog meer uit? Is je administratie en/of huishouden een puinhoop, piep je er tussenuit als de handen uit de mouwen gestoken moeten worden, help je anderen nooit met (rot)klussen (bijvoorbeeld met verhuizen oid)?
Het lijkt alsof hij een aantal eigenschappen van jou negatief bestempeld terwijl je ze ook positief zou kunnen bestempelen.
Zo kan je dingen eruit flappen als kinderachtig bestempelen, maar de positieve variant kan zijn, dat je (klaarblijkelijk) extravert en spontaan bent en je wellicht wat minder van anderen aantrekt.
Zo kan je het regelmatig wisselen van bijbaantjes als gebrek aan motivatie bestempelen, maar de positieve variant kan zijn, dat je simpelweg nieuwsgierig bent naar wat er allemaal te koop is in de wereld, en/of aan het onderzoeken bent wat je qua werk (ook al zijn het bijbaantjes) leuk vindt om te doen, en/of je flexibel genoeg bent om niet in een kutbijbaantje te blijven hangen (waarom zou je ook, het zijn for christ sake maar bijbaantjes!).
Over dat vermeende motivatiegebrek. Waar blijkt jouw motivatiegebrek buiten het wisselen van bijbaantjes dan nog meer uit? Is je administratie en/of huishouden een puinhoop, piep je er tussenuit als de handen uit de mouwen gestoken moeten worden, help je anderen nooit met (rot)klussen (bijvoorbeeld met verhuizen oid)?
donderdag 11 juni 2009 om 16:40
quote:CassieViva schreef op 11 juni 2009 @ 12:57:
Hij is idd een stuk volwassener in zijn doen en laten. Hij is 4 jaar ouder en heeft een heel ander soort leven geleid dan ik. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik dan ook minderwaardig ben omdat ik niet op het zelfde punt sta in mijn carrière als hij. En zo voelt het wel dat hij mij zo ziet.
Natuurlijk had ik al lang een HBO opleiding afgerond kunnen hebben maar dat zou dan wel in een sector zijn geweest waarin ik ongelukkig zou worden. Ik ben meerdere keren van opleiding gewisseld maar zit nu wel waar ik me thuis voel!
Geweldig toch! Hoezo een gebrek aan motivatie? Je moet toch echt wel doorzettingsvermogen hebben om na meerdere 'mislukte' (opleidings)keuzes gewoon stug door te gaan met uit te zoeken wat je wel ligt, cq. het lef (en doorzettingsvermogen/motivatie) hebben om je hart te volgen! Er zijn er genoeg die voor de 'veilige'/'verstandige' weg kiezen hoor!
En hoezo een gebrek aan motivatie? Heb even gemist hoe oud je nu bent, maar je schreef vanaf je 18e al zelfstandig te wonen en financieel onafhankelijk te zijn (en nu je hele studie zelf te betalen).
En hoezo is hij een stuk volwassener? Omdat hij wel al een vaste baan heeft en zoals je schrijft '... hij houdt zichzelf in een keurslijf om maar die volwassen en verstandige vent te zijn die alles perfect onder controle heeft. In zijn ogen heb ik mijn leven niet perfect onder controle en daar baalt hij van.'
Wat een onvolwassen misplaatste arrogantie van hem zeg om dat te vinden.
Meid, laat je toch niets wijsmaken en je vooral geen gevoelens van minderwaardigheid aanpraten. Je vriend zal het heus allemaal niet kwaad bedoelen, maar als je het mij vraagt kan hij op basis van jouw verhaal wat betreft volwassenheid eerder nog wat van jou leren dan andersom.
Hij is idd een stuk volwassener in zijn doen en laten. Hij is 4 jaar ouder en heeft een heel ander soort leven geleid dan ik. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik dan ook minderwaardig ben omdat ik niet op het zelfde punt sta in mijn carrière als hij. En zo voelt het wel dat hij mij zo ziet.
Natuurlijk had ik al lang een HBO opleiding afgerond kunnen hebben maar dat zou dan wel in een sector zijn geweest waarin ik ongelukkig zou worden. Ik ben meerdere keren van opleiding gewisseld maar zit nu wel waar ik me thuis voel!
Geweldig toch! Hoezo een gebrek aan motivatie? Je moet toch echt wel doorzettingsvermogen hebben om na meerdere 'mislukte' (opleidings)keuzes gewoon stug door te gaan met uit te zoeken wat je wel ligt, cq. het lef (en doorzettingsvermogen/motivatie) hebben om je hart te volgen! Er zijn er genoeg die voor de 'veilige'/'verstandige' weg kiezen hoor!
En hoezo een gebrek aan motivatie? Heb even gemist hoe oud je nu bent, maar je schreef vanaf je 18e al zelfstandig te wonen en financieel onafhankelijk te zijn (en nu je hele studie zelf te betalen).
En hoezo is hij een stuk volwassener? Omdat hij wel al een vaste baan heeft en zoals je schrijft '... hij houdt zichzelf in een keurslijf om maar die volwassen en verstandige vent te zijn die alles perfect onder controle heeft. In zijn ogen heb ik mijn leven niet perfect onder controle en daar baalt hij van.'
Wat een onvolwassen misplaatste arrogantie van hem zeg om dat te vinden.
Meid, laat je toch niets wijsmaken en je vooral geen gevoelens van minderwaardigheid aanpraten. Je vriend zal het heus allemaal niet kwaad bedoelen, maar als je het mij vraagt kan hij op basis van jouw verhaal wat betreft volwassenheid eerder nog wat van jou leren dan andersom.
donderdag 11 juni 2009 om 17:13
quote:domnaiefmutsje schreef op 11 juni 2009 @ 16:42:
Ik denk, charlotte, dat je wel een punt hebt.
Met als toevoeging dat zo een type vaak valt op vrouwen die kwetsbaar/onzeker oftewel onder controle te houden, valt.
Denk dat dat inderdaad een goede toevoeging is!
Heb ook nog een kleine toevoeging. TO, wat me in je OP opvalt zijn jouw woorden: '...ik vind het moeilijk om het overzicht te houden en het einddoel voor me te zien'. Motivatiegebrek kan op anderen (en jezelf) lapzwanzig/lui overkomen, maar kan ook heel andere oorzaken hebben, uiteraard simpelweg als iets je te weinig boeit, maar ook zoals je zelf al schrijft, omdat je bijvoorbeeld het overzicht kwijt bent, het einddoel niet voor je blijft zien, of bijvoorbeeld omdat je misschien wat perfectionistisch bent (en daardoor door de bomen het bos niet meer ziet en/of lam van slaat, niet goed weet waar te beginnen).
In plaats van dat je vriend jou gebrek aan motivatie verwijt en zich druk maakt over of jij wel voor hem en/of jullie kinderen kan/wil zorgen, kan hij je natuurlijk ook helpen als hij zoals je schrijft zo goed is in het wel afronden/volhouden van dingen (als jou dat even niet lukt, omdat je door de bomen het bos niet meer ziet).
En uiteraard kan jij hem ook om de hulp vragen. Kijkt jouw vriend overigens ook wel eens naar zichzelf, wat hij misschien niet zo handig doet (zoals bepaalde eigenschappen van jou negatief bestempelen terwijl je zo ook als positief kunt zien) of wijst ie alleen met zijn vinger naar jou waardoor het lijkt alsof jij de enige bent die dingen (vooral omwille van hem) moet veranderen/aanpassen?
Ik denk, charlotte, dat je wel een punt hebt.
Met als toevoeging dat zo een type vaak valt op vrouwen die kwetsbaar/onzeker oftewel onder controle te houden, valt.
Denk dat dat inderdaad een goede toevoeging is!
Heb ook nog een kleine toevoeging. TO, wat me in je OP opvalt zijn jouw woorden: '...ik vind het moeilijk om het overzicht te houden en het einddoel voor me te zien'. Motivatiegebrek kan op anderen (en jezelf) lapzwanzig/lui overkomen, maar kan ook heel andere oorzaken hebben, uiteraard simpelweg als iets je te weinig boeit, maar ook zoals je zelf al schrijft, omdat je bijvoorbeeld het overzicht kwijt bent, het einddoel niet voor je blijft zien, of bijvoorbeeld omdat je misschien wat perfectionistisch bent (en daardoor door de bomen het bos niet meer ziet en/of lam van slaat, niet goed weet waar te beginnen).
In plaats van dat je vriend jou gebrek aan motivatie verwijt en zich druk maakt over of jij wel voor hem en/of jullie kinderen kan/wil zorgen, kan hij je natuurlijk ook helpen als hij zoals je schrijft zo goed is in het wel afronden/volhouden van dingen (als jou dat even niet lukt, omdat je door de bomen het bos niet meer ziet).
En uiteraard kan jij hem ook om de hulp vragen. Kijkt jouw vriend overigens ook wel eens naar zichzelf, wat hij misschien niet zo handig doet (zoals bepaalde eigenschappen van jou negatief bestempelen terwijl je zo ook als positief kunt zien) of wijst ie alleen met zijn vinger naar jou waardoor het lijkt alsof jij de enige bent die dingen (vooral omwille van hem) moet veranderen/aanpassen?
donderdag 11 juni 2009 om 17:29
quote:CassieViva schreef op 11 juni 2009 @ 12:12:
Natuurlijk kan ik soms ook echt geen zin hebben om te leren of om een verslag te schrijven. Maar dat hebben zelfs de meest streberige mensen uit mijn klas die alleen negens halen.
Gister kreeg ik ook het verwijt dat ik niet mijn best doe voor mijn studie maar het alleen haal op mijn intelligentie en daar geluk mee heb.(Ben ik nog een keer
). Wel potverdorie, en wat dan nog als je je studie alleen vanwege je intelligentie zou halen? Vind je vriendje erg afgunstig overkomen, bah.
Natuurlijk kan ik soms ook echt geen zin hebben om te leren of om een verslag te schrijven. Maar dat hebben zelfs de meest streberige mensen uit mijn klas die alleen negens halen.
Gister kreeg ik ook het verwijt dat ik niet mijn best doe voor mijn studie maar het alleen haal op mijn intelligentie en daar geluk mee heb.(Ben ik nog een keer
). Wel potverdorie, en wat dan nog als je je studie alleen vanwege je intelligentie zou halen? Vind je vriendje erg afgunstig overkomen, bah.
donderdag 11 juni 2009 om 17:39
quote:CassieViva schreef op 11 juni 2009 @ 11:52:
Maar aan de andere kant is hij ook niet de meest makkelijke persoon. Hij heeft overal zijn regeltjes en dingetjes voor waaraan ik me ook moet aanpassen omdat hij nou eenmaal zo is. Maar dan krijg ik het tegenargument dat hij daar wel voordeel uit haalt en ik niet uit mijn motivatiegebrek.
Oh ja, haalt HIJ er voordeel uit dat zijn vriendin zich aan al zijn dingetjes en regeltjes moet houden? Op de korte (egoistische)termijn misschien, maar op de lange termijn word je als vriendin (zoals je zelf ook schrijft) schijtziek van zo'n controlefreak bij wie alles op zijn manier moet, omdat hij zogenaamd nu eenmaal zo is. Zijn tegenargument is mi dus een volkomen kulargument.
Ik ga nu maar weer eens aan het werk)
Maar aan de andere kant is hij ook niet de meest makkelijke persoon. Hij heeft overal zijn regeltjes en dingetjes voor waaraan ik me ook moet aanpassen omdat hij nou eenmaal zo is. Maar dan krijg ik het tegenargument dat hij daar wel voordeel uit haalt en ik niet uit mijn motivatiegebrek.
Oh ja, haalt HIJ er voordeel uit dat zijn vriendin zich aan al zijn dingetjes en regeltjes moet houden? Op de korte (egoistische)termijn misschien, maar op de lange termijn word je als vriendin (zoals je zelf ook schrijft) schijtziek van zo'n controlefreak bij wie alles op zijn manier moet, omdat hij zogenaamd nu eenmaal zo is. Zijn tegenargument is mi dus een volkomen kulargument.
Ik ga nu maar weer eens aan het werk
)
donderdag 11 juni 2009 om 19:48
quote:Tammetuk schreef op 11 juni 2009 @ 12:34:
Ik vind ook dat je helemaal niet ongemotiveerd klinkt!Mensen die snel opgeven zijn vaak juist heel gemotiveerd om steeds aan nieuwe dingen te beginnen. (De opluchting van stoppen met iets dat teveel inzet vergt, kan een boost aan energie geven).
Als je deze mensen bijvoorbeeld in hun eerste studiejaar spreekt weet je niet wat je meemaakt, wat een spirit! En dan blijkt na een tijdje dat het studie no 4 was. Onafgemaakt.
Herken jij jezelf hier een beetje in Cassieviva?
Ik vind ook dat je helemaal niet ongemotiveerd klinkt!Mensen die snel opgeven zijn vaak juist heel gemotiveerd om steeds aan nieuwe dingen te beginnen. (De opluchting van stoppen met iets dat teveel inzet vergt, kan een boost aan energie geven).
Als je deze mensen bijvoorbeeld in hun eerste studiejaar spreekt weet je niet wat je meemaakt, wat een spirit! En dan blijkt na een tijdje dat het studie no 4 was. Onafgemaakt.
Herken jij jezelf hier een beetje in Cassieviva?
donderdag 11 juni 2009 om 20:08
Ik herken het héél goed. Baal daar ook van, wil zo vééél, ja in mijn hoofd, maar in de praktijk komt er zowat niks van. Ook een kwestie van motivatiegebrek. Jij begint tenminste nog érgens aan. Ik maak vaak het begin niet eens. Schrijf wel alles op en als ik het gedaan heb streep ik het netjes af. Regelmatig kom ik kladjes tegen van zaken die ik nog wil doen en dan gewoon niet of half afgestreept zijn. pfffff...word daar van mezelf ook wel eens heel moe van. Ben hier in het verleden ook wel op aangesproken hoor en toen ging het wel een tijdje goed. Soms raas ik erover heen en dan lukt het ineeens wel allemaal in 1 keer.Maar dat is dan ook in een bepaalde periode van de maand, ugh...
Als je partner dit euvel niet heeft of vele male minder kan dat wel eens tot (zware) irritaties leiden of zelfs ruzie. Zeker als partner een perfectionist is. Dan is het contrast sowieso mega groot.
Vriend van mij leest hier ook altijd de Viva en die zei toen gelijk; 'oh dit heb jij ook geloof ik' *artikel over ADD*. Maar herken hier toch niet veel van mezelf in. Oké een aantal dingetjes wel, maar pas toch ook niet in het zgn. 'hokje'.
Lastig hoor dit, zeker als je relatie hierdoor ter discussie komt te staan.
Als je partner dit euvel niet heeft of vele male minder kan dat wel eens tot (zware) irritaties leiden of zelfs ruzie. Zeker als partner een perfectionist is. Dan is het contrast sowieso mega groot.
Vriend van mij leest hier ook altijd de Viva en die zei toen gelijk; 'oh dit heb jij ook geloof ik' *artikel over ADD*. Maar herken hier toch niet veel van mezelf in. Oké een aantal dingetjes wel, maar pas toch ook niet in het zgn. 'hokje'.
Lastig hoor dit, zeker als je relatie hierdoor ter discussie komt te staan.
donderdag 11 juni 2009 om 20:23
Wat wil hij van jou, wat vindt hij leuk aan jou?
En wat wil jij van hem, wat vindt jij leuk aan hem?
Jullie verschillen nogal op essentiele punten. Niets mis mee, a good fight can solve anything, maar in jouw geval ben jij onzeker en hij totaal niet en dat is een ongezonde combinatie.
Misschien heb jij wel een probleem met volhouden.
Misschien heeft hij wel een probleem met controleverlies.
In elk geval is het een goede zaak als je jezelf losmaakt van zijn verwijten. Hij heeft geen drol over jouw leven te vertellen, zolang je zelf je broek op houdt. En zodra jullie een stelletje worden -in 1 huis- zal hij met jou het pad van de compromissen moeten gaan bewandelen. Een pad waarop jullie gelijkwaardig zijn.
Eens met Artemis: hij klinkt niet als fijn relatiemateriaal. Die dwangmatigheid van hem, die hij jou probeert op te leggen, klinkt zelfs als een behoorlijk onoverkomenlijk probleem.
En wat wil jij van hem, wat vindt jij leuk aan hem?
Jullie verschillen nogal op essentiele punten. Niets mis mee, a good fight can solve anything, maar in jouw geval ben jij onzeker en hij totaal niet en dat is een ongezonde combinatie.
Misschien heb jij wel een probleem met volhouden.
Misschien heeft hij wel een probleem met controleverlies.
In elk geval is het een goede zaak als je jezelf losmaakt van zijn verwijten. Hij heeft geen drol over jouw leven te vertellen, zolang je zelf je broek op houdt. En zodra jullie een stelletje worden -in 1 huis- zal hij met jou het pad van de compromissen moeten gaan bewandelen. Een pad waarop jullie gelijkwaardig zijn.
Eens met Artemis: hij klinkt niet als fijn relatiemateriaal. Die dwangmatigheid van hem, die hij jou probeert op te leggen, klinkt zelfs als een behoorlijk onoverkomenlijk probleem.
donderdag 11 juni 2009 om 22:05
Pooeeee wat een reacties allemaal weer!! Ga even de tijd nemen om alles te beantwoorden en hopen dat mijn post niet kwijtraakt door mijn internet verbinding .
Als eerste ik denk dat iedereen zich wel in symptomen van ADD zal herkennen maar velen herkennen zich ook in autisme, schizofrenie etc etc. Aangezien geen één mens perfect is en we van alles wel wat in ons hebben. Ik denk niet dat ik ADD heb..
Hij vindt het leuk dat ik spontaan en open ben (ok niet op de momenten dat ik er iets uitflap ). Hij vindt het leuk dat we dezelfde humor hebben en dat ik betrouwbaar ben als persoon.
Ik vind leuk aan hem dat hij ook betrouwbaar is, goed kan luisteren als ik ergens mee zit en me ook steunt als er iets is. En hij is wel ontzettend lief en soms kunnen zijn controle dingen ook erg aandoenelijk zijn haha. Zo kunnen we er toch ook wel vaak samen om lachen als ie zich weer aan het "aanstellen" is .
Tjah zijn exen hebben wel om deze reden uitgemaakt. Omdat hij haast onmogelijk was om mee te leven. Maar daar staat hij ook bij iedereen om bekend. Maar hij heeft wel een ontzettend lieve en trouwe kant die ik ook erg belangrijk vind. En dat we wel overal over kunnen praten. Dus ook over wat er nu tussen ons in staat. Dat vind ik ook zeer belangrijk in een relatie en dat heb ik met mijn exen nooit op deze manier gehad. En gelukkig staat hij zelf ook wel open voor verandering. Zo was hij ook best star in zijn kledingstijl maar nu draagt hij zelfs dingen die hij eerder nooit aan wilde trekken.
Als eerste ik denk dat iedereen zich wel in symptomen van ADD zal herkennen maar velen herkennen zich ook in autisme, schizofrenie etc etc. Aangezien geen één mens perfect is en we van alles wel wat in ons hebben. Ik denk niet dat ik ADD heb..
Hij vindt het leuk dat ik spontaan en open ben (ok niet op de momenten dat ik er iets uitflap ). Hij vindt het leuk dat we dezelfde humor hebben en dat ik betrouwbaar ben als persoon.
Ik vind leuk aan hem dat hij ook betrouwbaar is, goed kan luisteren als ik ergens mee zit en me ook steunt als er iets is. En hij is wel ontzettend lief en soms kunnen zijn controle dingen ook erg aandoenelijk zijn haha. Zo kunnen we er toch ook wel vaak samen om lachen als ie zich weer aan het "aanstellen" is .
Tjah zijn exen hebben wel om deze reden uitgemaakt. Omdat hij haast onmogelijk was om mee te leven. Maar daar staat hij ook bij iedereen om bekend. Maar hij heeft wel een ontzettend lieve en trouwe kant die ik ook erg belangrijk vind. En dat we wel overal over kunnen praten. Dus ook over wat er nu tussen ons in staat. Dat vind ik ook zeer belangrijk in een relatie en dat heb ik met mijn exen nooit op deze manier gehad. En gelukkig staat hij zelf ook wel open voor verandering. Zo was hij ook best star in zijn kledingstijl maar nu draagt hij zelfs dingen die hij eerder nooit aan wilde trekken.
donderdag 11 juni 2009 om 23:22
vrijdag 12 juni 2009 om 09:10
Ik denk dat je het niet als heroisch moet beschouwen dat je het volhoudt met een 'moeilijke man'.
Hij bekritiseert jouw eigenschappen die hem niet bevallen en jij vergoelijkt zijn eigenschappen waar jij moeite mee hebt. Dat is een slecht uitgangspunt voor een relatie, dat meteen voor ongelijkheid zorgt.
Hij vindt dat hij blijkbaar gelijk heeft als hij jou ongemotiveerd noemt en als jij een keer in zijn ogen te extravert bent. Jij vindt zijn controledrang 'wel aandoenlijk'.
Wat als jij je op jouw beurt nu ontzettend zou ergeren aan zijn controlegedrag en dat ook elke keer zou zeggen, net als hij jouw nu steeds een gebrek aan motivatie verwijt (en andere dingen?
Misschien moet je dat een tijd je doen, om hem een spiegel voor te houden en voor jezelf gewoon duidelijk uit te spreken wat jij niet leuk vindt aan hem en aan jullie relatie.
Je bent 22, dan hoor je eigenlijk gewoon zorgeloos verliefd te kunnen zijn en jezelf te ontdekken. Dat ontdekken wordt door hem in de kiem gesmoord omdat hij bepaalde eigenschappen slecht vindt. Misschien bestaan die slechte eigenschappen wel alleen in zijn hoofd en maakt hij van een mug een olifant. Maar jij gaat je wel aan zijn kritiek aanpassen.
Met een baantje stoppen dat je niet bevalt en dan weer een ander baantje vinden kun je ook als een teken van gedecideerdheid en kracht beschouwen. Waarom zou je werk doen wat je niet leuk vindt? Als je verschillende dingen probeert ontdek je wat je echt leuk vindt en waar je goed in bent.
Hij bekritiseert jouw eigenschappen die hem niet bevallen en jij vergoelijkt zijn eigenschappen waar jij moeite mee hebt. Dat is een slecht uitgangspunt voor een relatie, dat meteen voor ongelijkheid zorgt.
Hij vindt dat hij blijkbaar gelijk heeft als hij jou ongemotiveerd noemt en als jij een keer in zijn ogen te extravert bent. Jij vindt zijn controledrang 'wel aandoenlijk'.
Wat als jij je op jouw beurt nu ontzettend zou ergeren aan zijn controlegedrag en dat ook elke keer zou zeggen, net als hij jouw nu steeds een gebrek aan motivatie verwijt (en andere dingen?
Misschien moet je dat een tijd je doen, om hem een spiegel voor te houden en voor jezelf gewoon duidelijk uit te spreken wat jij niet leuk vindt aan hem en aan jullie relatie.
Je bent 22, dan hoor je eigenlijk gewoon zorgeloos verliefd te kunnen zijn en jezelf te ontdekken. Dat ontdekken wordt door hem in de kiem gesmoord omdat hij bepaalde eigenschappen slecht vindt. Misschien bestaan die slechte eigenschappen wel alleen in zijn hoofd en maakt hij van een mug een olifant. Maar jij gaat je wel aan zijn kritiek aanpassen.
Met een baantje stoppen dat je niet bevalt en dan weer een ander baantje vinden kun je ook als een teken van gedecideerdheid en kracht beschouwen. Waarom zou je werk doen wat je niet leuk vindt? Als je verschillende dingen probeert ontdek je wat je echt leuk vindt en waar je goed in bent.
vrijdag 12 juni 2009 om 10:21
CassieViva, vindt jij je motivatiegebrek een probleem? Ik krijg het idee dat je dat in ieder geval wel gedeeltelijk jammer vindt. Je hebt ook aardig door waar het aan ligt, dus je kunt het ook aan gaan pakken, een cursus plannen en structureren volgen etc, je vriend vragen te helpen.
Op de vlakken waar je geen problemen mee hebt, zoals spontaan en extravert zijn (lijken mij ook geen problemen, maar positieve eigenschappen), laat je daar niet door je vriend vertellen dat je gedrag fout is of niet kan. Die regeltjes van hem zitten in zijn hoofd, die kan hij niet aan jou opleggen. Dat hij aan alle kanten een bepaald beeld op wil houden dat mag hij doen en zelf weten, maar dat is zijn beslissing. Jij gaat daar helemaal anders mee om en jouw manier is ook prima. Ik hoop dat je het op kunt brengen om je vriend duidelijk te maken dat dat is zoals jij bent en dat je niet van plan bent daar aan te sleutelen omdat het hem stoort. Hij is ooit verliefd geworden op jou, zoals jij bent en als daar nu opeens een groot percentage aan gesleuteld moet worden dan lijkt me dat niet gezond en niet zinvol.
Richt je op de zaken van jezelf die je aan wilt pakken. Dat is al lastig genoeg. Als je vriend daar een constructieve bijdrage aan kan leveren dan is dat super. Maar laat alsjeblieft niet sleutelen aan zaken waar je zelf geen problemen mee hebt.
Ennuh CassieViva: veel van elkaar houden en veel dingen in elkaar mooi vinden is niet altijd genoeg om een relatie succesvol te laten zijn. Dit ergeren en sleutelen aan elkaar herken ik uit een lange relatie van mij. Die relatie heeft het niet gered, omdat we teveel ergernissen hadden. Verdrietig op dat moment, maar achteraf een hele goede beslissing.
Op de vlakken waar je geen problemen mee hebt, zoals spontaan en extravert zijn (lijken mij ook geen problemen, maar positieve eigenschappen), laat je daar niet door je vriend vertellen dat je gedrag fout is of niet kan. Die regeltjes van hem zitten in zijn hoofd, die kan hij niet aan jou opleggen. Dat hij aan alle kanten een bepaald beeld op wil houden dat mag hij doen en zelf weten, maar dat is zijn beslissing. Jij gaat daar helemaal anders mee om en jouw manier is ook prima. Ik hoop dat je het op kunt brengen om je vriend duidelijk te maken dat dat is zoals jij bent en dat je niet van plan bent daar aan te sleutelen omdat het hem stoort. Hij is ooit verliefd geworden op jou, zoals jij bent en als daar nu opeens een groot percentage aan gesleuteld moet worden dan lijkt me dat niet gezond en niet zinvol.
Richt je op de zaken van jezelf die je aan wilt pakken. Dat is al lastig genoeg. Als je vriend daar een constructieve bijdrage aan kan leveren dan is dat super. Maar laat alsjeblieft niet sleutelen aan zaken waar je zelf geen problemen mee hebt.
Ennuh CassieViva: veel van elkaar houden en veel dingen in elkaar mooi vinden is niet altijd genoeg om een relatie succesvol te laten zijn. Dit ergeren en sleutelen aan elkaar herken ik uit een lange relatie van mij. Die relatie heeft het niet gered, omdat we teveel ergernissen hadden. Verdrietig op dat moment, maar achteraf een hele goede beslissing.
vrijdag 12 juni 2009 om 11:03
Beste CassieViva,
Wat herken ik mezelf in je! Ik zelf begin ook altijd ergens aan met veel passie en dan na een aantal weken of maanden denk ik nee laat maar. Ben je ook een Tweeling
Anyway na een aantal jaar begon me dit aan mezelf te irriteren dus ging ik eens uitzoeken waar dit nou vandaan komt. Uiteindelijk bleek dat als ik ergens aan begin ik in mijn hoofd al helemaal uitzoek hoe het zal aflopen en dat ik daardoor niet meer gemotiveerd ben om het daadwerkelijk te volbrengen. Nu probeer ik vooral in het hier en nu te leven en ook voor ik ergens aan begin mezelf niet zo op te jutten dat de daadwerkelijk altijd zal tegenvallen. Weet niet of hier ook maar iets aan heb, maar voor mij werkt het.
Wat herken ik mezelf in je! Ik zelf begin ook altijd ergens aan met veel passie en dan na een aantal weken of maanden denk ik nee laat maar. Ben je ook een Tweeling
Anyway na een aantal jaar begon me dit aan mezelf te irriteren dus ging ik eens uitzoeken waar dit nou vandaan komt. Uiteindelijk bleek dat als ik ergens aan begin ik in mijn hoofd al helemaal uitzoek hoe het zal aflopen en dat ik daardoor niet meer gemotiveerd ben om het daadwerkelijk te volbrengen. Nu probeer ik vooral in het hier en nu te leven en ook voor ik ergens aan begin mezelf niet zo op te jutten dat de daadwerkelijk altijd zal tegenvallen. Weet niet of hier ook maar iets aan heb, maar voor mij werkt het.
zaterdag 13 juni 2009 om 00:00
quote:Avaeyebrow schreef op 12 juni 2009 @ 11:03:
Beste CassieViva,
Wat herken ik mezelf in je! Ik zelf begin ook altijd ergens aan met veel passie en dan na een aantal weken of maanden denk ik nee laat maar. Ben je ook een Tweeling
Anyway na een aantal jaar begon me dit aan mezelf te irriteren dus ging ik eens uitzoeken waar dit nou vandaan komt. Uiteindelijk bleek dat als ik ergens aan begin ik in mijn hoofd al helemaal uitzoek hoe het zal aflopen en dat ik daardoor niet meer gemotiveerd ben om het daadwerkelijk te volbrengen. Nu probeer ik vooral in het hier en nu te leven en ook voor ik ergens aan begin mezelf niet zo op te jutten dat de daadwerkelijk altijd zal tegenvallen. Weet niet of hier ook maar iets aan heb, maar voor mij werkt het.Wat een goeie van jou. Dát herken ik ook zo, de zaken in je hoofd al helemaal rond hebbende. Of in mijn geval door het op te schrijven, lijkt het net of ik het al gedaan heb. Haha, niet is minder waar natuurlijk. Dit moet een ondersteuning zijn. Moet zeggen, dat dit topic (bewustwording) mij vandaag al érg gemotiveerd heeft zaken die al "ff op de plank lagen" vandaag nog af te werken. Zit hier helemaal trots te wezen op mezelf.
Beste CassieViva,
Wat herken ik mezelf in je! Ik zelf begin ook altijd ergens aan met veel passie en dan na een aantal weken of maanden denk ik nee laat maar. Ben je ook een Tweeling
Anyway na een aantal jaar begon me dit aan mezelf te irriteren dus ging ik eens uitzoeken waar dit nou vandaan komt. Uiteindelijk bleek dat als ik ergens aan begin ik in mijn hoofd al helemaal uitzoek hoe het zal aflopen en dat ik daardoor niet meer gemotiveerd ben om het daadwerkelijk te volbrengen. Nu probeer ik vooral in het hier en nu te leven en ook voor ik ergens aan begin mezelf niet zo op te jutten dat de daadwerkelijk altijd zal tegenvallen. Weet niet of hier ook maar iets aan heb, maar voor mij werkt het.Wat een goeie van jou. Dát herken ik ook zo, de zaken in je hoofd al helemaal rond hebbende. Of in mijn geval door het op te schrijven, lijkt het net of ik het al gedaan heb. Haha, niet is minder waar natuurlijk. Dit moet een ondersteuning zijn. Moet zeggen, dat dit topic (bewustwording) mij vandaag al érg gemotiveerd heeft zaken die al "ff op de plank lagen" vandaag nog af te werken. Zit hier helemaal trots te wezen op mezelf.
