Relaties
alle pijlers
Doorfunctioneren na een relatiebreuk
dinsdag 19 januari 2010 om 18:50
Ongeveer 3 kwartalen geleden liep mijn 16 jarige relatie stuk.
Na een maand of 3 lukte het mij wel redelijk om de draad weer op te pakken. Niet veel langer daarna heb ik zelfs een paar weken gescharreld met een leuke man.
Iedereen vond mij stoer. Ik kreeg complimenten over mijn snelle 'herstel'.
Maar het lijkt wel of ik de klap nu pas voel. Ik heb er wel vrede mee dat de relatie over is. Ook al was ik niet degene die de breuk veroorzaakte. Ik mis mijn ex ook niet. Wil hem ook niet terug.
Maar het lijkt wel alsof het me nu allemaal aanvliegt. Het besef dat ik echt alleen verder moet. Dat het leven dat ik had er niet meer is.
Ik ben al dagen heel erg verdrietig en huilerig. Maar de buitenwereld is al bijna vergeten dat ik hiermee zit. Dus moet ik door. Kan ik niet op mijn werk uren voor me uitstaren of in huilen uitbarsten als mijn computer vastloopt.
Ineens vraag ik me af. Hoe doet iedereen dat toch. Gewoon doorfunctioneren met een gebroken hart. Midden in een rouwproces dat voor de buitenwereld al lang voorbij had moeten zijn.
Na een maand of 3 lukte het mij wel redelijk om de draad weer op te pakken. Niet veel langer daarna heb ik zelfs een paar weken gescharreld met een leuke man.
Iedereen vond mij stoer. Ik kreeg complimenten over mijn snelle 'herstel'.
Maar het lijkt wel of ik de klap nu pas voel. Ik heb er wel vrede mee dat de relatie over is. Ook al was ik niet degene die de breuk veroorzaakte. Ik mis mijn ex ook niet. Wil hem ook niet terug.
Maar het lijkt wel alsof het me nu allemaal aanvliegt. Het besef dat ik echt alleen verder moet. Dat het leven dat ik had er niet meer is.
Ik ben al dagen heel erg verdrietig en huilerig. Maar de buitenwereld is al bijna vergeten dat ik hiermee zit. Dus moet ik door. Kan ik niet op mijn werk uren voor me uitstaren of in huilen uitbarsten als mijn computer vastloopt.
Ineens vraag ik me af. Hoe doet iedereen dat toch. Gewoon doorfunctioneren met een gebroken hart. Midden in een rouwproces dat voor de buitenwereld al lang voorbij had moeten zijn.
dinsdag 19 januari 2010 om 19:09
dinsdag 19 januari 2010 om 19:14
Vind het ook moeilijk,ben zelf ook nog steeds "herstellende". Mijn relatie duurde "slechts" 2 jaar in totaal,na een eerdere breuk van 2,5 mnd opnieuw begonnen,en is nu 4 maand uit.En het valt me vies tegen om de draad weer op te pakken...sinds een kleine week gaat het gelukkig wat beter,maar damn wat heeft het een impact! Ik mis hem nog wel en weet dat ik er nu vrede mee moet krijgen,omdat ik er anders aan onderdoor ga.Daarvoor hou ik teveel van mezelf,de liefde voor hem mag niet sterker zijn! Inderdaad het besef dat je alleen verder moet..en dan denk ik weer,bullshit,voor hem kon ik het ook prima zelf! Maar het voelt dan soms of de basisveiligheid helemaal zoek is...zo naar.En ik weet dat ik die dingen nu allemaal uit mezelf moet gaan halen,maar ben eerlijk,vind dat erg moeilijk...Sorry,dat je weinig aan mijn verhaal hebt..maar ik begrijp je gevoelens goed.Dikke knuf van mij!
dinsdag 19 januari 2010 om 19:24
is ook moeilijk...Heb het nu 6 maanden uit na een relatie van ook 'slechts' 2 jaar. Ik dacht in het begin ook dat het eigenlijk best goed ging, maar bij mij duurde het ook even voordat ik echt het besef had dat t over en uit was en dat je iets niet meer hebt. Soms heb ik een paar dagen dat ik me shit voel, en dan helpt het voor mij om erover te praten (soms even janken) met mensen waarmee je dat het liefste doet. En op uit te gaan, hoe cliche het ook klinkt: dat is een goed remedie (voor mij i.i.g.). En stukje bij beetje voel ik wel dat het met de week wat beter gaat en er wat verdriet weg trekt! Jouw relatie heeft heel wat langer geduurd en het lijkt me ook logisch dat je een langere nasleep hebt dan dat ik heb...
liefs
liefs
dinsdag 19 januari 2010 om 19:41
Blob, je MOET even helemaal niet door
Je mag best weer even verdriet hebben.
Het is net al gezegd, 16 jaar is niet zomaar iets, das een heel groot stuk van je leven.
Het kan best zo zijn dat je de eerste drie maanden op de automatische piloot bent gegaan.
Gewoon omdat het verdriet te groot was.
Nu, nu ben je sterker en kan je dus ook je verdriet wat beter aan misschien.
Gewoon toegeven aan he verdriet, en het vooral wel aan je dierbaren vertellen hoor
Geloof me (been there, done that) ze snappen het echt wel
Je mag best weer even verdriet hebben.
Het is net al gezegd, 16 jaar is niet zomaar iets, das een heel groot stuk van je leven.
Het kan best zo zijn dat je de eerste drie maanden op de automatische piloot bent gegaan.
Gewoon omdat het verdriet te groot was.
Nu, nu ben je sterker en kan je dus ook je verdriet wat beter aan misschien.
Gewoon toegeven aan he verdriet, en het vooral wel aan je dierbaren vertellen hoor
Geloof me (been there, done that) ze snappen het echt wel
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 19 januari 2010 om 19:53
De meesten gaan gewoon door, want ze hebben geen keuze. Zetten een masker op, gaan naar het werk en storten thuis weer gewoon in. Na een tijdje zul je merken dat het gaat slijten.
Maar neem de tijd. Zestien jaar is niet niks. Geef aandacht aan jezelf. Niet in de vorm van een leuke scharrel, maar door lief te zijn tegen jezelf. En vergeet niet: je bent niet alleen! Alleen niemand laat het zien. We doen allemaal alsof.
Sterkte.
Maar neem de tijd. Zestien jaar is niet niks. Geef aandacht aan jezelf. Niet in de vorm van een leuke scharrel, maar door lief te zijn tegen jezelf. En vergeet niet: je bent niet alleen! Alleen niemand laat het zien. We doen allemaal alsof.
Sterkte.
dinsdag 19 januari 2010 om 19:56
Mijn dierbaren zijn het probleem niet. Die weten het wel.
Maar soms zou ik liefst alles uit mijn handen laten vallen en me terugtrekken onder de dekens. En alleen maar huilen.
Ik vraag me af hoe anderen dat doen. Gewoon doorgaan met werken en alle andere verplichtingen. Ik kan het soms bijna niet opbrengen.
Maar soms zou ik liefst alles uit mijn handen laten vallen en me terugtrekken onder de dekens. En alleen maar huilen.
Ik vraag me af hoe anderen dat doen. Gewoon doorgaan met werken en alle andere verplichtingen. Ik kan het soms bijna niet opbrengen.
dinsdag 19 januari 2010 om 20:11
En waarom doe je dat dan niet?
jezelf een weekend opsluiten en huilen?
Ik doe het nog wel eens hoor, en mijn relatie is al anderhalf jaar over
En nee, ik hoef hem niet meer terug, nee ik wil niet meer praten maar soms overvalt me het gevoel van what could have been zeg maar
Mijn vrienden weten dan ondertussen, oh ze zit weer even onder haar steen, even met zichzelf
En weet je, daar word ik beter van, niet op het moment zelf, maar wel daarna.
Werken is ook goed, afleiding is ook goed, voorkomt ook het zwelgen voor sommige
Maar gewoon een weekend huilen daar is niets mis mee Blob
jezelf een weekend opsluiten en huilen?
Ik doe het nog wel eens hoor, en mijn relatie is al anderhalf jaar over
En nee, ik hoef hem niet meer terug, nee ik wil niet meer praten maar soms overvalt me het gevoel van what could have been zeg maar
Mijn vrienden weten dan ondertussen, oh ze zit weer even onder haar steen, even met zichzelf
En weet je, daar word ik beter van, niet op het moment zelf, maar wel daarna.
Werken is ook goed, afleiding is ook goed, voorkomt ook het zwelgen voor sommige
Maar gewoon een weekend huilen daar is niets mis mee Blob
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 19 januari 2010 om 20:16
Ik herken je gevoel, Blob. Mijn relatie is ook over, weliswaar niet zo lang geduurd als de jouwe en weliswaar ook op mijn initiatief. En al zou ik voor geen goud meer terugwillen naar die relatie, toch herken ik het gevoel van het amper nog op kunnen brengen om maar door te gaan. Het gevoel alsof je van binnen óp bent, zo verdrietig en onbegrepen door alles wat er gebeurt is. En ja, mensen om je heen weten het wel, willen ook wel luisteren en steunen, maar ondanks dat heb ik zelf bij vlagen (zoals momenteel) het gevoel dat niemand écht begrijpt hoe je je voelt. Hoe moe, hoe moedeloos en hoe véél het allemaal is..
Tsja, en over je vraag: hoe doe je dat, hoe lukt het je om door te gaan? Voor mijzelf kan ik alleen maar zeggen: op de automatische piloot. Ik móet wel door, ik moet overeind blijven voor mijn zoontje, voor mijn werk. En dus doe ik dat, sta ik elke ochtend weer op, doe de dingen die ik moet doen. Maar van binnen voel ik me bij tijden zó verdrietig, zó alleen en onbegrepen..
En inderdaad, voor de buitenwereld 'red' je het wel, krijg je te horen hoe goed je het doet. Maar ondertussen...
Sterkte meid, ik denk dat ik wel een deel van je gevoel herken.
Tsja, en over je vraag: hoe doe je dat, hoe lukt het je om door te gaan? Voor mijzelf kan ik alleen maar zeggen: op de automatische piloot. Ik móet wel door, ik moet overeind blijven voor mijn zoontje, voor mijn werk. En dus doe ik dat, sta ik elke ochtend weer op, doe de dingen die ik moet doen. Maar van binnen voel ik me bij tijden zó verdrietig, zó alleen en onbegrepen..
En inderdaad, voor de buitenwereld 'red' je het wel, krijg je te horen hoe goed je het doet. Maar ondertussen...
Sterkte meid, ik denk dat ik wel een deel van je gevoel herken.
dinsdag 19 januari 2010 om 20:20
Ben het met SD eens, denk dat je de eerste drie maanden op de auto piloot hebt geleefd en vooral gevoeld. En nu omdat je rust in je leven hebt krijgt je gevoel weer de ruimte. En dan komt al het verdriet wat je al die maanden onderdrukt hebt eruit. Gewoon lekker aan toegeven op de momenten dat het kan. Dus als je uit je werk komt of als het weekend is. Of nou ja wanneer jij verdriet hebt. Je moet niets je mag!
dinsdag 19 januari 2010 om 20:20
Jee Blob, mijn relatie heeft stukken korter geduurd en ik heb zelfs nog terugvallen. Mijn God, geef jezelf de tijd. Dat is toch gewoon ook k*t, zeker na zoveel jaar. Sterkte en ben lief voor jezelf. Rouw op de momenten dat je het nodig hebt en wissel af met leuke dingen, meer kun je eigenlijk niet doen...
dinsdag 19 januari 2010 om 20:46
herkenbaar allemaal hoor... ook hier nog steeds terugvallen en intens verdrietige momenten en gevoelens, jankbuien, alles.
Hoe verder? Ik weet het eerlijk gezegd niet, behalve gewoon doen. Er is geen keuze. Wat Yayaatje zegt, doen wat moet gebeuren, doen wat je altijd deed, ook al is het zwaar en vind je nergens iets aan.
Ik probeer daarbij niet te ver vooruit te kijken, dat benauwt alleen maar. Tegelijkertijd probeer ik wel mijn weken enige invulling te geven, afspraken te plannen, dingen waar ik naar uitkijk plannen en verder gewoon volhouden.
Leg jezelf daarbij niets op, dat het al over had moeten zijn ofzo. Laat je gevoel zijn wat het is, het is echt, het is van jou. Loop niet weg van de pijn die je nu voelt, ook al 'klopt' het voor jouw idee niet dat je je verdriet zo lang of zo laat pas ervaart. Het is er en dus is het waar. En nu is dat kut, maar het klotegevoel gaat echt weer voorbij.
Wanneer? Dat weet niemand, maar ik denk dat het belangrijk is dat je het in elk geval wel toelaat. Je eigen gevoel in elk geval niet veroordeelt zeg maar. Hoop dat je me een beetje snapt.
Het leven is kaal, koud en ongezellig, maar er MOET gewoon weer een dag komen waarop het weer wel leuk wordt! Hoe en wanneer dat weet ik niet. Maar in de tussentijd vooral veel lieve dingen voor jezelf doen!
Dikke
Hoe verder? Ik weet het eerlijk gezegd niet, behalve gewoon doen. Er is geen keuze. Wat Yayaatje zegt, doen wat moet gebeuren, doen wat je altijd deed, ook al is het zwaar en vind je nergens iets aan.
Ik probeer daarbij niet te ver vooruit te kijken, dat benauwt alleen maar. Tegelijkertijd probeer ik wel mijn weken enige invulling te geven, afspraken te plannen, dingen waar ik naar uitkijk plannen en verder gewoon volhouden.
Leg jezelf daarbij niets op, dat het al over had moeten zijn ofzo. Laat je gevoel zijn wat het is, het is echt, het is van jou. Loop niet weg van de pijn die je nu voelt, ook al 'klopt' het voor jouw idee niet dat je je verdriet zo lang of zo laat pas ervaart. Het is er en dus is het waar. En nu is dat kut, maar het klotegevoel gaat echt weer voorbij.
Wanneer? Dat weet niemand, maar ik denk dat het belangrijk is dat je het in elk geval wel toelaat. Je eigen gevoel in elk geval niet veroordeelt zeg maar. Hoop dat je me een beetje snapt.
Het leven is kaal, koud en ongezellig, maar er MOET gewoon weer een dag komen waarop het weer wel leuk wordt! Hoe en wanneer dat weet ik niet. Maar in de tussentijd vooral veel lieve dingen voor jezelf doen!
Dikke
anoniem_95816 wijzigde dit bericht op 19-01-2010 20:48
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
dinsdag 19 januari 2010 om 20:57
Idd weglopen voor de pijn helpt niet...been there,done that..je kunt er niet omheen,moet er doorheen.En dat doet pijn...mij is ook gebleken dat hoe krampachtiger ik er klaar mee wilde zijn,hoe harder het terugkwam.Ik ga nu vooruit maar soms ook nog 2 stappen achteruit..En ik moest ook door voor mijn 2 meiden,gewoon naar werk.Op mijn werk kon ik de knop aardig omzetten maar zodra ik weer in de auto stapte..bam! Heb nu geaccepteerd dat ik het op mijn eigen tempo moet verwerken met steeds betere dagen en soms die onvermijdelijke dipdag.En op zo'n dag laat ik het verdriet gewoon weer even toe,niet leuk maar kan dan wel weer ff verder..
dinsdag 19 januari 2010 om 21:32
quote:Blob schreef op 19 januari 2010 @ 19:56:
Mijn dierbaren zijn het probleem niet. Die weten het wel.
Maar soms zou ik liefst alles uit mijn handen laten vallen en me terugtrekken onder de dekens. En alleen maar huilen.
Ik vraag me af hoe anderen dat doen. Gewoon doorgaan met werken en alle andere verplichtingen. Ik kan het soms bijna niet opbrengen.
Heb ooit de gelegenheid gehad (paar maanden lang!) dit te doen. Letterlijk alleen maar thuis zitten en huilen bij het opstaan tot en met het weer gaan slapen. Ik kan je vertellen: het helpt voor geen meter. Je vlucht voor de realiteit en voor jezelf. Zakt alleen maar dieper weg in een depressie.
De beste remedie is doorgaan. Met werk, je sociale leven en af en toe jezelf de ruimte geven om in te storten. Maar dan buiten het zicht van je werkgever.
Het is juist je omgang met anderen die er niet van weten, wat je dwingt om verder te gaan. In het begin gaat het moeizaam en vraag je je af hoe je hier in hemelsnaam ooit doorheen zult komen. Tot er een tijd aanbreekt en je met verbazing ontdekt dat alles ongemerkt al achter de rug is.
Maar dat kan nog een hele tijd duren. Tot die tijd: probeer - ondanks je gevoel- er toch iets leuks van te maken. Het advies wat mij ook vaak is gegeven: zet je over jezelf heen. En nog zo'n cliche: je komt er altijd weer sterker uit.
Mijn dierbaren zijn het probleem niet. Die weten het wel.
Maar soms zou ik liefst alles uit mijn handen laten vallen en me terugtrekken onder de dekens. En alleen maar huilen.
Ik vraag me af hoe anderen dat doen. Gewoon doorgaan met werken en alle andere verplichtingen. Ik kan het soms bijna niet opbrengen.
Heb ooit de gelegenheid gehad (paar maanden lang!) dit te doen. Letterlijk alleen maar thuis zitten en huilen bij het opstaan tot en met het weer gaan slapen. Ik kan je vertellen: het helpt voor geen meter. Je vlucht voor de realiteit en voor jezelf. Zakt alleen maar dieper weg in een depressie.
De beste remedie is doorgaan. Met werk, je sociale leven en af en toe jezelf de ruimte geven om in te storten. Maar dan buiten het zicht van je werkgever.
Het is juist je omgang met anderen die er niet van weten, wat je dwingt om verder te gaan. In het begin gaat het moeizaam en vraag je je af hoe je hier in hemelsnaam ooit doorheen zult komen. Tot er een tijd aanbreekt en je met verbazing ontdekt dat alles ongemerkt al achter de rug is.
Maar dat kan nog een hele tijd duren. Tot die tijd: probeer - ondanks je gevoel- er toch iets leuks van te maken. Het advies wat mij ook vaak is gegeven: zet je over jezelf heen. En nog zo'n cliche: je komt er altijd weer sterker uit.
woensdag 20 januari 2010 om 10:25
quote:AQua9Girl schreef op 19 januari 2010 @ 21:32:
[...]
Heb ooit de gelegenheid gehad (paar maanden lang!) dit te doen. Letterlijk alleen maar thuis zitten en huilen bij het opstaan tot en met het weer gaan slapen. Ik kan je vertellen: het helpt voor geen meter. Je vlucht voor de realiteit en voor jezelf. Zakt alleen maar dieper weg in een depressie.
De beste remedie is doorgaan. Met werk, je sociale leven en af en toe jezelf de ruimte geven om in te storten. Maar dan buiten het zicht van je werkgever.
Het is juist je omgang met anderen die er niet van weten, wat je dwingt om verder te gaan.
Daar heb je wel een goed punt denk ik Aquagirl. Toegeven aan je verdriet en wegkruipen is niet de oplossing. Dat weet ik zelf ook wel. Maar soms vraag ik me wel af hoe het iedereen toch lukt om gewoon door te functioneren. Maar misschien is dat dus alleen maar buitenkant. En denken mensen dat ook van mij. Ik probeer altijd een lach op mijn gezicht te toveren als ik de deur uit stap.
[...]
Heb ooit de gelegenheid gehad (paar maanden lang!) dit te doen. Letterlijk alleen maar thuis zitten en huilen bij het opstaan tot en met het weer gaan slapen. Ik kan je vertellen: het helpt voor geen meter. Je vlucht voor de realiteit en voor jezelf. Zakt alleen maar dieper weg in een depressie.
De beste remedie is doorgaan. Met werk, je sociale leven en af en toe jezelf de ruimte geven om in te storten. Maar dan buiten het zicht van je werkgever.
Het is juist je omgang met anderen die er niet van weten, wat je dwingt om verder te gaan.
Daar heb je wel een goed punt denk ik Aquagirl. Toegeven aan je verdriet en wegkruipen is niet de oplossing. Dat weet ik zelf ook wel. Maar soms vraag ik me wel af hoe het iedereen toch lukt om gewoon door te functioneren. Maar misschien is dat dus alleen maar buitenkant. En denken mensen dat ook van mij. Ik probeer altijd een lach op mijn gezicht te toveren als ik de deur uit stap.
woensdag 20 januari 2010 om 10:34
Ik ben ook in juni vorig jaar uit een lange relatie gestapt. Moet wel zeggen dat dat op mijn initiatief is gegaan en dat maakt de zaken iets anders. Ik was al een proces doorgegaan. Mijn ex heeft het toen niet zien aankomen. Is dat bij jou ook zo gelopen? Dat je het niet zag aankomen? Als dat het geval is, kan het goed zijn dat nu pas je rouwproces is ingetreden, ondanks je inzicht dat de breuk "goed" was. Wss ben je (net als ik) de afgelopen periode erg druk geweest met het oppakken van je nieuwe leven: administratie, verhuizen, je eigen huishouden, jezelf een nieuwe richting geven, etc. Nu je in een rustiger vaarwater zit, kan het best dat gevoelens die je jezelf niet hebt toegestaan naar boven komen en dat kan dus goed je huidige gemoedstoestand bepalen.
Ik ben het eens met de mensen die hier zeggen dat het goed is dat je niet onder de dekens gaat kruipen. De ervaring leert dat doorgaan en oude (waar je vroeger lol in had, maar in je vorige relatie geen tijd meer voor had) of nieuwe dingen oppakken het meest gaat helpen. Sporten (hardlopen, fietsen, of iets bij een sportvereniging) werkt vaak goed. Vrijwilligerswerk doen, waarmee je ook nieuw mensen leert kennen, kan leuk zijn. En ik heb mezelf hier in mijn stad opgegeven voor een "eet-mee" project, waarbij ik één keer in de zoveel tijd een eet-date heb met een aantal onbekende stadsgenoten. (Gisteren nog en het was erg gezellig).
Zelf ben ik afgelopen maandag met een nieuwe job begonnen en ook dat werkt voor mij erg goed als afleiding. Kortom, ik kan je adviseren nieuwe dingen op te pakken om los te komen van je "oude" leven.
Ik ben het eens met de mensen die hier zeggen dat het goed is dat je niet onder de dekens gaat kruipen. De ervaring leert dat doorgaan en oude (waar je vroeger lol in had, maar in je vorige relatie geen tijd meer voor had) of nieuwe dingen oppakken het meest gaat helpen. Sporten (hardlopen, fietsen, of iets bij een sportvereniging) werkt vaak goed. Vrijwilligerswerk doen, waarmee je ook nieuw mensen leert kennen, kan leuk zijn. En ik heb mezelf hier in mijn stad opgegeven voor een "eet-mee" project, waarbij ik één keer in de zoveel tijd een eet-date heb met een aantal onbekende stadsgenoten. (Gisteren nog en het was erg gezellig).
Zelf ben ik afgelopen maandag met een nieuwe job begonnen en ook dat werkt voor mij erg goed als afleiding. Kortom, ik kan je adviseren nieuwe dingen op te pakken om los te komen van je "oude" leven.
woensdag 20 januari 2010 om 10:40
Doe ik ook...en daar is op zich niets mis mee.Zolang je het verdriet maar kunt toelaten als er ruimte voor is.Het zit er en het moet eruit om alles goed te verwerken,denk ik.Zodat je weer verder kunt uiteindelijk.Erin zwelgen is niet goed maar het wegstoppen is zeker niet goed..ga er nu anders mee om dan in het verleden,stopte altijd alles weg en ging maar door.Tot ik op een keer zo gigantisch vastliep...heb toen hulp gezocht en ga er sindsdien dus anders mee om.Ben er wel veel emotioneler door geworden en dat vind ik wel eens lastig..maar het lucht wel op en ben het rotgevoel dan eerder kwijt.
woensdag 20 januari 2010 om 12:23
Ja,schade en schande he.. ; ) Heb door deze recente breuk weer heel goed naar mezelf moeten kijken,kritisch naar mijn eigen rol gekeken.Erg confronterend en pijnlijk soms...maar goed voor de verwerking en ontwikkeling van mezelf.Kwamen verschillende dieper liggende oorzaken aan het licht,waar ik mee aan t werk ben gegaan.Moet nu eerst weer goed met mezelf door het leven kunnen en niet "wegvluchten" in een nieuwe relatie...Al is het soms wel verleidelijk hoor,zucht...
woensdag 20 januari 2010 om 13:02
quote:Blob schreef op 20 januari 2010 @ 10:25:
[...]
Daar heb je wel een goed punt denk ik Aquagirl. Toegeven aan je verdriet en wegkruipen is niet de oplossing. Dat weet ik zelf ook wel. Maar soms vraag ik me wel af hoe het iedereen toch lukt om gewoon door te functioneren. Maar misschien is dat dus alleen maar buitenkant. En denken mensen dat ook van mij. Ik probeer altijd een lach op mijn gezicht te toveren als ik de deur uit stap.
Toegeven aan je verdriet is iets anders dan wegkruipen hoor Blob.
Als je niet toegeeft aan je verdriet zal je het nooit op kunnen ruimen voor jezelf, zal het altijd in je achterhoofd blijven spelen.
Je geeft toch ook toe aan andere emoties?
Boosheid, en blijheid bijvoorbeeld?
Kijk er zit een verschil tussen een paar weken met dikke ogen en vlekken in je nek rondlopen en maanden blijven zwelgen.
Ik heb na mijn relatie die uit ging echt wel een paar maanden nodig gehad om te herstellen
En ja dat hield voor mij in dat ik even niet naar feestjes ging, even een jaar mijn verjaardag niet vierde, even in de zomermaanden niet zo veel op het strand was.
En dat deed ik omdat ik juist niet weg wilde lopen van mijn verdriet, niet mijn happy face op wilde zetten maar gewoon even verdrietig wilde zijn.
Het grappige is dat toen ik mijn eerste Kerstavond dat ik weer alleen was in de kroeg stond met vrienden, om me heen keek en besefte...ik ben erdoorheen!
Ik voel me mee blij, gelukkig en ik denk dat ik de wereld wel weer aankan...
Ik geloof niet zo in het wegslikken van verdriet
Tuurlijk, wel als je aan het werk bent maar thuis...laat maar komen die tranen, tranen geven lucht zeggen ze wel eens.
En weet je, op een gegeven moment wordt je ook wakker en denk je,,,zo, en nu is het genoeg!!!
[...]
Daar heb je wel een goed punt denk ik Aquagirl. Toegeven aan je verdriet en wegkruipen is niet de oplossing. Dat weet ik zelf ook wel. Maar soms vraag ik me wel af hoe het iedereen toch lukt om gewoon door te functioneren. Maar misschien is dat dus alleen maar buitenkant. En denken mensen dat ook van mij. Ik probeer altijd een lach op mijn gezicht te toveren als ik de deur uit stap.
Toegeven aan je verdriet is iets anders dan wegkruipen hoor Blob.
Als je niet toegeeft aan je verdriet zal je het nooit op kunnen ruimen voor jezelf, zal het altijd in je achterhoofd blijven spelen.
Je geeft toch ook toe aan andere emoties?
Boosheid, en blijheid bijvoorbeeld?
Kijk er zit een verschil tussen een paar weken met dikke ogen en vlekken in je nek rondlopen en maanden blijven zwelgen.
Ik heb na mijn relatie die uit ging echt wel een paar maanden nodig gehad om te herstellen
En ja dat hield voor mij in dat ik even niet naar feestjes ging, even een jaar mijn verjaardag niet vierde, even in de zomermaanden niet zo veel op het strand was.
En dat deed ik omdat ik juist niet weg wilde lopen van mijn verdriet, niet mijn happy face op wilde zetten maar gewoon even verdrietig wilde zijn.
Het grappige is dat toen ik mijn eerste Kerstavond dat ik weer alleen was in de kroeg stond met vrienden, om me heen keek en besefte...ik ben erdoorheen!
Ik voel me mee blij, gelukkig en ik denk dat ik de wereld wel weer aankan...
Ik geloof niet zo in het wegslikken van verdriet
Tuurlijk, wel als je aan het werk bent maar thuis...laat maar komen die tranen, tranen geven lucht zeggen ze wel eens.
En weet je, op een gegeven moment wordt je ook wakker en denk je,,,zo, en nu is het genoeg!!!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
