Dubbel gevoel naar ouders

Ik herken het in zoverre dat mijn herinnering van mijn jeugd heel anders is dan hoe mijn moeder het soms verteld.

Volgens haar was ik nl een strontvervelend kind en puber en volgens mij deed ik erg mijn best op school en om thuis de boel draaiende te houden toen zij in scheiding lag van mijn stiefvader(zoals boodschappen doen als zij weer eens niet uit bed was gekomen oid,ik hoefde niet de was te doen of te koken maar wel vaker dan vriendinnen naar de supermark en sigaretten halen ook al zat zij de hele dag thuis).



Ik probeer om niet al te veel terug te kijken maar ik heb momenteel geen tot weinig contact met mijn moeder(lang verhaal)maar er zit mij nog wel meer dwars en heb dat ooit wel eens uitgesproken maar krijg dan net als jij ontkennende antwoorden.

Wat ik ooit gedaan heb is met een psycholoog praten om te kijken of ik er uit kwam maar dat is niet heel erg gelukt al ging ik over bepaalde dingen wel anders denken...

quote:Syncope schreef op 07 maart 2009 @ 09:13:

Bij mij leeft nog steeds een beetje dat van vroeger: stel dat ik om deze reden geen of minder contact zou willen, dan haal ik me weer de woede en onbegrip van mijn ouders op de hals. Ik heb van thuis uit ook altijd geleerd dat je vooral niet over gevoelens van onvrede moet praten. Ik vind het zo moelijk om dat te doorbreken naar mijn ouders toe. In andere relaties doe ik het wel, hoor.Beetje tegenstrijdige reactie van je ouders. Je zegt dat je dan woede en onbegrip op je hals haalt terwijl je wel hebt geleerd om daar vooral niet over te praten. Ze hebben zelf in het verleden hun woede en onvrede niet onder stoelen of banken geschoven met het afpakken van brieven en je uitschelden voor afgelikte boterham...

Het is goed mogelijk dat je ouders het beste met je voor hebben gehad én dat zij af en toe verkeerde keuzes hebben gemaakt in jouw opvoeding. Het één hoeft het ander zeker niet uit te sluiten. Sterker, in retrospectief zouden we toch allemaal weleens andere keuzes maken dan we in feite hebben gemaakt?

Om jouw vraag te beantwoorden over een gezonde jeugd: dat is voor iedereen verschillend. Mijn definitie van een goede jeugd is als er een jong volwassene wordt 'afgeleverd' met zelfvertrouwen, die onvoorwaardelijke steun en liefde krijgt, fouten kan maken maar altijd op het veilige nest terug kan keren. Maar uiteindelijk bepaal jij wat je doet met datgene wat je hebt meegekregen.

quote:wuiles schreef op 07 maart 2009 @ 09:44:

Het is goed mogelijk dat je ouders het beste met je voor hebben gehad én dat zij af en toe verkeerde keuzes hebben gemaakt in jouw opvoeding. Het één hoeft het ander zeker niet uit te sluiten. Sterker, in retrospectief zouden we toch allemaal weleens andere keuzes maken dan we in feite hebben gemaakt?Helemaal eens met Wuiles. Ik geloof nooit dat ouders (enkele zieke exemplaren daar gelaten) bewust verkeerde keuzes maken. Alleen is het voor betrokkenen wél fijn als er achteraf over gesproken kan worden en mocht iets verkeerd uitgepakt hebben, dat ook als zodanig benoemd kan worden. Iedereen maakt fouten. Maar gewoon zeggen dat je je dingen verkeerd herinnert, dat vind ik niet zo'n volwassen reactie van een ouder.

Je bent nu volwassen, je woont daar ook niet meer. Ik zou als ik jou was alles opschrijven wat je dwarszit van vroeger en dat bespreken. ALs je dat te moeilijk vindt, kun je ze een brief sturen.

Je zit er nog steeds mee, het wordt tijd dat je dit achter je laat. Je ouders zullen naar alle waarschijnlijkheid niet leuk reageren, daar moet je rekening mee houden. Maar dat is geen reden om er maar over te zwijgen.

quote:Syncope schreef op 07 maart 2009 @ 09:50:

Heb je inderdaad gelijk in, Napoleon. Is iets waar ik over na moet denken. Mijn eigen gevoel is natuurlijk geweest dat ik mijn mond moest houden om het allemaal niet erger te maken.



Van mijn ouders zie ik dat ze bepaalde verwachtingen hebben maar die niet uitspreken, en vervolgens verbolgen/ontevreden zijn maar dat dus niet uitspreken naar degene waar het over gaat. Zo hoor ik verhalen aan over waarom iemand toch zus en zo doet, maar tegen die persoon zeggen ze het niet, want "zo heeft hij zijn leven ingericht". Makes you wonder wat ze dan eigenlijk echt van mij vinden als ik er niet bij ben. Denk dat er ergens toch een basis bij mij zit van je ouders respecteren, graag willen dat ze trots op je zijn enz.Dit is eigenlijk wel geestig. Jouw ouders communiceren dus niet over wat hen bezig houdt en jij ook niet (makes you wonder...) Als jij graag wilt weten of je ouders trots op je zijn weet je wat je te doen staat.

quote:Syncope schreef op 07 maart 2009 @ 09:58:



Zo herinner ik me nog een keer dat ik me in een hoek gedrukt voelde in zo'n gesprek en ik tegen mijn moeder iets in de trant van "rot op!" geroepen heb. Even later zat ik in mijn kamer en klopte ze op de deur. Ze zei dat ze wegging en had een koffer in haar hand. Ik twijfel tot op de dag van vandaag nog steeds hoe ze dat dan ervaren heeft. Of ze echt gedacht heeft dat ik geloofde dat ze daar met een volgepakte koffer stond om weg te gaan. Snap je? Ik ben zo op zoek naar hoe ze er nou in hebben gestaan. Wat was echt, wat niet?Eens met Wuiles en probeer het aan te kaarten bij je moeder. Misschien is ze wel blij dat ze daar eindelijk eens over kan praten. Ondanks de tegenstrijdigheden in je jeugd zullen je ouders je niet met opzet zo hebben behandeld (denk ik).

Ik denk dat jouw insteek, je ouders beter gaan begrijpen, heel positief is. Er is echter een groot verschil tussen de vraag "Jullie hebben mij slecht behandeld, waarom?" en de vraag "Joh, hoe ging dat nou vroeger? Maakten jullie je veel zorgen over mij? Waar waren jullie bang voor?"



Stel nou dat blijkt dat de beste vriendin van je moeder vroeger tijdens een fling zwanger is geraakt en vervolgens de paria van het dorp werd. Dan wordt het makkelijker te begrijpen dat zij heeft geprobeerd jou hiervoor te beschermen. De wijze waarop is wellicht niet okay; de context maakt het begrijpelijk.

Ja waarschijnlijk hebben zij dat heel anders ervaren en niet in de gaten gehad dat je door bepaalde zaken gekwetst werd.

Jouw herinneringen zullen niet gelijk zijn aan de herinneringen van je ouders. Niet omdat zij oneerlijk zijn of omdat zij zich de zaken niet willen herinneren. Maar we hebben allemaal ons eigen beeld en kijken naar onze herinneringen met onze eigen bril. Het hoogst haalbare lijkt me dat je probeert na te gaan hoe zij toen tegenover zaken als kuisheid stonden en dat je aangeeft dat je het toen kwetsend vond dat zij toen zo weinig vertrouwen in jou uitspraken.

Syncope, of jouw herinneringen kloppen of niet doet er niet toe. Wat er wel toe doet is dat jij in je diepste gevoel 'weet' dat je geen veilige basis had. Door de ontkenning van je ouders van jou ben je nog steeds op zoek naar de bevestiging dat jij en je gevoelens er mogen zijn.



Het "grappige" is dat wat je toen niet van je ouders kreeg, nu ook niet zult krijgen maar dat je het zelf zult moeten vinden. In jezelf. Het begint er mee dat je voor jezelf volledig erkent hoe pijnlijk die periode was. Wat het met je gedaan heeft. Maar ook tegelijkertijd je realiseren dat je ouders vanuit hun eigen overtuigingen dachten dat ze 'gelijk' hadden. Je mag die overtuigingen gerust teruggeven. Die zijn niet van jou maar van hun.



Zo heb ik het ook met mijn moeder gedaan. Ook ik was met de leeftijd van 8 jaar al een hoer, een slet. Dat waren haar eigen angsten/overtuigingen whatever maar ze zijn niet van mij. Het is haar perceptie en ik heb recht op de mijne.



Misschien verwoord ik het allemaal veel te vaag maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ouders staan niet boven ons en wij niet boven hun. We staan naast elkaar. Voor mij geldt dat elke relatie op gelijkwaardigheid gebaseerd mag worden. Dus ik neem volledig de verantwoordelijkheid voor mijn gevoelens naar mezelf en mijn moeder toe. Ik laat haar niet bepalen hoe ik leef en wat ik wel/niet mag doen. Dan barst de hel maar los (en believe me...die is vaak uitgebarsten) maar ik laat me niet door een ander mens (moeder, vader, vriendje, collega whatever) domineren.

[quote]Syncope schreef op 07 maart 2009 @ 08:58:

Nu ik zelf bijna dertig word en weleens nadenk over hoe het zou zijn om kinderen te hebben, komt dit verhaal uit mijn verleden af en toe boven. Door hoe de relatie met mijn ouders in mijn puberteit was, voel ik een rare mix van genegenheid en verwijt naar mijn ouders toe.



Het komt er in het kort op neer dat mijn ouders afkeurden dat ik vriendjes had. De eerste kwam toen ik 15 was. Mijn ouders waren vreselijk ontdaan, boos, ontredderd om verschillende redenen. Zo deed hij vmbo en ik vwo, dat vonden ze vreselijk ongezond. Ik schreef brieven met hem die door mijn ouders van mijn bureau werden onderschept. Omdat er iets in stond dat ze niet beviel (een referentie aan een uitzending van GTST waarin iemand een tik op het achterwerk kreeg...) moest ik in een tirade van twee laaiende ouders onmiddellijk alle brieven tevoorschijn halen en inleveren. Omdat ik nog meer in de problemen zou komen als ik weerstand zou bieden, heb ik ze allemaal gegeven. Hier hebben ze nooit meer iets over gezegd/aan gerefereerd, en ik zag ze nooit meer terug.

Sowieso waren er vaak van dat soort tirades. Ze duurden voort tot mijn 18e, tot ik het huis uit ging en gingen altijd over hetzelfde onderwerp: mijn vriendje. Toen ik op mijn 17e mijn derde vriendje kreeg vroeg mijn moeder zich hardop af wat hij toch met zo'n afgelikte boterham moest (en ik was nog keurig maagd...).



Deze gang van zaken heb ik altijd als normaal beschouwd en verklaard doordat mijn ouders vast het beste met me voor hadden. Mijn huidige vriend schrok best van het verhaal en zei dat dit eigenlijk grenst aan geestelijke mishandeling.



Ik heb dit onderwerp een jaar of 5 geleden eens aangesneden bij mijn ouders, die zeiden zich er niks van te herinneren en dat ze zich niet konden voorstellen dat ze dat soort dingen tegen me hebben gezegd.



Herkent iemand zich in zo'n verhaal? Ik vind het moeilijk om te bepalen hoe 'gezond' mijn puberteit eigenlijk is geweest.[/quote]

Ik vind dat dit geen gezonde puberteit is geweest eerlijk gezegd. Jouw ouders hebben zich vreselijk misdragen als ik dat zo mag zeggen. Je hebt als ouders de privacy van je kind te respecteren en ook met wie zij wil omgaan. Ook al ben je het er niet mee eens, verbieden werkt vaak alleen maar averechts. Kijk, natuurlijk zet je je af tegen je ouders, dat is heel gezond. En op hun beurt mogen zij best eens wat moeite hebben met het feit dat hun kind met volwassen dingen als verkering en seks bezig is. Volkomen normaal. Maar zulke dingen zeggen over jou tegen je vriendje, en je zo vernederen door alle brieven te onderscheppen en willen zien, dat gaat veel te ver. Ik zou op zijn minst ook een zeer dubbel gevoel hebben en dit niet zomaar naast me neer kunnen leggen ook al ben je al 15 jaar verder.

In mijn puberteit waren er ook wel eens dingen die mij ouders niet snapten. Bijvoorbeeld dat ik niet me ze gezien wilde worden. Mijn moeder nam dat heel persoonlijk op en was diep beledigd. Hebben we stevige ruzie om gehad, terwijl dat eigenlijk heel normaal is. Ik zou er bij mijn dochters niet zo´n punt van maken. Dat samen de stad in gaan komt wel weer als ze zijn uitgeraasd hoor.

Sensy12 jouw reactie vind ik heel goed. Sycope hoeft niet zo nodig met haar ouders te gaan praten om ze te begrijpen.

Ik heb ook het een en ander meegemaakt met mijn moeder, en hoewel ik nu sommige dingen wel kan plaatsen (volgens mij had zij een depressie) vind ik toch dat je als kind goed de pieneut bent als je ouders zich misdragen.

Bij mijn moeder uitte zich dat door overdag in bed te blijven liggen, om 4 uur kwam ze dan boven water, wij werden uitsluitend aangesproken als rotmeid, stom blaag, viswijf......etc.

Ik heb ook wel eens geprobeerd om er over te praten met mijn moeder, maar ik stuitte alleen maar op een muur van ontkenning, het was allemaal niet zo gebeurd, hoe kwam ik daar in godsnaam bij! Gelukkig heb ik mijn zusje en haar herinneringen die precies zo zijn als de mijne, anders zou ik nog zelf gaan denken dat het allemaal niet zo erg was.

Ik heb jaren in het buitenland gewoond en mijn moeder toen niet gezien....nu heb wel weer contact, maar over vroeger.....daar mag je niet over praten.

quote:Syncope schreef op 07 maart 2009 @ 08:58:

Nu ik zelf bijna dertig word en weleens nadenk over hoe het zou zijn om kinderen te hebben, komt dit verhaal uit mijn verleden af en toe boven. Door hoe de relatie met mijn ouders in mijn puberteit was, voel ik een rare mix van genegenheid en verwijt naar mijn ouders toe.

Herkent iemand zich in zo'n verhaal? Ik vind het moeilijk om te bepalen hoe 'gezond' mijn puberteit eigenlijk is geweest.Als je nadenkt over zelf kinderen krijgen, dan zal het gewoon zo zijn dat jij bewust je kinderen heel anders aanpakt. Jij gaat ze gewoon heel veel liefde geven.

Herken veel van wat je zegt Syncope. Hoe ouder ik word en hoe vaker mijn vriend en ik het over kinderen hebben, des te meer ga ik kijken naar mijn eigen jeugd...En ga nadenken over opvoeden, relaties en hoe ik zal zijn als moeder. Aan de ene kant wil ik niet zijn zoals mijn moeder maar aan de andere kant kan je niet onder je afkomst uit. Moeilijk...



Wat ik mezelf voor hou, is dat ik niet ben zoals zij...

[quote]Miss_Lemon schreef op 07 maart 2009 @ 16:44:

Aan de ene kant wil ik niet zijn zoals mijn moeder maar aan de andere kant kan je niet onder je afkomst uit. Moeilijk...



Natuurlijk kun je je afkomst niet ontkennen alleen wil dat niet zeggen dat je niet totaal anders kunt omgaan met, zoals in dit geval, de opvoeding van je kinderen. Als het goed is, leer je gaandeweg jezelf kennen en ontwikkel je je op je eigen manier.



TO: als ik je verhaal lees, denk ik dat je van een kouwe kermis thuiskomt als je over het verleden wilt praten.

Mijn ervaring met mijn ouders heeft me dat geleerd. Door de jaren heen zijn er genoeg periodes geweest waarin er geen contact was tussen ons, terug contact en dan ging het toch weer fout. Dit liep steeds verkeerd omdat ik iemand ben die wil begrijpen waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Helaas is dat met mijn ouders onbespreekbaar; zij zijn nog steeds de ouders en ik nog steeds het kind. Geen speld tussen te krijgen.

Op mijn 14de liep ik voor de eerste keer weg, ben hiermee doorgaan tot ze op mijn 16de er genoeg van hadden me weer eens ergens in het land op te moeten halen. En ja, ik was een meer dan afschuwelijke puber. Toen ik zelf kinderen kreeg, ben ik me het eigenlijk pas gaan afvragen waarom, als ik weer thuis was, te straffen achter de rug waren, er nergens over gepraat werd. Ze vroegen zich niet eens af waarom ik weg liep. Nee, niet over praten, ze gaven me weer een kans, waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor moet zijn. Nog steeds moet ik alle verhalen aanhoren over hoe vreselijk ik was en hoe zeer zij hebben geprobeerd mij te 'redden'. Ik ben verslaafd geraakt en al voor mijn 20ste was ik afgekickt, nooit is er gevraagd naar de meer dan afschuwelijke periode. Wel nog steeds de verwijten. Een huwelijk achter de rug, daarna een relatie van 10 jaar gehad die ook geen stand hield, twee kinderen zowat in mijn eentje opgevoed, in die periode gewerkt, gestudeerd dus dat was niet niks. Nooit, nooit ook maar een woord van waardering.



En door de jaren heen heb ik toch geprobeerd hier open over te praten, niet verwijtend, mijn eigen aandeel overduidelijk ter sprake gebracht. Dan gaat het weer mis omdat zij totaal niet willen kijken naar hun aandeel. Krijg je die verhalen over hoe geweldig ze waren, en nooit eens sorry zeggen. Kijk, dit is het grote verschil tussen mijn opvoeding en hoe ik mijn kinderen opgevoed heb. Hier is het vooral overal over praten, we zeggen alles tegen elkaar maar voor mij heel belangrijk dat dat op een correcte manier gebeurt en niet ordinaire scheldpartijen waarvan de buren met de oren zouden staan te klapperen. En ook wij vinden kritiek krijgen niet altijd even makkelijk maar denken er wel over na en achteraf kunnen we tegen elkaar zeggen dat we er iets of niets mee kunnen, of sorry. Gelukkig, ook ik als moeder maak fouten, geef ik toe, leer door mijn kinderen hier weer van.

Dat is iets dat ik mijn ouders wel degelijk blijf kwalijk nemen: dat ze zijn blijven hangen in de meningen die ze 30, 40, 50 jaar geleden hadden en zich niet hebben ontwikkeld, zich niet verdiept hebben in andersdenkenden, mensen met een andere mening, nee, zoals zij het zien, zo hoort het en dat is de enige juiste manier.



Twee jaar geleden overleed mijn jongste zus, ik had al vijf jaar of zo geen contact met de familie. Door zo'n gebeurtenis kom je weer bij elkaar uit. Weer nergens over gepraat en na twee jaar barst toch de bom weer omdat wat er in je binnenste zit er blijft zitten, tenminste bij mij.

Nu heb ik de keus gemaakt om het contact niet te verbreken, dat kan en wil ik ze niet aandoen, en dan maar accepteren dat dit alles is wat er in deze relatie zit. Niet teveel bezoekjes, lekker oppervlakkig houden en dan is er niks aan de hand.

Ik zie het liever anders maar ze zullen niet veranderen, ik heb het opgegeven.

quote:toetyfroety schreef op 07 maart 2009 @ 12:49:

[...]





Als je nadenkt over zelf kinderen krijgen, dan zal het gewoon zo zijn dat jij bewust je kinderen heel anders aanpakt. Jij gaat ze gewoon heel veel liefde geven...en fouten maken. Ook dat hoort er namelijk bij. Het is werkelijk een illusie te denken dat je als ouder perfect kunt zijn.