Echt, liefdesverdriet gaat over!

Hallo, ik ben nieuw als lid en wil graag iedereen met liefdesverdriet een hart onder de riem steken!



Begin van dit jaar kreeg ik een relatie met een superlieve jongen. Stapelverliefd was ik. Hij kwam net uit een relatie, zijn vriendin en hij hadden net een kindje en hij vertelde dat vanaf de zwangerschap het niet meer lekker liep tussen hun. Toen hadden mijn alarmbellen al moeten gaan rinkelen, maar ja, ik zat op een hele mooie roze wolk en we hadden het zó leuk als we samen waren, het leek dan net of de rest van de wereld niet bestond.



Achteraf gezien was ik voor hem een soort van vlucht waarschijnlijk, met mij kon hij lol hebben en ik liep niet aan z’n kop te zeuren etc. Naar wat ik van hem begreep ging ook het contact ook niet soepel na zijn vertrek, maar hadden ze nog veel met elkaar van doen, ook om het kind natuurlijk. Inmiddels is hij weer terug bij z’n vriendin en kindje. Na een half jaar kwamen ze erachter dat ze toch nog heel veel voor elkaar voelden en het toch nog een keer wilde proberen, ook met het oog op de gezamelijke opvoeding van hun kind. De manier waarop hij mij dit heeft medegedeeld: in een zeer opgetogen en blij telefoontje van zes minuten kreeg ik te horen dat ze elkaar weer helemaal gevonden hadden en dat hij zijn keuze had gemaakt, dat het super was wat wij samen hadden gehad, maar dat hij nu geen contact meer met mij kon/wilde hebben. Ik heb niet de kans gekregen om mijn verhaal te doen op dat moment en ik heb nog net kunnen stamelen: “ik ben blij voor je’’, omdat ik wist dat hij z’n kind zo miste. Later heb ik per email nog mijn hart gelucht en dat is goed geweest. Wellicht deed het hem niets, maar ik moest het kwijt en ik was opgelucht daarna.



Hoewel ik dit misschien allemaal had kunnen zien aankomen, heb ik van m’n leven nog nooit zo’n pijn gevoeld! Ik heb de ogen uit m’n kop gejankt, nachten niet geslapen, me nog nooit zó rot gevoeld, intens verdrietig en moedeloos; het voelde alsof iemand met z’n blote handen mijn hart uit m’n lijf rukte. En ik gun hem zijn gezin echt wel, maar ik zal niet ontkennen dat ik jaloers was en dat het me pijn deed dat hij zo makkelijk afscheid van mij kon nemen. Hierdoor twijfelde ik ook aan zijn woorden en vraag me af of hij wel eerlijk is geweest etc, er maalt van alles door je hoofd.



Nu ben ik inmiddels een maand of wat verder en eindelijk (EINDELIJK) kan ik zeggen dat ik me weer beter voel en niet meer zo verdrietig. Het blijft niet leuk, maar het slijt wel. Dus, voor iedereen die nu liefdesverdriet heeft: echt, het wordt beter! De volgende keer dat een man zich meldt die zg. problemen thuis heeft, maar eigenlijk gewoon niet kan omgaan met de hormonen van zijn zwangere vrouw en het aandachtstekort wat daarbij hoort, neem ik een hele grote omweg!

wat heb ik een stom topic geplaatst...

Wat in in ieder geval niet helpt is drank, ben ik inmiddels achter!! Eigenlijk helpt niets... goed slapen en omgaan met nuchtere mensen die zeggen dat hij niet goed genoeg voor je is.. helpt ook, maar alles is slechts tijdelijk, want ik heb ups en downs. Dusssss....het zal echt wel overgaan, maar nu nog even niet !!