Relaties
alle pijlers
Een kerstwens voor hen die niet (meer) bij ons zijn
dinsdag 23 december 2008 om 13:42
Lieve pap,
Het is bijna weer kerstmis, een tijd dat ik je mis, dat je hier zou moeten zijn en dat ik veel aan je denk.
Niet alleen werd ooit rond deze tijd twee keer zelf vader, ook werd je een opa met kerst.. Op eerste kerstochtend zal ik aan je denken hoe je als eerste naast mijn bed stond, met je kleindochter in je armen en tranen in je ogen. Je dacht dat het leven nu mooier zou worden maar dat werd het niet.
Nu ben je er niet meer, en iedere dag heb ik spijt dat ik je niet heb kunnen redden. Op eerste kerstdag zal ik net als vorig jaar de hele dag een kaarsje voor je branden.
Ik hoop dat je ergens riant op een lila wolk kerstengelen zal zitten te schilderen, terwijl je ziet dat alles goed gaat hier.
Zoals altijd heb ik echt geen idee waar je uithangt, maar ik hoop vanuit heel mijn hart dat jij ook gelukkig bent.
liefs
Het is bijna weer kerstmis, een tijd dat ik je mis, dat je hier zou moeten zijn en dat ik veel aan je denk.
Niet alleen werd ooit rond deze tijd twee keer zelf vader, ook werd je een opa met kerst.. Op eerste kerstochtend zal ik aan je denken hoe je als eerste naast mijn bed stond, met je kleindochter in je armen en tranen in je ogen. Je dacht dat het leven nu mooier zou worden maar dat werd het niet.
Nu ben je er niet meer, en iedere dag heb ik spijt dat ik je niet heb kunnen redden. Op eerste kerstdag zal ik net als vorig jaar de hele dag een kaarsje voor je branden.
Ik hoop dat je ergens riant op een lila wolk kerstengelen zal zitten te schilderen, terwijl je ziet dat alles goed gaat hier.
Zoals altijd heb ik echt geen idee waar je uithangt, maar ik hoop vanuit heel mijn hart dat jij ook gelukkig bent.
liefs
dinsdag 23 december 2008 om 22:00
Ik heb een dikke, pijnlijke keel van alles wat hier geschreven is ... de tranen zijn er nog net niet. Waarschijnlijk hierna wel.
Lieve paps,
't is alweer bijna 8 jaar geleden dat je bent overleden. Voor jou èn ieder ander die je lief had een bevrijding. Een bevrijding van een leven dat niet meer menswaardig was, met heel veel pijn en verdriet.
Weet dat je ontzettend gemist wordt in ons gezinnetje! Mijn kinderen hebben regelmatig intens verdriet en zeggen dan dat ze je missen. En dat terwijl de oudste net 2 jaar was toen je overleed en de jongste niet eens bij ons in de planning zat. En juist die jongste hè ... ze doet me zo vaak aan je denken. En ik blijf maar hopen dat jij dat ook ziet.
Lieve paps ... we missen je!
- En ja hoor ... daar komen de waterlanders. - Sterkte voor iedereen!
Lieve paps,
't is alweer bijna 8 jaar geleden dat je bent overleden. Voor jou èn ieder ander die je lief had een bevrijding. Een bevrijding van een leven dat niet meer menswaardig was, met heel veel pijn en verdriet.
Weet dat je ontzettend gemist wordt in ons gezinnetje! Mijn kinderen hebben regelmatig intens verdriet en zeggen dan dat ze je missen. En dat terwijl de oudste net 2 jaar was toen je overleed en de jongste niet eens bij ons in de planning zat. En juist die jongste hè ... ze doet me zo vaak aan je denken. En ik blijf maar hopen dat jij dat ook ziet.
Lieve paps ... we missen je!
- En ja hoor ... daar komen de waterlanders. - Sterkte voor iedereen!
dinsdag 23 december 2008 om 22:11
Lieve D,
Ik mis je, maar ik ben ook boos op je. Boos op je omdat ik van je moeder uit een heel ver buitenland moest horen dat je er niet meer was. Boos omdat ik via een Spaanse krant moest lezen wat ik eigenlijk wel wist: dat je niet meer wou en dat alle liefde van de wereld niet genoeg was om je hier te houden. Eerste grote liefdes horen niet dood te gaan. We hebben allebei flink moeten slikken om na t grandioos mislukte relatiegedoe weer een normale verstandhouding op te bouwen; ik ben blij dat dat ons toch nog op tijd is gelukt. Maar ik had zo graag aan je willen laten zien hoe gelukkig ik weer was. En ik had jou ook zo graag weer gelukkig gezien. Als ik had geweten hoe erg het was, was ik je komen halen. Ik zal wel altijd spijt houden dat ik dat niet op z'n minst heb geprobeerd.
Liefs
Ik mis je, maar ik ben ook boos op je. Boos op je omdat ik van je moeder uit een heel ver buitenland moest horen dat je er niet meer was. Boos omdat ik via een Spaanse krant moest lezen wat ik eigenlijk wel wist: dat je niet meer wou en dat alle liefde van de wereld niet genoeg was om je hier te houden. Eerste grote liefdes horen niet dood te gaan. We hebben allebei flink moeten slikken om na t grandioos mislukte relatiegedoe weer een normale verstandhouding op te bouwen; ik ben blij dat dat ons toch nog op tijd is gelukt. Maar ik had zo graag aan je willen laten zien hoe gelukkig ik weer was. En ik had jou ook zo graag weer gelukkig gezien. Als ik had geweten hoe erg het was, was ik je komen halen. Ik zal wel altijd spijt houden dat ik dat niet op z'n minst heb geprobeerd.
Liefs
dinsdag 23 december 2008 om 22:12
Lieve Elmervrouw,
Ik kende je verhaal al van het forum, maar ik vind het weer vreselijk om te lezen dat jou dit overkomen is.
Dit topic is wat mij betreft ook zeker niet alleen bedoeld voor dierbaren die overleden zijn, maar gewoon... voor degenen die bij je zouden moeten zijn maar die -zoals jij het zo mooi zegt- onbereikbaar zijn..
Sterkte voor jullie allemaal!
Ik kende je verhaal al van het forum, maar ik vind het weer vreselijk om te lezen dat jou dit overkomen is.
Dit topic is wat mij betreft ook zeker niet alleen bedoeld voor dierbaren die overleden zijn, maar gewoon... voor degenen die bij je zouden moeten zijn maar die -zoals jij het zo mooi zegt- onbereikbaar zijn..
Sterkte voor jullie allemaal!
woensdag 24 december 2008 om 00:25
lieve papa,
vorige week zondag hield ik met mama jouw handen vast terwijl je stierf..
het is allemaal nog te vers, te pijnlijk en soms lijkt het of je er gewoon een paar daagjes niet bent maar dan ineens realiseer ik me weer dat je nooit meer terug zult komen..
we missen je verschrikkelijk maar toch maken we er een fijne kerst van want eens te meer realiseren wij ons dat het leven kort kan zijn en dat je moet genieten van het leven en van elkaar. en dat gaan we doen papa, dat beloof ik je,
vorige week zondag hield ik met mama jouw handen vast terwijl je stierf..
het is allemaal nog te vers, te pijnlijk en soms lijkt het of je er gewoon een paar daagjes niet bent maar dan ineens realiseer ik me weer dat je nooit meer terug zult komen..
we missen je verschrikkelijk maar toch maken we er een fijne kerst van want eens te meer realiseren wij ons dat het leven kort kan zijn en dat je moet genieten van het leven en van elkaar. en dat gaan we doen papa, dat beloof ik je,
woensdag 24 december 2008 om 01:23
Lieve zus,
Het is vandaag 4 jaar geleden dat je te horen kreeg dat je kanker had en dat je termimaal was, wat reageerde je dapper.
9 dagen eerder was ik uit Frankrijk overgekomen om de zorg voor jou en mama op mij te nemen. Mama die al 81 was, en die twee keer per dag naar het ziekenhuis ging om jou te bezoeken. Toen mijn trein aan kwam zat ze op het perron te wachten, wat had ik te doen met haar!
Toen jij eenmaal wist hoe fout het was met jou heb je mij gevraagd om de zorg voor mama op mij te nemen en dat heb ik met liefde gedaan.
Mama stond er op dat jijj thuis, in je eigen huis zou sterven, en dat is ook gebeurd, het zijn goede dagen geweest, mooie dagen zelfs. Jouw dood kwam als een verlossing, Je was uit je vreselijke lijden. Maar toen begon voor mij de ellende pas, ik kon niet echt goed met jou, maar zonder jou is echt erg, ik mis je zo, dat wil je niet weten.
Natuurlijk heb ik mama meegenomen naar huis, naar Frankrijk, naar haar kleinkinderen. 26 dagen na jou overlijden kreeg mama een zware hersenbloeding, ze kon niet meer lopen en ze was diep dement, ik was een vreemde voor haar. Ik heb geen andere keuze gehad dan dat ze naar een Nederlands verpleeghuis ging. Ze heeft het heel goed gehad. Bijna twee jaar geleden is ze overleden.
Het is vandaag 4 jaar geleden dat je te horen kreeg dat je kanker had en dat je termimaal was, wat reageerde je dapper.
9 dagen eerder was ik uit Frankrijk overgekomen om de zorg voor jou en mama op mij te nemen. Mama die al 81 was, en die twee keer per dag naar het ziekenhuis ging om jou te bezoeken. Toen mijn trein aan kwam zat ze op het perron te wachten, wat had ik te doen met haar!
Toen jij eenmaal wist hoe fout het was met jou heb je mij gevraagd om de zorg voor mama op mij te nemen en dat heb ik met liefde gedaan.
Mama stond er op dat jijj thuis, in je eigen huis zou sterven, en dat is ook gebeurd, het zijn goede dagen geweest, mooie dagen zelfs. Jouw dood kwam als een verlossing, Je was uit je vreselijke lijden. Maar toen begon voor mij de ellende pas, ik kon niet echt goed met jou, maar zonder jou is echt erg, ik mis je zo, dat wil je niet weten.
Natuurlijk heb ik mama meegenomen naar huis, naar Frankrijk, naar haar kleinkinderen. 26 dagen na jou overlijden kreeg mama een zware hersenbloeding, ze kon niet meer lopen en ze was diep dement, ik was een vreemde voor haar. Ik heb geen andere keuze gehad dan dat ze naar een Nederlands verpleeghuis ging. Ze heeft het heel goed gehad. Bijna twee jaar geleden is ze overleden.
woensdag 24 december 2008 om 01:47
Pap
ik heb hier vanmiddag over mams geschreven, die al bijna 7 jaar dood is.
En nu ben jij steeds in mijn hoofd....
14 jaar geleden schreef je me een brief. Je kon het niet meer, vader zijn, je trok je handen van ons af. En of ik dat ook even aan mijn broers wilde zeggen.
Je brak mijn hart, pap.
Ik heb je sindsdien niet meer gezien. Je stuurde mijn brieven terug, gooide de hoorn erop.
Ik was 18 toen ik je brief kreeg en ben er nooit overheen gekomen.
Mam is dood... jij niet. Maar ik heb al 14 jaar geen vader meer.
Ik ben boos op je, ik mis je, ik hou van je.
Ik mis je, ik hou van je.
Ik hou van je.
ik heb hier vanmiddag over mams geschreven, die al bijna 7 jaar dood is.
En nu ben jij steeds in mijn hoofd....
14 jaar geleden schreef je me een brief. Je kon het niet meer, vader zijn, je trok je handen van ons af. En of ik dat ook even aan mijn broers wilde zeggen.
Je brak mijn hart, pap.
Ik heb je sindsdien niet meer gezien. Je stuurde mijn brieven terug, gooide de hoorn erop.
Ik was 18 toen ik je brief kreeg en ben er nooit overheen gekomen.
Mam is dood... jij niet. Maar ik heb al 14 jaar geen vader meer.
Ik ben boos op je, ik mis je, ik hou van je.
Ik mis je, ik hou van je.
Ik hou van je.
woensdag 24 december 2008 om 08:50
Lieve Mama,
Het is alweer 8 jaar geleden. Maar nog steeds voel ik de leegte van het jou missen.
In 2000 kwamen ze erachter dat je borstkanker in je longvlies zat, daar was niets meer aan te doen...
Als ik kijk naar je kleinkinderen, besef ik, dat zij, jou alle redenen gaven te willen leven.
Alleen wilde jou lijf niet meer.
Ik ben je zo dankbaar voor al je wijze lessen, je onvoorwaardelijke liefde en je steun.
Maar wat mis ik de telefoontjes, en alle dingen die zo vanzelfsprekend waren waren toen je er nog was.
Wat ben ik ontzettend trots op je, dat jij ervoor durfde te kiezen, zelf een einde te maken aan je lijden.
Er zullen er niet veel zijn, die dat begrijpen, of jou voorbeeld kunnen of durven volgen.
Maar ik ben blij, dat je het hebt gedaan, omdat jou lijden, mensonterend was, en tot je overlijden, ook onverteerbaar voor ons.
Lieve Nana (oma)
Als ik half zoveel lijk, als op u, vrees ik niet voor mijzelf.
Wat is het leven hard geweest voor u.
Uw man verliezen toen hij 62 was, hem 20 jaar moeten missen en altijd alleen gebleven.
Het verlies van u enig kind, uw dochter.
Wat moet het zwaar zijn geweest haar zo te moeten zien lijden, en zo hulpeloos toe te moeten zien.
Wat een enorm respect had ik voor u, toen u, ondanks uw geloof, toch achter het "vrijwillige levenseinde" van mama kon staan.
U was, toen mama overleed, mijn 2e moeder, een omama voor de kinderen.
Wat was ik blij dat ik u nog had.
Toen u uw hersenbloeding kreeg, was u van mening dat u op dat moment, beter had kunnen sterven.
U wilde niet meer, en ondanks uw "wens" om te sterven, heeft u toch nog 9 maanden geleefd.
In de laatste 2 weken van u leven, heb ik samen met mijn broers, mijn vader en uw zus, voor u gezorgd. Bij u gewaakt.
En wat was ik blij, dat u op 3 september mocht gaan hemelen.
Dat het lijden voor u eindelijk voorbij was.
Nog steeds voel ik een rust in mij, hoewel het nog maar zo kort geleden is, dat u bent heengegaan.
Want u verdiende het om te sterven zonder pijn, omdat u zo verlangde naar eeuwige rust.
Ik hoop dat u deze gevonden heeft, dat u bij mama en opa bent, en waakt over ons.
Lieve opa,
Alweer 20 jaar geleden dat u stierf. 62 en veel te jong.
Ik mis u nog elke dag!
Lieve Mama, Lieve Oma, Lieve Opa...
Mijn hart is groot genoeg om jullie mee te dragen.
Dat is het enige wat ik nog kan doen.
Maar ik mis jullie enorm veel.
Deze kerst, zal zo anders zijn, voor het eerst, zonder jullie allemaal!
Ik hou van jullie!
Het is alweer 8 jaar geleden. Maar nog steeds voel ik de leegte van het jou missen.
In 2000 kwamen ze erachter dat je borstkanker in je longvlies zat, daar was niets meer aan te doen...
Als ik kijk naar je kleinkinderen, besef ik, dat zij, jou alle redenen gaven te willen leven.
Alleen wilde jou lijf niet meer.
Ik ben je zo dankbaar voor al je wijze lessen, je onvoorwaardelijke liefde en je steun.
Maar wat mis ik de telefoontjes, en alle dingen die zo vanzelfsprekend waren waren toen je er nog was.
Wat ben ik ontzettend trots op je, dat jij ervoor durfde te kiezen, zelf een einde te maken aan je lijden.
Er zullen er niet veel zijn, die dat begrijpen, of jou voorbeeld kunnen of durven volgen.
Maar ik ben blij, dat je het hebt gedaan, omdat jou lijden, mensonterend was, en tot je overlijden, ook onverteerbaar voor ons.
Lieve Nana (oma)
Als ik half zoveel lijk, als op u, vrees ik niet voor mijzelf.
Wat is het leven hard geweest voor u.
Uw man verliezen toen hij 62 was, hem 20 jaar moeten missen en altijd alleen gebleven.
Het verlies van u enig kind, uw dochter.
Wat moet het zwaar zijn geweest haar zo te moeten zien lijden, en zo hulpeloos toe te moeten zien.
Wat een enorm respect had ik voor u, toen u, ondanks uw geloof, toch achter het "vrijwillige levenseinde" van mama kon staan.
U was, toen mama overleed, mijn 2e moeder, een omama voor de kinderen.
Wat was ik blij dat ik u nog had.
Toen u uw hersenbloeding kreeg, was u van mening dat u op dat moment, beter had kunnen sterven.
U wilde niet meer, en ondanks uw "wens" om te sterven, heeft u toch nog 9 maanden geleefd.
In de laatste 2 weken van u leven, heb ik samen met mijn broers, mijn vader en uw zus, voor u gezorgd. Bij u gewaakt.
En wat was ik blij, dat u op 3 september mocht gaan hemelen.
Dat het lijden voor u eindelijk voorbij was.
Nog steeds voel ik een rust in mij, hoewel het nog maar zo kort geleden is, dat u bent heengegaan.
Want u verdiende het om te sterven zonder pijn, omdat u zo verlangde naar eeuwige rust.
Ik hoop dat u deze gevonden heeft, dat u bij mama en opa bent, en waakt over ons.
Lieve opa,
Alweer 20 jaar geleden dat u stierf. 62 en veel te jong.
Ik mis u nog elke dag!
Lieve Mama, Lieve Oma, Lieve Opa...
Mijn hart is groot genoeg om jullie mee te dragen.
Dat is het enige wat ik nog kan doen.
Maar ik mis jullie enorm veel.
Deze kerst, zal zo anders zijn, voor het eerst, zonder jullie allemaal!
Ik hou van jullie!
woensdag 24 december 2008 om 10:25
