Een lang verhaal over iets dat ik opblaas in mijn hoofd

Beste leden,

Nieuw ben ik op dit forum omdat ik erg graag een verhaal wil delen. Toch wil ik heel graag advies en leek mij dit de juiste plek. Ik zie dat mensen hier reageren met eerlijke, krachtige en soms harde reacties en dat is precies wat ik nodig lijk te hebben.

6 jaar geleden ging een relatie van mij voorbij. Deze jongen ging vaak vreemd, terwijl wij de afspraak hadden monogaam te zijn en ik kwam erachter dat hij loog over het gebruik van coke. Ik heb deze relatie verbroken. Als snel raakte ik aan de praat met Thomas. Thomas was een oude vriend van mij, waar ik vroeger wel eens mee gescharreld had, maar dat was nooit op iets serieus uitgelopen. Thomas zijn relatie was ook net voorbij.

Thomas en ik hadden het over onze verbroken relaties en de reden daarvan. Thomas had er niet zelf voor gekozen om zijn relatie te verbreken en had daarom op dat vlak meer verdriet dan ik had. Hij zei dat ik de enige was die hij kon verdragen op dat moment omdat ik zonder oordeel kon luisteren. Doordat we intieme details aan elkaar vertelde, kregen we in een wat vlotter tempo een band met elkaar. We vertelde elkaar heel veel. Ook andere dingen in het leven kwamen ter spraken. Allereerst was het voornamelijk veel contact via whatsapp en bel contact. Maar al snel spraken we met elkaar af.

Ik wilde dat mijn ex er nog niet achter kwam dat ik Thomas zoveel zag omdat ik bang was dat hij erg verdrietig zou worden en niet stopte met de appjes. Dus verliet ik het huis van Thomas, als ik bij hem was gaan slapen in alle vroegte zodat niemand uit de buurt ons zou zien. Ik fietste om als ik naar Thomas toe ging, zodat mensen niet zouden verwachten dat ik naar Thomas toe ging. Ik wilde mijn fiets/ auto niet voor zijn deur zetten. Met de auto kwam ik alleen, als er plek vrij was in een andere straat waar een vriendin van mij woonde en die van de situatie af wist. De fiets zette ik achter in de tuin, zodat niemand deze zou herkennen. Maar meestal kwam Thomas naar mijn huis, bij mij was het veel meer beschut en Thomas, die snapte niet waarom ik mij zo druk maakte. Hij sprak ook uit dat hij dat helemaal niet zo prettig vond dat ik dat wel deed. Hij wilde geen geheim zijn. Ik begreep dit wel en zei dat het even wat tijd nodig had voordat mensen dit over ons mochten weten. Hij ging hiermee akkoord.

Thomas en ik sliepen bij elkaar, en hadden de afspraak geen ‘’echte seks’’ met elkaar te hebben. We hadden wel ‘’droge seks’’. Thomas was daar zelf ook niet perse snel in, maar het was vooral ik die nog niet klaar was om met Thomas echt geslachtgemeenschap te hebben, omdat ik bang was dat ik mijzelf dan te erg aan hem ging binden. Als ik seks met iemand heb dan moet het of zo zijn dat het een man is waar ik sowieso geen gevoel voor heb en het dus voor de fun kan zijn. Maar als ik iemand echt heel erg leuk vind dan wil ik lang wachten met de seks omdat ik mijzelf anders heel erg bind aan die persoon en meteen veel van die persoon verwacht. Ik ben mijzelf hier bewust van en omdat ik Thomas al heel snel zo leuk vond, besloot ik nog even geen seks met hem te hebben. Echter, de droog seks die we wel hadden en alle vrij partijen maakte toch dat ik snel verbinding met hem voelde. Des ondanks we geen geslachtsgemeenschap hadden, voelde ik mijzelf heel erg snel super verliefd op Thomas. Ik schrok van dit gevoel voor hem, omdat ik bang was dat Thomas mij als rebound inzetten, omdat hijzelf de relatie tussen hem en zijn ex niet verbroken had. Na enige tijd zei ik tegen Thomas dat als wij een stap verder zouden gaan ik zeker moest weten dat hij mij oprecht leuk vond en dat hij mij niet alleen maar nodig had, omdat hij zijn ex niet bij zich had. Thomas was boos dat ik dit gevraagd had en hij vond het vreselijk dat ik op deze manier over hem dacht. Hij zei; ‘’’We leren elkaar kennen, ik vind jou interessant en leuk. Ik heb nog nooit zo snel iets voor iemand gevoeld en ik hoop dat we dit nog kunnen doorzetten.’’ Hij sprak zelfs uit dat hij een toekomst met mij voor zich zag en hij hoopte heel erg dat ik er ook zo over dacht. Doordat mijn ex nog zoveel contact zocht en hij in zak en as zat door onze relatiebreuk en ik nog geen behoefte had aan een nieuwe relatie zei ik tegen Thomas dat een nieuwe relatie mij veel te snel ging. Thomas begreep dit, maar was wel zichtbaar gekwetst.

Ik wilde Thomas laten merken dat ik hem heel erg leuk vond en beloofde dat ik niet meer stiekem zou doen en mijn fiets gewoon bij hem in de voortuin zou gaan zetten. Thomas vroeg wat er veranderd was, dat ik ineens zo deed. Ik zei tegen hem dat hij geen geheimpje meer hoefde te zijn. Thomas zei daarop dat hij een gesprek met mij wilde om te kijken of we nog wel op één lijn zaten. Ik zei dat het prima was om daar een gesprek over te hebben. Echter dat gesprek werd enkele maanden uitgesteld omdat telkens als we bij elkaar waren, de nacht samen doorbrachten, Thomas dat gesprek niet wilde voeren, hij zei dan; we hebben het gewoon fijn nu. Dat komt nog wel. Ik wist niet wat hij mij wilde vertellen, maar liet het ook een beetje gaan. Ik wilde nog geen relatie dus was bij dat hij zoiets wederom ging vragen.

Echter na een tijd werd Thomas afstandelijker naar mij toe. Hij reageerde in mijn ogen niet snel genoeg op whatsappjes en steeds minder brachten we samen de nacht door. Zelfs na het stappen ging hij niet meer met mij mee naar huis. Ik voelde dat hij ruimte nodig had. Ik begon te twijfelden of dat ‘’op een lijn’’ zitten betekende dat Thomas, geen relatie meer met mij wilde, maar dat hij het juist toch wel als flirt gezien had en dat het niet meer dan dat zou gaan worden in de toekomst. Misschien was zijn mening veranderd ten opzichten van een aantal weken terug…. Ik zocht steeds bevestiging, terwijl ik Thomas met rust had moeten laten. Ik bleef hem berichten sturen en vroeg wanneer we elkaar zouden zien. Hoe snel hij eerst reageerde met hoe laat hij bij mij zou zijn, hoe snel hij nu stuurde dat hij niet kon, moe was, geen tijd had. Ik vroeg aan hem of we dat gesprek over het op een lijn zitten snel konden voeren want ik moest weten waar ik aan toe was. Alleen maar; ik ik ik dacht ik. Ik moet dit nu weten, dus JIJ gaat mij dat nu vertellen. Zo egocentrisch dacht ik op dat moment na.

Echter kwam dat gesprek er nog steeds niet. Thomas gaf na een tijd toe dat hij het nog niet kon. Hij kon dat gesprek niet voeren omdat het niet zo goed met hem ging. Ik vroeg wat er aan de hand was maar dit wilde hij niet zeggen. Hij zei dat hij dat zelf moest oplossen en dat het buiten mij stond. Hij had er therapie voor. Ik had al deze signalen helemaal niet gezien, omdat ik alleen maar met mijzelf bezig was geweest. Ik zei dat hij de tijd moest nemen en ik hem niet meer lastig zou vallen. Thomas vond dat vreemd. We kunnen toch wel gewoon contact hebben? Ik zei hem dat ik hem naast het contact wilde zien, wilde knuffelen en dat ik dat nu niet van hem kon en mocht verwachten. Als we dan contact zouden houden, dan was ik bang dat ik te veel van hem zou verwachten. Thomas schrok hiervan en opeens zei hij dat hij die dag nog wilde langskomen. Toen Thomas bij mij was zei hij dat hij in korte tijd heel veel gevoel voor mij had en dat hij vond dat alles te snel gegaan was en dat hij bang was dat we te snel in een andere relatie zouden rollen en dat hij dat te snel zou vinden. Ik zei dat ik ook nog geen relatie wilde dus dat dat geen probleem moest zijn. Toen werd Thomas een beetje boos; SNAP HET DAN! Gilde hij ineens. ‘’Ik heb wel dat gevoel voor jou. Ik zou WEL met jou nu al een relatie willen en ik kan mijn gevoel niet meer stopzetten. Ik weet alleen dat het nog niet kan. Dat kan gewoon niet dus we moeten terug naar vriendschap.’’ Ik begon als een of andere gestoorde gek te janken dat ik hem niet als vriend wilde maar dat ik hem als lover wilde en nog van alles met hem wilde ontdekken en dat ik hem zo zou missen en dat ik onze slaapavonturen miste. Alles kwam eruit. Thomas keek mij aan, zo van wauw… wat gebeurd hier!? Hij zei dat het niet goed met hem ging, hij dingen moest uitzoeken en dat al die gevoelens voor mij nu niet handig waren en hij zei dat hij hoopte dat we met elkaar zouden blijven omgaan.
Na een poosje weinig contact en elkaar niet zien. Kwamen we elkaar tegen op een feest. Meteen was er een enorme aantrekking en zijn we met elkaar naar huis gegaan. Vanaf dat punt startte alles weer opnieuw en hadden we weer dagelijks contact. Er was wel een verschil, we sliepen bijna niet samen. We gingen gewoon naar huis, om het dit keer rustiger aan te doen. Echter na weer wat weken verder, vertelde Thomas mij opnieuw dat het beter was om vrienden te zijn. Ik was er echt kapot van. Ik wilde wel heel graag dat het meer werd. Thomas wilde dit ook wel, maar hij zei wederom dat hij nog dingen aan het uitzoeken en hij aan zichzelf moest werken. Ik had nog steeds geen flauw idee wat er dan met hem aan de hand was. Hij heeft mij zoveel details en heftige dingen verteld, maar dit ging blijkbaar veel dieper en hij kon dat niet met mij delen. Hij zei wel dat hij mij zo vaak mogelijk wilde spreken. Maar dat we echt terug moesten naar vrienden zijn. Ik heb hem toen op mega dat ik dat allemaal niet kon. Dat ik al het contact met hem verbrak, omdat ik zo verdrietig werd dat hij een vriend zou zijn en geen lover. Ik denk niet dat je vrienden met iemand kunt zijn waar je verliefd op bent. Ik werd ook heel erg boos dat hij mij zo vaak gezegd had dat hij mij leuk vond, gevoelens voor mij had ect. Hij zei; ‘’Het is echt waar, er is niets van gelogen. Ik vind je echt heel erg leuk, alleen het kan gewoon niet.’’ Ik geloofde hem niet meer. Als je iemand echt geweldig vindt dan moet daar ruimte voor zijn, hoe dan ook. Zo dacht ik. Ik had die conclusie erop geplakt. Hij vond mij niet meer leuk en daarom was het voorbij. Ik vertelde mijn vriendinnen dat het over was en dat hij die keuze gemaakt had. En ze vonden het dapper dat ik het contact had afgekapt zodat ik over hem heen kon komen.

Toch, ja ik ben een zwak mens, stuurde ik hem berichten als ik gedronken had en zo nu en dan gebeurde en dan alsnog wel eens wat tussen ons. Dan kuste we weer en had ik weer even een heel fijn gevoel. Ik vroeg hem om het nog eens opnieuw te proberen en hij zei; ‘’het gaat niet goed met mij, dat weet je. Ik kan dit niet.’’ Hij belde mij nog wel vaak en hij vroeg hoe het met mij ging. Ik vond het allemaal super verwarrend en verbrak wederom al het contact. Dit deed ik eigenlijk steeds als ik het verwarrend vond worden. Maar ik bleek zwak en keer op keer hadden we dan toch weer ergens contact over. Onzinnig deed ik mijzelf pijn. Op een dag vroeg hij of hij langs mocht komen omdat hij er zo doorheen zat en hij was naar huis gegaan van zijn werk. Hij kwam bij mij langs, hij zoende mij, kuste mij en knuffelde mij. ‘’Je ben zo bijzonder.’’ Ik vroeg hem of hij mij kon vertellen wat er was, zodat ik hem kon helpen. Hij zei nee. Dat kun je niet. Toen hij weer weg ging, voelde ik mijzelf weer zwak. Waarom liet ik hem zo toe, terwijl het mij geen goed deed? hij liet hierna zelf niets meer horen en reageerde niet eens op berichten. Ik hoefde niet eens te sturen dat ik geen contact met hem wilde, want hij nam zelf geen contact op.
Wederom na een avond een feestje te hebben gehad, belande ik bij hem in bed. Alleen dit keer ging het er een beetje anders aan toe. Hij ging weg van dat feest, al eerder dan ik. Ik wilde nog niet naar huis toe gaan en zei tegen hem dat ik later wel zou komen. Thomas vond dit prima, maar zei wel dat ik niet te laat moest komen omdat hij nog wel echt even wilde knuffelen ect. Ik bleef echter nog heel wat uren op dat feest rond hangen. Ik dronk heel erg veel en ik voelde mijzelf heel verward dat ik naar Thomas toe zou gaan, des ondanks het mij pijn zou gaan doen. Ik wilde wel bij hem zijn, maar ik wilde die pijn achteraf niet voelen. Iets weerhield mij om naar hem toe te gaan. Dus ik bleef op dat feest, zonder een keuze te maken. Hij stuurde mij wat norse berichten dat ik moest gaan komen en hij naar bed zou gaan als ik niet kwam. Ik reageerde daar niet op. Toen hij stuurde; je doet mij pijn zo! Ben ik als een maniak naar zijn huis toe gegaan. Ik belde aan en hij kwam duidelijk uit zijn bed gerold. ‘’Jezus….het is 7 uur in de ochtend. Je bent echt stom dronken! ‘’ Ik blijf normaal niet zolang op feestjes dus in mijn dronken toestand reageerde ik nog met hahaha…sorry! Maar Thomas was niet blij. ‘’We praten hier morgen wel over!’’. Ik moest gaan slapen van Thomas. Maar dit ging niet. Ik was misselijk en verdrietig. Opeens kwam het. Mijn tranen. Ik huilde lang, liep naar beneden met Thomas achter mij aan. Ik vertelde hem hoeveel pijn het deed dat hij mij niet kon zien. Dat ik hem zo miste. Ik vertelde wat ik voor hem voelde. Ik vertelde dat ik hem niet uit mijn hoofd kon krijgen op deze manier. Ik jankte en jankte en wilde seks met hem. Ik vond dat hij seks met mij moest hebben. Thomas zei dat we dat niet moesten doen omdat hij mij daarmee pijn zou doen. ‘’Ga maar slapen lieverd.’’ Zei hij. We praten morgen. De dag erna wist ik sommige dingen nog wel en andere dingen niet meer. Wat hierboven staat, dat wist ik nog wel, maar ik heb nog een hoop andere dingen gezegd. Thomas zei dat hij het geen afspraak vond om zo laat bij iemand aan te komen en ik heb daar mijn excuus voor gemaakt en gezegd dat ik mij schaamde voor al de andere teksten die ik uitgekraamd had. Thomas zei dat we lekker op de bank zouden gaan liggen, gordijnen dicht en dat we even zouden doen alsof er niemand was. Dat alleen wij twee nog bestonden. Echter toen ik de gordijnen, tegen het eind van de middag even wilde open maken mocht dit niet. Stel dat mensen ons zien zei hij. We waren inmiddels heel wat maanden verder, dus ik begreep deze angst niet. Ik vond het zeer vreemd. Zou hij ook andere meiden zien? Een van de vragen die door mijn hoofd gingen. Thomas wist dat er iets was en zei dat het beter was als dit echt onze laatste ontmoeting was. Ik stemde, tegen mijn eigen verwachtingen in, mee in. Het is beter elkaar niet meer te zien. En ik voegde er aan toe dat hij mij dan ook geen berichten meer mocht sturen als het niet goed met hem zou gaan. Dat vond ik te verwarrend. Alhoewel we na die avond/nacht/dag elkaar nog wel een keer gezien hebben en wederom gekust hebben was dit wel ons echte afscheid moment. Ik zocht geen contact. Hij zocht geen contact. Die ene keer dat we toch weer met elkaar gekust hadden, was kort en vrijwel direct lieten we elkaar los. Dit is niet slim en we verdwenen uit elkaars gezichtsveld die avond.
Een aantal weken later kreeg ik te horen dat een vriendin van mij met Thomas in bed had gelegen. Ik was woedend, jaloers, verdrietig. Waarom, waarom met een vriendin!? Ik belde Thomas op maar hij reageerde niet. Ik moest maar aan die vriendin vragen wat er gebeurd was, want er was niks gebeurd. Hij vond dat ik mijzelf aanstelde, vooral omdat we al een tijd geen contact meer hadden. Hij had ergens wel gelijk. Maar waarom een vriendin…ik vond het zo gemeen. Die vriendin daar was ik nog veel bozer op. Iedere vriendin wist hoe erg ik met deze ‘’breuk’’ zat. Ze zei doorleuk dat ze er niet over na gedacht had en dat het niets te betekenen had. Ik was gekwetst. Echter, hij kwam er nog wel op terug. Hij vond uiteindelijk wel dat hij fout had gezeten en dat hij het ook erg had gevonden als ik direct naar een vriend van hem was gegaan. Maar goed, deze woorden waren voor mij te laat. Hij had het echt verziekt. Dat terwijl hij al maanden vaag deed, nam ik hem dit enorm kwalijk. Ik kon hem echt niet meer zien en spreken op dat moment.
Ik heb heel lang moeite mee gehad Thomas niet te zien en te spreken. Ik was echt heel heel heel erg verliefd op hem. Ik huilde mijzelf in slaap. Nog nooit had ik iemand zo erg gemist op mijn overleden broertje na.

Thomas heeft mij nog opgezocht op het moment dat hij voor 3 jaar naar het buitenland zou gaan. Hij zou mij missen. Maar dit zou de enige manier zijn om zijn verleden los te kunnen laten en zijn problemen te vergeten. Hij wilde ook dat hij mij kon vergeten. Ik vond het fijn dat hij ging. Onbereikbaar, precies goed voor mij. Ik wilde hem ook vergeten. Volgens mij had ik gewoon een obsessie met denken aan hem. Als ik mijn teennagels knipte kon ik nog wel iets bedenken om aan hem te denken. Ik romantiseerde heel onze scharrel periode. Toen hij weg ging, was dat goed nieuws. Ik kon dit gaan los laten. Net voordat hij ging hebben we samen onze sim kaart kapot geknipt, zodat we geen contact met elkaar konden hebben. We hadden elkaars nummer niet meer. Beide een nieuw nummer. Het lukte ook om hem te vergeten. Ik ging weer dingen ondernemen. Ik merkte dat ik weer probeerde te sjansen met andere mannen. Yes.. ik voelde mijzelf goed genoeg om dat soort stappen weer te zetten.

Ik werd opnieuw verliefd op een andere man. Ik was blij, zo blij dat ik dat nog kon. Vlinders in mijn buik.. de hele mikmak. Inmiddels heb 2,5 jaar een relatie met mijn vriend. Met hem zijn er geen moeilijkheden. Hij ging meteen voor mij en is stabiel. De problemen die hij wel heeft, daar praat hij met mij over en dit betekent niet dat onze relatie daar onder moet lijden. We hebben een hele fijne, gezonde relatie.

Echter.. eindelijk zul je denken.. komt het moeraal van dit verhaal: Ik ben Thomas enkele weken geleden tegen gekomen. Ik zag Thomas dus nooit meer, omdat hij drie jaar weg was. En opeens stond hij voor mijn neus. ‘’Hoi lieverd..’’ Ik wilde niet blij zijn hem te zien, maar mijn hele hart maakte een sprongetje. Ik werd rood, ik kreeg overal zweet. Ik zei hem dat ik hem later die avond nog wel zou spreken. Thomas zei dit te snappen en zei: ‘’Doe maar rustig meisje, ik zie dat je geschrokken bent. En dat snap ik. Ik heb jou zo gemist!’’ Ik heb hem niet meer opgezocht die avond, maar ik ben weg gegaan. Ik moest zo snel mogelijk naar huis. Ik mag en kan dit niet voelen.. dacht ik. Toen ik thuis kwam heb ik mijn vriend niet durven vertellen dat ik Thomas gesproken had. Wel zei ik dat ik hem gezien had. Mijn vriend zei: ‘’Ja nou en, dat zou toch niks uit moeten maken, wat is hier zo boeiend aan?”. Ik durfde niet te zeggen wat voor gevoel dit mij gegeven had. Zweten, rood worden.. Als ik dat vertel, dan is dat kwetsend voor mijn vriend, dacht ik. Weer wat weken later, stond Thomas op het zelfde feest als mijn vriend en ik. Thomas kwam mij vaak opzoeken en toen mijn vriend aan de bar stond zei hij zelfs fluisterend in mijn oor ‘’Kom op meisje, dansen.. je vriend kijkt niet. Wij hebben nooit echte seks gehad, maar het was zo al heel erg goed, kun je nagaan als wij echte seks hadden gehad..’’ Hij kuste mij daarbij langzaam op mijn wang. Ik voelde mijzelf direct schuldig naar mijn vriend toe en heb gezegd dat we weg gingen. Thomas keek mij nog na. Dat zag ik, want ik keek ook naar hem. Toen we thuis kwamen heb ik tegen mijn vriend gezegd wat er gebeurd was. Hij zei: ‘’Je mag hem nooit meer zien’’. En dat begrijp ik heel goed. Ik wil hem ook niet zien. Ik wil alleen, dat ik stop aan hem te denken! Ik heb al die tijd dat hij weg was, niet aan hem gedacht en nu ineens pats boem.. die man krijgt het meteen voor elkaar dat ik aan hem denk. Ik ben zwak. Ik heb een leuke relatie en ik wil deze niet op het spel zetten. Dus…..Kom maar op met die harde adviezen. Wat moet ik doen om niet aan hem te denken?

Moet je nou toch zien hoe achterlijk veel ik over hem kan schrijven.. Ik hou zoveel van mijn vriend en ik ben boos op mijzelf dat Thomas dit meteen weer oproept in mijn hoofd. Ik wil het niet. Ik wil het niet. Ik wil het verdorie niet!!

totallyfree schreef: ↑

22-01-2020 11:22

Je hebt niet lleen maar seks als je in/met de ander in je klaar komt hoor.
Ik vin je erg verwarrend over komen, maar dan echt heel verwarrend. Je spreekt jezelf te gen, bent omslachtig in je verhaal. Wat is er echt an de hand?

Dat heb ik net uitgebreid beschreven in de berichten hierboven.

Murrmurr schreef: ↑

22-01-2020 11:29

Volgens mij heb je los van heel die Thomas ook stevige psychische problemen waar je nog mee aan de slag moet want het is ontzettend warrig.

Wat is er warrig aan mishandeling en dat ik daar nog last van blijk te hebben? Misschien kun jij je beter houden aan het onderwerp i.p.v. mij beledigen en juist te voeden waar ik het over heb. Ik voel mijzelf inderdaad op dit moment niet psychisch in orde, zweet heel de dag, ik ben angstig. Ik weet dat het op dit moment niet goed gaat. Ik zeg ook al meermaals dat ik bezig ben met hulp.
Totaal onzinnige nutteloze opmerking dus om mij psychisch te noemen. Ik weet zelf wel dat het nu weer niet goed met mij gaat.
Soms is het dan fijn om goed advies te krijgen, die mag best hard zijn, daar kan ik wel tegen. Maar het geen jij schrijft is geen advies, maar een na-trap met een beledigende tint. Maar goed. Laat ook maar. Ik hou het voor gezien.