Relaties
alle pijlers
Eenzaam
woensdag 11 februari 2009 om 19:38
Ik weet wel waar het aan ligt.
a: Het weer werkt iig niet mee.
b: Ik ga een paar weken tegemoet waarin de spanning in mij zal oplopen (nerveuze spanning, ik zit er nu al middenin) , met als belangrijkste laatste horde een bepaalde dag waarop iets waarnaar in zo'n beetje anderhalf jaar met vallen en opstaan, verbazing, soms verbijstering en verdriet, is toegewerkt.
Er zijn mensen om mij heen die hier vanaf weten.
Sommigen vragen hoe het ervoor staat, die krijgen dan van mij een antwoord, maar het is zo'n onderwerp dat al gauw de neiging heeft om de overhand te hebben, en ik hoor mezelf altijd al snel zeggen: genoeg over mij hoor, hoe ist met jullie?
Twee van mijn allerbeste vriendinnen gaan met me mee die dag.
Om me te steunen. Ze kennen elkaar oppervlakkig. De ene ken ik uit de zandbak. De andere van naast de zandbak toen onze kinderen erin speelden. Wie weet vieren we een feestje met zijn 3-en na afloop. Wie weet heb ik twee paar schouders nodig. Ik ben angstig, onzeker.
Bovendien ben ik door mijn derde allerbeste vriendin die afgelegen woont in een relaxte natuurlijke omgeving uitgenodigd om me dit weekend door haar te laten vertroetelen en om leuke dingen te gaan doen.
Afgelopen weekend had ik mijn ouders op bezoek.
Ze weten wat er speelt, ze vragen nergens naar.
Omdat ze er niet aan denken, of niet inzien hoe belangrijk het voor me is, ze zien niet hoe ik me voel, me anders gedraag.
Zelf merk ik dat ik anders ben deze periode.
Kort aangebonden. Scherper dan normaal tegen de mensen om mij heen.
Mijn kinderen moeten wel denken dat ik al wéken ongesteld ben.
Met mijn ouders zit ik aan de koffie en wil laten weten waar ik mee zit. Ik zoek een moment uit dat me geschikt lijkt en vertel hoe de zaken ervoor staan, probeer de aandacht te krijgen, maar het lijkt wel of het niet tot ze doordringt.
Mijn moeder zegt te snel om werkelijk interesse te kunnen tonen: Ja, dat valt allemaal niet mee.
Mijn vader vraagt nog naar enkele details waarmee hij het decor van een soapscenario in zijn hoofd compleet kan maken.
Wel een vorm van interesse, maar ik heb niet het gevoel dat dat interesse in mijn persoonlijke gevoel is.
Inmiddels weet ik dat het puur onvermogen is dat ze zo reageren. Ze bedoelen het niet zo, zien mij het liefst gelukkig.
Ze zijn alleen zo ongelofelijk kortzichtig.
En het stomme is, ik wéét het.
Wat verwacht ik dan, toch elke keer weer, van ze.
Hoewel ik weet dat ik dat stukje bevestiging wel van vrienden om me heen krijg, en dat dan niet eens zo nodig lijk te hebben, ook al voelt dat goed om te krijgen.
Maar van mijn ouders, ik weet het en ik blijf er tegenaan lopen.
Op die momenten voel ik me puur eenzaam.
Alsof ik letterlijk verzuip, met mijn voeten zoek naar de bodem onder me, maar die is er niet.
Ik kan me zo eenzaam voelen, niet eens omdat ik geen man heb, maar omdat ik mijn ouders zo mis, terwijl ze er zijn.
Het is mss erg onduidelijk en onsamenhangend,
maar ik wilde het even kwijt.
Perel.
a: Het weer werkt iig niet mee.
b: Ik ga een paar weken tegemoet waarin de spanning in mij zal oplopen (nerveuze spanning, ik zit er nu al middenin) , met als belangrijkste laatste horde een bepaalde dag waarop iets waarnaar in zo'n beetje anderhalf jaar met vallen en opstaan, verbazing, soms verbijstering en verdriet, is toegewerkt.
Er zijn mensen om mij heen die hier vanaf weten.
Sommigen vragen hoe het ervoor staat, die krijgen dan van mij een antwoord, maar het is zo'n onderwerp dat al gauw de neiging heeft om de overhand te hebben, en ik hoor mezelf altijd al snel zeggen: genoeg over mij hoor, hoe ist met jullie?
Twee van mijn allerbeste vriendinnen gaan met me mee die dag.
Om me te steunen. Ze kennen elkaar oppervlakkig. De ene ken ik uit de zandbak. De andere van naast de zandbak toen onze kinderen erin speelden. Wie weet vieren we een feestje met zijn 3-en na afloop. Wie weet heb ik twee paar schouders nodig. Ik ben angstig, onzeker.
Bovendien ben ik door mijn derde allerbeste vriendin die afgelegen woont in een relaxte natuurlijke omgeving uitgenodigd om me dit weekend door haar te laten vertroetelen en om leuke dingen te gaan doen.
Afgelopen weekend had ik mijn ouders op bezoek.
Ze weten wat er speelt, ze vragen nergens naar.
Omdat ze er niet aan denken, of niet inzien hoe belangrijk het voor me is, ze zien niet hoe ik me voel, me anders gedraag.
Zelf merk ik dat ik anders ben deze periode.
Kort aangebonden. Scherper dan normaal tegen de mensen om mij heen.
Mijn kinderen moeten wel denken dat ik al wéken ongesteld ben.
Met mijn ouders zit ik aan de koffie en wil laten weten waar ik mee zit. Ik zoek een moment uit dat me geschikt lijkt en vertel hoe de zaken ervoor staan, probeer de aandacht te krijgen, maar het lijkt wel of het niet tot ze doordringt.
Mijn moeder zegt te snel om werkelijk interesse te kunnen tonen: Ja, dat valt allemaal niet mee.
Mijn vader vraagt nog naar enkele details waarmee hij het decor van een soapscenario in zijn hoofd compleet kan maken.
Wel een vorm van interesse, maar ik heb niet het gevoel dat dat interesse in mijn persoonlijke gevoel is.
Inmiddels weet ik dat het puur onvermogen is dat ze zo reageren. Ze bedoelen het niet zo, zien mij het liefst gelukkig.
Ze zijn alleen zo ongelofelijk kortzichtig.
En het stomme is, ik wéét het.
Wat verwacht ik dan, toch elke keer weer, van ze.
Hoewel ik weet dat ik dat stukje bevestiging wel van vrienden om me heen krijg, en dat dan niet eens zo nodig lijk te hebben, ook al voelt dat goed om te krijgen.
Maar van mijn ouders, ik weet het en ik blijf er tegenaan lopen.
Op die momenten voel ik me puur eenzaam.
Alsof ik letterlijk verzuip, met mijn voeten zoek naar de bodem onder me, maar die is er niet.
Ik kan me zo eenzaam voelen, niet eens omdat ik geen man heb, maar omdat ik mijn ouders zo mis, terwijl ze er zijn.
Het is mss erg onduidelijk en onsamenhangend,
maar ik wilde het even kwijt.
Perel.
woensdag 11 februari 2009 om 19:50
Ach lieverd,
Wat ontzettend rot voor je.
Geweldig dat je zulke lieve vriendinnen hebt, maar ook al ben je een grote volwassen vrouw, je wilt graag erkenning en steun van je ouders. Wat jammer dat je niet tot ze door kunt dringen!
Heb helaas geen advies voor je, laat je verwennen door je vriendinnen, en heel veel sterkte nu, en de aankomende weken!
Liefs, Maroon
Wat ontzettend rot voor je.
Geweldig dat je zulke lieve vriendinnen hebt, maar ook al ben je een grote volwassen vrouw, je wilt graag erkenning en steun van je ouders. Wat jammer dat je niet tot ze door kunt dringen!
Heb helaas geen advies voor je, laat je verwennen door je vriendinnen, en heel veel sterkte nu, en de aankomende weken!
Liefs, Maroon
woensdag 11 februari 2009 om 19:53
Lieve Perel
meid, er is (in mijn ogen) maar één oplossing.. en die is dat je je verwachtingen bijstelt. Als je dat niet doet, blijf je teleurstelling op teleurstelling stapelen. En dat kost onnodig veel energie. Ik heb deze spreuk al eerder op het forum gebruikt, maar wil 'em jou ook graag meegeven:
'give me the power to change the things I can, the strength to accept the things I can't and the wisdom to see the difference'
ik hoop dat je er iets aan hebt. Maar los daarvan: sterkte voor jou en bedenk dat óók voor jou andere tijden zullen komen. Misschien wel sneller dan je denkt!
meid, er is (in mijn ogen) maar één oplossing.. en die is dat je je verwachtingen bijstelt. Als je dat niet doet, blijf je teleurstelling op teleurstelling stapelen. En dat kost onnodig veel energie. Ik heb deze spreuk al eerder op het forum gebruikt, maar wil 'em jou ook graag meegeven:
'give me the power to change the things I can, the strength to accept the things I can't and the wisdom to see the difference'
ik hoop dat je er iets aan hebt. Maar los daarvan: sterkte voor jou en bedenk dat óók voor jou andere tijden zullen komen. Misschien wel sneller dan je denkt!
woensdag 11 februari 2009 om 21:31
Perel,
Heb je wel eens met je ouders gesproken welke uitwerking hun houding op jou heeft? Dat het je verdriet doet, dat jij het gevoel hebt er alleen voor te staan?
Wanneer dat het geval is heb je ze iig de kans gegeven er over na te denken en hun houding aan te passen (of niet natuurlijk). Sommige mensen realiseren zich gewoonweg niet welk effect ze op iemand hebben.
Wanneer dat niet werkt, inderdaad jouw verwachtingen aanpassen. Makkelijk gezegd, dat is zo, maar dat is dan de enige oplossing.
Overigens een erg herkenbaar verhaal voor mij. Waarschijnlijk zitten we in een hele andere situatie, maar ook ik mis de broodnodige interesse voor de dingen die in mijn leven centraal staan en o zo belangrijk voor me zijn. Kan soms erg pijnlijk zijn en ik kan er wanneer ik er te lang over nadenk verdrietig van worden. Of zij nou zo zijn veranderd, of ik het nooit eerder gezien heb kan ik niet vertellen. Geen idee.
Maar goed, het gaat om jouw situatie waar ik je sterkte mee wens. Lang leven lieve vriendinnen!
Heb je wel eens met je ouders gesproken welke uitwerking hun houding op jou heeft? Dat het je verdriet doet, dat jij het gevoel hebt er alleen voor te staan?
Wanneer dat het geval is heb je ze iig de kans gegeven er over na te denken en hun houding aan te passen (of niet natuurlijk). Sommige mensen realiseren zich gewoonweg niet welk effect ze op iemand hebben.
Wanneer dat niet werkt, inderdaad jouw verwachtingen aanpassen. Makkelijk gezegd, dat is zo, maar dat is dan de enige oplossing.
Overigens een erg herkenbaar verhaal voor mij. Waarschijnlijk zitten we in een hele andere situatie, maar ook ik mis de broodnodige interesse voor de dingen die in mijn leven centraal staan en o zo belangrijk voor me zijn. Kan soms erg pijnlijk zijn en ik kan er wanneer ik er te lang over nadenk verdrietig van worden. Of zij nou zo zijn veranderd, of ik het nooit eerder gezien heb kan ik niet vertellen. Geen idee.
Maar goed, het gaat om jouw situatie waar ik je sterkte mee wens. Lang leven lieve vriendinnen!
woensdag 11 februari 2009 om 21:35
Deze reacties doen me goed, hoor.
Het posten hier op zich geeft al opluchting, en het lezen van jullie bijdragen werkt ook erg positief.
Maroon en Jacqie, dankjulliewel.
Tientje, wat een mooie regel, het is er eentje om goed tot me door te laten dringen.
Ik ken je alleen van hier, maar ik geloof dat ik inmiddels zoveel van je heb 'gezien' dat ik me voor kan stellen dat je zomaar naadloos zou kunnen aansluiten bij mijn vriendenkring.
Het posten hier op zich geeft al opluchting, en het lezen van jullie bijdragen werkt ook erg positief.
Maroon en Jacqie, dankjulliewel.
Tientje, wat een mooie regel, het is er eentje om goed tot me door te laten dringen.
Ik ken je alleen van hier, maar ik geloof dat ik inmiddels zoveel van je heb 'gezien' dat ik me voor kan stellen dat je zomaar naadloos zou kunnen aansluiten bij mijn vriendenkring.
donderdag 12 februari 2009 om 22:44
quote:Perel schreef op 11 februari 2009 @ 21:35:
Tientje, wat een mooie regel, het is er eentje om goed tot me door te laten dringen.
Ik ken je alleen van hier, maar ik geloof dat ik inmiddels zoveel van je heb 'gezien' dat ik me voor kan stellen dat je zomaar naadloos zou kunnen aansluiten bij mijn vriendenkring.
Wat een lief compliment, dankjewel! Ben blij dat je er wat aan hebt, dat hoopte ik ook
Voel je je een beetje beter?
Tientje, wat een mooie regel, het is er eentje om goed tot me door te laten dringen.
Ik ken je alleen van hier, maar ik geloof dat ik inmiddels zoveel van je heb 'gezien' dat ik me voor kan stellen dat je zomaar naadloos zou kunnen aansluiten bij mijn vriendenkring.
Wat een lief compliment, dankjewel! Ben blij dat je er wat aan hebt, dat hoopte ik ook
Voel je je een beetje beter?
donderdag 12 februari 2009 om 23:01
Perel ik weet niet hoe oud je ouders zijn, maar de generatie die voor mij kwam, (ook mijn ouders dus) kunnen hun gevoelens niet uiten. Ik weet dat mijn moeder veel verdriet heeft om bepaalde dingen maar erover praten doet ze niet.
We hebben samen een dochter verloren. Ik een kind van 11, zij een volwassen dochter van 45. Zij heeft bijna nooit over mijn dochtertje, haar kleinkind gesproken, bang dat ik haar verdriet kon zien. Ik weet dat dat de reden is. Ze schaamt zich om haar tranen. En ik dacht echt na het overlijden van mijn zusje, dat, nu wij hetzelfde hadden meegemaakt zij wel los zou komen. Maar nee hoor. Ik denk dat mijn moeder er niets aan kan doen, ze is zo opgevoed. Er niet over praten. De dood was iets wat stilgezwegen moest worden. Hoe veel dood geboren kindjes werden gewoon weggemoffeld in die tijd? Zonder dat de ouders het hadden gezien. Zelfs nu nog is er daardoor onvoorstelbaar veel verdriet. Ik heb me er bij neergelegd. Omdat ik mijn moeder niet meer kan veranderen. En ik denk dat het voor haar misschien veel moeilijker is dat ik me in kan denken.
Is het mogelijk dat jou ouders er ook vreselijk veel moeite mee hebben, maar dat ze zich gewoon groot houden om hun verdriet maar niet te zien?
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
We hebben samen een dochter verloren. Ik een kind van 11, zij een volwassen dochter van 45. Zij heeft bijna nooit over mijn dochtertje, haar kleinkind gesproken, bang dat ik haar verdriet kon zien. Ik weet dat dat de reden is. Ze schaamt zich om haar tranen. En ik dacht echt na het overlijden van mijn zusje, dat, nu wij hetzelfde hadden meegemaakt zij wel los zou komen. Maar nee hoor. Ik denk dat mijn moeder er niets aan kan doen, ze is zo opgevoed. Er niet over praten. De dood was iets wat stilgezwegen moest worden. Hoe veel dood geboren kindjes werden gewoon weggemoffeld in die tijd? Zonder dat de ouders het hadden gezien. Zelfs nu nog is er daardoor onvoorstelbaar veel verdriet. Ik heb me er bij neergelegd. Omdat ik mijn moeder niet meer kan veranderen. En ik denk dat het voor haar misschien veel moeilijker is dat ik me in kan denken.
Is het mogelijk dat jou ouders er ook vreselijk veel moeite mee hebben, maar dat ze zich gewoon groot houden om hun verdriet maar niet te zien?
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
