Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 5 december 2008 om 10:24
Elmer doordat jij denkt een ander te belasten rem je jezelf in je proces.
Als men er open voor staat dan belast je niemand.
Belangrijk is dat je sprongen maakt ook in je proces en anderen dat zien.
Ik heb voor mezelf wel bedacht dat ik er niet met al teveel mensen over spreek want dan krijg je dat je door de bomen het bos niet meer ziet en idd. bij sommige het gevoel teweeg brengt belastend te zijn.
Zovan hum heb je haar weer oid.
Kies 1á2 mensen uit die jou proces volgen/willen volgen ook.
Als men er open voor staat dan belast je niemand.
Belangrijk is dat je sprongen maakt ook in je proces en anderen dat zien.
Ik heb voor mezelf wel bedacht dat ik er niet met al teveel mensen over spreek want dan krijg je dat je door de bomen het bos niet meer ziet en idd. bij sommige het gevoel teweeg brengt belastend te zijn.
Zovan hum heb je haar weer oid.
Kies 1á2 mensen uit die jou proces volgen/willen volgen ook.
vrijdag 5 december 2008 om 14:30
Ev, wat fijn dat je mijn posting van gisteren herkent. Sensy, wat vind jij ervan wat er hier staat. Hoe is het nu met je? Heb bewondering voor je, voor je eerlijk willen zijn, voor gaan wat goed is.
EV, Ik heb gister je verhaal op dat andere topic gelezen en ik moet eerlijk zeggen dat ik heb zitten janken - ik begin nu bijna weer.
De onmacht, de lading op het moment dat je opkomt voor jezelf en je buitkomt voor de waarheid: er is meer aan de hand. Ik kan niet de last teruggeven, ik kan ze niet respecteren als ik blijf zwijgen. Dat je dat zo op kan breken.
Eerder die dag had ik het levensverhaal van een kennis van mij gehoord, en die heeft ook aardig wat meegemaakt. Dat verhaal van jou las ik daarna, en toen brak ik even. Wat kunnen mensen toch een hoop op hun bordje krijgen, hoe eenzaam kun je iemand maken... Soms is het voor mij niet te bevatten wat er op deze aardkloot gebeurt.
Face, (f)
Een fijne Sinterklaas allemaal!
EV, Ik heb gister je verhaal op dat andere topic gelezen en ik moet eerlijk zeggen dat ik heb zitten janken - ik begin nu bijna weer.
De onmacht, de lading op het moment dat je opkomt voor jezelf en je buitkomt voor de waarheid: er is meer aan de hand. Ik kan niet de last teruggeven, ik kan ze niet respecteren als ik blijf zwijgen. Dat je dat zo op kan breken.
Eerder die dag had ik het levensverhaal van een kennis van mij gehoord, en die heeft ook aardig wat meegemaakt. Dat verhaal van jou las ik daarna, en toen brak ik even. Wat kunnen mensen toch een hoop op hun bordje krijgen, hoe eenzaam kun je iemand maken... Soms is het voor mij niet te bevatten wat er op deze aardkloot gebeurt.
Face, (f)
Een fijne Sinterklaas allemaal!
vrijdag 5 december 2008 om 19:31
Hanke lief dat je het vraagt, ik lees hier sinds kort weer mee en ik moet zeggen dat het allemaal best heftig is. Het gaat goed met me maar ik weet dat ik ergens tegen een grens ben aangelopen. Kan het nog niet goed benoemen en laat het rustig rijpen. Ik leer veel van wat hier geschreven wordt, het leert me fases te herkennen. De openheid van Face bijvoorbeeld, die zet mij aan het denken. Hoe zij haar gedachten en strubbelingen opschrijft. Heb bewondering voor haar. Hanke, ik las ergens dat je therapievrij bent? Damn you're good! Gefeliciteerd, al weet ik niet of dat het juiste woord is. Hoe dan ook, ben blij voor je.
EV, je raakt mij ook met je verhaal. En het klopt wat je zegt, dat kan alleen als er iets in mij is om geraakt te worden. Het raken is overigens positief. Ik leef met je mee en doordat ik dingen herken, komen ze bij mij naar boven. Ik zoek door jou ook de confrontatie met mezelf. Dat geldt voor elke posting die ik lees en die mij raakt. Lezen, mijmeren, schrijven...allemaal mooi maar het werkt pas als je in contact met anderen staat. Dan gaat het proces echt werken. Dat andere is ter ondersteuning en soms zelfs ter ontspanning. Om even de processen te laten bezinken. Waar ik trouwens ineens aan moet denken als ik het heb over kracht halen uit de verhalen van anderen: dit is een gedeelte uit een speech van Nelson Mandela (oorspronkelijk van Marianne Willamson):
Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn ...
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn!
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein te maken,
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van god die in ons is, te openbaren.
Die is niet alleen maar in sommigen van ons, die is in iedereen!
En als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust andere mensen toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
EV, je raakt mij ook met je verhaal. En het klopt wat je zegt, dat kan alleen als er iets in mij is om geraakt te worden. Het raken is overigens positief. Ik leef met je mee en doordat ik dingen herken, komen ze bij mij naar boven. Ik zoek door jou ook de confrontatie met mezelf. Dat geldt voor elke posting die ik lees en die mij raakt. Lezen, mijmeren, schrijven...allemaal mooi maar het werkt pas als je in contact met anderen staat. Dan gaat het proces echt werken. Dat andere is ter ondersteuning en soms zelfs ter ontspanning. Om even de processen te laten bezinken. Waar ik trouwens ineens aan moet denken als ik het heb over kracht halen uit de verhalen van anderen: dit is een gedeelte uit een speech van Nelson Mandela (oorspronkelijk van Marianne Willamson):
Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn ...
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn!
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein te maken,
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van god die in ons is, te openbaren.
Die is niet alleen maar in sommigen van ons, die is in iedereen!
En als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust andere mensen toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
vrijdag 5 december 2008 om 19:41
Wat een ontwikkelingen weer hier. Ik heb alles gelezen, maar even geen wijze woorden bovenop alles wat er al staat. Voor allemaal een dikke .
Hier alles goed, lekker lang weekend voor de boeg. Ik ben bijna jarig en betrapte me erop dat ik aan mijn vader zat te denken. Zal ie nog wat gaan doen? E-mail, telefoon, post (alhoewel hij dit adres niet heeft, dan zullen de nieuwe bewoners van ons oude huis raar kijken, post van een vader...). Meestal is december de maand van laten we weer eens wat proberen, maar vorig jaar niet. Het is zo dubbel allemaal: ik wil hem nooit meer zien of spreken, dus hoop ik dat het stil blijft. Maar als het stil blijft bevestigt het wel weer dat ik voor hem niet de moeite waard ben. Tja, dat zal altijd wel een punt blijven...
In ieder geval een fijn weekend allemaal.
Oja, Witchke, laat je nog even wat van je horen? Is alles ok?
Hier alles goed, lekker lang weekend voor de boeg. Ik ben bijna jarig en betrapte me erop dat ik aan mijn vader zat te denken. Zal ie nog wat gaan doen? E-mail, telefoon, post (alhoewel hij dit adres niet heeft, dan zullen de nieuwe bewoners van ons oude huis raar kijken, post van een vader...). Meestal is december de maand van laten we weer eens wat proberen, maar vorig jaar niet. Het is zo dubbel allemaal: ik wil hem nooit meer zien of spreken, dus hoop ik dat het stil blijft. Maar als het stil blijft bevestigt het wel weer dat ik voor hem niet de moeite waard ben. Tja, dat zal altijd wel een punt blijven...
In ieder geval een fijn weekend allemaal.
Oja, Witchke, laat je nog even wat van je horen? Is alles ok?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 5 december 2008 om 20:14
Wat gebeurd er op deze aardkloot.
Vraag ik me ook af.
En dan heb ik het nog alleen even over mijzelf wat er mij overkomt laat staan alles er omheen.
En hier met jullie idd.
Sinds ik gestopt ben met de relatie GM vertrouw ik helemaal niemand meer.
Nog steeds niet,hoewel ik me hier veilig voel onder jullie.
Deze man zei mij nodig te zijn,hij heeft mij toch niet nodig en hoe langer ik met hem was hoe meer hij me zei in een schijnwereld te leven(zijn huwelijk).En dat bleef verkiezen.
En ik dacht hé?Werd er raarder en wantrouwender van.
Hoe kan iemand idd. bijv. dit soort fst.dgn. vieren met zijn gezin en mij de volgende dag zeggen ik was liever met jouw geweest.
Hoe kan iemand mij zeggen was ik maar 5wkn. met jou op dit pracht eiland.
Ik heb mezelf gehersenspoeld hiermee.
En nu langzaam beetje bij beetje klim ik omhoog.
Maar realiseer me dat mijn vertrouwen in mensen al vroeg geschaadt is en al de tijd al.
Komt dat door mezelf of door de mensen die ik toelaat?
Mijn ouders zijn mijn ouders maar zij waren wel mijn katalisator om te ontplooien tot iemand die er mag zijn iemand die gewaardeerd word iemand die lief gevonden word.
En doordat ik het niet goed meekreeg werd ik wie ik nu ben.
En dat wil ik anders en dat word ook anders maar het kost me een vermogen.Zeker nu ik een voor mij dierbaar iemand ben verloren,en bang voor wie ik nog meer verliezen zal.Dat maakt me bang.Vooral mijn ouders verliezen.Maar realiseer me ook daarbij dat ik het zonder hen heb te stellen en dat voelt dubbel, maar ook een opening om echt op eigen benen te staan en geen kind meer te zijn maar een volwassen mens die de werled van haar zelf goed wil leiden en niet meer gebroken.
Voel altijd die stille eenzaamheid in me.
En als iemand dan op mijn pad komt die het t.o. doet van wat ouders nalieten,en dat ziet aan me,mij meedeeld meid wat heb je meegemaakt,maar me vervolgens ook laat donderen?
Ik heb mezelf aardig/lief te vinden, dan pas kan ik weer mensen toelaten zonder verkeerde intenties maar omdat ik ben wie ik ben.
En niet wie ik graag wil zijn omwille van de ander opdat ik dan liefde/aandacht krijg.
Veel mensen leven oppervlakkig en laten geen emoties toe.
Dat is niet goed want ze voelen niets hebben zichzelf zo geblokt door wat ook maar.
Ik heb mezelf nooit geblokt maar bleeft steken op een moment waarvan ik dacht, hehe ik ben waar ik wezen wil.
Angst voor dat nieuwe weerhield me door te zetten en bleef erin.
En nu ben ik daar zo dood ongelukkig van geworden dat ik weer wat geluk wil.
En ik worstel en mijmer en denk en doe en de ene dag lukt het en de andere dag niet.
Maar ik kom er wel.
Mijn kracht pakt niemand van mij af.Maar het tegenovergestelde,mijn kwetsbaarheid, is mijn valkuil.
Daar balans in vinden is een hele klus.
En voor meerderen hier.
Het is fijn dat we elkaar hier kunnen helpen in deze processen.
Leren ook van elkaars verdriet maar ook kracht die sommigen ons toespreken.
liefs voor iedereen,
Sency mooi geschreven.
Vraag ik me ook af.
En dan heb ik het nog alleen even over mijzelf wat er mij overkomt laat staan alles er omheen.
En hier met jullie idd.
Sinds ik gestopt ben met de relatie GM vertrouw ik helemaal niemand meer.
Nog steeds niet,hoewel ik me hier veilig voel onder jullie.
Deze man zei mij nodig te zijn,hij heeft mij toch niet nodig en hoe langer ik met hem was hoe meer hij me zei in een schijnwereld te leven(zijn huwelijk).En dat bleef verkiezen.
En ik dacht hé?Werd er raarder en wantrouwender van.
Hoe kan iemand idd. bijv. dit soort fst.dgn. vieren met zijn gezin en mij de volgende dag zeggen ik was liever met jouw geweest.
Hoe kan iemand mij zeggen was ik maar 5wkn. met jou op dit pracht eiland.
Ik heb mezelf gehersenspoeld hiermee.
En nu langzaam beetje bij beetje klim ik omhoog.
Maar realiseer me dat mijn vertrouwen in mensen al vroeg geschaadt is en al de tijd al.
Komt dat door mezelf of door de mensen die ik toelaat?
Mijn ouders zijn mijn ouders maar zij waren wel mijn katalisator om te ontplooien tot iemand die er mag zijn iemand die gewaardeerd word iemand die lief gevonden word.
En doordat ik het niet goed meekreeg werd ik wie ik nu ben.
En dat wil ik anders en dat word ook anders maar het kost me een vermogen.Zeker nu ik een voor mij dierbaar iemand ben verloren,en bang voor wie ik nog meer verliezen zal.Dat maakt me bang.Vooral mijn ouders verliezen.Maar realiseer me ook daarbij dat ik het zonder hen heb te stellen en dat voelt dubbel, maar ook een opening om echt op eigen benen te staan en geen kind meer te zijn maar een volwassen mens die de werled van haar zelf goed wil leiden en niet meer gebroken.
Voel altijd die stille eenzaamheid in me.
En als iemand dan op mijn pad komt die het t.o. doet van wat ouders nalieten,en dat ziet aan me,mij meedeeld meid wat heb je meegemaakt,maar me vervolgens ook laat donderen?
Ik heb mezelf aardig/lief te vinden, dan pas kan ik weer mensen toelaten zonder verkeerde intenties maar omdat ik ben wie ik ben.
En niet wie ik graag wil zijn omwille van de ander opdat ik dan liefde/aandacht krijg.
Veel mensen leven oppervlakkig en laten geen emoties toe.
Dat is niet goed want ze voelen niets hebben zichzelf zo geblokt door wat ook maar.
Ik heb mezelf nooit geblokt maar bleeft steken op een moment waarvan ik dacht, hehe ik ben waar ik wezen wil.
Angst voor dat nieuwe weerhield me door te zetten en bleef erin.
En nu ben ik daar zo dood ongelukkig van geworden dat ik weer wat geluk wil.
En ik worstel en mijmer en denk en doe en de ene dag lukt het en de andere dag niet.
Maar ik kom er wel.
Mijn kracht pakt niemand van mij af.Maar het tegenovergestelde,mijn kwetsbaarheid, is mijn valkuil.
Daar balans in vinden is een hele klus.
En voor meerderen hier.
Het is fijn dat we elkaar hier kunnen helpen in deze processen.
Leren ook van elkaars verdriet maar ook kracht die sommigen ons toespreken.
liefs voor iedereen,
Sency mooi geschreven.
zaterdag 6 december 2008 om 16:45
EV, ik vind het ook niet erg dat het me wat deed, ik was eerder blij dat ik even ontlaadde. Ik vond het alleen wel moeilijk om direct op je te reageren omdat ik weet hoe moeilijk jij het vindt om 'zielig 'gevonden te worden. Stoot ik je af als ik medeleven laat zien, omdat je dat misschien teveel vindt? Vind je me betuttelend als ik je ptss expliciet benoem?
Ik wilde je niet confronteren met mijn rauwe emotie en heb er daarom een nachtje overheen laten gaan. Zelf heb ik in een ver verleden een aantal sessies psychodrama gehad en ook daar speelden dit soort verhalen/opstellingen. Ik heb zulk diep verdriet gezien, heb allerlei rollen voor anderen gespeeld. Dat ging prima, maar toen ik 'centraal' stond, blokkeerde ik volledig. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik hierover vertel.
Ik weet dus hoe heftig dit soort sessies zijn: hoe levend, bevend en vibrerend je je kunt voelen, hoeveel het de boel in beweging kan zetten.
Daarom kan ik me alleen maar achter de andere forummers scharen die het dapper van je vinden en trots op je zijn dat je jezelf 'centraal' hebt gezet. Chapeau!
Ik wilde je niet confronteren met mijn rauwe emotie en heb er daarom een nachtje overheen laten gaan. Zelf heb ik in een ver verleden een aantal sessies psychodrama gehad en ook daar speelden dit soort verhalen/opstellingen. Ik heb zulk diep verdriet gezien, heb allerlei rollen voor anderen gespeeld. Dat ging prima, maar toen ik 'centraal' stond, blokkeerde ik volledig. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik hierover vertel.
Ik weet dus hoe heftig dit soort sessies zijn: hoe levend, bevend en vibrerend je je kunt voelen, hoeveel het de boel in beweging kan zetten.
Daarom kan ik me alleen maar achter de andere forummers scharen die het dapper van je vinden en trots op je zijn dat je jezelf 'centraal' hebt gezet. Chapeau!
zaterdag 6 december 2008 om 17:03
Sensy, ik denk aan je. Ik hoop dat je broedperiode een vruchtbare tijd wordt.
Face, raar is dat he, dat het zo lang kan duren voor eindelijk het kwartje valt: ik moet het zelf doen. Ik kan niet blijven hopen op erkenning en liefde van mensen die het me niet kunnen geven, ook al zijn het de enige mensen van wie ik dat kan krijgen. En als je de hoop opgeeft en in plaats daarvan voor jezelf gaat zorgen, gaat er een hele wereld open. Wees verder idd heel alert op je grensen wat betreft werk. Je kids hebben je op dit moment ook echt nodig, het is niet goed om wat je nu opbouwt teniet te doen.
ik heb een fijne sinterklaas gehad, ook al was ik alleen thuis (vind mezelf best fijn gezelschap). Sinterklaas heeft aan me gedacht. Een heerlijke slaafvrije chocoladeletter werd door een bevriende piet in de bus gegooid, de gemeentepiet had gezorgd dat ik juist die dag een bericht over een extraatje van 50 euro binnenkreeg en de postpiet kwam me irischeques brengen, ik denk om me te bedanken voor wat ik voor de ukkies doe.
Ik voelde me al rijk, maar qua inkomen heb ik het niet breed - al weet ik genoeg te reserveren voor leuke dingen. Ik was zelf verbaasd over hoe blij ik was met deze extraatjes. Vrijheid, extra dingen kunnen doen! Dan realiseer je je pas hoe beperkend het soms kan werken.
Ben denk ik wel een kilootje zwaarder geworden door de banketstaaf en de pepernoten
Zusje, ik herken je gevoel. Geen behoefte aan gedoe van je pa, maar je ook gekwetst voelen als je genegeerd wordt. Laat je weten wanneer ik je (kort) mag toezingen?!
Face, raar is dat he, dat het zo lang kan duren voor eindelijk het kwartje valt: ik moet het zelf doen. Ik kan niet blijven hopen op erkenning en liefde van mensen die het me niet kunnen geven, ook al zijn het de enige mensen van wie ik dat kan krijgen. En als je de hoop opgeeft en in plaats daarvan voor jezelf gaat zorgen, gaat er een hele wereld open. Wees verder idd heel alert op je grensen wat betreft werk. Je kids hebben je op dit moment ook echt nodig, het is niet goed om wat je nu opbouwt teniet te doen.
ik heb een fijne sinterklaas gehad, ook al was ik alleen thuis (vind mezelf best fijn gezelschap). Sinterklaas heeft aan me gedacht. Een heerlijke slaafvrije chocoladeletter werd door een bevriende piet in de bus gegooid, de gemeentepiet had gezorgd dat ik juist die dag een bericht over een extraatje van 50 euro binnenkreeg en de postpiet kwam me irischeques brengen, ik denk om me te bedanken voor wat ik voor de ukkies doe.
Ik voelde me al rijk, maar qua inkomen heb ik het niet breed - al weet ik genoeg te reserveren voor leuke dingen. Ik was zelf verbaasd over hoe blij ik was met deze extraatjes. Vrijheid, extra dingen kunnen doen! Dan realiseer je je pas hoe beperkend het soms kan werken.
Ben denk ik wel een kilootje zwaarder geworden door de banketstaaf en de pepernoten
Zusje, ik herken je gevoel. Geen behoefte aan gedoe van je pa, maar je ook gekwetst voelen als je genegeerd wordt. Laat je weten wanneer ik je (kort) mag toezingen?!
zaterdag 6 december 2008 om 18:58
Ja EV, dat is nu wat je anders doet en dat is ook waar ik zo trots op ben: je laat nu de dingen zien die écht belangrijk zijn aan mensen die er wat mee kunnen. Die jou geloven, die belangrijk vinden dat het met jou goed gaat. Die willen luisteren naar wat je te vertellen hebt.
Maar het is ook heel kwetsend om te merken hoe anderen daar de fout mee in zijn gegaan, die jou letterlijk en figuurlijk in de kou en alleen gezet hebben, zo lang, al die jaren. Tot het voor jou gewoon werd.
Nu pas zie je dat jij niet gek was. Dat de ander, en je noemt nu je moeder, raar deed. En ook al heeft dat zo zijn redenen - dat heb je in de familieopstellingen gezien- dat neemt niet weg dat zij verantwoordelijk is voor haar gedrag en voor de gevolgen die dat voor jou gehad heeft.
Aan jou nu de taak om de kolerezooi op te ruimen. Ik ken het gevoel van onthutsing, de kou, het ongeloof. De neiging van je familie om het jouw probleem te maken, en niet te willen kijken naar hun eigen aandeel. Dat is enorm kwetsend. Het zet je apart. Maakt dat je denkt dat JIJ het probleem bent. Dat is niet zo. Maar het schudt je wel door elkaar als mensen - en je man begon daarmee- je opeens met respect gaan behandelen. Medeleven tonen. Onthutst zijn als je vertelt wat je allemaal hebt meegemaakt. Niet volgens hun eigen agenda handelen, maar onbaatzuchtig jou centraal zetten.
Hoewel haast niet te bevatten, doet dat ook pijn. Maakt angstig. Je wereldbeeld verandert. Datgene waar je altijd al naar gesnakt hebt: begrip, medemenselijkheid - dat krijg je nu. Wie is er nu gek? Wat doe je met de woede, die je al die tijd tegen jezelf gekeerd hebt? Hoe kun je boos zijn, maar ook het mens worden dat je zijn wilt? Kún je je wel veilig voelen in een wereld die je zo diep gekwetst heeft, ook al zijn je omstandigheden nu beter?
Wil je wel geloven dat het niet aan jou lag? Durf je dat?
Maar het is ook heel kwetsend om te merken hoe anderen daar de fout mee in zijn gegaan, die jou letterlijk en figuurlijk in de kou en alleen gezet hebben, zo lang, al die jaren. Tot het voor jou gewoon werd.
Nu pas zie je dat jij niet gek was. Dat de ander, en je noemt nu je moeder, raar deed. En ook al heeft dat zo zijn redenen - dat heb je in de familieopstellingen gezien- dat neemt niet weg dat zij verantwoordelijk is voor haar gedrag en voor de gevolgen die dat voor jou gehad heeft.
Aan jou nu de taak om de kolerezooi op te ruimen. Ik ken het gevoel van onthutsing, de kou, het ongeloof. De neiging van je familie om het jouw probleem te maken, en niet te willen kijken naar hun eigen aandeel. Dat is enorm kwetsend. Het zet je apart. Maakt dat je denkt dat JIJ het probleem bent. Dat is niet zo. Maar het schudt je wel door elkaar als mensen - en je man begon daarmee- je opeens met respect gaan behandelen. Medeleven tonen. Onthutst zijn als je vertelt wat je allemaal hebt meegemaakt. Niet volgens hun eigen agenda handelen, maar onbaatzuchtig jou centraal zetten.
Hoewel haast niet te bevatten, doet dat ook pijn. Maakt angstig. Je wereldbeeld verandert. Datgene waar je altijd al naar gesnakt hebt: begrip, medemenselijkheid - dat krijg je nu. Wie is er nu gek? Wat doe je met de woede, die je al die tijd tegen jezelf gekeerd hebt? Hoe kun je boos zijn, maar ook het mens worden dat je zijn wilt? Kún je je wel veilig voelen in een wereld die je zo diep gekwetst heeft, ook al zijn je omstandigheden nu beter?
Wil je wel geloven dat het niet aan jou lag? Durf je dat?
zaterdag 6 december 2008 om 19:44
EV, hier nog een . Het is allemaal heel moeilijk en pijnlijk nu voor je, maar ik vind het zo knap hoe je bezig bent. Ik ben trots op je en hoop dat je dat ook op jezelf kan zijn.
(En Hanke, nog twee nachtjes slapen, dan mag je uitbarsten in gezang )
(En Hanke, nog twee nachtjes slapen, dan mag je uitbarsten in gezang )
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 6 december 2008 om 21:38
Elmer wat heb je veel te dragen/te verwerken,
Ik nog 1 nachtje.
Vandaag iedereen gezien weer met moeders verjaarsviering.(9dec).
Zus 8 dec en ik dus jawel de 7de.
Morgen zal dubbel zijn,geen telefoon meer van vader.
De eerste keer...
Ja Hanke de kwartjes vallen en sta weer op.Om niet zelf meer te vallen.
Ik nog 1 nachtje.
Vandaag iedereen gezien weer met moeders verjaarsviering.(9dec).
Zus 8 dec en ik dus jawel de 7de.
Morgen zal dubbel zijn,geen telefoon meer van vader.
De eerste keer...
Ja Hanke de kwartjes vallen en sta weer op.Om niet zelf meer te vallen.
zondag 7 december 2008 om 08:23
Hoi zusje,dankjewel,
Nee ik ga niets bijzonders doen.
Gister iedereen gezien en was ook gister beetje visite voor mij en voor mijn zus (ook kadootjes gekregen)die is morgen jarig gelijk met jou dus.
Gewoon rustig dagje dit jaar.
Ook gewoon behoefte aan.Heb Pap in gedachten.
Het is voor mij toch geheel onwerkelijk en denk dat hij gewoon thuis zit in zijn stoel.Zal wel te maken hebben dat we elkaar niet vaak zagen.
Voor het eerst ook geen GM, al kwam hij niet echt! langs maar even snelsnel feliciteren.Ik wilde nooit iets van hem aannemen.Hij stond erop..Ik heb altijd geweigerd.
Haal wat lekkers in huis(koopzondag) voor mij en de kinderen en that;s it.
Nee ik ga niets bijzonders doen.
Gister iedereen gezien en was ook gister beetje visite voor mij en voor mijn zus (ook kadootjes gekregen)die is morgen jarig gelijk met jou dus.
Gewoon rustig dagje dit jaar.
Ook gewoon behoefte aan.Heb Pap in gedachten.
Het is voor mij toch geheel onwerkelijk en denk dat hij gewoon thuis zit in zijn stoel.Zal wel te maken hebben dat we elkaar niet vaak zagen.
Voor het eerst ook geen GM, al kwam hij niet echt! langs maar even snelsnel feliciteren.Ik wilde nooit iets van hem aannemen.Hij stond erop..Ik heb altijd geweigerd.
Haal wat lekkers in huis(koopzondag) voor mij en de kinderen en that;s it.
zondag 7 december 2008 om 09:01
Een vroege vogel idd. Mijn interne wekker is wat overactief helaas, uitslapen heb ik al jaren niet gedaan. Ben vannacht pas om 1.30 uur gaan slapen en wordt dan toch netjes om 7.30 uur wakker...
We hebben hier nog een aantal films staan die we willen kijken, dus als Lief straks op is (die kan wel uitslapen, de lucky bastard ) gaan we er lekker een kleine filmmarathon van maken.
We hebben hier nog een aantal films staan die we willen kijken, dus als Lief straks op is (die kan wel uitslapen, de lucky bastard ) gaan we er lekker een kleine filmmarathon van maken.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 7 december 2008 om 09:58
zondag 7 december 2008 om 10:03
