Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 23 juni 2008 om 21:12
Het doet nu trouwens vooral zo'n pijn omdat de sluizen opengegaan zijn een tijdje terug geloof ik. Alles wat ik aan verdriet naar binnen heb geslikt mijn hele jeugd komt eruit, steeds een beetje meer. En het blijkt zoveel te zijn. Ongelooflijk wat een mens allemaal aan verdriet in zich kan hebben.
Het gevoel dat mijn bestaan niets betekende, dat ik er beter niet had kunnen zijn is in volledige zwaarte op me neergeknald. Omdat ik het nu aankan, omdat ik nu wel eigenwaarde en liefde voor mijzelf heb. Dus het lukt me wel, ik kom er doorheen. Maar ohhh... au au au wat doet het een pijn. Hrmph.
Het gevoel dat mijn bestaan niets betekende, dat ik er beter niet had kunnen zijn is in volledige zwaarte op me neergeknald. Omdat ik het nu aankan, omdat ik nu wel eigenwaarde en liefde voor mijzelf heb. Dus het lukt me wel, ik kom er doorheen. Maar ohhh... au au au wat doet het een pijn. Hrmph.
maandag 23 juni 2008 om 21:19
Ik ben er ook weer, net als jullie even andere dingen gedaan.
Ik vind het knap van jullie Perel en Feliciaatje, dat jullie nog steeds zoveel rekening kunnen houden met. Ondanks dat het zo moeilijk blijft. Toch contact houden omdat ze anders zo eenzaam is en het zo belangrijk voor haar is. En de kinderen meenemen omdat ze daar zo van opbloeien. Daar heb ik bewondering voor. Maar tegelijktijdig voel ik me een verbitterd vrouwtje, omdat ikzelf weiger rekening te houden met.
En jij setter, komt echt heel sterk over. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze 100% zichzelf zijn!
O ja, ik moest nog updaten over de mails he. Ik heb er niet meer aan gedacht. De laatste mails zijn van 11 en 13 juni. Een wederantwoord op mijn mail terug aan haar. Met uitleg erin waarom ze toendertijd zo koel reageerden op onze samenwoonplannen (iets wat mij echt heel erg dwars heeft gezeten). Dat had eigenlijk niets met mij of ons samenwonen te maken, maar meer met de autisme van mijn vriend. Hij is kwetsbaar in veranderingen en dit zou natuurlijk een enorme verandering zijn. En verhuizen naar een andere stad en samenwonen. Maar goed, als daar direct iets over gezegd was, dan had ze ook geweten dat ik het daar juist moeilijker mee had dan hij. En dat we juist omdat we allebei kwetsbaar zijn, overal rekening mee gehouden hadden in onze plannen waar zij zich zo tegen verzette omdat ze het te "groot" vonden. (wij wilden bijvoorbeeld een huis met minstens twee slaapkamers, zodat een van ons zich altijd terug zou kunnen trekken, maar zij zagen daarin alleen maar meer onderhoud, meer schoonmaken en meer kosten) Ondertussen heeft ze zich (met goedkeuring) aangemeld op een van mijn andere fora, een besloten gebeuren. Mijn vriend is ook jarig geweest, waarbij we met het gezin voetbal hebben gekeken. Allemaal wel gezellig eigenlijk!
Kent iemand van jullie overigens de boeken van de jongens Pelzer? R. Pelzer heeft twee boeken geschreven "Ik ben niet slecht" en "Mijn moeders prooi". Zijn broertje heeft "ik heb geen thuis" geschreven. R. Pelzer schrijft over de mishandelingen door zijn moeder. En in het tweede boek over zijn weg naar volwassenheid met zo'n achtergrond. Zijn broertje is gaan schrijven over het moment dat hij uit huis geplaatst werd en van pleeggezin naar pleeggezin. Ik heb de eerste besteld, hij ligt al even op de bank maar ik ben nog niet begonnen omdat het zo'n tranentrekker is en ik door drukte op het werk enorm moe ben. Die Dave schrijft nu overigens ook zelfhulp-boeken over hoe je je eigen leven in handen moet nemen. http://www.davepelzer.com/ http://en.wikipedia.org/wiki/Dave_Pelzer
Ik vind het knap van jullie Perel en Feliciaatje, dat jullie nog steeds zoveel rekening kunnen houden met. Ondanks dat het zo moeilijk blijft. Toch contact houden omdat ze anders zo eenzaam is en het zo belangrijk voor haar is. En de kinderen meenemen omdat ze daar zo van opbloeien. Daar heb ik bewondering voor. Maar tegelijktijdig voel ik me een verbitterd vrouwtje, omdat ikzelf weiger rekening te houden met.
En jij setter, komt echt heel sterk over. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze 100% zichzelf zijn!
O ja, ik moest nog updaten over de mails he. Ik heb er niet meer aan gedacht. De laatste mails zijn van 11 en 13 juni. Een wederantwoord op mijn mail terug aan haar. Met uitleg erin waarom ze toendertijd zo koel reageerden op onze samenwoonplannen (iets wat mij echt heel erg dwars heeft gezeten). Dat had eigenlijk niets met mij of ons samenwonen te maken, maar meer met de autisme van mijn vriend. Hij is kwetsbaar in veranderingen en dit zou natuurlijk een enorme verandering zijn. En verhuizen naar een andere stad en samenwonen. Maar goed, als daar direct iets over gezegd was, dan had ze ook geweten dat ik het daar juist moeilijker mee had dan hij. En dat we juist omdat we allebei kwetsbaar zijn, overal rekening mee gehouden hadden in onze plannen waar zij zich zo tegen verzette omdat ze het te "groot" vonden. (wij wilden bijvoorbeeld een huis met minstens twee slaapkamers, zodat een van ons zich altijd terug zou kunnen trekken, maar zij zagen daarin alleen maar meer onderhoud, meer schoonmaken en meer kosten) Ondertussen heeft ze zich (met goedkeuring) aangemeld op een van mijn andere fora, een besloten gebeuren. Mijn vriend is ook jarig geweest, waarbij we met het gezin voetbal hebben gekeken. Allemaal wel gezellig eigenlijk!
Kent iemand van jullie overigens de boeken van de jongens Pelzer? R. Pelzer heeft twee boeken geschreven "Ik ben niet slecht" en "Mijn moeders prooi". Zijn broertje heeft "ik heb geen thuis" geschreven. R. Pelzer schrijft over de mishandelingen door zijn moeder. En in het tweede boek over zijn weg naar volwassenheid met zo'n achtergrond. Zijn broertje is gaan schrijven over het moment dat hij uit huis geplaatst werd en van pleeggezin naar pleeggezin. Ik heb de eerste besteld, hij ligt al even op de bank maar ik ben nog niet begonnen omdat het zo'n tranentrekker is en ik door drukte op het werk enorm moe ben. Die Dave schrijft nu overigens ook zelfhulp-boeken over hoe je je eigen leven in handen moet nemen. http://www.davepelzer.com/ http://en.wikipedia.org/wiki/Dave_Pelzer
dinsdag 24 juni 2008 om 16:25
Felicia, als jij schrijft dat je het gevoel hebt dat je er niet had mogen zijn, dan gaat dat dwars door me heen. Vind ik zó erg. Is het wel eens zo dat je er ook niet wíl zijn zelf, of heb je daar nooit last van gehad? Als die vraag te confronterend is dan spijt het me, ik wil je natuurlijk geen verdriet doen. Ik vraag het omdat ik dat zelf wel heel erg heb gehad, niet door mijn ouders maar door het waardeloze gevoel wat ik over mezelf had.
Wat staat de hang naar jouw gezelschap trouwens haaks op de eenzaamheid van jouw moeder die jij dus af en toe opvult met jouw aanwezigheid. Ik bedoel, jouw bestaan heeft alleen voor je moeder daarom al nut. Snap je wat ik bedoel? Ze heeft je vroeger het gevoel gegeven dat je er niet mocht zijn maar plukt wel de vruchten van jouw bestaan nu. Ze zou oprecht eenzaam zijn als jij er niet was schreef je.
Ik vind het zo dapper dat je je dat realiseert, dat je je dat aantrekt ook. Ik had het zo logisch gevonden als je dat niet had gedaan namelijk.
Wat staat de hang naar jouw gezelschap trouwens haaks op de eenzaamheid van jouw moeder die jij dus af en toe opvult met jouw aanwezigheid. Ik bedoel, jouw bestaan heeft alleen voor je moeder daarom al nut. Snap je wat ik bedoel? Ze heeft je vroeger het gevoel gegeven dat je er niet mocht zijn maar plukt wel de vruchten van jouw bestaan nu. Ze zou oprecht eenzaam zijn als jij er niet was schreef je.
Ik vind het zo dapper dat je je dat realiseert, dat je je dat aantrekt ook. Ik had het zo logisch gevonden als je dat niet had gedaan namelijk.
dinsdag 24 juni 2008 om 16:30
dinsdag 24 juni 2008 om 16:42
dinsdag 24 juni 2008 om 17:14
Lieve Viva-forumsters,
Ik ben eigenlijk altijd een van die stille meelees-forumsters, die af en toe ergens een post plaatst. Eigenlijk lees ik nog het meest topics als deze...
Ik lees sinds het begin van dit topic met jullie mee... Wat zijn jullie sterke vrouwen! Ongelooflijk hoe jullie met deze kwesties omgaan en hoe jullie dit ook allemaal goed onder woorden kunnen brengen.
Ik kan me erg goed identificeren met het verhaal van Feliciaatje... Ben alleen bang dat als ik mijn hele verhaal hier plaats, dat het dan te herkenbaar kan worden...
Ik heb al ruim twee jaar geen contact meer met mijn ouders. Het gekke is, dat het nog niet eens de manier was waarop ze mij behandelden, dat was ik al gewend. De bom is pas gebarsten nadat ze ook mijn man op dezelfde manier gingen behandelen als ze mij (en mijn broer) behandelden. Toen knapte er iets...
Ik wil jullie graag bedanken voor jullie verhalen op dit forum. Gek genoeg helpt het me door deze te lezen...
Ik ben eigenlijk altijd een van die stille meelees-forumsters, die af en toe ergens een post plaatst. Eigenlijk lees ik nog het meest topics als deze...
Ik lees sinds het begin van dit topic met jullie mee... Wat zijn jullie sterke vrouwen! Ongelooflijk hoe jullie met deze kwesties omgaan en hoe jullie dit ook allemaal goed onder woorden kunnen brengen.
Ik kan me erg goed identificeren met het verhaal van Feliciaatje... Ben alleen bang dat als ik mijn hele verhaal hier plaats, dat het dan te herkenbaar kan worden...
Ik heb al ruim twee jaar geen contact meer met mijn ouders. Het gekke is, dat het nog niet eens de manier was waarop ze mij behandelden, dat was ik al gewend. De bom is pas gebarsten nadat ze ook mijn man op dezelfde manier gingen behandelen als ze mij (en mijn broer) behandelden. Toen knapte er iets...
Ik wil jullie graag bedanken voor jullie verhalen op dit forum. Gek genoeg helpt het me door deze te lezen...
dinsdag 24 juni 2008 om 17:39
Hai Artemis,
Wat een prachtige nickname en wat een mooie avatar heb je gekozen. Alleen al daarom zou je meer moeten posten, zodat we je meer zouden zien
Ik ben alleen maar sympathisant van de dames hier maar toch wil ik me even tot je richten. Als je er behoefte aan hebt om te schrijven zou je dat dan kunnen zonder al te veel details te onthullen? Als je bang bent voor herkenning moet je het niet doen hoor maar we lezen je graag durf ik namens alle schrijvenden hier te zeggen.
Wat fijn dat het je helpt om hier te lezen. Wat ontzettend mooi dat de geweldige vrouwen hier ook op jou een positief effect hebben.
Een (f) voor jou ook!
Wat een prachtige nickname en wat een mooie avatar heb je gekozen. Alleen al daarom zou je meer moeten posten, zodat we je meer zouden zien
Ik ben alleen maar sympathisant van de dames hier maar toch wil ik me even tot je richten. Als je er behoefte aan hebt om te schrijven zou je dat dan kunnen zonder al te veel details te onthullen? Als je bang bent voor herkenning moet je het niet doen hoor maar we lezen je graag durf ik namens alle schrijvenden hier te zeggen.
Wat fijn dat het je helpt om hier te lezen. Wat ontzettend mooi dat de geweldige vrouwen hier ook op jou een positief effect hebben.
Een (f) voor jou ook!
dinsdag 24 juni 2008 om 19:49
Leo, je maakt me verlegen!
Artemis, wat fijn dat je er iets aan hebt! Leo heeft gelijk, we lezen je verhaal graag. Als je niet over de gebeurtenissen wilt vertellen, kun je dan misschien vertellen welke gevoelens ze in je hebben opgeroepen en hoe dat heeft doorgewerkt in je leven? Ik vind het mooi (als ik je goed begrijp) dat de liefde voor je man je de ogen geopend heeft wat betreft het gedrag van je ouders.
En hoe is de relatie met je broer? Kunnen jullie steun vinden bij elkaar?
Een (f) voor jou.
Artemis, wat fijn dat je er iets aan hebt! Leo heeft gelijk, we lezen je verhaal graag. Als je niet over de gebeurtenissen wilt vertellen, kun je dan misschien vertellen welke gevoelens ze in je hebben opgeroepen en hoe dat heeft doorgewerkt in je leven? Ik vind het mooi (als ik je goed begrijp) dat de liefde voor je man je de ogen geopend heeft wat betreft het gedrag van je ouders.
En hoe is de relatie met je broer? Kunnen jullie steun vinden bij elkaar?
Een (f) voor jou.
dinsdag 24 juni 2008 om 21:33
Wat zijn jullie een ontzettende lieverds! Ik zit hier gewoon een klein traantje weg te pinken...
Ik zal proberen mijn verhaal hier neer te zetten...
Toen mijn broer en ik klein waren, was mijn moeder niet veel thuis. Vaak moesten we onze lunchpauze van school in de schuur doorbrengen, totdat zij thuis was. Als ze wel thuis was, waren er vaak vreemde mannen over de vloer. Veel later begreep ik pas, dat mijn moeder voor geld met andere mannen naar bed ging. Eigenlijk weet ik tot op de dag van vandaag niet of mijn vader hier vanaf weet.
Mijn vader en moeder hebben altijd allebei 'losse handen' gehad, tegen ons als kinderen, maar ook mijn vader tegenover mijn moeder. Er werd bij ons thuis niet veel uitgepraat, zij hadden altijd gelijk. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat dit de manier was in een relatie.
Op een gegeven moment verhuisden we, en vanaf dat moment kan ik me ook niet meer herinneren dat er nog andere mannen over de vloer kwamen.
In mijn pubertijd was ik (volgens mij) een erg makkelijk kind. Nooit een grote mond, want dat had ik al snel afgeleerd. Mijn broer daarentegen was erg anders. Altijd een weerwoord... Misschien dat ik daarom ook wel zo makkelijk was, ik zag wat er met mijn broer gebeurde als er de zaken niet gingen zoals mijn ouders het wilden. Mijn broer was dan ook snel het huis uit. Later hebben mijn broer en ik het hier nog over gehad, en hij vindt het nog steeds erg dat hij mij daar alleen heeft achter gelaten.
Nadat ik nog als enige kind thuis was, kreeg ik de volle lading over me heen. Niet alleen het gescheld, maar ook de zelfmoordneigingen van mijn moeder. Als zij een klankboord nodig had, vertelde ze alles aan mij. Ook de dingen die je absoluut niet van je ouders wil weten, en die geen enkele ouder aan hun kind zou horen te vertellen... Mijn moeder had een alcoholprobleem. Er was geen kamer in huis waar ze geen fles drank had staan, voor mocht ze het nodig hebben.
Ik denk dat ik 18 was toen ik op een gegeven moment thuis kwam en mijn moeder met een fles drank en een pot pillen.
Niet veel later ben ik zelf het huis uit gegaan.
Mijn moeder heeft vele affaires gehad, waarvoor ze wilde dat ik zou liegen. Gelukkig heb ik het nooit zover laten komen dat er ook maar een leugen over mijn lippen kwam tegen mijn vader hierover. Ik denk ook niet dat hij ooit door heeft gehad wat er op dat vlak speelde.
Ondanks dat ik het huis uit was, bleven de beledigingen die al waren begonnen in mijn jeugd komen. Ik was te dik, nergens goed voor. Nog steeds heb ik moeite met eten.
Als ik een afspraak had met mijn ouders, had ik van te voren, tijdens en na de afspraak migraine. Ik maakte me zo druk... Altijd de eisen die gesteld werden, de manier waarop ik volgens hun moest leven, het constante commentaar. Nooit was het eens zomaar gezellig, er was altijd een 'maar'. De verwachtingen die zij voor mijn leven hadden, kwamen helaas niet overeen met die van mij. Nog meer druk...
Ik geef graag zonder iets terug te verwachten. Kadootjes waren ook nooit zonder een eis. Je kon altijd verwachten dat je iets moest inleveren.
Dit is niet het complete verhaal, ik zou pagina's kunnen vullen. Al deze dingen kon ik hebben, wegdrukken, ik was sterk genoeg...
Op een gegeven moment kwam er commentaar op mijn man. Mijn man werkt hard voor onze toekomst, hij draagt mij op handen en zal nooit zijn stem tegen mij verheffen. We houden zo ongelooflijk veel van elkaar... Ik kan er niet tegen als iemand hem pijn doet.
Is dat niet vreemd? Mezelf heb ik al deze jaren nooit beschermt, maar zodra mijn ouders tegen hem begonnen, brak er iets in me. Eigenlijk zag ik toen pas wat een destructieve mensen het zijn. En toen kon ik het niet meer. Ik kon geen contact meer met ze onderhouden. Na wat ze mijn man hebben aangedaan, wat ik hier niet kan neerzetten, want dat is echt een heel specifieke situatie.
Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik iemand anders dan mijn broer (die de allerliefste van de hele wereld is) of mijn man hierover vertel. Ik zit dit verhaal met trillende handen te typen.
Ik hoop dat jullie nog een beetje wijs uit mijn verhaal worden. Ik heb het maar zo opgeschreven als het in mij opkwam, maar kan me zo voorstellen dat het een beetje chaotisch kan overkomen.
Voor nu stop ik er even mee, er komt weer zoveel naar boven...
(f)
Ik zal proberen mijn verhaal hier neer te zetten...
Toen mijn broer en ik klein waren, was mijn moeder niet veel thuis. Vaak moesten we onze lunchpauze van school in de schuur doorbrengen, totdat zij thuis was. Als ze wel thuis was, waren er vaak vreemde mannen over de vloer. Veel later begreep ik pas, dat mijn moeder voor geld met andere mannen naar bed ging. Eigenlijk weet ik tot op de dag van vandaag niet of mijn vader hier vanaf weet.
Mijn vader en moeder hebben altijd allebei 'losse handen' gehad, tegen ons als kinderen, maar ook mijn vader tegenover mijn moeder. Er werd bij ons thuis niet veel uitgepraat, zij hadden altijd gelijk. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat dit de manier was in een relatie.
Op een gegeven moment verhuisden we, en vanaf dat moment kan ik me ook niet meer herinneren dat er nog andere mannen over de vloer kwamen.
In mijn pubertijd was ik (volgens mij) een erg makkelijk kind. Nooit een grote mond, want dat had ik al snel afgeleerd. Mijn broer daarentegen was erg anders. Altijd een weerwoord... Misschien dat ik daarom ook wel zo makkelijk was, ik zag wat er met mijn broer gebeurde als er de zaken niet gingen zoals mijn ouders het wilden. Mijn broer was dan ook snel het huis uit. Later hebben mijn broer en ik het hier nog over gehad, en hij vindt het nog steeds erg dat hij mij daar alleen heeft achter gelaten.
Nadat ik nog als enige kind thuis was, kreeg ik de volle lading over me heen. Niet alleen het gescheld, maar ook de zelfmoordneigingen van mijn moeder. Als zij een klankboord nodig had, vertelde ze alles aan mij. Ook de dingen die je absoluut niet van je ouders wil weten, en die geen enkele ouder aan hun kind zou horen te vertellen... Mijn moeder had een alcoholprobleem. Er was geen kamer in huis waar ze geen fles drank had staan, voor mocht ze het nodig hebben.
Ik denk dat ik 18 was toen ik op een gegeven moment thuis kwam en mijn moeder met een fles drank en een pot pillen.
Niet veel later ben ik zelf het huis uit gegaan.
Mijn moeder heeft vele affaires gehad, waarvoor ze wilde dat ik zou liegen. Gelukkig heb ik het nooit zover laten komen dat er ook maar een leugen over mijn lippen kwam tegen mijn vader hierover. Ik denk ook niet dat hij ooit door heeft gehad wat er op dat vlak speelde.
Ondanks dat ik het huis uit was, bleven de beledigingen die al waren begonnen in mijn jeugd komen. Ik was te dik, nergens goed voor. Nog steeds heb ik moeite met eten.
Als ik een afspraak had met mijn ouders, had ik van te voren, tijdens en na de afspraak migraine. Ik maakte me zo druk... Altijd de eisen die gesteld werden, de manier waarop ik volgens hun moest leven, het constante commentaar. Nooit was het eens zomaar gezellig, er was altijd een 'maar'. De verwachtingen die zij voor mijn leven hadden, kwamen helaas niet overeen met die van mij. Nog meer druk...
Ik geef graag zonder iets terug te verwachten. Kadootjes waren ook nooit zonder een eis. Je kon altijd verwachten dat je iets moest inleveren.
Dit is niet het complete verhaal, ik zou pagina's kunnen vullen. Al deze dingen kon ik hebben, wegdrukken, ik was sterk genoeg...
Op een gegeven moment kwam er commentaar op mijn man. Mijn man werkt hard voor onze toekomst, hij draagt mij op handen en zal nooit zijn stem tegen mij verheffen. We houden zo ongelooflijk veel van elkaar... Ik kan er niet tegen als iemand hem pijn doet.
Is dat niet vreemd? Mezelf heb ik al deze jaren nooit beschermt, maar zodra mijn ouders tegen hem begonnen, brak er iets in me. Eigenlijk zag ik toen pas wat een destructieve mensen het zijn. En toen kon ik het niet meer. Ik kon geen contact meer met ze onderhouden. Na wat ze mijn man hebben aangedaan, wat ik hier niet kan neerzetten, want dat is echt een heel specifieke situatie.
Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik iemand anders dan mijn broer (die de allerliefste van de hele wereld is) of mijn man hierover vertel. Ik zit dit verhaal met trillende handen te typen.
Ik hoop dat jullie nog een beetje wijs uit mijn verhaal worden. Ik heb het maar zo opgeschreven als het in mij opkwam, maar kan me zo voorstellen dat het een beetje chaotisch kan overkomen.
Voor nu stop ik er even mee, er komt weer zoveel naar boven...
(f)
dinsdag 24 juni 2008 om 21:44
O lieve dappere Artemis.....
Voor je man kon je wel opkomen, voor jezelf niet. Dat zie je zo vaak gebeuren met kinderen/mensen die het niet fijn hadden thuis, dat ze voor zichzelf geen paal en perk kunnen stellen maar wel voor een ander. Wat dapper dat je je los hebt gemaakt. Wat goed dat je hebt gekozen voor je liefde. Is je man ook degene die je leerde liefhebben of waren er ook andere liefhebbenden in je omgeving? Ben je wel geknuffeld ooit vroeger? Door oma's, tantes of andere familieleden?
De vrouwen hier zijn allemaal zoals jij, dat heb je gelezen he?
Hoe is de band met je broer nu? Kunnen jullie elkaar helpen? Praten jullie over vroeger?
ik snap dat je pagina's vol zou kunnen schrijven en dat dat niet kan vanwege de herkenning, ik vind het al heel stoer dat je je ingekorte verhaal hebt gedaan.
(f)
Voor je man kon je wel opkomen, voor jezelf niet. Dat zie je zo vaak gebeuren met kinderen/mensen die het niet fijn hadden thuis, dat ze voor zichzelf geen paal en perk kunnen stellen maar wel voor een ander. Wat dapper dat je je los hebt gemaakt. Wat goed dat je hebt gekozen voor je liefde. Is je man ook degene die je leerde liefhebben of waren er ook andere liefhebbenden in je omgeving? Ben je wel geknuffeld ooit vroeger? Door oma's, tantes of andere familieleden?
De vrouwen hier zijn allemaal zoals jij, dat heb je gelezen he?
Hoe is de band met je broer nu? Kunnen jullie elkaar helpen? Praten jullie over vroeger?
ik snap dat je pagina's vol zou kunnen schrijven en dat dat niet kan vanwege de herkenning, ik vind het al heel stoer dat je je ingekorte verhaal hebt gedaan.
(f)
dinsdag 24 juni 2008 om 22:15
Wat een lieve reacties. En wat een mooi plaatje Leo, ik was er even stil van.
Fijn dat je nu begrijpt dat de reacties van je schoonmoeder niets met jou als persoon te maken hadden maar puur praktische zorgen Spammie. En ik begrijp heel goed dat je geen rekening wil houden met, het is ook moeilijk wanneer je dat nooit hebt teruggekregen. Je moet doen wat voor jou het beste voelt, zonder schuldgevoel. Je beschermt jezelf, dat is zo logisch na alles wat je hebt meegemaakt.
En ik heb jaren geleefd met het gevoel dat ik er niet wou zijn Leo. Vanaf heel jong al. Ik voelde me idd ook waardeloos. En toch, er zit iets in me wat bleef tekenen en schilderen, schrijven, dromen, leven. Wat me overviel met diepe gevoelens van geluk, vervulling door de schoonheid van de wereld. Die passie valt niet te doven. Het is een paar jaar kantje boord geweest. Totdat ik besefte dat ik een paar mooie dingen in me had en dat ik ze aan het verspillen was. Dat ze verspild zouden zijn als ik er een eind aan maakte. Niet dat het belangrijk is wat ik doe maar ik ben er toch, laat ik er dan ook wat mee doen.
Dat is een gevecht. Ik zie hetzelfde bij mijn zussen. Het is niet eens dat we stimulans en trots hebben gemist van onze ouders, we zijn actief met de grond gelijk gemaakt, telkens weer. Vreemd besef, een ouder die haar kinderen doelbewust vleugellam maakt. Het gaat steeds beter. Het gekke is dat ik de afgelopen tijd regelmatig dingen heb gedaan waar ik onzeker over was. En dat ik niet eens zozeer stuk loop op de faalangst maar vooral het verlangen naar onzichtbaar zijn. Ik geef er niet aan toe maar dat is best vermoeiend.
En ik begrijp de opmerking over dat mijn bestaan toch nut heeft voor mijn moeder, vind ik lief van je dat je dat zegt. En toch is het niet zo denk ik, omdat ik niet mijzelf kan zijn bij haar. Ik vervul een functie, ik word gebruikt, zo is het altijd geweest. Nu ben ik daar heel kritisch in, ik hou mijn grenzen scherp in de gaten. Maar ik besef dat ik als persoon los van haar voor haar niet besta. Een verlengstuk van haarzelf en dus een illusie.
Net zo goed als mijn man en kind bijv voor haar obstakels zijn in haar beleving, zij hebben prioriteit en dat weet ze ergens heel goed. Dat kan ze in feite niet verkroppen. Dat uit zich weer in in bepaalde dingen zoals dat ze niet rekening wil houden met mijn dochter. Mijn dochter is ook bang van haar en terecht. Ik bescherm mijn meisje, mijn moeder ziet haar haast nooit. En dat vindt ze prima, dan heeft ze me langer voor zichzelf wanneer we op stap gaan. Ze weet dat als ze rotopmerkingen maakt over mijn gezin, ze "straf" krijgt, nl dat ik er wat van zeg en langer geen contact zoek. In haar ogen reageer ik dan overdreven en overgevoelig maar ze weet het ondertussen wel. Daar is ze voorzichtiger mee geworden.
Zit ik weer zo'n enorme lap tekst te tikken. Het is goed om erover te schrijven maar ik vind het vervelend voor jullie dat ik het niet wat beknopter kan haha.
En wat dapper van je Artemis dat je het opgeschreven hebt, ik heb vaker ook zo, trillend en overweldigd door de emoties, zitten schrijven. En dan twijfelen of je het wel moet posten. Goed van je dat je dat toch gedaan hebt .
Iedereen zo bedankt voor de lieve betrokkenheid.
Fijn dat je nu begrijpt dat de reacties van je schoonmoeder niets met jou als persoon te maken hadden maar puur praktische zorgen Spammie. En ik begrijp heel goed dat je geen rekening wil houden met, het is ook moeilijk wanneer je dat nooit hebt teruggekregen. Je moet doen wat voor jou het beste voelt, zonder schuldgevoel. Je beschermt jezelf, dat is zo logisch na alles wat je hebt meegemaakt.
En ik heb jaren geleefd met het gevoel dat ik er niet wou zijn Leo. Vanaf heel jong al. Ik voelde me idd ook waardeloos. En toch, er zit iets in me wat bleef tekenen en schilderen, schrijven, dromen, leven. Wat me overviel met diepe gevoelens van geluk, vervulling door de schoonheid van de wereld. Die passie valt niet te doven. Het is een paar jaar kantje boord geweest. Totdat ik besefte dat ik een paar mooie dingen in me had en dat ik ze aan het verspillen was. Dat ze verspild zouden zijn als ik er een eind aan maakte. Niet dat het belangrijk is wat ik doe maar ik ben er toch, laat ik er dan ook wat mee doen.
Dat is een gevecht. Ik zie hetzelfde bij mijn zussen. Het is niet eens dat we stimulans en trots hebben gemist van onze ouders, we zijn actief met de grond gelijk gemaakt, telkens weer. Vreemd besef, een ouder die haar kinderen doelbewust vleugellam maakt. Het gaat steeds beter. Het gekke is dat ik de afgelopen tijd regelmatig dingen heb gedaan waar ik onzeker over was. En dat ik niet eens zozeer stuk loop op de faalangst maar vooral het verlangen naar onzichtbaar zijn. Ik geef er niet aan toe maar dat is best vermoeiend.
En ik begrijp de opmerking over dat mijn bestaan toch nut heeft voor mijn moeder, vind ik lief van je dat je dat zegt. En toch is het niet zo denk ik, omdat ik niet mijzelf kan zijn bij haar. Ik vervul een functie, ik word gebruikt, zo is het altijd geweest. Nu ben ik daar heel kritisch in, ik hou mijn grenzen scherp in de gaten. Maar ik besef dat ik als persoon los van haar voor haar niet besta. Een verlengstuk van haarzelf en dus een illusie.
Net zo goed als mijn man en kind bijv voor haar obstakels zijn in haar beleving, zij hebben prioriteit en dat weet ze ergens heel goed. Dat kan ze in feite niet verkroppen. Dat uit zich weer in in bepaalde dingen zoals dat ze niet rekening wil houden met mijn dochter. Mijn dochter is ook bang van haar en terecht. Ik bescherm mijn meisje, mijn moeder ziet haar haast nooit. En dat vindt ze prima, dan heeft ze me langer voor zichzelf wanneer we op stap gaan. Ze weet dat als ze rotopmerkingen maakt over mijn gezin, ze "straf" krijgt, nl dat ik er wat van zeg en langer geen contact zoek. In haar ogen reageer ik dan overdreven en overgevoelig maar ze weet het ondertussen wel. Daar is ze voorzichtiger mee geworden.
Zit ik weer zo'n enorme lap tekst te tikken. Het is goed om erover te schrijven maar ik vind het vervelend voor jullie dat ik het niet wat beknopter kan haha.
En wat dapper van je Artemis dat je het opgeschreven hebt, ik heb vaker ook zo, trillend en overweldigd door de emoties, zitten schrijven. En dan twijfelen of je het wel moet posten. Goed van je dat je dat toch gedaan hebt .
Iedereen zo bedankt voor de lieve betrokkenheid.
dinsdag 24 juni 2008 om 22:29
Lieve Leo,
Nog bedankt voor het compiment over mijn avatar en nick. Het is het leukste compliment dat ik in tijden heb gekregen!
Voor ik in ga op jou vragen en opmerkingen, wil ik je graag even laten weten dat jij een van mijn favoriete forumsters bent. Zoals ik eerder zei, ik lees vaak mee op het forum. Ik vind dat jij overal je mening goed verwoordt, zonder een ander naar beneden te halen. Uit jouw postings komt heel veel liefde naar voren... Als je begrijpt wat ik bedoel.
Een knuffel bij ons thuis was nooit op 'onze voorwaarden', altijd op die van mijn ouders. Als zij wilden knuffelen was het okee, maar anders niet. Ik ben nog steeds gek op knuffels, soms te gek, denk ik wel eens.
Mijn broer is niet alleen mijn broer, maar ook mijn allerbeste maatje. Wij hebben humor die niemand anders begrijpt, en ook al delen we niet overal dezelfde mening over, we respecteren altijd de ander in zijn/haar mening. Zonder mijn broer denk ik ook niet dat ik het had gered. Niet alleen staat hij altijd achter me, maar ik kan hem altijd bellen als er iets is en hij zal altijd klaar staan met raad en daad. Over vroeger praten we veel, maar we proberen er juist ook af en toe niet over te praten. We zijn meer dan alleen het verleden. Ook hij heeft trouwens geen contact meer met onze ouders.
Mijn man is mijn eerste echte liefde. We kennen elkaar al heel wat jaren, en vanaf het eerste moment dat ik hem zag wist ik dat wij bij elkaar horen. We hebben natuurlijk wel onze ups en downs gehad, zijn zelfs nog een tijdje uit elkaar geweest (tsja, je bent jong he?!), maar diep in mijn hart wist ik dat het wel goed zou komen met ons. Nu hebben we matching ringen...
Ik heb inderdaad gelezen dat de vrouwen hier zijn zoals ik. Ik kan niet omschrijven wat een steun dit forum heeft geboden, zeker de afgelopen paar weken. Alleen al lezen hoe anderen met deze situaties omgaan, van hun verhalen te leren of alleen al om te weten dat je niet alleen bent, doet me erg goed. Niemand, behalve mijn broer en man, in mijn omgeving kent het hele verhaal, ik heb alleen gedeeltes verteld. Eigenlijk voelt het best goed om eens wat meer kwijt te kunnen...
(f)
Nog bedankt voor het compiment over mijn avatar en nick. Het is het leukste compliment dat ik in tijden heb gekregen!
Voor ik in ga op jou vragen en opmerkingen, wil ik je graag even laten weten dat jij een van mijn favoriete forumsters bent. Zoals ik eerder zei, ik lees vaak mee op het forum. Ik vind dat jij overal je mening goed verwoordt, zonder een ander naar beneden te halen. Uit jouw postings komt heel veel liefde naar voren... Als je begrijpt wat ik bedoel.
Een knuffel bij ons thuis was nooit op 'onze voorwaarden', altijd op die van mijn ouders. Als zij wilden knuffelen was het okee, maar anders niet. Ik ben nog steeds gek op knuffels, soms te gek, denk ik wel eens.
Mijn broer is niet alleen mijn broer, maar ook mijn allerbeste maatje. Wij hebben humor die niemand anders begrijpt, en ook al delen we niet overal dezelfde mening over, we respecteren altijd de ander in zijn/haar mening. Zonder mijn broer denk ik ook niet dat ik het had gered. Niet alleen staat hij altijd achter me, maar ik kan hem altijd bellen als er iets is en hij zal altijd klaar staan met raad en daad. Over vroeger praten we veel, maar we proberen er juist ook af en toe niet over te praten. We zijn meer dan alleen het verleden. Ook hij heeft trouwens geen contact meer met onze ouders.
Mijn man is mijn eerste echte liefde. We kennen elkaar al heel wat jaren, en vanaf het eerste moment dat ik hem zag wist ik dat wij bij elkaar horen. We hebben natuurlijk wel onze ups en downs gehad, zijn zelfs nog een tijdje uit elkaar geweest (tsja, je bent jong he?!), maar diep in mijn hart wist ik dat het wel goed zou komen met ons. Nu hebben we matching ringen...
Ik heb inderdaad gelezen dat de vrouwen hier zijn zoals ik. Ik kan niet omschrijven wat een steun dit forum heeft geboden, zeker de afgelopen paar weken. Alleen al lezen hoe anderen met deze situaties omgaan, van hun verhalen te leren of alleen al om te weten dat je niet alleen bent, doet me erg goed. Niemand, behalve mijn broer en man, in mijn omgeving kent het hele verhaal, ik heb alleen gedeeltes verteld. Eigenlijk voelt het best goed om eens wat meer kwijt te kunnen...
(f)
dinsdag 24 juni 2008 om 23:29
Artemis, wat vreselijk dapper van je dat je je hier zo laat zien! Ik bedoel: dat je je verhaal vertelt, waardoor je je op een bepaalde manier kwetsbaar voelt, misschien. Maar ook weer sterk. Want als jij je verhaal vertelt, is het jouw verhaal geworden, en is het niet langer het verhaal van je ouders, waarin jij een onbetekenende, angstige figurant bent, en dat in feite jou in zijn macht houdt. Het vertellen van je verhaal is een manier om het recht op te eisen op jouw stem in het geheel, op jouw waarheid.
En wat een afschuwelijk leven is dat toch voor een kind, het leven dat jij zo beknopt beschreef. Heb je het gevoel dat je gerouwd hebt om het kind dat je was en dat er niet mocht zijn zoals ze was? Of schaam je je nog steeds heel erg?
Bij mij blijft die schaamte zo overheersend, op confronterende momenten. Als ik echt iets vind, of echt iets wil, dan schaam ik me kapot. Dan wil ik, zoals Feliciaatje zegt, onzichtbaar worden. Mensen die mij kennen zouden dat trouwens nooit vermoeden hoor. Want ik verkondig en wil en vind vanalles. Maar dat zijn allemaal van die dingen die ik onder controle heb. Als het heel diep zit, dan word ik stil en schaam ik me kapot. Omdat ik een behoefte heb, en behoeftes zijn gevaarlijk: die maken je kwetsbaar en kunnen zelfs tegen je gebruikt worden om je te vernederen. Ik heb lange tijd bijvoorbeeld heel veel moeite gehad om in een restaurant iets te kiezen van de menukaart. Het lekkerste 'mocht' niet, en kiezen vond ik erg gevaarlijk: wat als je een foute keuze maakt? Mijn man heeft lange tijd mij geholpen, of gewoon maar voor mij besteld. raar he? van zo'n grote stoere meid?
En wat een afschuwelijk leven is dat toch voor een kind, het leven dat jij zo beknopt beschreef. Heb je het gevoel dat je gerouwd hebt om het kind dat je was en dat er niet mocht zijn zoals ze was? Of schaam je je nog steeds heel erg?
Bij mij blijft die schaamte zo overheersend, op confronterende momenten. Als ik echt iets vind, of echt iets wil, dan schaam ik me kapot. Dan wil ik, zoals Feliciaatje zegt, onzichtbaar worden. Mensen die mij kennen zouden dat trouwens nooit vermoeden hoor. Want ik verkondig en wil en vind vanalles. Maar dat zijn allemaal van die dingen die ik onder controle heb. Als het heel diep zit, dan word ik stil en schaam ik me kapot. Omdat ik een behoefte heb, en behoeftes zijn gevaarlijk: die maken je kwetsbaar en kunnen zelfs tegen je gebruikt worden om je te vernederen. Ik heb lange tijd bijvoorbeeld heel veel moeite gehad om in een restaurant iets te kiezen van de menukaart. Het lekkerste 'mocht' niet, en kiezen vond ik erg gevaarlijk: wat als je een foute keuze maakt? Mijn man heeft lange tijd mij geholpen, of gewoon maar voor mij besteld. raar he? van zo'n grote stoere meid?
dinsdag 24 juni 2008 om 23:32
Feliciaatje, ik vind jouw verhaal intens triest en tegelijkertijd intens mooi. Hoe je beschrijft dat je moeder in een droomwereld leeft, waarin jij een illusie en je gezin een obstakel... en jij, met al je worstelingen, door je gezin en je creativiteit juist een heel zuiver bewustzijn hebt ontwikkeld. Jij bent wakker, zij droomt. En daarom heb jij welke strijd er ook ooit geweest is, dik gewonnen. Niet van haar hoor, dat is niet zo relevant, maar van de zuigkracht van negativiteit waar jij en je zussen aan zijn blootgesteld.
PS Is jouw avatar een schilderij van jezelf?
PS Is jouw avatar een schilderij van jezelf?
woensdag 25 juni 2008 om 08:54
Lieve Artemis,
Met open mond zit in de posting van Miss Mara te lezen. Miss Mara en ik kennen elkaar nog niet zo lang forumgewijs maar ze wordt met de dag wijzer, werkelijk waar....
Zo waar als ze schrijft dat met het neerzetten van je verhaal het jouw verhaal wordt en niet dat van je ouders. Ik ben er stil van want zó is het inderdaad.
Heb je hulp gekregen bij het verwerken van je jeugd?
Weet je dat ik pas beeld kreeg bij wat mij als klein kind was gebeurd, in de jaren dat de huisvriend van mijn ouders zich aam mij vergreep, toen een psychiater een en ander eens voor mij in een schema zette? Hij schreef het op en maakte er een soort tijdsbalk van en ineens zag ik het complete plaatje. Dat was míjn leven geweest tot dan toe en dat leven was niet bepaald zorgeloos en pas toen ik heel erg gelukkig werd met mijn man, toen ik 32 was, kon ik gaan dealen met de voorgaande 31 jaar (die natuurlijk niet allemaal ellendig waren maar waar wel verbijsterende patronen in te ontdekken waren).
Vandaar mijn vraag. Of heb je daar geen behoefte aan?
Wat fijn dat je broer en jij zo close zijn. Weet je dat ik heel goed begrijp dat je met hem wel over jullie verleden praat maar niet te ver gaan daarin? Het lijkt me beangstigend als je dat met z'n tweeën gaat doen, zonder een soort van begeleiding erbij. Omdat je misschien niet meer kunt stoppen, of althans bang bent dat niet meer te kunnen. Klopt dat?
Hoe ging het contact met je ouders verbreken? Zoeken zij nog contact met jou en je broer?
Ik vraag een heleboel zie ik, ik hou maar even op. Hoop je snel weer te lezen.
(f)
Met open mond zit in de posting van Miss Mara te lezen. Miss Mara en ik kennen elkaar nog niet zo lang forumgewijs maar ze wordt met de dag wijzer, werkelijk waar....
Zo waar als ze schrijft dat met het neerzetten van je verhaal het jouw verhaal wordt en niet dat van je ouders. Ik ben er stil van want zó is het inderdaad.
Heb je hulp gekregen bij het verwerken van je jeugd?
Weet je dat ik pas beeld kreeg bij wat mij als klein kind was gebeurd, in de jaren dat de huisvriend van mijn ouders zich aam mij vergreep, toen een psychiater een en ander eens voor mij in een schema zette? Hij schreef het op en maakte er een soort tijdsbalk van en ineens zag ik het complete plaatje. Dat was míjn leven geweest tot dan toe en dat leven was niet bepaald zorgeloos en pas toen ik heel erg gelukkig werd met mijn man, toen ik 32 was, kon ik gaan dealen met de voorgaande 31 jaar (die natuurlijk niet allemaal ellendig waren maar waar wel verbijsterende patronen in te ontdekken waren).
Vandaar mijn vraag. Of heb je daar geen behoefte aan?
Wat fijn dat je broer en jij zo close zijn. Weet je dat ik heel goed begrijp dat je met hem wel over jullie verleden praat maar niet te ver gaan daarin? Het lijkt me beangstigend als je dat met z'n tweeën gaat doen, zonder een soort van begeleiding erbij. Omdat je misschien niet meer kunt stoppen, of althans bang bent dat niet meer te kunnen. Klopt dat?
Hoe ging het contact met je ouders verbreken? Zoeken zij nog contact met jou en je broer?
Ik vraag een heleboel zie ik, ik hou maar even op. Hoop je snel weer te lezen.
(f)
woensdag 25 juni 2008 om 11:50
MissMara, wat weet je het ontzettend goed te verwoorden! Als je mijn ouders zou vragen waarom er geen contact meer is, vertellen zij zo'n anders verhaal dan dat het voor mij is. Ze hebben het dan niet eens over gevoelens, maar vooral over materiele zaken...
Ik moet zeggen dat ik vannacht beter heb geslapen dan ik in tijden heb gedaan!
Het kind dat er niet mocht zijn zoals ze was, zoek ik nog steeds wel een beetje. Ik vind het heerlijk om te tekenen en te knutselen enzo, waar ik helemaal op ga in mijn eigen fantasie-wereldje. In mijn vrije tijd doe ik ook veel vrijwilligerswerk met kinderen, waarin ik me ook helemaal kan laten gaan. Kan ik zelf op een legitieme manier eens tikkertje spelen!
Wat je verder schrijft, is zó herkenbaar! Het klinkt echt als mijn eigen verhaal. Als ik in een restaurant zit, kijk ik ook altijd eerst naar de prijzen en daarna pas naar wat ik lekker vind. Mijn man is echt het tegenovergestelde!
Ook mochten wij vroeger dan één drankje bestellen, dus ik heb moeite om meerdere keren om een drankje te vragen. Zo bizar...
Ik ben ook altijd de meid met de grote mond, haantje de voorste en de regeltante. Maar als er naar mijn mening wordt gevraagd, breng ik die erg voorzichtig onder woorden. Het is alsof ik nog steeds bang ben voor de consequenties als ik de verkeerde mening naar voren breng. Ik weet ook dat ik overkom als een harde, alsof niets mij kan kwetsen. Niets is echter minder waar.
Als ik anderen hierover IRL spreek, proberen de meesten mij toch over te halen om weer het contact te herstellen. Ik kan het gewoon niet... Soms denk ik er wel over, we wonen ook niet zo ver bij elkaar vandaan en de kans elkaar tegen te komen is aanwezig, maar ik kan het gewoon niet...
MissMara, ik ben ontzettend blij dat ik jou hier ben tegen gekomen!
Ik moet zeggen dat ik vannacht beter heb geslapen dan ik in tijden heb gedaan!
Het kind dat er niet mocht zijn zoals ze was, zoek ik nog steeds wel een beetje. Ik vind het heerlijk om te tekenen en te knutselen enzo, waar ik helemaal op ga in mijn eigen fantasie-wereldje. In mijn vrije tijd doe ik ook veel vrijwilligerswerk met kinderen, waarin ik me ook helemaal kan laten gaan. Kan ik zelf op een legitieme manier eens tikkertje spelen!
Wat je verder schrijft, is zó herkenbaar! Het klinkt echt als mijn eigen verhaal. Als ik in een restaurant zit, kijk ik ook altijd eerst naar de prijzen en daarna pas naar wat ik lekker vind. Mijn man is echt het tegenovergestelde!
Ook mochten wij vroeger dan één drankje bestellen, dus ik heb moeite om meerdere keren om een drankje te vragen. Zo bizar...
Ik ben ook altijd de meid met de grote mond, haantje de voorste en de regeltante. Maar als er naar mijn mening wordt gevraagd, breng ik die erg voorzichtig onder woorden. Het is alsof ik nog steeds bang ben voor de consequenties als ik de verkeerde mening naar voren breng. Ik weet ook dat ik overkom als een harde, alsof niets mij kan kwetsen. Niets is echter minder waar.
Als ik anderen hierover IRL spreek, proberen de meesten mij toch over te halen om weer het contact te herstellen. Ik kan het gewoon niet... Soms denk ik er wel over, we wonen ook niet zo ver bij elkaar vandaan en de kans elkaar tegen te komen is aanwezig, maar ik kan het gewoon niet...
MissMara, ik ben ontzettend blij dat ik jou hier ben tegen gekomen!
woensdag 25 juni 2008 om 11:59
Da's wederzijds Artemis!
Blijf je verhaal maar vertellen, experimenteer er maar mee. De feiten zijn voor ons niet relevant, het gaat om jou! Ja, irl schrikken mensen vaak van heftige emoties. En dan willen ze het liefst dat je die wegstopt. Maar hier zijn we wel wat gewend!
Mag ik trouwens iedereen hier de boeken van Ingeborg Bosch aanraden? Misschien is hier in eerste instantie 'De onschuldige gevangene' hier relevant. Over kinderen, hun behoeften, en dat ouders daar (per definitie) niet helemaal aan kunnen voldoen, maar ook hoe dat in extreme gevallen van verwaarlozing uitpakt voor die kinderen. Er is ook aandacht voor hoe je patronen kunt doorbreken met je eigen kinderen. Want daar speelt deels hetzelfde, heel confronterend. Verder heb ik veel gehad aan 'Illusies' (goede introductie in haar psychologische visie) en 'De herontdekking van het ware zelf'.
Zie ook http://www.prionline.nl/default.asp
Ik heb nog nooit eerder het gevoel gehad bij een boek over hoe mensen in elkaar zitten, dat het op elk niveau zo waar was, en zo over mij ging. Een schok van herkenning.
Blijf je verhaal maar vertellen, experimenteer er maar mee. De feiten zijn voor ons niet relevant, het gaat om jou! Ja, irl schrikken mensen vaak van heftige emoties. En dan willen ze het liefst dat je die wegstopt. Maar hier zijn we wel wat gewend!
Mag ik trouwens iedereen hier de boeken van Ingeborg Bosch aanraden? Misschien is hier in eerste instantie 'De onschuldige gevangene' hier relevant. Over kinderen, hun behoeften, en dat ouders daar (per definitie) niet helemaal aan kunnen voldoen, maar ook hoe dat in extreme gevallen van verwaarlozing uitpakt voor die kinderen. Er is ook aandacht voor hoe je patronen kunt doorbreken met je eigen kinderen. Want daar speelt deels hetzelfde, heel confronterend. Verder heb ik veel gehad aan 'Illusies' (goede introductie in haar psychologische visie) en 'De herontdekking van het ware zelf'.
Zie ook http://www.prionline.nl/default.asp
Ik heb nog nooit eerder het gevoel gehad bij een boek over hoe mensen in elkaar zitten, dat het op elk niveau zo waar was, en zo over mij ging. Een schok van herkenning.
woensdag 25 juni 2008 om 12:06
Lieve Leo,
Nee, ik heb geen hulp gekregen bij het verwerken van mijn jeugd. Ik denk dat het wel beter zou zijn om hier hulp bij te zoeken, maar ik zie er nog zo tegenop om mijn verhaal te vertellen aan iemand, zeg maar face-to-face, niet op een forum.
Erover praten met mijn broer wil ook wel helpen, zeker als ik opeens iets aan mezelf ontdek dat me doet denken aan haar. Echt verschrikkelijke momenten, waarop mijn broer me weer met beide benen op de grond krijgt. We hebben de afspraak dat als een van ons gaat lijken op onze ouders, we dit direct tegen elkaar zullen zeggen!
We gaan er meestal met een heel grote dosis humor mee om. We hebben bepaalde woordgrappen die op een situatie slaan die we samen (of apart van elkaar) hebben mee gemaakt met onze ouders. Dit is denk ik onze manier om het hoofd boven water te houden. We doen dit namelijk al van kinds af aan. Als ik nu nog in een moeilijke situatie terecht kom, probeer ik er altijd met een grapje iets luchtigs van te maken.
Het contact verbreken ging op zich wondelijk gladjes. De tijd erna was echter het tegenovergestelde.
Nadat er harde woorden waren gevallen vanuit mijn ouders naar mijn man toe, ben ik naar ze toe gegaan om te proberen alles weer recht te breien. Dit is altijd mijn functie geweest in het gezin, dus waarom zou het opeens anders zijn. Mijn man was, toen hij het later hoorde, erg boos dat ik alleen was gegaan. Hij wist waar het normaal gesproken op uitdraait: ik die mijn excuses aanbood terwijl ik niet degene ben die iets verkeerd heeft gedaan.
En terwijl ik bij mijn ouders zat, bedacht ik me dat dit zo door zou gaan, dat ik deze functie zou blijven behouden, tot de dood mij en mijn ouders van elkaar zou scheiden. Toen besloot ik dat ik daar geen zin meer in had. Ik ben die dag weg gegaan met het idee geen contact meer te onderhouden. Mijn ouders wisten dit, maar ik denk dat zij dachten dat het voor een bepaalde tijd zou zijn.
Toen bleek dat het langer duurde dan zij verwachtten, kwamen er allerhande brieves onze kant op, die van onze zijde onbeantwoord bleven. De brieven zijn echt niet normaal, daar blijkt heel de levenshouding van mijn ouders uit ("heel de wereld is tegen ons"). Als ik die hier toch eens zou gaan citeren, gaan je nekharen overeind staan. Het is in geen geval de manier waarop je je dochter zou willen overhalen weer contact op te nemen. Zelfs nu nog, twee jaar later, krijgen we eens in de zoveel tijd een bericht wat kant nog wal raakt. Ik leg het maar naast me neer, zo goed als dat gaat in ieder geval.
Ik begrijp dat ze graag contact zouden willen hebben, maar uit alle brieven spreekt dat ze vinden dat ik iets verkeerd heb gedaan. Ik kan me er nog niet toe zetten om hier een gesprek over aan te gaan.
En mijn broer? Die heeft nooit meer iets gehoord...
Nee, ik heb geen hulp gekregen bij het verwerken van mijn jeugd. Ik denk dat het wel beter zou zijn om hier hulp bij te zoeken, maar ik zie er nog zo tegenop om mijn verhaal te vertellen aan iemand, zeg maar face-to-face, niet op een forum.
Erover praten met mijn broer wil ook wel helpen, zeker als ik opeens iets aan mezelf ontdek dat me doet denken aan haar. Echt verschrikkelijke momenten, waarop mijn broer me weer met beide benen op de grond krijgt. We hebben de afspraak dat als een van ons gaat lijken op onze ouders, we dit direct tegen elkaar zullen zeggen!
We gaan er meestal met een heel grote dosis humor mee om. We hebben bepaalde woordgrappen die op een situatie slaan die we samen (of apart van elkaar) hebben mee gemaakt met onze ouders. Dit is denk ik onze manier om het hoofd boven water te houden. We doen dit namelijk al van kinds af aan. Als ik nu nog in een moeilijke situatie terecht kom, probeer ik er altijd met een grapje iets luchtigs van te maken.
Het contact verbreken ging op zich wondelijk gladjes. De tijd erna was echter het tegenovergestelde.
Nadat er harde woorden waren gevallen vanuit mijn ouders naar mijn man toe, ben ik naar ze toe gegaan om te proberen alles weer recht te breien. Dit is altijd mijn functie geweest in het gezin, dus waarom zou het opeens anders zijn. Mijn man was, toen hij het later hoorde, erg boos dat ik alleen was gegaan. Hij wist waar het normaal gesproken op uitdraait: ik die mijn excuses aanbood terwijl ik niet degene ben die iets verkeerd heeft gedaan.
En terwijl ik bij mijn ouders zat, bedacht ik me dat dit zo door zou gaan, dat ik deze functie zou blijven behouden, tot de dood mij en mijn ouders van elkaar zou scheiden. Toen besloot ik dat ik daar geen zin meer in had. Ik ben die dag weg gegaan met het idee geen contact meer te onderhouden. Mijn ouders wisten dit, maar ik denk dat zij dachten dat het voor een bepaalde tijd zou zijn.
Toen bleek dat het langer duurde dan zij verwachtten, kwamen er allerhande brieves onze kant op, die van onze zijde onbeantwoord bleven. De brieven zijn echt niet normaal, daar blijkt heel de levenshouding van mijn ouders uit ("heel de wereld is tegen ons"). Als ik die hier toch eens zou gaan citeren, gaan je nekharen overeind staan. Het is in geen geval de manier waarop je je dochter zou willen overhalen weer contact op te nemen. Zelfs nu nog, twee jaar later, krijgen we eens in de zoveel tijd een bericht wat kant nog wal raakt. Ik leg het maar naast me neer, zo goed als dat gaat in ieder geval.
Ik begrijp dat ze graag contact zouden willen hebben, maar uit alle brieven spreekt dat ze vinden dat ik iets verkeerd heb gedaan. Ik kan me er nog niet toe zetten om hier een gesprek over aan te gaan.
En mijn broer? Die heeft nooit meer iets gehoord...
woensdag 25 juni 2008 om 12:18
Lieve Artemis,
Het is niet mijn plaats om er iets van te zeggen of te vinden misschien en wie weet kan ik het beter overlaten aan de andere vrouwen hier maar ik zou zeggen, niet doen. Eigenlijk, eerlijk....Of vind je dat er een toegevoegde waarde in je leven bijkomt als je weer contact met je ouders opneemt? Denk je dat je er met ze uitkomt of dat je nader tot elkaar komt als je weer zou gaan praten?
Zo ja, doe het dan natuurlijk als je er aan toe bent maar ik ben echt benieuwd naar wat je drijfveren zouden zijn. Toch geen schuldgevoel hoop ik?
Zo mooi, de postings tussen Miss Mara en jou, ik ben er ontroerd van!
Het is niet mijn plaats om er iets van te zeggen of te vinden misschien en wie weet kan ik het beter overlaten aan de andere vrouwen hier maar ik zou zeggen, niet doen. Eigenlijk, eerlijk....Of vind je dat er een toegevoegde waarde in je leven bijkomt als je weer contact met je ouders opneemt? Denk je dat je er met ze uitkomt of dat je nader tot elkaar komt als je weer zou gaan praten?
Zo ja, doe het dan natuurlijk als je er aan toe bent maar ik ben echt benieuwd naar wat je drijfveren zouden zijn. Toch geen schuldgevoel hoop ik?
Zo mooi, de postings tussen Miss Mara en jou, ik ben er ontroerd van!
