Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 8 juli 2008 om 19:54
Je hoeft als vrouw niet het leven te redden van je man. Aan je zelf denken is echt geen schande. Ik lees hier heel heftige verhalen die stuk voor stuk ingrijpen op elk jullie levens. Geen van jullie heeft zomaar opgegeven. Ik heb eerbied voor jullie volharding. Maar er is een punt dat je voor jezelf mag en moet kiezen! Sterkte meiden, gemeende knuffel, DB
dinsdag 8 juli 2008 om 20:49
Dank je voor je lieve woorden DB . En ik ben blij dat ik mijzelf tegenwoordig niet meer opoffer voor een ander. Da's hun verantwoordelijkheid. Maar het is geen makkelijke keuze, vooral niet omdat ik hem alleen moet maken en het heel zeker moet weten, alleen al voor mijn dochter.
Ik begrijp steeds beter hoe sterk de intrinsieke motivatie moet zijn in een mens om zelf zijn of haar troep op te ruimen. Ik dacht vroeger dat iedereen dat wel had. Is me vies tegengevallen .
Ik begrijp steeds beter hoe sterk de intrinsieke motivatie moet zijn in een mens om zelf zijn of haar troep op te ruimen. Ik dacht vroeger dat iedereen dat wel had. Is me vies tegengevallen .
dinsdag 8 juli 2008 om 21:20
quote:Dutchbelg3 schreef op 08 juli 2008 @ 19:54:
Je hoeft als vrouw niet het leven te redden van je man. Ik vind dit een heel mooie zin die precies aansluit bij het topic. Want als kind hoefden wij het leven van onze ouders ook niet te redden, wat we in sommige gevallen wel gedaan hebben. Eigenlijk ben je de cirkel dus een beetje aan het herhalen. Het is minder intensief wellicht, maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. En dat besef je zelf ook ergens. Je durft/kan de knop alleen nog niet omzetten naar daden.
Je hoeft als vrouw niet het leven te redden van je man. Ik vind dit een heel mooie zin die precies aansluit bij het topic. Want als kind hoefden wij het leven van onze ouders ook niet te redden, wat we in sommige gevallen wel gedaan hebben. Eigenlijk ben je de cirkel dus een beetje aan het herhalen. Het is minder intensief wellicht, maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. En dat besef je zelf ook ergens. Je durft/kan de knop alleen nog niet omzetten naar daden.
dinsdag 8 juli 2008 om 21:33
Nee ik besef dat heel goed. En het is idd dat het minder intensief, minder openlijk destructief is dat ik het nog een tijd heb aangekeken. Het is nu al 2 jaar lang niet mijn verantwoordelijkheid, zijn leven. En het doet me pijn zo afstandelijk in die relatie te staan terwijl ik weet dat het de enige optie was om hem zelf ervoor te laten werken, om wakker te worden. Ik hoopte dat als ik het niet deed en de focus zou leggen op mijn leven en mijn geluk, dat hem zou inspireren het ook te doen (het was niet de hoofdmotivatie maar wel een positieve bijgedachte ). Ik ben erg gelukkig geworden. En hij nog ongelukkiger en met een nog helderder besef hoe vast hij zit.
Ik heb een tijd de relatie echt afgehouden. En een tijdje terug was het klaar, je kunt niet jarenlang samenleven en langs elkaar heen leven. Ik iig niet. Dus het was tijd om te kijken of er iets veranderd was, of we een nieuwe ingang konden vinden samen. Als dan alles nog steeds stukloopt op: ja dat geldt voor jou maar niet voor mij, dan weet ik het ook niet meer.
Het is een compliment met een lichte beschuldiging erin die ik het afgelopen jaar iets te vaak gehoord heb van verschillende mensen waaronder meerdere malen mijn man: ja maar voor jou is het makkelijk.
Sta je dan, je emotionele lichaam bedekt met littekens, nog lekker wat bloedende wonden zo hier en daar, een grimmige blik en de gedachte dat niets je eronder krijgt, hoe dan ook. Jaahaa voor mij is het makkelijk. Geen flauw benul. Het is bijna beledigend.
Dus wat dat betreft, nee ik offer mijzelf niet op. Daar heb ik net wat te hard voor lopen bikkelen de afgelopen jaren. Maar ik vind het idd wel heel zuur. En oneerlijk. En dat gaat ook wel weer over .
He lekker om effe boos te zijn haha.
Ik heb een tijd de relatie echt afgehouden. En een tijdje terug was het klaar, je kunt niet jarenlang samenleven en langs elkaar heen leven. Ik iig niet. Dus het was tijd om te kijken of er iets veranderd was, of we een nieuwe ingang konden vinden samen. Als dan alles nog steeds stukloopt op: ja dat geldt voor jou maar niet voor mij, dan weet ik het ook niet meer.
Het is een compliment met een lichte beschuldiging erin die ik het afgelopen jaar iets te vaak gehoord heb van verschillende mensen waaronder meerdere malen mijn man: ja maar voor jou is het makkelijk.
Sta je dan, je emotionele lichaam bedekt met littekens, nog lekker wat bloedende wonden zo hier en daar, een grimmige blik en de gedachte dat niets je eronder krijgt, hoe dan ook. Jaahaa voor mij is het makkelijk. Geen flauw benul. Het is bijna beledigend.
Dus wat dat betreft, nee ik offer mijzelf niet op. Daar heb ik net wat te hard voor lopen bikkelen de afgelopen jaren. Maar ik vind het idd wel heel zuur. En oneerlijk. En dat gaat ook wel weer over .
He lekker om effe boos te zijn haha.
woensdag 9 juli 2008 om 12:28
@Elmervrouw: Het is de cultuur en je norm en waarde besef: het is familie en dus doe je meer dan voor een ander. Je wordt ook door de massa niet voor vol aan gezien als je geen perfekte familie (-relaties) hebt. Je bent een sociale outcast als je niet spoort met je vader en/of moeder. Zo voelde ik het tenminste. Ik wil wel een moeder. Maar niet deze moeder. Nu ik een kind heb doet dat extra pijn. Het had zo leuk kunnen zijn. Maar goed. Jammer maar helaas. Je kan niet alles hebben en ik heb al veel 
woensdag 9 juli 2008 om 17:05
Dank je Elmervrouw, dat doet me goed .
Het grappige is dat ik het er gisteren nog met die vriend van ons beiden over had en hij vond me zo negatief. Dan kun je het niet oplossen. Vandaag kwam ik in gesprek met een moeder van een vriendje van mijn dochter, heel leuk mens, en zij zei hetzelfde. En ik snap het. Maar ik kan niet uitleggen hoe positief ik het geprobeerd heb, jarenlang. En dat ik moe ben. Heel, heel moe. Ik wil ook weleens negatief kunnen zijn. Mijn man heeft er geen alleenrecht op .
Ik begrijp het, idd met deze houding valt er niets op te lossen. Maar met elke andere van de afgelopen jaren ook niet. En ik wil even niet meer aan hem denken, rekening houden met hem maar nu gewoon 's lekker met mezelf.
Ik ben zo blij dat ik het hier neergetypt heb. Het is nu echt. En ik mag voor mijzelf kiezen, kiezen dat ik iemand die zo zwaar door het leven gaat niet meer met me mee hoef te zeulen. Want ik kan het niet meer, hoe jammer en bitter ik dat ook vind nu, vooral voor onze dochter. Maar het is te zwaar en er is zo weinig voor mij. Ik weet door te leven op heel, heel weinig liefde, verbondenheid en intimiteit door mijn jeugd. Dat ik nu vooral voel dat het veel te weinig is geeft voor mij al aan hoe weinig het dan wel niet moet zijn.
Mijn man gaat vrijdag naar de huisarts voor een verwijzing voor een psycholoog. Ik hoop dat ze hem kan helpen bij het kiezen van de juiste therapie. Ik kijk het even aan maar ik merk dat ik bezig ben met plannen voor een leven zonder hem in mijn hoofd. Er moet een wonder gebeuren wil ik nog een andere keus maken geloof ik.
Voor mijn dochter ben ik bereid om nog heel even te wachten en te kijken of dat wonder zich voltrekt. Maar ik reken er niet op. Het fijne is dat de optie om weg te gaan vooral goed voelt, angst voor hoe verder weegt niet mee in dat wachten. En dat houdt me objectief en zorgt dat ik niet meer bereid ben concessies te doen op punten waarop ik dat gewoon niet meer kan en wil.
Ik begrijp hem zo goed en ik denk juist dat dat begrip telkens mijn valkuil is geweest in mijn leven. Soms moet je het niet willen begrijpen maar gewoon kiezen voor jezelf en je eigen geluk. Punt.
Het grappige is dat ik het er gisteren nog met die vriend van ons beiden over had en hij vond me zo negatief. Dan kun je het niet oplossen. Vandaag kwam ik in gesprek met een moeder van een vriendje van mijn dochter, heel leuk mens, en zij zei hetzelfde. En ik snap het. Maar ik kan niet uitleggen hoe positief ik het geprobeerd heb, jarenlang. En dat ik moe ben. Heel, heel moe. Ik wil ook weleens negatief kunnen zijn. Mijn man heeft er geen alleenrecht op .
Ik begrijp het, idd met deze houding valt er niets op te lossen. Maar met elke andere van de afgelopen jaren ook niet. En ik wil even niet meer aan hem denken, rekening houden met hem maar nu gewoon 's lekker met mezelf.
Ik ben zo blij dat ik het hier neergetypt heb. Het is nu echt. En ik mag voor mijzelf kiezen, kiezen dat ik iemand die zo zwaar door het leven gaat niet meer met me mee hoef te zeulen. Want ik kan het niet meer, hoe jammer en bitter ik dat ook vind nu, vooral voor onze dochter. Maar het is te zwaar en er is zo weinig voor mij. Ik weet door te leven op heel, heel weinig liefde, verbondenheid en intimiteit door mijn jeugd. Dat ik nu vooral voel dat het veel te weinig is geeft voor mij al aan hoe weinig het dan wel niet moet zijn.
Mijn man gaat vrijdag naar de huisarts voor een verwijzing voor een psycholoog. Ik hoop dat ze hem kan helpen bij het kiezen van de juiste therapie. Ik kijk het even aan maar ik merk dat ik bezig ben met plannen voor een leven zonder hem in mijn hoofd. Er moet een wonder gebeuren wil ik nog een andere keus maken geloof ik.
Voor mijn dochter ben ik bereid om nog heel even te wachten en te kijken of dat wonder zich voltrekt. Maar ik reken er niet op. Het fijne is dat de optie om weg te gaan vooral goed voelt, angst voor hoe verder weegt niet mee in dat wachten. En dat houdt me objectief en zorgt dat ik niet meer bereid ben concessies te doen op punten waarop ik dat gewoon niet meer kan en wil.
Ik begrijp hem zo goed en ik denk juist dat dat begrip telkens mijn valkuil is geweest in mijn leven. Soms moet je het niet willen begrijpen maar gewoon kiezen voor jezelf en je eigen geluk. Punt.
donderdag 10 juli 2008 om 08:50
Feliciaatje, op mij kom je helemaal niet negatief over. Kan het zijn dat je, nu je eindelijk echt positief over jezelf denkt, je ook negatief durft te denken over andere mensen en over je omstandigheden?
Negatief zijn en er niks aan doen is zeuren. Dat doe jij niet, want je werkt eraan, voert veranderingen door om er weer beter voor te staan. Positief zijn hóeft niet hoor.
Je zal de enorme verandering eens voelen als je de stap eenmaal genomen hebt. Een last die van je af valt. Ik vermoed dat je het met je dochtertje veel gezelliger krijgt. Eindelijk lucht, licht, lachen...
liefs,
dubio
Negatief zijn en er niks aan doen is zeuren. Dat doe jij niet, want je werkt eraan, voert veranderingen door om er weer beter voor te staan. Positief zijn hóeft niet hoor.
Je zal de enorme verandering eens voelen als je de stap eenmaal genomen hebt. Een last die van je af valt. Ik vermoed dat je het met je dochtertje veel gezelliger krijgt. Eindelijk lucht, licht, lachen...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 10 juli 2008 om 10:19
Dankjewel voor jullie reacties .
En het grappige is, ik voel me helemaal niet negatief. Eerder neutraal. Ik heb alleen compleet geen zin om nu ook nog maar iets voor de situatie te doen. Ik heb meer dan genoeg gedaan. Ik realiseerde me dat gisteren, dat ik zo graag zou willen horen: je hebt je best gedaan, je hebt hard genoeg gevochten, nu mag je rusten. Dus dat heb ik mezelf maar even medegedeeld en ik ben gisteravond compleet ingestort.
Was heerlijk. Gewoon liggen, niet meer denken: je moet sterk zijn, hup, overeind jij en verder! Mijn ellendig hoopje gevoel heb ik geheel omarmd .
Ik bedacht me net dat ik dit weekend misschien maar een dag naar de thermen ga, dobberen in een zoutbad, massage regelen. Mijn arme lijf zit vol spanning, alles doet pijn. Ik wil lief zijn voor mezelf.
(f)
En het grappige is, ik voel me helemaal niet negatief. Eerder neutraal. Ik heb alleen compleet geen zin om nu ook nog maar iets voor de situatie te doen. Ik heb meer dan genoeg gedaan. Ik realiseerde me dat gisteren, dat ik zo graag zou willen horen: je hebt je best gedaan, je hebt hard genoeg gevochten, nu mag je rusten. Dus dat heb ik mezelf maar even medegedeeld en ik ben gisteravond compleet ingestort.
Was heerlijk. Gewoon liggen, niet meer denken: je moet sterk zijn, hup, overeind jij en verder! Mijn ellendig hoopje gevoel heb ik geheel omarmd .
Ik bedacht me net dat ik dit weekend misschien maar een dag naar de thermen ga, dobberen in een zoutbad, massage regelen. Mijn arme lijf zit vol spanning, alles doet pijn. Ik wil lief zijn voor mezelf.
(f)
donderdag 10 juli 2008 om 10:55
Jeetje Felicia, wat weet jij goed wat je zelf nodig hebt! Het is precies wat mijn psycholoog altijd tegen me zegt als het niet goed gaat: zorg goed voor jezelf, massages, jezelf (laten) verwennen.
Je hebt je best gedaan, je hebt hard genoeg gevochten, nu mag je rusten. Ik zeg het ook maar een keertje
Je hebt je best gedaan, je hebt hard genoeg gevochten, nu mag je rusten. Ik zeg het ook maar een keertje
Ga in therapie!
donderdag 10 juli 2008 om 11:18
Fijn om bevestiging te krijgen dat het echt niet raar is dat ik het zo voel, dat dat mag .
Ik zal niet twijfelen door reacties uit mijn omgeving, ik weet dat ze het goed bedoelen, dat mijn man en ik het samen kunnen oplossen en weer verder. Maar het doet ergens wel pijn, geeft een eenzaam gevoel dat mensen daadwerkelijk niet begrijpen hoe het voelt om al 4 jaar eenzaam te zijn, hard te werken, te vechten, te blijven nadenken wat ik nog kan doen of proberen, om maar die relatie aan de praat te krijgen. Voor ons kind, voor mijn man, voor mijzelf. En dat het enige wat ik heb gekregen is een ogenschijnlijke vriendelijke houding terug met daaronder zoiets diep passiefs en vijandigs.
Dus wederom, dankjulliewel .
Ik zal niet twijfelen door reacties uit mijn omgeving, ik weet dat ze het goed bedoelen, dat mijn man en ik het samen kunnen oplossen en weer verder. Maar het doet ergens wel pijn, geeft een eenzaam gevoel dat mensen daadwerkelijk niet begrijpen hoe het voelt om al 4 jaar eenzaam te zijn, hard te werken, te vechten, te blijven nadenken wat ik nog kan doen of proberen, om maar die relatie aan de praat te krijgen. Voor ons kind, voor mijn man, voor mijzelf. En dat het enige wat ik heb gekregen is een ogenschijnlijke vriendelijke houding terug met daaronder zoiets diep passiefs en vijandigs.
Dus wederom, dankjulliewel .
donderdag 10 juli 2008 om 19:58
Heb een paar dagen niet mee kunnen doen (ADSL storing - ben nu ruim 30 euro lichter, lang leve de helpdesk). Miste jullie wel hoor!!
Maar wat is er weer een hoop geschreven en wat reageren jullie fijn op elkaar. Leuk dat dutchbelg meedoet.
Interessant trouwens, dat als je de boel uit de doeken doet over je huwelijk, Feliciaatje, dat men dan zegt dat je negatief zou zijn. Net als de meiden hier vind ik dat helemaal niet. Dat wat niet mooi is hoef je ook niet mooi te maken. En is ook heel wat anders dan dingen negatief inkleuren. Bovendien is altijd overal maar optimistisch over zijn een hele rare norm.
Je vertelde dat je man morgen naar de huisarts gaat voor een verwijzing naar de psycholoog. Dat jij het afwacht maar niet zoveel resultaat verwacht. Kijk, waar jouw man mee worstelt en jij tegenaanknalt is iets heel fundamenteels. Om dat anders te krijgen moet je daar heel hard aan werken en ik heb niet het idee dat hij nou zo gemotiveerd is. Anders had hij uit zichzelf al hulp gezocht. Niet na een week van intensieve gesprekken met jou omdat je aangeeft dat jij het niet meer trekt. Letterlijk.
Dus dat je je nu in je hoofd al zo onafhankelijk opstelt, is een goede voorbereiding op wat lijkt te gaan komen. Ga lekker naar de thermen, verwen jezelf. Ook om te leren dat kiezen alleen te zijn ook positieve dingen inhoudt, niet alleen het afkappen van negatieve dingen.
Verder is het misschien goed om alvast te kijken naar het praktische en financiele plaatje, mocht je t.z.t. kiezen alleen met je meisje verder te gaan. Voorbereiden, nadenken over praktische keuzes, geeft ook een gevoel van kracht, van macht.
Maar wat is er weer een hoop geschreven en wat reageren jullie fijn op elkaar. Leuk dat dutchbelg meedoet.
Interessant trouwens, dat als je de boel uit de doeken doet over je huwelijk, Feliciaatje, dat men dan zegt dat je negatief zou zijn. Net als de meiden hier vind ik dat helemaal niet. Dat wat niet mooi is hoef je ook niet mooi te maken. En is ook heel wat anders dan dingen negatief inkleuren. Bovendien is altijd overal maar optimistisch over zijn een hele rare norm.
Je vertelde dat je man morgen naar de huisarts gaat voor een verwijzing naar de psycholoog. Dat jij het afwacht maar niet zoveel resultaat verwacht. Kijk, waar jouw man mee worstelt en jij tegenaanknalt is iets heel fundamenteels. Om dat anders te krijgen moet je daar heel hard aan werken en ik heb niet het idee dat hij nou zo gemotiveerd is. Anders had hij uit zichzelf al hulp gezocht. Niet na een week van intensieve gesprekken met jou omdat je aangeeft dat jij het niet meer trekt. Letterlijk.
Dus dat je je nu in je hoofd al zo onafhankelijk opstelt, is een goede voorbereiding op wat lijkt te gaan komen. Ga lekker naar de thermen, verwen jezelf. Ook om te leren dat kiezen alleen te zijn ook positieve dingen inhoudt, niet alleen het afkappen van negatieve dingen.
Verder is het misschien goed om alvast te kijken naar het praktische en financiele plaatje, mocht je t.z.t. kiezen alleen met je meisje verder te gaan. Voorbereiden, nadenken over praktische keuzes, geeft ook een gevoel van kracht, van macht.
vrijdag 11 juli 2008 om 01:18
Hallo meiden,
Ik heb dit topic even gemeden want er kwam een hoop "shit" los, heb gelukkig ook wat leuke dingen gedaan. maar het valt niet mee allemaal..
Wat hebben jullie veel geschreven zeg! ik ben nog niet helemaal bijgelezen maar feliciaatje: wat ben jij een sterke vrouw!
het is echt heel fijn om herkenning te vinden hier, na vorige week kom ik tot het besef dat ik eigenlijk nooit genoeg van mezelf heb gehouden, dat ik alsmaar aan het vechten ben.
dat verklaart ook mijn regelmatige depressieve buien, het afgelopen jaar heb ik er aan gedacht om er eind aan te breien, te moe van het vechten, maar ik ben er nog want er is zoveel om van te genieten in het leven.
knuffels.
Ik heb dit topic even gemeden want er kwam een hoop "shit" los, heb gelukkig ook wat leuke dingen gedaan. maar het valt niet mee allemaal..
Wat hebben jullie veel geschreven zeg! ik ben nog niet helemaal bijgelezen maar feliciaatje: wat ben jij een sterke vrouw!
het is echt heel fijn om herkenning te vinden hier, na vorige week kom ik tot het besef dat ik eigenlijk nooit genoeg van mezelf heb gehouden, dat ik alsmaar aan het vechten ben.
dat verklaart ook mijn regelmatige depressieve buien, het afgelopen jaar heb ik er aan gedacht om er eind aan te breien, te moe van het vechten, maar ik ben er nog want er is zoveel om van te genieten in het leven.
knuffels.
vrijdag 11 juli 2008 om 03:17
Nou Ebony,
Dat is heftig wat je vertelt. Dat je je leven zo zwaar vond dat je aan breien dacht. Fijn dat je liever op het leven in'haakt'. Dat je toen je er geen gat meer in zag, garen hebt gepakt om de boel te stoppen.
Wat een handwerkmetaforen bij elkaar. Maar ze zijn hoop ik wel duidelijk.
Leuke dingen doen is zó belangrijk. Ook om van jezelf te leren houden. En om te stoppen met vechten. Tegen de bierkaai.
De focus verleggen van wat je niet wilt naar wat je verlangt. Enigszins flexibel meebewegen maar ook uit een situatie stappen als 'ie niet veilig is.
Vooral de liefde, liefde voor het kind dat je was, liefde voor het mens dat je bent, liefde voor wie je wordt.
Dat is heftig wat je vertelt. Dat je je leven zo zwaar vond dat je aan breien dacht. Fijn dat je liever op het leven in'haakt'. Dat je toen je er geen gat meer in zag, garen hebt gepakt om de boel te stoppen.
Wat een handwerkmetaforen bij elkaar. Maar ze zijn hoop ik wel duidelijk.
Leuke dingen doen is zó belangrijk. Ook om van jezelf te leren houden. En om te stoppen met vechten. Tegen de bierkaai.
De focus verleggen van wat je niet wilt naar wat je verlangt. Enigszins flexibel meebewegen maar ook uit een situatie stappen als 'ie niet veilig is.
Vooral de liefde, liefde voor het kind dat je was, liefde voor het mens dat je bent, liefde voor wie je wordt.
vrijdag 11 juli 2008 om 10:02
quote:Feliciaatje schreef op 10 juli 2008 @ 11:30:
voor jou lieve Elmervrouw.
En trouwens, ik wilde nog vragen, Artemis gaat het weer wat beter? Omdat je maandag zei dat je je zo beroerd voelde. Ik hoop dat je je minder ellendig voelt.
Hai Feliciaatje,
Wat lief dat je er naar vraagt! Ik had zo'n ontzettende migraine de afgelopen paar dagen... Ik kon het toch niet laten even snel te reageren hier.
Wat een stappen worden er hier toch gemaakt! Ontzettend stoere vrouwen zijn jullie, dat jullie er toch iedere keer weer voor vechten om vooruit te komen. En wat fijn om jullie ervaringen te kunnen delen, voor als ik zelf weer eens een terugval heb... Ik vind het prettig om te weten dat ik niet de enige ben die met dit soort ex-ouder-kwesties te kampen heeft.
In mijn relatie werkt miijn jeugd ook ontzettend door. Af en toe heb ik een schouder nodig om bij uit te huilen, maar ik wil mijn man niet 'tot last zijn', heb altijd het idee dat ik sterk moet zijn. Dat hoeft niet van mijn man, die heeft liever dat ik 'echt' ben, maar dat is nog een van die dingen die ik er maar niet uit krijg...
voor jou lieve Elmervrouw.
En trouwens, ik wilde nog vragen, Artemis gaat het weer wat beter? Omdat je maandag zei dat je je zo beroerd voelde. Ik hoop dat je je minder ellendig voelt.
Hai Feliciaatje,
Wat lief dat je er naar vraagt! Ik had zo'n ontzettende migraine de afgelopen paar dagen... Ik kon het toch niet laten even snel te reageren hier.
Wat een stappen worden er hier toch gemaakt! Ontzettend stoere vrouwen zijn jullie, dat jullie er toch iedere keer weer voor vechten om vooruit te komen. En wat fijn om jullie ervaringen te kunnen delen, voor als ik zelf weer eens een terugval heb... Ik vind het prettig om te weten dat ik niet de enige ben die met dit soort ex-ouder-kwesties te kampen heeft.
In mijn relatie werkt miijn jeugd ook ontzettend door. Af en toe heb ik een schouder nodig om bij uit te huilen, maar ik wil mijn man niet 'tot last zijn', heb altijd het idee dat ik sterk moet zijn. Dat hoeft niet van mijn man, die heeft liever dat ik 'echt' ben, maar dat is nog een van die dingen die ik er maar niet uit krijg...
vrijdag 11 juli 2008 om 10:10
quote:ebony70 schreef op 11 juli 2008 @ 01:18:
Hallo meiden,
Ik heb dit topic even gemeden want er kwam een hoop "shit" los, heb gelukkig ook wat leuke dingen gedaan. maar het valt niet mee allemaal..
Wat hebben jullie veel geschreven zeg! ik ben nog niet helemaal bijgelezen maar feliciaatje: wat ben jij een sterke vrouw!
het is echt heel fijn om herkenning te vinden hier, na vorige week kom ik tot het besef dat ik eigenlijk nooit genoeg van mezelf heb gehouden, dat ik alsmaar aan het vechten ben.
dat verklaart ook mijn regelmatige depressieve buien, het afgelopen jaar heb ik er aan gedacht om er eind aan te breien, te moe van het vechten, maar ik ben er nog want er is zoveel om van te genieten in het leven.
knuffels.
Lieve Ebony,
Ik ken het, dit topic mijden. Soms trekt het de hele beerput open...
Goed om te lezen dat je zelf al tot de conclusie bent gekomen dat er zoveel is om van te genieten! Soms lijkt er in het leven op dat je geen vooruitgang boekt, maar als je terug kijkt op waar je vandaan komt, blijkt dat je toch al een heel eind bent gekomen.
Hallo meiden,
Ik heb dit topic even gemeden want er kwam een hoop "shit" los, heb gelukkig ook wat leuke dingen gedaan. maar het valt niet mee allemaal..
Wat hebben jullie veel geschreven zeg! ik ben nog niet helemaal bijgelezen maar feliciaatje: wat ben jij een sterke vrouw!
het is echt heel fijn om herkenning te vinden hier, na vorige week kom ik tot het besef dat ik eigenlijk nooit genoeg van mezelf heb gehouden, dat ik alsmaar aan het vechten ben.
dat verklaart ook mijn regelmatige depressieve buien, het afgelopen jaar heb ik er aan gedacht om er eind aan te breien, te moe van het vechten, maar ik ben er nog want er is zoveel om van te genieten in het leven.
knuffels.
Lieve Ebony,
Ik ken het, dit topic mijden. Soms trekt het de hele beerput open...
Goed om te lezen dat je zelf al tot de conclusie bent gekomen dat er zoveel is om van te genieten! Soms lijkt er in het leven op dat je geen vooruitgang boekt, maar als je terug kijkt op waar je vandaan komt, blijkt dat je toch al een heel eind bent gekomen.
vrijdag 11 juli 2008 om 12:48
Hey lieve Ebony , goed dat je hier gepost hebt met hoe je je voelt en gevoeld hebt het afgelopen jaar. Het kan echt beter worden, ik had dit jaren geleden ook niet kunnen denken. Depressie zat zo diep in mijn systeem. En nu ben ik gelukkig, geniet van elke dag en wil er helemaal geen eind meer aan maken. Ik hoop juist nog heel lang te mogen leven.
Ik hoop dat je oplossingen zult vinden en misschien hulp en steun hierbij. En blijf schrijven hier wanneer je er behoefte aan hebt, juist ook als je diep zit en vastloopt op jezelf. Ik herken het terugtrekken en dat kan goed zijn, om de boel te laten bezinken. Maar laat het je niet eenzaam maken, dat is niet nodig .
En lieve Artemis, "dwing" jezelf om wel uit te huilen bij je man. Het is een oude reflex, je bent gewend om het alleen te moeten doen en het voelt vreemd om het dan bij een ander neer te leggen. Maar dat doe je niet, je deelt gewoon Artemis op al haar momenten. Ik ben het gaan leren samen met een hele goede vriendin, zij had dezelfde reflex en we vonden het beiden tijd om 's op te houden met ons verstoppen van elkaar en de wereld wanneer we het moeilijk hadden.
Helaas kan ik (zoals beschreven ) hiermee niet bij mijn man terecht. Ik ben heel blij, het heeft me bevrijd uit een stukje isolement. Ik weet nu dat ik de keus heb wanneer ik me ellendig voel. Soms ben ik liever alleen, soms heb ik behoefte om te praten met iemand die van me houdt. En ik probeer dat niet meer als "lastig" te beoordelen van mijzelf en doe het maar gewoon. Het fijne is dat ik de afgelopen jaren ben gaan zien dat juist daardoor mijn relaties met mensen zich flink emotioneel verdiept hebben.
Hoe gaat het nu met de migraine? Is het helemaal over of nog naweeen? Fijn om van je te horen .
Ik hoop dat je oplossingen zult vinden en misschien hulp en steun hierbij. En blijf schrijven hier wanneer je er behoefte aan hebt, juist ook als je diep zit en vastloopt op jezelf. Ik herken het terugtrekken en dat kan goed zijn, om de boel te laten bezinken. Maar laat het je niet eenzaam maken, dat is niet nodig .
En lieve Artemis, "dwing" jezelf om wel uit te huilen bij je man. Het is een oude reflex, je bent gewend om het alleen te moeten doen en het voelt vreemd om het dan bij een ander neer te leggen. Maar dat doe je niet, je deelt gewoon Artemis op al haar momenten. Ik ben het gaan leren samen met een hele goede vriendin, zij had dezelfde reflex en we vonden het beiden tijd om 's op te houden met ons verstoppen van elkaar en de wereld wanneer we het moeilijk hadden.
Helaas kan ik (zoals beschreven ) hiermee niet bij mijn man terecht. Ik ben heel blij, het heeft me bevrijd uit een stukje isolement. Ik weet nu dat ik de keus heb wanneer ik me ellendig voel. Soms ben ik liever alleen, soms heb ik behoefte om te praten met iemand die van me houdt. En ik probeer dat niet meer als "lastig" te beoordelen van mijzelf en doe het maar gewoon. Het fijne is dat ik de afgelopen jaren ben gaan zien dat juist daardoor mijn relaties met mensen zich flink emotioneel verdiept hebben.
Hoe gaat het nu met de migraine? Is het helemaal over of nog naweeen? Fijn om van je te horen .
vrijdag 11 juli 2008 om 13:11
En dankjewel voor je reactie Hanke .
Dat besef ik me meer en meer de laatste dagen doordat mijn hoop op is. Dat het probleem van mijn man idd iets heel fundamenteels is. Dat dat voor hem niet een knop is die je tralala omzet. Ik besef al jaren dat het diep zit. Maar diep zitten is voor mij nooit een belemmering geweest om het uit te gaan graven en er 's wat mee te gaan doen. En dat is natuurlijk stom, om uit te gaan van jezelf. Maar het leek mij dat als je de keus hebt tussen in de put zitten en genieten en de omstandigheden zijn verder goed en veilig, een mens vanzelf op zoek gaat naar het genieten. Boy was I wrong.
Ik kan idd niet voor me zien hoe hij hier met een paar sessies van 't een of 't ander doorheen komt. Als het al zou lukken gaat het jaren duren. Als hij dat 3 jaar geleden had gedaan was dat geen probleem geweest. Nu is het wel een probleem, hij heeft te lang gewacht en mijn geduld is op. Mijn behoefte om nog energie in de relatie te steken is op. En dat vind ik hard van mijzelf en aan de andere kant geef ik mezelf groot gelijk.
Hij heeft een paar dagen terug met diezelfde vriend als waarmee ik had gepraat, gepraat. En hij had een lightbulb moment. Dat hij al heel lang de focus had liggen op de relatie, dat die niet goed ging en wat hij kon doen. En dat hij plots zag dat hij het is, niet de relatie. Dat de relatie moeizaam gaat door zijn houding in het leven.
Nou vind ik dat heel fijn voor hem, dat hij zijn problemen op veel vlakken plotseling helder gereduceerd ziet tot vooral 1 kernprobleem. Dat maakt het een stuk overzichtelijker en werkzamer. En ik weet dat iedereen pas tot inzicht komt wanneer de tijd rijp is enz. Maar dit zeg ik gvd al jaren, hier praten we al jaren over en hij heeft het nooit echt begrepen. Hij zei dat hij heel lang het probleem bij mij heeft gelegd. Dat hij aan de ene kant wist dat ik het als persoon niet was maar toch...
Hij begreep plots dat hij afwijzend was naar me omdat ik hem telkens confronteerde met zijn kern, hem een spiegel voorhield waar hij niet in wilde kijken. Het is niet eens alsof ik hem hier 24/7 mee gepest heb de afgelopen 4 jaar, ik begrijp niet hoe je er niet naar kunt luisteren als je partner dingen probeert aan te kaarten omdat het niet lekker gaat. Of ik begrijp het wel maar dan noem ik het gemakzucht. Dat vond hij dan weer niet eerlijk. Misschien is het dat ook niet, denk ik dan teveel vanuit mezelf.
Maar ik zei gisteren tegen hem dat juist liefde voor iemand je kan inspireren boven jezelf uit te stijgen. Te groeien. Niet in de zin van veranderen voor de ander maar omdat echt houden van iemand veel deuren open zet op de een of andere manier en er een frisse wind kan waaien door je systeem. En ik besefte dat dit ook weer heel persoonlijk is, mijn visie.
En zo besef ik meer en meer dat onze visies op een diep niveau zo gigantisch verschillen. Dat ik geen genoegen zou kunnen nemen met een houding zoals de zijne de afgelopen jaren. Dat ik mijzelf niet recht zou kunnen aankijken. En hij juist mijn visie compleet niet kan begrijpen. En dat ik dat respecteer. Alleen word ik ongelukkig van het verschil, het is een te grote kloof.
Afgezien van dit hele emotionele stuk ben ik idd bezig met hoe verder te gaan praktisch gezien. Dat wordt nog niet makkelijk in bepaalde opzichten maar dat kan ik wel, dat brei ik wel rond op de een of andere manier. Ben aan het nadenken over welke manier dat dan is maar echt piekeren is het niet. Ik wil wel dat er genoeg ruimte blijft voor mijn dochter in die oplossingen, ze is juist vrij kwetsbaar en prikkelgevoelig dus bso is nog geen optie, school put haar aardig uit. Dat beperkt mijn werktijden.
Maar zelfs daarover nadenken voelt als een opluchting. Niet als een probleem. Het geeft me idd kracht.
Dat besef ik me meer en meer de laatste dagen doordat mijn hoop op is. Dat het probleem van mijn man idd iets heel fundamenteels is. Dat dat voor hem niet een knop is die je tralala omzet. Ik besef al jaren dat het diep zit. Maar diep zitten is voor mij nooit een belemmering geweest om het uit te gaan graven en er 's wat mee te gaan doen. En dat is natuurlijk stom, om uit te gaan van jezelf. Maar het leek mij dat als je de keus hebt tussen in de put zitten en genieten en de omstandigheden zijn verder goed en veilig, een mens vanzelf op zoek gaat naar het genieten. Boy was I wrong.
Ik kan idd niet voor me zien hoe hij hier met een paar sessies van 't een of 't ander doorheen komt. Als het al zou lukken gaat het jaren duren. Als hij dat 3 jaar geleden had gedaan was dat geen probleem geweest. Nu is het wel een probleem, hij heeft te lang gewacht en mijn geduld is op. Mijn behoefte om nog energie in de relatie te steken is op. En dat vind ik hard van mijzelf en aan de andere kant geef ik mezelf groot gelijk.
Hij heeft een paar dagen terug met diezelfde vriend als waarmee ik had gepraat, gepraat. En hij had een lightbulb moment. Dat hij al heel lang de focus had liggen op de relatie, dat die niet goed ging en wat hij kon doen. En dat hij plots zag dat hij het is, niet de relatie. Dat de relatie moeizaam gaat door zijn houding in het leven.
Nou vind ik dat heel fijn voor hem, dat hij zijn problemen op veel vlakken plotseling helder gereduceerd ziet tot vooral 1 kernprobleem. Dat maakt het een stuk overzichtelijker en werkzamer. En ik weet dat iedereen pas tot inzicht komt wanneer de tijd rijp is enz. Maar dit zeg ik gvd al jaren, hier praten we al jaren over en hij heeft het nooit echt begrepen. Hij zei dat hij heel lang het probleem bij mij heeft gelegd. Dat hij aan de ene kant wist dat ik het als persoon niet was maar toch...
Hij begreep plots dat hij afwijzend was naar me omdat ik hem telkens confronteerde met zijn kern, hem een spiegel voorhield waar hij niet in wilde kijken. Het is niet eens alsof ik hem hier 24/7 mee gepest heb de afgelopen 4 jaar, ik begrijp niet hoe je er niet naar kunt luisteren als je partner dingen probeert aan te kaarten omdat het niet lekker gaat. Of ik begrijp het wel maar dan noem ik het gemakzucht. Dat vond hij dan weer niet eerlijk. Misschien is het dat ook niet, denk ik dan teveel vanuit mezelf.
Maar ik zei gisteren tegen hem dat juist liefde voor iemand je kan inspireren boven jezelf uit te stijgen. Te groeien. Niet in de zin van veranderen voor de ander maar omdat echt houden van iemand veel deuren open zet op de een of andere manier en er een frisse wind kan waaien door je systeem. En ik besefte dat dit ook weer heel persoonlijk is, mijn visie.
En zo besef ik meer en meer dat onze visies op een diep niveau zo gigantisch verschillen. Dat ik geen genoegen zou kunnen nemen met een houding zoals de zijne de afgelopen jaren. Dat ik mijzelf niet recht zou kunnen aankijken. En hij juist mijn visie compleet niet kan begrijpen. En dat ik dat respecteer. Alleen word ik ongelukkig van het verschil, het is een te grote kloof.
Afgezien van dit hele emotionele stuk ben ik idd bezig met hoe verder te gaan praktisch gezien. Dat wordt nog niet makkelijk in bepaalde opzichten maar dat kan ik wel, dat brei ik wel rond op de een of andere manier. Ben aan het nadenken over welke manier dat dan is maar echt piekeren is het niet. Ik wil wel dat er genoeg ruimte blijft voor mijn dochter in die oplossingen, ze is juist vrij kwetsbaar en prikkelgevoelig dus bso is nog geen optie, school put haar aardig uit. Dat beperkt mijn werktijden.
Maar zelfs daarover nadenken voelt als een opluchting. Niet als een probleem. Het geeft me idd kracht.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:20
Feliciaatje, ik vind dat je heel helder analyseert wat er gebeurt (is) in je relatie. Net als veel andere verhalen vind ik het wel heel confronterend. Ik heb vergelijkbare twijfels (gehad) in mijn relatie, maar heb die weggestopt met het idee dat een relatie niet perfect hoeft te zijn/kan zijn. Ik vind het dus confronterend dat jij de lat hoog durft te leggen. Alsof je dan teveel vraagt, en dan afgestraft kan worden.
