Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 11 juli 2008 om 13:36
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt MissMara. Ik heb ook geprobeerd hiermee te leven, te denken: ach het is een man, zo zijn er een hoop. Het hoeft niet perfect.
Het hoeft idd niet perfect. Maar consequent eenzaam staan, afgewezen worden, als een vijand behandeld te worden wanneer ik probeer de boel weer in beweging te krijgen met als doel: meer intimiteit, waar er duidelijk een ontzettend gebrek aan is, niet alleen in mijn ogen maar ook gewoon praktisch gezien, dat kan niet de bedoeling zijn.
Dat is geen relatie. Dat is een voortzetting van hoe het was, wat ik gewend was in mijn jeugd. En ik ben liever alleen dan mezelf dat aan te doen. Ik wil ook liever dat hij het licht ziet en we met onze menselijke beperkingen toch naar elkaar toe kunnen groeien, echt samen kunnen zijn. Maar hij is liever alleen blijkbaar. Anders had hij dat isolement van zichzelf aangepakt, je houdt alleen datgene in stand waar je winst uithaalt op de een of andere (soms verwrongen) manier.
Ik weiger nog meer isolement. Ik heb mijn portie gehad en ik ben er godsgruwelijk klaar mee. Liefde kan hier niet meer tegenop, ik hou nu gewoon teveel van mijzelf om mezelf zo tekort te doen.
Maar ik begrijp je MissMara en ik weet vrij zeker dat dat gevoel van afgestraft worden ook stamt uit onze jeugd. Ik zie alleen al een tijd heel helder dat deze relatie me ook afstraft ondanks dat ik weiger daaraan mee te werken. Dat ik probeer er positief in te staan en zo de afstraffing kan ontlopen. En zo werkt het niet, mijn man doet mij pijn en doet niets met de signalen die ik geef dat hij mij pijn doet. Het is blijkbaar niet belangrijk genoeg voor hem. En dat ken ik maar al te goed van vroeger en ik weiger. Ik weiger nog langer niet belangrijk genoeg te zijn voor iemand om rekening te houden met mijn behoeften.
Het hoeft idd niet perfect. Maar consequent eenzaam staan, afgewezen worden, als een vijand behandeld te worden wanneer ik probeer de boel weer in beweging te krijgen met als doel: meer intimiteit, waar er duidelijk een ontzettend gebrek aan is, niet alleen in mijn ogen maar ook gewoon praktisch gezien, dat kan niet de bedoeling zijn.
Dat is geen relatie. Dat is een voortzetting van hoe het was, wat ik gewend was in mijn jeugd. En ik ben liever alleen dan mezelf dat aan te doen. Ik wil ook liever dat hij het licht ziet en we met onze menselijke beperkingen toch naar elkaar toe kunnen groeien, echt samen kunnen zijn. Maar hij is liever alleen blijkbaar. Anders had hij dat isolement van zichzelf aangepakt, je houdt alleen datgene in stand waar je winst uithaalt op de een of andere (soms verwrongen) manier.
Ik weiger nog meer isolement. Ik heb mijn portie gehad en ik ben er godsgruwelijk klaar mee. Liefde kan hier niet meer tegenop, ik hou nu gewoon teveel van mijzelf om mezelf zo tekort te doen.
Maar ik begrijp je MissMara en ik weet vrij zeker dat dat gevoel van afgestraft worden ook stamt uit onze jeugd. Ik zie alleen al een tijd heel helder dat deze relatie me ook afstraft ondanks dat ik weiger daaraan mee te werken. Dat ik probeer er positief in te staan en zo de afstraffing kan ontlopen. En zo werkt het niet, mijn man doet mij pijn en doet niets met de signalen die ik geef dat hij mij pijn doet. Het is blijkbaar niet belangrijk genoeg voor hem. En dat ken ik maar al te goed van vroeger en ik weiger. Ik weiger nog langer niet belangrijk genoeg te zijn voor iemand om rekening te houden met mijn behoeften.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:42
Ja Feliciaatje,
Nu komt de woede los. Is ook de eerste keer dat ik je zie vloeken.
Ben je ook boos op jezelf dat je het een poos hebt laten doorsukkelen?
Fijn dat jullie die vriend hebben. Dat hij je man laat inzien dat jij niet gek bent. De bal ligt bij je man.
Heb je al gereserveerd bij de thermen voor dit weekend?
Lastig hoor, als je zingeving niet bij elkaar past. Los van wat ik precies geloof, heb ik de overtuiging dat liefde iets heiligs is. Dat het je een hoop kan vertellen, dat het je een weg kan tonen dwars door pijn heen. Dat het je dapperheid en mededogen leert. Dat het iets abstracts en heel concreets tegelijk is. Ik heb sterk het gevoel dat ik de liefde moet dienen. Volgens mij zie jij dat ook zo.
Ik zou het als een klap in mijn gezicht ervaren als mijn partner niet naar mij wil luisteren omdat hij niet met zichzelf geconfronteerd wil worden. Waarom ben je dan getrouwd? Waarom ben je dan vader geworden? Samen leven houdt toch in dat je een stukje van jezelf in dienst stelt van een gezamelijke toekomst? Hoe kun je dat zo uit het oog verliezen? Ben jij dan echt wel zo belangrijk voor hem? Ik denk het niet.
Hoogmoed. Zou hij daar last van hebben?
Nu komt de woede los. Is ook de eerste keer dat ik je zie vloeken.
Ben je ook boos op jezelf dat je het een poos hebt laten doorsukkelen?
Fijn dat jullie die vriend hebben. Dat hij je man laat inzien dat jij niet gek bent. De bal ligt bij je man.
Heb je al gereserveerd bij de thermen voor dit weekend?
Lastig hoor, als je zingeving niet bij elkaar past. Los van wat ik precies geloof, heb ik de overtuiging dat liefde iets heiligs is. Dat het je een hoop kan vertellen, dat het je een weg kan tonen dwars door pijn heen. Dat het je dapperheid en mededogen leert. Dat het iets abstracts en heel concreets tegelijk is. Ik heb sterk het gevoel dat ik de liefde moet dienen. Volgens mij zie jij dat ook zo.
Ik zou het als een klap in mijn gezicht ervaren als mijn partner niet naar mij wil luisteren omdat hij niet met zichzelf geconfronteerd wil worden. Waarom ben je dan getrouwd? Waarom ben je dan vader geworden? Samen leven houdt toch in dat je een stukje van jezelf in dienst stelt van een gezamelijke toekomst? Hoe kun je dat zo uit het oog verliezen? Ben jij dan echt wel zo belangrijk voor hem? Ik denk het niet.
Hoogmoed. Zou hij daar last van hebben?
vrijdag 11 juli 2008 om 13:53
Nog steeds kan ik er met mijn hoofd niet bij dat er mensen zijn die zich er niks van aantrekken als je zegt dat ze je pijn doen. Dat je genegeerd wordt. Het tot jouw probleem wordt gemaakt.
Mijn moeder legt ook alles bij de ander neer. Toen ik meermalen zei dat ik bang voor haar was, was dat geen boodschap voor haar om naar haar gedrag te kijken. Nee, alleen de opmerking dat ik niet bang hoefde te zijn. Maar vragen waarom ik bang was? Ho maar.
We spraken over onze moeizame relatie en toen ik zei dat ik het gevoel kreeg dat het allemaal aan mij lag kwam er de opmerking: "dat is dan jouw probleem".
Wat ook heel vertrouwenwekkend werkte was de tirade dat ze zich door niemand kapot liet maken. Door mij niet, door mijn zus niet, door mijn vader (haar exman) niet, door niemand niet.
Ze maakt het me onmogelijk van haar te houden. Dat stukje is doodgegaan. En daar ben ik kwaad om.
Mijn moeder legt ook alles bij de ander neer. Toen ik meermalen zei dat ik bang voor haar was, was dat geen boodschap voor haar om naar haar gedrag te kijken. Nee, alleen de opmerking dat ik niet bang hoefde te zijn. Maar vragen waarom ik bang was? Ho maar.
We spraken over onze moeizame relatie en toen ik zei dat ik het gevoel kreeg dat het allemaal aan mij lag kwam er de opmerking: "dat is dan jouw probleem".
Wat ook heel vertrouwenwekkend werkte was de tirade dat ze zich door niemand kapot liet maken. Door mij niet, door mijn zus niet, door mijn vader (haar exman) niet, door niemand niet.
Ze maakt het me onmogelijk van haar te houden. Dat stukje is doodgegaan. En daar ben ik kwaad om.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:57
Ik ervaar het net zo Hanke. En ik ben absoluut bereid om erbij te denken: dat is relatief, mijn mening, een ander kan daar heel anders instaan. Maar de houding van mijn man, hoeveel hij ook zegt van mij te houden, is niet liefdevol, niet bereidwillig en niet tegemoetkomend. Ik weet niet waar ik dan nog de liefde in moet kunnen vinden.
Ik ben niet boos op mijzelf. Ik heb er of hard aan gewerkt of de tijden dat ik meer afstand nam goed benut voor mijzelf. Ik heb als uitgangspunt gehouden de deur open te laten staan, dat wanneer hij er klaar voor was we samen verder konden zonder al teveel verwijt maar met een positieve insteek. Ik hoopte voor ons kind dat dat op een dag zou gebeuren. En ik hou van hem en ik gun het hem, het leven volop te leven en te kunnen genieten.
En ik weet van mijzelf dat ik teveel heb moeten bepalen, idd de kar trekken. Ik lees het terug in deze woorden, wat ik vond, dacht, deed. En zo ben ik niet, ik wil juist zo graag samen, ik wil niet de boel bepalen. Wat dat betreft wil ik mijzelf kunnen zijn in een relatie en dat probeer ik ook maar dat valt niet mee met zo'n passief en apathisch persoon tegenover je.
Maar ik heb geen spijt, ik heb mijn best gedaan, de redenen zijn me duidelijk. Mijn dochter was daarin een van de belangrijkste en dat vind ik ook logisch. Maar dat is niet een reden om het de rest van mijn leven te kunnen verdragen.
Ik ben niet boos op mijzelf. Ik heb er of hard aan gewerkt of de tijden dat ik meer afstand nam goed benut voor mijzelf. Ik heb als uitgangspunt gehouden de deur open te laten staan, dat wanneer hij er klaar voor was we samen verder konden zonder al teveel verwijt maar met een positieve insteek. Ik hoopte voor ons kind dat dat op een dag zou gebeuren. En ik hou van hem en ik gun het hem, het leven volop te leven en te kunnen genieten.
En ik weet van mijzelf dat ik teveel heb moeten bepalen, idd de kar trekken. Ik lees het terug in deze woorden, wat ik vond, dacht, deed. En zo ben ik niet, ik wil juist zo graag samen, ik wil niet de boel bepalen. Wat dat betreft wil ik mijzelf kunnen zijn in een relatie en dat probeer ik ook maar dat valt niet mee met zo'n passief en apathisch persoon tegenover je.
Maar ik heb geen spijt, ik heb mijn best gedaan, de redenen zijn me duidelijk. Mijn dochter was daarin een van de belangrijkste en dat vind ik ook logisch. Maar dat is niet een reden om het de rest van mijn leven te kunnen verdragen.
vrijdag 11 juli 2008 om 14:02
quote:hanke321 schreef op 11 juli 2008 @ 13:53:
Ze maakt het me onmogelijk van haar te houden. Dat stukje is doodgegaan. En daar ben ik kwaad om.
Ja precies. En ik ben niet opgehouden met houden van, niet bij mijn moeder, niet bij mijn man. Maar ik wil niets meer van ze, de actieve bijdrage in de liefde is op als het ware. En dat is ook een belangrijk stuk van de ervaring van liefde.
Ik vind het heel triest voor je dat ze er niets mee deed, zo reageerde. Ik herken het heel erg. En ik weet hoe moeilijk het is om dan te zeggen: ook al vind jij het blijkbaar niet belangrijk, ik toevallig wel.
Dat vereist trots en eigenwaarde, juist waar je dan zo weinig van hebt. Maar we doen het toch maar! En we zijn wel trots op onszelf. We've come a long way.
Ze maakt het me onmogelijk van haar te houden. Dat stukje is doodgegaan. En daar ben ik kwaad om.
Ja precies. En ik ben niet opgehouden met houden van, niet bij mijn moeder, niet bij mijn man. Maar ik wil niets meer van ze, de actieve bijdrage in de liefde is op als het ware. En dat is ook een belangrijk stuk van de ervaring van liefde.
Ik vind het heel triest voor je dat ze er niets mee deed, zo reageerde. Ik herken het heel erg. En ik weet hoe moeilijk het is om dan te zeggen: ook al vind jij het blijkbaar niet belangrijk, ik toevallig wel.
Dat vereist trots en eigenwaarde, juist waar je dan zo weinig van hebt. Maar we doen het toch maar! En we zijn wel trots op onszelf. We've come a long way.
vrijdag 11 juli 2008 om 14:07
quote:dubiootje schreef op 11 juli 2008 @ 14:00:
Feliciaatje, ik ben blown away door je postings. Ik heb zelden zo veel helderheid, vastberadenheid en zelfrespect in een posting gezien. Chapeau! dank je. Ik ben blij dat ik het zo voel, ik merk daardoor dat de afgelopen jaren waarin ik me ben gaan bevrijden van diepliggende patronen uit mijn jeugd, echt zinvol zijn geweest. Ik ben terug bij de kern en het is op sommige punten nog wankel maar ik ben ik, niet langer gevangen in al die troep van toen.
Feliciaatje, ik ben blown away door je postings. Ik heb zelden zo veel helderheid, vastberadenheid en zelfrespect in een posting gezien. Chapeau! dank je. Ik ben blij dat ik het zo voel, ik merk daardoor dat de afgelopen jaren waarin ik me ben gaan bevrijden van diepliggende patronen uit mijn jeugd, echt zinvol zijn geweest. Ik ben terug bij de kern en het is op sommige punten nog wankel maar ik ben ik, niet langer gevangen in al die troep van toen.
vrijdag 11 juli 2008 om 23:58
Wow, wat een topic... Ik heb het vaak zien staan de afgelopen maand, maar telkens weggeklikt. En aan het begin van avond toch maar opengeklikt en toen niet meer opgehouden met lezen. Wat een verhalen zeg, ik kan er gewoon niet bij. En wat zijn jullie allemaal prachtige vrouwen.
De reden dat ik het steeds wegklikte is natuurlijk omdat ik ook een verhaal heb. Ik heb wel een goede kindertijd en jeugd gehad, alleen is deze nu gekleurd door allles wat ik daarna te weten ben gekomen. Ik heb ook al zes jaar geen contact meer met mijn vader en dat zal ook nooit meer gebeuren. En mijn moeder is een schat, maar door alles wat er gebeurd is, lijken de rollen vaak omgedraaid en dat kost heel veel energie.
Ik zal proberen het niet te lang te maken, maar wil toch mijn verhaal wel even kwijt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was (en mijn zusje 3). Mijn vader is direct hertrouwd en uit dat huwelijk zijn nog twee kids gekomen. Ik had altijd goed contact met mijn vader en stiefmoeder, kwam er eens in de twee weken en ook graag. Toen ik ouder werd en een vriendje kreeg geen weekenden meer, maar altijd goed contact.
Tot mijn vader een collega op het werk aanrandde een jaar of 7 geleden en alles op zijn kop zette: naast zijn huwelijk en baan is hij mij hiermee kwijtgeraakt (en inmiddels ook de andere drie kids). Door zijn gedrag (ze lokte het uit!?), zijn misbruik tijdens de scheiding van de jongere kids (makkelijke pionnen), noem maar op. Ik kan een boek volschrijven over de dingen die mijn 'verwekker' heeft gezegd en gedaan, inmiddels heb ik hem al zes jaar niet meer gesproken. Tijdens dit alles is mijn moeder altijd alleen gebleven. Zij is een jaar of tien geleden ingestort en is sindsdien psychisch niet stabiel. En pas twee jaar geleden ben ik erachter gekomen waarom mijn moeder toen echt is ingestort en waarom ik mijn vader echt kan haten. Ze heeft me toen eindelijk verteld (een hele grote, goede stap voor haar) waarom ze nog steeds bang is voor mijn vader: na de scheiding heeft hij haar jarenlang stelselmatig verkracht, tot ze weer zwanger van hem werd. Radeloos als ze was heeft ze het kindje weg laten halen, maar dit alles is ze nooit echt te boven gekomen. Want: als ze maar doorging, dan kwam het wel goed. Sterk zijn, dat was het belangrijkste. Tot je na 15 jaar niet meer kunt en je compleet instort.
En nu zie ik mijn jeugd en allerlei gebeurtenissen dus door een andere bril... Afgezien van het feit dat ik niet meer geloof in onvoorwaardelijke liefde. Want mijn vader houdt niet van me, en heeft dat misschien wel nooit gedaan. Anders had hij meer moeite voor me gedaan. Hij weet namelijk niet eens dat ik weet wat hij mijn moeder heeft aangedaan en toch doet hij nauwelijks moeite contact met me te krijgen (niet dat ik dat contact zou willen, maar toch).
Heel soms wil ik hem hiermee confronteren, maar het enige dat ik daar uit zou willen halen is dat hij toegeeft wat hij gedaan heeft. En dat gaat nooit gebeuren, want mijn vader is nooit zelf schuldig. Het zijn altijd anderen, alles overkomt hem, hij is zelf het slachtoffer.
Ik kan op zich redelijk dealen met alles wat er is gebeurd. Ik ben erachter dat ik hetzelfde doe als mijn moeder, want dat heb ik inmiddels wel geleerd. Sterk zijn en doorgaan. Dat is mijn valkuil, maar ik ben blij dat ik daar nu achter ben en niet pas op veel latere leeftijd. Ik ben vorig jaar door een diep dal gegaan toen ik eindelijk brak, maar nu gaat het gelukkig goed.
Nou, ik heb het toch niet kort kunnen houden... bedankt alvast voor degenen die de moeite nemen mijn verhaal te lezen. En nogmaals meiden, ik vind jullie stuk voor stuk geweldig!
De reden dat ik het steeds wegklikte is natuurlijk omdat ik ook een verhaal heb. Ik heb wel een goede kindertijd en jeugd gehad, alleen is deze nu gekleurd door allles wat ik daarna te weten ben gekomen. Ik heb ook al zes jaar geen contact meer met mijn vader en dat zal ook nooit meer gebeuren. En mijn moeder is een schat, maar door alles wat er gebeurd is, lijken de rollen vaak omgedraaid en dat kost heel veel energie.
Ik zal proberen het niet te lang te maken, maar wil toch mijn verhaal wel even kwijt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was (en mijn zusje 3). Mijn vader is direct hertrouwd en uit dat huwelijk zijn nog twee kids gekomen. Ik had altijd goed contact met mijn vader en stiefmoeder, kwam er eens in de twee weken en ook graag. Toen ik ouder werd en een vriendje kreeg geen weekenden meer, maar altijd goed contact.
Tot mijn vader een collega op het werk aanrandde een jaar of 7 geleden en alles op zijn kop zette: naast zijn huwelijk en baan is hij mij hiermee kwijtgeraakt (en inmiddels ook de andere drie kids). Door zijn gedrag (ze lokte het uit!?), zijn misbruik tijdens de scheiding van de jongere kids (makkelijke pionnen), noem maar op. Ik kan een boek volschrijven over de dingen die mijn 'verwekker' heeft gezegd en gedaan, inmiddels heb ik hem al zes jaar niet meer gesproken. Tijdens dit alles is mijn moeder altijd alleen gebleven. Zij is een jaar of tien geleden ingestort en is sindsdien psychisch niet stabiel. En pas twee jaar geleden ben ik erachter gekomen waarom mijn moeder toen echt is ingestort en waarom ik mijn vader echt kan haten. Ze heeft me toen eindelijk verteld (een hele grote, goede stap voor haar) waarom ze nog steeds bang is voor mijn vader: na de scheiding heeft hij haar jarenlang stelselmatig verkracht, tot ze weer zwanger van hem werd. Radeloos als ze was heeft ze het kindje weg laten halen, maar dit alles is ze nooit echt te boven gekomen. Want: als ze maar doorging, dan kwam het wel goed. Sterk zijn, dat was het belangrijkste. Tot je na 15 jaar niet meer kunt en je compleet instort.
En nu zie ik mijn jeugd en allerlei gebeurtenissen dus door een andere bril... Afgezien van het feit dat ik niet meer geloof in onvoorwaardelijke liefde. Want mijn vader houdt niet van me, en heeft dat misschien wel nooit gedaan. Anders had hij meer moeite voor me gedaan. Hij weet namelijk niet eens dat ik weet wat hij mijn moeder heeft aangedaan en toch doet hij nauwelijks moeite contact met me te krijgen (niet dat ik dat contact zou willen, maar toch).
Heel soms wil ik hem hiermee confronteren, maar het enige dat ik daar uit zou willen halen is dat hij toegeeft wat hij gedaan heeft. En dat gaat nooit gebeuren, want mijn vader is nooit zelf schuldig. Het zijn altijd anderen, alles overkomt hem, hij is zelf het slachtoffer.
Ik kan op zich redelijk dealen met alles wat er is gebeurd. Ik ben erachter dat ik hetzelfde doe als mijn moeder, want dat heb ik inmiddels wel geleerd. Sterk zijn en doorgaan. Dat is mijn valkuil, maar ik ben blij dat ik daar nu achter ben en niet pas op veel latere leeftijd. Ik ben vorig jaar door een diep dal gegaan toen ik eindelijk brak, maar nu gaat het gelukkig goed.
Nou, ik heb het toch niet kort kunnen houden... bedankt alvast voor degenen die de moeite nemen mijn verhaal te lezen. En nogmaals meiden, ik vind jullie stuk voor stuk geweldig!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:06
Ach Zusje, wat een afgrijselijk verhaal . En wat erg voor je moeder, ik vind het zo triest voor haar.
Wat ik me afvroeg nav je verhaal, schaam je je? Voor je vader, voor wat hij gedaan heeft, voor het feit dat hij in jouw bloed zit zegt maar? Ik hoop het niet, dat zou ik fijn voor je vinden. Als het wel zo is zou dat ook heel begrijpelijk zijn.
En het is idd een rotgevoel, een ouder die geen moeite voor jou of contact doet. Dat geeft je makkelijk het gevoel dat je blijkbaar niet veel waard bent. Het is zijn gemis maar leg dat maar eens uit aan jezelf, dat het niets zegt over jouw waarde als persoon.
Een dikke en fijn dat je meeschrijft.
Wat ik me afvroeg nav je verhaal, schaam je je? Voor je vader, voor wat hij gedaan heeft, voor het feit dat hij in jouw bloed zit zegt maar? Ik hoop het niet, dat zou ik fijn voor je vinden. Als het wel zo is zou dat ook heel begrijpelijk zijn.
En het is idd een rotgevoel, een ouder die geen moeite voor jou of contact doet. Dat geeft je makkelijk het gevoel dat je blijkbaar niet veel waard bent. Het is zijn gemis maar leg dat maar eens uit aan jezelf, dat het niets zegt over jouw waarde als persoon.
Een dikke en fijn dat je meeschrijft.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:09
Allemachtig, wat een verhaal.
Hoe is het nu met je? Hoe ga jij om met relaties, met vriendschap? En wat heb je het afgelopen jaar geleerd, toen je brak?
Het lijkt me niet makkelijk om een vader te hebben die zich als een seksueel roofdier gedraagt. Heeft je moeder er wel eens aan gedacht om aangifte te doen? (al weet ik niet of ik het haar zou aanraden als ze psychisch niet sterk in haar schoenen staat).
De rollen met je moeder zijn omgedraaid en dat kost je een hoop energie. Hoe scherm je je nu af, dat het je niet teveel wordt?
In onvoorwaardelijke liefde geloof je niet meer zeg je. Ook niet van je moeder. Waarom niet?
Als ik teveel vraag, moet je het zeggen hoor. Maar fijn dat je hier herkenning vindt en je verhaal doet. 't Zal je wel even gekost hebben om bij te lezen
Hoe is het nu met je? Hoe ga jij om met relaties, met vriendschap? En wat heb je het afgelopen jaar geleerd, toen je brak?
Het lijkt me niet makkelijk om een vader te hebben die zich als een seksueel roofdier gedraagt. Heeft je moeder er wel eens aan gedacht om aangifte te doen? (al weet ik niet of ik het haar zou aanraden als ze psychisch niet sterk in haar schoenen staat).
De rollen met je moeder zijn omgedraaid en dat kost je een hoop energie. Hoe scherm je je nu af, dat het je niet teveel wordt?
In onvoorwaardelijke liefde geloof je niet meer zeg je. Ook niet van je moeder. Waarom niet?
Als ik teveel vraag, moet je het zeggen hoor. Maar fijn dat je hier herkenning vindt en je verhaal doet. 't Zal je wel even gekost hebben om bij te lezen
zaterdag 12 juli 2008 om 00:15
Dankje wel Feliciaatje, voor je lieve reactie. En een dikke terug, jij hebt het bepaald niet makkelijk momenteel lees ik.
Om je vraag te beantwoorden: nee, niet meer. Dat heb ik wel gedaan, want inderdaad het is míjn vader die dit allemaal gedaan heeft. Maar ik heb dat van me af kunnen zetten, want ik ben niet verantwoordelijk voor zijn daden. Ik loop niet te koop met wat er gebeurd is, maar ik schaam me er niet meer voor.
En inderdaad, ik vind het ook zo intens verdrietig voor mijn moeder. Helemaal omdat zij zelf geen moeder had destijds om naar toe te gaan, die is jong gestorven. Het heeft haar leven verpest. Ze heeft altijd voor mij en mijn zus geleefd, bijna op de automatische piloot. Daar voel ik me soms bijna schuldig om. Want ze heeft zich 'opgeofferd' uit angst ons kwijt te raken (zo bang was ze voor mijn vader). Maar ook hiervoor mag ik me niet verantwoordelijk voelen, hoe erg het ook is...
Om je vraag te beantwoorden: nee, niet meer. Dat heb ik wel gedaan, want inderdaad het is míjn vader die dit allemaal gedaan heeft. Maar ik heb dat van me af kunnen zetten, want ik ben niet verantwoordelijk voor zijn daden. Ik loop niet te koop met wat er gebeurd is, maar ik schaam me er niet meer voor.
En inderdaad, ik vind het ook zo intens verdrietig voor mijn moeder. Helemaal omdat zij zelf geen moeder had destijds om naar toe te gaan, die is jong gestorven. Het heeft haar leven verpest. Ze heeft altijd voor mij en mijn zus geleefd, bijna op de automatische piloot. Daar voel ik me soms bijna schuldig om. Want ze heeft zich 'opgeofferd' uit angst ons kwijt te raken (zo bang was ze voor mijn vader). Maar ook hiervoor mag ik me niet verantwoordelijk voelen, hoe erg het ook is...
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:25
Een heleboel vragen inderdaad Hanke . Ik zal proberen een aanzet te doen:
Wat heb ik geleerd? Dat ik mijn zwaktes moet durven tonen juist tegen de mensen die me dierbaar zijn. En dat zij dat niet raar of vervelend vinden. Ik was altijd degene die er voor iedereen was en nu waren ze er allemaal voor mij. Heel fijn om te weten dat je zulke fijne mensen om je heen hebt. Met relaties gaat het wonder boven wonder goed. Lief en ik zijn al 13 jaar samen en hij heeft dus alles met mij meegemaakt. Hij is mijn rots, echt geweldig. En ook wat vriendschap betreft, mijn echt vrienden die er vorig jaar getuige van waren dat ik brak, waren er stuk voor stuk voor me en het heeft de vriendschap versterkt.
En mijn moeder... ze is een schat en ik hou zielsveel van haar, maar soms neem ik bewust afstand, omdat het anders teveel wordt. Ik probeer duidelijk mijn grenzen af te bakenen en dit ook aan haar uit te leggen. Ze heeft hier wel begrip voor, maar 'begrijpt' het soms niet helemaal.
Dat van die onvoorwaardelijke liefde... Als iemand me tien jaar geleden had verteld dat ik mijn vader nooit meer zou zien, had ik ze voor gek verklaard. En toch is dat gebeurd. Er kunnen dus blijkbaar dingen gebeuren die je niet voor mogelijk houdt, die dat houden van beinvloeden.
En bijlezen heeft me inderdaad de hele avond gekost, maar was een goed bestede avond .
Wat heb ik geleerd? Dat ik mijn zwaktes moet durven tonen juist tegen de mensen die me dierbaar zijn. En dat zij dat niet raar of vervelend vinden. Ik was altijd degene die er voor iedereen was en nu waren ze er allemaal voor mij. Heel fijn om te weten dat je zulke fijne mensen om je heen hebt. Met relaties gaat het wonder boven wonder goed. Lief en ik zijn al 13 jaar samen en hij heeft dus alles met mij meegemaakt. Hij is mijn rots, echt geweldig. En ook wat vriendschap betreft, mijn echt vrienden die er vorig jaar getuige van waren dat ik brak, waren er stuk voor stuk voor me en het heeft de vriendschap versterkt.
En mijn moeder... ze is een schat en ik hou zielsveel van haar, maar soms neem ik bewust afstand, omdat het anders teveel wordt. Ik probeer duidelijk mijn grenzen af te bakenen en dit ook aan haar uit te leggen. Ze heeft hier wel begrip voor, maar 'begrijpt' het soms niet helemaal.
Dat van die onvoorwaardelijke liefde... Als iemand me tien jaar geleden had verteld dat ik mijn vader nooit meer zou zien, had ik ze voor gek verklaard. En toch is dat gebeurd. Er kunnen dus blijkbaar dingen gebeuren die je niet voor mogelijk houdt, die dat houden van beinvloeden.
En bijlezen heeft me inderdaad de hele avond gekost, maar was een goed bestede avond .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:30
Ik heb er zelf best veel moeite mee, dat ik geen ouders heb waar ik trots op kan zijn. Een tijdje terug vertelde ik dat mijn vader de laatste jaren naar mij toe zijn best heeft gedaan, maar dat mijn omgeving het een waardeloze man vond.
Afgelopen kerst vierde ik bij mijn zus en haar schoonfamilie. Tijdens het kerstdiner zei ik dat ik mijn pa miste. Mijn zus reageerde zo van: dat heb ik niet, ik had niks met hem.
Vervolgens vertelde de broer van mijn zwager (X) hoe hij mijn vader voor het eerst ontmoet had. Begin 70er jaren: X is een jaar of 9 en fietst op de stoep in het dorp waar we wonen. Mijn pa loopt met mijn moeder te wandelen. Hij vindt het kennelijk niet gepast wat X doet en geeft hem zonder waarschuwing een stomp in zijn buik. Een volwassene bij een kind van 9!
Het is heel naar om elke keer nieuwe details over hem te horen die niet fris zijn. Zo was hij ook heel vervelend plakkerig en flirterig naar vrouwen toe. En dan in situaties waarin die vrouwen zich beleefd moesten blijven gedragen.
Ik wist het wel van hem. Zo nam ik hem op een gegeven moment maar niet meer mee naar uitvoeringen van het studentenkoor waar ik opzat omdat hij zo irritant geil zat te wezen.
Stiekeme dingen, als doorrijden na een aanrijding. Gelukkig alleen blikschade, maar omdat het de SRV wagen betrof wist gelijk het hele dorp het. Nou, dan loop je als dochter ook niet heel opgewekt rond daar.
Ik heb jarenlang met een enorme schaamte rondgelopen. Schaamte dat ik zo'n sul van een vader had en een haaibaai van een moeder. Maar ook schaamte omdat ik voelde dat er niet op een gezonde manier van me gehouden werd. Ik was een soort gijzelaar in een verrot huwelijk. Bemiddelde tijdens ruzies tussen hen, kon vorige ruzies woordelijk herhalen. Het heeft jaren geduurd voor ik die 'tapes' in mijn hoofd kon wissen.
Toen ik op mijn 19e het psychisch niet meer trok, was er een gezinsgesprek met mijn behandelaar. Moeder was furieus, 't was allemaal aandachttrekkerij en ze voelde zich door mij gemanipuleerd. Mijn vader antwoordde op de vraag wat mijn goede eigenschappen waren dat ik zo goed kon bemiddelen...
Bord voor hun kop, alleen vanuit zichzelf denken en die 3 maanden dat de opname duurde gewoon niet op bezoek komen...
De prijs die ik betaalde voor het opgeven van mijn loyaliteit was een enorme eenzaamheid.
Afgelopen kerst vierde ik bij mijn zus en haar schoonfamilie. Tijdens het kerstdiner zei ik dat ik mijn pa miste. Mijn zus reageerde zo van: dat heb ik niet, ik had niks met hem.
Vervolgens vertelde de broer van mijn zwager (X) hoe hij mijn vader voor het eerst ontmoet had. Begin 70er jaren: X is een jaar of 9 en fietst op de stoep in het dorp waar we wonen. Mijn pa loopt met mijn moeder te wandelen. Hij vindt het kennelijk niet gepast wat X doet en geeft hem zonder waarschuwing een stomp in zijn buik. Een volwassene bij een kind van 9!
Het is heel naar om elke keer nieuwe details over hem te horen die niet fris zijn. Zo was hij ook heel vervelend plakkerig en flirterig naar vrouwen toe. En dan in situaties waarin die vrouwen zich beleefd moesten blijven gedragen.
Ik wist het wel van hem. Zo nam ik hem op een gegeven moment maar niet meer mee naar uitvoeringen van het studentenkoor waar ik opzat omdat hij zo irritant geil zat te wezen.
Stiekeme dingen, als doorrijden na een aanrijding. Gelukkig alleen blikschade, maar omdat het de SRV wagen betrof wist gelijk het hele dorp het. Nou, dan loop je als dochter ook niet heel opgewekt rond daar.
Ik heb jarenlang met een enorme schaamte rondgelopen. Schaamte dat ik zo'n sul van een vader had en een haaibaai van een moeder. Maar ook schaamte omdat ik voelde dat er niet op een gezonde manier van me gehouden werd. Ik was een soort gijzelaar in een verrot huwelijk. Bemiddelde tijdens ruzies tussen hen, kon vorige ruzies woordelijk herhalen. Het heeft jaren geduurd voor ik die 'tapes' in mijn hoofd kon wissen.
Toen ik op mijn 19e het psychisch niet meer trok, was er een gezinsgesprek met mijn behandelaar. Moeder was furieus, 't was allemaal aandachttrekkerij en ze voelde zich door mij gemanipuleerd. Mijn vader antwoordde op de vraag wat mijn goede eigenschappen waren dat ik zo goed kon bemiddelen...
Bord voor hun kop, alleen vanuit zichzelf denken en die 3 maanden dat de opname duurde gewoon niet op bezoek komen...
De prijs die ik betaalde voor het opgeven van mijn loyaliteit was een enorme eenzaamheid.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:38
quote:zusje78 schreef op 12 juli 2008 @ 00:25:
Een heleboel vragen inderdaad Hanke . Ik zal proberen een aanzet te doen:
Wat heb ik geleerd? Dat ik mijn zwaktes moet durven tonen juist tegen de mensen die me dierbaar zijn. En dat zij dat niet raar of vervelend vinden. Ik was altijd degene die er voor iedereen was en nu waren ze er allemaal voor mij. Heel fijn om te weten dat je zulke fijne mensen om je heen hebt.
Wat ontzettend gaaf voor je, is echt heel waardevol
Met relaties gaat het wonder boven wonder goed. Lief en ik zijn al 13 jaar samen en hij heeft dus alles met mij meegemaakt. Hij is mijn rots, echt geweldig. En ook wat vriendschap betreft, mijn echt vrienden die er vorig jaar getuige van waren dat ik brak, waren er stuk voor stuk voor me en het heeft de vriendschap versterkt.
En ook fijn voor hen, dat ze er voor je mochten zijn.
En mijn moeder... ze is een schat en ik hou zielsveel van haar, maar soms neem ik bewust afstand, omdat het anders teveel wordt. Ik probeer duidelijk mijn grenzen af te bakenen en dit ook aan haar uit te leggen. Ze heeft hier wel begrip voor, maar 'begrijpt' het soms niet helemaal.
Is lastig, maar wel goed dat je het doet.
Dat van die onvoorwaardelijke liefde... Als iemand me tien jaar geleden had verteld dat ik mijn vader nooit meer zou zien, had ik ze voor gek verklaard. En toch is dat gebeurd. Er kunnen dus blijkbaar dingen gebeuren die je niet voor mogelijk houdt, die dat houden van beinvloeden.
En bijlezen heeft me inderdaad de hele avond gekost, maar was een goed bestede avond .Lief van je, dat je zo uitgebreid antwoord geeft. Voor jou was het dus dat je toen je eenmaal volwassen was, dat je achter dingen kwam. Bij mij was dat dus deels anders. Ik wist dat dingen niet klopten, maar hoe vernietigend het feitelijk gewerkt had, daar kwam ik pas later achter. Bedankt voor de Voor jou ook 1: (f)
Een heleboel vragen inderdaad Hanke . Ik zal proberen een aanzet te doen:
Wat heb ik geleerd? Dat ik mijn zwaktes moet durven tonen juist tegen de mensen die me dierbaar zijn. En dat zij dat niet raar of vervelend vinden. Ik was altijd degene die er voor iedereen was en nu waren ze er allemaal voor mij. Heel fijn om te weten dat je zulke fijne mensen om je heen hebt.
Wat ontzettend gaaf voor je, is echt heel waardevol
Met relaties gaat het wonder boven wonder goed. Lief en ik zijn al 13 jaar samen en hij heeft dus alles met mij meegemaakt. Hij is mijn rots, echt geweldig. En ook wat vriendschap betreft, mijn echt vrienden die er vorig jaar getuige van waren dat ik brak, waren er stuk voor stuk voor me en het heeft de vriendschap versterkt.
En ook fijn voor hen, dat ze er voor je mochten zijn.
En mijn moeder... ze is een schat en ik hou zielsveel van haar, maar soms neem ik bewust afstand, omdat het anders teveel wordt. Ik probeer duidelijk mijn grenzen af te bakenen en dit ook aan haar uit te leggen. Ze heeft hier wel begrip voor, maar 'begrijpt' het soms niet helemaal.
Is lastig, maar wel goed dat je het doet.
Dat van die onvoorwaardelijke liefde... Als iemand me tien jaar geleden had verteld dat ik mijn vader nooit meer zou zien, had ik ze voor gek verklaard. En toch is dat gebeurd. Er kunnen dus blijkbaar dingen gebeuren die je niet voor mogelijk houdt, die dat houden van beinvloeden.
En bijlezen heeft me inderdaad de hele avond gekost, maar was een goed bestede avond .Lief van je, dat je zo uitgebreid antwoord geeft. Voor jou was het dus dat je toen je eenmaal volwassen was, dat je achter dingen kwam. Bij mij was dat dus deels anders. Ik wist dat dingen niet klopten, maar hoe vernietigend het feitelijk gewerkt had, daar kwam ik pas later achter. Bedankt voor de Voor jou ook 1: (f)
zaterdag 12 juli 2008 om 00:40
Jeetje Hanke . Wat verdrietig en heftig zeg.
Ik snap dat gevoel inderdaad. Laatst ook bij een bruiloft: een vriendin die aan de arm van haar vader naar binnen wordt gebracht, apetrots. Dat soort momenten dan steekt het, want die zal ik nooit krijgen.
Als alles gewoon goed is, zijn je ouders mensen waar je een deel van je eigenwaarde aan kan onttrekken en dat mis je. En dat is niet makkelijk. Hell, dat is rete moeilijk!
Als ik jou zo hoor, mag ik blij zijn dat mijn ouders destijd zo jong gescheiden zijn. Voor mij dan, niet dat dat mijn moeder geholpen heeft... Of mijn stiefmoeder (die echt mijn tweede moeder is nu, een schat van een mens) en de 'kleintjes'...
Ik snap dat gevoel inderdaad. Laatst ook bij een bruiloft: een vriendin die aan de arm van haar vader naar binnen wordt gebracht, apetrots. Dat soort momenten dan steekt het, want die zal ik nooit krijgen.
Als alles gewoon goed is, zijn je ouders mensen waar je een deel van je eigenwaarde aan kan onttrekken en dat mis je. En dat is niet makkelijk. Hell, dat is rete moeilijk!
Als ik jou zo hoor, mag ik blij zijn dat mijn ouders destijd zo jong gescheiden zijn. Voor mij dan, niet dat dat mijn moeder geholpen heeft... Of mijn stiefmoeder (die echt mijn tweede moeder is nu, een schat van een mens) en de 'kleintjes'...
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 12 juli 2008 om 06:31
Dag mede-forumsters, ik lees al een tijdje mee en herken veel. Het missen van ouders waarvan je je een aantal jaren geleden afsloot. Het verwerken van al het verdriet dat in je jeugd geabsorbeerd moest worden. Het totale gevoel van geen waarde hebben en het lange proces naar een beetje eigenwaarde. Ik ervaar een bijna pathetische drang naar aandacht en liefde. Ik wil ook wel eens gehoord worden. Ik heb zo lang alle shit moeten opvangen voor een volwassene. vor iemand die MIJ had moeten beschermen en zorg voor mij had moeten hebben. Nu sta ik op een punt dat ik er mee om kan. Maar er is wel een gat geslagen in mijn ziel. Ik mag ook niet alles wat mis gaat in mijn leven betrekken op mijn jeugd maar het had zo leuk kunnen zijn. Een onbezorgde jeugd. Net zo als jullie heb ik die niet gehad. Nu pas besef ik wat ik miste. Heel veel sterkte, jullie allemaal! Als je er over praat kan je je gemis toch beter bevatten en er mee door gaan.
zaterdag 12 juli 2008 om 09:24
Hey lieve DB, fijn dat je meeschrijft .
Ik heb het ook weleens gezegd: ik wil gehoord worden. Blijkbaar zijn er dingen die gezegd moeten worden. Dus schrijf het op als je wil, er wordt geluisterd.
En ik denk wanneer je zo naar liefde en aandacht zoekt, het verleden misschien in het verleden lijkt te liggen maar dat je het nog steeds met je meedraagt, dat het je vormt, ook hier en nu nog. Dat is logisch. Dan kun je ermee om gaan, je hebt het een plek gegeven maar je bent er niet van bevrijd. In hoeverre kun je dat accepteren en in hoeverre zoek je naar heling? In hoeverre zoek je heling buiten je ipv binnenin?
Ik denk dat het een val kan zijn vrede en heling te zoeken door te proberen de leegte te vullen met wat er hier en nu is. Die leegte is heel specifiek, niets wat je nu vindt zal precies passen. De heling van dit soort verwondingen ligt toch in teruggaan naar wie je was en wat er gebeurd is. Niet alleen zien wat er gebeurd is maar ook pijnlijke vragen kunnen stellen: tot wie heeft het me gemaakt, waarom heeft het me zo gemaakt, wil ik zo zijn of zoek ik naar iets anders? Laat ik potentieel liggen waarvan ik weet dat ik het in me heb maar wat afgesloten gebied is voor mij door mijn ervaringen?
Ik heb het ook weleens gezegd: ik wil gehoord worden. Blijkbaar zijn er dingen die gezegd moeten worden. Dus schrijf het op als je wil, er wordt geluisterd.
En ik denk wanneer je zo naar liefde en aandacht zoekt, het verleden misschien in het verleden lijkt te liggen maar dat je het nog steeds met je meedraagt, dat het je vormt, ook hier en nu nog. Dat is logisch. Dan kun je ermee om gaan, je hebt het een plek gegeven maar je bent er niet van bevrijd. In hoeverre kun je dat accepteren en in hoeverre zoek je naar heling? In hoeverre zoek je heling buiten je ipv binnenin?
Ik denk dat het een val kan zijn vrede en heling te zoeken door te proberen de leegte te vullen met wat er hier en nu is. Die leegte is heel specifiek, niets wat je nu vindt zal precies passen. De heling van dit soort verwondingen ligt toch in teruggaan naar wie je was en wat er gebeurd is. Niet alleen zien wat er gebeurd is maar ook pijnlijke vragen kunnen stellen: tot wie heeft het me gemaakt, waarom heeft het me zo gemaakt, wil ik zo zijn of zoek ik naar iets anders? Laat ik potentieel liggen waarvan ik weet dat ik het in me heb maar wat afgesloten gebied is voor mij door mijn ervaringen?
