Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 12 oktober 2008 om 00:38
Gedverderrie Felicia. Wat een schofterige reactie. Ik kan er niks mooiers van maken. Ik ben wel blij voor jou dat je het hebt opgeschreven. Wat een onterende ervaring.
Je zegt het zelf al en het is precies wat ik dacht toen ik je verhaal las: hij eigent zich alles toe, alles draait om hem. Dan nog het gore lef hebben om kwaad te worden om jouw 'laconieke gedrag??? Hij zou kwaad moeten worden op die vent, verhaal moeten willen halen, jou moeten troosten en naar je luisteren. Maar nee, hij is weer met zichzelf bezig.
Nou, dan weet je het wel hè. Meis, jij zit al zo lang te vechten voor deze relatie. Ik wist niet wat je allemaal had meegemaakt, je schreef het hier en passant nog even in je laatste postings, maar je hebt erg veel bagage. En je bent je zo aan je verleden aan het ontworstelen en dat doe je zó goed. Ik vind het triest om te zien dat je dat niet alleen alleen doet, maar bovendien met een soort molensteen om je nek die je weer naar beneden trekt. En jij maar zwemmen, boven willen komen.
Hoe zit die gebeurtenis nu in je hoofd? Heb je er nu met iemand over kunnen praten?
liefs,
dubio
Je zegt het zelf al en het is precies wat ik dacht toen ik je verhaal las: hij eigent zich alles toe, alles draait om hem. Dan nog het gore lef hebben om kwaad te worden om jouw 'laconieke gedrag??? Hij zou kwaad moeten worden op die vent, verhaal moeten willen halen, jou moeten troosten en naar je luisteren. Maar nee, hij is weer met zichzelf bezig.
Nou, dan weet je het wel hè. Meis, jij zit al zo lang te vechten voor deze relatie. Ik wist niet wat je allemaal had meegemaakt, je schreef het hier en passant nog even in je laatste postings, maar je hebt erg veel bagage. En je bent je zo aan je verleden aan het ontworstelen en dat doe je zó goed. Ik vind het triest om te zien dat je dat niet alleen alleen doet, maar bovendien met een soort molensteen om je nek die je weer naar beneden trekt. En jij maar zwemmen, boven willen komen.
Hoe zit die gebeurtenis nu in je hoofd? Heb je er nu met iemand over kunnen praten?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 12 oktober 2008 om 03:17
Hey lieve Duub ,
Dankjewel voor je reactie. Ja ik heb er met mensen over gepraat. Met die vriendin die er ook was gelijk die zondagavond toen we weer thuis waren. Ze was geschokt, alleen al omdat de vriend in kwestie getrouwd is, kinderen heeft. Ik was er toen nog vrij emotieloos over, hooguit dat ik het niet snapte! Ze vond het vooral zo erg omdat ik hem vertrouwde, alleen al omdat het een vriend van hun is. En ik dus vanzelf daardoor wat minder op mijn hoede was dan ik normaal zou zijn. En dan met die vriend die erover begon dat er wel haast iets van drugs in het spel moest zijn. En gisteren met een andere vriendin.
En het heeft nog niet zijn plek. Maar aan de andere kant ook weer wel. Het is gebeurd, ik doe er niets meer aan. En ik ben hard met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik toch echt wat meer ruimte moet durven innemen ipv maar door te modderen want daardoor ging het mis die avond. Had ik wel wat gezegd, dan had mijn vriendin me naar mijn bed gebracht.
Maar toch, het valt niet mee. Om me niet te schamen. Om het niet persoonlijker te maken dan nodig. En mijn mans reacties maken dat moeilijker want dat zijn nou juist net niet de dingen die je dan moet horen. Daar ben ik nog het verdrietigst over merk ik. Hij had me kunnen helpen, gewoon als partner. Door me vast te houden, me juist de ruimte te geven om te huilen, er even doorheen te gaan. Nu heeft hij in feite het tegenovergestelde voor elkaar gekregen. Ik kom er nu helemaal moeilijk bij.
En het voelt idd een beetje zo, die molensteen. Ik heb de afgelopen jaren hard lopen vechten om niet meer "getekend" rond te lopen. Maar als een vrij, gelukkig mens. Ik heb mezelf daarin los moeten koppelen van hem. Want hij maakt het zwaar. Dat merk ik nu ook nu hij naar de psych gaat. Hoe erg hij dan wel niet enorme ruimte voor zichzelf nodig heeft en de problemen die hij heeft en de zwaarte ervan.
En ik mag niet vergelijken. Maar toen hij dat allemaal zo zei dacht ik toch: ik heb verdomme 100 keer zoveel meegemaakt, ben de afgelopen jaren tot op het bot gegaan en ik ben altijd energie blijven steken in deze relatie, ben doorgegaan als vrouw, als mens, als moeder. Het heeft ernaast moeten gebeuren, in de kantlijn. En dat is gelukt. Ik wou dat hij dat snapte. Afijn, hij snapt een hoop dingen niet.
Alleen al dat ik een kind heb, heeft veel dingen makkelijker gemaakt. Waar mijn prioriteiten liggen. Wat belangrijk is voor haar en dus ook voor mij. Dat heeft vanzelf veel keuzes gezond gemaakt. Hij voelt dat niet merk ik. Gek besef. Hij houdt wel van haar, dat zie ik. Maar hij kan niet vooruit kijken, zien wat nodig is om haar "veilig" te stellen. Dan was hij anders omgesprongen met de relatie denk ik. Dan waren veel dingen makkelijker geweest.
Ik zie wel heel helder dat hij dat echt niet begrijpt. Het is geen onwil. Het is het gewoon echt niet snappen. Maar goed. Dat betekent niet dat ik het dan maar moet accepteren. Ik ben plannen aan het maken over hoe alleen verder met mijn dochter. Paden uitzetten, praktisch denken. Verder met waar ik was een tijdje terug en tegelijkertijd merk ik dat ik veel verder ben. Ik heb zin om die molensteen van me af te gooien. Met mijn dochter samen verder te gaan. Ik zal praten met de psych en ik ben niet gelijk weg dus ik kan het dan vanzelf even aankijken. Maar ik heb dat egocentrische nu vol in het gezicht gezien. Ik geloof niet dat ik dat beeld nog kwijtraak.
Het gekste was nog wel dat we in bed lagen toen we dat gesprek hadden. En ik voelde letterlijk de afstand groeien. Alsof hij niet 50 cm van me af lag maar 50 meter op het laatst. En wanneer hij praatte was het net alsof het vanuit de verte kwam. Heel vervreemdend. Maar ik geloof dat er toen echt iets in me losschoot van hem.
Ohhh lieverds. Ik heb soms het idee dat het maar niet ophoudt. Dat het ook een hoog ongeloofwaardig karakter begint te krijgen, ik met al mijn ellende . Ik ga er denk ik maar boeken over schrijven. Heeft het nog wat nut. Ik heb iig volop keus. Teveel zelfs haha. Word ik ook zo'n lekker zeurende, typische Nederlandse schrijver die het altijd weer over haar ouders en het calvinistische Holland laat gaan. Jammer dat mijn vader geen dominee is .
Dankjewel voor je reactie. Ja ik heb er met mensen over gepraat. Met die vriendin die er ook was gelijk die zondagavond toen we weer thuis waren. Ze was geschokt, alleen al omdat de vriend in kwestie getrouwd is, kinderen heeft. Ik was er toen nog vrij emotieloos over, hooguit dat ik het niet snapte! Ze vond het vooral zo erg omdat ik hem vertrouwde, alleen al omdat het een vriend van hun is. En ik dus vanzelf daardoor wat minder op mijn hoede was dan ik normaal zou zijn. En dan met die vriend die erover begon dat er wel haast iets van drugs in het spel moest zijn. En gisteren met een andere vriendin.
En het heeft nog niet zijn plek. Maar aan de andere kant ook weer wel. Het is gebeurd, ik doe er niets meer aan. En ik ben hard met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik toch echt wat meer ruimte moet durven innemen ipv maar door te modderen want daardoor ging het mis die avond. Had ik wel wat gezegd, dan had mijn vriendin me naar mijn bed gebracht.
Maar toch, het valt niet mee. Om me niet te schamen. Om het niet persoonlijker te maken dan nodig. En mijn mans reacties maken dat moeilijker want dat zijn nou juist net niet de dingen die je dan moet horen. Daar ben ik nog het verdrietigst over merk ik. Hij had me kunnen helpen, gewoon als partner. Door me vast te houden, me juist de ruimte te geven om te huilen, er even doorheen te gaan. Nu heeft hij in feite het tegenovergestelde voor elkaar gekregen. Ik kom er nu helemaal moeilijk bij.
En het voelt idd een beetje zo, die molensteen. Ik heb de afgelopen jaren hard lopen vechten om niet meer "getekend" rond te lopen. Maar als een vrij, gelukkig mens. Ik heb mezelf daarin los moeten koppelen van hem. Want hij maakt het zwaar. Dat merk ik nu ook nu hij naar de psych gaat. Hoe erg hij dan wel niet enorme ruimte voor zichzelf nodig heeft en de problemen die hij heeft en de zwaarte ervan.
En ik mag niet vergelijken. Maar toen hij dat allemaal zo zei dacht ik toch: ik heb verdomme 100 keer zoveel meegemaakt, ben de afgelopen jaren tot op het bot gegaan en ik ben altijd energie blijven steken in deze relatie, ben doorgegaan als vrouw, als mens, als moeder. Het heeft ernaast moeten gebeuren, in de kantlijn. En dat is gelukt. Ik wou dat hij dat snapte. Afijn, hij snapt een hoop dingen niet.
Alleen al dat ik een kind heb, heeft veel dingen makkelijker gemaakt. Waar mijn prioriteiten liggen. Wat belangrijk is voor haar en dus ook voor mij. Dat heeft vanzelf veel keuzes gezond gemaakt. Hij voelt dat niet merk ik. Gek besef. Hij houdt wel van haar, dat zie ik. Maar hij kan niet vooruit kijken, zien wat nodig is om haar "veilig" te stellen. Dan was hij anders omgesprongen met de relatie denk ik. Dan waren veel dingen makkelijker geweest.
Ik zie wel heel helder dat hij dat echt niet begrijpt. Het is geen onwil. Het is het gewoon echt niet snappen. Maar goed. Dat betekent niet dat ik het dan maar moet accepteren. Ik ben plannen aan het maken over hoe alleen verder met mijn dochter. Paden uitzetten, praktisch denken. Verder met waar ik was een tijdje terug en tegelijkertijd merk ik dat ik veel verder ben. Ik heb zin om die molensteen van me af te gooien. Met mijn dochter samen verder te gaan. Ik zal praten met de psych en ik ben niet gelijk weg dus ik kan het dan vanzelf even aankijken. Maar ik heb dat egocentrische nu vol in het gezicht gezien. Ik geloof niet dat ik dat beeld nog kwijtraak.
Het gekste was nog wel dat we in bed lagen toen we dat gesprek hadden. En ik voelde letterlijk de afstand groeien. Alsof hij niet 50 cm van me af lag maar 50 meter op het laatst. En wanneer hij praatte was het net alsof het vanuit de verte kwam. Heel vervreemdend. Maar ik geloof dat er toen echt iets in me losschoot van hem.
Ohhh lieverds. Ik heb soms het idee dat het maar niet ophoudt. Dat het ook een hoog ongeloofwaardig karakter begint te krijgen, ik met al mijn ellende . Ik ga er denk ik maar boeken over schrijven. Heeft het nog wat nut. Ik heb iig volop keus. Teveel zelfs haha. Word ik ook zo'n lekker zeurende, typische Nederlandse schrijver die het altijd weer over haar ouders en het calvinistische Holland laat gaan. Jammer dat mijn vader geen dominee is .
zondag 12 oktober 2008 om 03:33
En ik wou dat ik wat voor je kon doen EV. Het klinkt alsof het zo dicht onder de huid ligt nu, een duwtje en je voelt het weer helemaal. Dat valt niet mee.
Wat zou je willen ervaren? Waarvan denk je: dat gevoel heb ik nu nodig maar kan/durf ik nog niet goed bij? Weet je dat? Wat is de kooi waar je uit moet breken? Want het klinkt op de een of andere manier alsof je probeert je vleugels uit te slaan maar er nog niet uit bent. En zo jezelf frustreert. Iets loslaten. En iets anders ervoor in de plaats omarmen.
Wat een geploeter is het toch.
Wat zou je willen ervaren? Waarvan denk je: dat gevoel heb ik nu nodig maar kan/durf ik nog niet goed bij? Weet je dat? Wat is de kooi waar je uit moet breken? Want het klinkt op de een of andere manier alsof je probeert je vleugels uit te slaan maar er nog niet uit bent. En zo jezelf frustreert. Iets loslaten. En iets anders ervoor in de plaats omarmen.
Wat een geploeter is het toch.
zondag 12 oktober 2008 om 08:46
Klopt Felecia, ik herkende het al, wat je schreef over je sociale contacten. Ik ga het voor de zekerheid van de week toch nog maar even uitspreken, dan kan ik dat schuldgevoel in ieder geval van me afzetten.
En ik weet nog steeds niet goed wat ik moet zeggen. Ik voel de hevigheid van alles voor je, wat moet dit moeilijk voor je zijn om te verkroppen, bovenop alles. Je zegt dat je een persoonlijkheidsstoornis denkt te herkennen. Dat denk ik zelf ook als ik je verhaal lees. En dat is dat, daar kun je niet tegen vechten. Of voor vechten, want dit zit in hem.
En je zegt dat het moeilijk is om je niet te schamen. En dan krijg je ook nog zo'n k**reactie van hem, om het er makkelijker op te maken. Maar ik hoop dat je diep van binnen wel weet dat dit ab-so-luut niet jouw schuld is en dat die vriend zich moet schamen en niet jij. En dat je man zich moet schamen, maar niet jij. En anders wil ik dat wel blijven zeggen lieverd .
En ik weet nog steeds niet goed wat ik moet zeggen. Ik voel de hevigheid van alles voor je, wat moet dit moeilijk voor je zijn om te verkroppen, bovenop alles. Je zegt dat je een persoonlijkheidsstoornis denkt te herkennen. Dat denk ik zelf ook als ik je verhaal lees. En dat is dat, daar kun je niet tegen vechten. Of voor vechten, want dit zit in hem.
En je zegt dat het moeilijk is om je niet te schamen. En dan krijg je ook nog zo'n k**reactie van hem, om het er makkelijker op te maken. Maar ik hoop dat je diep van binnen wel weet dat dit ab-so-luut niet jouw schuld is en dat die vriend zich moet schamen en niet jij. En dat je man zich moet schamen, maar niet jij. En anders wil ik dat wel blijven zeggen lieverd .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 12 oktober 2008 om 09:34
Lieve Feliz, ik schrijf even wat kort en ongecoördineerd want heb twee kinders om me heen Een gezellige zondagochtend, we gaan pannenkoeken bakken en de kinderen gaan vast beslag maken, dus heb ik even tijd.
Maak je geen zorgen om de bak ellende die je over je uitgestort krijgt en die je hier deelt. Ik heb mijn deel ook wel gehad en er komt ook nog steeds een schepje bovenop. Niet te vergelijken met jouw problemen, maar wat je zegt: vergelijken heeft geen zin.
Ik word een beetje kwaad dat je jezelf erop aankijkt dat je niet voor jezelf bent opgekomen die avond. Voor de duidelijkheid: JE WAS GEDROGEERD. Dit is de reden waarom je geen woorden kon vinden, niet helder kon denken en niet kon aangeven wat je wilde. Om die reden kon je je ook niet verzetten. Dat is nu juist het effect van die drug.
Ik denk niet dat je er klaar mee bent en het achter je kan laten. Er zijn veel meer dingen die je overkomen zijn waar je niks meer aan kan doen, maar daarmee ben je er nog niet klaar mee. Je moet dit op je eigen tempo verwerken, met de mensen die je vertrouwt. De reactie van je man geeft nog eens een trap na en ook daar moet je iets mee.
Sorry, moet even gaan helpen met het beslag, tot zo.
Maak je geen zorgen om de bak ellende die je over je uitgestort krijgt en die je hier deelt. Ik heb mijn deel ook wel gehad en er komt ook nog steeds een schepje bovenop. Niet te vergelijken met jouw problemen, maar wat je zegt: vergelijken heeft geen zin.
Ik word een beetje kwaad dat je jezelf erop aankijkt dat je niet voor jezelf bent opgekomen die avond. Voor de duidelijkheid: JE WAS GEDROGEERD. Dit is de reden waarom je geen woorden kon vinden, niet helder kon denken en niet kon aangeven wat je wilde. Om die reden kon je je ook niet verzetten. Dat is nu juist het effect van die drug.
Ik denk niet dat je er klaar mee bent en het achter je kan laten. Er zijn veel meer dingen die je overkomen zijn waar je niks meer aan kan doen, maar daarmee ben je er nog niet klaar mee. Je moet dit op je eigen tempo verwerken, met de mensen die je vertrouwt. De reactie van je man geeft nog eens een trap na en ook daar moet je iets mee.
Sorry, moet even gaan helpen met het beslag, tot zo.
Ga in therapie!
zondag 12 oktober 2008 om 10:44
Ach, lieve Felicia, wat een ellende, wat een geploeter...
Ik ben eigenlijk erg geschokt door wat je meegemaakt hebt op dat festival, zo onveilig, zo'n misbruik gemaakt van je! De schofterigheid van iemand, een halve onbekende, die je geestelijke en lichamelijke integriteit voor eigen plezier/belang zo aan de kant schuift. Ik ben het met Dubio eens, dat is een hele grote gebeurtenis, niet zozeer misschien als gebeurtenis per se (ik vind je nuchtere houding ergens wel goed) maar als symbool, als trigger. Weer zo'n situatie waarin jij er niet toe doet, waarin het om die ander gaat.
En dat wordt dan keihard bevestigd door je man. Het gaat gewoon niet om jou, op veel momenten in je leven. En dat rijt oude wonden open, in jouw geval. Ik schrik ook echt van jouw man's gebrek aan inlevingsvermogen. Maar ook (zo lijkt het) aan gebrek aan motivatie om lief voor jou te zijn, je te verwennen, te koesteren, te troosten. Daar gaat het toch om in een relatie? Dat je voelt dat die ander wil dat het met jou goed gaat? Vraagt wat belangrijk voor jou is?
Ik krijg het benauwd van je verhaal. En tegelijkertijd raakt het me en vind ik het inspirerend dat je nu echt je angsten, je wonden hier toont. Je gaat er doorheen inderdaad. Voel maar. En blijf maar voelen hoe het zou zijn met je dochter alleen (zonder het te idealiseren - ook dat leven is moeilijk in sommige opzichten).
Ik stuur je ook een lieve omhelzing. Ik ben (hoe gek dat misschien ook klinkt) echt trots op je!
Ik ben eigenlijk erg geschokt door wat je meegemaakt hebt op dat festival, zo onveilig, zo'n misbruik gemaakt van je! De schofterigheid van iemand, een halve onbekende, die je geestelijke en lichamelijke integriteit voor eigen plezier/belang zo aan de kant schuift. Ik ben het met Dubio eens, dat is een hele grote gebeurtenis, niet zozeer misschien als gebeurtenis per se (ik vind je nuchtere houding ergens wel goed) maar als symbool, als trigger. Weer zo'n situatie waarin jij er niet toe doet, waarin het om die ander gaat.
En dat wordt dan keihard bevestigd door je man. Het gaat gewoon niet om jou, op veel momenten in je leven. En dat rijt oude wonden open, in jouw geval. Ik schrik ook echt van jouw man's gebrek aan inlevingsvermogen. Maar ook (zo lijkt het) aan gebrek aan motivatie om lief voor jou te zijn, je te verwennen, te koesteren, te troosten. Daar gaat het toch om in een relatie? Dat je voelt dat die ander wil dat het met jou goed gaat? Vraagt wat belangrijk voor jou is?
Ik krijg het benauwd van je verhaal. En tegelijkertijd raakt het me en vind ik het inspirerend dat je nu echt je angsten, je wonden hier toont. Je gaat er doorheen inderdaad. Voel maar. En blijf maar voelen hoe het zou zijn met je dochter alleen (zonder het te idealiseren - ook dat leven is moeilijk in sommige opzichten).
Ik stuur je ook een lieve omhelzing. Ik ben (hoe gek dat misschien ook klinkt) echt trots op je!
zondag 12 oktober 2008 om 11:39
Feliciaatje,knuffel.
Wat een brij inenen weer.
Denk je er te redelijk in te berusten/er te te zijn/gevonden te hebben en wat blijkt,toch hetzelfde.
Wat daarmee oud zeer open rijt.
Je partner begrijpt je niet,distancieerd zich direct(gewild/ongewild?)en eigent zich het probleem toe wat jou overkwam.
Leeft zich niet in in jou.
Idd. het gevoel van houdt het dan nooit eens op?
Kopop.
Wat een brij inenen weer.
Denk je er te redelijk in te berusten/er te te zijn/gevonden te hebben en wat blijkt,toch hetzelfde.
Wat daarmee oud zeer open rijt.
Je partner begrijpt je niet,distancieerd zich direct(gewild/ongewild?)en eigent zich het probleem toe wat jou overkwam.
Leeft zich niet in in jou.
Idd. het gevoel van houdt het dan nooit eens op?
Kopop.
zondag 12 oktober 2008 om 11:51
quote:MissMara schreef op 12 oktober 2008 @ 10:44:
Daar gaat het toch om in een relatie? Dat je voelt dat die ander wil dat het met jou goed gaat? Vraagt wat belangrijk voor jou is?
Ja dat gevoel, dat heb ik nou ook al jaren. Dat ik me dat afvraag. Dat is toch normaal? Maar dat de realiteit anders is. Hij wil niet het beste voor me, zegt van wel maar handelt er niet naar. Echt, ik begin nu te merken hoe erg ik nog steeds verwrongen ben in sommige opzichten hierdoor.
Ik ben blijven geven wat ik normaal vind. En heb geprobeerd te accepteren dat de ander daar een andere visie op na houdt. Geprobeerd het te respecteren. Dat kan nou eenmaal. Wie zegt dat mijn visie zo geweldig is of juist? En dat ik daardoor uitgehongerd ben geraakt, weer. Weer verloren ben geraakt daar ergens in.
Dat is raar aan mijn jeugd, dat ik door mijn moeder heb geleerd hoe dan ook mijzelf te blijven, dan maar stiekem. Maar dat ik daardoor juist een ontzettende vertraging heb om te ontdekken dat het weer gebeurt. Ik zag het wel jaren terug, heb er ook tegen gestreden. Maar wel met een vijand binnenin die me vertelt: oh dat is toch heel normaal? Hoe kan iemand nou van jou houden, natuurlijk zijn andere dingen belangrijker. Dat schiet niet op.
Ik ben blij dat ik er geen genoegen meer mee neem. Maar grrrr wat zit dat diep. Ik vind dat ik meer verdien. Maar wanneer ik dat aangeef en de ander zegt: tja dat kan ik je niet geven, dan accepteer ik dat. Ok. Dat ik dan weg kan lopen, is zo'n moeilijk begrip voor mij. Ik denk dat dat echt de erfenis van mijn jeugd is. Ik kan er wel mee leven. Ik kan het leefbaar maken.
En mijn hart maar hongeren. Wat een suffe cirkel.
En ik denk dat je gelijk hebt Dubio. Dat ik niet aan verwerking ben toegekomen. Ik heb het idee dat mijn geest heeft besloten dat ik echt aan mijn limiet zit. Dat komt later wel. Het is nu geparkeerd en ik kan ermee leven. Maar zuur genoeg merk ik daaraan ook hoe pijnlijk de rest blijkbaar is. Want de hele ervaring was pijnlijk. Maar niet zo pijnlijk. Het is minimaal vergeleken met de rest. Dat zegt voor mij iets over het referentiekader waar ik nu in leef. Niet goed.
Ik hoop dat het pannenkoeken bakken lekker en leuk was! (vind het ook altijd zo fijn om dat met mijn dochter te doen )
En lieve MissMara, dankjewel voor je woorden, ze doen me goed. Hoe ging het vrijdag met het gesprek? En hoe voel je je nu na die drukke dagen? Beetje uitgerust met het weekend?
En lief Zusje, ook jij bedankt . Het helpt idd om te horen dat ik me niet hoef te schamen want ik weet het, maar het is toch de natuurlijke (en onterechte) reactie op de een of andere manier.
Dikke voor jullie. Ik ben blij dat ik het opgeschreven heb want ik merk dat ik er iig gedeeltelijk wel doorheen ga nu.
Daar gaat het toch om in een relatie? Dat je voelt dat die ander wil dat het met jou goed gaat? Vraagt wat belangrijk voor jou is?
Ja dat gevoel, dat heb ik nou ook al jaren. Dat ik me dat afvraag. Dat is toch normaal? Maar dat de realiteit anders is. Hij wil niet het beste voor me, zegt van wel maar handelt er niet naar. Echt, ik begin nu te merken hoe erg ik nog steeds verwrongen ben in sommige opzichten hierdoor.
Ik ben blijven geven wat ik normaal vind. En heb geprobeerd te accepteren dat de ander daar een andere visie op na houdt. Geprobeerd het te respecteren. Dat kan nou eenmaal. Wie zegt dat mijn visie zo geweldig is of juist? En dat ik daardoor uitgehongerd ben geraakt, weer. Weer verloren ben geraakt daar ergens in.
Dat is raar aan mijn jeugd, dat ik door mijn moeder heb geleerd hoe dan ook mijzelf te blijven, dan maar stiekem. Maar dat ik daardoor juist een ontzettende vertraging heb om te ontdekken dat het weer gebeurt. Ik zag het wel jaren terug, heb er ook tegen gestreden. Maar wel met een vijand binnenin die me vertelt: oh dat is toch heel normaal? Hoe kan iemand nou van jou houden, natuurlijk zijn andere dingen belangrijker. Dat schiet niet op.
Ik ben blij dat ik er geen genoegen meer mee neem. Maar grrrr wat zit dat diep. Ik vind dat ik meer verdien. Maar wanneer ik dat aangeef en de ander zegt: tja dat kan ik je niet geven, dan accepteer ik dat. Ok. Dat ik dan weg kan lopen, is zo'n moeilijk begrip voor mij. Ik denk dat dat echt de erfenis van mijn jeugd is. Ik kan er wel mee leven. Ik kan het leefbaar maken.
En mijn hart maar hongeren. Wat een suffe cirkel.
En ik denk dat je gelijk hebt Dubio. Dat ik niet aan verwerking ben toegekomen. Ik heb het idee dat mijn geest heeft besloten dat ik echt aan mijn limiet zit. Dat komt later wel. Het is nu geparkeerd en ik kan ermee leven. Maar zuur genoeg merk ik daaraan ook hoe pijnlijk de rest blijkbaar is. Want de hele ervaring was pijnlijk. Maar niet zo pijnlijk. Het is minimaal vergeleken met de rest. Dat zegt voor mij iets over het referentiekader waar ik nu in leef. Niet goed.
Ik hoop dat het pannenkoeken bakken lekker en leuk was! (vind het ook altijd zo fijn om dat met mijn dochter te doen )
En lieve MissMara, dankjewel voor je woorden, ze doen me goed. Hoe ging het vrijdag met het gesprek? En hoe voel je je nu na die drukke dagen? Beetje uitgerust met het weekend?
En lief Zusje, ook jij bedankt . Het helpt idd om te horen dat ik me niet hoef te schamen want ik weet het, maar het is toch de natuurlijke (en onterechte) reactie op de een of andere manier.
Dikke voor jullie. Ik ben blij dat ik het opgeschreven heb want ik merk dat ik er iig gedeeltelijk wel doorheen ga nu.
zondag 12 oktober 2008 om 12:13
quote:Feliciaatje schreef op 12 oktober 2008 @ 11:53:
Face .
Poeh herken zoveel in je post van 11.51u.
Vreselijk.
Denken accepteren,plaats geven,normaal vinden,erbovenstaan,bedenken niet iedereen denkt als jij wat ook goed is.Compromieén zoeken,water bij de wijn het helpt niet,en uiteindelijk er niet in berusten want het doet je iedere keer wat als het voorkomt.Gevoel stil te staan.
Face .
Poeh herken zoveel in je post van 11.51u.
Vreselijk.
Denken accepteren,plaats geven,normaal vinden,erbovenstaan,bedenken niet iedereen denkt als jij wat ook goed is.Compromieén zoeken,water bij de wijn het helpt niet,en uiteindelijk er niet in berusten want het doet je iedere keer wat als het voorkomt.Gevoel stil te staan.
zondag 12 oktober 2008 om 12:33
Feliciaatje,
Hetgeen wat nu gepasseert is en hetgeen wat het teweeg brengt met jou en je man dat hij het inleveingsvermogen mist.
Is zoiets eerder aan de orde geweest?
Is het nu zo dat hij in feite niet weet om te gaan met de pijn en vóóral onmacht,welke jij doorstaat nu en hij het zo vréselijk vind niet weten hoe te reageren?
Het dáárdoor op zichzelf betrekt?Jou niet heeft kunnen beschermen voor deze aanranding?
Hetgeen wat nu gepasseert is en hetgeen wat het teweeg brengt met jou en je man dat hij het inleveingsvermogen mist.
Is zoiets eerder aan de orde geweest?
Is het nu zo dat hij in feite niet weet om te gaan met de pijn en vóóral onmacht,welke jij doorstaat nu en hij het zo vréselijk vind niet weten hoe te reageren?
Het dáárdoor op zichzelf betrekt?Jou niet heeft kunnen beschermen voor deze aanranding?
zondag 12 oktober 2008 om 13:00
Vervelend dat je het herkent Face, ik zou het niemand gunnen. Aan de andere kant kan herkenning ook juist weer helpen, dat vind ik zo fijn aan dit forum .
En dit is heel vaak gebeurd Face. Als het alleen deze situatie was... zou het kut zijn maar dan zou ik begrijpen dat het idd een geisoleerde reactie op 1 ding is. Iedereen heeft kwetsbare pijnpunten.
Hij heeft een groot onvermogen om met wat dan ook om te gaan als het emotioneel getint is. Of het nou van hemzelf of een ander is. Klapt dicht, trekt zich terug. Reageert heel rationeel en afstandelijk.
Het is ook niet persoonlijk. Dat is het nooit. Hij denkt geloof ik dat dat aangeven genoeg is om de pijn weg te nemen. Alsof dat gevoel iets rationeels is. Gek.
En dit is heel vaak gebeurd Face. Als het alleen deze situatie was... zou het kut zijn maar dan zou ik begrijpen dat het idd een geisoleerde reactie op 1 ding is. Iedereen heeft kwetsbare pijnpunten.
Hij heeft een groot onvermogen om met wat dan ook om te gaan als het emotioneel getint is. Of het nou van hemzelf of een ander is. Klapt dicht, trekt zich terug. Reageert heel rationeel en afstandelijk.
Het is ook niet persoonlijk. Dat is het nooit. Hij denkt geloof ik dat dat aangeven genoeg is om de pijn weg te nemen. Alsof dat gevoel iets rationeels is. Gek.
zondag 12 oktober 2008 om 13:10
Felicia, ik ben niet zo van het een knuffelen op een forum (IRL wel hoor) maar uitgerekend jou wil de grootste knuffel geven.
Ik las alleen de laaste pagina en begreep uit de reacties dat er iets afschuwelijks is gebeurd met je en de reactie van je man je een koude douche heeft bezorgd (understatement).
Ik wil alleen zeggen dat ik jouw postings altijd graag lees. Je komt zo warm, menselijk, niet-oordelend, sterkt, grappig en wijs over en dan dit te lezen, bezorgde me echt even een schok.
Misschien is het ook het feit dat ik zoveel van jouw ervaringen herken en de manier waarop je je een weg baant uit die duisternis en tegelijkertijd anderen oprecht hetzelfde gunt.
Ik weet verder niet wat ik hierover wil zeggen, behalve dat ik ergens altijd de gerustelling heb van 'this too shall pass'. Dat ik af en toe kan zitten, staan, praten, telefoneren, eten, douchen of bij welk willekeurige handeling dan ook kan denken: ik ben groter en sterker dan dit. En of dat eenzaamheid is, keihard in de kou worden gelaten door de persoon die zegt van me te houden, de zoveelste pijnlijke breuk, of de zoveelste dat...ik heb kennelijk een bron in mezelf weten aan te boren waaruit ik alle nare ervaringen schoon kan wassen.
Ben trots op je dat je je verhaal hebt gedeeld. Iedereen die hier ook post *grote knuffel*
Ik las alleen de laaste pagina en begreep uit de reacties dat er iets afschuwelijks is gebeurd met je en de reactie van je man je een koude douche heeft bezorgd (understatement).
Ik wil alleen zeggen dat ik jouw postings altijd graag lees. Je komt zo warm, menselijk, niet-oordelend, sterkt, grappig en wijs over en dan dit te lezen, bezorgde me echt even een schok.
Misschien is het ook het feit dat ik zoveel van jouw ervaringen herken en de manier waarop je je een weg baant uit die duisternis en tegelijkertijd anderen oprecht hetzelfde gunt.
Ik weet verder niet wat ik hierover wil zeggen, behalve dat ik ergens altijd de gerustelling heb van 'this too shall pass'. Dat ik af en toe kan zitten, staan, praten, telefoneren, eten, douchen of bij welk willekeurige handeling dan ook kan denken: ik ben groter en sterker dan dit. En of dat eenzaamheid is, keihard in de kou worden gelaten door de persoon die zegt van me te houden, de zoveelste pijnlijke breuk, of de zoveelste dat...ik heb kennelijk een bron in mezelf weten aan te boren waaruit ik alle nare ervaringen schoon kan wassen.
Ben trots op je dat je je verhaal hebt gedeeld. Iedereen die hier ook post *grote knuffel*
zondag 12 oktober 2008 om 14:46
Feliciaatje wat naar dat dit dus niet de eerste keer is en hij je dus gewoon laat zitten met je eigen 'rotzooi'.Terwijl je juist verwacht (normaal is m.i..) dat hij je bijstaat maar hij dus (bewust) dichtklapt.Er niets van af wil weten/distancieerd dus.
Zich er makkelijk van afschermd?Niet verder over na wil/kan denken.Rationeel bekijkt dus.
Jou pijn er niet mee wegneemt, voor zijn gevoel wel.
Geen inlevingsvermogen bezit vwb. dit soort emoties.
Dus niet weten ermee om te gaan?En het makkelijk oplost door zo te reageren en voor hem is de kous daarmee af.
Voor jou een extra stempel die benadrukt dat jij er niet toedoet dus.
De herkenning is idd. naar,wens je ook niemand toe zo'n knoop alleen ermee zitten gevoel.Maar dat het juist idd. kan helpen wetende je bent niet de enige.
Vaak denk ik van mezelf wil ik/vraag ik/verwacht ik het onmogelijke?
Mijn antwoord daarop is steeds nee.
Ik overleef het steeds weer.En kennelijk heb ik mezelf dat inmiddels zo aangewend dat steeds als er weer zoiets passeerd ik weet dat overleef ik óók weer.
Zoals Sency ook zegt nare ervaringen weet schoon te wassen,keer op keer.
Maar er inenen nu toch een druppel is die de emmer doet overlopen .Zo jij zegt je geest je doet beseffen de limiet te hebben bereikt en je op een kruispunt beland bent welke richting ga ik nu dan op.Want de richtingen die je NU opgaat uitlopen op steeds terugkerende pijn die je hebt opgelopen.
Hum beetje warrig hopelijk snap je wat ik bedoel.
Als iets niet bij je/mij past je de kracht hebt het los te laten.
En daar stagneer je.
Zich er makkelijk van afschermd?Niet verder over na wil/kan denken.Rationeel bekijkt dus.
Jou pijn er niet mee wegneemt, voor zijn gevoel wel.
Geen inlevingsvermogen bezit vwb. dit soort emoties.
Dus niet weten ermee om te gaan?En het makkelijk oplost door zo te reageren en voor hem is de kous daarmee af.
Voor jou een extra stempel die benadrukt dat jij er niet toedoet dus.
De herkenning is idd. naar,wens je ook niemand toe zo'n knoop alleen ermee zitten gevoel.Maar dat het juist idd. kan helpen wetende je bent niet de enige.
Vaak denk ik van mezelf wil ik/vraag ik/verwacht ik het onmogelijke?
Mijn antwoord daarop is steeds nee.
Ik overleef het steeds weer.En kennelijk heb ik mezelf dat inmiddels zo aangewend dat steeds als er weer zoiets passeerd ik weet dat overleef ik óók weer.
Zoals Sency ook zegt nare ervaringen weet schoon te wassen,keer op keer.
Maar er inenen nu toch een druppel is die de emmer doet overlopen .Zo jij zegt je geest je doet beseffen de limiet te hebben bereikt en je op een kruispunt beland bent welke richting ga ik nu dan op.Want de richtingen die je NU opgaat uitlopen op steeds terugkerende pijn die je hebt opgelopen.
Hum beetje warrig hopelijk snap je wat ik bedoel.
Als iets niet bij je/mij past je de kracht hebt het los te laten.
En daar stagneer je.
zondag 12 oktober 2008 om 15:13
Je bent enorm geschaadt Feliciaatje.
Denkende het kan en laat je opgebouwde fort afbrokkelen waarvan jij zelf de toegang opent.Je vertrouwd je gevoel.
En dan de trap weer die erop navolgd.
Hoe doorbreek je zoiets.
Die rode draad vormt je.Je vertrouwen in de medemens is finaal afgenomen.
In je jeugd al en nu nog omdat je van je gevoel uitgaat en denkt okee ik laat het vieren.Ooit is het goed/komt het eens goed toch?
En dan komt je gedachten van wanneer houdt het eens op.
Vind het overigens DERMATE idioot hoe die vriend jou heeft gebruikt in een positie dat je jezelf even kwijt wasWat hij dondersgoed in de gaten had.Bah!
Denkende het kan en laat je opgebouwde fort afbrokkelen waarvan jij zelf de toegang opent.Je vertrouwd je gevoel.
En dan de trap weer die erop navolgd.
Hoe doorbreek je zoiets.
Die rode draad vormt je.Je vertrouwen in de medemens is finaal afgenomen.
In je jeugd al en nu nog omdat je van je gevoel uitgaat en denkt okee ik laat het vieren.Ooit is het goed/komt het eens goed toch?
En dan komt je gedachten van wanneer houdt het eens op.
Vind het overigens DERMATE idioot hoe die vriend jou heeft gebruikt in een positie dat je jezelf even kwijt wasWat hij dondersgoed in de gaten had.Bah!
zondag 12 oktober 2008 om 15:20
@Feliciaatje.. Heb je gisteren gesproken en toen verwees jij naar dit topic. Heb hier eea gelezen en ook in andere topics, en ben heel erg geschrokken....! Meissie meissie, ik wist helemaal niet dat jij zoiets afschuwelijks hebt meegemaakt, en ik kan er niet bij dat Feli-man zo reageert...! Ik heb er wel een klein beetje een idee van waaróm dat misschien zo is, maar aan het waaróm heb je niets... (daarnaast ken jij hem beter dan ik, dus weet je het waaróm waarsch zelf al lang..) Wat we gisteren al zeiden, iets kunnen begrijpen wil niet zeggen dat je het ook kan en moet accepteren.
Heb er geen woorden voor dat juist jou zoiets moet overkomen, wil je alleen een heel dikke geven.. Als je me nodig hebt, voor wat dan ook, just gimme a call.
Veel liefs (f)
MM
Heb er geen woorden voor dat juist jou zoiets moet overkomen, wil je alleen een heel dikke geven.. Als je me nodig hebt, voor wat dan ook, just gimme a call.
Veel liefs (f)
MM
zondag 12 oktober 2008 om 15:46
Of ik mijn ouders eer?
Nee dat weten ze dat heb ik ze megedeeld jaar of 6 terug.
Niet in deze woorden maar dat wie ik nu ben mede door hun komt.
Ik ze dat kwalijk neem/heb genomen.
Okee ze deden hun best maar de brokken die ik stuk voor stuk zie in ons gescheiden gezin waar ik de jongste van ben doet pijn.
En ze waren er niet zo ouders er wél voor je hebben te zijn ongeacht welke tijd nu of vroeger.
Ik realiseer me ook dat ik mijn kinderen in de nek zit met hetgeen ik heb gemist.
Een basis.
Wat ook weer averechts lijkt te werken nu ze pubers zijn.
Hahahaha.
Maar ook>>>Jemig!
Nee dat weten ze dat heb ik ze megedeeld jaar of 6 terug.
Niet in deze woorden maar dat wie ik nu ben mede door hun komt.
Ik ze dat kwalijk neem/heb genomen.
Okee ze deden hun best maar de brokken die ik stuk voor stuk zie in ons gescheiden gezin waar ik de jongste van ben doet pijn.
En ze waren er niet zo ouders er wél voor je hebben te zijn ongeacht welke tijd nu of vroeger.
Ik realiseer me ook dat ik mijn kinderen in de nek zit met hetgeen ik heb gemist.
Een basis.
Wat ook weer averechts lijkt te werken nu ze pubers zijn.
Hahahaha.
Maar ook>>>Jemig!
zondag 12 oktober 2008 om 18:24
Is niet erg EV.
Mss. ook wel.
Ik snap hoe je je voelt.
Mss. kan je idd. niet leven met een man omdat je dat niet is aangeleerd?Niet beter weet?Verlangen te veel is?
Wat een bagage,en maar stukken leeg kieperen en ze komen weer netzo hard erin.
Mijn moeder heel vaak naar ons kinderen>waren jullie maar niet geboren.Dat vormt je wel.
Ook al was ze geestelijk ziek dan nog!.
Allemaal dikke .
Mss. ook wel.
Ik snap hoe je je voelt.
Mss. kan je idd. niet leven met een man omdat je dat niet is aangeleerd?Niet beter weet?Verlangen te veel is?
Wat een bagage,en maar stukken leeg kieperen en ze komen weer netzo hard erin.
Mijn moeder heel vaak naar ons kinderen>waren jullie maar niet geboren.Dat vormt je wel.
Ook al was ze geestelijk ziek dan nog!.
Allemaal dikke .
zondag 12 oktober 2008 om 18:25
Hai dames,
We zijn ons weblog aan het bijwerken in Lima, en ik kom even buurten.
Wat een verhalen lees ik toch weer van de afgelopen dagen!
Lieve Feliciaatje, wat een ontzettend nare ervaring! Ongelooflijk dat mensen zo´n misbruik maken van een gedrogeerde vrouw... Ik word er echt onpasselijk van... Een heel dikke virtuele knuffel lieverd, ik weet even niet wat ik je verder kan geven...
Lieve EV, ik voel me soms ook op het forum meer thuis dan in het echte leven. Hier is altijd een luisterend oor en een sterke schouder. IRL hebben je familie - man - vrienden dat niet altijd. Het is niet erg, we zijn er voor je!
We moeten zo weer vertrekken, maar voor iedereen hier (ook de nieuwe nicks die ik voorbij heb zien komen) een dikke knuffel (die deel ik namelijk heel graag en veel uit)!
O ja, 16 november houd ik alvast vrij in mijn agenda (als ik die nog kan vinden als ik thuis kom)!
We zijn ons weblog aan het bijwerken in Lima, en ik kom even buurten.
Wat een verhalen lees ik toch weer van de afgelopen dagen!
Lieve Feliciaatje, wat een ontzettend nare ervaring! Ongelooflijk dat mensen zo´n misbruik maken van een gedrogeerde vrouw... Ik word er echt onpasselijk van... Een heel dikke virtuele knuffel lieverd, ik weet even niet wat ik je verder kan geven...
Lieve EV, ik voel me soms ook op het forum meer thuis dan in het echte leven. Hier is altijd een luisterend oor en een sterke schouder. IRL hebben je familie - man - vrienden dat niet altijd. Het is niet erg, we zijn er voor je!
We moeten zo weer vertrekken, maar voor iedereen hier (ook de nieuwe nicks die ik voorbij heb zien komen) een dikke knuffel (die deel ik namelijk heel graag en veel uit)!
O ja, 16 november houd ik alvast vrij in mijn agenda (als ik die nog kan vinden als ik thuis kom)!
zondag 12 oktober 2008 om 20:55
Dankjulliewel voor jullie lieve reacties . Moet effe bijkomen, had een wat pittige dag.
Iig een zwaai en een knuf naar Artemis, ik hoop dat jullie het geweldig hebben .
En lieve EV, ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Je kunt het hier nog iets makkelijker blootleggen omdat iedereen de eerste lagen zo vanzelfsprekend kent en daar ook niet over in discussie gaat. Dat voelt zo thuis. Verdrietig dat je je zo eenzaam voelt .
Iig een zwaai en een knuf naar Artemis, ik hoop dat jullie het geweldig hebben .
En lieve EV, ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Je kunt het hier nog iets makkelijker blootleggen omdat iedereen de eerste lagen zo vanzelfsprekend kent en daar ook niet over in discussie gaat. Dat voelt zo thuis. Verdrietig dat je je zo eenzaam voelt .
