Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 30 oktober 2008 om 10:45
ElmerV, is die vrouw niet je moeder?
Die je zo graag wilt ontvangen maar door alle ellende die ze je heeft aangedaan niet meer in je leven kan hebben meer?
En de angst die dat teweeg bracht je grootste angst is vwb. je moeder>>dat je een nare moeder hebt?Die jou heeft gemaakt zo je nu bent?En nog steeds daarmee doorgaat?
En zich in je droom binnendringt zelfs?
Die je zo graag wilt ontvangen maar door alle ellende die ze je heeft aangedaan niet meer in je leven kan hebben meer?
En de angst die dat teweeg bracht je grootste angst is vwb. je moeder>>dat je een nare moeder hebt?Die jou heeft gemaakt zo je nu bent?En nog steeds daarmee doorgaat?
En zich in je droom binnendringt zelfs?
donderdag 30 oktober 2008 om 13:39
quote:Elmervrouw schreef op 30 oktober 2008 @ 10:19:
Feliciaatje, nu heb ik een droom voor je.
Ik droomde dat de bel ging, en dat ik naar onze voordeur liep. Toen ik 'm opendeed, zag ik een vrouw. Beetje onnozel uiterlijk. Ik vroeg haar wat ze kwam doen (of zoiets), waarop ze zomaar een stap naar voren, naar binnen toe zette.
Handen naar voren, naar mij toe uitgestrekt.
Ik vroeg nogmaals wat ze wilde, maar ze duwde gewoon door en kwam steeds verder binnen. Ik werd bij de eerste stap naar binnen al bang, maar het rare was dat ik wel kon praten, maar niet kon schreeuwen. (EM zat gewoon in de kamer, naast de gang dus.)
Tot ik hard schreeuwend, krijsend eigenlijk, wakker werd.
Met zoveel angst... en EM was zich rot geschrokken.
Eerder veel dromen gehad, waaruit ik echt zo panisch wakker werd. Dacht dat dat dus wel onderhand over was..
Ik denk dat er meerdere lagen in zitten, dat maakt het iets minder voor de hand liggend bij het duiden. Ken je die vrouw? Deed ze je denken aan iemand? Wat voor sfeer had ze afgezien van dat onnozele?
Ik denk dat de toplaag er iig mee te maken heeft dat de droom je vertelt dat je je onder de voet laat lopen en dan niet voor jezelf kunt opkomen (inkoppertje, ik weet het ). En dat heeft er mee te maken dat je bang bent voor mensen en situaties waarin je het gevoel hebt dat de ander je niet kan en wil begrijpen. Dan klap je dicht.
Dat je kunt blijven praten maar niet schreeuwen is denk ik een indicatie dat je het wel kunt zeggen maar er niet naar kunt handelen. In feite zou je haar je huis weer uit moeten werken oid, alleen nee zeggen heeft geen zin. Daar bevries je. Het niet kunnen schreeuwen heeft ook iets te maken met instincten die niet goed functioneren vermoed ik, alsof je ergens een knop omgezet hebt die teruggezet moet worden. Altijd maar redelijk blijven, ook wanneer je in feite jezelf niet kunt helpen met redelijkheid.
Die vrouw heeft te maken met je verleden. Maar ook denk ik met hoe je dat verleden geintegreerd hebt in jezelf. Die vrouw is wrs ook een stuk in jezelf wat geen respect heeft voor jouw eigenheid, wat zorgt dat anderen over je heen mogen denderen. Kinderen identificeren zich vaak met de omgeving die hun mishandelt, zo leren ze te kijken naar zichzelf. Op die manier implementeren ze stukken van anderen in zichzelf die hun blijven kwetsen en onderdrukken.
Wat dat betreft denk ik dat de droom veel vertelt over hoe je reageert op je omgeving, wat je toestaat maar ook dat er dezelfde patronen bestaan in jouzelf. Dat moet je op de staart trappen zeg maar. Die innerlijke criticus die geen rekening met jou houdt, die jouw gevoelens onzin vindt, die jouw gedachten dom vindt, die moet eruit.
Misschien zitten er dingen bij die kloppen en waar je wat mee kunt .
Feliciaatje, nu heb ik een droom voor je.
Ik droomde dat de bel ging, en dat ik naar onze voordeur liep. Toen ik 'm opendeed, zag ik een vrouw. Beetje onnozel uiterlijk. Ik vroeg haar wat ze kwam doen (of zoiets), waarop ze zomaar een stap naar voren, naar binnen toe zette.
Handen naar voren, naar mij toe uitgestrekt.
Ik vroeg nogmaals wat ze wilde, maar ze duwde gewoon door en kwam steeds verder binnen. Ik werd bij de eerste stap naar binnen al bang, maar het rare was dat ik wel kon praten, maar niet kon schreeuwen. (EM zat gewoon in de kamer, naast de gang dus.)
Tot ik hard schreeuwend, krijsend eigenlijk, wakker werd.
Met zoveel angst... en EM was zich rot geschrokken.
Eerder veel dromen gehad, waaruit ik echt zo panisch wakker werd. Dacht dat dat dus wel onderhand over was..
Ik denk dat er meerdere lagen in zitten, dat maakt het iets minder voor de hand liggend bij het duiden. Ken je die vrouw? Deed ze je denken aan iemand? Wat voor sfeer had ze afgezien van dat onnozele?
Ik denk dat de toplaag er iig mee te maken heeft dat de droom je vertelt dat je je onder de voet laat lopen en dan niet voor jezelf kunt opkomen (inkoppertje, ik weet het ). En dat heeft er mee te maken dat je bang bent voor mensen en situaties waarin je het gevoel hebt dat de ander je niet kan en wil begrijpen. Dan klap je dicht.
Dat je kunt blijven praten maar niet schreeuwen is denk ik een indicatie dat je het wel kunt zeggen maar er niet naar kunt handelen. In feite zou je haar je huis weer uit moeten werken oid, alleen nee zeggen heeft geen zin. Daar bevries je. Het niet kunnen schreeuwen heeft ook iets te maken met instincten die niet goed functioneren vermoed ik, alsof je ergens een knop omgezet hebt die teruggezet moet worden. Altijd maar redelijk blijven, ook wanneer je in feite jezelf niet kunt helpen met redelijkheid.
Die vrouw heeft te maken met je verleden. Maar ook denk ik met hoe je dat verleden geintegreerd hebt in jezelf. Die vrouw is wrs ook een stuk in jezelf wat geen respect heeft voor jouw eigenheid, wat zorgt dat anderen over je heen mogen denderen. Kinderen identificeren zich vaak met de omgeving die hun mishandelt, zo leren ze te kijken naar zichzelf. Op die manier implementeren ze stukken van anderen in zichzelf die hun blijven kwetsen en onderdrukken.
Wat dat betreft denk ik dat de droom veel vertelt over hoe je reageert op je omgeving, wat je toestaat maar ook dat er dezelfde patronen bestaan in jouzelf. Dat moet je op de staart trappen zeg maar. Die innerlijke criticus die geen rekening met jou houdt, die jouw gevoelens onzin vindt, die jouw gedachten dom vindt, die moet eruit.
Misschien zitten er dingen bij die kloppen en waar je wat mee kunt .
donderdag 30 oktober 2008 om 18:02
Fijn dat je huisarts dat zei EV, en hij heeft natuurlijk helemaal gelijk . Maar het valt niet mee dat zo te durven blijven voelen wanneer je omgeving je aankijkt met zo'n blik van: stel je niet aan, zo erg was het niet.
Ik heb dat ook gemerkt met mijn vader, hij is veel selectief vergeten. Niet erg verder maar ik weet dat die dingen gebeurd zijn. Ik merk echt daarin dat mensen soms liever hun ogen sluiten. En alleen al daardoor zullen ze zich de dingen heel anders herinneren dan iemand die het wel allemaal bewust beleefde en onthouden heeft.
Dit zijn jouw herinneringen, jouw gevoelens. Je hebt er recht op. Je bent niet gek of een aansteller. Het had niet mogen gebeuren. Mensen kunnen wreed zijn in hun gevoelens van machteloosheid, iemand negeren en verraden kunnen daar voorbeelden van zijn. Daar stuit je op. En daarom ben jij het slachtoffer ervan, omdat ze zich het liever niet hadden herinnerd.
Ik heb dat ook gemerkt met mijn vader, hij is veel selectief vergeten. Niet erg verder maar ik weet dat die dingen gebeurd zijn. Ik merk echt daarin dat mensen soms liever hun ogen sluiten. En alleen al daardoor zullen ze zich de dingen heel anders herinneren dan iemand die het wel allemaal bewust beleefde en onthouden heeft.
Dit zijn jouw herinneringen, jouw gevoelens. Je hebt er recht op. Je bent niet gek of een aansteller. Het had niet mogen gebeuren. Mensen kunnen wreed zijn in hun gevoelens van machteloosheid, iemand negeren en verraden kunnen daar voorbeelden van zijn. Daar stuit je op. En daarom ben jij het slachtoffer ervan, omdat ze zich het liever niet hadden herinnerd.
donderdag 30 oktober 2008 om 20:51
Nou zoals gezegt.
Het was een fijn en begripvol gesprek.
Hte was al duidelijk dat ik alles precies weet, en niet van gister ben.
Hahahaa zeg ik, ik kan inmiddels wel een eigen therapie bedrijfje opstarten.Van alle processen die ik doorlopen ben en heb doorstaan.Been there done that.
Iiig. punt is dat ik alles exact weet alleen me er middenin begeef/gaf en zo niet ontsnappen kon uit mijn eigen emotionele 8-baan.
Me ook een soort van veilig voelde hoe naar ook alles.
Angst wat me weerhield maar ook processen door durven en willen gaan.
En met dat ik daar zo mee bezig was heb ik onbewust met al de fases knopen doorgezaagt.
Er is nu voorgesteld iig. dat ik op korte termijn weer een begin maak met werken eerst 1 uur dan 2 enz.
Aangegeven dat ik bepaalde locaties (ik ben flexer) voor nu niet aankan en ze me elders zetten waar ik niet al teveel word geconfronteerd met wat mij uit mijn doen halen kan.
Verder komen er nu een 6-tal gesprekken om te leren omgaan met situaties waar ik van slag van raak.Doemgedachten creéer.
Ipv. dat te doen mezelf aanleren, sobeit.Loslaten dus.
Na die paar gesprekken voor een tijdje creatieve therapie te volgen om met mijn innerlijke verdriet om te gaan.Schilderen oid.
En zodoende ook aanvulling geef aan mijn leven waarin ik nu niet echt iets concreets doe mbt. een hobby oid.
Doelen stellen en nastreven dus.
Want ja ik ben nu in een mega gat gevallen.
Uitgevochten,ingestort en nu???
Ik ben heel blij met deze man die me zo wil helpen en steunen terwijl zijn doel is om me weer aan het werk te krijgen.Uiteindelijk is die doelstelling er ook voor mij maar hij zegt ik help je op weg want mens wat jij doorstaan hebt allemaal én overwonnen.
Nou jeetje dan krijg ik zo'n moed hé.Van dat wat hij dan zegt.
Want was het niet altijd zo dat ik maar gewoon deed en deed.Hoezo goed van me?Wat is daar goed aan?Gewoon surviven hoor.Vast patroon geworden.
Dat onzekere,dat niet gewaardeerd voelen en gewooon maar doorgaan.Grenzen niet bewaken.
En ik waardering en invulling jaren zocht bij een ander terwijl ik dat eerst bij mezelf heb te vinden.Alleen niet wist hoe want dat was me niet meegegeven.Dus doe je maar wat jou goed dunkt.
Het was prettig,heftig ook weer maar ben er content mee..En de vruchten langzaam maar zeker geplukt mogen.
Het is een zwaar proces maar de moeite waard.
Ik geloof beetje bij beetje steeds meer in mezelf.
Whow dat ik dat ooit zou zeggen.
Het was een fijn en begripvol gesprek.
Hte was al duidelijk dat ik alles precies weet, en niet van gister ben.
Hahahaa zeg ik, ik kan inmiddels wel een eigen therapie bedrijfje opstarten.Van alle processen die ik doorlopen ben en heb doorstaan.Been there done that.
Iiig. punt is dat ik alles exact weet alleen me er middenin begeef/gaf en zo niet ontsnappen kon uit mijn eigen emotionele 8-baan.
Me ook een soort van veilig voelde hoe naar ook alles.
Angst wat me weerhield maar ook processen door durven en willen gaan.
En met dat ik daar zo mee bezig was heb ik onbewust met al de fases knopen doorgezaagt.
Er is nu voorgesteld iig. dat ik op korte termijn weer een begin maak met werken eerst 1 uur dan 2 enz.
Aangegeven dat ik bepaalde locaties (ik ben flexer) voor nu niet aankan en ze me elders zetten waar ik niet al teveel word geconfronteerd met wat mij uit mijn doen halen kan.
Verder komen er nu een 6-tal gesprekken om te leren omgaan met situaties waar ik van slag van raak.Doemgedachten creéer.
Ipv. dat te doen mezelf aanleren, sobeit.Loslaten dus.
Na die paar gesprekken voor een tijdje creatieve therapie te volgen om met mijn innerlijke verdriet om te gaan.Schilderen oid.
En zodoende ook aanvulling geef aan mijn leven waarin ik nu niet echt iets concreets doe mbt. een hobby oid.
Doelen stellen en nastreven dus.
Want ja ik ben nu in een mega gat gevallen.
Uitgevochten,ingestort en nu???
Ik ben heel blij met deze man die me zo wil helpen en steunen terwijl zijn doel is om me weer aan het werk te krijgen.Uiteindelijk is die doelstelling er ook voor mij maar hij zegt ik help je op weg want mens wat jij doorstaan hebt allemaal én overwonnen.
Nou jeetje dan krijg ik zo'n moed hé.Van dat wat hij dan zegt.
Want was het niet altijd zo dat ik maar gewoon deed en deed.Hoezo goed van me?Wat is daar goed aan?Gewoon surviven hoor.Vast patroon geworden.
Dat onzekere,dat niet gewaardeerd voelen en gewooon maar doorgaan.Grenzen niet bewaken.
En ik waardering en invulling jaren zocht bij een ander terwijl ik dat eerst bij mezelf heb te vinden.Alleen niet wist hoe want dat was me niet meegegeven.Dus doe je maar wat jou goed dunkt.
Het was prettig,heftig ook weer maar ben er content mee..En de vruchten langzaam maar zeker geplukt mogen.
Het is een zwaar proces maar de moeite waard.
Ik geloof beetje bij beetje steeds meer in mezelf.
Whow dat ik dat ooit zou zeggen.
vrijdag 31 oktober 2008 om 10:09
vrijdag 31 oktober 2008 om 14:28
Elmer het heeft mss. idd. van doen met stress, je klachten.
Nu ik me helemaal laat gaan vwb. spanning/negatieve invloeden etc. verdwijnt bij mij de exceem.
Verschrikkelijk want mijn handen/ellebogen en voeten zaten er onder (de voeten zijn al niet de mooiste om ten toon te stellen )..
Maar goed dat is nu ineens weg.
Je was idd. al naar sessies geweest.
Hoe verliep het 2de gesprek bij deze vrouw(die met haar kind zat en niet echt bij jou).Was dat nu anders?Heb je kunnen zeggen dat je dat als erg onprettig hebt ervaren bij het vorige gesprek?Mss. was het ook maar eenmalig,maar wel storend voor jou.
Ik hoop dat je het kan vinden met haar samen en er uit geraakt van al je pijn die je meedraagt al zolang.
Ja ik ben heel blij dat deze man me iig. een flink stuk de goede richting 'opschopt'.
Want die voorwaarde is er degelijk gemaakt gister dat ik dus zelf heel wat dicipline heb op te brengen en daardwerkelijk de stap blijf begaan.
Ik zei daarop maak je maar geen zorgen ik ben duidelijk genoeg lijkt me dat ik echt de andere richting op ga en wil ook nu.
En zeg het nog maar een keer,ik heb ook heel veel steun gehad aan jullie hier op dit topic.
Het mogen, zijn gehoord worden,het kunnen helpen van elkaar,herkenning vinden.
Dat scheelt ook een hele hoop voor mij in de afgelopen weken.
Nu ik me helemaal laat gaan vwb. spanning/negatieve invloeden etc. verdwijnt bij mij de exceem.
Verschrikkelijk want mijn handen/ellebogen en voeten zaten er onder (de voeten zijn al niet de mooiste om ten toon te stellen )..
Maar goed dat is nu ineens weg.
Je was idd. al naar sessies geweest.
Hoe verliep het 2de gesprek bij deze vrouw(die met haar kind zat en niet echt bij jou).Was dat nu anders?Heb je kunnen zeggen dat je dat als erg onprettig hebt ervaren bij het vorige gesprek?Mss. was het ook maar eenmalig,maar wel storend voor jou.
Ik hoop dat je het kan vinden met haar samen en er uit geraakt van al je pijn die je meedraagt al zolang.
Ja ik ben heel blij dat deze man me iig. een flink stuk de goede richting 'opschopt'.
Want die voorwaarde is er degelijk gemaakt gister dat ik dus zelf heel wat dicipline heb op te brengen en daardwerkelijk de stap blijf begaan.
Ik zei daarop maak je maar geen zorgen ik ben duidelijk genoeg lijkt me dat ik echt de andere richting op ga en wil ook nu.
En zeg het nog maar een keer,ik heb ook heel veel steun gehad aan jullie hier op dit topic.
Het mogen, zijn gehoord worden,het kunnen helpen van elkaar,herkenning vinden.
Dat scheelt ook een hele hoop voor mij in de afgelopen weken.
vrijdag 31 oktober 2008 om 20:30
vrijdag 31 oktober 2008 om 20:33
Nou fijn dat het een stuk prettiger verliep.
Het is idd. zwaar want je krijgt behoorlijk wat vragen(spiegels) voorgeschoteld.
Bedenk dat je eerst door nog meer zooi hebt te gaan om tot resultaat te komen.
Zal je denken huh?Nóg meer,kan je dat?
Ja ElmerV want je hebt een ongekende kracht in je.Dat lees ik uit je post ondanks alle shit,je hebt het.
Gooi het op 1 grote hoop en stap voor stap op jou manier,vergeet niet JOU manier.Zo jij kan handelen.
Anders doe je het in opdracht van een ander.
Ik heb velen achter me hebben te laten vwb. hulp.
Ze gaven me stuk voor stuk veel te veel druk en dat werkte juist averechts bij me.Heb én man en vrouw gehad.Nu een man waar ik me okee bij voel ómdat hij me volledig volgen kan en meedenkt in MIJN proces(sen).Dat is zo belangrijk.
Nou hopelijk kom je hier ergens mee en het zal je iig. een stukje adem geven dat het deze keer,zwaar wrsch, maar fijn verliep.Ergens naar toe hebt kunnen praten ook al zijn er nog tal van vraagtekens van hoe nu verder.
Ik heb vanmiddag een mega pompoen gehaald en dochter heeft die uitgeholt,ogen/neus/mond eruit gesneden en staat nu geweldig voor in de tuin met waxinelichtje erin.
Kleine dingen zo waardevol.
Het is idd. zwaar want je krijgt behoorlijk wat vragen(spiegels) voorgeschoteld.
Bedenk dat je eerst door nog meer zooi hebt te gaan om tot resultaat te komen.
Zal je denken huh?Nóg meer,kan je dat?
Ja ElmerV want je hebt een ongekende kracht in je.Dat lees ik uit je post ondanks alle shit,je hebt het.
Gooi het op 1 grote hoop en stap voor stap op jou manier,vergeet niet JOU manier.Zo jij kan handelen.
Anders doe je het in opdracht van een ander.
Ik heb velen achter me hebben te laten vwb. hulp.
Ze gaven me stuk voor stuk veel te veel druk en dat werkte juist averechts bij me.Heb én man en vrouw gehad.Nu een man waar ik me okee bij voel ómdat hij me volledig volgen kan en meedenkt in MIJN proces(sen).Dat is zo belangrijk.
Nou hopelijk kom je hier ergens mee en het zal je iig. een stukje adem geven dat het deze keer,zwaar wrsch, maar fijn verliep.Ergens naar toe hebt kunnen praten ook al zijn er nog tal van vraagtekens van hoe nu verder.
Ik heb vanmiddag een mega pompoen gehaald en dochter heeft die uitgeholt,ogen/neus/mond eruit gesneden en staat nu geweldig voor in de tuin met waxinelichtje erin.
Kleine dingen zo waardevol.
zaterdag 1 november 2008 om 08:52
Haha Face, daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
Zo te lezen zijn er hier inderdaad een aantal die de knuffel wel kunnen gebruiken. En zonder op alles in te gaan, worden er weer allerlei stappen gemaakt, goed om te lezen .
Ik heb een paar zeer drukke en stressvolle werkdagen achter de rug. Als alle dagen op het werk zo waren, dan zou ik een andere baan zoeken. Maar gelukkig is dat niet het geval.
Tijdens de drukke dagen belde mijn moeder. Ik zag het s' avonds pas terwijl ik nog op locatie aan het vergaderen was, maar heb toen Lief gebeld ipv haar. Lief was toevallig die middag even na het werk wat bij haar langs wezen brengen, dus was al op de hoogte. (En als ze me belt tijdens werktijd, dan weet ik dat ze niet zomaar belt). Ze heeft een afspraak gehad met de sociale dienst en ze wordt nu verplicht mee te doen aan een traject van een jaar om te kijken of ze écht niet meer kan werken. Dit wordt gedaan door een psycholoog en een personal trainer. En nu is ze helemaal over de flos. Als de dood dat ze voor een deel goedgekeurd wordt.
En ik heb haar nog niet teruggebeld, dat moet ik vandaag echt gaan doen. Maar weet je wat het is? Ik begin zo langzamerhand mijn geduld te verliezen. Het is al 9 jaar hetzelfde liedje... Ik weet dat wat mijn moeder heeft meegemaakt verschrikkelijk is en ik realiseer me dat, omdat ze dit zo lang met zich mee heeft gedragen, ze nooit helemaal 'beter' zal worden. Maar ik denk nu weer: raap jezelf bij elkaar en maak er wat van. Ik vind het juist zo positief, een personal trainer, ik denk dat ze er zoveel profijt van kan hebben. Maar niet als ze er zo negatief in staat.
Ze stelt zich zo afhankelijk op en blijft in de slachtofferrol hangen. En als ik dit denk (en nu schrijf) dan denk ik direct: maar ze ís ook het slachtoffer. Ik weet niet zo goed wat ik mag verwachten. Want ik vind zelf dat hoe erg het ook allemaal is, je uiteindelijk jezelf er wel uit moet trekken. Je kunt er wel in blijven hangen (zoals ze in veel dingen doet), maar daar wordt het niet beter van. Maar is dit wel reeel? Kan ik het maken dit tegen haar te zeggen? Ik weet het niet.
En ik zie er nu al tegenop. Om haar vandaag te bellen, maar ook tegen de komende tijd. Want ik weet hoe dit gaat lopen. Zoals met alle negatieve dingen die gebeuren: elk gesprek komt op hetzelfde uit, hoe erg ze het vind. Lief zei al dat ik haar gewoon één keer haar verhaal moet laten doen, maar als ze het daarna blijft herhalen, dan aangeven dat ze dit al verteld heeft en het niet helpt om erin te blijven 'zwelgen' (in andere bewoording uiteraard), dat we het ook over wat anders kunnen hebben. Maar ik weet niet of ik dat wel mag doen, of dat wel eerlijk is tegenover haar. Hoewel ik wel denk dat dat het beste is voor mij. Zucht...…
Zo te lezen zijn er hier inderdaad een aantal die de knuffel wel kunnen gebruiken. En zonder op alles in te gaan, worden er weer allerlei stappen gemaakt, goed om te lezen .
Ik heb een paar zeer drukke en stressvolle werkdagen achter de rug. Als alle dagen op het werk zo waren, dan zou ik een andere baan zoeken. Maar gelukkig is dat niet het geval.
Tijdens de drukke dagen belde mijn moeder. Ik zag het s' avonds pas terwijl ik nog op locatie aan het vergaderen was, maar heb toen Lief gebeld ipv haar. Lief was toevallig die middag even na het werk wat bij haar langs wezen brengen, dus was al op de hoogte. (En als ze me belt tijdens werktijd, dan weet ik dat ze niet zomaar belt). Ze heeft een afspraak gehad met de sociale dienst en ze wordt nu verplicht mee te doen aan een traject van een jaar om te kijken of ze écht niet meer kan werken. Dit wordt gedaan door een psycholoog en een personal trainer. En nu is ze helemaal over de flos. Als de dood dat ze voor een deel goedgekeurd wordt.
En ik heb haar nog niet teruggebeld, dat moet ik vandaag echt gaan doen. Maar weet je wat het is? Ik begin zo langzamerhand mijn geduld te verliezen. Het is al 9 jaar hetzelfde liedje... Ik weet dat wat mijn moeder heeft meegemaakt verschrikkelijk is en ik realiseer me dat, omdat ze dit zo lang met zich mee heeft gedragen, ze nooit helemaal 'beter' zal worden. Maar ik denk nu weer: raap jezelf bij elkaar en maak er wat van. Ik vind het juist zo positief, een personal trainer, ik denk dat ze er zoveel profijt van kan hebben. Maar niet als ze er zo negatief in staat.
Ze stelt zich zo afhankelijk op en blijft in de slachtofferrol hangen. En als ik dit denk (en nu schrijf) dan denk ik direct: maar ze ís ook het slachtoffer. Ik weet niet zo goed wat ik mag verwachten. Want ik vind zelf dat hoe erg het ook allemaal is, je uiteindelijk jezelf er wel uit moet trekken. Je kunt er wel in blijven hangen (zoals ze in veel dingen doet), maar daar wordt het niet beter van. Maar is dit wel reeel? Kan ik het maken dit tegen haar te zeggen? Ik weet het niet.
En ik zie er nu al tegenop. Om haar vandaag te bellen, maar ook tegen de komende tijd. Want ik weet hoe dit gaat lopen. Zoals met alle negatieve dingen die gebeuren: elk gesprek komt op hetzelfde uit, hoe erg ze het vind. Lief zei al dat ik haar gewoon één keer haar verhaal moet laten doen, maar als ze het daarna blijft herhalen, dan aangeven dat ze dit al verteld heeft en het niet helpt om erin te blijven 'zwelgen' (in andere bewoording uiteraard), dat we het ook over wat anders kunnen hebben. Maar ik weet niet of ik dat wel mag doen, of dat wel eerlijk is tegenover haar. Hoewel ik wel denk dat dat het beste is voor mij. Zucht...…
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 1 november 2008 om 09:15
Hi zusje,
De leeftijd van je moeder is nog rendabel (gezien jou 78?) om gewoon wel ergens te beginnen weer toch?
De draad weer oppakken en haar dit perspectieven bied.
Probeer haar op die manier te benaderen/overtuigen dat dit een start is.
Waarom wil ze niet weer aan de slag?Gemak,bang,geen opl.,waar zou ze voor doen gedachten?
Vind wel dat ze jou hiermee onder druk zet terwijl zij de volwassen wijze heeft te zijn.
Hahahahha vaak is het de omgekeerde wereld.Kind de wijze en ouder de instabiele.
Ik zou gewoon haar erop wijzen dat dit gewoon een mooie kans is op lange termijn en ze niet ala minuut al a/h werk moet maar er naar toe werken.
En ze idd. positiever er tegen aankijkt.
Sterkte.
De leeftijd van je moeder is nog rendabel (gezien jou 78?) om gewoon wel ergens te beginnen weer toch?
De draad weer oppakken en haar dit perspectieven bied.
Probeer haar op die manier te benaderen/overtuigen dat dit een start is.
Waarom wil ze niet weer aan de slag?Gemak,bang,geen opl.,waar zou ze voor doen gedachten?
Vind wel dat ze jou hiermee onder druk zet terwijl zij de volwassen wijze heeft te zijn.
Hahahahha vaak is het de omgekeerde wereld.Kind de wijze en ouder de instabiele.
Ik zou gewoon haar erop wijzen dat dit gewoon een mooie kans is op lange termijn en ze niet ala minuut al a/h werk moet maar er naar toe werken.
En ze idd. positiever er tegen aankijkt.
Sterkte.
zaterdag 1 november 2008 om 09:24
Tja, wat haar leeftijd betreft vind ik het wat vreemd dat ze er nu nog die energie in gaan steken, ze is 58. Maar dat helemaal buiten beschouwing gelaten, vind ik het gewoon een mooie kans voor haar om aan haarzelf te werken. Maar het lijkt alsof ze dit niet wil, alsof ze dat al heeft opgegeven of zo. En dat begrijp ik gewoon niet.
Lief heeft haar ook gezegd dat ze het positief moet zien, dat het haar veel kan brengen, maar hier is ze het niet mee eens. En ik denk ook niet dat ik haar kan overtuigen. Maar dat betekent dus een behoorlijke frustratie.
En waarom wil ze niet aan de slag? Ze vindt dat ze dat niet aankan, de verplichtigingen. Ze doet nu wel vrijwilligerswerk hoor, maar dat is vrijblijvend en dan is het goed. Ik denk inderdaad ook dat ze bang is. Ze zei tegen Lief, dat als ze voor een deel wordt goedgekeurd, wie dan haar huishouden moet doen... dat is voor mij zoeken naar een excuus.
Lief heeft haar ook gezegd dat ze het positief moet zien, dat het haar veel kan brengen, maar hier is ze het niet mee eens. En ik denk ook niet dat ik haar kan overtuigen. Maar dat betekent dus een behoorlijke frustratie.
En waarom wil ze niet aan de slag? Ze vindt dat ze dat niet aankan, de verplichtigingen. Ze doet nu wel vrijwilligerswerk hoor, maar dat is vrijblijvend en dan is het goed. Ik denk inderdaad ook dat ze bang is. Ze zei tegen Lief, dat als ze voor een deel wordt goedgekeurd, wie dan haar huishouden moet doen... dat is voor mij zoeken naar een excuus.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 1 november 2008 om 09:40
Ze zoekt mss. idd uitvluchten.
Hum tsja de energie die ze erin steken heeft veel meer te maken met, je moet tegenwoordig gewoon werken klaar,punt.
Ik begrijp je moeder in a way wel.
Angst,wat staat er te gebeuren,beren op de weg.
Uitvluchten vinden dus etcetc.
Je kan hara ook benaderen met je hoeft niet meteen 40u. te werken.Alleen s'morgens bijv. of deels 3dgn. daar is best wel vraag naar.Gastvrouw in z-huis bijv.?Ze houd voldoende tijd over voor haar h-houden dan.
Is het iets om samen met haar eens daarheen te gaan?
Of is dat teveel gevraagd van je?
Hum tsja de energie die ze erin steken heeft veel meer te maken met, je moet tegenwoordig gewoon werken klaar,punt.
Ik begrijp je moeder in a way wel.
Angst,wat staat er te gebeuren,beren op de weg.
Uitvluchten vinden dus etcetc.
Je kan hara ook benaderen met je hoeft niet meteen 40u. te werken.Alleen s'morgens bijv. of deels 3dgn. daar is best wel vraag naar.Gastvrouw in z-huis bijv.?Ze houd voldoende tijd over voor haar h-houden dan.
Is het iets om samen met haar eens daarheen te gaan?
Of is dat teveel gevraagd van je?
zaterdag 1 november 2008 om 09:48
Ik snap haar angst, maar ik begrijp het niet. Begrijpen jullie dat nog?
En inderdaad, ze zal echt geen 40 uur meer hoeven werken, ik heb haar ook al eens het een en ander voorgesteld. Maar inderdaad, allemaal beren op de weg.
Met haar meegaan zie ik voor nu even niet zitten, niet zolang ze zo negatief is. Ik hoop dat als ze er echt aan begint, haar negatieve gevoel omslaat. Ik kan wel praten als brugman, maar ik denk dat alleen een goede ervaring ermee kan zorgen dat ze positief wordt over het traject.
En inderdaad, ze zal echt geen 40 uur meer hoeven werken, ik heb haar ook al eens het een en ander voorgesteld. Maar inderdaad, allemaal beren op de weg.
Met haar meegaan zie ik voor nu even niet zitten, niet zolang ze zo negatief is. Ik hoop dat als ze er echt aan begint, haar negatieve gevoel omslaat. Ik kan wel praten als brugman, maar ik denk dat alleen een goede ervaring ermee kan zorgen dat ze positief wordt over het traject.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
