Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 20 november 2008 om 11:44
Ik heb niet alles gelezen, maar op basis van wat ik tot nu toe heb gelezen, kijk ik er van op dat uit veel reacties blijkt dat TO e.a. niet serieus worden genomen of dat aangevoerde redenen/ervaringen van TO e.a. anders worden uitgelegd - uit standpunt van de ouders.
Natuurlijk kan het zijn dat iemand iets verkeerd interpreteert. Maar zolang je zelf niet haar/zijn ouders kent, zelf niet hebt beleefd wat hier wordt gepost, dan is er toch helemaal niets te weerleggen?
Zo weet ik dat mijn moeder ontzettend haar best heeft gedaan om haar kinderen uitstekend op te voeden. In haar opinie is dat ook aardig gelukt. Ware het niet dat mijn moeder een negaholist pur sang is en het gezin dus in het geheel een zeer negatieve levenshouding heeft. Het is zwart of wit, hoezo 2e kans gunnen, it's my way or the highway, etc.
Hiermee zeg ik niet dat ze een gemeen of slecht mens is. Maar sinds een paar maanden loop ik wel tegen dingen aan (op alle fronten: relatie, vriendschap, werk, persoonlijke ontwikkeling, kinderwens) en als ik dan naar andere gezinnen kijk, waar zelfs de mini-mensjes al een eigen smaak en mening mogen hebben, steekt dat best wel. Ik kan haar steeds slechter verdragen en om dat hardop uit te spreken, heeft me jaren gekost. Simpelweg omdat: 'eert uw moeder'.
Voor de duidelijkheid: ik heb het nu dus niet over
op een leuke manier op je moeder of vader lijken - het hebben van een goede, gezellig band waar écht gepraat wordt, meningen worden besproken, etc.
Ik heb het over dat als je je eigen mening geeft, dan wordt dat weerlegd, getopt, afgedaan, ontstaat er een discussie, als je op visite gaat wordt er alleen maar geklaagd. Heb 't afgelopen keer geteld: 8 klachten/klaagzangen in een kwartier.
Het is nooit: Laten we 's gezellig een kop koffie drinken in de stad! Het is wel: Waarom heb ik dat nou niet - waarom heb ik geen dochter die het leuk vindt om met haar moeder de stad in te gaan om te winkelen en koffie te drinken?.
Ehm.... nou mam, omdat je energie vreet door je negatieve attitude. (1x gezegd, compleet beledigd, niet weten/snappen wat ik bedoelde, etc.). Ach, en zo kan ik nog heel lang doorgaan.
Zelf heeft ze het absoluut niet door en surprise surprise: zij staat niet open voor ontvangen van feedback.
Mensen die een negaholist van dichtbij kennen, zullen dit beslist herkennen en weten hoeveel energie dit kost.
Blijft er steeds minder over... Ik vind het erg sneu - voor alle betrokken partijen.
Natuurlijk kan het zijn dat iemand iets verkeerd interpreteert. Maar zolang je zelf niet haar/zijn ouders kent, zelf niet hebt beleefd wat hier wordt gepost, dan is er toch helemaal niets te weerleggen?
Zo weet ik dat mijn moeder ontzettend haar best heeft gedaan om haar kinderen uitstekend op te voeden. In haar opinie is dat ook aardig gelukt. Ware het niet dat mijn moeder een negaholist pur sang is en het gezin dus in het geheel een zeer negatieve levenshouding heeft. Het is zwart of wit, hoezo 2e kans gunnen, it's my way or the highway, etc.
Hiermee zeg ik niet dat ze een gemeen of slecht mens is. Maar sinds een paar maanden loop ik wel tegen dingen aan (op alle fronten: relatie, vriendschap, werk, persoonlijke ontwikkeling, kinderwens) en als ik dan naar andere gezinnen kijk, waar zelfs de mini-mensjes al een eigen smaak en mening mogen hebben, steekt dat best wel. Ik kan haar steeds slechter verdragen en om dat hardop uit te spreken, heeft me jaren gekost. Simpelweg omdat: 'eert uw moeder'.
Voor de duidelijkheid: ik heb het nu dus niet over
op een leuke manier op je moeder of vader lijken - het hebben van een goede, gezellig band waar écht gepraat wordt, meningen worden besproken, etc.
Ik heb het over dat als je je eigen mening geeft, dan wordt dat weerlegd, getopt, afgedaan, ontstaat er een discussie, als je op visite gaat wordt er alleen maar geklaagd. Heb 't afgelopen keer geteld: 8 klachten/klaagzangen in een kwartier.
Het is nooit: Laten we 's gezellig een kop koffie drinken in de stad! Het is wel: Waarom heb ik dat nou niet - waarom heb ik geen dochter die het leuk vindt om met haar moeder de stad in te gaan om te winkelen en koffie te drinken?.
Ehm.... nou mam, omdat je energie vreet door je negatieve attitude. (1x gezegd, compleet beledigd, niet weten/snappen wat ik bedoelde, etc.). Ach, en zo kan ik nog heel lang doorgaan.
Zelf heeft ze het absoluut niet door en surprise surprise: zij staat niet open voor ontvangen van feedback.
Mensen die een negaholist van dichtbij kennen, zullen dit beslist herkennen en weten hoeveel energie dit kost.
Blijft er steeds minder over... Ik vind het erg sneu - voor alle betrokken partijen.
donderdag 20 november 2008 om 11:54
Die vriend kreeg nogal last van road rage, als jullie begrijpen wat ik bedoel. En het lijdend voorwerp kreeg daardoor een ongeluk... Het was zo ontzettend beangstigend, ik zat naast hem, kon niets doen, behalve dan mijn deur op slot doen en hopen dat we niet klem gereden zouden worden. Echt, het ging helemaal nergens over (er was echt niets aan de hand), en plotsklaps zette die vriend de achtervolging in met groot licht en bumperkleven. Het lijdend voorwerp (3 jonge kerels in een snelle wagen) wilden ook even laten zien dat ze macho waren, dus voor ik het wist, zaten we in een soort van wedstrijd ofzo. Ik vroeg ondertussen met zachte stem: "[naam vriend], doe niet, houd hiermee op", maar ik kwam gewoon niet bij hem aan. Toen vloog het lijdend voorwerp uit de bocht... Geen gewonden, maar ik ben zo geschrokken! Ik kwam dus echt misselijk en met zweethandjes thuis.
En gisteren viel het kwartje eigenlijk pas: mijn vader is ook altijd zo in de auto. Hij moet andere weggebruikers "een lesje leren", zoals hij het zegt.
Pfff... Eigenlijk baal ik er dan weer van dat ik gisteren bijna zit te huilen. Zal er ooit een moment komen dat ik zonder tranen over mijn jeugd kan praten / nadenken?
En gisteren viel het kwartje eigenlijk pas: mijn vader is ook altijd zo in de auto. Hij moet andere weggebruikers "een lesje leren", zoals hij het zegt.
Pfff... Eigenlijk baal ik er dan weer van dat ik gisteren bijna zit te huilen. Zal er ooit een moment komen dat ik zonder tranen over mijn jeugd kan praten / nadenken?
donderdag 20 november 2008 om 14:30
Oef mijn vader kon dat ook als de beste.
Als hij werd ingehaald nounou...dan was het gasssss.Zit je dan als kind bij in de auto.
Rare nare onveilge situaties waren dat.
Hoewel ik het als kind wel spannie vond maar snapte er nooit wat van.
Nu wel,niets mocht hem overtreffen vwb. zijn rijgedrag en/of auto.
Artemis gelukkig kon je met Art.man er over praten.
Als hij werd ingehaald nounou...dan was het gasssss.Zit je dan als kind bij in de auto.
Rare nare onveilge situaties waren dat.
Hoewel ik het als kind wel spannie vond maar snapte er nooit wat van.
Nu wel,niets mocht hem overtreffen vwb. zijn rijgedrag en/of auto.
Artemis gelukkig kon je met Art.man er over praten.
donderdag 20 november 2008 om 14:54
Goh, ook hier herkenbaar. Ik kan me nog een incident herinneren op de snelweg. We stonden in de file voor de afslag voor een of ander pretpark, toen hij afgesneden werd door iemand die toch ook de afslag wilde pakken.
En wat doet ie, met twee kinderen achterin? Hij stapt uit (file) en gaat een partij ruzie staan maken daar. Op een gegeven moment zo erg dat hij keihard met zijn vuist op de motorkap van de ander slaat (een deuk erin!), terwijl wij hard jankend achterin de auto zaten. Wat bezielt zo iemand he?
Artemis, ik hoop ook dat dat moment komt. En heel herkenbaar dat je er dan zo van baalt als dat gebeurt.
En wat doet ie, met twee kinderen achterin? Hij stapt uit (file) en gaat een partij ruzie staan maken daar. Op een gegeven moment zo erg dat hij keihard met zijn vuist op de motorkap van de ander slaat (een deuk erin!), terwijl wij hard jankend achterin de auto zaten. Wat bezielt zo iemand he?
Artemis, ik hoop ook dat dat moment komt. En heel herkenbaar dat je er dan zo van baalt als dat gebeurt.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 20 november 2008 om 16:28
He gatverdamme Artemis, wat een rotervaring. Los van je vader zou ik daar al doodongelukkig van worden. Ik kan me voorstellen dat daarnaast een hoop oude emoties wakker werden, geen leuke ervaring . Wat zei die vriend later? Begreep hij uberhaupt hoe bang en ellendig ervan je was?
Ik vind het al naar als degene naast me zit te vloeken en te tieren naar andere weggebruikers toe, laat staan zo agressief reageren.
Ik vind het al naar als degene naast me zit te vloeken en te tieren naar andere weggebruikers toe, laat staan zo agressief reageren.
donderdag 20 november 2008 om 17:47
quote:Lynne schreef op 19 november 2008 @ 18:26:
[...]
Ja ik oefen me suf In wat voor mij veilige situaties zijn gaat dat goed. In nieuwe situaties met veel mensen vind ik het lastig om mezelf die stem te geven. Het voelt goed om er bewust mee bezig te zijn en dit topic triggert me enorm om weer even heel goed bij mezelf stil te staan.
Voor mij ging het net zo. Maar ik merkte dat door er meer op te letten in vertrouwde omgevingen, de rest vanzelf ook steeds meer bijtrok. Alsof je niet meer tolereert van jezelf dat je je plots weer heel klein laat maken terwijl je je daarnet nog zo prettig voelde.
Maar het is en blijft lastig, vooral omdat je misschien graag zou zien dat het sneller ging (dat had ik iig). Maar het gaat echt om jezelf opnieuw sociaal gedrag, een nieuw denken aanleren wat eigenlijk heel normaal is, niet zo gek dat het tijd en experimenteren en oefenen en zotussendoor vallen en weer opstaan vraagt .
Knap van je, ik hoop dat je ervan geniet en heel trots bent op jezelf!
[...]
Ja ik oefen me suf In wat voor mij veilige situaties zijn gaat dat goed. In nieuwe situaties met veel mensen vind ik het lastig om mezelf die stem te geven. Het voelt goed om er bewust mee bezig te zijn en dit topic triggert me enorm om weer even heel goed bij mezelf stil te staan.
Voor mij ging het net zo. Maar ik merkte dat door er meer op te letten in vertrouwde omgevingen, de rest vanzelf ook steeds meer bijtrok. Alsof je niet meer tolereert van jezelf dat je je plots weer heel klein laat maken terwijl je je daarnet nog zo prettig voelde.
Maar het is en blijft lastig, vooral omdat je misschien graag zou zien dat het sneller ging (dat had ik iig). Maar het gaat echt om jezelf opnieuw sociaal gedrag, een nieuw denken aanleren wat eigenlijk heel normaal is, niet zo gek dat het tijd en experimenteren en oefenen en zotussendoor vallen en weer opstaan vraagt .
Knap van je, ik hoop dat je ervan geniet en heel trots bent op jezelf!
vrijdag 21 november 2008 om 11:46
Ik rijd volgens mij zelf als een bejaarde, en ben best galant in het verkeer, als ik het zo kan noemen.
En dat vind ik ook erg vervelend: die vriend heeft niet eens zijn excuses aangeboden voor wat er is gebeurd! Hij heeft mij in een bedreigende situatie gebracht, dan is het minste toch wel een excuus?!
Ik zie hem van het weekend weer, dan ga ik het er echt nog even over hebben. Volgens mij verwacht hij ook dat ik van het weekend met hem meerijd ergens heen, maar dat doe ik dus echt niet...!
En dat vind ik ook erg vervelend: die vriend heeft niet eens zijn excuses aangeboden voor wat er is gebeurd! Hij heeft mij in een bedreigende situatie gebracht, dan is het minste toch wel een excuus?!
Ik zie hem van het weekend weer, dan ga ik het er echt nog even over hebben. Volgens mij verwacht hij ook dat ik van het weekend met hem meerijd ergens heen, maar dat doe ik dus echt niet...!
vrijdag 21 november 2008 om 16:00
Artemis, heftig hoor. Ik denk dat die vriend niet zo goed in de gaten heeft hoe diep dit bij jou zit. Veel mannen rijden zo, en zijn op zo'n moment egoistisch, alleen bezig met dat snelle en macho gedoe. Ik zou het hem een keer goed uitleggen hoe het voor jou voelt, en pas als hij het dan negeert dan heb jij je best gedaan, maar dan neemt hij jou dus niet serieus. En weet jij ook waar je aan toe bent. Je mag hem dan best confronteren met de consequentie die jij eraan verbindt (kan alles zijn; van nooit meer met hem in een auto stappen tot einde vriendschap). Sterkte!!
Ik heb het druk, op mijn manier. Ik vind het nogal snel druk, heb snel stress. Morgen verjaardagmeute en ik moest nog dit en dat. Maar er komen stiekem toch nog best wat mensen en dat is ook erg fijn. Allemaal mensen die uren moeten rijden om naar mij toe te komen, voel mij dus erg belangrijk.
Verder moet ik me helaas echt afmelden voor zondag. Zoon is bij mij, en vriend vond het al niet zo leuk vanwege het bezoek wat er dan nog komt. Kan ik inkomen, maar belangrijkste is dat ik zoon dus thuis heb. Volgende keer misschien weer?
En ik heb een vakantie geboekt, alweeer, haha. Met kerst zitten we in Zuid Spanje, waar we de hele week met auto kunnen rondtouren. Kennen jullie elizawashere.nl ?
Kijk maar eens, ze bieden niet toeristische vakanties, op hele mooie locaties. Wordt ook door honeymooners geboekt, dus wij zitten dan best luxe en mooi. Hopen dat het weer meewerkt.
Ik ga mij nu echt bezinnen op een nieuwe baan, ik wil voor april iets anders, hoe dan ook. Behandeling ga ik niet doen, heb het gesprek gehad en het voelt niet goed. Teveel onzekerheid en ik kan die controle niet loslaten. Bovendien heb ik alles nu op de rit, straks kan ik weer puinruimen. Werd ik voor gewaarschuwd...ik ga nu een nieuwe weg inslaan en dan wordt alles zoals ik wil (zei de controlefreak)
Ik wens jullie een fijn weekend, en een fijne meeting! Ik zal niet meer online zijn dus lees daarna hoe het is geweest.
Ik heb het druk, op mijn manier. Ik vind het nogal snel druk, heb snel stress. Morgen verjaardagmeute en ik moest nog dit en dat. Maar er komen stiekem toch nog best wat mensen en dat is ook erg fijn. Allemaal mensen die uren moeten rijden om naar mij toe te komen, voel mij dus erg belangrijk.
Verder moet ik me helaas echt afmelden voor zondag. Zoon is bij mij, en vriend vond het al niet zo leuk vanwege het bezoek wat er dan nog komt. Kan ik inkomen, maar belangrijkste is dat ik zoon dus thuis heb. Volgende keer misschien weer?
En ik heb een vakantie geboekt, alweeer, haha. Met kerst zitten we in Zuid Spanje, waar we de hele week met auto kunnen rondtouren. Kennen jullie elizawashere.nl ?
Kijk maar eens, ze bieden niet toeristische vakanties, op hele mooie locaties. Wordt ook door honeymooners geboekt, dus wij zitten dan best luxe en mooi. Hopen dat het weer meewerkt.
Ik ga mij nu echt bezinnen op een nieuwe baan, ik wil voor april iets anders, hoe dan ook. Behandeling ga ik niet doen, heb het gesprek gehad en het voelt niet goed. Teveel onzekerheid en ik kan die controle niet loslaten. Bovendien heb ik alles nu op de rit, straks kan ik weer puinruimen. Werd ik voor gewaarschuwd...ik ga nu een nieuwe weg inslaan en dan wordt alles zoals ik wil (zei de controlefreak)
Ik wens jullie een fijn weekend, en een fijne meeting! Ik zal niet meer online zijn dus lees daarna hoe het is geweest.
vrijdag 21 november 2008 om 21:23
Julus fijne dag morgen.
Lekker vakantie in vooruitzicht.
Al lees ik je gedachtengang op andere topic dat er voldoende nog door je heengaat.
En je mixed feelings hebt vwb. de vakantie,een jr. terug begon de ellende.
Maak er wat moois van morgen en voor wat in petto ligt.
Geef het de kans die je het wilt geven.
En je besluit vwb. behandelen asl je er niet achter staat werkt het eenvoudig niet dus goed dat je het dan(nog) niet doet m.i.
Lekker vakantie in vooruitzicht.
Al lees ik je gedachtengang op andere topic dat er voldoende nog door je heengaat.
En je mixed feelings hebt vwb. de vakantie,een jr. terug begon de ellende.
Maak er wat moois van morgen en voor wat in petto ligt.
Geef het de kans die je het wilt geven.
En je besluit vwb. behandelen asl je er niet achter staat werkt het eenvoudig niet dus goed dat je het dan(nog) niet doet m.i.
vrijdag 21 november 2008 om 21:50
zaterdag 22 november 2008 om 08:49
Julus, gefeliciteerd met je verjaardag! Ik wens je een mooi jaar toe, waarin al je dromen mogen uitkomen.
En voor iedereen van de meeting een dikke knuffel!
Ik denk morgen aan jullie, en lees graag maandag hoe leuk jullie het hebben gevonden! Ik ben zo ook voor het hele weekend weg (maar wel met mijn eigen auto...).
Fijn weekend allemaal!
En voor iedereen van de meeting een dikke knuffel!
Ik denk morgen aan jullie, en lees graag maandag hoe leuk jullie het hebben gevonden! Ik ben zo ook voor het hele weekend weg (maar wel met mijn eigen auto...).
Fijn weekend allemaal!
zaterdag 22 november 2008 om 09:09
Julus, van harte gefeliciteerd met je verjaardag (f)
Ik hoop dat je een mooie dag hebt! Ik heb vandaag ook wat te vieren, dan drink ik er ook eentje op jou .
Artemis, we zullen aan je denken morgen, jij ook een heel fijn weekend!
Ik hoop dat je een mooie dag hebt! Ik heb vandaag ook wat te vieren, dan drink ik er ook eentje op jou .
Artemis, we zullen aan je denken morgen, jij ook een heel fijn weekend!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 22 november 2008 om 10:57
mogguh meisjes,
Niet echt nieuws van mijn kant, maar ik dacht ik steek mijn hoofd even om de deur.
Moeder ligt nog steeds in het zh. Ze krijgt nu antibiotica via infuus, dus koorts is weg maar de afwijking in haar bloed die duidt op een ontsteking zit er nog.
Gisteren was ik even bij mijn vader voor een update van haar toestand. Die update heb ik gekregen maar het gesprek is niet afgedwaald naar een ander onderwerp (lees: de emotionele spagaat waarin ik lig). Het bleek dat mijn zus het ter sprake had gebracht net voor ik binnen kwam. Het lag dus best voor de hand dat een van ons er op verder zou gaan toen zus ging schoonmaken en paps en ik achter bleven.
Ach, die man weet ook niet wat ie moet zeggen en hij kan er ook al helemaal niks aan doen, dus ik begrijp het wel.
Afijn, vanmiddag rijden we (manlief, jongste dochter en ik) naar het zh om haar te bezoeken.....
Fijne dag lieve meisjes.... (f)
Niet echt nieuws van mijn kant, maar ik dacht ik steek mijn hoofd even om de deur.
Moeder ligt nog steeds in het zh. Ze krijgt nu antibiotica via infuus, dus koorts is weg maar de afwijking in haar bloed die duidt op een ontsteking zit er nog.
Gisteren was ik even bij mijn vader voor een update van haar toestand. Die update heb ik gekregen maar het gesprek is niet afgedwaald naar een ander onderwerp (lees: de emotionele spagaat waarin ik lig). Het bleek dat mijn zus het ter sprake had gebracht net voor ik binnen kwam. Het lag dus best voor de hand dat een van ons er op verder zou gaan toen zus ging schoonmaken en paps en ik achter bleven.
Ach, die man weet ook niet wat ie moet zeggen en hij kan er ook al helemaal niks aan doen, dus ik begrijp het wel.
Afijn, vanmiddag rijden we (manlief, jongste dochter en ik) naar het zh om haar te bezoeken.....
Fijne dag lieve meisjes.... (f)
