Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:17
Ik zal er eens over surfen op I-net.
Thnx.Feliciaatje.
En de woede,ik lijk het op mezelf af te roepen oid.
Ik dnen te kunnen geloven dat ik mensen kan vertrouwen ze het met me menen en prompt aan het eind van de rit zit mijn intuítie er niet naast.
Daar praat ik dan over met ze en krijg dan te horen tsja je bent gewoon verbitterd en je wil er niet vanaf.
Huh?
Ik trek dan aan alle kanten en wil hen ervan overtuigen dat het tegendeel waar is.
En prompt ik zit op de kast.
Ik verbitterd?
Jullie maken me verbitterd.
Want jullie zien niet wie ik ben.
En dát komt hgst.wrsch. weer door MIJZELF want ik kom zo over,zo van>mag mij vind me lief en uiteindelijk breekt me dat op dus gevolg>Face is niet wie ze is.En ik heb dat te beamen.
Ik handel dus naar hoe men mij graag wil/ziet.Fout!
Mijn kinderen doen niet aardig tegen me>bevestiging voor mij zie ik ben niet leuk/lief/niet belangrijk genoeg.
Zucht valt het te volgen?
Thnx.Feliciaatje.
En de woede,ik lijk het op mezelf af te roepen oid.
Ik dnen te kunnen geloven dat ik mensen kan vertrouwen ze het met me menen en prompt aan het eind van de rit zit mijn intuítie er niet naast.
Daar praat ik dan over met ze en krijg dan te horen tsja je bent gewoon verbitterd en je wil er niet vanaf.
Huh?
Ik trek dan aan alle kanten en wil hen ervan overtuigen dat het tegendeel waar is.
En prompt ik zit op de kast.
Ik verbitterd?
Jullie maken me verbitterd.
Want jullie zien niet wie ik ben.
En dát komt hgst.wrsch. weer door MIJZELF want ik kom zo over,zo van>mag mij vind me lief en uiteindelijk breekt me dat op dus gevolg>Face is niet wie ze is.En ik heb dat te beamen.
Ik handel dus naar hoe men mij graag wil/ziet.Fout!
Mijn kinderen doen niet aardig tegen me>bevestiging voor mij zie ik ben niet leuk/lief/niet belangrijk genoeg.
Zucht valt het te volgen?
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:22
Ja hoor, heel goed te volgen.
Maar het is niet zo. Leer eerst weer met jezelf door 1 deur te kunnen. Dat maakt het ook minder pijnlijk als je afgewezen wordt door anderen. Dan haal je makkelijker je schouders op en denkt: pech gehad voor jou.
Maar om op dat punt te komen moet eerst wat van de ergste, heel pijnlijke, eenzame, wanhopige lading af denk ik. En het klinkt heel fysiek bij jou op de een of andere manier, het kan zich enorm vast gaan zetten in je lijf.
Iig vervelend voor je dat het elke keer zoveel omhooghaalt en weer overhoop woelt .
Maar het is niet zo. Leer eerst weer met jezelf door 1 deur te kunnen. Dat maakt het ook minder pijnlijk als je afgewezen wordt door anderen. Dan haal je makkelijker je schouders op en denkt: pech gehad voor jou.
Maar om op dat punt te komen moet eerst wat van de ergste, heel pijnlijke, eenzame, wanhopige lading af denk ik. En het klinkt heel fysiek bij jou op de een of andere manier, het kan zich enorm vast gaan zetten in je lijf.
Iig vervelend voor je dat het elke keer zoveel omhooghaalt en weer overhoop woelt .
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:32
Het is al verankerd Feliciaatje.
Ja ik heb met mezelf door 1 deur te kunnen.
Weet alleen niet hoe.
Heb een emdr gevonden hier bij me in de buurt,mss. dat ik dat tóch heb te benaderen.
Helemaal aal the way terugaan naar al de nare ervaringen en vandaaruit opnieuw kan beginnen.
Baadt het niet het schaadt ook niet.
Ja ik heb met mezelf door 1 deur te kunnen.
Weet alleen niet hoe.
Heb een emdr gevonden hier bij me in de buurt,mss. dat ik dat tóch heb te benaderen.
Helemaal aal the way terugaan naar al de nare ervaringen en vandaaruit opnieuw kan beginnen.
Baadt het niet het schaadt ook niet.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:33
quote:Elmervrouw schreef op 14 oktober 2008 @ 11:24:
'oh, moet ik nog meer mijn woorden op een weegschaaltje leggen.'
Juist.
Dit zegt zoveel EV. En ik snap je frustraties heel goed denk ik. Naar mijn idee ben jij niet lastig om mee samen te leven. Je hebt gewoon een hoop voor je kiezen, je bent ermee bezig, het is soms een beetje vulkanisch gebied en dan weer moeras. Kan gebeuren.
Ik vind het vervelend dat je deze gevoelens hebt. En ook omdat ik weet dat wat een ander moet doen eigenlijk heel simpel is. Gewoon je een beetje laten. Een knuffel zotussendoor. Je wat ruimte geven om stil te zijn of te praten. Dat doe je bij hem ook.
Lastige dingen.
'oh, moet ik nog meer mijn woorden op een weegschaaltje leggen.'
Juist.
Dit zegt zoveel EV. En ik snap je frustraties heel goed denk ik. Naar mijn idee ben jij niet lastig om mee samen te leven. Je hebt gewoon een hoop voor je kiezen, je bent ermee bezig, het is soms een beetje vulkanisch gebied en dan weer moeras. Kan gebeuren.
Ik vind het vervelend dat je deze gevoelens hebt. En ook omdat ik weet dat wat een ander moet doen eigenlijk heel simpel is. Gewoon je een beetje laten. Een knuffel zotussendoor. Je wat ruimte geven om stil te zijn of te praten. Dat doe je bij hem ook.
Lastige dingen.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:36
quote:Elmervrouw schreef op 14 oktober 2008 @ 11:24:
Maar ja, dan zegt hij weer 'oh, moet ik nog meer mijn woorden op een weegschaaltje leggen.'
Hij voelt het niet, maar ik blijf steeds weer proberen om het hem uit te leggen. Hij doet zijn best. Laat ik het daar maar op houden. Hij wil het oprecht goed doen met mij. Het is natuurlijk ook niet gemakkelijk om met mij te leven.
Zie je, daar is het alweer. Ik voel me lastig, 'teveel', schuldig over alles wat ik meedraag. En zo voelde ik me dus als kind ook al, zonder het echt te kunnen bevatten toen; maar nu des te meer. Gevolg: altijd maar je best doen om nergens iets van te laten merken!
Dát dus idd. jij die je lastig/overbodig/niet er toe doet gevoel.
Nooit is het goed gevoel overbrengt maar wat je niet bedoeld en ze snappen het niet.Willen het wel maar kunnen het niet.
En ja dan denk je idd. je bent moeilijk/lastig etcetc.
Ik kreeg te horen met mij valt gewoon niet te leven.
Nouseg!
Maar ja, dan zegt hij weer 'oh, moet ik nog meer mijn woorden op een weegschaaltje leggen.'
Hij voelt het niet, maar ik blijf steeds weer proberen om het hem uit te leggen. Hij doet zijn best. Laat ik het daar maar op houden. Hij wil het oprecht goed doen met mij. Het is natuurlijk ook niet gemakkelijk om met mij te leven.
Zie je, daar is het alweer. Ik voel me lastig, 'teveel', schuldig over alles wat ik meedraag. En zo voelde ik me dus als kind ook al, zonder het echt te kunnen bevatten toen; maar nu des te meer. Gevolg: altijd maar je best doen om nergens iets van te laten merken!
Dát dus idd. jij die je lastig/overbodig/niet er toe doet gevoel.
Nooit is het goed gevoel overbrengt maar wat je niet bedoeld en ze snappen het niet.Willen het wel maar kunnen het niet.
En ja dan denk je idd. je bent moeilijk/lastig etcetc.
Ik kreeg te horen met mij valt gewoon niet te leven.
Nouseg!
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:40
Weetje soms denk ik zit ik nou in een omgekeerde wereld hier?
Zo jij ook zegt Feliciaatje,het is in feite zo simpel.
Luister zeg geef een aai een lief gebaar dat doe ik ook toch?
En het word achteraf altijd afgedaan met>jij bent degene die moeilijk doet.
Word overrompeld dan door twijfel all over.
En denk man het ligt toch niet alleen maar aan moi?
Wat rot ook dat meerdere hierin zitten.Gelukkig ons mogen uiten hier en steun vinden bij elkaar.
Zo jij ook zegt Feliciaatje,het is in feite zo simpel.
Luister zeg geef een aai een lief gebaar dat doe ik ook toch?
En het word achteraf altijd afgedaan met>jij bent degene die moeilijk doet.
Word overrompeld dan door twijfel all over.
En denk man het ligt toch niet alleen maar aan moi?
Wat rot ook dat meerdere hierin zitten.Gelukkig ons mogen uiten hier en steun vinden bij elkaar.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:49
En Feliciaatje over de emoties van anderen die ik meetrek dat klopt.
Ik zeul de emoties van mijn kinderen mee voel me dara verantwoordelijk voor omdat ik degene ben die ze opvoedt.Ze hebben verder niemand.
Ik trek mijn eigen emotionele kind in me mee én hun.
En ik ben mega gevoelig voor emoties idd. van anderen.Maakt niet uit wie.
Ik zeul de emoties van mijn kinderen mee voel me dara verantwoordelijk voor omdat ik degene ben die ze opvoedt.Ze hebben verder niemand.
Ik trek mijn eigen emotionele kind in me mee én hun.
En ik ben mega gevoelig voor emoties idd. van anderen.Maakt niet uit wie.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:51
EV heel herkenbaar.
Je trekt alles naar je toe.
Op een gegeven moment zit je vol.Er kan niets meer bij.
Vwb. mij ik kan het wel los zien nu inmiddels de omgang die er niet meer is met broers/zussen.
Die hebben zelf hun eigen waar ze meekampen.Gelijk aan waar ik meekamp.
Ze staan te dichtbij ook dnek ik teveel herkenning.
En werk mwah ik ging maardoor en mijn limiet is bereikt voor alles even nu op het moment en ik geef eraan toe.
Je trekt alles naar je toe.
Op een gegeven moment zit je vol.Er kan niets meer bij.
Vwb. mij ik kan het wel los zien nu inmiddels de omgang die er niet meer is met broers/zussen.
Die hebben zelf hun eigen waar ze meekampen.Gelijk aan waar ik meekamp.
Ze staan te dichtbij ook dnek ik teveel herkenning.
En werk mwah ik ging maardoor en mijn limiet is bereikt voor alles even nu op het moment en ik geef eraan toe.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:53
Ik snap je EV. Ik merk dat ik me daaraan voor een groot deel ontworsteld heb (er zitten altijd nog wel dingen maar goed).
Het lastige van die houding is vooral dat de mensen die je daarin goed kennen en er zelf geen zin in hebben, zo'n makkelijke hebben aan je. Het ligt aan jou, aan jouw overgevoeligheid, aan jouw verleden. Tegen de tijd dat je ontdekt dat wat je vroeg eigenlijk best normaal was, ren je alweer 10 stappen achter de feiten aan.
Mensen doen dat meestal niet bewust. Maar je bent niet meer zoals je was, je wordt confronterender, juist ook voor de ander. Je doet niet meer zoals je deed. Je verandert de regels en sommige mensen gaan daar heel makkelijk in mee in die zin, dat ze dichtbij zichzelf kunnen blijven en jou gewoon "registreren" en zien dat je wat anders nodig hebt. Anderen die daarin starder zijn proberen de oude regels weer in te voeren.
Dat zit in die ander, in hun comfort zone die aangevallen wordt.
Het lastige van die houding is vooral dat de mensen die je daarin goed kennen en er zelf geen zin in hebben, zo'n makkelijke hebben aan je. Het ligt aan jou, aan jouw overgevoeligheid, aan jouw verleden. Tegen de tijd dat je ontdekt dat wat je vroeg eigenlijk best normaal was, ren je alweer 10 stappen achter de feiten aan.
Mensen doen dat meestal niet bewust. Maar je bent niet meer zoals je was, je wordt confronterender, juist ook voor de ander. Je doet niet meer zoals je deed. Je verandert de regels en sommige mensen gaan daar heel makkelijk in mee in die zin, dat ze dichtbij zichzelf kunnen blijven en jou gewoon "registreren" en zien dat je wat anders nodig hebt. Anderen die daarin starder zijn proberen de oude regels weer in te voeren.
Dat zit in die ander, in hun comfort zone die aangevallen wordt.
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:06
Wijs omschreven Feliciaatje.
Doe het je niet na.
Ik dnek het maar verwoorden lukt me niet zo jij doet.
Zo is het idd. wel zo jij neerzet.
Je komt te dichtbij en hoppa dat dus afdoen met het ligt aan jou.
Niet bewust maar doen het wel.
Biij mij was in de laatste relatie het geval dus dat de oude regels ingevoerd moesten blijven.
Uiteindelijk leek ik te kunnen volharden ,for once,met deze gevolgen vandien.
Doe het je niet na.
Ik dnek het maar verwoorden lukt me niet zo jij doet.
Zo is het idd. wel zo jij neerzet.
Je komt te dichtbij en hoppa dat dus afdoen met het ligt aan jou.
Niet bewust maar doen het wel.
Biij mij was in de laatste relatie het geval dus dat de oude regels ingevoerd moesten blijven.
Uiteindelijk leek ik te kunnen volharden ,for once,met deze gevolgen vandien.
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:09
quote:Elmervrouw schreef op 14 oktober 2008 @ 12:03:
*rent nu gauw weg, met de hond naar buiten, straks weer werken, en kijken of ik deze uitspraak durf te laten staan*
Van mij mag je het laten staan.Je bent eerlijk en durft er voor uit te komen.
Ik heb de kinderen er wel bij en vind het knap veel en verdomd lastig dat ik ze meezeul in mijn misére.
Ik prop ze graag weg nu.
Wil ze weerhouden van mijn teleurstellingen.
Ze zijn al groot.(13/18/22).
*rent nu gauw weg, met de hond naar buiten, straks weer werken, en kijken of ik deze uitspraak durf te laten staan*
Van mij mag je het laten staan.Je bent eerlijk en durft er voor uit te komen.
Ik heb de kinderen er wel bij en vind het knap veel en verdomd lastig dat ik ze meezeul in mijn misére.
Ik prop ze graag weg nu.
Wil ze weerhouden van mijn teleurstellingen.
Ze zijn al groot.(13/18/22).
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:10
Ik kan me er wel wat bij voorstellen.
Terwijl het bij mij juist helpt. Wat ik normaal vind voor haar, mag ik dus ook normaal vinden voor mijzelf. En juist doordat ze wel grenzen nodig heeft, ben ik ook beter gaan begrijpen hoe grenzen trekken nou eigenlijk werkt. En ze heeft recht op de emoties die ze heeft, dus ik ook.
Ik vind wat dat betreft een klein kind dat natuurlijk wel al gevormd is maar ook nog echt kind (veel meer kind dan ik zelf hebben kunnen zijn) een uitstekende spiegel. Ik leer een hoop van haar. En doordat ik in de eerste plaats haar moeder ben heb ik veel geleerd over heldere, gezonde, duidelijke signalen afgeven.
Is heel grappig die wisselwerking. Maar idd, soms loopt mijn hoofd om en moet ik toch echt bij de les blijven. Zij komt eerst. Haar geluk en stabiliteit komen eerst. Valt niet mee als de grond onder je voeten beweegt en je het gevoel hebt dat er elk moment ergens een vulkaan kan ontploffen.
Terwijl het bij mij juist helpt. Wat ik normaal vind voor haar, mag ik dus ook normaal vinden voor mijzelf. En juist doordat ze wel grenzen nodig heeft, ben ik ook beter gaan begrijpen hoe grenzen trekken nou eigenlijk werkt. En ze heeft recht op de emoties die ze heeft, dus ik ook.
Ik vind wat dat betreft een klein kind dat natuurlijk wel al gevormd is maar ook nog echt kind (veel meer kind dan ik zelf hebben kunnen zijn) een uitstekende spiegel. Ik leer een hoop van haar. En doordat ik in de eerste plaats haar moeder ben heb ik veel geleerd over heldere, gezonde, duidelijke signalen afgeven.
Is heel grappig die wisselwerking. Maar idd, soms loopt mijn hoofd om en moet ik toch echt bij de les blijven. Zij komt eerst. Haar geluk en stabiliteit komen eerst. Valt niet mee als de grond onder je voeten beweegt en je het gevoel hebt dat er elk moment ergens een vulkaan kan ontploffen.
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:17
Mijn fout is dat ik niet bij de les blijf/bleef Feliciaatje.
Dat heeft mijn kinderen ook wel gevormd inmiddels.
Maar goed het is nooit te laat.
Wat wel belangrijk is daar ben ik me terdege van bewust,
dat ik de motor ben van mijn gezin en als die stroef loopt of de olie is op dan werkt niets meer.
Dus eerst ik nu even en dan komt de Co er vanzelf achteraan.
Moet zeggen dat ik ene behoorlijke mep heb geincasseerd van recent verbroken relatie die me zei met mij valt niet te leven.
Zeer pijnlijk hoe ik ook dnek dat het meer over hem zegt dan over mij.
Fijn ook dat ik hier alles neer mag knallen en er begrepen word waar ik het over heb/waar ik meezit.
Ik alleen niet echt hulp kan aanbieden.
Dat heeft mijn kinderen ook wel gevormd inmiddels.
Maar goed het is nooit te laat.
Wat wel belangrijk is daar ben ik me terdege van bewust,
dat ik de motor ben van mijn gezin en als die stroef loopt of de olie is op dan werkt niets meer.
Dus eerst ik nu even en dan komt de Co er vanzelf achteraan.
Moet zeggen dat ik ene behoorlijke mep heb geincasseerd van recent verbroken relatie die me zei met mij valt niet te leven.
Zeer pijnlijk hoe ik ook dnek dat het meer over hem zegt dan over mij.
Fijn ook dat ik hier alles neer mag knallen en er begrepen word waar ik het over heb/waar ik meezit.
Ik alleen niet echt hulp kan aanbieden.
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:41
Gezond negeren noem ik dat . Vindt zij ook fijn. En wanneer er dan wat is of ze wil praten of we doen wat leuks, dan probeer ik er helemaal te zijn (alhoewel op ontzettende kletsdagen in de vakanties ik me erop betrap dat na 2 uur conversatie mijn hoofd afdwaalt en ik automatisch hmmm oh ja? enz zeg haha).
Ik vind het echt een rotidee dat mijn relatie wel degelijk impact heeft op mij als moeder. Als ik vanzelf gelukkig ben is alles makkelijker. Geniet ik ook sneller. Dus ik probeer het gepieker dan buiten de deur te houden en er vooral te zijn met haar, te genieten van de mooie dingen, van het plezier samen.
Valt niet altijd mee. Voel ik me soms best schuldig over. Het lukt wel steeds beter, steeds meer discipline. Maar het is gewoon niet vanzelfsprekend. En dat zou ik veel liever hebben voor ons allebei.
Ik vind het echt een rotidee dat mijn relatie wel degelijk impact heeft op mij als moeder. Als ik vanzelf gelukkig ben is alles makkelijker. Geniet ik ook sneller. Dus ik probeer het gepieker dan buiten de deur te houden en er vooral te zijn met haar, te genieten van de mooie dingen, van het plezier samen.
Valt niet altijd mee. Voel ik me soms best schuldig over. Het lukt wel steeds beter, steeds meer discipline. Maar het is gewoon niet vanzelfsprekend. En dat zou ik veel liever hebben voor ons allebei.
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:42
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:45
En gister zei mijn man dat het zoveel makkelijker voor hem zou zijn als ik ook mijn onmogelijke dingetjes zou hebben. Die heb ik niet volgens hem. Vindt hij confronterend. Dus of je nou goed leefbaar bent of niet in de perceptie van de ander, het is nooit goed .
Daarbij is het onzin. Heb wel degelijk mijn dingen. Maar goed, waar hij dat nou weer vandaan haalde. Hij heeft het wel eerder gezegd, of hij is teveel gewend geraakt aan me of hij kijkt echt niet goed haha.
Daarbij is het onzin. Heb wel degelijk mijn dingen. Maar goed, waar hij dat nou weer vandaan haalde. Hij heeft het wel eerder gezegd, of hij is teveel gewend geraakt aan me of hij kijkt echt niet goed haha.
dinsdag 14 oktober 2008 om 12:50
Ik heb altijd mezelf Face. Alleen dat al betekent dat de grond onder mijn voeten misschien beweegt en ik wat behendiger moet springen maar ik verzuip nooit. Ik hou van mijzelf, heb ik moeten leren. Maar dat staat nu als een huis. Ik hou van het leven, ook als het zuur, wrang, kut, moeilijk, bitter is. Het gaat wel weer voorbij. Er zijn altijd mooie dingen. Altijd.
En daarbij, ik vind mijn leven misschien belangrijk maar zo groots is het niet. Het is maar een klein schakeltje. Of ik het nou leuk vind of niet, dat maakt voor het geheel weinig uit. En dat relativeert voor mij weer enorm.
Ik leef. Daar hoort alles bij.
En daarbij, ik vind mijn leven misschien belangrijk maar zo groots is het niet. Het is maar een klein schakeltje. Of ik het nou leuk vind of niet, dat maakt voor het geheel weinig uit. En dat relativeert voor mij weer enorm.
Ik leef. Daar hoort alles bij.
