Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:05
Speachless en jemig dat je nog staat zeg EV.
Denk er meteen bij kijk mij nou met mijn sores.
Maar ja ieder heeft zijn geploeter,geworstel,overeind blijven staan.
Vind je wel kracht hebben hoor.
En vwb. hem,idd. wie denkt hij.
Het is klaar heb alles geblokt wat maar kan nu.Verneem niets meer ook.Maar ja vernam wel vaker iets niet.En ineens daar was hij weer.
Pfff geen zin meer eriin.
Vreselijk hoe hij me constant de grond inboorde wanneer ik hem confronteerde met zijn gedrag.
Voel me stukken sterker dan hem overigens dat heb ik eindelijk door ook gelukkig.De nasleep is gewoon sucks want wat hij in mijn ogen af kon lezen wilde hij wel eens even rechtzetten.Alles voor me doen om me maar weer te laten opbloeien,het tegenovergestelde werd het.Want ik ging niet meer mee langer zo hij het wilde.
Voelt als een trap ,de grootste uiteindelijk,na van al het oude zeer wat ik achter me wilde laten.
Maarjah...
Denk er meteen bij kijk mij nou met mijn sores.
Maar ja ieder heeft zijn geploeter,geworstel,overeind blijven staan.
Vind je wel kracht hebben hoor.
En vwb. hem,idd. wie denkt hij.
Het is klaar heb alles geblokt wat maar kan nu.Verneem niets meer ook.Maar ja vernam wel vaker iets niet.En ineens daar was hij weer.
Pfff geen zin meer eriin.
Vreselijk hoe hij me constant de grond inboorde wanneer ik hem confronteerde met zijn gedrag.
Voel me stukken sterker dan hem overigens dat heb ik eindelijk door ook gelukkig.De nasleep is gewoon sucks want wat hij in mijn ogen af kon lezen wilde hij wel eens even rechtzetten.Alles voor me doen om me maar weer te laten opbloeien,het tegenovergestelde werd het.Want ik ging niet meer mee langer zo hij het wilde.
Voelt als een trap ,de grootste uiteindelijk,na van al het oude zeer wat ik achter me wilde laten.
Maarjah...
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:27
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:30
quote:Elmervrouw schreef op 14 oktober 2008 @ 20:07:
[...]
En die heb jij ook.
Iedereen die de moed heeft om hier zijn verhaal te vertellen, wat mij betreft. Niets is erger, of minder erg.
Geen vergelijk!
Okee thnx.
Ik heb al op zovele topics getypt en kan voor mijn gevoel hier mijn ding kwijt.delen begrepen worden ook.
En dat is gewoon fijn en al heel wat om kracht uit te putten.
Dat geldt voor jou ook.
[...]
En die heb jij ook.
Iedereen die de moed heeft om hier zijn verhaal te vertellen, wat mij betreft. Niets is erger, of minder erg.
Geen vergelijk!
Okee thnx.
Ik heb al op zovele topics getypt en kan voor mijn gevoel hier mijn ding kwijt.delen begrepen worden ook.
En dat is gewoon fijn en al heel wat om kracht uit te putten.
Dat geldt voor jou ook.
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:38
quote:Feliciaatje schreef op 14 oktober 2008 @ 12:45:
En gister zei mijn man dat het zoveel makkelijker voor hem zou zijn als ik ook mijn onmogelijke dingetjes zou hebben. Die heb ik niet volgens hem. Vindt hij confronterend. Dus of je nou goed leefbaar bent of niet in de perceptie van de ander, het is nooit goed .
Daarbij is het onzin. Heb wel degelijk mijn dingen. Maar goed, waar hij dat nou weer vandaan haalde. Hij heeft het wel eerder gezegd, of hij is teveel gewend geraakt aan me of hij kijkt echt niet goed haha.
Ik ken jou en je man IRL, Feliciaatje.. en ik kan me zijn opm wel voorstellen. Dat bedoel ik niet als goedpraterij, weet ook eigenlijk niet als wat dan wél, misschien ben ik gewoon een bemoeial . Maar jij komt heel rustig en 'geaard' in jezelf over, zo'n beetje dat de hele werld om je heen in brand kan staan en dan stress jij ook wel, maar je behoudt toch altijd een "kern", een basisvertrouwen in jezelf en in de goedheid van een ander. Dat is een heel mooie en sterke karaktereigenschap van je, die mij ook opvalt en die ik heel erg in je waardeer.
Tegelijkertijd is het, denk ik althans, één van de dingen waardoor mensen je misschien al snel op een 'voetstuk' plaatsen. Je grootste kracht is daarmee ook je grootste zwakte: iemand die die 'basiszekerheid' mist, die stabiele kern, zal al gauw geneigd zijn jou als 'hoger' in te schatten. Jij straalt uit dat mensen je wellicht kunnen kwetsen, maar dat je desondanks onwankelbaar bent in je liefde voor jezelf, de mensheid, de wereld, de kosmos... volg je me nog een beetje?
In Feli-man proef ik een "dubbeloppigheid" die ik ergens ook in mijzelf herken. Een soort schizofreen zijn in jezelf: aan één kant liefhebbend, warm, stabiel, huiselijk willen zijn, anderszijds cynisch, vrij, the sky is the limit maar die sky, daar kom je nooit, want omdat je niet springt zal je ook niet vliegen. Vast blijven houden aan hetgeen veilig voor je is, maar dat tegelijkertijd benauwend vinden. Jij líjkt -sprak zij voorzichtig- die "dubbelheid", die tweedeling in je kern, niet te hebben, en daardoor kom je over als warme, sterke vrouw die als puntje bij paaltje komt, niemand nodig heeft (niet negatief bedoeld!!)- omdat zij zichzelf heeft, op een manier die maar weinig anderen ervaren.
*omdat je nog steeds die mail van me tegoed hebt, maar dit onderwerp wel iets was wat ik aangeroerd zou hebben en et er nu toch over gaat, post ik het maar hier*
En gister zei mijn man dat het zoveel makkelijker voor hem zou zijn als ik ook mijn onmogelijke dingetjes zou hebben. Die heb ik niet volgens hem. Vindt hij confronterend. Dus of je nou goed leefbaar bent of niet in de perceptie van de ander, het is nooit goed .
Daarbij is het onzin. Heb wel degelijk mijn dingen. Maar goed, waar hij dat nou weer vandaan haalde. Hij heeft het wel eerder gezegd, of hij is teveel gewend geraakt aan me of hij kijkt echt niet goed haha.
Ik ken jou en je man IRL, Feliciaatje.. en ik kan me zijn opm wel voorstellen. Dat bedoel ik niet als goedpraterij, weet ook eigenlijk niet als wat dan wél, misschien ben ik gewoon een bemoeial . Maar jij komt heel rustig en 'geaard' in jezelf over, zo'n beetje dat de hele werld om je heen in brand kan staan en dan stress jij ook wel, maar je behoudt toch altijd een "kern", een basisvertrouwen in jezelf en in de goedheid van een ander. Dat is een heel mooie en sterke karaktereigenschap van je, die mij ook opvalt en die ik heel erg in je waardeer.
Tegelijkertijd is het, denk ik althans, één van de dingen waardoor mensen je misschien al snel op een 'voetstuk' plaatsen. Je grootste kracht is daarmee ook je grootste zwakte: iemand die die 'basiszekerheid' mist, die stabiele kern, zal al gauw geneigd zijn jou als 'hoger' in te schatten. Jij straalt uit dat mensen je wellicht kunnen kwetsen, maar dat je desondanks onwankelbaar bent in je liefde voor jezelf, de mensheid, de wereld, de kosmos... volg je me nog een beetje?
In Feli-man proef ik een "dubbeloppigheid" die ik ergens ook in mijzelf herken. Een soort schizofreen zijn in jezelf: aan één kant liefhebbend, warm, stabiel, huiselijk willen zijn, anderszijds cynisch, vrij, the sky is the limit maar die sky, daar kom je nooit, want omdat je niet springt zal je ook niet vliegen. Vast blijven houden aan hetgeen veilig voor je is, maar dat tegelijkertijd benauwend vinden. Jij líjkt -sprak zij voorzichtig- die "dubbelheid", die tweedeling in je kern, niet te hebben, en daardoor kom je over als warme, sterke vrouw die als puntje bij paaltje komt, niemand nodig heeft (niet negatief bedoeld!!)- omdat zij zichzelf heeft, op een manier die maar weinig anderen ervaren.
*omdat je nog steeds die mail van me tegoed hebt, maar dit onderwerp wel iets was wat ik aangeroerd zou hebben en et er nu toch over gaat, post ik het maar hier*
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:41
Lieve Feliciaatje, weet je dat jij de eerste bent die mij ooit oprecht gevraagd heeft hoe ik erin sta?
Dankjewel !!!
Wat voor mij de grote trigger was, was de sfeer; de onderlinge reacties, het luisteren naar elkaar en het doorvragen. Gewoon, zonder oordeel te vellen, iedereen in z’n waarde laten. De grote betrokkenheid bij elkaar.
Ik las met veel ontzag hoe iedereen die hier schrijft zoveel ballast draagt en dat probeert te overstijgen. En dan toch in staat zijn om de lasten van een ander mede te dragen!
Ik heb me vaak afgevraagd waarom iedereen die hier schreef toch zo aan zichzelf twijfelde. Jullie schrijven zo mooi en reageren zo lief en waarderen de ander daar om maar hebben tegelijkertijd die waardering niet voor jullie zelf.
Ik vond dat jullie trots op jezelf moesten zijn omdat jullie zo naar binnen durfden te kijken, “zwak” durfden te zijn en ondanks alles uit het verleden het lef en de drive hadden om iets te veranderen.
Het heeft een poosje geduurd voordat ik me af durfde te vragen waarom dit alles mij zoveel deed.
Al die wijze woorden hier waren mooi om te lezen maar voor mij niet nodig. Ik was toch “sterk”?
Ik weet stiekem wel dat dat niet waar is. Ik herken de gevoelens en de twijfels wel, vaak ook lees ik hier woordelijk mijn eigen gedachten/gevoelens terug, maar die druk ik weg, ik wil dat helemaal niet voelen.
En eigenlijk sta ik nog steeds een beetje op dit punt.
“Sterk zijn” daar ben ik goed in, althans in het spelen van die rol. Als ik vooruit wil zal ik dat los moeten laten maar dat is zo eng! Wie ben ik dan als ik die rol niet meer speel en waar sta ik dan in mijn vriendschappen die ook gebaseerd zijn op die rol?
Wat wil ik? Wie ben ik? Wat kan ik? Ik ben niet blij met wie ik ben geworden, maar wie wil ik dan zijn?
Kortom, ik lees hier en schrijf hier omdat ik verder wil maar ik durf mijn (valse) zekerheden nog niet zo los te laten. Maar ik wil niet meer stilstaan, ik wil vooruit!
En met dat ik dit opschrijf vraag ik me ook meteen af waarom ik zo ontzettend stom bezig ben. Blijkbaar strand ik al bij de eerste de beste hindernis die op mijn pad komt terwijl hier mensen schrijven die al 100 hindernissen tegen zijn gekomen en veel gemakkelijker opstaan dan ik.
Ik ben ook benieuwd hoe ik nu overkom, in mijn hoofd zit het heel erg helder maar verwoorden vind ik toch wel moeilijk. Klink ik nu als één groot tranendal? Ik ben namelijk ook best gelukkig….
Lieve allemaal, fijn dat ik hier mag schrijven, bedankt voor het lezen en als ik in wat rustiger vaarwater zit wil ik ook graag proberen te reageren op jullie verhalen. , Em
Dankjewel !!!
Wat voor mij de grote trigger was, was de sfeer; de onderlinge reacties, het luisteren naar elkaar en het doorvragen. Gewoon, zonder oordeel te vellen, iedereen in z’n waarde laten. De grote betrokkenheid bij elkaar.
Ik las met veel ontzag hoe iedereen die hier schrijft zoveel ballast draagt en dat probeert te overstijgen. En dan toch in staat zijn om de lasten van een ander mede te dragen!
Ik heb me vaak afgevraagd waarom iedereen die hier schreef toch zo aan zichzelf twijfelde. Jullie schrijven zo mooi en reageren zo lief en waarderen de ander daar om maar hebben tegelijkertijd die waardering niet voor jullie zelf.
Ik vond dat jullie trots op jezelf moesten zijn omdat jullie zo naar binnen durfden te kijken, “zwak” durfden te zijn en ondanks alles uit het verleden het lef en de drive hadden om iets te veranderen.
Het heeft een poosje geduurd voordat ik me af durfde te vragen waarom dit alles mij zoveel deed.
Al die wijze woorden hier waren mooi om te lezen maar voor mij niet nodig. Ik was toch “sterk”?
Ik weet stiekem wel dat dat niet waar is. Ik herken de gevoelens en de twijfels wel, vaak ook lees ik hier woordelijk mijn eigen gedachten/gevoelens terug, maar die druk ik weg, ik wil dat helemaal niet voelen.
En eigenlijk sta ik nog steeds een beetje op dit punt.
“Sterk zijn” daar ben ik goed in, althans in het spelen van die rol. Als ik vooruit wil zal ik dat los moeten laten maar dat is zo eng! Wie ben ik dan als ik die rol niet meer speel en waar sta ik dan in mijn vriendschappen die ook gebaseerd zijn op die rol?
Wat wil ik? Wie ben ik? Wat kan ik? Ik ben niet blij met wie ik ben geworden, maar wie wil ik dan zijn?
Kortom, ik lees hier en schrijf hier omdat ik verder wil maar ik durf mijn (valse) zekerheden nog niet zo los te laten. Maar ik wil niet meer stilstaan, ik wil vooruit!
En met dat ik dit opschrijf vraag ik me ook meteen af waarom ik zo ontzettend stom bezig ben. Blijkbaar strand ik al bij de eerste de beste hindernis die op mijn pad komt terwijl hier mensen schrijven die al 100 hindernissen tegen zijn gekomen en veel gemakkelijker opstaan dan ik.
Ik ben ook benieuwd hoe ik nu overkom, in mijn hoofd zit het heel erg helder maar verwoorden vind ik toch wel moeilijk. Klink ik nu als één groot tranendal? Ik ben namelijk ook best gelukkig….
Lieve allemaal, fijn dat ik hier mag schrijven, bedankt voor het lezen en als ik in wat rustiger vaarwater zit wil ik ook graag proberen te reageren op jullie verhalen. , Em
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:49
1609 je wilt jezelf zijn en die stap staat nu voor je.
En ja dat is doodeng.
Want je hebt anders te handelen dan je altijd doet/deed.
je wilt een andere weg inslaan maar bent bang voor wat er in de plaats gaat komen.
Al je 'valse zekerheden'zal je achter je moeten laten.
En wie word je dan?
Dat weet jij alleen wanneer je de stap maakt.
Ik kamp met soortgelijks.
Velen met ons.
En ja dat is doodeng.
Want je hebt anders te handelen dan je altijd doet/deed.
je wilt een andere weg inslaan maar bent bang voor wat er in de plaats gaat komen.
Al je 'valse zekerheden'zal je achter je moeten laten.
En wie word je dan?
Dat weet jij alleen wanneer je de stap maakt.
Ik kamp met soortgelijks.
Velen met ons.
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:59
1609, vrijheid in denken nemen is de belangrijkste stap. En zo te lezen ben je die aan het nemen. Je klinkt erg eerlijk naar jezelf toe maar ik hoor nog niet zoveel mededogen.
Snap je waarom je vasthoudt aan dingen? Kun je het jezelf vergeven dat je 'nog niet zo ver' als anderen bent? En realiseer je je hoe relatief dat begrip is?
Snap je waarom je vasthoudt aan dingen? Kun je het jezelf vergeven dat je 'nog niet zo ver' als anderen bent? En realiseer je je hoe relatief dat begrip is?
woensdag 15 oktober 2008 om 00:07
quote:1609 schreef op 14 oktober 2008 @ 20:41:
Ik ben niet blij met wie ik ben geworden, maar wie wil ik dan zijn?
Waarom ben je er niet blij mee? En heb je een idee wat je zou willen veranderen? Waarmee je jezelf meer recht zou doen als mens, als vrouw?
Ik begrijp de angst wel maar in feite is het enige wat je kunt verliezen, "valse" contacten met mensen die niet echt van je houden want diegenen die wel echt van je houden zullen meer van jouw echte zelf zien dan jij denkt denk ik, en daarbij niet snel over hun toeren zijn van wat veranderingen. "Valse" bezigheden waar je geen voldoening uit krijgt, die eerder energie kosten. Een leven wat uberhaupt wrs meer energie kost dan het oplevert omdat je toch een masker draagt en dat is vermoeiend hoe je het ook wendt of keert.
Niet om je te dwingen maar er is vaak geen winst, juist verlies. Hoe dichter je bij jezelf leeft, hoe groter de winst. Dan blijf je datgene wat je in jezelf waardeert en hoogacht bevestigen en voeden. Is iets heel moois .
Wat ik me afvroeg nav je post is: wat ben je verloren geraakt? Wat is er weg wat je nu eigenlijk heel erg mist in jezelf?
Ik ben niet blij met wie ik ben geworden, maar wie wil ik dan zijn?
Waarom ben je er niet blij mee? En heb je een idee wat je zou willen veranderen? Waarmee je jezelf meer recht zou doen als mens, als vrouw?
Ik begrijp de angst wel maar in feite is het enige wat je kunt verliezen, "valse" contacten met mensen die niet echt van je houden want diegenen die wel echt van je houden zullen meer van jouw echte zelf zien dan jij denkt denk ik, en daarbij niet snel over hun toeren zijn van wat veranderingen. "Valse" bezigheden waar je geen voldoening uit krijgt, die eerder energie kosten. Een leven wat uberhaupt wrs meer energie kost dan het oplevert omdat je toch een masker draagt en dat is vermoeiend hoe je het ook wendt of keert.
Niet om je te dwingen maar er is vaak geen winst, juist verlies. Hoe dichter je bij jezelf leeft, hoe groter de winst. Dan blijf je datgene wat je in jezelf waardeert en hoogacht bevestigen en voeden. Is iets heel moois .
Wat ik me afvroeg nav je post is: wat ben je verloren geraakt? Wat is er weg wat je nu eigenlijk heel erg mist in jezelf?
woensdag 15 oktober 2008 om 00:09
quote:hanke321 schreef op 14 oktober 2008 @ 21:58:
Mooie truc is dat he, je vragen of je je adviezen ook zelf opvolgt. Mijn vrienden hebben daar ook een handje van. Mega irritant maar wel heel leerzaam.
Ik vind dat zo moeilijk. Ben echt streng voor mezelf over het algemeen. Maar goed, stapje voor stapje haha.
Hoe gaat het met jou Hanke? in de ether naar jou toe .
Mooie truc is dat he, je vragen of je je adviezen ook zelf opvolgt. Mijn vrienden hebben daar ook een handje van. Mega irritant maar wel heel leerzaam.
Ik vind dat zo moeilijk. Ben echt streng voor mezelf over het algemeen. Maar goed, stapje voor stapje haha.
Hoe gaat het met jou Hanke? in de ether naar jou toe .
woensdag 15 oktober 2008 om 00:17
En lief dat je post MM .
Ik begrijp wat je bedoelt. Het grappige vind ik ervan dat ik dat "dubbeloppige" net zo goed heb. Alleen heb ik het geaccepteerd van mijzelf. Niet teveel oordelen erover. Het een spoort het ander aan of remt juist waar nodig. Het houdt elkaar in balans.
Ik hoef niet 1 ding te zijn of "consequent". Mensen hebben alles in zich. Ik denk hoe meer je dat alles in jezelf omarmt, hoe meer harmonie tussen de delen. Want ipv elkaar als vijand te zien, stimuleren ze elkaar dan.
Ik heb echt nog dingen waar ik aan wil en moet werken (meer dan genoeg zelfs) maar ik weet dat het me wel lukt. Of niet en dan heb ik dat te accepteren. Dat is ook ok. Iedereen mag zijn beperkingen hebben. Zolang ze je maar niet te erg in de vingers snijden. Eigenaardigheden zijn prima, maken je tot wie je bent. Wanneer het pijn doet, jezelf of anderen, dan kun je kijken of er iets aan te veranderen valt. Gewoon omdat het prettiger, harmonieuzer is.
Maar daarmee hoef je niet een eigenschap te elimineren of uit te bannen. Het is niet de eigenschap zelf die er niet mag zijn. Het is het gedrag wat eruit volgt. Dat kan vele vormen hebben. Je kunt er 1 kiezen die beter bij jou of de situatie past. En dan wordt iets wat eerst een hindernis leek juist een mooie, sterke toevoeging.
Bijzondere processen.
Ik begrijp wat je bedoelt. Het grappige vind ik ervan dat ik dat "dubbeloppige" net zo goed heb. Alleen heb ik het geaccepteerd van mijzelf. Niet teveel oordelen erover. Het een spoort het ander aan of remt juist waar nodig. Het houdt elkaar in balans.
Ik hoef niet 1 ding te zijn of "consequent". Mensen hebben alles in zich. Ik denk hoe meer je dat alles in jezelf omarmt, hoe meer harmonie tussen de delen. Want ipv elkaar als vijand te zien, stimuleren ze elkaar dan.
Ik heb echt nog dingen waar ik aan wil en moet werken (meer dan genoeg zelfs) maar ik weet dat het me wel lukt. Of niet en dan heb ik dat te accepteren. Dat is ook ok. Iedereen mag zijn beperkingen hebben. Zolang ze je maar niet te erg in de vingers snijden. Eigenaardigheden zijn prima, maken je tot wie je bent. Wanneer het pijn doet, jezelf of anderen, dan kun je kijken of er iets aan te veranderen valt. Gewoon omdat het prettiger, harmonieuzer is.
Maar daarmee hoef je niet een eigenschap te elimineren of uit te bannen. Het is niet de eigenschap zelf die er niet mag zijn. Het is het gedrag wat eruit volgt. Dat kan vele vormen hebben. Je kunt er 1 kiezen die beter bij jou of de situatie past. En dan wordt iets wat eerst een hindernis leek juist een mooie, sterke toevoeging.
Bijzondere processen.
woensdag 15 oktober 2008 om 07:28
Hi EV,gelukkig.
Ik dacht mss. te gevoelige snaar geraakt hebben en je daar niet over kan hebben.
Tsja leven gaat gewoon door en de jouwe stopt,jouw moeilijke strijd komt op de achtergrond en mensen hebben het er niet meer over.Jammer is dat.
Mijn broer zijn vrouw overleed plots heel jong 5jr. terug.Ze had een ziekte wat geconstateerd was maar zou er zo'n 80 gewoon mee worden weliswaar in een rolstoel op korte termijn.
En zomaar op een dag was ze er niet meer.
Weken alle zorg en aandacht en toen inenene het leven gaat weer door dus mensen bleven weg en broer was alleen met de kinderen achterblijvend en zoek het maar uit.
Moeilijk ,en aan de ene kant gaat het leven ook door natuurlijk.
Maar gee, je voelt je zo alleen dan.leeft in een roes de eerstkomende tijd en hebt de draad weer op te pakken.
Nouja wat ik ermee wil zeggen is dat dat zo gaat en jou ook treft helaas.Alsof het klaar is oid.
Nooit is zoiets klaar en zeker dan is het belangrijk als er af*toe over gesproken blijft.
Ik dacht mss. te gevoelige snaar geraakt hebben en je daar niet over kan hebben.
Tsja leven gaat gewoon door en de jouwe stopt,jouw moeilijke strijd komt op de achtergrond en mensen hebben het er niet meer over.Jammer is dat.
Mijn broer zijn vrouw overleed plots heel jong 5jr. terug.Ze had een ziekte wat geconstateerd was maar zou er zo'n 80 gewoon mee worden weliswaar in een rolstoel op korte termijn.
En zomaar op een dag was ze er niet meer.
Weken alle zorg en aandacht en toen inenene het leven gaat weer door dus mensen bleven weg en broer was alleen met de kinderen achterblijvend en zoek het maar uit.
Moeilijk ,en aan de ene kant gaat het leven ook door natuurlijk.
Maar gee, je voelt je zo alleen dan.leeft in een roes de eerstkomende tijd en hebt de draad weer op te pakken.
Nouja wat ik ermee wil zeggen is dat dat zo gaat en jou ook treft helaas.Alsof het klaar is oid.
Nooit is zoiets klaar en zeker dan is het belangrijk als er af*toe over gesproken blijft.
woensdag 15 oktober 2008 om 07:41
En ja je ziet het goed mijn onzekerheid.
Ik die wat zeg, hoezo Face heb je wat te zeggen/te vertellen?Niet gehoord worden,praten maar er komt geen geluid uit oid.
Zit er zo ingebakerd.
Groot gezin niet gezien worden.Nooit concreet in dat gezin gevraagd aan me, als kind hoe gaat het Face?Wat gata er in je om Face?
Nouja de bekende rode draad.
Ik die wat zeg, hoezo Face heb je wat te zeggen/te vertellen?Niet gehoord worden,praten maar er komt geen geluid uit oid.
Zit er zo ingebakerd.
Groot gezin niet gezien worden.Nooit concreet in dat gezin gevraagd aan me, als kind hoe gaat het Face?Wat gata er in je om Face?
Nouja de bekende rode draad.
woensdag 15 oktober 2008 om 07:51
In de openingspost staat al geschreven of dat vroeger zo gewoon ging.
Ik herken ook heel erg,was ik maar in dat gezin opgegroeit.Waarom in dit gezin.
Maar soms kan het schijn zijn en zijn in een ander gezin wel andere dingen.
Harmonie heb ik zo gemist en aandacht.
Er was wel harmonie maar dat sloeg als een blad om de boom om.Van de een op andere moment ging dat.
Veiligheid.Iedere dag was en ging zo het ging.Ruzie zoekende moeder,ook schreeuw om aandacht besef ik nu, vader die hele dag weg was.
Oh ze deden hun dingen wel wat moest enzo.
Maar er DAADWERKELIJK zijn was er niet bij.
Nuja ik typ het maar hier.
Ik herken ook heel erg,was ik maar in dat gezin opgegroeit.Waarom in dit gezin.
Maar soms kan het schijn zijn en zijn in een ander gezin wel andere dingen.
Harmonie heb ik zo gemist en aandacht.
Er was wel harmonie maar dat sloeg als een blad om de boom om.Van de een op andere moment ging dat.
Veiligheid.Iedere dag was en ging zo het ging.Ruzie zoekende moeder,ook schreeuw om aandacht besef ik nu, vader die hele dag weg was.
Oh ze deden hun dingen wel wat moest enzo.
Maar er DAADWERKELIJK zijn was er niet bij.
Nuja ik typ het maar hier.
woensdag 15 oktober 2008 om 08:22
woensdag 15 oktober 2008 om 08:34
http://www.youtube.com/watch?v=44TRkB9dxvE
http://www.youtube.com/watch?v=oFfZuVegmoE
Nog 2 een hele mooie.
http://www.youtube.com/watch?v=oFfZuVegmoE
Nog 2 een hele mooie.
woensdag 15 oktober 2008 om 08:56
