Emotioneel verwaarloosd

Het is al te laat om uitgebreid te reageren, maar ik herken ook veel in deze berichten. Dat kan ook niet anders, met mijn geschiedenis. wat je zegt Suzy, "ik denk dat dat empathisch vermogen zich oa zo goed ontwikkeld heeft dankzíj levenservaring en niet ondánks die (harde) levenservaring(en)." Vroeger was ik altijd boos over de invloed van mijn vroegere ervaringen, want het was overleven en niet leven eerst, en dat ik hierdoor niet de ruimte had om gewoon lekker mijzelf te ontplooien en mijn talenten te ontwikkelen op een manier die ik zelf kies. Ik was niet kwaad op de oorzaak, maar op het gevolg ervan. Om relaties en vriendschappen aan te gaan op een manier die ik van nature anders was aangegaan ipv hoe ik ze nu aanga bijvoorbeeld vanwege mijn opgebouwde overlevingsmechanismen. Zo trek ik dus heel veel mensen aan met zware jeugd, de meeste vrienden van mij (ik denk zelf al mijn vrienden?) hebben ook een geschiedenis, en ik kan niet goed praten met mensen die niet een dosis harde levenslessen hebben gehad, misschien dat dat voor sommigen ook herkenbaar is.



Bedankt Suzy, het is fijn om te horen dat je mijn posts graag leest. De timing is perfect, ik had net even nodig om iets liefs te horen. Ik zal niet verbaasd zijn als je ooit een prachtig zelfhulp boek of zo gaat publiceren.



weltrusten iedereen!

[quote]swifty schreef op 27 oktober 2015 @ 00:56:

Zo trek ik dus heel veel mensen aan met zware jeugd, de meeste vrienden van mij (ik denk zelf al mijn vrienden?) hebben ook een geschiedenis, en ik kan niet goed praten met mensen die niet een dosis harde levenslessen hebben gehad, misschien dat dat voor sommigen ook herkenbaar is.



Dit is inderdaad heel erg herkenbaar, kennelijk voel je je bij deze mensen meer op je gemak, je begrijpt elkaar in ieder geval wel. Mensen die zonder deze harde levenslessen door het leven mogen gaan staan toch vaak op een andere manier in het leven en dat is natuurlijk ook wel logisch.



Ik merk dat ik zelf altijd loop te 'scannen', hoe zit iemand in zijn vel, hoe voelt iemand zich, en daar past(e) ik mij dan naadloos bij aan, herkend iemand dit?

Grappig, ik doe het juist andersom en mijd probleemmensen. Ik kan juist veel leren van mensen die heel stabiel zijn en dat voorkomt ook dat ik in mijn medeleven te veel bij me zelf oprakel. Deze mensen hebben me ook geleerd dat het leven juist ontzettend leuk is en dat je mag klagen over kleine dingen. Ik voel wel altijd net als jij naadloos aan of iemand niet lekker in zijn vel zit maar depressieve types ontloop ik.

quote:Philana schreef op 26 oktober 2015 @ 18:06:

Elmervrouw; het boek heet 'Patronen doorbreken' van Hannie van Genderen. Ook mijn psychologe gaf aan dat het een prima boek is, wat ook door hen gebruikt wordt.Dank je, ik ga het meteen reserveren bij de bieb.

Ik lees mee (ben geen ervaringsdeskundige) en jullie posts raken me diep. Wat een verdriet, wat een pijn.

Ik wapper even een hoop warmte en liefde jullie kant op.

quote:Rooddraadje schreef op 27 oktober 2015 @ 08:27:

[quote]swifty schreef op 27 oktober 2015 @ 00:56:

Ik merk dat ik zelf altijd loop te 'scannen', hoe zit iemand in zijn vel, hoe voelt iemand zich, en daar past(e) ik mij dan naadloos bij aan, herkend iemand dit?Dit herken ik dan weer wel, al is het bij mij geen scannen maar voelen. Ik voel het heel duidelijk als iemand verdrietig is of juist blij ed. Ik neem het over. Niet bewust. Het gebeurt gewoon. Vroeger ging ik in de "florence nightingale modus", meteen in oplossingen denken. Nu luister ik vaak alleen maar. Voel mee, deel mee. Probeer zo tot steun te zijn.

Ook ik lees mee...Verschillende posts roerden me tot tranen, van vooral erkenning, andere riepen een goed moment van zelfreflectie op, en weer anderen gaven me hoop...

Ik wil vooral voor nu even tegen iedereen die hier actief is, in welk 'stadium' van het proces ze ook zijn in het rottige herkenbare gevecht tegen deze valkuil, zeggen hoe verdomd knap ik het van jullie vind dat jullie zo hard bewust aan jezelf werken! Ik probeer al jaren aan mezelf te werken, en dit is één van de valkuilen die bij mij centraal staan. Hoewel ik momenteel door verschillende omstandigheden even het vertrouwen in mezelf kwijt ben geraakt, merk ik dat dit topic mij niet alleen erkenning maar een klein stukje vertrouwen teruggeeft... dank jullie wel.

.

Swifty en Geronimo: ik denk dat je als empathisch mens allerlei mensen aantrekt. Mensen vinden dat iha gewoon fijn, maar mensen die dat heel hard nodig hebben nog veel fijner, als iemand zich over hun gaat ontfermen, meeleeft, helpt, hun ei kwijt kunnen.

Dat kan een valkuil zijn als je zelf niet heel beslist voor jezelf daar je grenzen aan stelt aan jouw kant: geen redder of helper willen zijn, geen vriendschappen aangaan waarin jij eeuwig de hulpverlener of soort maatschappelijk werkster bent, en alsmaar bezig bent met de problemen van anderen.



Sinds ik daar zelf paal en perk aan gesteld heb (aan mijn eigen reactie dus op mensen die instabiel zijn en vrij eenzijdig mijn hulp willen, aan mij willen hangen vanwege hun zware jeugd en hoe zwaar hun leven hun valt danwel depressief zijn enz) trek ik dat soort mensen ook eigenlijk nauwelijks meer aan.



Ik vroeg me altijd af waarom ik van die eenzijdige relaties had, maar ik had daar dus zelf de nodige invloed op!

Ik kan wel stellen dat sinds ik mijn houding (en bereidheid) heb veranderd (van eerder dus om er vrij eenzijdig voor iedereen te willen zijn die mij nodig dacht te hebben naar stoppen daarmee) eigenlijk al mijn (overgebleven) relaties veel wederzijdser geworden zijn!

Ik bewaak mijn me-time veel beter, ben me veel bewuster van waarmee en met wie ik mezélf op kan laden ipv dat anderen zich aan mij "opladen", ben meer op mijn eigen leven gericht, ik vraag nu ook gewoon om hulp ergens mee, (dat was vroeger mijn eer te na, ik wou niemand tot last zijn) en ik help tot op zekere hoogte in de zin van praktische hulp (bijv mijn moeder van 85, die van alles nog zelf doet en regelt, maar fysiek beperkt is geworden) en ik neem niks meer "over" van anderen, wat mijn verantwoordelijkheid niet is en ze niet zelf iets aan doen of niet eens zelf eerst proberen.



Mensen vinden het net zo fijn dat ze eens iets voor mij kunnen doen en ook dat maakt het wederzijdser en onafhankelijker: de meeste mensen met wie ik nu veel optrek kun je ook gewoon nee tegen zeggen, dat het niet uitkomt, ik andere plannen heb, ik aan mezelf moet denken. En andersom ook: vrijblijvend, graag of niet, niemand leunt zwaar op elkaar, het is over en weer tot op bepaalde hoogte klaar staan als dat nodig is en verder kan/doet iedereen het zoveel mogelijk zelf.

Het heeft de banden er niet minder sterk op gemaakt, integendeel zelfs, omdat het zo relaxt en vanzelf gaat, niemand zich bezwaard hoeft te voelen en niet uit verhouding raken.



Tuurlijk kan iemand tijdelijk ff door bepaalde tegenslag wat meer nodig hebben van de ander en zelf iets minder te "geven" hebben, dat moet kunnen, dan nog zal ik eerder een zetje geven en er echt voor waken om nog in de rol van hulpverlener te kruipen.



Ik denk dat veel "redderstypes" dat helemaal niet onverdeeld fijn vinden of zich op die manier zo belangrijk kunnen voelen, maar eerder een probleem hebben met zelf hun eigen grenzen heel beslist neerzetten en daardoor aantrekkelijk zijn voor mensen die daar handig gebruik van maken en voor wie het nooit genoeg is. Er zijn mensen die "tot hier en niet verder" niet accepteren en blijven proberen die grenzen omver te krijgen, omdat ze hun hulpvraag bepalender vinden dan wat jij (vrijwillig) aanbiedt.

Alleen al omdat zij het altijd moeilijker en zwaarder hebben en blijven hebben (vinden zij iig) dan jij, vinden zij dat geoorloofd.



Daardoor had ik destijds ook weer bepaalde vriendinnen en empathische anderen (nodig) bij wie ik vervolgens mijn ei kwijt moest en kon "opladen", waardoor ik ook weer teveel op die paar anderen leunde.

Als dat namelijk zo uit verhouding raakt, dat je alsmaar energie weggeeft, moet daartegenover staan dat je zelf dus genoeg leuke en fijne mensen en dingen hebt om jezelf steeds bij te laden, anders houd je dat niet vol en raak je zelf burnout.



Sinds ik niet meer energie láát weglekken (of leegzuigen), heb ik die paar anderen die er voor mij waren ook minder "nodig", en zijn ook die relaties dus relaxter geworden.

Onafhankelijker van elkaar (qua emotionele steun) betekent imo dat je de ander niet voor elk wissewasje nodig hebt, maar wel op kunt rekenen als er echt iets is. Niet vrijblijvender dus, wel vrijer en gelijkwaardiger, wederzijdser.



Maar goed, dat is een les geweest die er eerst hard moest inhakken, bijna burnout (denk ik, achteraf gezien), dus dan moét je wel paal en perk leren stellen waaraan en aan wie je je energie nog besteedt.

Ik denk dat veel zgn "helpers" een probleem hebben met kunnen ontvangen (vinden dat ze dat ergens mee moeten "verdienen" door moeite, liefde en hulp aan anderen te geven.. dat dat zich eens zal terugbetalen als je dat zelf eens nodig mocht hebben, maar dat gebeurt juist niet, omdat je een patroon en gewoonte laat ontstaan waar die ander ook aan gewend raakt en voor je het weet vaste rollen in ontwikkelen (de "gever" en "nemer") die zich nooit gaan omdraaien, maar een soort "recht" aan gaan ontlenen.



Als je zelf (daarin) verandert, zij het precies dié mensen die niet mee willen veranderen: die hebben er baat bij dat jij blijft zoals het was! Voor hun zitten daar geen voordelen aan en het zijn deze mensen die verandering (en daarmee jouw ontwikkeling) willen verhinderen. Hoe meer ze denken jou nodig te hebben, hoe minder ze loslaten!



De uitdaging voor helpers, redders en pleasers ligt denk ik in dat ze juist "egoistischer" moeten leren worden, in de zin van dat het maar leeg kan lijken als ze niemand hebben om voor te zorgen, behalve zichzelf.

Want dan moet je je eigen leven richting, vorm & inhoud zien te geven, jezelf "nuttig" vinden door andere bezigheden, wordt je agenda niet langer bepaald door anderen die te pas en te onpas een beroep op je doen, heb je plots veel te veel ruimte voor jezelf, terwijl je dat niet gewend bent.

Als anderen altijd centraal stonden in je leven, valt dat nog niet eens mee, want dan moet je zoeken naar eigen levensdoelen, zelf sturen en zelf richting bepalen waarin je je energie steekt, kunt leren, ontwikkelen, je tijd aan wijdt.



Dat empathische is niet je enige eigenschap, dat kun je zelf ook buitenproportioneel ontwikkeld hebben en zelf nog uitvergroten, omdat mensen waar ze goed in zijn doorgaans ook leuk vinden om te doen.

De valkuil ligt in dat je ook je zwakker ontwikkelde kanten niet moet verwaarlozen: daar valt vaak ook veel te leren, daar ligt vaak een uitdaging voor jezelf in.

Ik geloof niet helemaal in je talenten benutten en van je minder ontwikkelde kanten denken: "zo ben ik nu eenmaal" of "dat kan ik nu eenmaal niet".



En wát is dan vaak minder ontwikkeld bij jezelf, waar je nooit tijd voor had of nam?

Dat is de vraag.

ik heb iig wel zelf gemerkt dat ik niet onverdeeld gelukkig word door alleen maar aan mezelf te denken, te verwennen met spullen en alleen maar doen waar ik zin in heb (voor zover dat kan qua tijd, inkomen, verantwoordelijkheden).

Daar heb ik het overigens wel in gezocht, als voormalig pleaser, om dan mezelf te gaan "pleasen" en liefst van de weersomstuit alles wat "moet" te vermijden. Eens lekker zelf van het leven te gaan genieten, mezelf van alles te gunnen.



Best moeilijk om jezelf de "juiste" dingen te gunnen als je allerlei verantwoordelijkheden teruglegt bij anderen (waar ze horen) en gaat compenseren voor een voormalig verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen, door nog zo min mogelijk verplichtingen en verantwoordelijkheden te willen hebben.

En alle ruimte en mogelijkheden hebt, om dat niet te verwarren met gemakzucht en "inhaalgedrag" van wat je jezelf in het verleden ontzegd hebt of niet van gekomen is, omdat je zo druk was met invullen van verwachtingen van anderen.



Mijn "bijbel" is oa "Coach jezelf naar succes" (opnieuw uitgegeven).

Daarin een andere benadering, niet over wat je (vindt dat je wel of niet) "verdient" in het leven, (eerst zelf investeren, flink hard werken en je best doen, moeite doen om iets te bereiken of te "krijgen", om jezelf dat waard te vinden dat je dat dus verdiend hebt aan eigen inspanningen), maar over wat je naar je toe trekt aan mensen en wat je "toevalt"..



Niet dat je eea kunt afdwingen of het leven volledig "maakbaar" zou zijn, maar het is wel degelijk zo dat als je zelf bepaalde principes aanhoudt op gebieden waar je zelf invloed op hebt, eea gaat meewerken (dat heb ik zelf ondervonden).

Belangrijk daarin is niet alleen jezelf eea gunnen, maar ook de voorwaarden daarvoor te scheppen, door te weten waar je heen wil, wat je wel en niet wil, gezonde grenzen aan jezelf en anderen te stellen, bewust ruimte te maken in je leven voor nieuwe/ andere ervaringen.

In haar opinie komen er altijd kansen en mogelijkheden als je iets graag wil (veranderen, leren, voor inzetten).

Vaak ligt die verandering niet in wat je van anderen verwacht (wat zij dienen te veranderen), maar een verandering in je eigen levensvisies/instellingen.

.

.

quote:Geronimo12 schreef op 27 oktober 2015 @ 08:57:

Grappig, ik doe het juist andersom en mijd probleemmensen. Ik kan juist veel leren van mensen die heel stabiel zijn en dat voorkomt ook dat ik in mijn medeleven te veel bij me zelf oprakel. Deze mensen hebben me ook geleerd dat het leven juist ontzettend leuk is en dat je mag klagen over kleine dingen. Ik voel wel altijd net als jij naadloos aan of iemand niet lekker in zijn vel zit maar depressieve types ontloop ik.Ik kan me niet emotioneel verbinden met mensen die een gouden jeugd hebben gehad, maar de zware gevallen kan ik ook niks mee. Ik denk hier wel vaker over, dat ik de gezonde mensen om me heen wil hebben, omdat dat vast ook een goed effect op mij zal hebben, want vrienden met levenslessen zijn ook mensen met gebruiksaanwijzing (niet altijd maar sommige hebben hun scherpe kantjes maar daar kom ik altijd wel weer uit, vaak bedoelen ze het niet zo). Du sik snap je punt, alleen lukt het me niet me op mijn gemak te voelen bij mensen die niks hebben meegemaakt. Alsof ze geen diepte hebben, 2d ipv 3d. Maar dat is dus een mechanisme in mij, die mijn doen en laten heel sterk stuurt, hopelijk kan ik die loslaten ooit.

Zo hechtte ik niet meer aan spullen, ik vond andere dingen veeeeel belangrijker en prioriteit hebben.

Ik zag het huishouden als (terugkerend) noodzakelijk kwaad, iets wat nu eenmaal moest, me toe moest zetten, zonde van mijn kostbare tijd.

Nu zie ik dat anders: jezelf een prettige, opgeruimde en schone leefomgeving gunnen, een fijn uitzicht vanaf de bank, ruimtelijk en licht.

Zij zegt: je kunt 2 dingen doen: of je besteedt het uit zodat je meer tijd kunt besteden aan wat je echt fijn vindt en goed in bent.

Of je doet het met die andere insteek, met plezier, met aandacht, zorgzaamheid voor en onderhouden van de mensen, dieren en dingen die je al hébt, repareer dingen die stuk zijn of gooi ze weg, (en idem met de relaties in je leven: opschonen, waar mogelijk repareren, schiften, en wie je over houdt onderhouden, aandacht geven en goed voor zorgen).



Het punt is dat je bewuster kunt kiezen aan wie en waaraan je je tijd besteedt.

Je kunt voor een groot deel sturen wie en wat je aandacht geeft, wie en wat je de ruimte geeft, of ruimte voor máákt.



Waar ik inmiddels wel in geloof: wat je aandacht geeft, groeit!

Stel dat dat is "problemen".

Ook al zijn dat problemen van anderen.

Het thema blijft dan nog steeds "problemen".

Daarmee trek je meer problemen aan.

Of kom je zelf vroeg of laat in de problemen.



En nog 1 om over na te denken: "waar je mee omgaat, raak je mee besmet".

Emoties (ook van anderen, ook via films of journaal wat je kijkt, wat je leest of op eoa manier je aandacht naar uit gaat).

Er blijkt grote invloed van de kring mensen om je heen, op wat je zelf ontwikkelt, doet, nalaat, overneemt, tegen afzet, iig op reageert (ook onbewust van mee krijgt).



Dus wat Geronimo zegt is dat ze depressieve mensen of met dikke ellende vermijdt.

Dat kun je veroordelen aan jezelf, die mensen verdienen ook liefde en aandacht, hulp enz.

Maar op een onbewust niveau houden ze jou daar ook vast en werkt dat toch door.

Lotgenoten bijv kunnen elkaar evengoed in een dip houden door herkenning en bevestiging van elkaar, tenzij 1 "verder" is in het proces en dat de ander stimuleert en uitzicht geeft dat dat dus mogelijk is.



Wetenschappers zien heil in als je iets wilt veranderen aan jezelf om dan mensen om je heen te zoeken die dat al doen, zo leven, daar goed in zijn, je een positief voorbeeld aan kunt nemen.

Daar zit wel wat in: als je sportiever wil worden, heb je meer aan een sportief maatje, die dat echt leuk vindt en enthousiast over is, dan een vriendin meeslepen die daar ook geen zin heeft, als elkaars stok achter de deur.

Het is bewezen gemakkelijker als je wil stoppen met roken dat je deel uitmaakt van een groep nietrokers.

Jezelf spiegelen aan mensen die leven zoals jij een verandering wenst, werkt stimulerend.



In je eentje een patroon doorbreken terwijl iedereen om je heen datzelfde patroon normaal vindt, is veel lastiger en geeft ook nog eens weerstand bij diegenen, omdat je hun levenswijze plots voor jezelf afwijst en voor jou niet meer "goed genoeg" vindt en confronteert hun met het feit dat zij dan (door jouw ogen) iets doen wat jij nu als "verkeerd" beoordeelt.

Al vind je dat iedereen moet doen wat ie wil en verwacht je dat niet van hun dat zij daarin meegaan, dan nog ben je degene die die leefwijze "bekritiseert" en afwijst.

Dat is meestal de valkuil van je bekende groep mensen om je heen, met wie bepaalde dingen overeenkomen en die jou willen houden zoals je bent (doe maar gewoon en net als wij), die niet onverdeeld blij zijn met jouw veranderingen, ook al zijn die beter voor joú!

BIjv geldt dat als je samen met anderen stopt met roken, dat stimulerend kan zijn, je je aan elkaar optrekt en steun aan ontleent, maar daar staat tegenover dat als 1 het opgeeft, dat de ander vaak ook reden geeft om dan ook maar weer de poging te stoppen.



De valkuil is dat het toepasbaar moet zijn in eigen leven en andere patronen daarin.

Zodra mensen uit de afkickkliniek stappen en hun vertrouwde leven weer oppakken, komen alle verleidingen ook weer om de hoek, die er afgezonderd van hun dagelijks leven niet waren, niet verkrijgbaar waren, niet overgehaald werden, en de stimulans en motivatie van de hulpverleners en lotgenoten die ook goed bezig waren, wegvallen.



Zo is het ook met veranderen van rol tov mensen die je langer kennen dan vandaag en er belang bij hebben dat jij in die rol blijft, omdat de wisselwerking verandert, ook voor hun. Soms pas je daardoor niet meer bij de kring die je al kent, zonder dat daar nieuwe close vriendschappen tegenover staan en dat is best een moeilijke fase (heb ik ondervonden).

Bovendien zijn mensen geen wegwerpartikelen als het jou niet meer uitkomt of past, geef je inmiddels om ze, is het best lastig om mensen helemaal te weren uit je leven of het contact te verminderen, omdat je eigen behoeften of doelen veranderen.



Je leest zo vaak: "ja, maar ik heb zoveel jaar in die persoon gestoken, dat is zonde, ik ben niet iemand die dat zomaar opgeeft, enz" en geeft dat reden om iets/ iemand die niet (lnager) goed of gezond voor je is te blijven voortzetten. Anders is het jammer van alle moeite, energie en jaren die tevergeefs bleken, en dat toegeven kan een harde dobber zijn.

Dat er niet uitkomt waarvoor je dat deed, en ooit hoopte dat dat zich zou "terugbetalen" als je maar volhardde en genoeg je best deed.



Daarnaast is -als je al mensen vindt die "beter" passen bij jouw verandering/ beslissing- het ook confronterend (en kan ook een valkuil zijn) als je iets of iemand als voorbeeld neemt voor hoe je zelf meer zou willen zijn, en je vindt dat jij daar (nog lang) niet goed in bent, dan ligt zelfveroordeling op de loer, dat je jezelf gaat vergelijken en er zelf maar bekaaid vanaf komt in vergelijking met diegene(n).

Dat je jezelf vindt falen, als het nog niet zo wil lukken, en je dat niet blijft zien als dat jij dat nog mag leren, oefening vergt.

En niet vindt dat je dat ook maar moet kunnen en meteen maar goed in moet zijn ook.



Iemand die ergens al beter in is kan zowel inspirerend zijn als irritant/ vervelend, want confronterend met eigen minpunten of zwakker ontwikkelde facetten van jezelf. En dat geldt ook in waar anderen door jou in geinspireerd zijn: het spiegelt anderen dan weer in dat ze vinden dat zij dat ook eigenlijk zouden moeten (kunnen) en zich "kleiner" in voelen.



Anyway, ook stoppen met ondermijnende contacten, die jou klein en in een bepaalde rol of wisselwerking "dwingen" en niet zullen meeveranderen, zodat jij op hun blijft reageren zoals je deed, heeft zo zijn impact.

Zeker als dat mensen zijn van wie je verwachtte (en mocht verwachten) dat als ze van jou houden je het beste zouden gunnen (en wat echt goed en gezond voor jou is): ouders, (ex)partner, close familieleden, je kinderen, je beste vriendin(nen).



Dat zijn mensen van wie het het moeilijkst te accepteren is, dat liefde alleen soms niet genoeg is, dat die ander er met eigen dubbele agenda in zit, in ingewikkelde patronen en wisselwerkingen is verweven.

Dat loslaten uit zelfbehoud kan voor jezelf het beste zijn wat je ooit gedaan hebt, en tegelijkertijd het moeilijkste zijn om definitief niet langer van te verwachten, het op te geven, of -erger- de hele persoon op te geven.



Bij sommige mensen is het mogelijk om alleen jouw eigen verwachtingen op te geven, terwijl je toch blijft omgaan met diegene, zij het in een andere verhouding tot elkaar, oa bepaalde dingen niet langer te delen (zoals Storm zei tov haar moeder).

Het maakt ook nog verschil of je dat "in liefde los kunt laten" of bijv pas als het uit de hand loopt, in ruzie, uit grote teleurstelling (vind ik). In liefde voor jezelf en liefst ook (met milde blik) naar de ander, dat iets gewoon niet (langer) past of werkt.



In andere gevallen het contact zwaar verminderen of zelfs helemaal loslaten.

Omdat je soms moet kiezen om zelf de frustraties en terugkerende stress een halt toe te roepen.

Als iets onderhand aan jezelf bewezen niet kán, wat/hoe je liever zou willen.

In elke relatie zijn er 2 voor nodig, en als je die invloed totaal niet hebt over de ander en hoe die op jou reageert, dan houdt het ergens op.

Suzy, je geeft me net de tools en inzichten om dat stapje te maken die ik wil maken om meer open te staan voor mensen die geen trauma met zich meedragen. Ik ga het lezen en herlezen en wellicht dat het boek me ook meer handvaten geeft.



Dank dat je het pad bent gegaan en zo nu mij ook jou pad om verder te komen laat zien. Ik ga hem bewandelen!

Er is gelukkig nog een enorm bestand mensen die zitten tussen een "traumatische jeugd" en pure oppervlakkigheid. Als mensen al bij het eerste gesprek hun ellende op tafel gooien en praten over hun jarenlange proces ben ik vriendelijk maar afstandelijk. Ik ben niet de juiste persoon voor die gene. Ik kan namelijk niet veel met mensen die hun "problemen" een leidinggevende rol in hun leven geven. Ik voel me aangetrokken tot mensen die pit hebben, knokken en willen leven, dat is voor mij herkenbaar. Deze mogen ongemakkelijk zijn en een gebruiksaanwijzing hebben als ze maar eerlijk zijn. Ik heb een vriendin met een jeugd waar je van over je nek en we lachen wat af over de valkuilen die we bij elkaar herkennen, ik begrijp haar als ze 3 woorden zegt en zij bij mij. Ik heb iets te geven maar ik wil ook graag dat mensen mij iets geven. En natuurlijk hoort daar troost, luisteren en aandacht bij, maar samen de slappe lach, praten over cultuur, reizen, mooie dingen in het leven is het belangrijkste. Zo blijf je elkaar hoop en energie geven en dat is wat ik nodig heb. Er zijn gelukkig ook zo veel mensen die zich juist aangetrokken voelen tot mensen die bestaan uit negatieve energie. Je eigen energie in balans houden is belangrijk, zoek je begrip of energie, wil je in de spiegel kijken of er voorbij en nieuwe inzichten opdoen?



Verdriet is vreemd genoeg een emotie geworden wat je niet mag hebben of wat moet verdwijnen ook al weten we dat sommige pijn zo ingesleten is dat het niet haalbaar is. Verdrietige herinneringen of ervaringen is net zo goed een onderdeel van wie je bent als de gelukkige. Maar we vergeten de gelukkige makkelijk omdat we de verdrietige moeten fixen tot ze weg zijn en niet tot ze draagbaar zijn.

Ik wens voor iedereen die zo worstelt met zich zelf dat ze verdrietig en boos mogen zijn, dat maakt je niet tot een minder compleet mens maar tot een efficiënter mens



Een mens met deukjes en breukjes en hier en daar een scherfje er af is zo veel interessanter dan dat gave exemplaar die nog niet alle hoekjes van zijn menszijn kent. Ik lees hier zo veel mooie inzichten, begrip en liefdevolle schouders om op te leunen. In mijn ogen zijn het juist die mensen die het leven mooi en waardevol maken, jullie willen die zon zien schijnen en nemen die niet voor lief, het zijn de mensen die verandering willen en bij zich zelf beginnen die zorgen voor verwondering en vooruitgang.



Door jullie en dit topic voel ik me beter, minder eenzaam in mijn rare hoofd gevoelens, en jullie zijn we dus allemaal en niet één eenzaam persoon die denkt onvolwaardig te zijn.

quote:Sensy12 schreef op 26 oktober 2015 @ 19:58:

[...]

(V, ken je die nog?)Ik wilde als kind altijd bij de hagedissen horen. Ben dat nooit kwijt geraakt, ik identificeer me altijd veel makkelijker met de slechteriken dan met de goeien.

Oh, ik wou me net verontschuldigen voor de ruimte die ik inneem met mijn lange posts



Ik ben eerder door dat donkere middenstuk gegaan (qua oude trauma's en ander groot verdriet) en dat heeft me zóveel opgeleverd, nog nooit had ik mijn veerkracht gekend, geweten dat het bestaat en ook echt gevoeld.



Toch betekent het niet dat dat zomaar vanzelfsprekend blijvend is, je moet dat onderhouden en er komen altijd weer nieuwe uitdagingen en tegenvallers/ tegenslagen en verlies.



Momenteel zit ik gek genoeg in een soort periode van overvloed

Zowel qua warme affectieve relaties met anderen als op andere gebieden.

Er komt zoveel goeds op mijn pad en dat kan ik eigenlijk niet helemaal bevatten, ik vind ook niet dat ik dat de afgelopen tijd ergens aan "verdiend" heb, dat is toch dat oude stemmetje wat opspeelt, dat je zoiets ergens aan (jezelf) te danken moet hebben en je best/ moeite voor gedaan moet hebben, niet zomaar toevallig je "toevalt".



(Ik vond dat ik niet goed bezig was in eigen leven mbt bepaalde dingen die ik uitstelde, waar ik heel erg tegenop zie, maar wel mijn gezondheid betreffen).



As we speak daarnet een goed bericht gehad, wat eea weer in een ruimer en breder perspectief zet.

Bizar, want ik was zelf al volop ruimte aan het maken en aan het nadenken hoe mijn leven vanaf hier meer inhoud/ nieuwe impuls aan te geven.

Nu krijg ik kansen/ mogelijkheden, is het aan mij om die aan te grijpen en wat ik ermee doe, dat voel ik heel duidelijk.



Dat boekje is geweldig, kost maar 8 euro en gaat zeker weten met me mee op vakantie.

Ik wou vroeger idd zelf een boek schrijven, tot ik deze ontdekte, en dat het zo ongeveer dus al geschreven was.

En ook nog leuk, wel behoorlijk Amerikaans, maar wel met veel humor en ik sta er vol achter.

Het is geen boek wat je in 1 ruk moet willen uitlezen, maar een bepaalde levensinstelling die je je min of meer eigenmaakt, als je daar iets mee kan, waar je naar leeft (of iig naar streeft, tenminste ikke), en steeds opnieuw er weer eens bij pakt, om mezelf aan te blijven herinneren als ik er een beetje "uit" raak of niet langer naar leef.



Dát dingen zo werken, daar twijfel ik alláng niet meer aan!!

(daar heb ik onderhand wel genoeg sterke staaltjes van mogen meemaken, waaronder daarnet dus weer).

Oa doordat ik weer aan het ruimen ben, ruimte aan het maken, rigoureus afstand van doen ipv sommige (mensen of) dingen aan je laten "kleven" alleen maar doordat het je verbindt met het verleden (of dingen in het nu die je vasthouden waar en wie je nu bent, het bekende en vertrouwde, zelfs als het niet iets goeds is).



Grappig ook weer hoe vandaag eea ineen lijkt te grijpen, dingen opgelost worden, alleen al omdat er beslissingen genomen worden.

(mijn moeder is al een jaar aan het weggeven, wegdoen, verkopen enz. Eindelijk afspraken gemaakt met de makelaar dát & wanneer het leeg moet zijn...en waren er nog spullen waar ze geen raad mee wist en wat denk je? Dienen zich afgelopen week spontaan via via 2 verschillende kopers voor vrijwel al die spullen).



Het is ook een soort principe van "wat je niet vraagt, krijg je iig alvast niet".

(itt hoe ik grootgebracht ben: kinderen die vragen worden overgeslagen).

Wél eea van het leven vragen (in positieve zin, als het idd goed voor je is, wat je wenst/zou willen) voor jezelf, dan gaat eea vaak nog in werking ook!



Heel bizar, elke keer weer!

Ik aarzelde om nog een weekje weg te gaan, qua geld, qua geen oppas voor de huisdieren, heb dat hier en daar laten vallen, en spontaan riep een kennis: "ik wil wel een weekje oppassen, graag zelfs!".



Als je jezelf iets gunt wat goed voor je zou zijn, en dat geldt ook voor hulp vragen ergens in, of zelf mee aan de slag gaat, een begin mee maakt, ben ik ervan overtuigd dat dat je je kansen vergroot dat het ook uitkomt of in die richting ontwikkelt.



Ik heb ook weer inspiratie, haha, (had ik maar aandelen genomen in dat boekje, is opnieuw uitgegeven, doordat er vraag naar was, zie Bol waar het nieuw te koop is voor 8 euro.

De 2e handse versie vroegen ze het dubbele voor.

Ik geef het ook weg hier en daar als cadeautje, praktische tips ook, maar vooral omslag in je denken.



Waar een wil is is een weg, dus blijft het goed om te weten wat je wilt en wenst voor jezelf: het kan weleens uitkomen!





Ik sta voor

quote:Philana schreef op 27 oktober 2015 @ 12:11:





Swifty; Ik lijk ook nog maar weinig te hebben met mensen zonder diepgang. En dat is geen waarde-oordeel over hen. Integendeel, ik wens me vaak genoeg dat ik wat minder nadenk, filosofeer en ‘gewoon’ het leven leef. Juist door de confrontatie met jezelf aan te gaan, ervaar je pijn zoals nu.

Ja zo voel ik dat ook, het nadenken ipv het leven leven. Herkenbaar!

Dit topic is nog maar een paar dagen oud en ik heb al het gevoel dat ik "inbreek". Waarmee ik meteen bij de kern ben aangeland: emotionele verwaarlozing en altijd het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde, niet goed genoeg was of niet van toegevoegde waarde ben.

Dertig jaar te horen gekregen van mijn stiefvader dat ik van alles niet goed deed, ik was egoïstisch, ik kon dit niet, was daar te dom voor. Gek genoeg schepte hij tegenover vrienden altijd op hoe trots hij op me was maar zelf heb ik dat gevoel nooit gekregen en is het nooit tegen me gezegd. Mijn moeder probeerde altijd de lieve vrede te bewaren en heeft daarin dus nooit een duidelijke keuze gemaakt voor mij, haar kind.



Mijn stiefvader was alcoholist met een slechte dronk, meerdere malen per week en mijn jeugd was niet veilig. Uitgaan mocht ik niet, vrienden had ik niet. Pas vanaf mijn 18e, toen ik op kamers ging om te studeren, leerde ik vrienden en de waarde van vriendschappen kennen. Tot mijn 12e bestond school uit gepest worden, tussen 12 en 18 jaar uit oppervlakkige vriendschappen omdat ik nooit de deur uit mocht van mijn stiefvader. Ik werd dus op het laatst ook nooit meer uitgenodigd voor feestjes, samen huiswerk maken of een filmavond bij iemand thuis.



Nu, meer dan 25 jaar later, ben ik op het punt beland dat ik de stem van mijn stiefvader uit mijn hoofd verbannen heb. Bij alles wat ik deed, de keuzes die ik maakt, overal hoorde ik zijn stem "dat lukt je toch niet". Ondanks dat hij al meer dan 10 jaar overleden is, voor mij voelde hij als een aanwezigheid.



Na een jarenlang intensief traject van schema-therapie en EMDR ben ik nu op een punt waarbij ik met overtuiging durf te zeggen dat ik WEL de moeite waard ben en dat ik leuk ben. En dan nog voel ik op de achtergrond de onzekerheid of ik wel goed genoeg ben. Mijn laatste relatie heeft me kapot gemaakt, ging op grote schaal vreemd, heeft geld van me gejat en alles aan elkaar gelogen. Drie jaar geleden heeft hij het pand verlaten en sindsdien heb ik geen relatie meer gehad. Sta ik er voor open? Ja. Durf ik het aan? Hello no!



Ik ben veel te bang om mijn "sterke ik" omver te laten kegelen door alle onzekerheden die een beginnende relatie met zich meebrengt. Daarvoor voel ik me nog niet sterk genoeg.

Er zijn veel mensen om me heen, ik heb een hele grote sociale kring en 80% ziet daarvan de altijd vrolijke, grappige en behulpzame Silver. Compensatiegedrag om maar leuk gevonden te worden, bevestiging te krijgen van anderen om de dingen die je doet. Voorheen stond ik al met een USB stick in de handen klaar als iemand zei een e-reader te hebben. "Ik heb duizenden boeken, regel ik voor je." Nu feliciteer ik ze met hun aankoop, zeg dat ik er ook eentje heb en laat het daarbij. Al die extra behulpzame acties brengen mij alleen maar stress en een glimpje dankbaarheid.



In zoverre ben ik zeker gegroeid in de afgelopen jaren maar het betekent niet dat ik er nog niet ben. Opmerkzame mensen die doorvragen hebben me binnen no-time aan de tissues, de rest sluit aan in mijn polonaise van optimisme en vrolijkheid. De balans kan ik steeds vaker voor mezelf bepalen. Nu alleen nog het laatste stukje acceptatie van mijn klote-jeugd, waarvan ik me afvraag of dat ooit gaat lukken.



En omdat ik ze zelf ook altijd erg prettig vind: heel veel knuffels voor iedereen die ze wil ontvangen en kan gebruiken! Mooi om te zien dat je er niet alleen in staat Sensy, speciaal voor jou een extra dikke knuffel!

Geronimo: klopt: negatieve emoties kleven net zo aan je als gelukkige en fijne.

Die horen evengoed bij je!

Het lullige daarvan is dat biologisch gezien de negatieve meer indruk maken op het brein, oa omdat je daarvan leert (je brandt je geen 2x aan dezelfde kachel). Dat is het waakzame en dat heeft dus een functie: om je te behoeden voor nieuwe schade.



Gelukkig kunnen we daarnaast ook nadenken, ons iets voorstellen, terugdenken en dat onderscheidt ons van dieren, die dat niet kunnen. Wij zijn niet puur afhankelijk van Pavlovs en conditionering, wij hebben ook nog een wil, een bepaalde mate van sturen, nuanceren, in ander perspectief kunnen zetten, vooruitdenken (voorkomen) en niet elke kachel vermijden omdat je je ooit aan eentje gebrand hebt. En ook onderscheid dat diezelfde kachel misschien niet eens aanstaat, dus niet heet is dit keer en je niet angstig hoeft te vermijden.



Waarom de ene hetzelfde glas als halfvol of halfleeg kan zien, schijnt aangeboren te zijn.

Dan nog kunnen omstandigheden en eigen invloed net dat tikje zijn waardoor je pessimistisch of optimistisch bent.

Oude (nare) ervaringen kunnen per saldo teveel stempel drukken, als je daardoor helemaal niet meer durft te ervaren (dus ook niet het risico meer neemt om met nieuwe, goede ervaringen die oude te "overschrijven" of goede tegenover te verzamelen, waardoor er meer evenwicht in komt en misschien wel doorslaat naar de andere kant.



Tijdelijke aandacht in bijv de vorm van therapie en alsnog (in behapbare brokjes) voelen van oud zeer, kan juist zorgen dat het als herinnering wordt opgeborgen met de emotionele lading er (grotendeels?) af.

Blijven hangen is vaak juist als je er ver bij uit de buurt wil blijven, diep weg wil stoppen, wil vergeten, en onderhuids (onbewust en ongemerkt) zijn invloed blijft houden.

In feite blijf je dan bang voor wat daar allemaal verstopt zit en verstopt raakt, voor wat je daarbinnen allemaal verzameld hebt wat je niet wil voelen en niet aan wil denken.



Als je daar, zoals Sensy nu, bewust mee aan de slag gaat, voor eens en altijd de confrontatie mee aangaat, vervalt alleen al die angst (en schaamte en schuldgevoelens enz) en dat lucht al op.

Want die zorgen ervoor dat je ergens in blijft "hangen" of tegenaan blijft hikken.

Tot dat steeds harder gaat schreeuwen of compleet vastloopt en geen keuze meer hebt.

Of juist een positieve impuls die je over de streep trekt.



Hoe dan ook vergt het moed, is het die eerste stap voorwaarts die net nodig kan zijn om (met datzelfde verleden) toch iets ten goede in beweging te krijgen.

Soms zijn mensen hardnekkig gefocust op hun problemen en verleden, maar is het vaak een kwestie van hun eigen proces, timing en tempo.



Ik heb moeten afleren om te denken dat je iedereen kunt pushen om dat proces in te gaan, zeker nu ik weet uit eigen ervaring wat het kan opleveren.

Maar idd: als iemand hardnekkig niet wil, is dat ook een keuze, om alles te laten zoals het is en te blijven doen zoals ze dat gewend zijn te doen, maar ben ik ook niet langer beschikbaar als klaagmuur om alle ellende maar tegenaan te blijven herhalen, zonder dat daar enige ontwikkeling in zit.



Zoals jij al zegt is het meestal niet zo zwart-wit, heeft iedereen het weleens moeilijk, kun je over en weer bij elkaar terecht, en naast ook luchtiger zaken en de nodige humor en zelfspot, maar vind ik familie en vrienden (allemaal leken) niet de aangewezen figuren voor de echt langdurig zware of traumatische issues.

In deze tijd is zoveel mogelijk qua professionele hulp en zoveel meer inzicht in therapieen die echt zoden aan de dijk zetten, dat je daar niet nog eens jaren en jaren zóveel last van moet houden (of anderen mee opzadelt) of iig niet in die mate van blijvend dezelfde impact op je verdere leven (als dat niet hoeft).



Alleen al uiten zoals hier kan opluchten, als je dingen jarenlang opgesloten hebt gehouden in jezelf!

Als je merkt dat je niet de enige bent.

Als je merkt dat het niks is waarvoor je je zou hoeven schamen, dat er begrip voor is, incl hoe je daarmee omgaat.

Als je menselijk blijkt als je je kwetsbaarheid laat zien, gewoon zoals het is, zonder jezelf heel zielig te vinden, zonder dat je daar levenslang excuus uit put waarom je nu eenmaal zo bent.

Dus idd: iedereen die zich daar niet zomaar bij neerlegt, maar bereid is iets beters voor zichzelf uit (het leven) te halen, mag zich daarin herkend, erkend en gesteund weten!



Mensen hoeven niet alles zelf te kunnen, je mag best eoa stimulans of zetje van anderen aannemen, de hand reiken, overeind getrokken worden zodat je zelf weer verder kunt lopen.

Is alleen maar menselijk en heeft iedereen nodig op zijn tijd.

Verwachten dat mensen blijvend naast je in die kuil gaan zitten om je te troosten en je hand vast te houden en de moed erin houden/ oppeppen kun je niet verwachten (vind ik).

quote:SilverShadow schreef op 27 oktober 2015 @ 14:50:

Dit topic is nog maar een paar dagen oud en ik heb al het gevoel dat ik "inbreek". Waarmee ik meteen bij de kern ben aangeland: emotionele verwaarlozing en altijd het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde, niet goed genoeg was of niet van toegevoegde waarde ben.

Mocht het je troosten: je bent de enige niet daarin Ik heb hetzelfde gevoel, terwijl ik al vrij vroeg in het topic reageerde, maar dan nog. Ik heb zelden het gevoel dat ik ergens bij hoor, en eerlijk gezegd bevalt me dat in de loop van de jaren steeds beter. Maar in topics als deze voelt het soms knap lastig

Thanks JollyJ, herkenbaar dus

Oef, voor mij ook herkenning. Altijd een vrij instabiel persoon geweest. Mijn ouders waren ook geen stabiele persoonlijkheden en konden me weinig bieden. Ik zit nu ook in therapie voor o.a. mijn woedeaanvallen, want aangezien ik vroeger nooit voor mijzelf opkwam heb ik dus nu veel negatieve energie opgespaard. Door die therapie komt het eruit en man ik ben dan de hele week even van slag. Gelukkig kan ik mijn werk nog uitoefenen.



Ik kom heel vrolijk over, maar eigenlijk diep van binnen ben ik mensenschuwer geworden. Ik heb niet echt een pestverleden, maar o.a. in mijn studententijd was ik naar mijn mening veel te open over mijn emotionele problemen en er waren lieden die mij eens lekker pakten op mijn zwakheden. Men zegt wel eens dat je opener wordt als je ouder wordt. Nou, ik niet.



Ik vind het ontzettend moedig van je Sensy12 om zo'n OP neer te schrijven.



Ik zou het niet durven. Ik houd me door negatieve ervaringen van derden toch nog erg in als mijn innerlijk verdriet opspeelt. Mijn opvoeding had een mantra "eigen schuld". Als ik thuiskwam, omdat ik verdrietig was, omdat vriendjes me in de steek lieten zou het vast aan zeker aan mij hebben gelegen.



"Loreley is zwak, sentimenteel en LAAT zich gewoon pakken. Ze doet ook zo zielig en zit maar in de slachtofferrol. Ze moet eens ophouden met zich zo aan te stellen. Ze verdient een schop onder haar kont."



Dit laatste heb ik zo vaak gehoord in mijn leven dat ik er ook in ben gaan geloven dat ik maar een zwakke, emotionele draak ben/was die het anderen maar moeilijk maakt en waar je geen vriendschap mee kunt hebben. Veel dingen die mij raken, daar halen andere mensen lachend hun schouders over op. Ik vind het nog steeds lastig om me uit te spreken als er nog oude pijn of zo in mij leeft. Mijn vriend vraagt me soms tien keer wat er aan de hand is, als hij ziet dat ik een sombere blik heb.



GVD, ik wil ook eens een sterke persoonlijkheid gevonden worden.

En zo geven we allemaal ons eigen beeld af naar de buitenwereld. 'Men' vindt dat ik een zelfverzekerd krachtig persoon ben die veel rust uitstraalt.

Telkens weer als ik dat te horen krijg ben ik verbaasd, als er iets is wat ik niet voel dan zijn dat de genoemde omschrijvingen.

Tegelijkertijd krijg ik het niet voor elkaar om aan te geven dat ik mij af en toe hulpeloos, eenzaam en niet gezien voel, dit voel zoals eerder ook al werd beschreven als aanstellen.



Ik vind het erg mooi om te lezen hoe een ieder haar/zijn strijd aangaat en hierbij inzichten geeft, dank jullie wel hiervoor!

Loreley: sterk zijn niet diegenen die alles maar voor de wind gaat en die zonder problemen zijn, maar zij die wel eea hebben meegemaakt aan tegenslag en de moed hebben om daar iets mee/aan te doen, (voor zover je daar zelf invloed op hebt, om de gevolgen/schade te beperken).

JIJ dus!



Het is zo'n wijdverbreid misverstand wat sterk en niet sterk is: gelóóf mensen niet meer, die dit niet kennen, niet meegemaakt hebben en niet weten waar ze het over hebben!



Ga jezelf svp moedig vinden, prijzen, dat je dit aangedurfd hebt en jezelf gunt om te te bevrijden van wat jou dwars zit en nooit zelf voor gekozen hebt, maar als ballast meegekregen hebt.

Dat jij het heft in eigen handen hebt genomen, dát is pas sterk!



En waarom zou je je een inbreker voelen op een topic waar jouw stem net zoveel waard is als van ieder ander?

(geldt ook voor SilverShadow en Jolly).



Ik denk dat jullie nog niet eens bij benadering zien hoe belangrijk juist jullie zijn, als levend voorbeeld dat er uitzicht is op dat je hier doorheen komt, sterker uitkomt, je eindelijk wel eea waard vindt!



Juist hier op dit topic horen jullie daar toch bij uitstek bij!

En daar heeft niet alleen TO iets aan, maar ook de andere posters hier + voor veel meer meelezers in soorgelijke situaties is zo'n vooruitzicht toch een enorme stimulans en steun in de rug?!

Wie weet wie nou net dat zetje zocht om die stap zelf te nemen of door te zetten en in te geloven dat dat echt iets oplevert.



Petje af voor jullie!