Relaties
alle pijlers
Emotioneel vreemdgaan- wie herkent dit?
zaterdag 3 januari 2009 om 17:23
Ik wilde graag advies/ervaringen mbt het volgende. Ik ben een vrouw van 38 jaar, 2 kids, 15 jaar met partner, 9 jaar getrouwd, goeie baan, alles is OK. Man is zorgzaam, geduldig, taakverdeling is prima, Seksleven is goed, kunnen over alles praten, het is allemaal OK. De buitenwereld denkt hier ook zo over, 'wat een leuk stel toch!
Maar nu komt het volgende; op mijn werk ben ik door een project steeds meer in contact gekomen met een collega ( ook getrouwd). Eerst dacht ik gewoon; leuke vent, overwoog zelfs om hem uit te nodigen bij ons thuis met zn vrouw.... maar 2 weken geleden vertelde hij me dat hij niet gelooft in vriendschap tussen mannen en vrouwen. En na nog wat gesprekken blijkt dat we elkaar'eigenlijk heel erg leuk vinden. Maar op zich ook gelukkig getrouwd zijn. Er is niets meer gebeurd dan praten en elkaar een beetje het hoofd op hol brengen door samen te lunchen en dan een beetje geflirt maar we weten alletwee dat we onze relaties niet op het spel mogen zetten en zijn verbaasd dat we toch vlinders in onze buik voelen.
Wie herkent dit? Ik wil echt niet vreemdgaan maar in mijn hoofd is het allemaal zo spannend. Complimentjes over hoe leuk hij het vindt om met me te praten, hoe mooi ik ben.... hij ziet er goed uit en heeft leuke gesprekken. Sjongje ik voel me net een puber!!! En thuis.... ik voel me rot en ben dus gaan nadenken waar dit door komt, hoe komt het dat een vreemde in zo een korte tijd in mijn hoofd heeft kunnen binnendringen? Ik probeer mijn man te laten inzien dat ik vind dat we redelijk sleur hebben, dat ik behoefte heb aan knuffels en complimentjes maar hij pikt niks op. ( is sowieso nooit een knuffelaar geweest) , maar hij blijft wel mijn soulmate met wie ik kan lachen, praten, vrijen. Maar ik vind mijn leven zo saai... werk 3 dagen en ben de rest vd tijd met mijn kinderen en avonden en weekenden dus met man. Alles zo OK en voorspelbaar.
Maar ik verlang zo naar een lekkere hartstochtelijke zoen en denk eigenlijk alleen aan die collega waarvan ik weet dat hij zich ook inhoudt om mij niet te zoenen ( er zijn een aantal momenten geweest waarop we hadden kunnen zoenen maar het niet hebben gedaan omdat we beide respect hebben voor onze relaties)
Dus... ik voel me aan de ene kant net een verliefde puber en aan de andere kant een overspelige echtgenote omdat ik de wildste fantasieeen heb over die ander. Komt dit nou omdat ik sinds redelijk jonge leeftijd aan een vaste partner zit? Is dit sleur en ga ik daarom emotioneel vreemd?
En hoe vermijd ik die drang om 'gewoon' ordinair te gaan zoenen met die ander? Heb al alle punten op een rijtje gezet waarom we moeten stoppen met flirten en daar was hij het mee eens maar toch blijven we bellen en mailen enzo....Heeft iemand dit ook meegemaakt of maakt iemand dit nu mee en wat doe je met dit soort gevoelens? Gaat het over ?- ik zie hem zo vaak dat ik hem niet zomaar uit mijn hoofd kan zetten....
Maar nu komt het volgende; op mijn werk ben ik door een project steeds meer in contact gekomen met een collega ( ook getrouwd). Eerst dacht ik gewoon; leuke vent, overwoog zelfs om hem uit te nodigen bij ons thuis met zn vrouw.... maar 2 weken geleden vertelde hij me dat hij niet gelooft in vriendschap tussen mannen en vrouwen. En na nog wat gesprekken blijkt dat we elkaar'eigenlijk heel erg leuk vinden. Maar op zich ook gelukkig getrouwd zijn. Er is niets meer gebeurd dan praten en elkaar een beetje het hoofd op hol brengen door samen te lunchen en dan een beetje geflirt maar we weten alletwee dat we onze relaties niet op het spel mogen zetten en zijn verbaasd dat we toch vlinders in onze buik voelen.
Wie herkent dit? Ik wil echt niet vreemdgaan maar in mijn hoofd is het allemaal zo spannend. Complimentjes over hoe leuk hij het vindt om met me te praten, hoe mooi ik ben.... hij ziet er goed uit en heeft leuke gesprekken. Sjongje ik voel me net een puber!!! En thuis.... ik voel me rot en ben dus gaan nadenken waar dit door komt, hoe komt het dat een vreemde in zo een korte tijd in mijn hoofd heeft kunnen binnendringen? Ik probeer mijn man te laten inzien dat ik vind dat we redelijk sleur hebben, dat ik behoefte heb aan knuffels en complimentjes maar hij pikt niks op. ( is sowieso nooit een knuffelaar geweest) , maar hij blijft wel mijn soulmate met wie ik kan lachen, praten, vrijen. Maar ik vind mijn leven zo saai... werk 3 dagen en ben de rest vd tijd met mijn kinderen en avonden en weekenden dus met man. Alles zo OK en voorspelbaar.
Maar ik verlang zo naar een lekkere hartstochtelijke zoen en denk eigenlijk alleen aan die collega waarvan ik weet dat hij zich ook inhoudt om mij niet te zoenen ( er zijn een aantal momenten geweest waarop we hadden kunnen zoenen maar het niet hebben gedaan omdat we beide respect hebben voor onze relaties)
Dus... ik voel me aan de ene kant net een verliefde puber en aan de andere kant een overspelige echtgenote omdat ik de wildste fantasieeen heb over die ander. Komt dit nou omdat ik sinds redelijk jonge leeftijd aan een vaste partner zit? Is dit sleur en ga ik daarom emotioneel vreemd?
En hoe vermijd ik die drang om 'gewoon' ordinair te gaan zoenen met die ander? Heb al alle punten op een rijtje gezet waarom we moeten stoppen met flirten en daar was hij het mee eens maar toch blijven we bellen en mailen enzo....Heeft iemand dit ook meegemaakt of maakt iemand dit nu mee en wat doe je met dit soort gevoelens? Gaat het over ?- ik zie hem zo vaak dat ik hem niet zomaar uit mijn hoofd kan zetten....
donderdag 8 januari 2009 om 15:20
TAMMY, kom ook bij de Topic twee liefdes'. Ik heb onderhand ook heel veel adviezen gekregen dat ik het niet moet doen(verdergaan dan emotioneel vreemdgaan), maar op een begripvolle manier! Klik gewoon op 'laatste'(van de pagina's), dan vind je ons terug.
LONBONTON, je hebt gelijk. Al is scheiden geen optie bij ons.En ik hoef het niet beter dan ik nu heb. Ik geloof ook dat het tijdelijk is, dat we straks op normaal level met elkaar omgaan. Daarom gooi ik ook niet alles weg, maar het is soms moeilijk de dingen te relativeren en apart te zien. Mij is dit nog nooit eerder overkomen. En tot nu toe is er ook niks gebeurd waar ik me voor moet verantwoorden. Laten we dat zo houden.
LONBONTON, je hebt gelijk. Al is scheiden geen optie bij ons.En ik hoef het niet beter dan ik nu heb. Ik geloof ook dat het tijdelijk is, dat we straks op normaal level met elkaar omgaan. Daarom gooi ik ook niet alles weg, maar het is soms moeilijk de dingen te relativeren en apart te zien. Mij is dit nog nooit eerder overkomen. En tot nu toe is er ook niks gebeurd waar ik me voor moet verantwoorden. Laten we dat zo houden.
