Relaties
alle pijlers
Enig kind, wie nog meer en hoe ervaar je dat?
zondag 7 maart 2010 om 18:54
Uiteraard ben ik er " ook zo een" anders zou ik dit topic niet openen. Door medische redenen ben ik altijd het enige kind van mijn ouders gebleven en ik heb daar in mijn jonge jaren eigenlijk nooit zo bij stil gestaan..het was zoals het was. Nu mijn moeder overleden is en mijn vader, gelukkig nog kerngezond, maar wel op leeftijd is, bekruipt mij gaandeweg weleens het gevoel hoe het zou zijn als hij er niet meer zou zijn, en dan met betrekking tot het feit dat ik geen broers en zussen heb om bijvoorbeeld jeugdherinneringen mee te delen.
Als ik om mij heen kijk zie ik dat het hebben van broers en zussen geen garantie is tot een gelukkig familieleven...absoluut niet. Ook weet ik niet wat ik mis maar ik kan weleens jaloers zijn op vrouwen van mijn leeftijd die supergoed met hun broer, zus of meerdere broers of zussen zijn. Ook vraag ik mij af hoe het enig kind zijn je vormt op sociaal gebied etc...
Juist omdat ik geen broers of zussen had stond " delen" bij ons thuis hoog in het vaandel. Een voordeel vind ik ook dat ik mezelf prima alleen kon en kan vermaken. En wat dat verwend worden betreft...dat klopt ook wel een beetje , althans zo heb ik het wel ervaren. Ik ben ook wel een persoon die veel aandacht nodig heeft (en opeist als het moet)...mogelijk ook een aspect wat ermee samenhangt.
Lijkt me leuk om met wat andere "enigen" ervaringen uit te wisselen.
Als ik om mij heen kijk zie ik dat het hebben van broers en zussen geen garantie is tot een gelukkig familieleven...absoluut niet. Ook weet ik niet wat ik mis maar ik kan weleens jaloers zijn op vrouwen van mijn leeftijd die supergoed met hun broer, zus of meerdere broers of zussen zijn. Ook vraag ik mij af hoe het enig kind zijn je vormt op sociaal gebied etc...
Juist omdat ik geen broers of zussen had stond " delen" bij ons thuis hoog in het vaandel. Een voordeel vind ik ook dat ik mezelf prima alleen kon en kan vermaken. En wat dat verwend worden betreft...dat klopt ook wel een beetje , althans zo heb ik het wel ervaren. Ik ben ook wel een persoon die veel aandacht nodig heeft (en opeist als het moet)...mogelijk ook een aspect wat ermee samenhangt.
Lijkt me leuk om met wat andere "enigen" ervaringen uit te wisselen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 24 augustus 2010 om 22:34
En hier nog eentje.. Ik kon en kan me prima zelf vermaken, al hou ik ook best van gezelschap. Vakanties waren vroeger wel meestal iets lastiger, altijd in je eentje op zoek gaan naar een speelmaatje..maar dat kwam ook altijd wel goed. En op kortere vakanties mocht er altijd een vriendinnetje mee, gezellig!
Ik mis niet echt een broer of zus, ik weet immers niet echt hoe het is om die te hebben. Dat vragen mensen me ook weleens, of ik dat niet mis. Tsja, hoe moet ik dat weten?
Rond mijn 10e was ik zelfs heel blij dat ik geen irritant broertje had, zoals de meeste van mijn vriendinnetjes, waar ik vaak getuige was van de nodige ruzie(tje)s.
Rond mijn puberteit wilde ik wel weer graag een oudere broer die dan leuke vrienden mee zou nemen, haha.
Om me heen zie ik allerlei varianten van heel goed met een broer of zus omgaan tot vrij slecht contact, dan lijkt het me meer een last dan iets leuks. Mij is het alles bij elkaar goed bevallen om alleen om te groeien en ik overweeg ook om zelf 1 kind te hebben, omdat eentje me nog te overzien lijkt (dat was kort door de bocht ook de reden van mijn ouders).
Alleen het minpunt van echt alleen achterblijven als je ouders er niet meer zijn, dat weegt voor mij wel mee. Ik kan dan nooit met iemand anders herinneringen ophalen: weet je nog dat papa altijd dat en dat deed als we daar waren..? Maar ja, daar moet ik mijn vriend dan maar mee lastig vallen.
Ik mis niet echt een broer of zus, ik weet immers niet echt hoe het is om die te hebben. Dat vragen mensen me ook weleens, of ik dat niet mis. Tsja, hoe moet ik dat weten?
Rond mijn 10e was ik zelfs heel blij dat ik geen irritant broertje had, zoals de meeste van mijn vriendinnetjes, waar ik vaak getuige was van de nodige ruzie(tje)s.
Rond mijn puberteit wilde ik wel weer graag een oudere broer die dan leuke vrienden mee zou nemen, haha.
Om me heen zie ik allerlei varianten van heel goed met een broer of zus omgaan tot vrij slecht contact, dan lijkt het me meer een last dan iets leuks. Mij is het alles bij elkaar goed bevallen om alleen om te groeien en ik overweeg ook om zelf 1 kind te hebben, omdat eentje me nog te overzien lijkt (dat was kort door de bocht ook de reden van mijn ouders).
Alleen het minpunt van echt alleen achterblijven als je ouders er niet meer zijn, dat weegt voor mij wel mee. Ik kan dan nooit met iemand anders herinneringen ophalen: weet je nog dat papa altijd dat en dat deed als we daar waren..? Maar ja, daar moet ik mijn vriend dan maar mee lastig vallen.
dinsdag 24 augustus 2010 om 23:00
Ik ben ook enig kind. Nooit een probleem geweest, tot mijn vader ziek werd en overleed. De gedachte dat mijn moeder er ooit ook niet meer zal zijn kan me soms wel aanvliegen. Maar het is zoals het is en ik weet toch niet hoe het anders geweest zou zijn.
Wat ik wel erg storend vind is dat er bij iemand waar iets aan mankeert vaak bij wordt gezegd 'hij is dan ook enig kind'. Alsof dat alle narigheden in karakter verklaart. Er wordt nooit over mensen gezegd 'ze heeft ook een jongere zus, daarom doet ze zo irritant'. Die vooroordelen die mensen zo achteloos kunnen zeggen, waaruit blijkt dat ze zich niet eens van bewust zijn wat ze zeggen. Die vooroordelen vind ik wel naar!
Uit alle onderzoeken naar al dan niet enig kind zijn blijkt eigenlijk geen verschil. Dus voor eens en voor altijd: enig kinderen kunnen net zo goed delen!
Zo, dat lucht op.
Wat ik wel erg storend vind is dat er bij iemand waar iets aan mankeert vaak bij wordt gezegd 'hij is dan ook enig kind'. Alsof dat alle narigheden in karakter verklaart. Er wordt nooit over mensen gezegd 'ze heeft ook een jongere zus, daarom doet ze zo irritant'. Die vooroordelen die mensen zo achteloos kunnen zeggen, waaruit blijkt dat ze zich niet eens van bewust zijn wat ze zeggen. Die vooroordelen vind ik wel naar!
Uit alle onderzoeken naar al dan niet enig kind zijn blijkt eigenlijk geen verschil. Dus voor eens en voor altijd: enig kinderen kunnen net zo goed delen!
Zo, dat lucht op.
dinsdag 24 augustus 2010 om 23:08
Meds:
Dat is het niet. Zoals ik al zei: Ik wou weten of het typisch iets is voor enigskinderen. Als enigskinderen zoiets vaker hebben heeft t wss niets met de stoornis te maken. Maar omdat ik verder niemand hetzelfde hoor zeggen neem ik aan dat het dus wel daarmee te maken heeft.
Zo'n stoornis wordt ontwikkeld door dingen die je door je hele leven heen meemaakt. Het beinvloed de kijk op jezelf, je omgeving en de hele wereld en het begint altijd bij je opvoeding. Situaties die je later meemaakt bevestigen dit waardoor je erin gaat geloven en verkeerde opvattingen gaat ontwikkelen.
Dat is het niet. Zoals ik al zei: Ik wou weten of het typisch iets is voor enigskinderen. Als enigskinderen zoiets vaker hebben heeft t wss niets met de stoornis te maken. Maar omdat ik verder niemand hetzelfde hoor zeggen neem ik aan dat het dus wel daarmee te maken heeft.
Zo'n stoornis wordt ontwikkeld door dingen die je door je hele leven heen meemaakt. Het beinvloed de kijk op jezelf, je omgeving en de hele wereld en het begint altijd bij je opvoeding. Situaties die je later meemaakt bevestigen dit waardoor je erin gaat geloven en verkeerde opvattingen gaat ontwikkelen.
dinsdag 24 augustus 2010 om 23:52
Hier ook een enig kind. Nooit problemen aan ondervonden. Ook nooit verwend, want dat is wel een vooroordeel vwb enig kind zijn in veel gevallen.
Het mooiste voorbeeld is die wel van mijn vriendin, die ooit (nu al lang niet meer), toch aan een kind dacht....1. Er waren in haar omgeving,. die zeiden, dat is ook zielig. Haar antwoord was dan steevast....hoezo...vind je Dibbes zielig dan? Antwoord terug eh nee, hoezo, die is toch geen enig kind?
Zoon is en zal ook enig kind blijven. Ook hij lijdt daar niet onder.....vriendjes te over hier thuis en ja, daar heb ik soms moeite mee, omdat ik het juist soms zo ontzettend heerlijk vind niemand om me heen te hebben, lekker terug te kunnen trekken.
Zal wel eerlijk zeggen dat ik op de uitspraak 'wat je niet hebt mis je ook niet' terugkom.
Zoon kent zijn vader niet (nooit gekend en zal ook niet meer kunnen), echter hij ziet weldegelijk hoe het er soms bij vriendjes thuis aan toe gaat waar de vader actief bij betrokken is en dat mist hij soms best eens. Geen broertje of zusje, dat dan weer niet. En ik ben nu eenmaal geen vader/moeder tegelijk, noch wil ik dat.
Het mooiste voorbeeld is die wel van mijn vriendin, die ooit (nu al lang niet meer), toch aan een kind dacht....1. Er waren in haar omgeving,. die zeiden, dat is ook zielig. Haar antwoord was dan steevast....hoezo...vind je Dibbes zielig dan? Antwoord terug eh nee, hoezo, die is toch geen enig kind?
Zoon is en zal ook enig kind blijven. Ook hij lijdt daar niet onder.....vriendjes te over hier thuis en ja, daar heb ik soms moeite mee, omdat ik het juist soms zo ontzettend heerlijk vind niemand om me heen te hebben, lekker terug te kunnen trekken.
Zal wel eerlijk zeggen dat ik op de uitspraak 'wat je niet hebt mis je ook niet' terugkom.
Zoon kent zijn vader niet (nooit gekend en zal ook niet meer kunnen), echter hij ziet weldegelijk hoe het er soms bij vriendjes thuis aan toe gaat waar de vader actief bij betrokken is en dat mist hij soms best eens. Geen broertje of zusje, dat dan weer niet. En ik ben nu eenmaal geen vader/moeder tegelijk, noch wil ik dat.
