Relaties
alle pijlers
Erger me aan vriend van vriendin
zaterdag 24 mei 2008 om 11:50
Ik heb ongeveer drie jaar een sportmaatje, die inmiddels ook een goede vriendin is geworden. We sportten niet alleen met elkaar om elkaar te motiveren, onze gezamenlijke lessen thai bo en yoga waren ook momenten geworden waarin we lekker als vrouwen onder elkaar bijeen kwamen en na het douchen lekker de sauna in doken en bijkletsen over ons leven. Door werk en studie waren we echt afhankelijk van die twee lessen in de week. Sinds een paar weken gaat haar vriend opeens altijd mee en dat vind ik eigenlijk helemaal niet leuk.
Het is niet alleen dat ik het jammer vindt dat onze "vrouwen onder elkaar momenten" nu weg zijn (hij gaat zelfs mee naar yoga ). Ik erger me ook gewoon aan die vriend als persoon. Ik heb namelijk niet het idee dat hij meegaat omdat hij die lessen leuk vindt, want hij klaagt altijd over de lessen, over de instructrice, over de andere deelnemers (voornamelijk jonge vrouwen zoals wij) en life in general. Hij zegt nooit: "He dat was lekker!" of zoiets. En als zij een keer niet kan, is hij in geen velden of wegen te bekennen. Hij lacht zelden en lijkt helemaal niet van de lessen te genieten. Volgens mijn sportvriendin is hij depressief en dat straalt hij dus ook nogal uit.
Daarnaast erger ik me eraan dat hij nogal competitatief is. Elke oefening doet hij heel overdreven harder, beter en sneller als de rest. Zelfs bij een sport als yoga doet hij altijd de moeilijkste varianten, terwijl hij ook nog maar een beginneling in de yoga is. Ik heb helemaal geen zin in zo'n sfeer, ik kom gewoon voor mijn ontspanning. Yoga gaat helemaal niet om de competitie.
Tenslotte doet hij hij afstandelijk en soms zelfs ronduit bot tegen me. Ondanks dat ik me nogal aan hem erger probeer ik altijd wel vriendelijk te zijn en interesse in hem te tonen. Hij is immers de partner van mijn vriendin. Maar ik ben altijd diegene die een praatje moet opstarten, hij legt nooit contact met mij. Hij groet me niet eens uit zichzelf! Als ik uit de kleedkamer kom met mijn sportmaatje, loopt hij gewoon zonder wat te zeggen linea recta naar de sportzaal. Laat staan dat hij eens een keer aan mij vraagt: "Hoe gaat het met je studie/ werk?" of "Hoe was je weekend?". Daardoor krijg ik dus ook heel weinig hoogte van hem, zo weet ik alleen dat hij met zijn bachelorscriptie bezig is. Toen ik hem een keer vroeg naar die scriptie, snauwde hij: "Kut onderwerp! Je snapt toch wel dat ik op vrijdagavond geen zin heb om daarover te praten?!?!!"
Ik weet niet zo goed wat ik met deze situatie aan moet. Ik kan hem niet verbieden mee te komen met onze uurtjes, het is nu eenmaal haar vriend, dus ik zal er mee moeten leren omgaan. Maar ik kan niet aan hem ontkomen, want ik kan tegenwoordig alleen nog maar op de uren sporten dat sportmaatje en ik sporten. Ik probeer zijn gedrag wel te negeren, maar desalniettemin heb ik door zijn negatieve aanwezigheid helemaal geen zin meer in sporten. Het lijkt alsof hij iets tegen me heeft, maar ik zou niet weten wat. Hij geeft me ook weinig kans dat na te vragen. Van mijn sportmaatje krijg ik geen signalen dat hij iets tegen mij heeft. Volgens haar is hij gewoon depressief en zit hij met zichzelf in de knoop. Door hem veel te laten sporten, heeft ze me uitgelegd, hoopt ze dat hij weer wat lekkerder in zijn vel komt te zitten en meer discipline opbouwt voor zijn studie.
Nu snap ik wel dat ze haar vriend uit zijn problemen probeert te sleuren en vind dat ook heel nobel van haar, maar volgens mij werkt het helemaal niet. Hij lijkt immers nu niet bepaald vrolijker te worden en gaat alleen als zij ook gaat. Ik krijg steeds meer de indruk dat hij eigenlijk helemaal niet geholpen wil worden (hij wil namelijk ook niet in therapie, terwijl hij volgens haar twee maanden geleden nog voor een bus wilde springen). En dan nog de grootste vraag: moet ik daarom maar zijn negatieve gedrag accepteren? Wat vinden jullie?
Het is niet alleen dat ik het jammer vindt dat onze "vrouwen onder elkaar momenten" nu weg zijn (hij gaat zelfs mee naar yoga ). Ik erger me ook gewoon aan die vriend als persoon. Ik heb namelijk niet het idee dat hij meegaat omdat hij die lessen leuk vindt, want hij klaagt altijd over de lessen, over de instructrice, over de andere deelnemers (voornamelijk jonge vrouwen zoals wij) en life in general. Hij zegt nooit: "He dat was lekker!" of zoiets. En als zij een keer niet kan, is hij in geen velden of wegen te bekennen. Hij lacht zelden en lijkt helemaal niet van de lessen te genieten. Volgens mijn sportvriendin is hij depressief en dat straalt hij dus ook nogal uit.
Daarnaast erger ik me eraan dat hij nogal competitatief is. Elke oefening doet hij heel overdreven harder, beter en sneller als de rest. Zelfs bij een sport als yoga doet hij altijd de moeilijkste varianten, terwijl hij ook nog maar een beginneling in de yoga is. Ik heb helemaal geen zin in zo'n sfeer, ik kom gewoon voor mijn ontspanning. Yoga gaat helemaal niet om de competitie.
Tenslotte doet hij hij afstandelijk en soms zelfs ronduit bot tegen me. Ondanks dat ik me nogal aan hem erger probeer ik altijd wel vriendelijk te zijn en interesse in hem te tonen. Hij is immers de partner van mijn vriendin. Maar ik ben altijd diegene die een praatje moet opstarten, hij legt nooit contact met mij. Hij groet me niet eens uit zichzelf! Als ik uit de kleedkamer kom met mijn sportmaatje, loopt hij gewoon zonder wat te zeggen linea recta naar de sportzaal. Laat staan dat hij eens een keer aan mij vraagt: "Hoe gaat het met je studie/ werk?" of "Hoe was je weekend?". Daardoor krijg ik dus ook heel weinig hoogte van hem, zo weet ik alleen dat hij met zijn bachelorscriptie bezig is. Toen ik hem een keer vroeg naar die scriptie, snauwde hij: "Kut onderwerp! Je snapt toch wel dat ik op vrijdagavond geen zin heb om daarover te praten?!?!!"
Ik weet niet zo goed wat ik met deze situatie aan moet. Ik kan hem niet verbieden mee te komen met onze uurtjes, het is nu eenmaal haar vriend, dus ik zal er mee moeten leren omgaan. Maar ik kan niet aan hem ontkomen, want ik kan tegenwoordig alleen nog maar op de uren sporten dat sportmaatje en ik sporten. Ik probeer zijn gedrag wel te negeren, maar desalniettemin heb ik door zijn negatieve aanwezigheid helemaal geen zin meer in sporten. Het lijkt alsof hij iets tegen me heeft, maar ik zou niet weten wat. Hij geeft me ook weinig kans dat na te vragen. Van mijn sportmaatje krijg ik geen signalen dat hij iets tegen mij heeft. Volgens haar is hij gewoon depressief en zit hij met zichzelf in de knoop. Door hem veel te laten sporten, heeft ze me uitgelegd, hoopt ze dat hij weer wat lekkerder in zijn vel komt te zitten en meer discipline opbouwt voor zijn studie.
Nu snap ik wel dat ze haar vriend uit zijn problemen probeert te sleuren en vind dat ook heel nobel van haar, maar volgens mij werkt het helemaal niet. Hij lijkt immers nu niet bepaald vrolijker te worden en gaat alleen als zij ook gaat. Ik krijg steeds meer de indruk dat hij eigenlijk helemaal niet geholpen wil worden (hij wil namelijk ook niet in therapie, terwijl hij volgens haar twee maanden geleden nog voor een bus wilde springen). En dan nog de grootste vraag: moet ik daarom maar zijn negatieve gedrag accepteren? Wat vinden jullie?
zaterdag 24 mei 2008 om 12:29
Even de hoofdzaak van de bijzaak scheiden: boeit niet wie of wat hij is, als iemand jou onbeschoft behandelt, dan zeg je daar wat van, toch?
Wat weerhoudt je er van om zijn negatieve gedrag níet te accepteren (dat doe je nu feitelijk wel) en beleefd doch beslist hem erop te wijzen dat jij op je beurt niet op vrijdagavond of om het even welke avond dan ook wenst te worden afgesnauwt...
Wat weerhoudt je er van om zijn negatieve gedrag níet te accepteren (dat doe je nu feitelijk wel) en beleefd doch beslist hem erop te wijzen dat jij op je beurt niet op vrijdagavond of om het even welke avond dan ook wenst te worden afgesnauwt...
zaterdag 24 mei 2008 om 12:37
Ik zou vooral geen aandacht besteden aan hem. Gewoon gezellig blijven doen tegen je vriendin en als je hem tegenkomt wachten tot hij je eerst begroet en dan teruggroeten, anders niet en hem verder negeren als hij negatief doet. Ook al is hij depressief of wat dan ook, dat is nog geen reden om je onbeschoft te gedragen.
Cum non tum age
zaterdag 24 mei 2008 om 12:39
Vriend is depressief, dat verklaard (deels) zijn gedrag. En inderdaad sport wordt vaak aangeraden voor mensen die depressief zijn, die vinden er dan misschien niets aan, maar proberen het wel. (Buiten de deur, actief, structuur, al die dingen die je vriendin je ook al uitgelegd heeft.)
Dat hij niet leuk tegen je doet, is vervelend voor je, dus daar kan jij hem op aanspreken. (wat natuurlijk nog geen garantie is dat hij anders tegen je zal gaan doen, maar dan ben jij het iig kwijt) En als je dat niet wilt zit er denk ik niets anders op dan het accepteren.
Dat hij niet leuk tegen je doet, is vervelend voor je, dus daar kan jij hem op aanspreken. (wat natuurlijk nog geen garantie is dat hij anders tegen je zal gaan doen, maar dan ben jij het iig kwijt) En als je dat niet wilt zit er denk ik niets anders op dan het accepteren.
zaterdag 24 mei 2008 om 12:49
quote:noa schreef op 24 mei 2008 @ 12:37:
Ik zou vooral geen aandacht besteden aan hem. Gewoon gezellig blijven doen tegen je vriendin en als je hem tegenkomt wachten tot hij je eerst begroet en dan teruggroeten, anders niet en hem verder negeren als hij negatief doet. Ook al is hij depressief of wat dan ook, dat is nog geen reden om je onbeschoft te gedragen.
Helemaal mee eens.
Ook vreemd dat hij niet zelf een sport zoekt, zonder vriendin er bij.
Zo zitten ze toch wel heel dicht op elkaar de hele tijd, ik zou er zelf niet aan moeten denken dat vriendlief met mij mee zou gaan!
Ik zou vooral geen aandacht besteden aan hem. Gewoon gezellig blijven doen tegen je vriendin en als je hem tegenkomt wachten tot hij je eerst begroet en dan teruggroeten, anders niet en hem verder negeren als hij negatief doet. Ook al is hij depressief of wat dan ook, dat is nog geen reden om je onbeschoft te gedragen.
Helemaal mee eens.
Ook vreemd dat hij niet zelf een sport zoekt, zonder vriendin er bij.
Zo zitten ze toch wel heel dicht op elkaar de hele tijd, ik zou er zelf niet aan moeten denken dat vriendlief met mij mee zou gaan!
zaterdag 24 mei 2008 om 13:00
@ Boompje:
Als de patiënt zich dan weer buitenshuis waagt, denk ik dat het ook gepast is om in het kader van re-integratie en resocialisatie bewuste patiënt erop attent te maken dat de geldende normen in het sociale verkeer zoveel mogelijk gevolgd dienen te worden om een succesvolle terugkeer in de maatschappij te bewerkstelligen.
Aangezien de vriendin van patiënt zich in deze als zijn sociotherapeut lijkt op te werpen, denk ik ook dat het haar taak is om hem te wijzen op zijn gedrag. Mocht zij niet in staat zijn om zijn gedrag te observeren en te sturen, doordat ze net plassen is bijvoorbeeld, vind ik dat TO het volste recht heeft hem zelf lik op stuk te geven .
Als de patiënt zich dan weer buitenshuis waagt, denk ik dat het ook gepast is om in het kader van re-integratie en resocialisatie bewuste patiënt erop attent te maken dat de geldende normen in het sociale verkeer zoveel mogelijk gevolgd dienen te worden om een succesvolle terugkeer in de maatschappij te bewerkstelligen.
Aangezien de vriendin van patiënt zich in deze als zijn sociotherapeut lijkt op te werpen, denk ik ook dat het haar taak is om hem te wijzen op zijn gedrag. Mocht zij niet in staat zijn om zijn gedrag te observeren en te sturen, doordat ze net plassen is bijvoorbeeld, vind ik dat TO het volste recht heeft hem zelf lik op stuk te geven .
zaterdag 24 mei 2008 om 13:08
@Tia, het kan natuurlijk zijn dat partner zo ver nog niet is. Meestal ga je eerst dingen doen, alleen maar om eruit te zijn, en zie je pas veel later hoe je beetje normaal kan doen tegen mensen om je heen. Eerste punt, weg uit huis. Daar ligt prioriteit, niet bij sociaal doen. Dat komt wel weer, is rot voor TO, en natuurlijk mag zij daar iets over zeggen, ik probeer alleen de andere kant te laten zien.
zaterdag 24 mei 2008 om 13:17
Ik vind het eerlijk gezegd een beetje vreemd dat er niets aan jou wordt gevraagd. Ik bedoel, als dit een echt ook van haar kant wordt gezien en ervaren als een vriendinnenavond og gezamenlijke activiteit, dan hoort haar vriendje er niet bij. Depressief of niet, zulke dingen overleg je toch?
Dat hij tegelijkertijd in die sportschool zijn gang gaat is niet erg, maar continu het vijfde wiel aan de wagen, wat bovendien de sfeer verpest, erbij lijkt me een beetje overbodig.
Kortom:
Ik zou het niet accepteren en gaan bespreken met mijn vriendin.
Dat hij tegelijkertijd in die sportschool zijn gang gaat is niet erg, maar continu het vijfde wiel aan de wagen, wat bovendien de sfeer verpest, erbij lijkt me een beetje overbodig.
Kortom:
Ik zou het niet accepteren en gaan bespreken met mijn vriendin.
zaterdag 24 mei 2008 om 13:26
Volgens mij is dat dan ook de hoofdzaak inderdaad! Now we are getting somewhere, dr. Jones!
Het is waar dat er een andere kant is, en voor die vriend zal het heus geen pretje zijn, maar vriendin/sociotherapeute beslist op eigen houtje dat vriend wel meekan in het kader van beter worden, maar vergeet voor het gemak daar haar sportmaatje bij te betrekken danwel tussentijds na te gaan of het allemaal nog wel zo gezellig en goed is voor alledrie ipv alleen te kijken naar vriendlief.
Dus wat mij betreft mag TO er wat van zeggen als ze onheus bejegend wordt door vriend, maar kan ze ook misschien haar sportmaatje er op wijzen dat ze het jammer vindt dat de girls' night out er een beetje onder is gaan lijden sinds vriendlief (ongevraagd) meekomt. En hoe sportmaatje daar tegen aan kijkt op haar beurt.
Het is waar dat er een andere kant is, en voor die vriend zal het heus geen pretje zijn, maar vriendin/sociotherapeute beslist op eigen houtje dat vriend wel meekan in het kader van beter worden, maar vergeet voor het gemak daar haar sportmaatje bij te betrekken danwel tussentijds na te gaan of het allemaal nog wel zo gezellig en goed is voor alledrie ipv alleen te kijken naar vriendlief.
Dus wat mij betreft mag TO er wat van zeggen als ze onheus bejegend wordt door vriend, maar kan ze ook misschien haar sportmaatje er op wijzen dat ze het jammer vindt dat de girls' night out er een beetje onder is gaan lijden sinds vriendlief (ongevraagd) meekomt. En hoe sportmaatje daar tegen aan kijkt op haar beurt.
zaterdag 24 mei 2008 om 13:31
Ik denk dat je het beste met je vriendin kunt gaan praten. Wellicht dat hij ipv 2 keer, 1 keer in de week mee kan gaan. Dat scheelt al de helft. En blijf eerlijk tegen je vriendin. Zeg haar dat je het moeilijk vind dat hij zo'n vreemde omgangsregeling met zich meebrengt (om het maar even zo te noemen). Zeg dat je haar mist, je vriendinnenpraat, want met hem erbij is het toch anders.
Persoonlijk heb ik er altijd moeite mee als iemand zich als redder wil opstellen (in dit geval je vriendin). Hij wil geen hulp van niemand, maar alleen van haar. Het is vast strelend voor haar ego dat iemand haar zo nodig heeft, maar op termijn ook dodelijk vermoeiend. Vooral als je omgaat met iemand die schijnbaar suïcidaal is, maar proffecionele hulp weigert. Ervaring leert dat zulke mensen hun omgeving flink kunnen manipuleren, want zij zijn immers zielig en hebben hulp nodig. En jouw vriendin voelt zich dan schuldig, want hij kan er vast niets aan doen...
Misschien bekijk ik dit wel te nuchter, maar ik zou toch hard de andere kant op rennen.
Persoonlijk heb ik er altijd moeite mee als iemand zich als redder wil opstellen (in dit geval je vriendin). Hij wil geen hulp van niemand, maar alleen van haar. Het is vast strelend voor haar ego dat iemand haar zo nodig heeft, maar op termijn ook dodelijk vermoeiend. Vooral als je omgaat met iemand die schijnbaar suïcidaal is, maar proffecionele hulp weigert. Ervaring leert dat zulke mensen hun omgeving flink kunnen manipuleren, want zij zijn immers zielig en hebben hulp nodig. En jouw vriendin voelt zich dan schuldig, want hij kan er vast niets aan doen...
Misschien bekijk ik dit wel te nuchter, maar ik zou toch hard de andere kant op rennen.
zaterdag 24 mei 2008 om 13:31
quote:Tia Dalma schreef op 24 mei 2008 @ 12:29:
Even de hoofdzaak van de bijzaak scheiden: boeit niet wie of wat hij is, als iemand jou onbeschoft behandelt, dan zeg je daar wat van, toch?
Wat weerhoudt je er van om zijn negatieve gedrag níet te accepteren (dat doe je nu feitelijk wel) en beleefd doch beslist hem erop te wijzen dat jij op je beurt niet op vrijdagavond of om het even welke avond dan ook wenst te worden afgesnauwt...
Ik heb er toen wel wat van gezegd (nadat ik van mijn verbazing was bekomen). Ik zei: "Nou ja zeg, ik toon belangstelling voor je! Wees blij!" Maar denk maar niet dat er een excuus over zijn lippen kwam, hij schakelde met zijn vriendin over op een ander onderwerp en dook toen in de herenkleedkamer. Toen ik me omgekleed had, heb ik nog even bij de receptie op hem gewacht om er over te praten, maar toen was hij blijkbaar al vertrokken.
Toch blijf ik het gevoel houden dat het niet alleen zijn depressie is, maar ook iets tegen mij heeft. Mijn sportmaatje heeft twee maanden geleden een abortus ondergaan omdat hij nog niet klaar was voor een kind. Zelf stond ze niet helemaal achter die keuze en heeft mij toen in een vertrouwelijk gesprek tussen ons tweeen eerlijk om mijn mening gevraagd. Toen heb ik gezegd dat ik geen abortus zou doen als ik zelf niet 100% achter kon staan. En, of ze het kind nu zou houden of niet, er goed aan zou doen om de relatie eens onder de loep te nemen. (Omdat zij naar mijn idee wel heel veel moest inleveren, terwijl hij niet eens een therapeut wilde zoeken voor zijn problemen.)
Even de hoofdzaak van de bijzaak scheiden: boeit niet wie of wat hij is, als iemand jou onbeschoft behandelt, dan zeg je daar wat van, toch?
Wat weerhoudt je er van om zijn negatieve gedrag níet te accepteren (dat doe je nu feitelijk wel) en beleefd doch beslist hem erop te wijzen dat jij op je beurt niet op vrijdagavond of om het even welke avond dan ook wenst te worden afgesnauwt...
Ik heb er toen wel wat van gezegd (nadat ik van mijn verbazing was bekomen). Ik zei: "Nou ja zeg, ik toon belangstelling voor je! Wees blij!" Maar denk maar niet dat er een excuus over zijn lippen kwam, hij schakelde met zijn vriendin over op een ander onderwerp en dook toen in de herenkleedkamer. Toen ik me omgekleed had, heb ik nog even bij de receptie op hem gewacht om er over te praten, maar toen was hij blijkbaar al vertrokken.
Toch blijf ik het gevoel houden dat het niet alleen zijn depressie is, maar ook iets tegen mij heeft. Mijn sportmaatje heeft twee maanden geleden een abortus ondergaan omdat hij nog niet klaar was voor een kind. Zelf stond ze niet helemaal achter die keuze en heeft mij toen in een vertrouwelijk gesprek tussen ons tweeen eerlijk om mijn mening gevraagd. Toen heb ik gezegd dat ik geen abortus zou doen als ik zelf niet 100% achter kon staan. En, of ze het kind nu zou houden of niet, er goed aan zou doen om de relatie eens onder de loep te nemen. (Omdat zij naar mijn idee wel heel veel moest inleveren, terwijl hij niet eens een therapeut wilde zoeken voor zijn problemen.)
zaterdag 24 mei 2008 om 13:32
quote:Tia Dalma schreef op 24 mei 2008 @ 13:00:
@ Boompje:
Als de patiënt zich dan weer buitenshuis waagt, denk ik dat het ook gepast is om in het kader van re-integratie en resocialisatie bewuste patiënt erop attent te maken dat de geldende normen in het sociale verkeer zoveel mogelijk gevolgd dienen te worden om een succesvolle terugkeer in de maatschappij te bewerkstelligen.
Aangezien de vriendin van patiënt zich in deze als zijn sociotherapeut lijkt op te werpen, denk ik ook dat het haar taak is om hem te wijzen op zijn gedrag. Mocht zij niet in staat zijn om zijn gedrag te observeren en te sturen, doordat ze net plassen is bijvoorbeeld, vind ik dat TO het volste recht heeft hem zelf lik op stuk te geven .
Ik denk dat ik het allereerst met die vriendin over zou hebben. Misschien is ze niet zo objectief dat ze het nare gedrag van haar vriend ziet. Of dat ze het gewoon accepteert omdat het voor haar heel normaal is. Je kan samen de situatie bekijken wat er verder nog mogelijk is, wat zij kan betekenen, of bespreken. Of toch de dingen gaan scheiden. Als ze het niet weet of ziet is het ook moeilijk. Misschien kan zij met hem praten. Of met zijn 3e.
Ik heb het zelf aan de hand gehad, tot nu eigenlijk. Mijn vriendin steunt haar ex en zijn vrouw nog steeds. Prima. We zijn door omstandigheden met zijn 3e een weekend weg geweest wat een drama is geworden door zijn nare gedrag naar mij. Mijn vriendin durft het contact niet met hem te verbreken dus ik heb na een gesprek van haar afgesproken dat we nooit meer een afspraak hebben met hem erbij. Levert uiteraard wat problemen op want ik ben diegene die dus moet zeggen bij feestjes end. waar iedereen is uitgenodigd dat ik niet kom. Gelukkig heeft mijn vriendin en ik een sterke en jarenlange band maar elk uitje samen probeert hij te verknallen door aan een stuk te bellen en te zieken. (hopelijk morgen niet).
Verder hoor ik morgen wat er van de week was, hij heeft van de week bepaald dat ik haar niet mocht spreken toen ik belde.
Het gaat zo ver, hij heeft haar ook een mes op haar keel gezet in het algemeen dat ze met niemand eigenlijk contact mag hebben. Hij komt uit een cultuur dat hij haar als zijn 2e vrouw beschouwd.
Ik hoop snel te mogen meemaken dat ze van hem af komt. Het is niet eens haar partner.
@ Boompje:
Als de patiënt zich dan weer buitenshuis waagt, denk ik dat het ook gepast is om in het kader van re-integratie en resocialisatie bewuste patiënt erop attent te maken dat de geldende normen in het sociale verkeer zoveel mogelijk gevolgd dienen te worden om een succesvolle terugkeer in de maatschappij te bewerkstelligen.
Aangezien de vriendin van patiënt zich in deze als zijn sociotherapeut lijkt op te werpen, denk ik ook dat het haar taak is om hem te wijzen op zijn gedrag. Mocht zij niet in staat zijn om zijn gedrag te observeren en te sturen, doordat ze net plassen is bijvoorbeeld, vind ik dat TO het volste recht heeft hem zelf lik op stuk te geven .
Ik denk dat ik het allereerst met die vriendin over zou hebben. Misschien is ze niet zo objectief dat ze het nare gedrag van haar vriend ziet. Of dat ze het gewoon accepteert omdat het voor haar heel normaal is. Je kan samen de situatie bekijken wat er verder nog mogelijk is, wat zij kan betekenen, of bespreken. Of toch de dingen gaan scheiden. Als ze het niet weet of ziet is het ook moeilijk. Misschien kan zij met hem praten. Of met zijn 3e.
Ik heb het zelf aan de hand gehad, tot nu eigenlijk. Mijn vriendin steunt haar ex en zijn vrouw nog steeds. Prima. We zijn door omstandigheden met zijn 3e een weekend weg geweest wat een drama is geworden door zijn nare gedrag naar mij. Mijn vriendin durft het contact niet met hem te verbreken dus ik heb na een gesprek van haar afgesproken dat we nooit meer een afspraak hebben met hem erbij. Levert uiteraard wat problemen op want ik ben diegene die dus moet zeggen bij feestjes end. waar iedereen is uitgenodigd dat ik niet kom. Gelukkig heeft mijn vriendin en ik een sterke en jarenlange band maar elk uitje samen probeert hij te verknallen door aan een stuk te bellen en te zieken. (hopelijk morgen niet).
Verder hoor ik morgen wat er van de week was, hij heeft van de week bepaald dat ik haar niet mocht spreken toen ik belde.
Het gaat zo ver, hij heeft haar ook een mes op haar keel gezet in het algemeen dat ze met niemand eigenlijk contact mag hebben. Hij komt uit een cultuur dat hij haar als zijn 2e vrouw beschouwd.
Ik hoop snel te mogen meemaken dat ze van hem af komt. Het is niet eens haar partner.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 24 mei 2008 om 13:46
Tjee Mylene, lijkt me ook erg lastig om op afstand te moeten zien. Waarom laat zij dat allemaal gebeuren?
Iduna, er speelt dus meer (abortus), maar ik blijf erbij dat hij niet bij jullie afspraken thuishoort en wanneer hij grof en onbeschoft is tegen jou, ik het raar vind dat zij dan met hem over een ander onderwerp overgaat. Als mijn man mijn vriendin afblaft, dan zou ik daar niet zomaar overheen stappen.
Ik snap de oplossing van ananas, maar ik vind het een beetje water bij de wijn doen, 1 keer per week zal ook vervelend zijn voor Iduna. Het gaat m.i. meer om het principe dat hij zich niet kan gedragen en de vriendin dit hoort te bespreken.
Iduna, er speelt dus meer (abortus), maar ik blijf erbij dat hij niet bij jullie afspraken thuishoort en wanneer hij grof en onbeschoft is tegen jou, ik het raar vind dat zij dan met hem over een ander onderwerp overgaat. Als mijn man mijn vriendin afblaft, dan zou ik daar niet zomaar overheen stappen.
Ik snap de oplossing van ananas, maar ik vind het een beetje water bij de wijn doen, 1 keer per week zal ook vervelend zijn voor Iduna. Het gaat m.i. meer om het principe dat hij zich niet kan gedragen en de vriendin dit hoort te bespreken.
zaterdag 24 mei 2008 om 13:57
quote:nogeensdan schreef op 24 mei 2008 @ 13:46:
Tjee Mylene, lijkt me ook erg lastig om op afstand te moeten zien. Waarom laat zij dat allemaal gebeuren?
Liefste vrouw van de wereld. Als je haar kent, ze heeft een super functie bij een van de bekendste bedrijven in NL. Maar ziet gewoon het goede in een mens, ook als het er in mijn ogen niet is. Hij was met haar, terwijl ze niet wist dat hij getrouwd was en nog 5 vriendinnen had. Nu is het alleen nog maar vriendschap maar hij wilt haar niet laten gaan. Hij bedreigd haar. Ben al een jaar bezig om haar te steunen dat ze van hem af komt.
Maar om weer even ontopic te komen voor TO, ga hier niet in mee. Maar realiseer je wel dat je vriendin ook voor haar vriend kan kiezen en het niet opneemt voor jou. Ik heb die mazzel wel dat ze mij geloofd en niet haar ex. Kijk wat er verder nog mogelijk is om samen eruit te komen. Als hij geen hulp wilt lijkt het mij ook heel moeilijk.
Sporten, medicijnen en gesprekken zijn in de meeste gevallen toch de kans om eruit te komen. En de wil om geholpen te worden moet er zijn.
Vraag haar wat zij voor ogen heeft, voor nu, de toekomst met het sporten. Dan weet je of dit tijdelijk is of dat hij voortaan altijd erbij is.
Dan kan je een beslissing maken hoe je verder wilt met deze situatie.
Tjee Mylene, lijkt me ook erg lastig om op afstand te moeten zien. Waarom laat zij dat allemaal gebeuren?
Liefste vrouw van de wereld. Als je haar kent, ze heeft een super functie bij een van de bekendste bedrijven in NL. Maar ziet gewoon het goede in een mens, ook als het er in mijn ogen niet is. Hij was met haar, terwijl ze niet wist dat hij getrouwd was en nog 5 vriendinnen had. Nu is het alleen nog maar vriendschap maar hij wilt haar niet laten gaan. Hij bedreigd haar. Ben al een jaar bezig om haar te steunen dat ze van hem af komt.
Maar om weer even ontopic te komen voor TO, ga hier niet in mee. Maar realiseer je wel dat je vriendin ook voor haar vriend kan kiezen en het niet opneemt voor jou. Ik heb die mazzel wel dat ze mij geloofd en niet haar ex. Kijk wat er verder nog mogelijk is om samen eruit te komen. Als hij geen hulp wilt lijkt het mij ook heel moeilijk.
Sporten, medicijnen en gesprekken zijn in de meeste gevallen toch de kans om eruit te komen. En de wil om geholpen te worden moet er zijn.
Vraag haar wat zij voor ogen heeft, voor nu, de toekomst met het sporten. Dan weet je of dit tijdelijk is of dat hij voortaan altijd erbij is.
Dan kan je een beslissing maken hoe je verder wilt met deze situatie.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 24 mei 2008 om 15:10
Eigenlijk vind ik dat jij hem moet aanspreken op zijn negatieve gedrag. Hij is aanwezig, hij is er verantwoordelijk voor en hij kan direct zelf antwoorden. Het is de simpelste oplossing en er kan direct een gesprek volgen. Het is jouw irritatie over de vriend.
Anders krijg je weer dat vriendin haar vriend gaat lopen verdedigen, er miscommunicatie komt omdat zij weer dingen anders overbrengt aan haar vriend etc.
Verder zou je tegen je vriendin kunnen zeggen, dat je liever met haar alleen sport. Dat je het vrouwen onder elkaar gebeuren mist.
Anders krijg je weer dat vriendin haar vriend gaat lopen verdedigen, er miscommunicatie komt omdat zij weer dingen anders overbrengt aan haar vriend etc.
Verder zou je tegen je vriendin kunnen zeggen, dat je liever met haar alleen sport. Dat je het vrouwen onder elkaar gebeuren mist.
zaterdag 24 mei 2008 om 16:52
Kan het niet zo zijn dat jij je sportmaatje iets serieuzer neemt dan zij jou? Jullie hebben elkaar leren kennen in de sportschool en dat is erg vriendschappelijk en gezellig geworden.
Heel eerlijk denk ik dat als zij haar vriend mee wil nemen dat haar goed recht is en dat helemaal niet hoeft te overleggen. Dat is haar zaak. En dat jij problemen met hem hebt, is wellicht omdat je er te druk over maakt. Het klikt niet, das gewoon jammer. En als iemand, wie dan ook, onbeschoft is, dan kan je er wat van zeggen.
Het is haar vriend, haar keus. Ze schrijft jou niet af, ze blijft met jou gaan. Dat is dus heel positief. Ze is betrokken bij haar vriend en wil hem helpen, zoals het hoort eigenlijk. Elkaars steun zijn in een relatie. En dat het niet naar jou zin is omdat hij het niet eens leuk lijkt te vinden of wat voor een onzin dan ook. Dat is mijns inziens toch echt jouw probleem.
Heel eerlijk denk ik dat als zij haar vriend mee wil nemen dat haar goed recht is en dat helemaal niet hoeft te overleggen. Dat is haar zaak. En dat jij problemen met hem hebt, is wellicht omdat je er te druk over maakt. Het klikt niet, das gewoon jammer. En als iemand, wie dan ook, onbeschoft is, dan kan je er wat van zeggen.
Het is haar vriend, haar keus. Ze schrijft jou niet af, ze blijft met jou gaan. Dat is dus heel positief. Ze is betrokken bij haar vriend en wil hem helpen, zoals het hoort eigenlijk. Elkaars steun zijn in een relatie. En dat het niet naar jou zin is omdat hij het niet eens leuk lijkt te vinden of wat voor een onzin dan ook. Dat is mijns inziens toch echt jouw probleem.
zaterdag 24 mei 2008 om 18:04
Wat Kaboutertje zegt kwam inderdaad ook in mij op. Dat is natuurlijk mogelijk. Een scenario is een weinig assertieve 'sportvriendin' die thuis zei 'schat wil je alsjeblieft meegaan? ik heb last van iemand die graag vriendjes met me wil zijn', verklaart ook zijn houding. Dat staat er super lullig maar zo bedoel ik het niet. Het is gewoon een mogelijkheid? Als dat zo is vind ik het overigens heel zwak van die 'vriendin' en had zij zelf gewoon wat assertiever moeten reageren op jou, áls het uberhaupt zo zit he? Want dat weet ik natuurlijk niet.
Ik vind het gedrag van de vriend namelijk ook heel onbeschoft. Natuurlijk kan er een reden voor zijn, voor de meeste dingen die misgaan zijn wel redenen, maar het is zowel in zijn voordeel als in dat van jezelf om in zo'n geval voor jezelf op te komen en duidelijk aan te geven dat je gewoon normaal behandeld wil worden, of hij je nu mag of niet (een bepaalde mate van beleefdheid mag je gewoon vragen vind ik).
Depressie is heel vervelend. Maar ik ben zelf zielig geweest en vond het proces terug vooral moeilijk omdat mijn wereld ineens heel veel harder werd en 'ziek blijven' dus min of meer loonde. Ik denk dat ieder mens eerlijke feedback nodig heeft om goed te kunnen functioneren in de maatschappij en dat je zijn terugkeer bijna onmogelijk maakt als je verkeerd gedrag min of meer beloond. Daarbij worden ook depressieve mensen doorgaans liever als volwaardig gezien. Ik was er destijds erg boos over dat mensen mij niet serieus namen en ik er 'niets aan kon doen' en denk dat het mijn groei absoluut had versneld als mensen gewoon eerlijk waren geweest want ik had geen idee wie ik was en hoe ik over kwam op de wereld en voelde me totaal 'sociaal verdwaald' daardoor. Dat wat zijn zieligheid betreft.
Als het echt een goede vriendin is, vind ik het inderdaad wel zo netjes dat je een samen-ding als er iemand bij komt overlegt. En persoonlijk zou ik mijn vriend er (depressie of niet) ook op aanspreken als hij mensen onnodig bot zou behandelen.
Ik vind het gedrag van de vriend namelijk ook heel onbeschoft. Natuurlijk kan er een reden voor zijn, voor de meeste dingen die misgaan zijn wel redenen, maar het is zowel in zijn voordeel als in dat van jezelf om in zo'n geval voor jezelf op te komen en duidelijk aan te geven dat je gewoon normaal behandeld wil worden, of hij je nu mag of niet (een bepaalde mate van beleefdheid mag je gewoon vragen vind ik).
Depressie is heel vervelend. Maar ik ben zelf zielig geweest en vond het proces terug vooral moeilijk omdat mijn wereld ineens heel veel harder werd en 'ziek blijven' dus min of meer loonde. Ik denk dat ieder mens eerlijke feedback nodig heeft om goed te kunnen functioneren in de maatschappij en dat je zijn terugkeer bijna onmogelijk maakt als je verkeerd gedrag min of meer beloond. Daarbij worden ook depressieve mensen doorgaans liever als volwaardig gezien. Ik was er destijds erg boos over dat mensen mij niet serieus namen en ik er 'niets aan kon doen' en denk dat het mijn groei absoluut had versneld als mensen gewoon eerlijk waren geweest want ik had geen idee wie ik was en hoe ik over kwam op de wereld en voelde me totaal 'sociaal verdwaald' daardoor. Dat wat zijn zieligheid betreft.
Als het echt een goede vriendin is, vind ik het inderdaad wel zo netjes dat je een samen-ding als er iemand bij komt overlegt. En persoonlijk zou ik mijn vriend er (depressie of niet) ook op aanspreken als hij mensen onnodig bot zou behandelen.
zaterdag 24 mei 2008 om 19:00
Bespreken met je vriendin lijkt me toch de beste weg. Hij is depressief en dat maakt het lastig om direct met hem te communiceren, hij kan hier immers nu niet op een adequate manier op reageren. Natuurlijk gedraagt hij zich onbeschoft en natuurlijk mag je daar wat van zeggen, maar begrijp goed dat je dat dan puur voor jezelf doet, omdat hij met dit soort kritiek nu niet goed om kan gaan.
Bovendien zie ik dit eerder als een probleem tussen jou en je vriendin. Het sporten was iets van jullie samen en doordat zij gevraagd heeft of hij meekomt, is het dat nu niet meer en dat mis je. Je kunt het aankaarten, in die zin dat je zegt dat je hebt gemerkt dat de sfeer tijdens het sporten veranderd is en dat je dat jammer vind, omdat je merkt dat je daardoor zelf minder gemotiveerd bent om te gaan. Niet verwijtend, maar puur om samen te kijken hoe dat komt (ookal heb je daar zelf al ideeen over) en hoe je dat kunt veranderen. De beste weg lijkt mij namelijk toch dat zij zelf gaat inzien hoe het nu gaat en wat voor gevolgen het heeft. Door meteen al je vuurwerk op tafel te gooien, kun je een averechts effect bereiken (nl. dat zij het jou kwalijk neemt en misschien niet meer met je wil sporten oid).
Overigens lijkt het me het handigst om dit buiten de sportzaal te doen, dwz dat je haar belt of apart met haar afspreekt. In ieder geval niet in zijn aanwezigheid.
Bovendien zie ik dit eerder als een probleem tussen jou en je vriendin. Het sporten was iets van jullie samen en doordat zij gevraagd heeft of hij meekomt, is het dat nu niet meer en dat mis je. Je kunt het aankaarten, in die zin dat je zegt dat je hebt gemerkt dat de sfeer tijdens het sporten veranderd is en dat je dat jammer vind, omdat je merkt dat je daardoor zelf minder gemotiveerd bent om te gaan. Niet verwijtend, maar puur om samen te kijken hoe dat komt (ookal heb je daar zelf al ideeen over) en hoe je dat kunt veranderen. De beste weg lijkt mij namelijk toch dat zij zelf gaat inzien hoe het nu gaat en wat voor gevolgen het heeft. Door meteen al je vuurwerk op tafel te gooien, kun je een averechts effect bereiken (nl. dat zij het jou kwalijk neemt en misschien niet meer met je wil sporten oid).
Overigens lijkt het me het handigst om dit buiten de sportzaal te doen, dwz dat je haar belt of apart met haar afspreekt. In ieder geval niet in zijn aanwezigheid.
zaterdag 24 mei 2008 om 21:40
@Kaboutertje en Noblesse: au, dat kwam hard aan! Maar ja, het kan natuurlijk dat zij eigenlijk niet zo'n behoefte aan de vriendschap heeft. Ik heb een andere vriendin in wie ik eigenlijk veel meer energie steek dan zij in mij. Als het zo is zou ik dat wel supergrof van sportvriendin vinden, want als we in de kleedkamer zijn komt ze wel met allerlei problemen bij mij.
We spreken gelukkig wel af buiten sport, alleen de laatste tijd niet zoveel omdat zij veel tentamens had. Maar we zouden dat nog wel wat plannen, dus dat ga ik maar eens doen. En dan vragen hoe het nu met haar vriend gaat nu hij regelmatig sport. Of het beter met hem gaat daardoor. (Heb zelf het idee alsof het niks uitmaakt, maar misschien is hij thuis wel vrolijker geworden.) En dan wil ik wel eerlijk zeggen dat ik het soms wel lastig vind, omdat ik haar nu moet "delen" bij het sporten en het moeilijk vindt met hem om te gaan. Dat zal ze wel begrijpen denk ik, want zij is 24/7 bij hem. Ik verwacht niet van haar dat ze haar vriend maar thuis houdt of zoiets, ik wil gewoon mijn ei kwijt. Ze was er immers zelfs bij toen hij een keer bot tegen me deed, dus ze weet dat het niet helemaal lekker gaat. Misschien vraag ik haar ook wel of hij zich misschien ergens aan stoort of het gewoon door zijn depressiviteit komt.
Het liefst zou ik even niet meer samen met hen sporten en met haar alleen buiten sport afspreken. Weet nog niet hoe ik dat ga doen, maar daar voel ik me het beste bij. Als ik een lange, zware dag heb gehad kan ik gewoon niet tegen iemand die zoveel negativiteit uitstraalt en mijn interesse niet eens waardeert. (Ik heb een vader gehad die jaren zwaar despressief was, dus mijn portie labiele mensen heb ik wel even gehad.)
We spreken gelukkig wel af buiten sport, alleen de laatste tijd niet zoveel omdat zij veel tentamens had. Maar we zouden dat nog wel wat plannen, dus dat ga ik maar eens doen. En dan vragen hoe het nu met haar vriend gaat nu hij regelmatig sport. Of het beter met hem gaat daardoor. (Heb zelf het idee alsof het niks uitmaakt, maar misschien is hij thuis wel vrolijker geworden.) En dan wil ik wel eerlijk zeggen dat ik het soms wel lastig vind, omdat ik haar nu moet "delen" bij het sporten en het moeilijk vindt met hem om te gaan. Dat zal ze wel begrijpen denk ik, want zij is 24/7 bij hem. Ik verwacht niet van haar dat ze haar vriend maar thuis houdt of zoiets, ik wil gewoon mijn ei kwijt. Ze was er immers zelfs bij toen hij een keer bot tegen me deed, dus ze weet dat het niet helemaal lekker gaat. Misschien vraag ik haar ook wel of hij zich misschien ergens aan stoort of het gewoon door zijn depressiviteit komt.
Het liefst zou ik even niet meer samen met hen sporten en met haar alleen buiten sport afspreken. Weet nog niet hoe ik dat ga doen, maar daar voel ik me het beste bij. Als ik een lange, zware dag heb gehad kan ik gewoon niet tegen iemand die zoveel negativiteit uitstraalt en mijn interesse niet eens waardeert. (Ik heb een vader gehad die jaren zwaar despressief was, dus mijn portie labiele mensen heb ik wel even gehad.)
zaterdag 24 mei 2008 om 21:44
Als mijn vriendin er zoveel problemen mee zou hebben als ik mijn man uit een depressie zou proberen te halen, dan was het vrij snel over met de vriendschap.
Hoe vervelend ook, het gaat wél om haar relatie en het gaat nu ff niet om jou.
Hoe vervelend ook, het gaat wél om haar relatie en het gaat nu ff niet om jou.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 24 mei 2008 om 22:02
Dat vind ik ook niet helemaal terecht. Dat het even om iemand een beetje extra gaat, omdat die depressief is, wil niet zeggen dat de anderen daar zich dan maar voor moeten wegcijferen. Ik vond het juist heel erg vervelend als andere mensen zich in mijn mindere periode voor mij gingen wegcijferen (want dat voel je dus echt wel hoor). Ten alle tijde denk ik dat iemand er vooral wat aan heeft als compleet mens benaderd te worden in plaats van als hetgeen waar hij last van heeft (depressie). Dat je een depressie hebt wil niet zeggen dat je een depressie bént. (Het heeft natuurlijk wel veel invloed op iemands gedrag en daardoor valt het moeilijk volledig los van elkaar te zien).
Als zij je wel haar problemen e.d. verteld dan zou het inderdaad nogal dubbel van haar zijn. Dan neemt zij dus ook zelf initiatieven om het contact te verdiepen. Het is begrijpelijk dat iemand haar depressieve vriend extra aandacht wil geven. Maar het is niet oke dat je anderen laat afsnauwen door hem omdat hij zielig is. Ik zou dan op zijn minst wat liefs tegen die vriendin gezegd hebben als ik mijn vriend om wat voor reden dan ook zou willen ontzien.
Als zij je wel haar problemen e.d. verteld dan zou het inderdaad nogal dubbel van haar zijn. Dan neemt zij dus ook zelf initiatieven om het contact te verdiepen. Het is begrijpelijk dat iemand haar depressieve vriend extra aandacht wil geven. Maar het is niet oke dat je anderen laat afsnauwen door hem omdat hij zielig is. Ik zou dan op zijn minst wat liefs tegen die vriendin gezegd hebben als ik mijn vriend om wat voor reden dan ook zou willen ontzien.
