Relaties
alle pijlers
Erger me aan vriend van vriendin
zaterdag 24 mei 2008 om 11:50
Ik heb ongeveer drie jaar een sportmaatje, die inmiddels ook een goede vriendin is geworden. We sportten niet alleen met elkaar om elkaar te motiveren, onze gezamenlijke lessen thai bo en yoga waren ook momenten geworden waarin we lekker als vrouwen onder elkaar bijeen kwamen en na het douchen lekker de sauna in doken en bijkletsen over ons leven. Door werk en studie waren we echt afhankelijk van die twee lessen in de week. Sinds een paar weken gaat haar vriend opeens altijd mee en dat vind ik eigenlijk helemaal niet leuk.
Het is niet alleen dat ik het jammer vindt dat onze "vrouwen onder elkaar momenten" nu weg zijn (hij gaat zelfs mee naar yoga ). Ik erger me ook gewoon aan die vriend als persoon. Ik heb namelijk niet het idee dat hij meegaat omdat hij die lessen leuk vindt, want hij klaagt altijd over de lessen, over de instructrice, over de andere deelnemers (voornamelijk jonge vrouwen zoals wij) en life in general. Hij zegt nooit: "He dat was lekker!" of zoiets. En als zij een keer niet kan, is hij in geen velden of wegen te bekennen. Hij lacht zelden en lijkt helemaal niet van de lessen te genieten. Volgens mijn sportvriendin is hij depressief en dat straalt hij dus ook nogal uit.
Daarnaast erger ik me eraan dat hij nogal competitatief is. Elke oefening doet hij heel overdreven harder, beter en sneller als de rest. Zelfs bij een sport als yoga doet hij altijd de moeilijkste varianten, terwijl hij ook nog maar een beginneling in de yoga is. Ik heb helemaal geen zin in zo'n sfeer, ik kom gewoon voor mijn ontspanning. Yoga gaat helemaal niet om de competitie.
Tenslotte doet hij hij afstandelijk en soms zelfs ronduit bot tegen me. Ondanks dat ik me nogal aan hem erger probeer ik altijd wel vriendelijk te zijn en interesse in hem te tonen. Hij is immers de partner van mijn vriendin. Maar ik ben altijd diegene die een praatje moet opstarten, hij legt nooit contact met mij. Hij groet me niet eens uit zichzelf! Als ik uit de kleedkamer kom met mijn sportmaatje, loopt hij gewoon zonder wat te zeggen linea recta naar de sportzaal. Laat staan dat hij eens een keer aan mij vraagt: "Hoe gaat het met je studie/ werk?" of "Hoe was je weekend?". Daardoor krijg ik dus ook heel weinig hoogte van hem, zo weet ik alleen dat hij met zijn bachelorscriptie bezig is. Toen ik hem een keer vroeg naar die scriptie, snauwde hij: "Kut onderwerp! Je snapt toch wel dat ik op vrijdagavond geen zin heb om daarover te praten?!?!!"
Ik weet niet zo goed wat ik met deze situatie aan moet. Ik kan hem niet verbieden mee te komen met onze uurtjes, het is nu eenmaal haar vriend, dus ik zal er mee moeten leren omgaan. Maar ik kan niet aan hem ontkomen, want ik kan tegenwoordig alleen nog maar op de uren sporten dat sportmaatje en ik sporten. Ik probeer zijn gedrag wel te negeren, maar desalniettemin heb ik door zijn negatieve aanwezigheid helemaal geen zin meer in sporten. Het lijkt alsof hij iets tegen me heeft, maar ik zou niet weten wat. Hij geeft me ook weinig kans dat na te vragen. Van mijn sportmaatje krijg ik geen signalen dat hij iets tegen mij heeft. Volgens haar is hij gewoon depressief en zit hij met zichzelf in de knoop. Door hem veel te laten sporten, heeft ze me uitgelegd, hoopt ze dat hij weer wat lekkerder in zijn vel komt te zitten en meer discipline opbouwt voor zijn studie.
Nu snap ik wel dat ze haar vriend uit zijn problemen probeert te sleuren en vind dat ook heel nobel van haar, maar volgens mij werkt het helemaal niet. Hij lijkt immers nu niet bepaald vrolijker te worden en gaat alleen als zij ook gaat. Ik krijg steeds meer de indruk dat hij eigenlijk helemaal niet geholpen wil worden (hij wil namelijk ook niet in therapie, terwijl hij volgens haar twee maanden geleden nog voor een bus wilde springen). En dan nog de grootste vraag: moet ik daarom maar zijn negatieve gedrag accepteren? Wat vinden jullie?
Het is niet alleen dat ik het jammer vindt dat onze "vrouwen onder elkaar momenten" nu weg zijn (hij gaat zelfs mee naar yoga ). Ik erger me ook gewoon aan die vriend als persoon. Ik heb namelijk niet het idee dat hij meegaat omdat hij die lessen leuk vindt, want hij klaagt altijd over de lessen, over de instructrice, over de andere deelnemers (voornamelijk jonge vrouwen zoals wij) en life in general. Hij zegt nooit: "He dat was lekker!" of zoiets. En als zij een keer niet kan, is hij in geen velden of wegen te bekennen. Hij lacht zelden en lijkt helemaal niet van de lessen te genieten. Volgens mijn sportvriendin is hij depressief en dat straalt hij dus ook nogal uit.
Daarnaast erger ik me eraan dat hij nogal competitatief is. Elke oefening doet hij heel overdreven harder, beter en sneller als de rest. Zelfs bij een sport als yoga doet hij altijd de moeilijkste varianten, terwijl hij ook nog maar een beginneling in de yoga is. Ik heb helemaal geen zin in zo'n sfeer, ik kom gewoon voor mijn ontspanning. Yoga gaat helemaal niet om de competitie.
Tenslotte doet hij hij afstandelijk en soms zelfs ronduit bot tegen me. Ondanks dat ik me nogal aan hem erger probeer ik altijd wel vriendelijk te zijn en interesse in hem te tonen. Hij is immers de partner van mijn vriendin. Maar ik ben altijd diegene die een praatje moet opstarten, hij legt nooit contact met mij. Hij groet me niet eens uit zichzelf! Als ik uit de kleedkamer kom met mijn sportmaatje, loopt hij gewoon zonder wat te zeggen linea recta naar de sportzaal. Laat staan dat hij eens een keer aan mij vraagt: "Hoe gaat het met je studie/ werk?" of "Hoe was je weekend?". Daardoor krijg ik dus ook heel weinig hoogte van hem, zo weet ik alleen dat hij met zijn bachelorscriptie bezig is. Toen ik hem een keer vroeg naar die scriptie, snauwde hij: "Kut onderwerp! Je snapt toch wel dat ik op vrijdagavond geen zin heb om daarover te praten?!?!!"
Ik weet niet zo goed wat ik met deze situatie aan moet. Ik kan hem niet verbieden mee te komen met onze uurtjes, het is nu eenmaal haar vriend, dus ik zal er mee moeten leren omgaan. Maar ik kan niet aan hem ontkomen, want ik kan tegenwoordig alleen nog maar op de uren sporten dat sportmaatje en ik sporten. Ik probeer zijn gedrag wel te negeren, maar desalniettemin heb ik door zijn negatieve aanwezigheid helemaal geen zin meer in sporten. Het lijkt alsof hij iets tegen me heeft, maar ik zou niet weten wat. Hij geeft me ook weinig kans dat na te vragen. Van mijn sportmaatje krijg ik geen signalen dat hij iets tegen mij heeft. Volgens haar is hij gewoon depressief en zit hij met zichzelf in de knoop. Door hem veel te laten sporten, heeft ze me uitgelegd, hoopt ze dat hij weer wat lekkerder in zijn vel komt te zitten en meer discipline opbouwt voor zijn studie.
Nu snap ik wel dat ze haar vriend uit zijn problemen probeert te sleuren en vind dat ook heel nobel van haar, maar volgens mij werkt het helemaal niet. Hij lijkt immers nu niet bepaald vrolijker te worden en gaat alleen als zij ook gaat. Ik krijg steeds meer de indruk dat hij eigenlijk helemaal niet geholpen wil worden (hij wil namelijk ook niet in therapie, terwijl hij volgens haar twee maanden geleden nog voor een bus wilde springen). En dan nog de grootste vraag: moet ik daarom maar zijn negatieve gedrag accepteren? Wat vinden jullie?
dinsdag 27 mei 2008 om 20:21
quote:queenfan25 schreef op 26 mei 2008 @ 12:00:
Ik heb een vraagje het heeft niets met de berichten van de topic operator te maken maar wel met het onderwerp: ik erger aan de vriend van mijn vriendin.
Mijn vriendin van 26 heeft al een jaar of 2 met een man (is 10 jaar ouder dan haar).
Ik dacht mooi eindelijk een rustige volwassen man, dat is erg goed voor haar.....
De eerste keer toen ik hem zag nam ik deze woorden al terug in mijn gedachten.
We hebben hier te maken met een man die danst op straat, zing op straat, ons filmt(met camera) op plaatsten waar het raar is bv in trein of cafe.
Ook is hij er sexsisties(srry voor taalfout) dit uit hij door ongepaste opmerkingen op straat , ongewenste aanrakingen bij mij en andere vriendin,veel praten over sex zowel grappen als ervaringen, en hij heeft meerdere keren al zijn geslachtsdeel laten zien in het openbaar.
en is bij mij op een vakantie bijna de zonnebankkamer ingestapt toen ik naakt onder de zonnebank lag.
(mijn vriend heeft hem toen tegengehouden door te zeggen dat hij dan in het gips komt)
Praten moet bij hem hard en veel, over onzinnigen dingen vaak hetzelfde onderwerp zoals autosonderdelen, ik krijg er hoofdpijn van en hardkloppingen(hij herrinerd mij aan een oude buurman die ons nachten lang kon wakker houden met geroep-gekwek).
Als ik en mijn vriendin gaan winkelen belt hij constant en soms een uur achter elkaar, ik zie vaak dat ze dan ongelukkig is als ze weer op hangt.
Ze hebben ook veel ruzie en doen dit gewoon waar anderen bij zijn.
nu wil ik er over praten met haar, maar het moeilijke is dat zij al 3 vriendinnen door hem is kwijt geraakt.
Ook een andere vriendin heeft hinder van hem ondervonden met omgewenste aanrakingen aan bil en borsten
, deze durft ook niets te zeggen uit angst haar(onze vriendin) kwijt te raken of te kwetsen.
Wat vinden jullie?
wat ik vind:
Waarom blijft je vriendin eigenlijk bij zo'nman?
Ik heb een vraagje het heeft niets met de berichten van de topic operator te maken maar wel met het onderwerp: ik erger aan de vriend van mijn vriendin.
Mijn vriendin van 26 heeft al een jaar of 2 met een man (is 10 jaar ouder dan haar).
Ik dacht mooi eindelijk een rustige volwassen man, dat is erg goed voor haar.....
De eerste keer toen ik hem zag nam ik deze woorden al terug in mijn gedachten.
We hebben hier te maken met een man die danst op straat, zing op straat, ons filmt(met camera) op plaatsten waar het raar is bv in trein of cafe.
Ook is hij er sexsisties(srry voor taalfout) dit uit hij door ongepaste opmerkingen op straat , ongewenste aanrakingen bij mij en andere vriendin,veel praten over sex zowel grappen als ervaringen, en hij heeft meerdere keren al zijn geslachtsdeel laten zien in het openbaar.
en is bij mij op een vakantie bijna de zonnebankkamer ingestapt toen ik naakt onder de zonnebank lag.
(mijn vriend heeft hem toen tegengehouden door te zeggen dat hij dan in het gips komt)
Praten moet bij hem hard en veel, over onzinnigen dingen vaak hetzelfde onderwerp zoals autosonderdelen, ik krijg er hoofdpijn van en hardkloppingen(hij herrinerd mij aan een oude buurman die ons nachten lang kon wakker houden met geroep-gekwek).
Als ik en mijn vriendin gaan winkelen belt hij constant en soms een uur achter elkaar, ik zie vaak dat ze dan ongelukkig is als ze weer op hangt.
Ze hebben ook veel ruzie en doen dit gewoon waar anderen bij zijn.
nu wil ik er over praten met haar, maar het moeilijke is dat zij al 3 vriendinnen door hem is kwijt geraakt.
Ook een andere vriendin heeft hinder van hem ondervonden met omgewenste aanrakingen aan bil en borsten
, deze durft ook niets te zeggen uit angst haar(onze vriendin) kwijt te raken of te kwetsen.
Wat vinden jullie?
wat ik vind:
Waarom blijft je vriendin eigenlijk bij zo'nman?
dinsdag 27 mei 2008 om 20:29
NO, wat ik zie (en wat mijn posts misschien voor een aantal mensen helemaal niet zo leuk / aardig / vriendelijk maakt) is dat veel mensen juist helemaal niet naar hun eigen aandeel kijken.
Om maar ff bij de TO te blijven; haar eigen aandeel ligt bij haarzelf, bij hoe zíj omgaat met een ander. Niet bij wat de ander fout doet. Daar kun je namelijk geen fuck mee. Je kunt er niks aan veranderen.
Ik krijg namelijk nog steeds niet de indruk dat de TO haar aandeel in de oplossing ziet(namelijk een andere reactie kiezen) Ze ziet haar aandeel als zijn gedrag bespreekbaar maken en (waarschijnlijk) hopen dat dat iets oplost. Ik durf er wel wat om te verwedden dat dat juist niks oplost.
En haar vraag is ook niet; hoe ga ik hiermee om? Alles ligt nog steeds bij de ander, ook als de TO op deze manier het gesprek ingaat.
Om maar ff bij de TO te blijven; haar eigen aandeel ligt bij haarzelf, bij hoe zíj omgaat met een ander. Niet bij wat de ander fout doet. Daar kun je namelijk geen fuck mee. Je kunt er niks aan veranderen.
Ik krijg namelijk nog steeds niet de indruk dat de TO haar aandeel in de oplossing ziet(namelijk een andere reactie kiezen) Ze ziet haar aandeel als zijn gedrag bespreekbaar maken en (waarschijnlijk) hopen dat dat iets oplost. Ik durf er wel wat om te verwedden dat dat juist niks oplost.
En haar vraag is ook niet; hoe ga ik hiermee om? Alles ligt nog steeds bij de ander, ook als de TO op deze manier het gesprek ingaat.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:23
quote:heejhallo schreef op 27 mei 2008 @ 20:21:
[...]
wat ik vind:
Waarom blijft je vriendin eigenlijk bij zo'nman?
Omdat zij van dit alles niets weet alleen van het geslacht laten zien maar zij vond dit wel grappig geloof ik.
Gisteren was ze hier bij mij op visite, en hadden we het over de 3 vriendinnen die haar niet wilde zien vanwege hem.
Ze snapt het nog steeds niet (ik denk dat hij ook tegen hun zulke dingen zei/deed)
Ik heb na zitten denken over deze situatie... mocht er nog iets voorvallen waardoor ik mij zelf niet prettig bij voelt door dat hij iets doet of laat zien.
Dan ga ik met haar praten ik noem dan de voorgevallen dingen.
Dit zal waarschijnelijk wel het einde zijn van onze vriendschap,dat risico zal ik dan maar moeten nemen.
Ik merk dat ik mij erg ongemakkelijk begin te voelen als hij in de buurt is en ook geirriteerd.
[...]
wat ik vind:
Waarom blijft je vriendin eigenlijk bij zo'nman?
Omdat zij van dit alles niets weet alleen van het geslacht laten zien maar zij vond dit wel grappig geloof ik.
Gisteren was ze hier bij mij op visite, en hadden we het over de 3 vriendinnen die haar niet wilde zien vanwege hem.
Ze snapt het nog steeds niet (ik denk dat hij ook tegen hun zulke dingen zei/deed)
Ik heb na zitten denken over deze situatie... mocht er nog iets voorvallen waardoor ik mij zelf niet prettig bij voelt door dat hij iets doet of laat zien.
Dan ga ik met haar praten ik noem dan de voorgevallen dingen.
Dit zal waarschijnelijk wel het einde zijn van onze vriendschap,dat risico zal ik dan maar moeten nemen.
Ik merk dat ik mij erg ongemakkelijk begin te voelen als hij in de buurt is en ook geirriteerd.
