gebroken familie

Ik heb geen contavt meer met mijn opa,oma ooms en tantes van mijn vaders kant.En ik vind het heerlijk.Mijn vader is overleden toen ik elf was en hun bemoeiden zich overal mee en toen ik 21/22 was was ik het zo zat.Dat ik eens een keer heb gezegd hoe ik erover dacht en dat ik hun niet meer wilde zien.2 jaar geleden kreeg nog een brief van mijn tante dat mijn oma op sterven lag en of ik niet wilde langsgaan ik heb netjes een brief terug geschreven dat ik daar geen behoefte aan had.Moet het dan in een keer goed zijn nee dank je.En dat mens leeft nog steeds.

Helaas weet ik er over mee te praten.

Het is geen beslissing die je zomaar neemt, daar gaan echt jaren overheen, want echt, het is een hele ingrijpende beslissing. Zo'n beslissing heeft namelijk nogal wat consequenties.

Als je in dezelfde plaats woont, kom je elkaar vast eens tegen, mensen vragen hoe het met pa is (jij kunt daar geen antwoord opgeven), bij ons waren er (klein)kinderen in het spel (hoe leg je uit dat opa niet dood is, maar dat je geen contact meer met hem wilt), wat doe je als je via via hoort dat hij sterft.De reden van de breuk met mijn schoonvader, en dus de vader van mijn man, was mishandeling van (schoon)moeder, alcohol en niets goed kunnen doen in zijn ogen.

Natuurlijk, je vrienden kan je kiezen en je familie moet je het mee doen.

Eén raad wil ik je geven, zorg dat je jezelf recht in de ogen kunt blijven kijken.

Ik wens je heel erg veel sterkte!



N.B. Voor de duidelijkheid: wij hebben dus het initiatief genomen om het contact te verbreken.

Adama, wat voor 'verkeerde' keuzes maak jij dan volgens je familie? Kan je daar wat meer over vertellen?

In het gezin waar ik uitkom, is een breuk ontstaan met m'n oudste broer.Op zijn initiatief. Oorzaak: enige tijd geleden is hij in het bedrijf van mijn andere broer gestapt, maar kwam gemaakte (financiele) afspraken niet na hetgeen nogal veel gevolgen had voor het bedrijf. Mijn vader, de meest zorgzame en bescheiden man die ik ken en die normaalgesproken nooit zijn mond opendoet, heeft mijn oudste broer gewezen op zijn zakelijke verantwoordelijkheden en dat hij met het niet nakomen daarvan m'n andere broer ernstig benadeelde. De toon was feller dan mijn vader wilde en het gesprek liep uiteraard niet heel soepel, maar er zijn ook weer geen buitensporig harde woorden gevallen.



Kort erna zocht mijn vader mijn broer weer op en hem liet weten dat hij zijn beide jongens wil helpen hier uit te komen, dat niemand ermee geholpen is om ruzie te maken en dat ze samen hun schouders eronder moeten zetten om een oplossing te vinden. Desondanks heeft mijn oudste broer gekozen voor de weg van rancune en slaat hij mijn ouders om de oren met de consequenties van zijn eigen gedrag. Heel kinderachtig. Hij en mijn schoonzus houden tegenwoordig hun kinderen bij mijn ouders weg en beiden doen geen enkele moeite om de situatie uit te praten.



Ik zit nog in dubio wat betreft het wel of niet aanhouden van het contact. Enerzijds zit ik ermee, heb toch dat "het is toch m'n broer" gevoel. Anderzijds heb ik al jaaaaaaren moeite met zijn egoistische en berekende natuur en die van mijn schoonzus. Mijns inziens was het niet de vraag of het bovenstaande ooit zou gebeuren, maar wanneer. Mijn ouders wilden er nooit aan, maar worden er nu pijnlijk mee geconfronteerd. Voor hen vind ik het heel erg. Ik ben nu erg bezig met de vraag of ik mijn oudste broer en zijn gezin zou missen, maar ik neig steeds meer naar het antwoord 'nee' moet ik eerlijk zeggen.....

Wat is de reden van een op handen zijnde breuk tussen jou en je familie trouwens..?

pff.. ja hier ook een..

heb ruim een jaar geen contact gehad met ouders.. mijn zwangerschap hebben ze niet meegemaakt.. een bewuste keuze van mij maar het blijft steken.. mijn broer had ik in die tij dwel contact mee maar ook dat boek is dicht.. ik laat me geen miskraam toewensen (ookal is ie boos geweest toen ie dat zei)

Na dat jaar geen contact is er een lijmpoging geweest.. het contact was minimaal.. mijn moeder drng zich op en daar heb ik weer wat afstand van genomen door een sms te sturen dat ze teveel zomaar binnenwandeld bij mij op de zaak.. maar..Nu is het zo.. mijn vader heeft vorige maand in het zieknhuis gelegen en niemand die mij even heeft gebeld.. de strijd en ruzie is vooral tuussen mijn moeder geweest en mijn vader heeft zich er niet mee bemoeid..



Gisteravond laat zat ik op alarmeringen.nl te kijken en zie ineens de straat van mijn oouders ertussen staan. ambulance cardiologie.. mijn voorgevoel was dat het om mn vader ging dus heb ziekenhuis gebeld.. en ja hij ligt daar dus.. en wederom een mes in mn rug dat niekmand van de familie mij even zal informeren..

Het blijft steken, maar ik weet mn plaats... Zo'n keuze en beslissing is er niet zomaar.. daarvoor moet eerst heel veel vooraf gaan.. zoals er al wordt geschreven.. sta je er zelf achter, dan kan je verder...





succes, want je blijft het tegenkomen...

Ik heb al een jaar of 6 tot 8 geen contact meer met mijn familie van mijn vaderskant. Gevolg van afwezigheid mijnerzijds, en een niet gestuurd geboortekaartje naar mijn vader, en misschien slechte keuzes eerder in mijn leven (ik heb mijn oudste kinderen naar hun vader laten gaan en ben erg lang blijven hangen in een beroerde relatie).

Geen contact meer met zusje om dezelfde reden. En/of een nagelaten babybezoek.

Geen contact meer met familie van moederszijde sinds heel erg lang geleden. Omdat die mensen allemaal erg ver weg woonden was het contact er alleen tijdens mijn jeugd en via mijn moeder. Nog wel wat over en weer bezoekjes geweest, maar heel weinig. Verder beweert mijn moeder nu dat zij niet eens familie van me zijn (heel warrig verhaal) en durf ik mijn relatie met haar niet op het spel te zetten voor die mensen. Die mensen vonden het ook niet nodig dat wij (mijn moeder, zus, en ik) zouden verschijnen bij de begrafenis van mijn oma, waarmee ik tot dan toe nog wel eens telefonisch contact had.



Hele trieste zooi dus. Ik zie van mijn familie alleen mijn moeder. Zou best anders willen, maar durf niet (een briefje naar mijn zus stuitte op geen gehoor).



Hoop dat mijn kinderen dat beter gaan doen later. Met wie dan henzelf, mij en hun (vrijwel afwezige) vader, dat dan weer wel.

Adama,

Ik denk dat je jouw eigen gevoel moet volgen. Ik denk dat er een heel groot verschil in zit wat de reden van een breuk/eventuele breuk is. En of een ander ervoor kiest of dat jezelf niet meer wilt.

Mocht je het contact willen behouden, kijk dan wat er mogelijk is in deze omstandigheden om het uit te praten. Het is altijd moeilijk als familie niet achter je keuzes staan, want het is wel JOUW leven. En altijd maar aanvoelen of aanhoren dat je het niet goed doet of wat er niet deugt, nou ik zeg je uit ervaring dat je op een gegeven moment daar niet meer tegen kan. Mocht je het contact niet willen verliezen, misschien kan je een soort "onafhankelijke" partij vragen te bemiddelen bij een gesprek.



Ik heb geen contact meer met mijn familie. Sommige dingen zijn verdrietig, andere dingen brengen juist weer rust en geen stress met zich mee. Denk dat het nooit een win-win situatie is.



Veel sterkte.

Ik vind het allemaal heel erg jammer om deze berichtjes van jullie te lezen. Ook ik heb geen contact meer met mijn vaders kant dat is al zo sinds de scheiding van mijn ouders. Ze wonen aan de andere kant van Nederland, en we zagen opa en oma, oom en tante alleen maar tijdens de zomervakantie toen we bij paps logeerden. Naderhand nu wij ( mijn broertje en ik ) een stuk ouder zijn geworden, zijn wij zelf gaan in zien dat die mensen niet eerlijk zijn,gemeen zijn, de boel zitten te stoken. En noem maar op. Wat mij dan best wel pijn doet als je dan ziet dat je familie wel normaal en poeslief kunnen doen tegen hun vrienden. Soms denk ik dan ook echt die vrienden moesten eens beter weten, wat hun ware aard eigenlijk is. Maarja je bent tegen je familie nou eenmaal heel anders dan tegen vrienden/collega's/enz noem maar op.