Relaties
alle pijlers
(Geen) Relatie met je moeder
woensdag 28 mei 2008 om 12:27
Ik zou graag willen weten hoe de relatie met jullie moeder is; gaan jullie goed met elkaar, is ze je beste vriendin, spreken julie elkaar niet, etc?
Daarnaast zou ik graag advies willen mbt de relatie met mijn eigen moeder. Die is er eigenlijk niet..
Ik ben nu bijna 30 en heb zo'n beetje 5 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken. Dat was een zeer bewuste keuze.
Mijn moeder is alcoholiste en daarnaast depressief, al zeker vanaf mijn 12e. Ze vertelde me altijd dat mijn broertje en ik beter niet geboren hadden kunnen worden, omdat ze een slechte moeder is. Daarnaast is ze ook nooit een steun voor ons beiden geweest; zij was juist degene die regelmatig 's nachts te dronken was om de trap op te lopen, die toen ik al op kamers woonde me zeker 10 keer om 3 uur 's nachts naar me belde om dan huilend te vertellen dat ze dood wilde. (kan hier veel meer voorbeelden noemen, maar lijkt me niet nodig)
Op een gegeven moment dreigde ik eraan onderdoor te gaan, en heb ik haar een brief geschreven waarin ik aangaf het contact te willen verbreken. Vrijwel direct viel er een last van me af, omdat ik al jaren slecht sliep en constant zorgen had om mijn moeder. Liep hiervoor ook bij maatschappelijk werk en psycholoog.
Inmiddels zijn we dus 5 jaar verder, hoor zijdelings (van ooms en tantes) de verhalen dat de situatie ongewijzigd is met mijn moeder.
Nu weet ik niet zo goed wat ik moet doen; het contact weer herstellen onder het mom van "het is toch je moeder" of accepteren dat ik eigenlijk geen echte moeder heb? (want zo zie ik het zelf, uit zelfbescherming)
Wat er nog bij komt is dat ik over niet al te lange tijd hoop zwanger te worden. Wil ik dat mijn kind zijn/haar oma leert kennen, of kan ik dat maar beter niet doen? Ik vind het erg lastig allemaal..
Ter info, voor het geval jullie dat gaan vragen:
- Ik heb een goede band met mijn vader (die van mijn moeder gescheiden is, al jaren)
- Een band met mijn schoonmoeder heb ik ook niet echt, tenminste, die woont buiten europa.
Ik hoop op serieuze reacties, aangezien dit voor mij erg belangrijk is.
Daarnaast zou ik graag advies willen mbt de relatie met mijn eigen moeder. Die is er eigenlijk niet..
Ik ben nu bijna 30 en heb zo'n beetje 5 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken. Dat was een zeer bewuste keuze.
Mijn moeder is alcoholiste en daarnaast depressief, al zeker vanaf mijn 12e. Ze vertelde me altijd dat mijn broertje en ik beter niet geboren hadden kunnen worden, omdat ze een slechte moeder is. Daarnaast is ze ook nooit een steun voor ons beiden geweest; zij was juist degene die regelmatig 's nachts te dronken was om de trap op te lopen, die toen ik al op kamers woonde me zeker 10 keer om 3 uur 's nachts naar me belde om dan huilend te vertellen dat ze dood wilde. (kan hier veel meer voorbeelden noemen, maar lijkt me niet nodig)
Op een gegeven moment dreigde ik eraan onderdoor te gaan, en heb ik haar een brief geschreven waarin ik aangaf het contact te willen verbreken. Vrijwel direct viel er een last van me af, omdat ik al jaren slecht sliep en constant zorgen had om mijn moeder. Liep hiervoor ook bij maatschappelijk werk en psycholoog.
Inmiddels zijn we dus 5 jaar verder, hoor zijdelings (van ooms en tantes) de verhalen dat de situatie ongewijzigd is met mijn moeder.
Nu weet ik niet zo goed wat ik moet doen; het contact weer herstellen onder het mom van "het is toch je moeder" of accepteren dat ik eigenlijk geen echte moeder heb? (want zo zie ik het zelf, uit zelfbescherming)
Wat er nog bij komt is dat ik over niet al te lange tijd hoop zwanger te worden. Wil ik dat mijn kind zijn/haar oma leert kennen, of kan ik dat maar beter niet doen? Ik vind het erg lastig allemaal..
Ter info, voor het geval jullie dat gaan vragen:
- Ik heb een goede band met mijn vader (die van mijn moeder gescheiden is, al jaren)
- Een band met mijn schoonmoeder heb ik ook niet echt, tenminste, die woont buiten europa.
Ik hoop op serieuze reacties, aangezien dit voor mij erg belangrijk is.
woensdag 28 mei 2008 om 12:43
Allereerst . Wat een klote geschiedenis zeg, sorry dat ik het zeg. Ik denk echter dat je eigen reactie toch het beste is: uit zelfbescherming het nu laten zoals het is. Je hebt gehoord dat haar situatie nog onveranderd is. En ookal is ze je moeder, in dit geval denk ik dat je het beste echt aan jezelf moet denken en dat van je kind later. Inderdaad, uit zelfbescherming. Want diep in je hart weet je waarschijnlijk al wel dat de kans zeer groot is dat je weer teleurgesteld zal worden. Ja, het is je moeder en dat zal ze altijd blijven. Maar niemand zegt jou dat je daardoor verplicht bent contact te blijven houden. Dat is iets wat in jouw hoofd zit. Ooit heb ik het contact met mijn vader om soortgelijke redenen verbroken. Het is echt geen makkelijke beslissing die je destijds genomen hebt, maar jij moet wel verder met jouw leven. Ik zie de geschiedenis rondom mijn vader als een litteken. Zal altijd aanwezig zijn (ik lijk als 2 druppels water op hem) maar dat weerhoudt me er niet van m'n eigen leven te leiden. Soms trekt het litteken nog wel een beetje (herinneringen) maar daar heb je pijnstillers voor (je eigen weg gaan, leuke dingen doen). Ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat ik bedoel. Fijn dat je nog zo'n goede band met je vader hebt, hij kan je hierin goed steunen lijkt me. Wees ervan overtuigd dat je hier uiteindelijk weer sterker uit komt!
woensdag 28 mei 2008 om 12:44
Hoi chika, wat een lastige situatie zeg.
Mijn band met mijn moeder is heel goed, maar bij jou speelt er natuurlijk wel het een en ander. Ik wil eigenlijk reageren op wat je zegt over dat je een kindje hoopt te krijgen en of je daarvoor weer contact op moet nemen met je moeder.
Vanuit het kind-perspectief: mijn opa is alcoholist (geweest). Ver voor mijn geboorte hebben mijn ouders met hem gebroken en ik heb de man dus nooit gekend. Hij leeft nog geloof ik, maar ik heb er totaal geen behoefte aan om hem te leren kennen. Hij heeft er kennelijk ook geen behoefte aan mij te leren kennen want ik heb nog nooit iets van hem gehoord, terwijl hij toch echt wel weet dat ik besta. Ik mis hem niet en ik vind dat mijn ouders er goed aan hebben gedaan met hem te breken.
Mijn band met mijn moeder is heel goed, maar bij jou speelt er natuurlijk wel het een en ander. Ik wil eigenlijk reageren op wat je zegt over dat je een kindje hoopt te krijgen en of je daarvoor weer contact op moet nemen met je moeder.
Vanuit het kind-perspectief: mijn opa is alcoholist (geweest). Ver voor mijn geboorte hebben mijn ouders met hem gebroken en ik heb de man dus nooit gekend. Hij leeft nog geloof ik, maar ik heb er totaal geen behoefte aan om hem te leren kennen. Hij heeft er kennelijk ook geen behoefte aan mij te leren kennen want ik heb nog nooit iets van hem gehoord, terwijl hij toch echt wel weet dat ik besta. Ik mis hem niet en ik vind dat mijn ouders er goed aan hebben gedaan met hem te breken.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 28 mei 2008 om 12:46
Beste chica1978,
ik denk dat dit een persoonlijke kwestie is. Vind je het zelf belangrijk dat je kind een oma heeft? Wil je zelf nog graag contact, heeft het nog enige toegevoegde waarde?
Ik heb jarenlang in de clinch gelegen met m'n moeder. Ze heeft veel fouten gemaakt die ze nooit heeft toegegeven. Ik heb ook een aantal maanden geen contact meer gehad. Ik voelde me hier toch rot over, aangezien we het wel leuk konden hebben en ik voorheen altijd bij haar terecht kon. Nu kunnen we het "redelijk" met elkaar vinden, mede dankzij het feit dat we zo'n 80 km uit elkaar wonen.....
Hoe is dit bij jou, woont je moeder dichtbij of niet? Zo ja, dan kan je zelf enigzins bepalen (als je dit wilt) hoe vaak je haar wilt zien, dit doe ik namelijk ook. Een heel moeilijke kwestie dit.... Ik ben wel van mening dat als je even kort gezegd niets aan je moeder hebt (en ook nooit gehad in jouw geval) niet vind dat je verplicht bent contact te houden....
Heel veel sterkte....
ik denk dat dit een persoonlijke kwestie is. Vind je het zelf belangrijk dat je kind een oma heeft? Wil je zelf nog graag contact, heeft het nog enige toegevoegde waarde?
Ik heb jarenlang in de clinch gelegen met m'n moeder. Ze heeft veel fouten gemaakt die ze nooit heeft toegegeven. Ik heb ook een aantal maanden geen contact meer gehad. Ik voelde me hier toch rot over, aangezien we het wel leuk konden hebben en ik voorheen altijd bij haar terecht kon. Nu kunnen we het "redelijk" met elkaar vinden, mede dankzij het feit dat we zo'n 80 km uit elkaar wonen.....
Hoe is dit bij jou, woont je moeder dichtbij of niet? Zo ja, dan kan je zelf enigzins bepalen (als je dit wilt) hoe vaak je haar wilt zien, dit doe ik namelijk ook. Een heel moeilijke kwestie dit.... Ik ben wel van mening dat als je even kort gezegd niets aan je moeder hebt (en ook nooit gehad in jouw geval) niet vind dat je verplicht bent contact te houden....
Heel veel sterkte....
woensdag 28 mei 2008 om 12:53
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik vind het knap van je dat je nog zolang het contact met je moeder hebt voortgezet. Zo te lezen heb je geen leuke jeugd hierdoor gehad. Jij hebt voor je moeder moeten zorgen in plaats van andersom. Ik begrijp je twijfels heel goed. Tuurlijk blijft ze je moeder, maar de kans dat ze niet veranderd is, is zeer groot. Je hebt dit ook al gehoord via je familie. Ik denk dat je jezelf een hoop ellende bespaart door het contact niet te herstellen. Zou ze zich gebeterd hebben in de afgelopen jaren, dan zou het een ander verhaal zijn. Daarbij kan zij natuurlijk ook het contact met jouw herstellen?
Je vroeg ook nog hoe wij met onze moeder omgaan. Ik heb een heel goed contact met mijn moeder. Spreek haar haast iedere dag, en we doen vaak leuke dingen samen. De band tussen mijn moeder en mij is heel sterk. Tuurlijk hebben we ook wel eens een woordenwisseling, maar dat is meestal al snel weer vergeten.
Je vroeg ook nog hoe wij met onze moeder omgaan. Ik heb een heel goed contact met mijn moeder. Spreek haar haast iedere dag, en we doen vaak leuke dingen samen. De band tussen mijn moeder en mij is heel sterk. Tuurlijk hebben we ook wel eens een woordenwisseling, maar dat is meestal al snel weer vergeten.
woensdag 28 mei 2008 om 12:53
Bedankt voor julie reacties alledrie!
Om eerlijk te zijn heb ik er redelijk vrede mee geen moeder te hebben, maar ik merk dat mensen in mijn omgeving dat totaal anders zien. Daardoor wordt mijn twijfel de laatste tijd weer wat groter. Krijg ook opmerkingen als " dus doordat jij je moeder niet wilt zien, gun je je kind geen oma" en meer van dat soort dingen, en dat raakt me natuurlijk wel degelijk. Aan de andere kant; wil ik een baby in de buurt hebben van iemand die dronken is, rookt als een ketter en depressief is? Lijkt me ook niet bevordelijk voor een kind.
Mijn moeder en ik wonen op ongeveer 30 km afstand van elkaar, niet zo ver dus, maar ver genoeg om elkaar niet tegen te komen bij de supermarkt ofzo.
Gewoon puur op gevoel vind ik het wel verdrietig dat mijn (hopelijk) toekomstige kind geen "echte" oma zal hebben.. de ene woont op 10 uur vliegen, en de andere is helemaal uit the picture.
Aan de andere kant, misschien is dat wel gewoon het leven, sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn.
Om eerlijk te zijn heb ik er redelijk vrede mee geen moeder te hebben, maar ik merk dat mensen in mijn omgeving dat totaal anders zien. Daardoor wordt mijn twijfel de laatste tijd weer wat groter. Krijg ook opmerkingen als " dus doordat jij je moeder niet wilt zien, gun je je kind geen oma" en meer van dat soort dingen, en dat raakt me natuurlijk wel degelijk. Aan de andere kant; wil ik een baby in de buurt hebben van iemand die dronken is, rookt als een ketter en depressief is? Lijkt me ook niet bevordelijk voor een kind.
Mijn moeder en ik wonen op ongeveer 30 km afstand van elkaar, niet zo ver dus, maar ver genoeg om elkaar niet tegen te komen bij de supermarkt ofzo.
Gewoon puur op gevoel vind ik het wel verdrietig dat mijn (hopelijk) toekomstige kind geen "echte" oma zal hebben.. de ene woont op 10 uur vliegen, en de andere is helemaal uit the picture.
Aan de andere kant, misschien is dat wel gewoon het leven, sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn.
woensdag 28 mei 2008 om 12:55
quote:wohman schreef op 28 mei 2008 @ 12:53:
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik vind het knap van je dat je nog zolang het contact met je moeder hebt voortgezet. Zo te lezen heb je geen leuke jeugd hierdoor gehad. Jij hebt voor je moeder moeten zorgen in plaats van andersom. Ik begrijp je twijfels heel goed. Tuurlijk blijft ze je moeder, maar de kans dat ze niet veranderd is, is zeer groot. Je hebt dit ook al gehoord via je familie. Ik denk dat je jezelf een hoop ellende bespaart door het contact niet te herstellen. Zou ze zich gebeterd hebben in de afgelopen jaren, dan zou het een ander verhaal zijn. Daarbij kan zij natuurlijk ook het contact met jouw herstellen?
Je vroeg ook nog hoe wij met onze moeder omgaan. Ik heb een heel goed contact met mijn moeder. Spreek haar haast iedere dag, en we doen vaak leuke dingen samen. De band tussen mijn moeder en mij is heel sterk. Een aantal jaren geleden hebben wij samen een heel ernstig auto ongeluk gehad. Wij zijn er altijd voor elkaar, en proberen elkaar te helpen daar waar het gaat. Tuurlijk hebben we ook wel eens een woordenwisseling, maar dat is meestal al snel weer vergeten.
Mijn moeder stuurt me ook af en toe nog smsjes, maar daar reageer ik niet op. Ze wil heel graag het contact herstellen, maar ik hou dat tot nu toe tegen.
Kan me voorstellen als je samen iets heftgs mee hebt gemaakt dat je band alleen maar versterkt. Wat fijn dat jij zo goed met je moeder omgaat, dat is ook hoe het zou moeten volgens mij!
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik vind het knap van je dat je nog zolang het contact met je moeder hebt voortgezet. Zo te lezen heb je geen leuke jeugd hierdoor gehad. Jij hebt voor je moeder moeten zorgen in plaats van andersom. Ik begrijp je twijfels heel goed. Tuurlijk blijft ze je moeder, maar de kans dat ze niet veranderd is, is zeer groot. Je hebt dit ook al gehoord via je familie. Ik denk dat je jezelf een hoop ellende bespaart door het contact niet te herstellen. Zou ze zich gebeterd hebben in de afgelopen jaren, dan zou het een ander verhaal zijn. Daarbij kan zij natuurlijk ook het contact met jouw herstellen?
Je vroeg ook nog hoe wij met onze moeder omgaan. Ik heb een heel goed contact met mijn moeder. Spreek haar haast iedere dag, en we doen vaak leuke dingen samen. De band tussen mijn moeder en mij is heel sterk. Een aantal jaren geleden hebben wij samen een heel ernstig auto ongeluk gehad. Wij zijn er altijd voor elkaar, en proberen elkaar te helpen daar waar het gaat. Tuurlijk hebben we ook wel eens een woordenwisseling, maar dat is meestal al snel weer vergeten.
Mijn moeder stuurt me ook af en toe nog smsjes, maar daar reageer ik niet op. Ze wil heel graag het contact herstellen, maar ik hou dat tot nu toe tegen.
Kan me voorstellen als je samen iets heftgs mee hebt gemaakt dat je band alleen maar versterkt. Wat fijn dat jij zo goed met je moeder omgaat, dat is ook hoe het zou moeten volgens mij!
woensdag 28 mei 2008 om 13:00
Hoi Chica,
Je hoeft natuurlijk niet de band met je moeder te herstellen omdat je omgeving je hierop aanspreekt. Zij weten niet volledig wat er allemaal gebeurd is in het verleden. Kan me wel voorstellen dat dat confronterend voor je is en je er weer over na gaat denken.
Wat mij opvalt is dat je schrijft dat je 5 jaar geleden echt opgelucht was toen je het contact met haar verbrak. Dat is natuurlijk niet voor niks! Als mijn moeder en ik al eens een woordenwisseling hebben, voel ik me daar altijd heel rot over en hang dezelfde dag nog aan de telefoon met haar.
Bij jouw was het dus gewoon klaar, teveel voor gebeurd.
Is er niemand in je omgeving waar je goed contact mee hebt? Tantes, zussen van je moeder? Van je vader? Die je eventueel kunt beschouwen als "vervang-oma"?
Je hoeft natuurlijk niet de band met je moeder te herstellen omdat je omgeving je hierop aanspreekt. Zij weten niet volledig wat er allemaal gebeurd is in het verleden. Kan me wel voorstellen dat dat confronterend voor je is en je er weer over na gaat denken.
Wat mij opvalt is dat je schrijft dat je 5 jaar geleden echt opgelucht was toen je het contact met haar verbrak. Dat is natuurlijk niet voor niks! Als mijn moeder en ik al eens een woordenwisseling hebben, voel ik me daar altijd heel rot over en hang dezelfde dag nog aan de telefoon met haar.
Bij jouw was het dus gewoon klaar, teveel voor gebeurd.
Is er niemand in je omgeving waar je goed contact mee hebt? Tantes, zussen van je moeder? Van je vader? Die je eventueel kunt beschouwen als "vervang-oma"?
woensdag 28 mei 2008 om 13:14
Wat een heftig verhaal. En wat kan ik goed begrijpen dat je het contact met je moeder hebt verbroken.
Ook ik heb, sinds twee jaar, het contact met mijn moeder verbroken en ik herken heel veel in je verhaal.
Je hebt deze keuze niet zomaar gemaakt, maar je hebt deze keuze gemaakt omdat dit de beste situatie is voor jou zelf.
Ik herken ook veel in wat je zegt over reacties uit je omgeving. Ook ik krijg vaak soortgelijke reacties. Mensen die niet eenzelfde achtergrond hebben kunnen soms ook gewoon niet begrijpen waarom je het contact met je moeder verbreekt. Ik weet uit ervaring dat je die keuze echt niet makkelijk maakt. Je hebt juist al jarenlang over je grenzen heen gestapt, omdat het toch je moeder is. En de norm is nou eenmaal dat je een 'goede band' hoort te hebben met je moeder. Soms is die goede band er nou eenmaal niet. En je hebt niet gekozen voor je moeder maar die heb je gewoon gekregen. Wel kan je ervoor kiezen of je haar in je leven toelaat of dat je ervoor kiest om dat niet (meer) te doen.
Deze keuze hoeft natuurlijk niet definitief te zijn.
Ga bij jezelf na wat jij wilt. Kun je het aan om weer contact met je moeder te hebben? Zou je zelf het willen? Wil je uit schuldgevoel tegenover je moeder weer contact? Wil je uit schuldgevoel tegenover je kind contact?
Wat zou een relatie met oma voor je kindje opleveren in de situatie zoals die nu is. Wat je kind niet kent, mist het ook niet. Voor jouw kind zal het normaal zijn dat oma er gewoon niet is.
Vanuit mezelf weet ik dat ik me heel erg schuldig voel tegenover mijn moeder dat ik het contact heb verbroken en dat ik het lastig vind om te gaan met de reacties van mensen die mijn keuze niet begrijpen onder het mom van 'het is je moeder'. Toch weet ik dat mijn keuze mij veel rust oplevert en die vind ik voor nu het belangrijkste.
Veel sterkte!
Ook ik heb, sinds twee jaar, het contact met mijn moeder verbroken en ik herken heel veel in je verhaal.
Je hebt deze keuze niet zomaar gemaakt, maar je hebt deze keuze gemaakt omdat dit de beste situatie is voor jou zelf.
Ik herken ook veel in wat je zegt over reacties uit je omgeving. Ook ik krijg vaak soortgelijke reacties. Mensen die niet eenzelfde achtergrond hebben kunnen soms ook gewoon niet begrijpen waarom je het contact met je moeder verbreekt. Ik weet uit ervaring dat je die keuze echt niet makkelijk maakt. Je hebt juist al jarenlang over je grenzen heen gestapt, omdat het toch je moeder is. En de norm is nou eenmaal dat je een 'goede band' hoort te hebben met je moeder. Soms is die goede band er nou eenmaal niet. En je hebt niet gekozen voor je moeder maar die heb je gewoon gekregen. Wel kan je ervoor kiezen of je haar in je leven toelaat of dat je ervoor kiest om dat niet (meer) te doen.
Deze keuze hoeft natuurlijk niet definitief te zijn.
Ga bij jezelf na wat jij wilt. Kun je het aan om weer contact met je moeder te hebben? Zou je zelf het willen? Wil je uit schuldgevoel tegenover je moeder weer contact? Wil je uit schuldgevoel tegenover je kind contact?
Wat zou een relatie met oma voor je kindje opleveren in de situatie zoals die nu is. Wat je kind niet kent, mist het ook niet. Voor jouw kind zal het normaal zijn dat oma er gewoon niet is.
Vanuit mezelf weet ik dat ik me heel erg schuldig voel tegenover mijn moeder dat ik het contact heb verbroken en dat ik het lastig vind om te gaan met de reacties van mensen die mijn keuze niet begrijpen onder het mom van 'het is je moeder'. Toch weet ik dat mijn keuze mij veel rust oplevert en die vind ik voor nu het belangrijkste.
Veel sterkte!
woensdag 28 mei 2008 om 13:21
Hoi Chica,
Een herkenbaar verhaal. Ik zit in eenzelfde soort situatie. Mijn moeder is (zo lang ik me kan herinneren) manisch-depressief, psychoses gehad etc. Net als bij jou, erkent mijn moeder haar 'fouten' niet die ze tijdens de opvoeding heeft gemaakt. Sterker nog, ze vindt dat het mijn schuld is, omdat ik een 'moeilijk' kind was. Ik heb er ook lang mee gelopen, omdat ik niet wist wat ik met de situatie aan moest. Het was duidelijk dat ik er zelf aan onderdoor ging. Het keerpunt kwam echter toen ik zwanger was. Ze was aanvankelijk helemaal niet blij en begon allemaal loze dreigementen te uiten. Dat was voor mij genoeg, want het bevestigde niet alleen dat ze niet was veranderd, maar ook nooit zou veranderen. Dat wil ik mijn zoon (die binnenkort wordt geboren) en mijn man die er onder te lijden heeft, niet aandoen.
Het doet mij ook goed om te lezen wat Spijker gezet. Kinderen zullen het wel begrijpen als ze oud genoeg zijn. Hoe moeilijk het ook is, probeer ook aan jezelf te denken. Dat opgeluchtte gevoel had je inderdaad niet voor niets.
Sterkte!!
Een herkenbaar verhaal. Ik zit in eenzelfde soort situatie. Mijn moeder is (zo lang ik me kan herinneren) manisch-depressief, psychoses gehad etc. Net als bij jou, erkent mijn moeder haar 'fouten' niet die ze tijdens de opvoeding heeft gemaakt. Sterker nog, ze vindt dat het mijn schuld is, omdat ik een 'moeilijk' kind was. Ik heb er ook lang mee gelopen, omdat ik niet wist wat ik met de situatie aan moest. Het was duidelijk dat ik er zelf aan onderdoor ging. Het keerpunt kwam echter toen ik zwanger was. Ze was aanvankelijk helemaal niet blij en begon allemaal loze dreigementen te uiten. Dat was voor mij genoeg, want het bevestigde niet alleen dat ze niet was veranderd, maar ook nooit zou veranderen. Dat wil ik mijn zoon (die binnenkort wordt geboren) en mijn man die er onder te lijden heeft, niet aandoen.
Het doet mij ook goed om te lezen wat Spijker gezet. Kinderen zullen het wel begrijpen als ze oud genoeg zijn. Hoe moeilijk het ook is, probeer ook aan jezelf te denken. Dat opgeluchtte gevoel had je inderdaad niet voor niets.
Sterkte!!
woensdag 28 mei 2008 om 13:30
Hoi Chica,
Wat dapper dat je voor jezelf hebt gekozen. Het lijkt me moeilijk omdat de rollen zijn omgedraaid: jij voelt je verantwoordelijk voor je moeder, in plaats van dat zij jouw belang voorop stelt.
Maar maak je alsjeblieft geen zorgen over of er wel of geen oma is. Ik heb de ouders van mijn vader pas op m'n 5e ontmoet, omdat mijn ouders geen contact meer wilden (het zijn hele nare mensen). Ik heb hen nooit echt als opa en oma gezien, omdat de rol van het oude wijze 'stamhoofd' bij wie je altijd welkom bent, hen absoluut niet pastte. Ik heb vanaf m'n 16e zelf opnieuw besloten geen contact meer te willen, omdat ik alleen maar naar van ze word. Ik heb ze dus wel gekend, maar ze hebben niet veel toegevoegd. Het kan je kind wel helpen te begrijpen waar jij mee hebt geworsteld, maar dat besef komt als kleinkind pas later.
Er zijn trouwens veel kinderen die een oma missen omdat die bijvoorbeeld overleden is. Jouw kind krijgt als ik het zo lees hoe dan ook iets wat veel belangrijker is: een lieve moeder die het beste met haar voor heeft. Daar kan geen 'koektrommel-oma' tegenop.
Sterkte!
Wat dapper dat je voor jezelf hebt gekozen. Het lijkt me moeilijk omdat de rollen zijn omgedraaid: jij voelt je verantwoordelijk voor je moeder, in plaats van dat zij jouw belang voorop stelt.
Maar maak je alsjeblieft geen zorgen over of er wel of geen oma is. Ik heb de ouders van mijn vader pas op m'n 5e ontmoet, omdat mijn ouders geen contact meer wilden (het zijn hele nare mensen). Ik heb hen nooit echt als opa en oma gezien, omdat de rol van het oude wijze 'stamhoofd' bij wie je altijd welkom bent, hen absoluut niet pastte. Ik heb vanaf m'n 16e zelf opnieuw besloten geen contact meer te willen, omdat ik alleen maar naar van ze word. Ik heb ze dus wel gekend, maar ze hebben niet veel toegevoegd. Het kan je kind wel helpen te begrijpen waar jij mee hebt geworsteld, maar dat besef komt als kleinkind pas later.
Er zijn trouwens veel kinderen die een oma missen omdat die bijvoorbeeld overleden is. Jouw kind krijgt als ik het zo lees hoe dan ook iets wat veel belangrijker is: een lieve moeder die het beste met haar voor heeft. Daar kan geen 'koektrommel-oma' tegenop.
Sterkte!
woensdag 28 mei 2008 om 13:34
quote:chica1978 schreef op 28 mei 2008 @ 13:19:
Hoi Missmarrie,
Wat fijn te lezen dat er iemand in hetzelfde schuitje zit! (tenminste, helemaal niet fijn natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel)
Zou je me willen vertellen over jouw situatie?
Tuurlijk begrijp ik wat je bedoelt. Voor mij is het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Mijn moeder is na de scheiding met mijn vader erg depressief geraakt. Ze begon ook een tijdlang veel te drinken, raakte haar baan kwijt, en lag vervolgens hele dagen op bed of op de bank. Ze was niet aanspreekbaar en als we een gesprek voerden werd dat standaard ruzie. De opmerkingen als 'ik ben een slechte moeder voor jullie' en 'het is dat jullie er nog zijn anders hoefde ik niet meer te leven' zijn op een gegeven moment bijna dagelijks de revue gepasseerd. Niet leuk om je moeder zo te zien en zo te horen. Boodschappen deed ze amper meer en koken zat er al helemaal niet meer in. OOk het huishouden deed ze niet meer en zichzelf verzorgen bestond ook niet meer.
Ik kon hier niet mee omgaan en heb op alle mogelijke manieren geprobeerd haar wakker te schudden en haar te doen beseffen wat ze wel had in het leven. Dit lukte gewoon niet.
Mijn moeder vond op een dag dat het genoeg was en begon me dagelijks te vertellen dat het voor haar beter was als ik ergens anders ging wonen. Door mij had ze geen rust meer.
uiteindelijk barste de bom (door nog meer gebeurtenissen, maar de situatie is geschetst
). Ik heb mijn vader opgebeld en hij vond het genoeg geweest en heeft mijn voornaamste spullen verhuist, en ben ik per direcht naar zijn huis gegaan.
Ik heb toen nog een tijdlang contact geprobeerd te houden met mijn moeder, maar in plaats dat de situatie verbeterde werd deze steeds onhoudbaarder. Ik ging er zelf aan onderdoor en besloot het te stoppen. Mijn moeder wil geen hulp zoeken, ze vind dat ze, op mij na, geen probleem heeft. Prima, dat is dan zo.
Met mijn vader heb ik gelukkig goed contact en hij kent de streken van mijn moeder. Hij begrijpt mijn beslissing en respecteert deze. Aan hem heb ik veel steun.
Een moederfiguur mis ik heel erg. Als ik kijk naar de band tussen vriendinnen en hun moeders, ben ik stikjaloers (ook al is dat not done). Maar sinds ik het contact heb verbroken met mijn moeder heb ik rust en geen verwijten meer. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor haar depressie.
Via via hoor ik nog steeds verhalen over mijn moeder en deze bevestigen mijn keuze. Ze is nog geen steek veranderd.
Toch voel ik me soms heel erg schuldig. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd om het goed te krijgen, maar dit ligt buiten mijn macht.
Hoi Missmarrie,
Wat fijn te lezen dat er iemand in hetzelfde schuitje zit! (tenminste, helemaal niet fijn natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel)
Zou je me willen vertellen over jouw situatie?
Tuurlijk begrijp ik wat je bedoelt. Voor mij is het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Mijn moeder is na de scheiding met mijn vader erg depressief geraakt. Ze begon ook een tijdlang veel te drinken, raakte haar baan kwijt, en lag vervolgens hele dagen op bed of op de bank. Ze was niet aanspreekbaar en als we een gesprek voerden werd dat standaard ruzie. De opmerkingen als 'ik ben een slechte moeder voor jullie' en 'het is dat jullie er nog zijn anders hoefde ik niet meer te leven' zijn op een gegeven moment bijna dagelijks de revue gepasseerd. Niet leuk om je moeder zo te zien en zo te horen. Boodschappen deed ze amper meer en koken zat er al helemaal niet meer in. OOk het huishouden deed ze niet meer en zichzelf verzorgen bestond ook niet meer.
Ik kon hier niet mee omgaan en heb op alle mogelijke manieren geprobeerd haar wakker te schudden en haar te doen beseffen wat ze wel had in het leven. Dit lukte gewoon niet.
Mijn moeder vond op een dag dat het genoeg was en begon me dagelijks te vertellen dat het voor haar beter was als ik ergens anders ging wonen. Door mij had ze geen rust meer.
uiteindelijk barste de bom (door nog meer gebeurtenissen, maar de situatie is geschetst
). Ik heb mijn vader opgebeld en hij vond het genoeg geweest en heeft mijn voornaamste spullen verhuist, en ben ik per direcht naar zijn huis gegaan.Ik heb toen nog een tijdlang contact geprobeerd te houden met mijn moeder, maar in plaats dat de situatie verbeterde werd deze steeds onhoudbaarder. Ik ging er zelf aan onderdoor en besloot het te stoppen. Mijn moeder wil geen hulp zoeken, ze vind dat ze, op mij na, geen probleem heeft. Prima, dat is dan zo.
Met mijn vader heb ik gelukkig goed contact en hij kent de streken van mijn moeder. Hij begrijpt mijn beslissing en respecteert deze. Aan hem heb ik veel steun.
Een moederfiguur mis ik heel erg. Als ik kijk naar de band tussen vriendinnen en hun moeders, ben ik stikjaloers (ook al is dat not done). Maar sinds ik het contact heb verbroken met mijn moeder heb ik rust en geen verwijten meer. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor haar depressie.
Via via hoor ik nog steeds verhalen over mijn moeder en deze bevestigen mijn keuze. Ze is nog geen steek veranderd.
Toch voel ik me soms heel erg schuldig. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd om het goed te krijgen, maar dit ligt buiten mijn macht.
woensdag 28 mei 2008 om 13:38
Ik heb een moeizame relatie met mijn moeder. We zien elkaar pak hem beet eens per twee maanden, en dat gaat redelijk zolang ik niet het achterste van mijn tong laat zien.
Vind het ergens jammer dat ze me nooit goed kan leren kennen op deze manier, maar het is me -nu- de ruzie niet waard om te vertellen wat ik zoal op mijn hart heb.
Ik denk, als het niet goed is, dat het ook meestal niet meer goed komt.
Mijn kinderen zijn wel blij met hun oma -laten niets horen als ze verward raken over een plotselinge stemmingswisseling-
Ik blijf continu mezelf lastigvallen met de vraag of ik eerlijker moet zijn met haar, at all cost. Dat dilemma heb je niet meer als je het contact verbroken hebt.
Vind het ergens jammer dat ze me nooit goed kan leren kennen op deze manier, maar het is me -nu- de ruzie niet waard om te vertellen wat ik zoal op mijn hart heb.
Ik denk, als het niet goed is, dat het ook meestal niet meer goed komt.
Mijn kinderen zijn wel blij met hun oma -laten niets horen als ze verward raken over een plotselinge stemmingswisseling-
Ik blijf continu mezelf lastigvallen met de vraag of ik eerlijker moet zijn met haar, at all cost. Dat dilemma heb je niet meer als je het contact verbroken hebt.
woensdag 28 mei 2008 om 13:45
Ik ben kleinkind van een "rare" oma. Dat is nooit uitgesproken toen ik klein was maar onbewust wist ik het. Op latere leeftijd (17) heb ik het hier erg moeilijk mee gehad. Aan de ene kant had ik hele fijne momenten met die oma (soort vriendin relatie) aan de andere kant bleek ze ontzettend fout te zijn (ze maakte derden helemaal kapot incl. haar kinderen). Ik ben toen met haar gebroken, was een paar jaar wat in de war hierover maar op geen gegeven miste ik haar niet meer en was het goed zo. Dit is al meer dan 20 jaar terug en ik heb er nog steeds vrede mee. Dan maar geen oma het is gewoon een heel naar mens ook al was ze naar mij toe wel lief.
Mijn moeder is ook niet helemaal okay, emotionee erg onstabiel en idd. zoals Goudappeltje schreef, ook ik ben de bron van haar ellende Das een stuk lastiger maar ik breek bewust niet met haar omdat ik heb gezien dat de breuk tussen mijn moeder en haar moeder (mijn oma dus), mijn moeder meer kwaad dan goed heeft gedaan. Het blijft een moeilijk dilemma. Fijn om jullie verhalen te lezen!
Moet zeggen dat sinds ik kinderen heb, e.e.a. ook weer meer opspeeld, zeker de ingewikkelde band met mijn moeder (die nog complexer werd toen ik kinderen kreeg).
Mijn moeder is ook niet helemaal okay, emotionee erg onstabiel en idd. zoals Goudappeltje schreef, ook ik ben de bron van haar ellende Das een stuk lastiger maar ik breek bewust niet met haar omdat ik heb gezien dat de breuk tussen mijn moeder en haar moeder (mijn oma dus), mijn moeder meer kwaad dan goed heeft gedaan. Het blijft een moeilijk dilemma. Fijn om jullie verhalen te lezen!
Moet zeggen dat sinds ik kinderen heb, e.e.a. ook weer meer opspeeld, zeker de ingewikkelde band met mijn moeder (die nog complexer werd toen ik kinderen kreeg).
woensdag 28 mei 2008 om 13:45
quote:Goudappeltje schreef op 28 mei 2008 @ 13:21:
Hoi Chica,
Een herkenbaar verhaal. Ik zit in eenzelfde soort situatie. Mijn moeder is (zo lang ik me kan herinneren) manisch-depressief, psychoses gehad etc. Net als bij jou, erkent mijn moeder haar 'fouten' niet die ze tijdens de opvoeding heeft gemaakt. Sterker nog, ze vindt dat het mijn schuld is, omdat ik een 'moeilijk' kind was. Ik heb er ook lang mee gelopen, omdat ik niet wist wat ik met de situatie aan moest. Het was duidelijk dat ik er zelf aan onderdoor ging. Het keerpunt kwam echter toen ik zwanger was. Ze was aanvankelijk helemaal niet blij en begon allemaal loze dreigementen te uiten. Dat was voor mij genoeg, want het bevestigde niet alleen dat ze niet was veranderd, maar ook nooit zou veranderen. Dat wil ik mijn zoon (die binnenkort wordt geboren) en mijn man die er onder te lijden heeft, niet aandoen.
Het doet mij ook goed om te lezen wat Spijker gezet. Kinderen zullen het wel begrijpen als ze oud genoeg zijn. Hoe moeilijk het ook is, probeer ook aan jezelf te denken. Dat opgeluchtte gevoel had je inderdaad niet voor niets.
Sterkte!!
Hoi Goudappeltje,
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap!
Jouw verhaal is voor mij ook heel herkenbaar, ook mijn moeder vond mij een verschrikkelijk kind, en liet ook geen kans onbenut me dat te vertellen. Ook zei ze altijd me naar een internaat te sturen (is nooit gebeurd natuurlijk)
Bij mijn moeder begon het ook na de scheiding van mijn ouders. Mijn moeder was zwanger van de buurman (ja, echt!) en daar kwam mijn vader achter.
Heb je wel andere vrouwelijke voorbeeldfiguren in je leven, mensen met levenservaring aan wie je advies kunt vragen? dat mis ik bij mezelf namelijk wel, merk dat ik erg zelfstandig ben en er niet tegenkan als iemand me de les wil lezen. Ben dat niet gewend, heb mezelf min of meer opgevoed tot wie ik nu ben. Herken je dat?
Hoi Chica,
Een herkenbaar verhaal. Ik zit in eenzelfde soort situatie. Mijn moeder is (zo lang ik me kan herinneren) manisch-depressief, psychoses gehad etc. Net als bij jou, erkent mijn moeder haar 'fouten' niet die ze tijdens de opvoeding heeft gemaakt. Sterker nog, ze vindt dat het mijn schuld is, omdat ik een 'moeilijk' kind was. Ik heb er ook lang mee gelopen, omdat ik niet wist wat ik met de situatie aan moest. Het was duidelijk dat ik er zelf aan onderdoor ging. Het keerpunt kwam echter toen ik zwanger was. Ze was aanvankelijk helemaal niet blij en begon allemaal loze dreigementen te uiten. Dat was voor mij genoeg, want het bevestigde niet alleen dat ze niet was veranderd, maar ook nooit zou veranderen. Dat wil ik mijn zoon (die binnenkort wordt geboren) en mijn man die er onder te lijden heeft, niet aandoen.
Het doet mij ook goed om te lezen wat Spijker gezet. Kinderen zullen het wel begrijpen als ze oud genoeg zijn. Hoe moeilijk het ook is, probeer ook aan jezelf te denken. Dat opgeluchtte gevoel had je inderdaad niet voor niets.
Sterkte!!
Hoi Goudappeltje,
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap!
Jouw verhaal is voor mij ook heel herkenbaar, ook mijn moeder vond mij een verschrikkelijk kind, en liet ook geen kans onbenut me dat te vertellen. Ook zei ze altijd me naar een internaat te sturen (is nooit gebeurd natuurlijk)
Bij mijn moeder begon het ook na de scheiding van mijn ouders. Mijn moeder was zwanger van de buurman (ja, echt!) en daar kwam mijn vader achter.
Heb je wel andere vrouwelijke voorbeeldfiguren in je leven, mensen met levenservaring aan wie je advies kunt vragen? dat mis ik bij mezelf namelijk wel, merk dat ik erg zelfstandig ben en er niet tegenkan als iemand me de les wil lezen. Ben dat niet gewend, heb mezelf min of meer opgevoed tot wie ik nu ben. Herken je dat?
woensdag 28 mei 2008 om 13:51
Miss Marie schreef:
Een moederfiguur mis ik heel erg. Als ik kijk naar de band tussen vriendinnen en hun moeders, ben ik stikjaloers (ook al is dat not done). Maar sinds ik het contact heb verbroken met mijn moeder heb ik rust en geen verwijten meer. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor haar depressie.
Via via hoor ik nog steeds verhalen over mijn moeder en deze bevestigen mijn keuze. Ze is nog geen steek veranderd.
Toch voel ik me soms heel erg schuldig. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd om het goed te krijgen, maar dit ligt buiten mijn macht.
Manman, wat een herkenning! Slik, slik....
Mamzelle schreef:
Ik denk, als het niet goed is, dat het ook meestal niet meer goed komt.
Mijn kinderen zijn wel blij met hun oma -laten niets horen als ze verward raken over een plotselinge stemmingswisseling-
Mijn dochter van twee merkt het dus wel. Ze observeert haar oma dan van afstand en weet overduidelijk niet goed wat ze er mee aan moet. Erg lastig om mee om te gaan.
Een moederfiguur mis ik heel erg. Als ik kijk naar de band tussen vriendinnen en hun moeders, ben ik stikjaloers (ook al is dat not done). Maar sinds ik het contact heb verbroken met mijn moeder heb ik rust en geen verwijten meer. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor haar depressie.
Via via hoor ik nog steeds verhalen over mijn moeder en deze bevestigen mijn keuze. Ze is nog geen steek veranderd.
Toch voel ik me soms heel erg schuldig. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd om het goed te krijgen, maar dit ligt buiten mijn macht.
Manman, wat een herkenning! Slik, slik....
Mamzelle schreef:
Ik denk, als het niet goed is, dat het ook meestal niet meer goed komt.
Mijn kinderen zijn wel blij met hun oma -laten niets horen als ze verward raken over een plotselinge stemmingswisseling-
Mijn dochter van twee merkt het dus wel. Ze observeert haar oma dan van afstand en weet overduidelijk niet goed wat ze er mee aan moet. Erg lastig om mee om te gaan.
woensdag 28 mei 2008 om 13:52
quote:MissMarrie schreef op 28 mei 2008 @ 13:34:
[...]
Tuurlijk begrijp ik wat je bedoelt. Voor mij is het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Mijn moeder is na de scheiding met mijn vader erg depressief geraakt. Ze begon ook een tijdlang veel te drinken, raakte haar baan kwijt, en lag vervolgens hele dagen op bed of op de bank. Ze was niet aanspreekbaar en als we een gesprek voerden werd dat standaard ruzie. De opmerkingen als 'ik ben een slechte moeder voor jullie' en 'het is dat jullie er nog zijn anders hoefde ik niet meer te leven' zijn op een gegeven moment bijna dagelijks de revue gepasseerd. Niet leuk om je moeder zo te zien en zo te horen. Boodschappen deed ze amper meer en koken zat er al helemaal niet meer in. OOk het huishouden deed ze niet meer en zichzelf verzorgen bestond ook niet meer.
Ik kon hier niet mee omgaan en heb op alle mogelijke manieren geprobeerd haar wakker te schudden en haar te doen beseffen wat ze wel had in het leven. Dit lukte gewoon niet.
Mijn moeder vond op een dag dat het genoeg was en begon me dagelijks te vertellen dat het voor haar beter was als ik ergens anders ging wonen. Door mij had ze geen rust meer.
uiteindelijk barste de bom (door nog meer gebeurtenissen, maar de situatie is geschetst). Ik heb mijn vader opgebeld en hij vond het genoeg geweest en heeft mijn voornaamste spullen verhuist, en ben ik per direcht naar zijn huis gegaan.
Ik heb toen nog een tijdlang contact geprobeerd te houden met mijn moeder, maar in plaats dat de situatie verbeterde werd deze steeds onhoudbaarder. Ik ging er zelf aan onderdoor en besloot het te stoppen. Mijn moeder wil geen hulp zoeken, ze vind dat ze, op mij na, geen probleem heeft. Prima, dat is dan zo.
Met mijn vader heb ik gelukkig goed contact en hij kent de streken van mijn moeder. Hij begrijpt mijn beslissing en respecteert deze. Aan hem heb ik veel steun.
Een moederfiguur mis ik heel erg. Als ik kijk naar de band tussen vriendinnen en hun moeders, ben ik stikjaloers (ook al is dat not done). Maar sinds ik het contact heb verbroken met mijn moeder heb ik rust en geen verwijten meer. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor haar depressie.
Via via hoor ik nog steeds verhalen over mijn moeder en deze bevestigen mijn keuze. Ze is nog geen steek veranderd.
Toch voel ik me soms heel erg schuldig. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd om het goed te krijgen, maar dit ligt buiten mijn macht.
MissMarrie, ik heb gewoon kippevel als ik je verhaal lees.. het is ook mijn verhaal.
Hier ook een moeder die nergens toe in staat was, niet koken, niet opruimen, geen boodschappen doen, niet mijn broertje naar school brengen, wassen strijken etc. Dat deed ik allemaal vanaf mijn 12e. Soms had ze ook scharrels waar ze dan heen ging, dan legde ze een tientje en een telefoonnummer in de bestekla en kwam dan de volgende dag pas terug. Dat gebeurde gemiddeld eens per maand, ik was 12/13, mijn broertje 7/8...echt schandalig als je erop terugkijkt, maar ik was het gewend, ik wist niet beter.
Soms als mijn moeder een erge "bui" had belde ik mijn vader om ons te komen halen, dan ging mijn moeder huilend/gillend op straat liggen dat ie ons niet mee mocht nemen.. Jaja, t was altijd dolle pret bij ons thuis
Hoe meer ik opschrijf, hoe minder ik terug verlang naar mijn moeder!
Toch steekt het bij mij ook hoor, als ik vriendinnen hoor dat ze gaan winkelen met hun moeder...de band die er kan zijn tussen moeder en dochter, het lijkt me geweldig!
[...]
Tuurlijk begrijp ik wat je bedoelt. Voor mij is het ook fijn om te weten dat ik niet de enige ben.
Mijn moeder is na de scheiding met mijn vader erg depressief geraakt. Ze begon ook een tijdlang veel te drinken, raakte haar baan kwijt, en lag vervolgens hele dagen op bed of op de bank. Ze was niet aanspreekbaar en als we een gesprek voerden werd dat standaard ruzie. De opmerkingen als 'ik ben een slechte moeder voor jullie' en 'het is dat jullie er nog zijn anders hoefde ik niet meer te leven' zijn op een gegeven moment bijna dagelijks de revue gepasseerd. Niet leuk om je moeder zo te zien en zo te horen. Boodschappen deed ze amper meer en koken zat er al helemaal niet meer in. OOk het huishouden deed ze niet meer en zichzelf verzorgen bestond ook niet meer.
Ik kon hier niet mee omgaan en heb op alle mogelijke manieren geprobeerd haar wakker te schudden en haar te doen beseffen wat ze wel had in het leven. Dit lukte gewoon niet.
Mijn moeder vond op een dag dat het genoeg was en begon me dagelijks te vertellen dat het voor haar beter was als ik ergens anders ging wonen. Door mij had ze geen rust meer.
uiteindelijk barste de bom (door nog meer gebeurtenissen, maar de situatie is geschetst
). Ik heb mijn vader opgebeld en hij vond het genoeg geweest en heeft mijn voornaamste spullen verhuist, en ben ik per direcht naar zijn huis gegaan.Ik heb toen nog een tijdlang contact geprobeerd te houden met mijn moeder, maar in plaats dat de situatie verbeterde werd deze steeds onhoudbaarder. Ik ging er zelf aan onderdoor en besloot het te stoppen. Mijn moeder wil geen hulp zoeken, ze vind dat ze, op mij na, geen probleem heeft. Prima, dat is dan zo.
Met mijn vader heb ik gelukkig goed contact en hij kent de streken van mijn moeder. Hij begrijpt mijn beslissing en respecteert deze. Aan hem heb ik veel steun.
Een moederfiguur mis ik heel erg. Als ik kijk naar de band tussen vriendinnen en hun moeders, ben ik stikjaloers (ook al is dat not done). Maar sinds ik het contact heb verbroken met mijn moeder heb ik rust en geen verwijten meer. Ik kan niet verantwoordelijk zijn voor haar depressie.
Via via hoor ik nog steeds verhalen over mijn moeder en deze bevestigen mijn keuze. Ze is nog geen steek veranderd.
Toch voel ik me soms heel erg schuldig. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd om het goed te krijgen, maar dit ligt buiten mijn macht.
MissMarrie, ik heb gewoon kippevel als ik je verhaal lees.. het is ook mijn verhaal.
Hier ook een moeder die nergens toe in staat was, niet koken, niet opruimen, geen boodschappen doen, niet mijn broertje naar school brengen, wassen strijken etc. Dat deed ik allemaal vanaf mijn 12e. Soms had ze ook scharrels waar ze dan heen ging, dan legde ze een tientje en een telefoonnummer in de bestekla en kwam dan de volgende dag pas terug. Dat gebeurde gemiddeld eens per maand, ik was 12/13, mijn broertje 7/8...echt schandalig als je erop terugkijkt, maar ik was het gewend, ik wist niet beter.
Soms als mijn moeder een erge "bui" had belde ik mijn vader om ons te komen halen, dan ging mijn moeder huilend/gillend op straat liggen dat ie ons niet mee mocht nemen.. Jaja, t was altijd dolle pret bij ons thuis
Hoe meer ik opschrijf, hoe minder ik terug verlang naar mijn moeder!
Toch steekt het bij mij ook hoor, als ik vriendinnen hoor dat ze gaan winkelen met hun moeder...de band die er kan zijn tussen moeder en dochter, het lijkt me geweldig!
woensdag 28 mei 2008 om 13:54
quote:mamzelle schreef op 28 mei 2008 @ 13:38:
Ik heb een moeizame relatie met mijn moeder. We zien elkaar pak hem beet eens per twee maanden, en dat gaat redelijk zolang ik niet het achterste van mijn tong laat zien.
Vind het ergens jammer dat ze me nooit goed kan leren kennen op deze manier, maar het is me -nu- de ruzie niet waard om te vertellen wat ik zoal op mijn hart heb.
Ik denk, als het niet goed is, dat het ook meestal niet meer goed komt.
Mijn kinderen zijn wel blij met hun oma -laten niets horen als ze verward raken over een plotselinge stemmingswisseling-
Ik blijf continu mezelf lastigvallen met de vraag of ik eerlijker moet zijn met haar, at all cost. Dat dilemma heb je niet meer als je het contact verbroken hebt.als je het trekt is het denk ik beter een oppervlakkige relatie met je moeder te onderhouden voor de goede lieve vrede, en voor je kinderen, dan helemaal geen contact. maar nogmaals, ALS dat lukt.
Ik heb een moeizame relatie met mijn moeder. We zien elkaar pak hem beet eens per twee maanden, en dat gaat redelijk zolang ik niet het achterste van mijn tong laat zien.
Vind het ergens jammer dat ze me nooit goed kan leren kennen op deze manier, maar het is me -nu- de ruzie niet waard om te vertellen wat ik zoal op mijn hart heb.
Ik denk, als het niet goed is, dat het ook meestal niet meer goed komt.
Mijn kinderen zijn wel blij met hun oma -laten niets horen als ze verward raken over een plotselinge stemmingswisseling-
Ik blijf continu mezelf lastigvallen met de vraag of ik eerlijker moet zijn met haar, at all cost. Dat dilemma heb je niet meer als je het contact verbroken hebt.als je het trekt is het denk ik beter een oppervlakkige relatie met je moeder te onderhouden voor de goede lieve vrede, en voor je kinderen, dan helemaal geen contact. maar nogmaals, ALS dat lukt.
woensdag 28 mei 2008 om 13:57
quote:Sydney24 schreef op 28 mei 2008 @ 13:30:
Hoi Chica,
Wat dapper dat je voor jezelf hebt gekozen. Het lijkt me moeilijk omdat de rollen zijn omgedraaid: jij voelt je verantwoordelijk voor je moeder, in plaats van dat zij jouw belang voorop stelt.
Maar maak je alsjeblieft geen zorgen over of er wel of geen oma is. Ik heb de ouders van mijn vader pas op m'n 5e ontmoet, omdat mijn ouders geen contact meer wilden (het zijn hele nare mensen). Ik heb hen nooit echt als opa en oma gezien, omdat de rol van het oude wijze 'stamhoofd' bij wie je altijd welkom bent, hen absoluut niet pastte. Ik heb vanaf m'n 16e zelf opnieuw besloten geen contact meer te willen, omdat ik alleen maar naar van ze word. Ik heb ze dus wel gekend, maar ze hebben niet veel toegevoegd. Het kan je kind wel helpen te begrijpen waar jij mee hebt geworsteld, maar dat besef komt als kleinkind pas later.
Er zijn trouwens veel kinderen die een oma missen omdat die bijvoorbeeld overleden is. Jouw kind krijgt als ik het zo lees hoe dan ook iets wat veel belangrijker is: een lieve moeder die het beste met haar voor heeft. Daar kan geen 'koektrommel-oma' tegenop.
Sterkte!
Hoi Sydney,
Je hebt helemaal gelijk...fijn dat je dat even laat inzien!
Hoi Chica,
Wat dapper dat je voor jezelf hebt gekozen. Het lijkt me moeilijk omdat de rollen zijn omgedraaid: jij voelt je verantwoordelijk voor je moeder, in plaats van dat zij jouw belang voorop stelt.
Maar maak je alsjeblieft geen zorgen over of er wel of geen oma is. Ik heb de ouders van mijn vader pas op m'n 5e ontmoet, omdat mijn ouders geen contact meer wilden (het zijn hele nare mensen). Ik heb hen nooit echt als opa en oma gezien, omdat de rol van het oude wijze 'stamhoofd' bij wie je altijd welkom bent, hen absoluut niet pastte. Ik heb vanaf m'n 16e zelf opnieuw besloten geen contact meer te willen, omdat ik alleen maar naar van ze word. Ik heb ze dus wel gekend, maar ze hebben niet veel toegevoegd. Het kan je kind wel helpen te begrijpen waar jij mee hebt geworsteld, maar dat besef komt als kleinkind pas later.
Er zijn trouwens veel kinderen die een oma missen omdat die bijvoorbeeld overleden is. Jouw kind krijgt als ik het zo lees hoe dan ook iets wat veel belangrijker is: een lieve moeder die het beste met haar voor heeft. Daar kan geen 'koektrommel-oma' tegenop.
Sterkte!
Hoi Sydney,
Je hebt helemaal gelijk...fijn dat je dat even laat inzien!
woensdag 28 mei 2008 om 14:05
Lieve meiden, alleen even een voor jullie. Ik heb zelf een goede band met mijn moeder, mijn vader leeft niet meer, en ik kan me moeilijk voorstellen dat ik het contact met haar zou verbreken. Ik begrijp echter wel dat er omstandigheden zijn waarin het voor jullie beter is om het wel te doen, die beslissing neem je niet zo maar, maar vaak na heel veel ellende. Daarom vind ik de reacties uit jouw omgeving Chica, eg kortzichtig om jou te verwijten dat jouw kindje straks geen oma zou hebben omdat jij het contact hebt verbroken. Doe wat jouw gevoel je ingeeft en laat de rest van de wereld maar kletsen, zij staan niet in jouw schoenen!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 28 mei 2008 om 14:08
Ook ik herken veel in deze verhalen. Ook van twee kanten, zelf heb ik als kind te maken gehad met een opa en oma die mij niet wilde zien vanwege een ruzie met mijn moeder. Hier heb ik eigenlijk nooit een probleem mee gehad, ik heb ze dan ook nooit gemist.
Mijn eigen moeder en ik hebben vanaf mijn 12e (ben nu 31) een hele slechte band gehad. Ze is gewoon vertrokken toen ik 12 was keek niet meer naar me om. Tot ik 16 was toen wilde ze weer contact maar toen was ik inmiddels al zo gekwetst door haar dat ik dat heb afgehouden.
Toen ik begin 20 was heb ik de band weer aangehaald maar dat duurde helaas niet lang want toen heeft haar nieuwe vriend (toenmalig) geprobeerd me te zoenen. Dat was vreselijk en zij werd nota bene boos op mij omdat ik haar dwong om te kiezen zij ze!!???!!
Nu vele jaren verder heb ik er vrede mee, ik heb een paar maanden geleden een aantal hele emotionele en moeilijke gesprekken gevoerd met haar (op haar initiatief ) en zij heeft ruiterlijk toegegeven dat zij fout zat, dat ze spijt heeft en trots is op me.
Er zal altijd wel wat afstand blijven maar hier ben ik al heel blij mee, zeker omdat ze over 6 maanden oma wordt.
Verder deel ik de mening van Chica1978 dit heeft mij ook altijd geholpen om te gaan met het gevoel van missen! En er blijft altijd de mogelijkheid dat er nog contact ontstaat. Het leven is tenslotte te kort om niet de moeite te nemen elkaar beter te leren kennen.
Mijn eigen moeder en ik hebben vanaf mijn 12e (ben nu 31) een hele slechte band gehad. Ze is gewoon vertrokken toen ik 12 was keek niet meer naar me om. Tot ik 16 was toen wilde ze weer contact maar toen was ik inmiddels al zo gekwetst door haar dat ik dat heb afgehouden.
Toen ik begin 20 was heb ik de band weer aangehaald maar dat duurde helaas niet lang want toen heeft haar nieuwe vriend (toenmalig) geprobeerd me te zoenen. Dat was vreselijk en zij werd nota bene boos op mij omdat ik haar dwong om te kiezen zij ze!!???!!
Nu vele jaren verder heb ik er vrede mee, ik heb een paar maanden geleden een aantal hele emotionele en moeilijke gesprekken gevoerd met haar (op haar initiatief ) en zij heeft ruiterlijk toegegeven dat zij fout zat, dat ze spijt heeft en trots is op me.
Er zal altijd wel wat afstand blijven maar hier ben ik al heel blij mee, zeker omdat ze over 6 maanden oma wordt.
Verder deel ik de mening van Chica1978 dit heeft mij ook altijd geholpen om te gaan met het gevoel van missen! En er blijft altijd de mogelijkheid dat er nog contact ontstaat. Het leven is tenslotte te kort om niet de moeite te nemen elkaar beter te leren kennen.
woensdag 28 mei 2008 om 14:12
Ik denk dat áls je het contact herstelt, dat je moet beginnen met geen verwachtingen hebben. Jouw droombeeld van een moeder/dochter relatie bestaat niet, voor jou. Helaas. Maximaal haalbare is dat je haar benadert met 'ze is nu eenmaal zo'... misschien zou je iets in haar los kunnen maken dat ze zo laat in haar leven nog zich overgeeft aan therapie
-ik zou dat zelf misschien wel willen maar niet durven voorstellen-
Moeizaam contact is waarschijnlijk ook het meest haalbare voor je. En of je daar echt die moeite in wilt steken..
-ik zou dat zelf misschien wel willen maar niet durven voorstellen-
Moeizaam contact is waarschijnlijk ook het meest haalbare voor je. En of je daar echt die moeite in wilt steken..
woensdag 28 mei 2008 om 14:45
Zo blijken er toch meer vrouwen te zijn die niet zo'n geweldige relatie met hun moeder hebben.
Als ik het zo in mijn vriendinnengroep kijk, heeft, op een iemand na, iedereen eigenlijk een ontzettend goede relatie met haar moeder. Behalve ik dan... De laatste 2,5 jaar heb ik al geen contact meer met mijn ouders, maar eigenlijk is het nooit echt goed contact geweest. Altijd veel verwijten mijn kant op (als ik een bepaald scheldwoord hoor dat mijn ouders altijd richting mij gebruikten, gaat nog steeds mijn nekhaar overeind staan, ook al ben ik bijna 28).
Ook mijn man en ik zouden in de toekomst graag gezinsuitbreiding willen. Ik denk alleen niet dat ik er goed aan doe mijn kind met deze mensen in contact te laten komen...
Als ik het zo in mijn vriendinnengroep kijk, heeft, op een iemand na, iedereen eigenlijk een ontzettend goede relatie met haar moeder. Behalve ik dan... De laatste 2,5 jaar heb ik al geen contact meer met mijn ouders, maar eigenlijk is het nooit echt goed contact geweest. Altijd veel verwijten mijn kant op (als ik een bepaald scheldwoord hoor dat mijn ouders altijd richting mij gebruikten, gaat nog steeds mijn nekhaar overeind staan, ook al ben ik bijna 28).
Ook mijn man en ik zouden in de toekomst graag gezinsuitbreiding willen. Ik denk alleen niet dat ik er goed aan doe mijn kind met deze mensen in contact te laten komen...
woensdag 28 mei 2008 om 20:16
quote:chica1978 schreef op 28 mei 2008 @ 13:54:
[...]
als je het trekt is het denk ik beter een oppervlakkige relatie met je moeder te onderhouden voor de goede lieve vrede, en voor je kinderen, dan helemaal geen contact. maar nogmaals, ALS dat lukt.
Waarom zeg je dat? dat denk ik niet hoor. Ik bedoel, wat je niet hebt/kent mis je ook niet! Families zijn tegenwoordig toch al niet meer altijd recht-toe recht-aan. De een heeft 2 papa's en mama's, de ander alleen één mama. De een heeft een hele massa oma's en de ander heeft bijvoorbeeld geen oma's meer omdat de ouders pas laat ouder werden. Vanalles kan! Dus een kind dat geen oma heeft is heus geen absurde uitzondering.
Ik had dus altijd maar één opa, en heb die andere nooit gemist. Maar de opa die ik wel had was ook geen gemakkelijke man. Met hem heb ik een heel hevige ruzie gehad en we hebben elkaar ruim een jaar niet gesproken. Dat was veel moeilijker dan die andere 'opa' die ik helemaal niet ken!
Dat mensen je zeggen dat je je kind een oma onthoudt vind ik een belachelijke opmerking. Jij weet waarom, jij weet wat je je kindje niet aan wilt doen.
[...]
als je het trekt is het denk ik beter een oppervlakkige relatie met je moeder te onderhouden voor de goede lieve vrede, en voor je kinderen, dan helemaal geen contact. maar nogmaals, ALS dat lukt.
Waarom zeg je dat? dat denk ik niet hoor. Ik bedoel, wat je niet hebt/kent mis je ook niet! Families zijn tegenwoordig toch al niet meer altijd recht-toe recht-aan. De een heeft 2 papa's en mama's, de ander alleen één mama. De een heeft een hele massa oma's en de ander heeft bijvoorbeeld geen oma's meer omdat de ouders pas laat ouder werden. Vanalles kan! Dus een kind dat geen oma heeft is heus geen absurde uitzondering.
Ik had dus altijd maar één opa, en heb die andere nooit gemist. Maar de opa die ik wel had was ook geen gemakkelijke man. Met hem heb ik een heel hevige ruzie gehad en we hebben elkaar ruim een jaar niet gesproken. Dat was veel moeilijker dan die andere 'opa' die ik helemaal niet ken!
Dat mensen je zeggen dat je je kind een oma onthoudt vind ik een belachelijke opmerking. Jij weet waarom, jij weet wat je je kindje niet aan wilt doen.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
