Relaties
alle pijlers
Gm, kinderen, vriend, einde?
maandag 30 juni 2008 om 09:58
Hallo dames,
ik sta op het punt een psycholoog te zoeken in de gouden gids, ik weet het niet meer..misschien kunnen jullie mij een eindje op weg helpen..?
Situatieschets (zal het proberen kort te houden!):
ik woon samen, heb 2 kindern (3 en 1 jaar). Tot voor kort dacht ik dat ik wel een leuk leven had: we hebben een mooi huis, grote tuin, lieve kinderen etc. Ik was tevreden, niet over-the-moon-gelukkig, maar ik had wel het gevoel dat ik zo verder kon. Totdat (er schijnt altijd een 'totdat' te zijn) ik iemand leerde kennen. Mijn nieuwe baas. Ik kende hem al een aantal jaren, maar op de een of andere manier hebben we elkaar nooit zo bekeken zoals we nu doen. Sinds een maand of 3 hebben we 'iets'. In eerste instantie begon het als puur sexueel (mijn vriend en zijn vrouw - natuurlijk heeft hij een vrouw!) zijn op dat gebied behoorlijk geremd en samen vinden we onze weg, experimenteren een hoop, kortom, mijn sexleven is van een mager 6-je naar een dikke 10 gegaan. Inmiddels zijn er van beide kanten gevoelens in het spel gekomen; hoe sterk die van mij zijn, kan ik niet zeggen, ik heb vaak het idee dat er een kleine basis is die versterkt wordt door het feit dat de sex -en intimiteit die er inmiddels is bijgekomen- zo geweldig goed zijn. Hij heeft toegegeven dat hij meer heeft dan alleen lustgevoelens; ik merk ook aan hem dat hij verliefd is. Wel heeft hij duidelijk aangegeven dat hij (voorlopig althans) niet bij zijn vrouw weggaat (net een nieuw huis etc, je kent de smoesjes). En weet je? Dat hoeft van mij ook niet, ik vind het prima zo. Natuurlijk baal ik af en toe dat ik niet op elk tijdstip dat mij uitkomt, contact met hem kan opnemen, dat we niet zomaar als we zin hebben van elkaar kunnen genieten, dat zijn vrouw te pas en te onpas belt, maar dat zijn bijzaken. Wat ik veel erger vind, is dat ik het gevoel heb dat me nu in mijn niet-geheime relatie, de ogen zijn geopend: het liefste ging ik weg. Dingen die ik ergerlijk vond voorheen, nemen nu groteske vormen aan: zijn onverzorgdheid, zijn onwil om mij een carriere te gunnen, zijn geslotenheid, continue achter de laptop met muziek en god weet wat nog meer bezig. We praten niet. We zouden in augustus gaan trouwen, dat heb ik afgezegd. En dat hij dan niet door heeft dat er misschien heel wat meer speelt dan alleen cold feest, daar word ik woest van. Het liefst ging ik weg en ik weet zeker, dat als er geen kinderen in het spel waren geweest dat ik ook allang weg was. Alleen de kinderen...ik weet dat kinderen veel meer hebben aan twee ouders die gelukkig zijn uit elkaar dat twee bij elkaar zijn en elkaar en zichzelf ongelukkig maken. Maar toch...zoveel vragen: red ik het straks? Heb ik het recht wel mijn kinderen uit een vertrouwde situatie weg te halen? Hoe komt alles financieel weer op zijn pootjes terecht (ik heb tenslotte 'maar' een parttime baan en vind het eigenlijk niet goed om de kids 40 uur per week naar de opvang te brengen)? Ik weet het even niet meer...help!
ik sta op het punt een psycholoog te zoeken in de gouden gids, ik weet het niet meer..misschien kunnen jullie mij een eindje op weg helpen..?
Situatieschets (zal het proberen kort te houden!):
ik woon samen, heb 2 kindern (3 en 1 jaar). Tot voor kort dacht ik dat ik wel een leuk leven had: we hebben een mooi huis, grote tuin, lieve kinderen etc. Ik was tevreden, niet over-the-moon-gelukkig, maar ik had wel het gevoel dat ik zo verder kon. Totdat (er schijnt altijd een 'totdat' te zijn) ik iemand leerde kennen. Mijn nieuwe baas. Ik kende hem al een aantal jaren, maar op de een of andere manier hebben we elkaar nooit zo bekeken zoals we nu doen. Sinds een maand of 3 hebben we 'iets'. In eerste instantie begon het als puur sexueel (mijn vriend en zijn vrouw - natuurlijk heeft hij een vrouw!) zijn op dat gebied behoorlijk geremd en samen vinden we onze weg, experimenteren een hoop, kortom, mijn sexleven is van een mager 6-je naar een dikke 10 gegaan. Inmiddels zijn er van beide kanten gevoelens in het spel gekomen; hoe sterk die van mij zijn, kan ik niet zeggen, ik heb vaak het idee dat er een kleine basis is die versterkt wordt door het feit dat de sex -en intimiteit die er inmiddels is bijgekomen- zo geweldig goed zijn. Hij heeft toegegeven dat hij meer heeft dan alleen lustgevoelens; ik merk ook aan hem dat hij verliefd is. Wel heeft hij duidelijk aangegeven dat hij (voorlopig althans) niet bij zijn vrouw weggaat (net een nieuw huis etc, je kent de smoesjes). En weet je? Dat hoeft van mij ook niet, ik vind het prima zo. Natuurlijk baal ik af en toe dat ik niet op elk tijdstip dat mij uitkomt, contact met hem kan opnemen, dat we niet zomaar als we zin hebben van elkaar kunnen genieten, dat zijn vrouw te pas en te onpas belt, maar dat zijn bijzaken. Wat ik veel erger vind, is dat ik het gevoel heb dat me nu in mijn niet-geheime relatie, de ogen zijn geopend: het liefste ging ik weg. Dingen die ik ergerlijk vond voorheen, nemen nu groteske vormen aan: zijn onverzorgdheid, zijn onwil om mij een carriere te gunnen, zijn geslotenheid, continue achter de laptop met muziek en god weet wat nog meer bezig. We praten niet. We zouden in augustus gaan trouwen, dat heb ik afgezegd. En dat hij dan niet door heeft dat er misschien heel wat meer speelt dan alleen cold feest, daar word ik woest van. Het liefst ging ik weg en ik weet zeker, dat als er geen kinderen in het spel waren geweest dat ik ook allang weg was. Alleen de kinderen...ik weet dat kinderen veel meer hebben aan twee ouders die gelukkig zijn uit elkaar dat twee bij elkaar zijn en elkaar en zichzelf ongelukkig maken. Maar toch...zoveel vragen: red ik het straks? Heb ik het recht wel mijn kinderen uit een vertrouwde situatie weg te halen? Hoe komt alles financieel weer op zijn pootjes terecht (ik heb tenslotte 'maar' een parttime baan en vind het eigenlijk niet goed om de kids 40 uur per week naar de opvang te brengen)? Ik weet het even niet meer...help!
maandag 30 juni 2008 om 11:08
Alleen tijdelijk, Eowynn! [edit: ze heeft waarschijnlijk alleen tijdelijk voordeel van haar innige relatie met de baas wat haar werk betreft, die dingen slaan snel om!]
Sorry Barbra, maar je klinkt heerlijk naief. Vluchten in een droomwereld met je baas (?!), net voordat je zou gaan trouwen. Je kent de man al jaren, en 'opeens' bekijken jullie elkaar anders. En dit zou niks met cold feet voor de bruiloft te maken hebben?
Soms sta je voor grote keuzes: wil ik met deze man de rest van mijn leven delen? En dan lijken al die andere mannen opeens zo leuk he? En je eigen man kan dan niks meer goed doen. Je geeft hem heel veel schuld van je 'vlucht' in je baas' armen, en dat is m.i. niet terecht. Jij sluit je gevoelsleven af voor hem door stiekem te zijn, hij DURFT waarschijnlijk niet te vragen wat er echt speelt, bang voor het antwoord. En geef hem eens ongelijk.
Meid, het is echt tijd om wakker te worden. Die man waar je zoveel op aan te merken hebt is de vader van je kinderen. Voordat je een eind aan die relatie mag maken zou je mijns inziens veel harder moeten werken om die te redden. Kappen met die foute baas van je. Ander werk zoeken. Contact zoeken met je vriend. In therapie misschien. Kun je, als je naar je kinderen kijkt, het over je hart verkrijgen je gezin zo 'weg te gooien' voor een lekkere neukbeurt? Of, anders gezegd, durf jij wel te kijken naar de achtergrond van je vlucht? Ben je niet gewoon bang voor een gesetteld leventje? En dat snap ik wel hoor, je bent de enige niet. Maar om dan meteen maar op je baas te springen, dat is misschien niet een erg goede reactie op je zenuwen, vind je zelf ook niet? Verdienen je vent en je kinderen niet meer?
Sorry Barbra, maar je klinkt heerlijk naief. Vluchten in een droomwereld met je baas (?!), net voordat je zou gaan trouwen. Je kent de man al jaren, en 'opeens' bekijken jullie elkaar anders. En dit zou niks met cold feet voor de bruiloft te maken hebben?
Soms sta je voor grote keuzes: wil ik met deze man de rest van mijn leven delen? En dan lijken al die andere mannen opeens zo leuk he? En je eigen man kan dan niks meer goed doen. Je geeft hem heel veel schuld van je 'vlucht' in je baas' armen, en dat is m.i. niet terecht. Jij sluit je gevoelsleven af voor hem door stiekem te zijn, hij DURFT waarschijnlijk niet te vragen wat er echt speelt, bang voor het antwoord. En geef hem eens ongelijk.
Meid, het is echt tijd om wakker te worden. Die man waar je zoveel op aan te merken hebt is de vader van je kinderen. Voordat je een eind aan die relatie mag maken zou je mijns inziens veel harder moeten werken om die te redden. Kappen met die foute baas van je. Ander werk zoeken. Contact zoeken met je vriend. In therapie misschien. Kun je, als je naar je kinderen kijkt, het over je hart verkrijgen je gezin zo 'weg te gooien' voor een lekkere neukbeurt? Of, anders gezegd, durf jij wel te kijken naar de achtergrond van je vlucht? Ben je niet gewoon bang voor een gesetteld leventje? En dat snap ik wel hoor, je bent de enige niet. Maar om dan meteen maar op je baas te springen, dat is misschien niet een erg goede reactie op je zenuwen, vind je zelf ook niet? Verdienen je vent en je kinderen niet meer?
maandag 30 juni 2008 om 11:09
Als je partner denkt dat je last hebt van koudwatervrees en dat je daarom niet meer met hem wilt trouwen, hoe komt hij dan aan dat idee?
Is dat wat je hem hebt verteld? Hoe vreemd is het dan dat hij niet verder raadt of er een andere reden kan zijn?
Waarom heb je hem niet eerlijk verteld dat je afziet van trouwen met hem omdat je twijfelt nu je goede seks hebt met je nieuwe baas?
Is dat wat je hem hebt verteld? Hoe vreemd is het dan dat hij niet verder raadt of er een andere reden kan zijn?
Waarom heb je hem niet eerlijk verteld dat je afziet van trouwen met hem omdat je twijfelt nu je goede seks hebt met je nieuwe baas?
maandag 30 juni 2008 om 11:19
maandag 30 juni 2008 om 11:20
quote:Zwieber schreef op 30 juni 2008 @ 11:19:
MissMara: het lijkt me een beetje laat voor TO om bang te zijn voor een gesettled leventje: ze heeft al twee kinderen met haar vriend! Of je dan officieel getrouwd bent of niet maakt voor de invulling van dat leven niet zoveel uit.Gevoelsmatig kan het wel een groot verschil maken misschien .
MissMara: het lijkt me een beetje laat voor TO om bang te zijn voor een gesettled leventje: ze heeft al twee kinderen met haar vriend! Of je dan officieel getrouwd bent of niet maakt voor de invulling van dat leven niet zoveel uit.Gevoelsmatig kan het wel een groot verschil maken misschien .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 30 juni 2008 om 11:37
Helemaal met je eens, Zwieber. Voor mezelf was de keus om met deze man aan een kind te beginnen een stuk enger dan om met hem te trouwen. Het een kan ongedaan worden gemaakt, het andere niet. Maar vergis je niet: voor veel mensen is trouwen burgerlijk settelen, terwijl een baby 'gewoon leuk' is, veel vanzelfsprekender. Helaas realiseert niet iedereen zich dat als je voor een kind kiest, je verantwoordelijk bent voor een zo gelukkig en stabiel mogelijke omgeving voor dat kind om in op te groeien. En als de die verantwoordelijkheid (serieus) neemt, dan lever je daar af en toe wat spanning en een goede beurt met andere mannen voor in. Om maar eens iets te noemen. Soms is dat best moeilijk, iets van je persoonlijke 'interesses' voor je gezin opofferen. Maar als je een stoere moeder wil zijn, dan doe je dat. En dan ga je gewoon boeketromannetjes lezen.
maandag 30 juni 2008 om 11:41
maandag 30 juni 2008 om 11:59
Ik denk dat je jezelf eens eerlijk moet afvragen waarom je nu opeens voor deze man gevallen bent, terwijl je hem al een aantal jaren kende. Je was tevreden, je "kon wel zo verder". Kan het zijn dat je eigenlijk niet zo tevreden was, maar jezelf nooit zo had afgevraagd of dit was wat je wilde? Het kan zijn dat verschillende factoren (je op handen zijnde huwelijk, de plotse chemie met je baas, misschien bepaalde voorvallen/crisissituaties die iets in je getriggerd hebben) samenvielen waardoor je opeens besefte dat je helemaal niet zo tevreden was. Of in elk geval dat je iets miste en de behoefte had die leegte op te vullen met behulp van je baas.
Ik zou je willen adviseren dáár eens goed naar te kijken. Wat is je relatie waard, wat verwacht je van een relatie, van jouw rol en die van je partner, wat wil je je kinderen bieden? Ik zou zeker je relatie een serieuze kans geven door er actief in te gaan investeren. Kijk daarbij zeker ook naar je eigen rol en niet alleen naar de fouten van je vriend. Hoe kun jij er bijvoorbeeld verandering in brengen dat hij zo vaak achter de laptop zit (het kan een kip-en-het-eiverhaal zijn, doordat jullie 's avonds bijvoorbeeld niet veel praten/doen en hij dus denkt dat hij niet veel mist door achter de pc te gaan zitten).
Als jullie er samen niet uitkomen, zou ik relatietherapie aanraden. Mocht je alle wegen bewandeld hebben en dan alsnog tot de conclusie komen dat het niet meer gaat werken, dan kun je altijd nog besluiten er een punt achter te zetten. Dan weet je in elk geval dat je - onder andere vanwege jullie kindjes - er álles aan hebt gedaan.
Therapie voor jou alleen kan (ook) een oplossing bieden, omdat je daar kunt uitvinden wat je nu precies mist in jezelf (want nee, het gemis zit niet alleen in de relatie maar ook in jou).
dubio
Ik zou je willen adviseren dáár eens goed naar te kijken. Wat is je relatie waard, wat verwacht je van een relatie, van jouw rol en die van je partner, wat wil je je kinderen bieden? Ik zou zeker je relatie een serieuze kans geven door er actief in te gaan investeren. Kijk daarbij zeker ook naar je eigen rol en niet alleen naar de fouten van je vriend. Hoe kun jij er bijvoorbeeld verandering in brengen dat hij zo vaak achter de laptop zit (het kan een kip-en-het-eiverhaal zijn, doordat jullie 's avonds bijvoorbeeld niet veel praten/doen en hij dus denkt dat hij niet veel mist door achter de pc te gaan zitten).
Als jullie er samen niet uitkomen, zou ik relatietherapie aanraden. Mocht je alle wegen bewandeld hebben en dan alsnog tot de conclusie komen dat het niet meer gaat werken, dan kun je altijd nog besluiten er een punt achter te zetten. Dan weet je in elk geval dat je - onder andere vanwege jullie kindjes - er álles aan hebt gedaan.
Therapie voor jou alleen kan (ook) een oplossing bieden, omdat je daar kunt uitvinden wat je nu precies mist in jezelf (want nee, het gemis zit niet alleen in de relatie maar ook in jou).
dubio
Ga in therapie!
maandag 30 juni 2008 om 12:50
Ik vind het zo jammer dat je eerst een relatie met een (ook nog getrouwde) man moet krijgen voordat je er achter komt dat je je vriend niet meer leuk vindt. Het is ook erg oneerlijk tegenover hem en ik vind het naief van jou. Goede sex is leuk, maar het gras is nu eenmaal altijd groener aan de overkant. Na een aantal jaren relatie neemt dat ook af (is ook heel normaal denk ik), de begintijd is altijd het spannendst.
Als je echt dapper bent, maak je uit met je baas, praat je erover met je vriend en dan zie je wel waar je uitkomt. Ofwel je gaat er samen mee aan het werk of je gaat op een goede manier uit elkaar, regelt de zaken goed voor jezelf en de kinderen en begint een nieuw leven. Zonder je baas lijkt mij....
Als je laf bent, ga je lekker zo door, tot je baas genoeg heeft van zijn nieuwe speeltje en dan kun je gewoon daarna de draad weer oppakken met je vriend. Of hij komt er alsnog achter, beeindigt zelf de relatie en dan kun je ook opnieuw beginnen.
Voor mij zou de keuze niet zo moelijk zijn.
Zet die roze bril af, houd op met je vriend alleen maar slechte eigenschappen toedichten en kijk eens naar de realiteit.
Als je echt dapper bent, maak je uit met je baas, praat je erover met je vriend en dan zie je wel waar je uitkomt. Ofwel je gaat er samen mee aan het werk of je gaat op een goede manier uit elkaar, regelt de zaken goed voor jezelf en de kinderen en begint een nieuw leven. Zonder je baas lijkt mij....
Als je laf bent, ga je lekker zo door, tot je baas genoeg heeft van zijn nieuwe speeltje en dan kun je gewoon daarna de draad weer oppakken met je vriend. Of hij komt er alsnog achter, beeindigt zelf de relatie en dan kun je ook opnieuw beginnen.
Voor mij zou de keuze niet zo moelijk zijn.
Zet die roze bril af, houd op met je vriend alleen maar slechte eigenschappen toedichten en kijk eens naar de realiteit.
maandag 30 juni 2008 om 13:17
Snap je helemaal hoor, verliefdheid kan gebeuren, maar tis natuurlijk de vraag wat je ermee doet..
Je hebt eigenlijk je keuze al gemaakt, vind ik, door kinderen op de wereld te zetten. Je bent het eigenlijk, vind ik dan weer, aan hen verplicht die GM uit je hoofd te zetten en energie te gaan steken in je eigen man.
PS. ik denk ook dat je last hebt van cold feet, maar de grootste verantwoordelijkheid ben je toch al aangegaan; kindjes krijgen? Hun geluk is voor het grootste gedeelte afhankelijk van jullie als ouders.
PS II. ik spreek uit ervaring; ben al een tijd erg verliefd op iemand, maar probeer sterk genoeg te zijn hier niets mee te doen en al die energie te steken in mijn man, de papa van mijn twee meiden. Soms zou ik wel willen dat ik eens een keertje die ander mee naar bed kon sleuren etc, maar dat gevoel wordt steeds minder en het gevoel voor mijn eigen man steeds sterker. Het kan dus! succes
Je hebt eigenlijk je keuze al gemaakt, vind ik, door kinderen op de wereld te zetten. Je bent het eigenlijk, vind ik dan weer, aan hen verplicht die GM uit je hoofd te zetten en energie te gaan steken in je eigen man.
PS. ik denk ook dat je last hebt van cold feet, maar de grootste verantwoordelijkheid ben je toch al aangegaan; kindjes krijgen? Hun geluk is voor het grootste gedeelte afhankelijk van jullie als ouders.
PS II. ik spreek uit ervaring; ben al een tijd erg verliefd op iemand, maar probeer sterk genoeg te zijn hier niets mee te doen en al die energie te steken in mijn man, de papa van mijn twee meiden. Soms zou ik wel willen dat ik eens een keertje die ander mee naar bed kon sleuren etc, maar dat gevoel wordt steeds minder en het gevoel voor mijn eigen man steeds sterker. Het kan dus! succes
maandag 30 juni 2008 om 13:18
Ik mis even iets...
Je schijft dat door de GM de schillen van je ogen zijn gevallen
Dat je weg wilt...
Misschien heel simpel gezegd, maar GA dan!
Je schijft het zelf, je kindertjes zijn er de dupe van als papa en mama niet meer gelukkig zijn samen
Wat ik wel echt shockerend vond om te lezen is dat je boos werd omdat je man het alleen maar als koud water vrees ziet (het hele niet trouwen gebeuren)
Binnen een relatie praat je toch met elkaar?
Wat heb je gezegd dan toen je vertelde dat je niet wilde trouwen?
Ik neem toch aan dat je er een verklaring bij hebt gegeven
En ja, dan zal vriendlief daar naar geluisterd hebben want het lijkt me heelsterk dat je hebt gezegd
schat we gaan niet trouwen want ik heb zo'n leuke GMmer en nu wil ik eigenlijk alleen nog maar weg....
En blijven omdat je bang bent het niet alleen te redden vind ik eigenlijk wel een beetje sneu.
Wat dacht je dat je de enige alleenstaande moeder was?
Weet je zeker dat je niet eerst een gespreid bedje wilt met GM voor je deze relatie afkapt (al was het alleen maar voor de veiligheid)
Sorry voor mijn misschien ietwat botte reactie maar ik kan zo ontzettend boos worden op mensen die zomaar bij een ander het nest in duiken...
Je schijft dat door de GM de schillen van je ogen zijn gevallen
Dat je weg wilt...
Misschien heel simpel gezegd, maar GA dan!
Je schijft het zelf, je kindertjes zijn er de dupe van als papa en mama niet meer gelukkig zijn samen
Wat ik wel echt shockerend vond om te lezen is dat je boos werd omdat je man het alleen maar als koud water vrees ziet (het hele niet trouwen gebeuren)
Binnen een relatie praat je toch met elkaar?
Wat heb je gezegd dan toen je vertelde dat je niet wilde trouwen?
Ik neem toch aan dat je er een verklaring bij hebt gegeven
En ja, dan zal vriendlief daar naar geluisterd hebben want het lijkt me heelsterk dat je hebt gezegd
schat we gaan niet trouwen want ik heb zo'n leuke GMmer en nu wil ik eigenlijk alleen nog maar weg....
En blijven omdat je bang bent het niet alleen te redden vind ik eigenlijk wel een beetje sneu.
Wat dacht je dat je de enige alleenstaande moeder was?
Weet je zeker dat je niet eerst een gespreid bedje wilt met GM voor je deze relatie afkapt (al was het alleen maar voor de veiligheid)
Sorry voor mijn misschien ietwat botte reactie maar ik kan zo ontzettend boos worden op mensen die zomaar bij een ander het nest in duiken...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 30 juni 2008 om 13:26
Ben het met summerdance eens.
Niet met de kastdeurtjes gaan smijten en dan boos worden als een man niet aan je vraagt of er wat is.
Vertellen wat je dwars zit OOK al kwets je daar iemand mee, je gevoel is je gevoel...DAAR hoef je je niet voor te schamen. Wat je ermee doet of juist niet mee zou doen wel.
Niet met de kastdeurtjes gaan smijten en dan boos worden als een man niet aan je vraagt of er wat is.
Vertellen wat je dwars zit OOK al kwets je daar iemand mee, je gevoel is je gevoel...DAAR hoef je je niet voor te schamen. Wat je ermee doet of juist niet mee zou doen wel.
