Relaties
alle pijlers
Help uit huis/samenwonen!!!!
donderdag 11 oktober 2007 om 11:42
Waar zal ik eens beginnen... Pfff mijn hoofd loopt echt over van de gedachten.....
Ik ga dus samenwonen met mijn vriend! WAUW!!! Ben 23, dus qua uit huis gaan een perfecte leeftijd, maar.... Ja nu komt de maar.... Ik weet nu al dat ik mijn ouders vreselijk ga missen. Ik ben echt een moederskindje en op dit moment wisselen mijn emoties van superblij/gelukkig tot opeens bang en een beetje verdrietig. Mijn vriend en ik kennen elkaar eigenlijk vrij kort, maar het zit helemaal goed tussen ons. Echt perfect, dit is hem echt. Mijn ouders vinden hem ook helemaal geweldig en we willen gewoon zoveel mogelijk samen zijn. Door de afstand lukt dat niet als we niet samen gaan wonen, ik woon in het westen van het land, hij in het oosten. Anderhalf uur rijden. Ik studeer nog in Amsterdam, maar heb maar twee dagen per week college, dus als ik vroeg naar college moet kan ik eventueel gewoon bij mijn ouders logeren.
Ik weet niet zozeer wat nu mijn vraag is hier.. maar ik moet het gewoon allemaal even kwijt. Er speelt vanalles door mijn hoofd.
Hebben er hier mensen ervaring met uit huis gaan en dan meteen zo ver weg gaan wonen van het ouderlijk huis?
Kus
Ik ga dus samenwonen met mijn vriend! WAUW!!! Ben 23, dus qua uit huis gaan een perfecte leeftijd, maar.... Ja nu komt de maar.... Ik weet nu al dat ik mijn ouders vreselijk ga missen. Ik ben echt een moederskindje en op dit moment wisselen mijn emoties van superblij/gelukkig tot opeens bang en een beetje verdrietig. Mijn vriend en ik kennen elkaar eigenlijk vrij kort, maar het zit helemaal goed tussen ons. Echt perfect, dit is hem echt. Mijn ouders vinden hem ook helemaal geweldig en we willen gewoon zoveel mogelijk samen zijn. Door de afstand lukt dat niet als we niet samen gaan wonen, ik woon in het westen van het land, hij in het oosten. Anderhalf uur rijden. Ik studeer nog in Amsterdam, maar heb maar twee dagen per week college, dus als ik vroeg naar college moet kan ik eventueel gewoon bij mijn ouders logeren.
Ik weet niet zozeer wat nu mijn vraag is hier.. maar ik moet het gewoon allemaal even kwijt. Er speelt vanalles door mijn hoofd.
Hebben er hier mensen ervaring met uit huis gaan en dan meteen zo ver weg gaan wonen van het ouderlijk huis?
Kus
donderdag 11 oktober 2007 om 11:45
Mijn vriend is net 250 km voor mij verhuisd.
Ik woon nog wel vlakbij mijn ouders.
We gaan regelmatig samen een heel weekend naar zijn familie en hij belt eigenlijk iedere dag wel eventjes met het thuisfront.
Ik denk dat het voornamelijk gewoon even moet wennen. Na een paar weken vind je het vast heerlijk dat je nu je eigen plekje hebt en iedere dag naast je vriend wakker kunt worden.
Je kunt ook bellen via skype (das gratis) of neem een abonnement waarbij je bijvoorbeeld gratis kunt bellen na 6 uur.
Ik woon nog wel vlakbij mijn ouders.
We gaan regelmatig samen een heel weekend naar zijn familie en hij belt eigenlijk iedere dag wel eventjes met het thuisfront.
Ik denk dat het voornamelijk gewoon even moet wennen. Na een paar weken vind je het vast heerlijk dat je nu je eigen plekje hebt en iedere dag naast je vriend wakker kunt worden.
Je kunt ook bellen via skype (das gratis) of neem een abonnement waarbij je bijvoorbeeld gratis kunt bellen na 6 uur.
donderdag 11 oktober 2007 om 11:53
Ja ik denk ook dat het wennen is.... ik wil het echt heel graag, heerlijk onze eigen plek, samen slapen en wakker worden... echt geweldig! Het idee dat ik nog bij mijn ouders kan slapen als ik de volgende dag college heb scheelt ook.
Ik voel me ook enigzins schuldig naar mijn ouders toe, hoe raar dit ook klinkt. Ik kan er de vinger niet echt precies op leggen. Ik ben enigskind, dus misschien dat dat er ook mee te maken heeft. Ik heb geen broers of zussen die mij voorgegaan zijn of die nog thuis wonen nu ik weg ga. Ik ben echt ontzettend close met mijn ouders, altijd een hele goede band met ze gehad en nog steeds.
Gisteren heb ik het thuis verteld. Mijn moeder schrok wel erg, ze had het aan de ene kant wel en aan de andere kant niet verwacht. Ze moest ook huilen... lijkt me een heel natuurlijke reactie, maar toch deed dat wel pijn. Ik heb het gevoel dat ik mijn ouders hierdoor ongelukkig maak, terwijl het heel normaal is om uit huis te gaan. Ik ben zelfs 23, dus vergeleken met mijn omgeving ga ik nog laat weg eigenlijk. Mijn ouders hebben ook aangegeven ons echt te steunen en waar nodig is te willen helpen, ze zijn echt superlief. Ik vind het alleen zo erg dat ik het gevoel heb dat ik ze pijn doe hiermee... stom he....
Ik voel me ook enigzins schuldig naar mijn ouders toe, hoe raar dit ook klinkt. Ik kan er de vinger niet echt precies op leggen. Ik ben enigskind, dus misschien dat dat er ook mee te maken heeft. Ik heb geen broers of zussen die mij voorgegaan zijn of die nog thuis wonen nu ik weg ga. Ik ben echt ontzettend close met mijn ouders, altijd een hele goede band met ze gehad en nog steeds.
Gisteren heb ik het thuis verteld. Mijn moeder schrok wel erg, ze had het aan de ene kant wel en aan de andere kant niet verwacht. Ze moest ook huilen... lijkt me een heel natuurlijke reactie, maar toch deed dat wel pijn. Ik heb het gevoel dat ik mijn ouders hierdoor ongelukkig maak, terwijl het heel normaal is om uit huis te gaan. Ik ben zelfs 23, dus vergeleken met mijn omgeving ga ik nog laat weg eigenlijk. Mijn ouders hebben ook aangegeven ons echt te steunen en waar nodig is te willen helpen, ze zijn echt superlief. Ik vind het alleen zo erg dat ik het gevoel heb dat ik ze pijn doe hiermee... stom he....
donderdag 11 oktober 2007 om 12:05
Spannend, ik ben 24 en pas sinds een paar maanden uit huis. En zelfs ik voel me een beetje schuldig. Ik ben de laatste die weg gaat.
Mijn vriend z'n moeder en zus moesten ook wel huilen toen ze hem voor het eerst achterlieten hoor, en dat vond ik ook wel een beetje zielig. Maar probeer er lekker van te genieten, want het is idd heerlijk om elke dag naast hem wakker te worden
En rationeel gezien is het heel normaal dat je op je eigen benen gaat staan en je zit niet aan de andere kant van de wereld hoor!
Mijn vriend z'n moeder en zus moesten ook wel huilen toen ze hem voor het eerst achterlieten hoor, en dat vond ik ook wel een beetje zielig. Maar probeer er lekker van te genieten, want het is idd heerlijk om elke dag naast hem wakker te worden
En rationeel gezien is het heel normaal dat je op je eigen benen gaat staan en je zit niet aan de andere kant van de wereld hoor!
donderdag 11 oktober 2007 om 12:06
Hoi Spannend1984,
Samenwonen is leuk als je er aan toe bent samen. Het scheelt een hoop pendelen en daarmee een hoop extra stress (heb ik wel de juiste kleren en spullen bij me, wanneer zijn we waar) zo is mijn eigen ervaring.
Maar je moet het doen om de juiste redenen en op het juiste tijdstip.
Leeftijd is geen factor om te bepalen of je er aan toe bent om uit huis te gaan, en/of samen te gaan wonen.
Je gaat een hele beslissing aan, niet alleen omdat je voor het eerst uit huis gaat (niet om je ouders, maar om jezelf!) maar ook omdat dat gelijk betekent dat je met iemand anders een huishouden met alle bijbehorende verantwoordelijkheden gaat runnen, en dan ook nog in een heel ander landsdeel.
Ik raad het je absoluut niet af, maar kan je alleen als raad geven: bedenk waarom je gaat samenwonen. Je bent geen oude tut die hoognodig het huis uit moet, en alleen afstand overbruggen lijkt me ook niet genoeg reden persoonlijk. Je bent hoe dan ook het beste af door je hart en verstand samen een goede keus voor JOU te laten maken. Volg je intuitie, dus!
succes en plezier,
TD
Samenwonen is leuk als je er aan toe bent samen. Het scheelt een hoop pendelen en daarmee een hoop extra stress (heb ik wel de juiste kleren en spullen bij me, wanneer zijn we waar) zo is mijn eigen ervaring.
Maar je moet het doen om de juiste redenen en op het juiste tijdstip.
Leeftijd is geen factor om te bepalen of je er aan toe bent om uit huis te gaan, en/of samen te gaan wonen.
Je gaat een hele beslissing aan, niet alleen omdat je voor het eerst uit huis gaat (niet om je ouders, maar om jezelf!) maar ook omdat dat gelijk betekent dat je met iemand anders een huishouden met alle bijbehorende verantwoordelijkheden gaat runnen, en dan ook nog in een heel ander landsdeel.
Ik raad het je absoluut niet af, maar kan je alleen als raad geven: bedenk waarom je gaat samenwonen. Je bent geen oude tut die hoognodig het huis uit moet, en alleen afstand overbruggen lijkt me ook niet genoeg reden persoonlijk. Je bent hoe dan ook het beste af door je hart en verstand samen een goede keus voor JOU te laten maken. Volg je intuitie, dus!
succes en plezier,
TD
donderdag 11 oktober 2007 om 12:11
Waarom bespreek je dat gevoel niet met je ouders? Ze zullen je vast zeggen dat ze je enorm zullen missen, dat het een hele stap is -ook voor hen- maar dat het nou eenmaal de natuurlijke gang van zaken is en dat je ze echt geen "pijn doet", ze moeten waarsch gewoon wennen en ja, de eerste tijd zullen ze het vast wel moeilijk vinden. Maar ze weten natuurlijk ook wel dat je er nou eenmaal de leeftijd voor hebt, en ze zouden vast niet willen dat jij tot je 40e bij je ouders blijft wonen. Hoe staan zij tegenover je vriend?
Misschien zeg ik wel heel stomme dingen hoor, ik weet het niet. Ik probeer alleen maar mee te denken, maar mijn eigen "uit huis gaan" was heel anders. Mijn ouders waren al een aantal jaar gescheiden en ik woonde bij mijn vader, mijn broer bij mijn moeder en hij kwam, toen mijn moeder met haar nieuwe vriend ging samenwonen, bij mijn vader wonen, nét toen ik op het punt stond om het huis uit te gaan. Op m'n 19e verjaardag kregen we de sleutel, ik ben drie weken voor m'n eindexamen gymnasium verhuisd en mijn vader was helemaal niet geschokt ofzo, hij hielp me overal mee maar hij was wel gewoon heel nuchter in die dingen, kinderen gaan nou eenmaal het huis uit!
En wat let je om gewoon elke dag even naar huis te bellen? Als skype je niet, van vast nummer naar vast kost je ook bijna niets (ik belde ook drie keer per week, en heb geen boterham minder gegeten om de telrekening). Mail met ze, stuur ze foto's van je nieuwe stek, nodig ze een weekend bij jullie uit, ga de avond vóór je in je nieuwe huis trekt met ze uit eten... En maak je niet te druk joh, het is even wennen maar je gaat samenwonen met je grote liefde, je kan je ouders nog hartstikke vaak zien... Gaat helemaal goedkomen! Veel geluk samen!
Misschien zeg ik wel heel stomme dingen hoor, ik weet het niet. Ik probeer alleen maar mee te denken, maar mijn eigen "uit huis gaan" was heel anders. Mijn ouders waren al een aantal jaar gescheiden en ik woonde bij mijn vader, mijn broer bij mijn moeder en hij kwam, toen mijn moeder met haar nieuwe vriend ging samenwonen, bij mijn vader wonen, nét toen ik op het punt stond om het huis uit te gaan. Op m'n 19e verjaardag kregen we de sleutel, ik ben drie weken voor m'n eindexamen gymnasium verhuisd en mijn vader was helemaal niet geschokt ofzo, hij hielp me overal mee maar hij was wel gewoon heel nuchter in die dingen, kinderen gaan nou eenmaal het huis uit!
En wat let je om gewoon elke dag even naar huis te bellen? Als skype je niet, van vast nummer naar vast kost je ook bijna niets (ik belde ook drie keer per week, en heb geen boterham minder gegeten om de telrekening). Mail met ze, stuur ze foto's van je nieuwe stek, nodig ze een weekend bij jullie uit, ga de avond vóór je in je nieuwe huis trekt met ze uit eten... En maak je niet te druk joh, het is even wennen maar je gaat samenwonen met je grote liefde, je kan je ouders nog hartstikke vaak zien... Gaat helemaal goedkomen! Veel geluk samen!
donderdag 11 oktober 2007 om 12:25
Bedankt voor de reacties...
De redenen dat ik wil samenwonen.... Ik wil gewoon echt dolgraag samenwonen met mijn vriend, hij is echt mijn grote liefde. Het lijkt me heerlijk om samen te gaan slapen, samen wakker te worden en toch ook onze eigen dingen daarnaast te doen, maar als ik thuis kom weer heerlijk bij hem te zijn. Het is zo geweldig, het voelt zo goed. Ik voel ook echt dat ik eraan toe ben om weg te gaan uit huis, om mijn eigen plek te hebben. Ik heb het thuis echt onwijs goed, maar dat staat er natuurlijk ook los van. Deze relatie is echt perfect, ik weet niet hoe ik het moet definieëren, maar hij is echt de ware voor me.
Ik realiseer me wel dat ik veel achterlaat hier, mijn familie, vrienden, bijbaan enz. Maar dat gaat ook echt helemaal goedkomen. Echte vriendschappen vergaan niet door afstand en ik zal daar ook vrienden maken. Ik ken er gelukkig al heel wat mensen, maar nog niet zo goed om die mensen vrienden te noemen. Een bijbaan kan ik daar ook vinden, en mijn familie ga ik zeker nog veel zien. En inderdaad, een vaste huistelefoon nemen. Mobiel bellen zou echt te duur worden en met een vaste telefoon kan je bepaalde nummers ook gratis bellen (afhankelijk van de provider). Financieel is het allemaal goed mogelijk, we hoeven gelukkig niet krom te liggen en kunnen nog gewoon leuke dingen blijven doen.
Leuk dat je dat zegt van dat eten mastermind, dat waren we inderdaad al van plan .
Mijn ouders vinden mijn vriend helemaal geweldig. Al vanaf de eerste dag dat hij hier binnenkwam waren ze gek op hem. Het klikte meteen ontzettend goed en dat gevoel is helemaal wederzijds. Ik zal zeker met ze gaan praten over die gevoelens inderdaad...
De redenen dat ik wil samenwonen.... Ik wil gewoon echt dolgraag samenwonen met mijn vriend, hij is echt mijn grote liefde. Het lijkt me heerlijk om samen te gaan slapen, samen wakker te worden en toch ook onze eigen dingen daarnaast te doen, maar als ik thuis kom weer heerlijk bij hem te zijn. Het is zo geweldig, het voelt zo goed. Ik voel ook echt dat ik eraan toe ben om weg te gaan uit huis, om mijn eigen plek te hebben. Ik heb het thuis echt onwijs goed, maar dat staat er natuurlijk ook los van. Deze relatie is echt perfect, ik weet niet hoe ik het moet definieëren, maar hij is echt de ware voor me.
Ik realiseer me wel dat ik veel achterlaat hier, mijn familie, vrienden, bijbaan enz. Maar dat gaat ook echt helemaal goedkomen. Echte vriendschappen vergaan niet door afstand en ik zal daar ook vrienden maken. Ik ken er gelukkig al heel wat mensen, maar nog niet zo goed om die mensen vrienden te noemen. Een bijbaan kan ik daar ook vinden, en mijn familie ga ik zeker nog veel zien. En inderdaad, een vaste huistelefoon nemen. Mobiel bellen zou echt te duur worden en met een vaste telefoon kan je bepaalde nummers ook gratis bellen (afhankelijk van de provider). Financieel is het allemaal goed mogelijk, we hoeven gelukkig niet krom te liggen en kunnen nog gewoon leuke dingen blijven doen.
Leuk dat je dat zegt van dat eten mastermind, dat waren we inderdaad al van plan .
Mijn ouders vinden mijn vriend helemaal geweldig. Al vanaf de eerste dag dat hij hier binnenkwam waren ze gek op hem. Het klikte meteen ontzettend goed en dat gevoel is helemaal wederzijds. Ik zal zeker met ze gaan praten over die gevoelens inderdaad...
donderdag 11 oktober 2007 om 12:42
Het is nu eenmaal zo dat je over één issue best 2 verschillende soorten gevoelens kunt hebben. Dat geldt hier zowel voor jou als voor je ouders.
Er is enig verdrietig of weemoedig sentiment vanwege het afscheid van elkaar, de fysieke afstand die er straks is, afscheid van je jeugd enz. Dat is een logisch gevolg van de goede band die jullie hebben; want wat is het alternatief, dat jullie tegen elkaar roepen: héhé, eindelijk weg.............
Daarnaast is er het andere blije sentiment. Ook weer voor jou én je ouders geldt, het geluk om je positieve toekomst, je gewaardeerde vriend enz enz
Deze 2 soorten gevoelens kunnen uitstekend naast elkaar bestaan.
Er is enig verdrietig of weemoedig sentiment vanwege het afscheid van elkaar, de fysieke afstand die er straks is, afscheid van je jeugd enz. Dat is een logisch gevolg van de goede band die jullie hebben; want wat is het alternatief, dat jullie tegen elkaar roepen: héhé, eindelijk weg.............
Daarnaast is er het andere blije sentiment. Ook weer voor jou én je ouders geldt, het geluk om je positieve toekomst, je gewaardeerde vriend enz enz
Deze 2 soorten gevoelens kunnen uitstekend naast elkaar bestaan.
donderdag 11 oktober 2007 om 13:52
Ik heb ook ervaring met uit huis gaan en dan gelijk ver weg. Ik kom zelf ook uit het westen en ben naar het oosten gegaan. Ik was de jongste thuis en liet ook mijn ouders "alleen" achter.
Ik mis ze wel, maar heb absoluut geen spijt van mijn beslissing. Vroeg of laat moet je toch allemaal het ouderlijk huis verlaten. Ik vind het heerlijk om op mijn eigen benen te staan. Ik bel mijn ouders altijd standaard op de maandagavond en verder alleen als er iets belangrijks is. Ik ga ongeveer 1 keer in de maand bij ze op bezoek, dan blijf ik meestal gelijk een weekend.
Het bevalt mij (en mijn ouders) prima. Het is gewoon een stap in je leven, het lijkt heel wat, maar het went ook wel weer.
Succes!
Ik mis ze wel, maar heb absoluut geen spijt van mijn beslissing. Vroeg of laat moet je toch allemaal het ouderlijk huis verlaten. Ik vind het heerlijk om op mijn eigen benen te staan. Ik bel mijn ouders altijd standaard op de maandagavond en verder alleen als er iets belangrijks is. Ik ga ongeveer 1 keer in de maand bij ze op bezoek, dan blijf ik meestal gelijk een weekend.
Het bevalt mij (en mijn ouders) prima. Het is gewoon een stap in je leven, het lijkt heel wat, maar het went ook wel weer.
Succes!
donderdag 11 oktober 2007 om 14:50
Hoi!
Ik ben ook 23 en ga over ongeveer 2 maanden samenwonen met mijn vriend.
Ik vind het ook superspannend, hoe het zal gaan etc.
Wij hebben ook het op-en-neer-reizen probleem. Ik studeer nog (bijna klaar) en hij werkt.
Het moeilijke hieraan vind ik (ik moet 2 x in de week maar naar school + dag stage) dat ik veel alleen thuis zal zitten in een vreemde stad, waar ik niemand ken.
Ik denk wel dat het scheelt dat we bijna 4 jaar verkering hebben en allebei al 4 jaar (hij 6 jaar) op kamers hebben gewoond.
Ik denk dat je van tevoren nooit kan weten hoe het zal gaan, je moet het maar ondervinden...
En over je ouders...je komt er waarschijnlijk nog regelmatig, zeker als je nog studeert en je blijft er af en toe slapen. Je bent niet verplicht om alle dagen naast je vriend te slapen! Dat loskomen van je ouders komt dan vanzelf.
Ik ben ook 23 en ga over ongeveer 2 maanden samenwonen met mijn vriend.
Ik vind het ook superspannend, hoe het zal gaan etc.
Wij hebben ook het op-en-neer-reizen probleem. Ik studeer nog (bijna klaar) en hij werkt.
Het moeilijke hieraan vind ik (ik moet 2 x in de week maar naar school + dag stage) dat ik veel alleen thuis zal zitten in een vreemde stad, waar ik niemand ken.
Ik denk wel dat het scheelt dat we bijna 4 jaar verkering hebben en allebei al 4 jaar (hij 6 jaar) op kamers hebben gewoond.
Ik denk dat je van tevoren nooit kan weten hoe het zal gaan, je moet het maar ondervinden...
En over je ouders...je komt er waarschijnlijk nog regelmatig, zeker als je nog studeert en je blijft er af en toe slapen. Je bent niet verplicht om alle dagen naast je vriend te slapen! Dat loskomen van je ouders komt dan vanzelf.
donderdag 11 oktober 2007 om 15:05
Ja inderdaad, mijn vriend werkt ook fulltime en ik heb nog 2,5 jaar studie te gaan. Het scheelt wel dat ik al behoorlijk wat mensen ken in de stad waar hij woont, maar mensen kennen is iets anders dan echt vrienden hebben daar. Al komt dat ook vanzelf wel goed.
We hebben nu drie maanden een relatie. Ja, echt heel kort eigenlijk als je specifiek naar de tijd kijkt, maar het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Het zit gewoon echt goed en het voelt echt super goed. Alles klopt. Ik denk niet dat de tijd dat we samen zijn het gevoel kan uitdrukken. Als iemand anders zou zeggen drie maanden samen en dan samenwonen, zou ik ze ook voor gek verklaren hoor... Maar ik weet echt dat het helemaal goed zit, dit heb ik nooit eerder zo gehad en hij ook niet. Dit is HET echt
We hebben nu drie maanden een relatie. Ja, echt heel kort eigenlijk als je specifiek naar de tijd kijkt, maar het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Het zit gewoon echt goed en het voelt echt super goed. Alles klopt. Ik denk niet dat de tijd dat we samen zijn het gevoel kan uitdrukken. Als iemand anders zou zeggen drie maanden samen en dan samenwonen, zou ik ze ook voor gek verklaren hoor... Maar ik weet echt dat het helemaal goed zit, dit heb ik nooit eerder zo gehad en hij ook niet. Dit is HET echt
donderdag 11 oktober 2007 om 15:09
spannend kijk een beetje uit, ik heb dit ook ooit geroepen en ik zou ook naar iemand toeverhuizen. En toch was het na 1,5 jaar van de ene op de andere dag kapot! Ondanks dat het gevoel zo heftig was.
Mijn huidige vriend en ik (ja waarom haal ik ze ook zo ver weg )
hebben 2 jaar heen en weer gereisd. Het kan na 3 maanden nog zo goed voelen, maar het heeft wel tijd nodig om iemand door en door te kennen.
En het is best een grote keus die je maakt..
Mijn huidige vriend en ik (ja waarom haal ik ze ook zo ver weg )
hebben 2 jaar heen en weer gereisd. Het kan na 3 maanden nog zo goed voelen, maar het heeft wel tijd nodig om iemand door en door te kennen.
En het is best een grote keus die je maakt..
donderdag 11 oktober 2007 om 15:13
Haha ja dat ver weg halen kan ik over mee praten, mijn ex woonde in Frankrijk. Voordat ik mijn vriend ontmoette moest ik er niet aan denken om samen te wonen, tijdens mijn eerdere relaties kwam dat ook absoluut niet ter sprake. Zodra een vriend daar over begon kapte ik dat meteen af. Maar toen ik mijn vriend zag wist ik het meteen, en hij ook.
Tsja ik zal natuurlijk niet beweren dat we elkaar door en door kennen, maar ik geloof echt dat hij me nu al beter kent dan wie dan ook. We zijn zo enorm open en eerlijk naar elkaar toe, het is zo geweldig. Het blijft natuurlijk een risico, niets is zeker, maar voor mijn gevoel is dit zo zeker als maar zijn kan en is het absoluut het risico waard.
Tsja ik zal natuurlijk niet beweren dat we elkaar door en door kennen, maar ik geloof echt dat hij me nu al beter kent dan wie dan ook. We zijn zo enorm open en eerlijk naar elkaar toe, het is zo geweldig. Het blijft natuurlijk een risico, niets is zeker, maar voor mijn gevoel is dit zo zeker als maar zijn kan en is het absoluut het risico waard.
donderdag 11 oktober 2007 om 23:54
dat gevoel had ik ook met mijn vriend in het begin. Het was zooo heftig, dat had ik nog nooit meegemaakt. Toch ben ik blij dat ik toen niet ben gaan samenwonen (al zaten we wel elke dag bij elkaar), ik ben bang dat ik er anders zo in op zou gaan dat ik de rest zou zijn vergeten. Ook denk ik dat die intense verliefdheid die bij mij toch zeker 2 jaar heeft geduurd, korter zou hebben geduurd als we meteen waren gaan samenwonen.
Nu ken ik ook zijn minpunten (en daar kan ik goed mee leven hoor) en weet ik een beetje wat ik kan verwachten.
Wat vinden je vriendinnen er eigenlijk van (is vaak een goede graadmeter)
Maar volgens mij heb jij je beslissing allang genomen. En moet je er van genieten.
Nu ken ik ook zijn minpunten (en daar kan ik goed mee leven hoor) en weet ik een beetje wat ik kan verwachten.
Wat vinden je vriendinnen er eigenlijk van (is vaak een goede graadmeter)
Maar volgens mij heb jij je beslissing allang genomen. En moet je er van genieten.
vrijdag 12 oktober 2007 om 00:48
vrijdag 12 oktober 2007 om 11:16
Nee hoor, ik ben ook niet bang om alleen te wonen... Maar ik wil gewoon dolgraag samenwonen met mijn vriend en samen zijn. Daarnaast heeft het voor mij weinig zin om alleen te gaan wonen hier in het westen, aangezien ik al zoveel mogelijk bij mijn vriend in zijn woonplaats ben. Dan zou ik dus een kamer of flatje huren en er amper zijn. Er zit wel iets in hoor, Nlies, ik ga inderdaad van de ene beschermde omgeving naar de volgende, maar dat heeft niets te maken met mijn beweegredenen.
Mijn vriendinnen reageren allemaal ontzettend positief, ze zien ook echt hoe het gaat tussen ons en hoe gelukkig ik ben. Wel vinden ze het natuurlijk allemaal jammer dat het zo ver weg is. Ik zal ze minder gaan zien, maar aangezien ik ook enkele dagen in de week vanwege college hier zal doorbrengen zal het niet veel minder zijn. En die meiden kennende komen ze allemaal echt wel naar het oosten om lekker te kletsen, de stad te zien, uit te gaan en te blijven slapen. Zelf wonen ze bijna allemaal al samen en sowieso allemaal op zichzelf dus het is wel fijn om ervaringen uit te kunnen wisselen. Helaas ben ik wel de enige van de groep die enigskind is en zo ver weg gaat wonen... Denken jullie dat het veel verschil maakt, enigskind zijn of broertjes en zusjes hebben die je voorgaan of nog thuis wonen?
Mijn vriendinnen reageren allemaal ontzettend positief, ze zien ook echt hoe het gaat tussen ons en hoe gelukkig ik ben. Wel vinden ze het natuurlijk allemaal jammer dat het zo ver weg is. Ik zal ze minder gaan zien, maar aangezien ik ook enkele dagen in de week vanwege college hier zal doorbrengen zal het niet veel minder zijn. En die meiden kennende komen ze allemaal echt wel naar het oosten om lekker te kletsen, de stad te zien, uit te gaan en te blijven slapen. Zelf wonen ze bijna allemaal al samen en sowieso allemaal op zichzelf dus het is wel fijn om ervaringen uit te kunnen wisselen. Helaas ben ik wel de enige van de groep die enigskind is en zo ver weg gaat wonen... Denken jullie dat het veel verschil maakt, enigskind zijn of broertjes en zusjes hebben die je voorgaan of nog thuis wonen?
vrijdag 12 oktober 2007 om 11:31
Nee, denk niet dat het uitmaakt of je enigskind bent of niet. Ik heb een broer en een zus. Mijn zus woonde op kamers, mijn broer niet. Ik had zelf sterk het verlangen om op mezelf te wonen op mijn 19e. Dat kwam echt uit mezelf en daar hadden mijn broer of zus geen invloed op.
En dat het zover weg is...iedereen heeft tegenwoordig een auto of kan met de trein. Het enige grote verschil is dat je nu echt een afspraak moet maken, en meer moeite moet doen om elkaar te zien...
En dat het zover weg is...iedereen heeft tegenwoordig een auto of kan met de trein. Het enige grote verschil is dat je nu echt een afspraak moet maken, en meer moeite moet doen om elkaar te zien...
vrijdag 12 oktober 2007 om 11:34
Ik bedoelde ook eigenlijk meer of dat voor de ouders verschil maakt, of in elk geval dat het scheelt voor jezelf dat je weet dat je ouders dan nog een kind thuis hebben... Misschien denk ik nu heel krom hoor, maar ik vroeg het me gewoon af....
En inderdaad, ik en mijn vriend hebben allebei een eigen auto, mijn ouders hebben ook allebei een auto en daarnaast heb ik ook nog een OV kaart, dus de afstand is te overzien. Mijn moeder heeft alleen wel iets van; als er dan iets met je is, kan ik er niet binnen een half uur zijn... Mja, dat is denk ik puur moederlijke ongerustheid ofzo....
En inderdaad, ik en mijn vriend hebben allebei een eigen auto, mijn ouders hebben ook allebei een auto en daarnaast heb ik ook nog een OV kaart, dus de afstand is te overzien. Mijn moeder heeft alleen wel iets van; als er dan iets met je is, kan ik er niet binnen een half uur zijn... Mja, dat is denk ik puur moederlijke ongerustheid ofzo....
vrijdag 12 oktober 2007 om 12:27
Nou ik kan natuurlijk niet voor jouw ouders spreken, maar mijn ouders waren supertrots dat ik uit huis ging. Dan kunnen ze nog zo gek op je zijn, iedere ouder weet dat zijn of haar kind vroeg of laat het huis uit gaat. Ik was de laatste maar mijn ouders vinden het nu ook wel lekker om samen te zijn. Niets ten nadele van mij, ik begrijp dat prima. Ik denk dat jouw ouders zich ook prima zullen redden zonder je. De vraag is meer: red jij het ook zonder je ouders. Maar dat komt ook vast wel goed.
vrijdag 12 oktober 2007 om 13:05
Hmm, jij neemt nu een aantal stappen tegelijk die ik over de jaren heen geleidelijk heb genomen. Ik ging 9 jaar geleden uit huis, was toen 18 en verhuisde van Den Haag (waar mijn hele familie woon) naar Utrecht- niet echt ver maar wel ver genoeg om niet even op en neer te gaan voor een kopje thee na college natuurlijk.
Na zeven jaar Utrecht werd mij een baan aangeboden in Groningen, dat was qua afstand echt even slikken en eigenlijk is het dat nogsteeds. Dat is nu dus anderhalf jaar geleden. Sinds september werken Lief en ik allebei aan de RuG en wonen we samen hier in het Hoge Noorden, ik 300 km van ouders vandaan, hij meer dan dat want hij is een Zeeuw! Maar ik voel me een stuk meer thuis omdat HIJ er nu woont, hij woonde voorheen nog in Utrecht en we hadden dan een weekendrelatie.
Ik zou willen dat het me niets uitmaakte waar ik woon- maar het is echt even wennen. Ik zou zeggen, maak je nu nog niet te druk over wat je DAN misschien voelt of niet. Laat het een beetje over je heen komen. Daarnaast, probeer dingen een beetje van elkaar te scheiden. Waar maak je je druk om, om het samenwonen of om het uit huis gaan? Want dat laatste had ooit toch moeten gebeuren en het eerste is een leuke combinatie, waarbij je niet alleen bent. Ik zou dat zelf juist vervelend hebben gevonden, ik heb met veel plezier eerst echt 9 jaar zelfstandig 'huis' (nou ja, grotendeels 'kamer') gehouden
, maar ik vond het op kamers gaan ook geweldig!
Je kan bellen, skypen (met webcam), we hebben een enigzins functionerend spoorwegsysteem, misschien hebben jullie een auto... ?
Na zeven jaar Utrecht werd mij een baan aangeboden in Groningen, dat was qua afstand echt even slikken en eigenlijk is het dat nogsteeds. Dat is nu dus anderhalf jaar geleden. Sinds september werken Lief en ik allebei aan de RuG en wonen we samen hier in het Hoge Noorden, ik 300 km van ouders vandaan, hij meer dan dat want hij is een Zeeuw! Maar ik voel me een stuk meer thuis omdat HIJ er nu woont, hij woonde voorheen nog in Utrecht en we hadden dan een weekendrelatie.
Ik zou willen dat het me niets uitmaakte waar ik woon- maar het is echt even wennen. Ik zou zeggen, maak je nu nog niet te druk over wat je DAN misschien voelt of niet. Laat het een beetje over je heen komen. Daarnaast, probeer dingen een beetje van elkaar te scheiden. Waar maak je je druk om, om het samenwonen of om het uit huis gaan? Want dat laatste had ooit toch moeten gebeuren en het eerste is een leuke combinatie, waarbij je niet alleen bent. Ik zou dat zelf juist vervelend hebben gevonden, ik heb met veel plezier eerst echt 9 jaar zelfstandig 'huis' (nou ja, grotendeels 'kamer') gehouden
, maar ik vond het op kamers gaan ook geweldig! Je kan bellen, skypen (met webcam), we hebben een enigzins functionerend spoorwegsysteem, misschien hebben jullie een auto... ?
zaterdag 13 oktober 2007 om 10:36
Beste Spannend,
Je schrijft dat het voor jou weinig zin heeft om alleen te wonen. Ik ben dat niet met je eens omdat ik denk dat het voor iedereen zinnig is om een tijdje alleen te wonen. Het maakt je zelfstandig en je wordt gedwongen om je eigen zaken te regelen. Ook al zou je na een jaar gaan samenwonen, ik denk dat je van een jaar zelfstandig wonen een leven lang plezier kunt hebben. Zeker als je jezelf een moederskindje noemt. Oh, nog één ander dingetje: je vriend is niet perfect. Ik begrijp dat jullie verliefd zijn en dat je helemaal ondersteboven van hem bent. Maar hij is uiteindelijk een mens zoals iedereen. Misschien is het goed om dat van tevoren te bedenken. As je te hoge verwachtingen hebt zou het samenwonen wel eens een grote teleurstelling kunnen worden.
Je schrijft dat het voor jou weinig zin heeft om alleen te wonen. Ik ben dat niet met je eens omdat ik denk dat het voor iedereen zinnig is om een tijdje alleen te wonen. Het maakt je zelfstandig en je wordt gedwongen om je eigen zaken te regelen. Ook al zou je na een jaar gaan samenwonen, ik denk dat je van een jaar zelfstandig wonen een leven lang plezier kunt hebben. Zeker als je jezelf een moederskindje noemt. Oh, nog één ander dingetje: je vriend is niet perfect. Ik begrijp dat jullie verliefd zijn en dat je helemaal ondersteboven van hem bent. Maar hij is uiteindelijk een mens zoals iedereen. Misschien is het goed om dat van tevoren te bedenken. As je te hoge verwachtingen hebt zou het samenwonen wel eens een grote teleurstelling kunnen worden.
zaterdag 13 oktober 2007 om 21:42
Woon ook samen (ook 23), maar ging op mijn 19e op mezelf wonen. Supereng, maar kon niet anders want ouders woonden TE ver van mijn studiestad af. Beschouw de komende periode gewoon als een tussenfase. Slaap gewoon nog twee keer per week bij mijn ouders wanneer je de volgende dag naar college moet, dat is helemaal niet raar of gek wanneer je net uit huis gaat. Maak je er gewoon niet te druk om, en zie de eerste paar maanden nog niet als definiet.
Veel geluk toegewenst!
PS: Ben het er ook mee eens dat je beter eerst op jezelf kunt wonen, maar begrijp ook dat het voor jou geen optie is.
Veel geluk toegewenst!
PS: Ben het er ook mee eens dat je beter eerst op jezelf kunt wonen, maar begrijp ook dat het voor jou geen optie is.
anoniem_49508 wijzigde dit bericht op 13-10-2007 21:45
Reden: typfoutje!
Reden: typfoutje!
% gewijzigd
zaterdag 13 oktober 2007 om 21:52
Om eerlijk te zijn vind ik het altijd onzin dat je maar eerst op jezelf moet om zelf te wonen. Lijkt mij dat het ook erg ligt aan de persoon namelijk. Ik ben het huis uitgegaan en ook samen gaan wonen, maar waarom zou dat betekenen dat ik niet zelfstandig ben? Ik kan prima mijn eigen zaakjes regelen, net zo als ik dat zou kunnen als ik eerst alleen was gaan wonen. Het is ook maar net hoe je daar samen in staat hè.
Ik kreeg in juli een relatie, ben in november gaan samenwonen. Na vier maanden dus. Ik vond m'n vriend perfect en dat vind ik na dik 3 jaar relatie nog steeds. Ook daarbij gaat het vooral om hoe je er samen in staat.
Ik zou er persoonlijk trouwens niet voor kiezen om nog twee nachten bij je ouders te gaan slapen. Dan wordt het toch een beetje half/half. Echt los ben je dan nog niet.
Ik kreeg in juli een relatie, ben in november gaan samenwonen. Na vier maanden dus. Ik vond m'n vriend perfect en dat vind ik na dik 3 jaar relatie nog steeds. Ook daarbij gaat het vooral om hoe je er samen in staat.
Ik zou er persoonlijk trouwens niet voor kiezen om nog twee nachten bij je ouders te gaan slapen. Dan wordt het toch een beetje half/half. Echt los ben je dan nog niet.
