Herkenning...

excuus verkeerd geplaatst, dit hoort thuis in het topic nasleep van et leven met een narcist, ik ga het verplaatsen





Lieve forummers, ik heb bijna alles in dit topic gelezen, veel herkenning...het heeft me ontzettend geraakt, temeer omdat ik midden in een relatie zit met iemand die me aan een narcist doet denken.



3,5 jaar geleden hebben we elkaar leren kennen, ik kwam uit een lang huwelijk, kort daarna overleed mijn moeder en het was een zware periode, ik leerde hem kennen....hij had enorm veel liefdesverdriet om een verbroken relatie en ik "kon" hem helpen, was niemand ooit gelukt...dit leidde mijop dat moment erg af van mijn eigen zorgen en verdriet, ik deed het graag.



Een vriendschap werd een relatie, met een behandeling die ik niet voor mogelijk hield, ik was alles! zijn Godin zijn droom het mooiste ooit. Hij die geen vrouw met kinderen wilde; koos zelf in dat stukje voor me (ik moest me maar vereerd voelen...)Ik heb me geweldig en geliefd gevoeld, het was een warme deken na mijn kille huwelijk. En daarmee ook mijn valkuil denk ik nu.

Ik hielp hem op emotioneel vlak, financieel en vele andere manieren en werd daar uitvoerig voor bedankt. Ik voelde me nodig en geliefd.



Sinds anderhalf jaar is er, heel geleidelijk verandering in gekomen, ik herken in die zin ook weer zoveel uit de verhalen, minder liefde minder passie, steeds zijn zin doordrukken en mij met een schuldgevoel achterlaten als ik hier tegen inga. Ik heb door mijn huwelijk beter geleerd mijn grenzen te bewaken, ben duidelijk in de communicatie als iets me niet zint, en toch blij ik altijd achter met een naar gevoel, het ligt dan aan mij. Gesprekken werden stilte, ruzies worden niet meer uitgepraat, veel irritatie vooral van mij kant uit.



Ik heb dit alles aangegeven, twijfel al ruim een jaar of ik hiermee moet doorgaan, en gek genoeg gaat het in dat soort periodes net altijd weer leuk, van zijn kant uit, alsof hij het "ruikt"



Ik heb aangegeven in een aantal serieuze gesprekken dat ik me niet goed meer voel in de relatie, ook met de redenen. Zijn antwoord was dat ik gestopt ben met mijn zegeningen tellen.......ik heb volgens hem genoeg om gelukkig mee te zijn. Hij is het toch ooik? (hoe kan dat als je vriendin zo slecht gaat?)Totaal onbregrepen voel ik me.



Ik ben altijd een goedlachse positieve sterkte vrouw geweest, en inmiddels een wrak, een schim van mezelf...



Het lucht me op dit verhaal in een notendop neer te zetten (al is het best een stuk geworden) Bedankt voor het lezen, lieve groet van mij