Relaties
alle pijlers
Het is heel vreemd gegaan!
woensdag 10 december 2008 om 16:57
woensdag 10 december 2008 om 18:07
Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal. Je bent niet de eerste, en zeker ook niet de laatste.
Het voelt zo ontzettend goed, zeg je.
Maar je voelt je ook een heel slecht mens, zeg je.
Wat raar is dat toch! Mensen zouden zich niet slecht moeten voelen, als ze zich heel goed voelen. Wat zou de oorsprong hier van zijn? Denk daar eens over na.
Misschien is het wel ontzettend natuurlijk wat hier gebeurt.
Je houdt van je man.
Maar daarnaast kom je een andere man tegen die je woest aantrekkelijk vindt, die jou een zwevend gevoel geeft en die je gelukkig maakt.
Wat is daar mis mee? Wat is daar onnatuurlijk aan?
En waarom zou het een het ander moeten uitsluiten?
Waarom zou je beiden niet kunnen combineren?
Zou het niet zo kunnen dat man nr 1 jou vooral heel veel stabiliteit geeft, duurzaamheid, goede vader, langdurige relatie. Terwijl man 2 jouw vooral wilde passie schenkt, verliefdheid, iets wat jou vooral op de korte termijn geluk schenkt. Of wat zo leuk is, juist doordat je elkaar niet zo vaak ziet.
Het zou dan een tragisch misverstand om nr 1 in te ruilen voor nr 2. In plaats van je zorgen te maken over schuld en boete, normen en waarden, zou je beter tijd kunnen investeren in het nadenken en praten over de bovenstaande wezenlijke vraagstukken.
Want strikt genomen doe je helemaal niemand kwaad met je verliefdheid. Het is de verontwaardiging, het schuldgevoel, het moralisme en de jaloezie die de echte boosdoeners zijn. En niet de verliefdheid en het zoenen met de ander.
Vroeger mocht dat niet. Vanwege economische en juridische redenen. Er was bijvoorbeeld geen geboortecontrole en de wettige echtgenoot wilde wel zekerheid dat het kind zijn genen droeg. En er was economische afhankelijkheid. Vader werkte 60 uur in de fabriek en moeder werkte zich uit de naad om 9 kinderen te verzorgen. Financiële zekerheid werd geborgd door een juridisch-moralistisch systeem wat toentertijd nuttig was. En los daarvan: zeer ten voordele van kerk, kapitaal en staat.
Al deze dingen spelen nauwelijks nog een rol. De wereld is compleet veranderd. Maar we houden (nog) wel strikt vast aan sommige gewoontes en gebruiken van de vorige eeuw. We leven wel in een nieuwe wereld, maar we gaan nog tijdenlang door met de oude gewoontes. Net zoals postbodes en postzegels vroeger heel nuttig waren. Maar zodra e-mail wordt uitgevonden gaan mensen toch nog tijdenlang door met postbodes door de regen laten fietsen en voor 44 cent laten zweten, met een vertraging van 24 uur, terwijl je gratis binnen een seconde kunt mailen. Kuddedieren zijn we. Maar heel langzaam komen er toch steeds meer mensen die de verouderde gewoontes aan de kant zetten.
Je leuke collega is niet het probleem. Het échte probleem is hoe jij worstelt met de reacties en (voor)oordelen van anderen.
Want ga maar na... als je man, je vriendinnen, je buren en het forum nou collectief zou zeggen "Wat leuk voor je! Wat heerlijk voor je dat je een fijne man hebt en ook nog zalig verliefd kan zijn op een ander", dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn, en zou jij nu onbekommerd gelukkig wezen.
Het voelt zo ontzettend goed, zeg je.
Maar je voelt je ook een heel slecht mens, zeg je.
Wat raar is dat toch! Mensen zouden zich niet slecht moeten voelen, als ze zich heel goed voelen. Wat zou de oorsprong hier van zijn? Denk daar eens over na.
Misschien is het wel ontzettend natuurlijk wat hier gebeurt.
Je houdt van je man.
Maar daarnaast kom je een andere man tegen die je woest aantrekkelijk vindt, die jou een zwevend gevoel geeft en die je gelukkig maakt.
Wat is daar mis mee? Wat is daar onnatuurlijk aan?
En waarom zou het een het ander moeten uitsluiten?
Waarom zou je beiden niet kunnen combineren?
Zou het niet zo kunnen dat man nr 1 jou vooral heel veel stabiliteit geeft, duurzaamheid, goede vader, langdurige relatie. Terwijl man 2 jouw vooral wilde passie schenkt, verliefdheid, iets wat jou vooral op de korte termijn geluk schenkt. Of wat zo leuk is, juist doordat je elkaar niet zo vaak ziet.
Het zou dan een tragisch misverstand om nr 1 in te ruilen voor nr 2. In plaats van je zorgen te maken over schuld en boete, normen en waarden, zou je beter tijd kunnen investeren in het nadenken en praten over de bovenstaande wezenlijke vraagstukken.
Want strikt genomen doe je helemaal niemand kwaad met je verliefdheid. Het is de verontwaardiging, het schuldgevoel, het moralisme en de jaloezie die de echte boosdoeners zijn. En niet de verliefdheid en het zoenen met de ander.
Vroeger mocht dat niet. Vanwege economische en juridische redenen. Er was bijvoorbeeld geen geboortecontrole en de wettige echtgenoot wilde wel zekerheid dat het kind zijn genen droeg. En er was economische afhankelijkheid. Vader werkte 60 uur in de fabriek en moeder werkte zich uit de naad om 9 kinderen te verzorgen. Financiële zekerheid werd geborgd door een juridisch-moralistisch systeem wat toentertijd nuttig was. En los daarvan: zeer ten voordele van kerk, kapitaal en staat.
Al deze dingen spelen nauwelijks nog een rol. De wereld is compleet veranderd. Maar we houden (nog) wel strikt vast aan sommige gewoontes en gebruiken van de vorige eeuw. We leven wel in een nieuwe wereld, maar we gaan nog tijdenlang door met de oude gewoontes. Net zoals postbodes en postzegels vroeger heel nuttig waren. Maar zodra e-mail wordt uitgevonden gaan mensen toch nog tijdenlang door met postbodes door de regen laten fietsen en voor 44 cent laten zweten, met een vertraging van 24 uur, terwijl je gratis binnen een seconde kunt mailen. Kuddedieren zijn we. Maar heel langzaam komen er toch steeds meer mensen die de verouderde gewoontes aan de kant zetten.
Je leuke collega is niet het probleem. Het échte probleem is hoe jij worstelt met de reacties en (voor)oordelen van anderen.
Want ga maar na... als je man, je vriendinnen, je buren en het forum nou collectief zou zeggen "Wat leuk voor je! Wat heerlijk voor je dat je een fijne man hebt en ook nog zalig verliefd kan zijn op een ander", dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn, en zou jij nu onbekommerd gelukkig wezen.
woensdag 10 december 2008 om 18:14
Dit is niet politiek correct wat ik nu ga zeggen, maar ik heb nooit goed begrepen waarom mensen bij elkaar blijven voor de kinderen. Die hele relatie lijkt me namelijk niet veel meer voorstellen. Kun je dan niet veel beter de realiteit onder ogen zien, ook al hebben kinderen in de regel (lees; in het algemeen) liever een vader en moeder die bij elkaar wonen? Dit is toch veel erger, voor iedereen (dus ook voor de kids) de boel coute que coute bij elkaar zien te douwen? Ik vind het schijnheilig, zeker naar de kids toe. Ik zie het om me heen gebeuren en het werkt nooit, er komt altijd een moment van capitulatie.
Niet dat ik perse vind dat je thuis weg moet TO, maar ik zou naar mijn (evt) kinderen zeker niet de schijn ophouden als het op is tussen jullie.
Niet dat ik perse vind dat je thuis weg moet TO, maar ik zou naar mijn (evt) kinderen zeker niet de schijn ophouden als het op is tussen jullie.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
woensdag 10 december 2008 om 18:18
Verry Cherry, helemaal met je eens. Mijn ouders zijn voor de kinderen bij elkaar gebleven en ik vond het een hel. Ik heb mijn moeder een aantal keren "gesmeekt" om niet voor ons bij elkaar te blijven maar een eigen leven te gaan opbouwen.
(overigens zijn mijn ouders nu nog bij elkaar en weer erg gelukkig, maar goed)
Wat ik hiermee wil zeggen is dat voor de kinderen bij elkaar blijven echt geen pretje is. Voor de ouders niet, maar ook niet voor de kinderen. Want de sfeer en de spanning in huis voelen kinderen ook, om nog maar te zwijgen over ruzies.
(overigens zijn mijn ouders nu nog bij elkaar en weer erg gelukkig, maar goed)
Wat ik hiermee wil zeggen is dat voor de kinderen bij elkaar blijven echt geen pretje is. Voor de ouders niet, maar ook niet voor de kinderen. Want de sfeer en de spanning in huis voelen kinderen ook, om nog maar te zwijgen over ruzies.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
woensdag 10 december 2008 om 18:39
quote:phillippa schreef op 10 december 2008 @ 18:28:
En weer een openingspost gewist
Het zou verboden moeten worden om openingsposten te wissen.
Desnoods verandert de moderator de openingspost maar in een geanonimiseerde versie.
Een forum leeft niet van vragen, maar vooral van antwoorden. Als de openaar zijn vraag intrekt, doet dat niets af aan de waarde van de reacties. Temeer daar ook honderden, duizenden anderen in hetzelfde schuitje zitten.
Ik neem de TO niets kwalijk. Maar het zou gewoon niet mogelijk moeten zijn. Als je als forum toestaat dat topics of openingsposten verwijderd worden, neem je de reageerders niet serieus.
Als je persoonlijke relaas in de papieren Viva staat, kun je ook niet de oplage terughalen.
En weer een openingspost gewist
Het zou verboden moeten worden om openingsposten te wissen.
Desnoods verandert de moderator de openingspost maar in een geanonimiseerde versie.
Een forum leeft niet van vragen, maar vooral van antwoorden. Als de openaar zijn vraag intrekt, doet dat niets af aan de waarde van de reacties. Temeer daar ook honderden, duizenden anderen in hetzelfde schuitje zitten.
Ik neem de TO niets kwalijk. Maar het zou gewoon niet mogelijk moeten zijn. Als je als forum toestaat dat topics of openingsposten verwijderd worden, neem je de reageerders niet serieus.
Als je persoonlijke relaas in de papieren Viva staat, kun je ook niet de oplage terughalen.
woensdag 10 december 2008 om 18:47
quote:Shanon schreef op 10 december 2008 @ 18:35:
[...]
Ik word daar zo nieuwsgierig van he...
Grrr.... Iemand toevallig een copy gemaakt?
Ik had net gereageerd, wou een kopie maken, maar was toen net verwijderd. Het was een mooi verhaal gevoelig opgeschreven.
In een notedop:
Vrouw half jaar getrouwd, krijgt nieuwe collega. En bedenkt at first sight: 'waarom ben je hier niet een jaar eerder komen werken?'.
Alle vrouwen op de werkvloer kwijlen bij deze boy. TO praat en lacht veel met hem. Verder niks, want meneer is heel trouw.
Totdat ze samen op zakenreis gingen, naar het buitenland. Toen sloeg de vlam in de plan. Zij wordt smoorverliefd en vertelt dat hem.
Hij ook op haar.
Duurt al een paar maanden nu. Met veel zoenen. Maar allebei zijn jonge ouders. En weten niet hoe het nou verder moet.
[...]
Ik word daar zo nieuwsgierig van he...
Grrr.... Iemand toevallig een copy gemaakt?
Ik had net gereageerd, wou een kopie maken, maar was toen net verwijderd. Het was een mooi verhaal gevoelig opgeschreven.
In een notedop:
Vrouw half jaar getrouwd, krijgt nieuwe collega. En bedenkt at first sight: 'waarom ben je hier niet een jaar eerder komen werken?'.
Alle vrouwen op de werkvloer kwijlen bij deze boy. TO praat en lacht veel met hem. Verder niks, want meneer is heel trouw.
Totdat ze samen op zakenreis gingen, naar het buitenland. Toen sloeg de vlam in de plan. Zij wordt smoorverliefd en vertelt dat hem.
Hij ook op haar.
Duurt al een paar maanden nu. Met veel zoenen. Maar allebei zijn jonge ouders. En weten niet hoe het nou verder moet.
woensdag 10 december 2008 om 20:05
quote:Cappie schreef op 10 december 2008 @ 17:42:
Ik snap dat jullie me veroordelen en zeggen dat ik volwassen moet worden enzovoorts. Ik was vroeger zelf ook écht niet gevoelig voor deze jankverhalen. Ik oordeelde keihard...je bent er zelf bij én je bent verantwoordelijk voor je eigen daden!
Nu ik zelf in dit pakket zit, merk ik pas hoe lastig dit is.....Ik krijg hem gewoon níet uit mijn hoofd! T lukt niet!
Hij is nu als een gek aan het solliciteren om ergens anders te gaan werken. Ik vind het jammer, maar het is wel het beste. Mijn baas denkt dat hij weg wil vanwege geld en biedt hem salarisverhoging na salarisverhoging...
Tja. Ik ken van nabij ook iemand die wat met een collega is begonnen omdat zij zo vreselijk verliefd op elkaar waren. Hij had kinderen die al wat ouder waren (pubers) en zij heeft kinderen van 6 en 9 jaar. Hun verhouding kwam uit en zij kwam tot de conclusie dat zij niet meer met haar kerel verder wilde om een aantal vage redenen, en hoopte dat die collega met haar verder wilde. Hij is buitengeschopt door zijn vrouw en later net zo hard weer binnengehaald want mevrouw wilde hem niet kwijt (??!!) en hij is nu nog steeds bij zijn vrouw. De situatie is nu zo dat de vrouw die vreemdging, nu alleen woont in een armetierig huurhuisje en haar kids om de week een week heeft.
Tis maar wat je nastreeft.
Gebruik je verstand en geef jezelf een schop onder je reet. Je bent wel degelijk zelf verantwoordelijk en moet niets afschuiven op je schuldgevoel. Grow up.
Ik snap dat jullie me veroordelen en zeggen dat ik volwassen moet worden enzovoorts. Ik was vroeger zelf ook écht niet gevoelig voor deze jankverhalen. Ik oordeelde keihard...je bent er zelf bij én je bent verantwoordelijk voor je eigen daden!
Nu ik zelf in dit pakket zit, merk ik pas hoe lastig dit is.....Ik krijg hem gewoon níet uit mijn hoofd! T lukt niet!
Hij is nu als een gek aan het solliciteren om ergens anders te gaan werken. Ik vind het jammer, maar het is wel het beste. Mijn baas denkt dat hij weg wil vanwege geld en biedt hem salarisverhoging na salarisverhoging...
Tja. Ik ken van nabij ook iemand die wat met een collega is begonnen omdat zij zo vreselijk verliefd op elkaar waren. Hij had kinderen die al wat ouder waren (pubers) en zij heeft kinderen van 6 en 9 jaar. Hun verhouding kwam uit en zij kwam tot de conclusie dat zij niet meer met haar kerel verder wilde om een aantal vage redenen, en hoopte dat die collega met haar verder wilde. Hij is buitengeschopt door zijn vrouw en later net zo hard weer binnengehaald want mevrouw wilde hem niet kwijt (??!!) en hij is nu nog steeds bij zijn vrouw. De situatie is nu zo dat de vrouw die vreemdging, nu alleen woont in een armetierig huurhuisje en haar kids om de week een week heeft.
Tis maar wat je nastreeft.
Gebruik je verstand en geef jezelf een schop onder je reet. Je bent wel degelijk zelf verantwoordelijk en moet niets afschuiven op je schuldgevoel. Grow up.
woensdag 10 december 2008 om 20:42
quote:Speelseninteger schreef op 10 december 2008 @ 18:47:
[...]In een notedop:
Vrouw half jaar getrouwd, krijgt nieuwe collega. En bedenkt at first sight: 'waarom ben je hier niet een jaar eerder komen werken?'.
Alle vrouwen op de werkvloer kwijlen bij deze boy. TO praat en lacht veel met hem. Verder niks, want meneer is heel trouw.
Totdat ze samen op zakenreis gingen, naar het buitenland. Toen sloeg de vlam in de plan. Zij wordt smoorverliefd en vertelt dat hem.
Hij ook op haar.
Duurt al een paar maanden nu. Met veel zoenen. Maar allebei zijn jonge ouders. En weten niet hoe het nou verder moet.Maar vergeet vooral niet de prettige professionele werkrelatie, die bestaat uit het feit dat hij iets zegt en zij heel hard lacht
[...]In een notedop:
Vrouw half jaar getrouwd, krijgt nieuwe collega. En bedenkt at first sight: 'waarom ben je hier niet een jaar eerder komen werken?'.
Alle vrouwen op de werkvloer kwijlen bij deze boy. TO praat en lacht veel met hem. Verder niks, want meneer is heel trouw.
Totdat ze samen op zakenreis gingen, naar het buitenland. Toen sloeg de vlam in de plan. Zij wordt smoorverliefd en vertelt dat hem.
Hij ook op haar.
Duurt al een paar maanden nu. Met veel zoenen. Maar allebei zijn jonge ouders. En weten niet hoe het nou verder moet.Maar vergeet vooral niet de prettige professionele werkrelatie, die bestaat uit het feit dat hij iets zegt en zij heel hard lacht
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
