Relaties
alle pijlers
Het leven met een stiefkind....
dinsdag 24 juni 2008 om 20:50
heeeel jong, de jongste was net 1, de andere 3 en 5. Ze weten dus eigenlijk niet beter. Maar ik voel me soms te jong voor deze verantwoordelijkheden. Mijn schoonbroer zei laatst heel treffend "net of jij elke zaterdag op de bar staat te dansen als je niet in deze relatie zou zitten". Uhh, neuh misschien niet maar nu heb ik voor mijn gevoel niet eens de optie en daar ben ik het niet mee eens
dinsdag 24 juni 2008 om 21:01
ze wordt bijna drie jaar, in augustus. (eentje "maar" pfieuw)
staat erg goed tegen over me, naar ieder's zeggen, en ik merk het zelf ook wel een beetje, is ze wel gek op me. het kan ook niet anders, ze wist niet beter.
ik ben een stuk jonger dan jij overigens. misschien was mijn leven wel bruisend geweest!
staat erg goed tegen over me, naar ieder's zeggen, en ik merk het zelf ook wel een beetje, is ze wel gek op me. het kan ook niet anders, ze wist niet beter.
ik ben een stuk jonger dan jij overigens. misschien was mijn leven wel bruisend geweest!
dinsdag 24 juni 2008 om 21:16
Ik ben dus ook 'stiefmoeder' (sinds 2 jaar) en ik heb daarin eigenlijk nog helemaal niet mijn draai gevonden. Het komt ook waarschijnlijk doordat mijn vriend niet zo'n goede band heeft met zijn ex. Hij mag zijn kindje ook niet vaak zien, veel minder dan hij zou willen.
Wat ik erg lastig vind is dat ik best een kinderwens heb, maar dat ik heel erg veel dingen helemaal anders zou doen. Ik vind het lastig om het over dat soort dingen (opvoeding, taakverdeling, wanneer ga je er samen voor om een kindje te krijgen) met mijn vriend te hebben, omdat ik bang ben dat ik als ik mijn mening over die zaken geef, ik kritiek heb op de manier waarop die dingen tussen hem en zijn ex gaan/zijn gegaan. Herkent iemand dat?
Verder zie ik mezelf helemaal niet als stiefmoeder, ik zie voor mezelf helemaal nog geen opvoedende taak. Dat zou ik nu nog helemaal niet aandurfen, om me in de opvoeding te mengen. Mijn vriend en zijn ex komen daar al niet uit, ik denk niet dat het goed zou zijn om er nog een derde mening (de mijne dus) door te gooien! Maar dat is soms wel lastig, want af en toe is het kindje natuurlijk ook een deel van mijn leven... Ik vind het een behoorlijk wespennest!
Wat ik erg lastig vind is dat ik best een kinderwens heb, maar dat ik heel erg veel dingen helemaal anders zou doen. Ik vind het lastig om het over dat soort dingen (opvoeding, taakverdeling, wanneer ga je er samen voor om een kindje te krijgen) met mijn vriend te hebben, omdat ik bang ben dat ik als ik mijn mening over die zaken geef, ik kritiek heb op de manier waarop die dingen tussen hem en zijn ex gaan/zijn gegaan. Herkent iemand dat?
Verder zie ik mezelf helemaal niet als stiefmoeder, ik zie voor mezelf helemaal nog geen opvoedende taak. Dat zou ik nu nog helemaal niet aandurfen, om me in de opvoeding te mengen. Mijn vriend en zijn ex komen daar al niet uit, ik denk niet dat het goed zou zijn om er nog een derde mening (de mijne dus) door te gooien! Maar dat is soms wel lastig, want af en toe is het kindje natuurlijk ook een deel van mijn leven... Ik vind het een behoorlijk wespennest!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
dinsdag 24 juni 2008 om 21:32
voel me zeer bruisend van binnen maar dat noemt men gewoon stress... Tja, weet eigenlijk niet eens wat ik anders zou kunnen doen dus ga maar poetsen en bakken .
Het is ook een wespennest en ik meng me nooit in de opvoeding. Zorgt er wel voor dat de kinderen natuurlijk in de kern anders opgevoed of benadert worden dan ik zou willen/doen met mijn kinderen. Is geen goede of slechte manier maar dit bespreek ik wel (toevallig gister nog) met mijn vriend. Wordt soms al gek van mijn gedachten dus als ik ze ook nog eens bij me moet houden kun je me helemaal wegdragen...
Het is ook een wespennest en ik meng me nooit in de opvoeding. Zorgt er wel voor dat de kinderen natuurlijk in de kern anders opgevoed of benadert worden dan ik zou willen/doen met mijn kinderen. Is geen goede of slechte manier maar dit bespreek ik wel (toevallig gister nog) met mijn vriend. Wordt soms al gek van mijn gedachten dus als ik ze ook nog eens bij me moet houden kun je me helemaal wegdragen...
dinsdag 24 juni 2008 om 21:35
in hoeverre noem je het bemoeien met de opvoeding, als ik thuis voor vaste regels ben. die in ons huis gelden. maar misschien niet bij haar? ook ik heb die regels samengesteld.
is dat bemoeien in jullie ogen? ik vind het niet meer dan logisch.
hem bekritiseer ik niet zomaar. wel praat ik er over als ik toch vind, dat iets anders of beter zou kunnen.
is dat bemoeien in jullie ogen? ik vind het niet meer dan logisch.
hem bekritiseer ik niet zomaar. wel praat ik er over als ik toch vind, dat iets anders of beter zou kunnen.
dinsdag 24 juni 2008 om 21:40
Tja, ik vind het bijvoorbeeld best belangrijk dat een kind een beetje beleefd is. Dus in mijn ogen simpele dingen als alsjeblieft en dankjewel zeggen en aan tafel zitten tijdens het eten.
Van de moeder moet dat kennelijk niet. Mijn vriend mag zich gewoon niet veel met de opvoeding bemoeien. Momenteel mag hij zijn kind maar 1 weekend per maand zien, en dat is natuurlijk te weinig om echt op te voeden, dan ben je toch eigenlijk meer een oppas..
Van de moeder moet dat kennelijk niet. Mijn vriend mag zich gewoon niet veel met de opvoeding bemoeien. Momenteel mag hij zijn kind maar 1 weekend per maand zien, en dat is natuurlijk te weinig om echt op te voeden, dan ben je toch eigenlijk meer een oppas..
I only get one shot at life - so I shoot to kill
dinsdag 24 juni 2008 om 21:46
ik weet dat mijn vriend het heel erg moeilijk vind dat zijn kindjes niet volwassen zullen worden obv zijn normen en waarden. Je doet je best maar ze zijn natuurlijk vaker niet hier dan wel. Ik heb wel mijn grenzen dus als ze echt over de scheef gaan zoals schelden, vechten, zeuren dan komen de regels aan de pas. Maar toch stiekem pas later dan ik met eigen kinderen zou doen. Rek mijn normen net iets meer op in de hoop dat vriendlief ingrijpt.
dinsdag 24 juni 2008 om 21:49
Hoi,
heb niet alles gelezen, maar wil toch even reageren: heb zelf ook 'stiefkinderen'. Met sommige kan ik het erg goed vinden; prima band, maar er zijn er ook, waarmee ik veel moeite heb. Ik kan het wel met ze vinden, maar als ze in het weekend bij ons zijn, draait het hele weekend om hen. Op zich niet erg, maar zij etteren het hele weekend, bederven écht de sfeer; nee is niet leuk dan! (Voor vriend en mij beiden dus. Maar het blijven wel zijn kinderen...)
Heb er soms ook moeite mee, als ik het met zijn kinderen leuk heb, terwijl het met mijn kinderen soms niet zo lekker loopt; dan zou ik willen, dat het met mijn eigen kinderen ook wat beter zou gaan....
heb niet alles gelezen, maar wil toch even reageren: heb zelf ook 'stiefkinderen'. Met sommige kan ik het erg goed vinden; prima band, maar er zijn er ook, waarmee ik veel moeite heb. Ik kan het wel met ze vinden, maar als ze in het weekend bij ons zijn, draait het hele weekend om hen. Op zich niet erg, maar zij etteren het hele weekend, bederven écht de sfeer; nee is niet leuk dan! (Voor vriend en mij beiden dus. Maar het blijven wel zijn kinderen...)
Heb er soms ook moeite mee, als ik het met zijn kinderen leuk heb, terwijl het met mijn kinderen soms niet zo lekker loopt; dan zou ik willen, dat het met mijn eigen kinderen ook wat beter zou gaan....
dinsdag 24 juni 2008 om 21:51
quote:Nina6 schreef op 24 juni 2008 @ 21:46:
ik weet dat mijn vriend het heel erg moeilijk vind dat zijn kindjes niet volwassen zullen worden obv zijn normen en waarden. Je doet je best maar ze zijn natuurlijk vaker niet hier dan wel. Ik heb wel mijn grenzen dus als ze echt over de scheef gaan zoals schelden, vechten, zeuren dan komen de regels aan de pas. Maar toch stiekem pas later dan ik met eigen kinderen zou doen. Rek mijn normen net iets meer op in de hoop dat vriendlief ingrijpt.Pfffffff, dit herken ik echt woordelijk!
ik weet dat mijn vriend het heel erg moeilijk vind dat zijn kindjes niet volwassen zullen worden obv zijn normen en waarden. Je doet je best maar ze zijn natuurlijk vaker niet hier dan wel. Ik heb wel mijn grenzen dus als ze echt over de scheef gaan zoals schelden, vechten, zeuren dan komen de regels aan de pas. Maar toch stiekem pas later dan ik met eigen kinderen zou doen. Rek mijn normen net iets meer op in de hoop dat vriendlief ingrijpt.Pfffffff, dit herken ik echt woordelijk!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
dinsdag 24 juni 2008 om 23:22
Ik ben pas sinds een jaar stiefmoeder. Van een kindjes van 4,5. De moeder is er niet meer dus hij is er altijd. We gaan over 2 maaden met zijn drietjes wonen. Spannend dus! Mijn gevoelens naar het kind... Moeilijk. We hebben ook zeker moeilijke momenten gehad. Ik vind het moeilijk dat mijn leven zo bepaalt wordt door het feit dat mijn vriend eerder bepaalde keuzes heeft gemaakt. Maar dat gaat niet over het kind.
Ik vind het ook moeilijk dat je op een gegeven moment toch samen gaat opvoeden en dat ik daar mijn rol ik heb gekregen. Dat lijkt me moeilijker dan bij een eigen kind. Dan doe je sommige dingen al vanaf het begin zo. Nu heb ik toch bepaalde dingen veranderd omdat ik me daar prettiger bij voel of ik dat beter vind voor het kind (wel in overleg met vriend natuurlijk). Dat is lastiger, omdat je dingen gaat veranderen. Veel strijd dus.
Verder ben ik dol op het kind maar ik merk wel dat het iets is wat echt moet groeien. En dat heeft tijd nodig. Van beide kanten.
En ik merk dat je als stiefmoeder soms teveel je best doet en dat een afwijzing erg persoonlijk op kunt nemen. En dat terwijl een kind zijn eigen vader of moeder ook wel eens afwijst.
Ja, en ik merk dat mijn lontje korter is dan die van mijn vriend als het om kindlief gaat. Ouders kunnen altijd net iets meer hebben van een eigen kind dan van die van een ander. Maargoed; ik denk dat dat soort dingen ook gewoon tijd nodig hebben.
Maar TO; vertel eens i wat voor situatie jij dan zit?
Tip: het forum van www.stiefmoeders.nl
Ik vind het ook moeilijk dat je op een gegeven moment toch samen gaat opvoeden en dat ik daar mijn rol ik heb gekregen. Dat lijkt me moeilijker dan bij een eigen kind. Dan doe je sommige dingen al vanaf het begin zo. Nu heb ik toch bepaalde dingen veranderd omdat ik me daar prettiger bij voel of ik dat beter vind voor het kind (wel in overleg met vriend natuurlijk). Dat is lastiger, omdat je dingen gaat veranderen. Veel strijd dus.
Verder ben ik dol op het kind maar ik merk wel dat het iets is wat echt moet groeien. En dat heeft tijd nodig. Van beide kanten.
En ik merk dat je als stiefmoeder soms teveel je best doet en dat een afwijzing erg persoonlijk op kunt nemen. En dat terwijl een kind zijn eigen vader of moeder ook wel eens afwijst.
Ja, en ik merk dat mijn lontje korter is dan die van mijn vriend als het om kindlief gaat. Ouders kunnen altijd net iets meer hebben van een eigen kind dan van die van een ander. Maargoed; ik denk dat dat soort dingen ook gewoon tijd nodig hebben.
Maar TO; vertel eens i wat voor situatie jij dan zit?
Tip: het forum van www.stiefmoeders.nl
woensdag 25 juni 2008 om 09:26
Ik zou juist enorm blij zijn met 24/7! Ik heb twee stiefkinderen en ik heb een "eigen" kind (vind dat erg vervelend klinken). Mijn hubby en ik hebben (nog) geen gezamelijke kinderen,al zou ik dat wel heel graag willen. Mijn zoontje van bijna 9 is 24/7 bij ons, Stiefzoon van bijna 9 en Stiefdochter van bijna 13 zijn 50/50 bij vader/moeder. Deze situatie is nu 5 jaar zo.
Het was best moeilijk, in een prille relatie krijg je meteen een stuk opvoeding erbij, zonder dat je de tijd krijgt om in dat opzicht eerst op één lijn te komen. Dat gaf wel botsingen.
Opvoeding "aan de andere kant" is flink anders dan bij ons, maar dat hebben we gelukkig allemaal door. De eerste paar uur na de wisseling is het voor allemaal even wennen, van 3 personen naar 5 personen in huis, andere regels. Als je dat eenmaal inziet, is het op dat moment even doorzetten en dan weer volop genieten.
Ik zou ze erg graag fulltime hier hebben, ook omdat ik het gevoel heb dat ze het bij ons beter hebben. Maar je pakt die kinderen ook niet hun moeder af.
Stiefkinderen waren tijdelijk wel jaloers dat het andere kind niet op en neer hoeft, niet de ellende heeft van twee huizen enzo. Maar hij kan daar nu eenmaal niets aan doen en ze zien nu ook wel in dat het voor- en nadelen heeft.
Het gevoel voor de kinderen is nagenoeg gelijk, alleen als hubby en ik wat strubbelingen hebben, merk ik dat er weer even een afstand tussen de twee teams van ons gezin ontstaat. Gelukkig zijn zijn kinderen gek op mij, ik op hun, kinderen op elkaar, mijn kind op hubby en andersom. Iedereen happy dus, al heeft dat wel wat moeite gekost.
Het was best moeilijk, in een prille relatie krijg je meteen een stuk opvoeding erbij, zonder dat je de tijd krijgt om in dat opzicht eerst op één lijn te komen. Dat gaf wel botsingen.
Opvoeding "aan de andere kant" is flink anders dan bij ons, maar dat hebben we gelukkig allemaal door. De eerste paar uur na de wisseling is het voor allemaal even wennen, van 3 personen naar 5 personen in huis, andere regels. Als je dat eenmaal inziet, is het op dat moment even doorzetten en dan weer volop genieten.
Ik zou ze erg graag fulltime hier hebben, ook omdat ik het gevoel heb dat ze het bij ons beter hebben. Maar je pakt die kinderen ook niet hun moeder af.
Stiefkinderen waren tijdelijk wel jaloers dat het andere kind niet op en neer hoeft, niet de ellende heeft van twee huizen enzo. Maar hij kan daar nu eenmaal niets aan doen en ze zien nu ook wel in dat het voor- en nadelen heeft.
Het gevoel voor de kinderen is nagenoeg gelijk, alleen als hubby en ik wat strubbelingen hebben, merk ik dat er weer even een afstand tussen de twee teams van ons gezin ontstaat. Gelukkig zijn zijn kinderen gek op mij, ik op hun, kinderen op elkaar, mijn kind op hubby en andersom. Iedereen happy dus, al heeft dat wel wat moeite gekost.
woensdag 25 juni 2008 om 09:29
O ja, ik ken de site stiefkinderen.nl wel, maar ben daar slechts één keer geweest. Ik vind het namelijk niet belangrijk dat het mijn stief kinderen zijn, ik heb het ook altijd gewoon over mijn drie kinderen. Ik wil de nadruk er niet zo op leggen dat er een verhaal achter hangt, en mijn gevoel voor hen lijkt veel meer op gevoel voor eigen kinderen dan kinderen van een ander.
woensdag 25 juni 2008 om 09:42
Ik ben geen stiefmoeder maar moeder van twee kinderen waarvan er één uit een eerdere relatie komt. Mijn man is dus stiefvader van mijn dochter en de vader van mijn zoontje. Wat ik aan mijn kant van het verhaal het moeilijkst vind/vond is dat mijn man niet durfde te zeggen dat hij soms moeite had met mijn dochter, het is zo not done. Maar ik begrijp dat hij niet de natuurlijk band met haar heeft en ik heb liever dat hij af en toe uitspreekt dat hij het moeilijk vindt of haar soms achter het behang wil plakken. Maar het is allemaal zo gevoelig. Ik betrap mezelf er ook op dat ik vergelijk soms hoe hij dingen met haar doet en hoe hij het met m'n zoontje doet. Kon bijna blij zijn als hij ook wel eens kort af tegen z'n eigen kind deed.
Maar goed we zijn nu zes jaar verder en het heeft allemaal redelijk z'n plek gevonden. Het is een boel geschipper aan alle kanten denk ik.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het volgens mij belangrijk is dat je ook als stiefouder je twijfels en irritaties mag/kan uiten. Anders wordt de situatie heel ingewikkeld.
Maar goed we zijn nu zes jaar verder en het heeft allemaal redelijk z'n plek gevonden. Het is een boel geschipper aan alle kanten denk ik.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het volgens mij belangrijk is dat je ook als stiefouder je twijfels en irritaties mag/kan uiten. Anders wordt de situatie heel ingewikkeld.
woensdag 25 juni 2008 om 13:21
Toch denk ik dat het grote verschil bij mij en jou is Beel, dat jij er wel een van jezelf hebt. Jij weet wat het moedergevoel is, weet hoe kinderen zijn etc. Ik ga er ook helemaal voor met mijn stiefkindje. Vergeet niet dat ik mijn vriend nog maar 1 jaar heb, en nu pas ga samenwonen. Dingen moeten wel groeien. Ik vindvond i het begin uberhaupt de aanwezigheid van een kind soms gewoon heel zwaar. En mijn vriend en hij hebben dat onvoorwaardelijke met elkaar. Ik sta er vaak zat naast. Al wordt dat nu al beter. En zeker als we samenwonen. Dan zal het allemaal wat gelijkwaardiger worden.
Daar ga ik voor en daar maak ik me ook geen zorgen om , maar zover is het nog niet helemaal. Het kindje merkt dat niet hoor. Ik ben er voor hem, ga er nog meer voor hem zijn, vriendlief en ik gaan het ook echt samen doen...maar toch.
En Beel; ik zal dat ook zo benaderen zoals jij dat doet hoor en deo dat al wel. Alleen merk ik dat het niet meteen zo is. En dat ik vaak zat onzeker ben en toch ook wat bang was voor afwijzing.
En wat dat 24/7 betreft. Ik ben van mening dat het uiteindelijk fijner is. In het begin misschien wat moeilijker. Je wordt meteen in het diepe gegooid. Ik was 5 jaar lang single, had een vrij leventje etc. Dan is het een behoorlijke overstap, maar uiteindelijk kan ik wel een moederrol pakken en mag dat ook. Ik kan er dus wel voor gaan en me echt openstellen voor het kind.
Daar ga ik voor en daar maak ik me ook geen zorgen om , maar zover is het nog niet helemaal. Het kindje merkt dat niet hoor. Ik ben er voor hem, ga er nog meer voor hem zijn, vriendlief en ik gaan het ook echt samen doen...maar toch.
En Beel; ik zal dat ook zo benaderen zoals jij dat doet hoor en deo dat al wel. Alleen merk ik dat het niet meteen zo is. En dat ik vaak zat onzeker ben en toch ook wat bang was voor afwijzing.
En wat dat 24/7 betreft. Ik ben van mening dat het uiteindelijk fijner is. In het begin misschien wat moeilijker. Je wordt meteen in het diepe gegooid. Ik was 5 jaar lang single, had een vrij leventje etc. Dan is het een behoorlijke overstap, maar uiteindelijk kan ik wel een moederrol pakken en mag dat ook. Ik kan er dus wel voor gaan en me echt openstellen voor het kind.
