Relaties
alle pijlers
Hij heeft een duidelijke kinderwens- Ik twijfel (druk!)
dinsdag 5 november 2019 22:41
Hi Allemaal,
Mijn vriend (35) en ik (30) zijn nu 4 jaar samen. Hij heeft een duidelijke kinderwens. Ik twijfel.
Waar hij er eerst zelf nog niet klaar voor was maar wel wist dat hij kinderen wilde, heeft hij ze nu liever gister dan vandaag.
Hij vindt het vooral heel vervelend dat er geen duidelijkheid is en of lijkt te komen.
Of het niet willen of het niet weten- een deal breaker wordt? Daar switcht hij steeds in. Want tja, hij wil dat met MIJ.
Over ons: ik vind ons echt te leuk samen en wij, maar ook onze vrienden zien onze liefde er ook echt vanaf spatten.
Over mij: Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad, ik ben lang single geweest en had er eerder gewoonweg ook nooit over nagedacht.Ik ben ook niet het huisje-boompje-beestje type. Ik dacht dat ik nooit zou willen samenwonen (en toch geniet ik daar nu zo van!), hoef niet te trouwen en absoluut geen rijtjeshuis haha.
Sinds mijn begin twintiger-jaren krijgen mensen om mij heen kinderen. Ik merk dat ik daar toen helemaal niks mee had en ik was niet de vriendin, die ik nu wel kan zijn voor mijn moeder (to-be) vriendinnen. En ik kan nu ook van hun kinderen genieten. Maar tot voorkort kon ik echt denken: jeetje wat ben je jong zwanger, was het ongepland? Ik was-ben daar nog totaal niet. Ik voel me jonger ofzo.
Ik heb geen to-lijst die ik nog echt moet afwerken, ik weet dat het kan en IK het kan. Maar toch wacht ik op een soort oergevoel.
Het enige wat ik me nu kan bedenken is dat ik door een restant ritmestoornis (operatie niet volledig gelukt) moeier ben dan de meeste mensen. Ik zie er dan wel tegenop op een een minder fitte periode (misschien zo erg als voor mijn operatie) in te gaan. Ook qua werk.
Werk is misschien het tweede waardoor ik twijfel. Ik ben eeuwige student geweest en pas 2,5 jaar voor het echhie op de arbeidsmarkt en dat terwijl ik recentelijk ook een kleine carriere switch heb gemaakt. Ik ben niet van plan mijn net opgestartte carriere op hold te zetten (want trek ik het met mijn gezondheid die zwangerschap of gebroken nachten).
Ik weet dat mijn vriend echt de meeste zorg op zich zal nemen, daar twijfel ik niet over. Maar ik mis vooral een soort oergevoel.
Hij heeft het vaker over mensen in zijn kring die ongegepland zwanger zijn geraakt en nu zo van de kinderen genieten, en dat ik dat waarschijnlijk ook zo zal ervaren. Maar als ik er bewust voor kies vind ik dat mijn kind recht heeft op een moeder die dit ook zo graag wilde. Ondanks dat ik denk dat ik het wel kan maar op dat gevoel heeft dat kind, maar ook ik zelf recht vind ik.
Oja zwanger zijn en bevallen lijkt mij echt de hell. Gek dat zoveel mensen er aan beginnen eigenlijk. Ik denk dat een "sterkte" meer op zijn plaats zou zijn dan een "gefeliciteerd" als ik zwanger zou zijn.
Mijn vriend ziet graag vooruitgang, en ik ervaar dat ik kinderen leuker vindt en minder angsten krijg. Eerst zou ik waarschijnlijk een ongeplande zwangerschap afbreken, nu absoluut niet meer. Als hij een kind zou kunnen baren zou ik er nu wel voor openstaan, waar ik dat eerder niet deed.
En omdat ik positiever denk, denk ik soms.. moeten we er dan toch voor gaan? Vervolgens ben ik het dan weer helemaal kwijt omdat ik niet weet of het de druk is die ik voel waardoor ik mezelf dat afvraag of dat ik die vraag wellicht op dit punt in me leven mezelf al zou gaan afvragen (zonder de druk). Blijkbaar is dat onderscheid wel heel belangrijk voor me.
Oh man.. wie herkent dit (deels)?
Zijn er meer vrouwen die deze druk ook zo ontzettend hebben ervaren? Of zichzelf gek maken? Of zichzelf nog te jong vinden? (ondanks dat dat misschien niet zo is).
Misschien verandert het allemaal wel? Net als mijn eerdere visie op het samenwonen. Ik ben sowieso een laatbloeier. Maar mocht ik er ooit uitkomen dan volstaat een "ja maar nog niet nu" waarschijnlijk niet gezien zijn enorme wens.
Mijn vriend (35) en ik (30) zijn nu 4 jaar samen. Hij heeft een duidelijke kinderwens. Ik twijfel.
Waar hij er eerst zelf nog niet klaar voor was maar wel wist dat hij kinderen wilde, heeft hij ze nu liever gister dan vandaag.
Hij vindt het vooral heel vervelend dat er geen duidelijkheid is en of lijkt te komen.
Of het niet willen of het niet weten- een deal breaker wordt? Daar switcht hij steeds in. Want tja, hij wil dat met MIJ.
Over ons: ik vind ons echt te leuk samen en wij, maar ook onze vrienden zien onze liefde er ook echt vanaf spatten.
Over mij: Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad, ik ben lang single geweest en had er eerder gewoonweg ook nooit over nagedacht.Ik ben ook niet het huisje-boompje-beestje type. Ik dacht dat ik nooit zou willen samenwonen (en toch geniet ik daar nu zo van!), hoef niet te trouwen en absoluut geen rijtjeshuis haha.
Sinds mijn begin twintiger-jaren krijgen mensen om mij heen kinderen. Ik merk dat ik daar toen helemaal niks mee had en ik was niet de vriendin, die ik nu wel kan zijn voor mijn moeder (to-be) vriendinnen. En ik kan nu ook van hun kinderen genieten. Maar tot voorkort kon ik echt denken: jeetje wat ben je jong zwanger, was het ongepland? Ik was-ben daar nog totaal niet. Ik voel me jonger ofzo.
Ik heb geen to-lijst die ik nog echt moet afwerken, ik weet dat het kan en IK het kan. Maar toch wacht ik op een soort oergevoel.
Het enige wat ik me nu kan bedenken is dat ik door een restant ritmestoornis (operatie niet volledig gelukt) moeier ben dan de meeste mensen. Ik zie er dan wel tegenop op een een minder fitte periode (misschien zo erg als voor mijn operatie) in te gaan. Ook qua werk.
Werk is misschien het tweede waardoor ik twijfel. Ik ben eeuwige student geweest en pas 2,5 jaar voor het echhie op de arbeidsmarkt en dat terwijl ik recentelijk ook een kleine carriere switch heb gemaakt. Ik ben niet van plan mijn net opgestartte carriere op hold te zetten (want trek ik het met mijn gezondheid die zwangerschap of gebroken nachten).
Ik weet dat mijn vriend echt de meeste zorg op zich zal nemen, daar twijfel ik niet over. Maar ik mis vooral een soort oergevoel.
Hij heeft het vaker over mensen in zijn kring die ongegepland zwanger zijn geraakt en nu zo van de kinderen genieten, en dat ik dat waarschijnlijk ook zo zal ervaren. Maar als ik er bewust voor kies vind ik dat mijn kind recht heeft op een moeder die dit ook zo graag wilde. Ondanks dat ik denk dat ik het wel kan maar op dat gevoel heeft dat kind, maar ook ik zelf recht vind ik.
Oja zwanger zijn en bevallen lijkt mij echt de hell. Gek dat zoveel mensen er aan beginnen eigenlijk. Ik denk dat een "sterkte" meer op zijn plaats zou zijn dan een "gefeliciteerd" als ik zwanger zou zijn.
Mijn vriend ziet graag vooruitgang, en ik ervaar dat ik kinderen leuker vindt en minder angsten krijg. Eerst zou ik waarschijnlijk een ongeplande zwangerschap afbreken, nu absoluut niet meer. Als hij een kind zou kunnen baren zou ik er nu wel voor openstaan, waar ik dat eerder niet deed.
En omdat ik positiever denk, denk ik soms.. moeten we er dan toch voor gaan? Vervolgens ben ik het dan weer helemaal kwijt omdat ik niet weet of het de druk is die ik voel waardoor ik mezelf dat afvraag of dat ik die vraag wellicht op dit punt in me leven mezelf al zou gaan afvragen (zonder de druk). Blijkbaar is dat onderscheid wel heel belangrijk voor me.
Oh man.. wie herkent dit (deels)?
Zijn er meer vrouwen die deze druk ook zo ontzettend hebben ervaren? Of zichzelf gek maken? Of zichzelf nog te jong vinden? (ondanks dat dat misschien niet zo is).
Misschien verandert het allemaal wel? Net als mijn eerdere visie op het samenwonen. Ik ben sowieso een laatbloeier. Maar mocht ik er ooit uitkomen dan volstaat een "ja maar nog niet nu" waarschijnlijk niet gezien zijn enorme wens.
woensdag 6 november 2019 14:07
woensdag 6 november 2019 18:21
Hold up hold up, zou zeker geen reden zijn. Daarnaast heb ik nu gewoon een huurhuis.patsy--stone schreef: ↑06-11-2019 14:03Wow, nee inderdaad!
Angst voor dakloosheid is al geen reden om langer bij iemand te blijven dan eigenlijk gezond is voor de relatie (ervaringsdeskundige), of iets anders onbenulligs.
Maar al helemáál geen reden om een levend wezen op aarde te zetten, met behoeftes en meningen en zorgen en valpartijen en ziekenhuisbezoeken en vastzitten aan schoolvakanties en voor jou een mega verantwoordelijkheid, jaaaaarenlang. Het is niet zo dat je een kind weer kan inleveren als het toch een beetje tegenvalt.
woensdag 6 november 2019 19:27
Lastige situatie. Misschien kunnen we ruilen van partner? Ik heb nog een prachtexemplaar in de aanbieding dat heeft bedacht toch waarschijnlijk geen kinderen te willen. Voor mij is dit een dealbreaker, en dat wist hij vanaf het begin.
Twee jaar geleden samen een huis gekocht dat toekomstbestendig was, een jaar later verder gaan praten. Ik dacht dat we er samen naartoe zouden groeien, maar hij groeide er verder vanaf. Ontzettend moeilijk en pijnlijk proces. Maar we gaan uit elkaar. Niet om wat we hebben, want dat is goed, maar om wat we niet hebben/delen. Alleen maar verliezers.
Praat met je vent over wat je denkt en voelt. Ik al vraag je hem er niet steeds over te beginnen. Dat was hier net zo, ik moest er maar niet over beginnen, maar hij praatte ook niet. En zolang hij zorgde voor anticonceptie had hij geen probleem. Dat is heel eenzaam voor de andere kant.
Twee jaar geleden samen een huis gekocht dat toekomstbestendig was, een jaar later verder gaan praten. Ik dacht dat we er samen naartoe zouden groeien, maar hij groeide er verder vanaf. Ontzettend moeilijk en pijnlijk proces. Maar we gaan uit elkaar. Niet om wat we hebben, want dat is goed, maar om wat we niet hebben/delen. Alleen maar verliezers.
Praat met je vent over wat je denkt en voelt. Ik al vraag je hem er niet steeds over te beginnen. Dat was hier net zo, ik moest er maar niet over beginnen, maar hij praatte ook niet. En zolang hij zorgde voor anticonceptie had hij geen probleem. Dat is heel eenzaam voor de andere kant.
donderdag 7 november 2019 09:08
Begrijp ik niet goed. Wat wil je daarmee zeggen dan? Dat vriend in de kraamtijd veel zorg/taken op zich neemt? Dat is logisch toch? Jij moet herstellen. En je hebt je kraamhulp. En misschien ook wel een (schoon)moeder die kan helpen indien nodig. Dus daar zou ik me sowieso niet druk om maken, die kraamtijd kom je wel door. Hier deden we het zo dat man in de eerste week gewoon ging werken. Ik kan dan immers toch kraamhulp. En als kraamhulp weg was in week 2, dan nam man een week vrij. Zo had je dus al 2 weken hulp. Veel praktischer, vind ik, dan dat man en kraamhulp er samen zijn in week 1.
Het is toch veel meer van belang of je vriend ook ná de kraamtijd veel taken op zich neemt? En dan nog vind ik dat absoluut niet de belangrijkste reden om te beslissen: wel/geen kind. Je moet het zelf ook leuk vinden. Zoals ik al zei verandert je leven sowieso heel erg als er een kind is. Ook jouw leven, ondanks dat je vriend veel zou doen. Maar tuurlijk, het is wel fijn dat hij veel zou doen, ik ken ook gezinnen waarbij de vrouw echt véél meer doet. De man is daar veel vrijer in het weekend bijv. Doet gewoon zn eigen ding, terwijl de vrouw thuis moet blijven.
donderdag 7 november 2019 09:22
Hij zegt de grootste deel van de zorg op zich te nemen, en dat geloof je ook. En waarschijnlijk is hij daar ook oprecht in. Maar besef wel dat hij geen flauw idee heeft wat kinderen hebben echt in houd. Ik doe ook de grootste deel van de zorg, en heb dat ook altijd gezegd. Ik was degene die een grote kinderwens had en mijn man minder. Maar toen ik eenmaal een kind had, had ik hem toch harder nodig dan ik had verwacht. Het is best intens zorgen voor zo'n kleintje. En ik deed en doe nog steeds het grootste deel van de nachten en de zorgen, maar volgens mij vind mijn man het er niet minder zwaar om. Vooral omdat hij er vanuit zichzelf nog helemaal niet aan toe was.
Wij hebben er inmiddels twee, en het is wel goed gekomen hoor. Maar mijn man kan niet meer op de bank zitten als hij thuis komt hoor na een lange werkdag. Je bent constant bezig met de kinderen. En nog steeds merk ik dat hij het er soms moeilijker mee heeft dan ik, omdat ik toch bewuster voor dit leven heb gekozen dan hij. Ondanks dat hij 10 keer zoveel vrije tijd heeft dan ik.
Je hoeft geen oergevoel te hebben, maar ik zou ook zeker geen beslissingen nemen als je nog twijfelt. Weet waar je aan begint en ga er dan ook 100% voor. Verwacht niet dat je vriend het straks allemaal wel regelt voor een groot deel. In de praktijk zal het voor jou ook gewoon een ontzettend grote verandering zijn en veel van je vergen.
Wij hebben er inmiddels twee, en het is wel goed gekomen hoor. Maar mijn man kan niet meer op de bank zitten als hij thuis komt hoor na een lange werkdag. Je bent constant bezig met de kinderen. En nog steeds merk ik dat hij het er soms moeilijker mee heeft dan ik, omdat ik toch bewuster voor dit leven heb gekozen dan hij. Ondanks dat hij 10 keer zoveel vrije tijd heeft dan ik.
Je hoeft geen oergevoel te hebben, maar ik zou ook zeker geen beslissingen nemen als je nog twijfelt. Weet waar je aan begint en ga er dan ook 100% voor. Verwacht niet dat je vriend het straks allemaal wel regelt voor een groot deel. In de praktijk zal het voor jou ook gewoon een ontzettend grote verandering zijn en veel van je vergen.
donderdag 7 november 2019 09:36
Dus. Dat klinkt echt als een stabiele relatie waarin je kinderen kiest, helemaal als de een nog niet weet of ze kinderen wil en daardoor dakloos eindigt.
donderdag 7 november 2019 13:55
Ik zou nooit kinderen hebben gekregen met zo'n man.Illinois schreef: ↑07-11-2019 09:22Hij zegt de grootste deel van de zorg op zich te nemen, en dat geloof je ook. En waarschijnlijk is hij daar ook oprecht in. Maar besef wel dat hij geen flauw idee heeft wat kinderen hebben echt in houd. Ik doe ook de grootste deel van de zorg, en heb dat ook altijd gezegd. Ik was degene die een grote kinderwens had en mijn man minder. Maar toen ik eenmaal een kind had, had ik hem toch harder nodig dan ik had verwacht. Het is best intens zorgen voor zo'n kleintje. En ik deed en doe nog steeds het grootste deel van de nachten en de zorgen, maar volgens mij vind mijn man het er niet minder zwaar om. Vooral omdat hij er vanuit zichzelf nog helemaal niet aan toe was.
Wij hebben er inmiddels twee, en het is wel goed gekomen hoor. Maar mijn man kan niet meer op de bank zitten als hij thuis komt hoor na een lange werkdag. Je bent constant bezig met de kinderen. En nog steeds merk ik dat hij het er soms moeilijker mee heeft dan ik, omdat ik toch bewuster voor dit leven heb gekozen dan hij. Ondanks dat hij 10 keer zoveel vrije tijd heeft dan ik.
Je hoeft geen oergevoel te hebben, maar ik zou ook zeker geen beslissingen nemen als je nog twijfelt. Weet waar je aan begint en ga er dan ook 100% voor. Verwacht niet dat je vriend het straks allemaal wel regelt voor een groot deel. In de praktijk zal het voor jou ook gewoon een ontzettend grote verandering zijn en veel van je vergen.
donderdag 7 november 2019 14:13
Poeh dat is zo verdrietig, sterkte ermee.Floor1990 schreef: ↑06-11-2019 19:27Lastige situatie. Misschien kunnen we ruilen van partner? Ik heb nog een prachtexemplaar in de aanbieding dat heeft bedacht toch waarschijnlijk geen kinderen te willen. Voor mij is dit een dealbreaker, en dat wist hij vanaf het begin.
Twee jaar geleden samen een huis gekocht dat toekomstbestendig was, een jaar later verder gaan praten. Ik dacht dat we er samen naartoe zouden groeien, maar hij groeide er verder vanaf. Ontzettend moeilijk en pijnlijk proces. Maar we gaan uit elkaar. Niet om wat we hebben, want dat is goed, maar om wat we niet hebben/delen. Alleen maar verliezers.
Praat met je vent over wat je denkt en voelt. Ik al vraag je hem er niet steeds over te beginnen. Dat was hier net zo, ik moest er maar niet over beginnen, maar hij praatte ook niet. En zolang hij zorgde voor anticonceptie had hij geen probleem. Dat is heel eenzaam voor de andere kant.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 7 november 2019 14:20
Ik heb (nog) geen kinderen en ik verwacht ook niet ooit een oergevoel te krijgen. Voor mijn vriend idem dito. Dus misschien moet je dat gevoel ook los laten? Ik denk dat wij later voor een kindje zullen gaan als het ons gegund is, maar nu gewoon nog niet.
Een kennis van me, nu zwanger, vertelde me begin van het jaar ook vrij openhartig dat zij dat gevoel ook nooit gehad had, maar dat ze nu toch het gevoel kreeg er wel klaar voor te zijn. Ik herkende me wel in wat zij vertelde, nooit echt die ultieme drang gehad, maar het leek haar nu toch wel leuk en fijn en voor haar vriend gold hetzelfde. Ze is halverwege de 30 trouwens, ik vind je ook nog jong genoeg om er nog even over na te kunnen denken.
Een kennis van me, nu zwanger, vertelde me begin van het jaar ook vrij openhartig dat zij dat gevoel ook nooit gehad had, maar dat ze nu toch het gevoel kreeg er wel klaar voor te zijn. Ik herkende me wel in wat zij vertelde, nooit echt die ultieme drang gehad, maar het leek haar nu toch wel leuk en fijn en voor haar vriend gold hetzelfde. Ze is halverwege de 30 trouwens, ik vind je ook nog jong genoeg om er nog even over na te kunnen denken.
donderdag 7 november 2019 14:50
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
donderdag 7 november 2019 22:14
Mijn man was eerder aan kinderen toe dan ik, sterker nog, omdat ik op mijn 31 uit een relatie was gekomen was ik eigenlijk helemaal klaar met het onderwerp kinderen krijgen en bereid om alleen maar de favoriete suikertante van mijn neefjes en nichtjes te worden.
Het hoefde dus niet zo nodig voor mij. Maar, ik had mezelf wel altijd met een gezin gezien. Ik zag mezelf mijn kinderen koken leren, samen leuke activiteiten doen, etcetera. Dus ik dacht, toe maar.
En ik vond de zwangerschap echt niet leuk. En ik was reteblij met ons kind, maar wat vond ik de babytijd lastig.
En nu hebben we er twee en is de oudste inmiddels 8 en het wordt met het jaar leuker en makkelijker.
Heb je jezelf ooit met een kind gezien? Lijkt een gezin je leuk? Dat zijn dingen waar je over na zou kunnen denken. Verder vind ik de tip van iemand om eens te kijken hoe jullie nu je huishouden hebben ingericht en daarover te praten. Als jullie een kind zouden hebben, hoeveel uur zouden jullie dan werken? Waar zou het kind heen gaan als jullie werken? Hebben jullie je gezamenlijke financien op orde?
Misschien dat dat soort gesprekken je helpen om een beter beeld te krijgen van wat je wel en niet wil.
Het hoefde dus niet zo nodig voor mij. Maar, ik had mezelf wel altijd met een gezin gezien. Ik zag mezelf mijn kinderen koken leren, samen leuke activiteiten doen, etcetera. Dus ik dacht, toe maar.
En ik vond de zwangerschap echt niet leuk. En ik was reteblij met ons kind, maar wat vond ik de babytijd lastig.
En nu hebben we er twee en is de oudste inmiddels 8 en het wordt met het jaar leuker en makkelijker.
Heb je jezelf ooit met een kind gezien? Lijkt een gezin je leuk? Dat zijn dingen waar je over na zou kunnen denken. Verder vind ik de tip van iemand om eens te kijken hoe jullie nu je huishouden hebben ingericht en daarover te praten. Als jullie een kind zouden hebben, hoeveel uur zouden jullie dan werken? Waar zou het kind heen gaan als jullie werken? Hebben jullie je gezamenlijke financien op orde?
Misschien dat dat soort gesprekken je helpen om een beter beeld te krijgen van wat je wel en niet wil.
zaterdag 9 november 2019 09:23
Om voor mezelf te spreken. Dar is me al eens gebeurd. Hoe dat voelde? Heerlijk. Heerlijk dat die ex daar stond En gelukkig was. En heerlijk omdat ik gelukkig mijn vrije tijd niet hoefde door te brengen in een speeltuin/voetbalveld/als voorleesmoeder/in een zwembad voor zwemles/nooit een rust tot ze op hun nest liggen /kinderfeestjes moest organiseren/speelafspraakjes moest regelen/andere kinderen over de vloer krijgen/vakanties moest vieren in het hoogseizoen etc etc. Ik kan nog best een paar pagina’s doorgaanHobbelster schreef: ↑06-11-2019 00:55Stel je eens voor. Jij wil geen kind en jullie gaan daarom uit elkaar. Je vriend krijgt over 3 of 4 jaar een kind met een andere vrouw.
Je komt hem en zijn kindje tegen in de speeltuin over 6 jaar. Hij vrolijk met het kind spelen en babbelen, een leuke en gezellige, zorgzame vader.
Hij trots als een Pauw op zijn kleine en op zijn vrouw die toch de moeder is van dit leuke hummeltje. Wat zij samen verder gaan opvoeden tot volwassene.
Hoe voel je je als je dit plaatje voorstelt?
Bottomline. Geen haar op mijn hoofd die met hem wilde ruilen...
