Hij zegt: "Ik weet niet of ik nog van je houd"

Hoi



Gisteravond heb ik gevraagd aan mijn vriend wat hem nu zo dwarszit de laatste tijd, hij is stil en afwezig en lijkt zich niet veel bezig te houden met mijn wensen en gevoelens.



Toen kwam na wat aandringen het hoge woord eruit: "Ik weet niet of ik nog toekomst zie in onze relatie, ik twijfel, ik vraag me af of ik nog van je houd, je verdient iemand die beter voor je is dan ik etc."



BOEM, klap in mijn gezicht. Ik heb dit totaal niet aan zien komen, we hebben zelden problemen en alles gaat gewoon op rolletjes. Volgende week verwachten we zelfs de sleutel van ons nieuwbouwhuis! Dit is echt alsof ik gedumpt wordt voor het altaar, zo zonder aankondiging, niks. Hij weet niet of het zin heeft eraan te werken, hij zegt dat hij er al een tijdje mee rond loopt. Ik heb hem gevraagd waarom hij dit dan niet eerder gemeld heeft, aangezien we heel veel geld hebben uitgegeven de laatste tijd aan ons nieuwe huis en we nu dus een lening en hoge hypotheek hebben lopen om alles te kunnen bekostigen.



Nu spelen er wel wat dingen de laatste tijd waardoor we samen een rottijd hebben, echter ik dacht (misschien naief) dat onze relatie hier absoluut tegen bestand zou zijn. In januari is bij zijn vader kanker geconstateerd. Een klap in ons gezicht met heel veel verdriet en de afgelopen maanden ziekenhuis in en uit. Het gaat nu een beetje beter, maar het is een ongeneeslijke vorm, dus het ziet er niet goed uit. Daarnaast heb ik een hele pittige functie aangenomen, die me achteraf niet bevalt en heel zwaar is. Waardoor is de laatste maanden me volledig gestort heb op mijn carriere, zonder heel veel energie te steken in ons samen. Hij idem dito, hij werkt veel over, heeft hele gave, maar zware projecten op zijn werk, waardoor ook hij 's avonds doodop thuiskomt. Dan praten we wat algemeen en kijken wat tv of een film en rollen dan in bed. De intimiteit is afgezwakt de laatste tijd, we hebben weinig sex. Bovendien wonen we, in afwachting van ons nieuwbouwhuis nu een tijdje bij mijn schoonouders. Een huis, een stad waar we ons allebei totaal niet happy voelen en dit meerdere malen hebben uitgesproken, maar we hadden geen keuze, dit was onze enige optie om ergens de tijd tussen 2 huizen te overbruggen. We missen de grote stad en alle leuke dingen die je in zo'n stad kan doen. We waren altijd enorm van de uitstapjes, uit eten, stappen, film, lekker wandelen door het park, of lekker luiggen n het park met een boekje en een sigaretje. Heerlijke tijden, alleen hebben we dit het laatste jaar flink moeten missen omdat we al ons geld hebben gespaard voor ons huis, Werkelijk iedere cent ging naar de spaarrekening, waardoor we allebei al tijden geen nieuwe kleren hebben gekocht, al heel lang niets leuks hebben gedaan, uit eten of een filmpje ofzo. We missen dit allebei heel erg.



Gisteren heeft hij dit dus uitgesproken en hebben we wel meteen tegen elkaar gezegd dat we gewoon een enorme hectische tijd achter de rug hebben, met best veel stress (financieel, werk, familie). Ik denk dat zijn gevoel hier heel erg mee te maken heeft. En dat als we straks in ons nieuwe huis zitten en allebei per 1 okt weer in een rustiger vaarwater komen met ons werk, dat onze relatie sterk genoeg is om weer goed te komen.

Hij vind ook dat we echt een rottijd achter de rug hebben.



Echter, hij romantiseert de liefde nogal. Hij vind dat als er echte liefde is, men niet hoeft te werken aan een relatie en alles vanzelf gaat. Hij wil dat we na 30 jaar nog stapelverliefd zijn en elkaar beminnen zoals in de eerste maanden. Hij beseft niet dat bijna alle relaties hun ups en downs kennen en ik heb hem gezegd dat ik het echt niet kan begrijpen als hij meteen bij onze 1e dip onze relatie in twijfel trekt. Hij vind dat het niet nodig zou moeten zijn te werken aan je relatie, als je echt van elkaar houd gaat dan vanzelf volgens hem. Ik weet na eerdere lange relaties wel beter, maar krijg hem dat niet in zijn hoofd gepraat. Hij zegt dat hij in zijn vorige relatie wel nog iedere dag vonken had na 3 jaar.



Onze familie is enorm betrokken bij ons nieuwe huis en iedereen komt volgende week helpen. Niemand vermoed dat er een vuiltje aan de lucht is, omdat hij het dus voor iedereen enorm goed verborgen heeft gehouden, ook voor mij. Mijn familie is al 3 jaar helemaal weg van hem en kan zich een leven zonder hem niet meer voorstellen, mijn schoonouders zijn helemaal weg van mij en vinden dat hun zoon de perfecte keuze heeft gemaakt en zij vragen vaak waar de kleinkinderen blijven en wanneer we gaan trouwen. Iedereen neemt onze relatie enorm serieus en gaat er vanuit dat wij samen oud worden. Ik wil hem niet kwijt en wil er alles aan doen om zijn gevoel voor onze relatie weet goed te krijgen.



Ik stort momenteel behoorlijk ineen, omdat ik altijd heb gedacht dat onze relatie sterk genoeg zou zijn om deze tijden te overleven. Ik zie in hem nog altijd mijn droomman en wil voor hem door het vuur gaan. Ik wil dit niet zomaar opgeven, zeker niet 1 week voor ons nieuwe huisje. Ik houd me vast aan onze enorm fijne tijden (2,5 jaar), waarin we elkaar grote liefde waren en dagelijks smoorverliefd thuiskwamen en meerdere malen per dag elkaar de liefde verklaarden. Hij heeft duizende lieve dingen gezegd en was enorm serieus met onze realtie. Er is zelfs een tijd geweest dat hij echt doorsloeg in zijn lieve woorden, zijn vertrouwen in ons, dat ik soms echt dacht... jeetje zo perfect als jij me ziet ben ik niet. Maar het was een geweldige tijd en wat mij betreft komt die tijd echt weer terug als we straks weg zijn uit dit huis waar we ons ongelukkig voelen, terug zijn in de stad waar we van houden, financieel weer wat leukere dingen kunnen doen en vooral meer tijd hebben voor elkaar omdat ons werk ons dan minder opslokt (mijn functie was een tijdelijke en zijn projecten zijn bijna afgerond)



HELLUP, wie kan mij adviseren hoe we dit weer op de rails gaan krijgen????



Heeft iemand dit oit meegemaakt, met positieve afloop? Of is dit het begin van het einde?



Ik ben ten einde raad....



Groetjes Loran