Relaties
alle pijlers
Hij zegt: "Ik weet niet of ik nog van je houd"
donderdag 4 september 2008 om 17:15
Hoi
Gisteravond heb ik gevraagd aan mijn vriend wat hem nu zo dwarszit de laatste tijd, hij is stil en afwezig en lijkt zich niet veel bezig te houden met mijn wensen en gevoelens.
Toen kwam na wat aandringen het hoge woord eruit: "Ik weet niet of ik nog toekomst zie in onze relatie, ik twijfel, ik vraag me af of ik nog van je houd, je verdient iemand die beter voor je is dan ik etc."
BOEM, klap in mijn gezicht. Ik heb dit totaal niet aan zien komen, we hebben zelden problemen en alles gaat gewoon op rolletjes. Volgende week verwachten we zelfs de sleutel van ons nieuwbouwhuis! Dit is echt alsof ik gedumpt wordt voor het altaar, zo zonder aankondiging, niks. Hij weet niet of het zin heeft eraan te werken, hij zegt dat hij er al een tijdje mee rond loopt. Ik heb hem gevraagd waarom hij dit dan niet eerder gemeld heeft, aangezien we heel veel geld hebben uitgegeven de laatste tijd aan ons nieuwe huis en we nu dus een lening en hoge hypotheek hebben lopen om alles te kunnen bekostigen.
Nu spelen er wel wat dingen de laatste tijd waardoor we samen een rottijd hebben, echter ik dacht (misschien naief) dat onze relatie hier absoluut tegen bestand zou zijn. In januari is bij zijn vader kanker geconstateerd. Een klap in ons gezicht met heel veel verdriet en de afgelopen maanden ziekenhuis in en uit. Het gaat nu een beetje beter, maar het is een ongeneeslijke vorm, dus het ziet er niet goed uit. Daarnaast heb ik een hele pittige functie aangenomen, die me achteraf niet bevalt en heel zwaar is. Waardoor is de laatste maanden me volledig gestort heb op mijn carriere, zonder heel veel energie te steken in ons samen. Hij idem dito, hij werkt veel over, heeft hele gave, maar zware projecten op zijn werk, waardoor ook hij 's avonds doodop thuiskomt. Dan praten we wat algemeen en kijken wat tv of een film en rollen dan in bed. De intimiteit is afgezwakt de laatste tijd, we hebben weinig sex. Bovendien wonen we, in afwachting van ons nieuwbouwhuis nu een tijdje bij mijn schoonouders. Een huis, een stad waar we ons allebei totaal niet happy voelen en dit meerdere malen hebben uitgesproken, maar we hadden geen keuze, dit was onze enige optie om ergens de tijd tussen 2 huizen te overbruggen. We missen de grote stad en alle leuke dingen die je in zo'n stad kan doen. We waren altijd enorm van de uitstapjes, uit eten, stappen, film, lekker wandelen door het park, of lekker luiggen n het park met een boekje en een sigaretje. Heerlijke tijden, alleen hebben we dit het laatste jaar flink moeten missen omdat we al ons geld hebben gespaard voor ons huis, Werkelijk iedere cent ging naar de spaarrekening, waardoor we allebei al tijden geen nieuwe kleren hebben gekocht, al heel lang niets leuks hebben gedaan, uit eten of een filmpje ofzo. We missen dit allebei heel erg.
Gisteren heeft hij dit dus uitgesproken en hebben we wel meteen tegen elkaar gezegd dat we gewoon een enorme hectische tijd achter de rug hebben, met best veel stress (financieel, werk, familie). Ik denk dat zijn gevoel hier heel erg mee te maken heeft. En dat als we straks in ons nieuwe huis zitten en allebei per 1 okt weer in een rustiger vaarwater komen met ons werk, dat onze relatie sterk genoeg is om weer goed te komen.
Hij vind ook dat we echt een rottijd achter de rug hebben.
Echter, hij romantiseert de liefde nogal. Hij vind dat als er echte liefde is, men niet hoeft te werken aan een relatie en alles vanzelf gaat. Hij wil dat we na 30 jaar nog stapelverliefd zijn en elkaar beminnen zoals in de eerste maanden. Hij beseft niet dat bijna alle relaties hun ups en downs kennen en ik heb hem gezegd dat ik het echt niet kan begrijpen als hij meteen bij onze 1e dip onze relatie in twijfel trekt. Hij vind dat het niet nodig zou moeten zijn te werken aan je relatie, als je echt van elkaar houd gaat dan vanzelf volgens hem. Ik weet na eerdere lange relaties wel beter, maar krijg hem dat niet in zijn hoofd gepraat. Hij zegt dat hij in zijn vorige relatie wel nog iedere dag vonken had na 3 jaar.
Onze familie is enorm betrokken bij ons nieuwe huis en iedereen komt volgende week helpen. Niemand vermoed dat er een vuiltje aan de lucht is, omdat hij het dus voor iedereen enorm goed verborgen heeft gehouden, ook voor mij. Mijn familie is al 3 jaar helemaal weg van hem en kan zich een leven zonder hem niet meer voorstellen, mijn schoonouders zijn helemaal weg van mij en vinden dat hun zoon de perfecte keuze heeft gemaakt en zij vragen vaak waar de kleinkinderen blijven en wanneer we gaan trouwen. Iedereen neemt onze relatie enorm serieus en gaat er vanuit dat wij samen oud worden. Ik wil hem niet kwijt en wil er alles aan doen om zijn gevoel voor onze relatie weet goed te krijgen.
Ik stort momenteel behoorlijk ineen, omdat ik altijd heb gedacht dat onze relatie sterk genoeg zou zijn om deze tijden te overleven. Ik zie in hem nog altijd mijn droomman en wil voor hem door het vuur gaan. Ik wil dit niet zomaar opgeven, zeker niet 1 week voor ons nieuwe huisje. Ik houd me vast aan onze enorm fijne tijden (2,5 jaar), waarin we elkaar grote liefde waren en dagelijks smoorverliefd thuiskwamen en meerdere malen per dag elkaar de liefde verklaarden. Hij heeft duizende lieve dingen gezegd en was enorm serieus met onze realtie. Er is zelfs een tijd geweest dat hij echt doorsloeg in zijn lieve woorden, zijn vertrouwen in ons, dat ik soms echt dacht... jeetje zo perfect als jij me ziet ben ik niet. Maar het was een geweldige tijd en wat mij betreft komt die tijd echt weer terug als we straks weg zijn uit dit huis waar we ons ongelukkig voelen, terug zijn in de stad waar we van houden, financieel weer wat leukere dingen kunnen doen en vooral meer tijd hebben voor elkaar omdat ons werk ons dan minder opslokt (mijn functie was een tijdelijke en zijn projecten zijn bijna afgerond)
HELLUP, wie kan mij adviseren hoe we dit weer op de rails gaan krijgen????
Heeft iemand dit oit meegemaakt, met positieve afloop? Of is dit het begin van het einde?
Ik ben ten einde raad....
Groetjes Loran
Gisteravond heb ik gevraagd aan mijn vriend wat hem nu zo dwarszit de laatste tijd, hij is stil en afwezig en lijkt zich niet veel bezig te houden met mijn wensen en gevoelens.
Toen kwam na wat aandringen het hoge woord eruit: "Ik weet niet of ik nog toekomst zie in onze relatie, ik twijfel, ik vraag me af of ik nog van je houd, je verdient iemand die beter voor je is dan ik etc."
BOEM, klap in mijn gezicht. Ik heb dit totaal niet aan zien komen, we hebben zelden problemen en alles gaat gewoon op rolletjes. Volgende week verwachten we zelfs de sleutel van ons nieuwbouwhuis! Dit is echt alsof ik gedumpt wordt voor het altaar, zo zonder aankondiging, niks. Hij weet niet of het zin heeft eraan te werken, hij zegt dat hij er al een tijdje mee rond loopt. Ik heb hem gevraagd waarom hij dit dan niet eerder gemeld heeft, aangezien we heel veel geld hebben uitgegeven de laatste tijd aan ons nieuwe huis en we nu dus een lening en hoge hypotheek hebben lopen om alles te kunnen bekostigen.
Nu spelen er wel wat dingen de laatste tijd waardoor we samen een rottijd hebben, echter ik dacht (misschien naief) dat onze relatie hier absoluut tegen bestand zou zijn. In januari is bij zijn vader kanker geconstateerd. Een klap in ons gezicht met heel veel verdriet en de afgelopen maanden ziekenhuis in en uit. Het gaat nu een beetje beter, maar het is een ongeneeslijke vorm, dus het ziet er niet goed uit. Daarnaast heb ik een hele pittige functie aangenomen, die me achteraf niet bevalt en heel zwaar is. Waardoor is de laatste maanden me volledig gestort heb op mijn carriere, zonder heel veel energie te steken in ons samen. Hij idem dito, hij werkt veel over, heeft hele gave, maar zware projecten op zijn werk, waardoor ook hij 's avonds doodop thuiskomt. Dan praten we wat algemeen en kijken wat tv of een film en rollen dan in bed. De intimiteit is afgezwakt de laatste tijd, we hebben weinig sex. Bovendien wonen we, in afwachting van ons nieuwbouwhuis nu een tijdje bij mijn schoonouders. Een huis, een stad waar we ons allebei totaal niet happy voelen en dit meerdere malen hebben uitgesproken, maar we hadden geen keuze, dit was onze enige optie om ergens de tijd tussen 2 huizen te overbruggen. We missen de grote stad en alle leuke dingen die je in zo'n stad kan doen. We waren altijd enorm van de uitstapjes, uit eten, stappen, film, lekker wandelen door het park, of lekker luiggen n het park met een boekje en een sigaretje. Heerlijke tijden, alleen hebben we dit het laatste jaar flink moeten missen omdat we al ons geld hebben gespaard voor ons huis, Werkelijk iedere cent ging naar de spaarrekening, waardoor we allebei al tijden geen nieuwe kleren hebben gekocht, al heel lang niets leuks hebben gedaan, uit eten of een filmpje ofzo. We missen dit allebei heel erg.
Gisteren heeft hij dit dus uitgesproken en hebben we wel meteen tegen elkaar gezegd dat we gewoon een enorme hectische tijd achter de rug hebben, met best veel stress (financieel, werk, familie). Ik denk dat zijn gevoel hier heel erg mee te maken heeft. En dat als we straks in ons nieuwe huis zitten en allebei per 1 okt weer in een rustiger vaarwater komen met ons werk, dat onze relatie sterk genoeg is om weer goed te komen.
Hij vind ook dat we echt een rottijd achter de rug hebben.
Echter, hij romantiseert de liefde nogal. Hij vind dat als er echte liefde is, men niet hoeft te werken aan een relatie en alles vanzelf gaat. Hij wil dat we na 30 jaar nog stapelverliefd zijn en elkaar beminnen zoals in de eerste maanden. Hij beseft niet dat bijna alle relaties hun ups en downs kennen en ik heb hem gezegd dat ik het echt niet kan begrijpen als hij meteen bij onze 1e dip onze relatie in twijfel trekt. Hij vind dat het niet nodig zou moeten zijn te werken aan je relatie, als je echt van elkaar houd gaat dan vanzelf volgens hem. Ik weet na eerdere lange relaties wel beter, maar krijg hem dat niet in zijn hoofd gepraat. Hij zegt dat hij in zijn vorige relatie wel nog iedere dag vonken had na 3 jaar.
Onze familie is enorm betrokken bij ons nieuwe huis en iedereen komt volgende week helpen. Niemand vermoed dat er een vuiltje aan de lucht is, omdat hij het dus voor iedereen enorm goed verborgen heeft gehouden, ook voor mij. Mijn familie is al 3 jaar helemaal weg van hem en kan zich een leven zonder hem niet meer voorstellen, mijn schoonouders zijn helemaal weg van mij en vinden dat hun zoon de perfecte keuze heeft gemaakt en zij vragen vaak waar de kleinkinderen blijven en wanneer we gaan trouwen. Iedereen neemt onze relatie enorm serieus en gaat er vanuit dat wij samen oud worden. Ik wil hem niet kwijt en wil er alles aan doen om zijn gevoel voor onze relatie weet goed te krijgen.
Ik stort momenteel behoorlijk ineen, omdat ik altijd heb gedacht dat onze relatie sterk genoeg zou zijn om deze tijden te overleven. Ik zie in hem nog altijd mijn droomman en wil voor hem door het vuur gaan. Ik wil dit niet zomaar opgeven, zeker niet 1 week voor ons nieuwe huisje. Ik houd me vast aan onze enorm fijne tijden (2,5 jaar), waarin we elkaar grote liefde waren en dagelijks smoorverliefd thuiskwamen en meerdere malen per dag elkaar de liefde verklaarden. Hij heeft duizende lieve dingen gezegd en was enorm serieus met onze realtie. Er is zelfs een tijd geweest dat hij echt doorsloeg in zijn lieve woorden, zijn vertrouwen in ons, dat ik soms echt dacht... jeetje zo perfect als jij me ziet ben ik niet. Maar het was een geweldige tijd en wat mij betreft komt die tijd echt weer terug als we straks weg zijn uit dit huis waar we ons ongelukkig voelen, terug zijn in de stad waar we van houden, financieel weer wat leukere dingen kunnen doen en vooral meer tijd hebben voor elkaar omdat ons werk ons dan minder opslokt (mijn functie was een tijdelijke en zijn projecten zijn bijna afgerond)
HELLUP, wie kan mij adviseren hoe we dit weer op de rails gaan krijgen????
Heeft iemand dit oit meegemaakt, met positieve afloop? Of is dit het begin van het einde?
Ik ben ten einde raad....
Groetjes Loran
donderdag 4 september 2008 om 17:37
Zoals je het beschrijft lijkt het erop alsof er veel gebeurd is bij jullie wat een flinke impact heeft gehad op jullie leven. Als je in zo'n periode onvoldoende tijd voor elkaar hebt kan dat ervoor zorgen dat je elkaar een beetje uit het oog verliest. Alleen hoeft dat geen reden te zijn om te twijfelen aan je relatie. Kan je uitsluiten dat er iemand anders in het spel is?
Misschien moet je samen even een lang weekend/vakantie inplannen en even tijd voor elkaar nemen en alles op een rijtje zetten? Kan goed zijn dat het gewoon ff te veel voor je vriend is geweest de laatste tijd en dat dit meer een noodsignaal is geweest dan iets anders.
Misschien moet je samen even een lang weekend/vakantie inplannen en even tijd voor elkaar nemen en alles op een rijtje zetten? Kan goed zijn dat het gewoon ff te veel voor je vriend is geweest de laatste tijd en dat dit meer een noodsignaal is geweest dan iets anders.
Clowns to the left of me..
donderdag 4 september 2008 om 17:45
Zo, dat is schrikken voor jou!
Ik weet niet of dit goed of fout gaat aflopen. Ik denk wel dat jullie hier weer bovenop kunnen komen, aangezien het vooral de omstandigheden op dit moment zijn en ik denk niet zozeer de liefde voor elkaar. Maar als hij erbij blijft er niet voor te willen werken en moeilijk ' om ' te praten is, dan zal er weinig nog kunnen gebeuren denk ik...
Maar wil je vriend meteen uit elkaar? Of wil hij wel wachten tot het huisje en dan kijken of het beter gaat?
Daarnaast denk ik eerlijk gezegd ook, dat als hij al bij de eerste dip er niet meer voor wil gaan, jullie relatie niet veel toekomst zal hebben, doordat er moeilijkere tijden kunnen komen (overlijden, kinderen etc..). Maar ja ik ken jullie niet en kan er dus niet veel over zeggen..
Ik wens je veel sterkte toe in deze rot periode!!!
Liefs Ellen
Ik weet niet of dit goed of fout gaat aflopen. Ik denk wel dat jullie hier weer bovenop kunnen komen, aangezien het vooral de omstandigheden op dit moment zijn en ik denk niet zozeer de liefde voor elkaar. Maar als hij erbij blijft er niet voor te willen werken en moeilijk ' om ' te praten is, dan zal er weinig nog kunnen gebeuren denk ik...
Maar wil je vriend meteen uit elkaar? Of wil hij wel wachten tot het huisje en dan kijken of het beter gaat?
Daarnaast denk ik eerlijk gezegd ook, dat als hij al bij de eerste dip er niet meer voor wil gaan, jullie relatie niet veel toekomst zal hebben, doordat er moeilijkere tijden kunnen komen (overlijden, kinderen etc..). Maar ja ik ken jullie niet en kan er dus niet veel over zeggen..
Ik wens je veel sterkte toe in deze rot periode!!!
Liefs Ellen
donderdag 4 september 2008 om 18:50
quote:esra schreef op 04 september 2008 @ 17:49:
Kort maar krachtig;elke dag moet je aan je relatie werken en niets in een relatie gaat vanzelf!!!
In de ruim 7 jaar mijn mijn schat, heb ik het gevoel nog nooit iets hebben hoeven doen aan die relatie,
het gaat helemaal vanzelf,
voorgaande gaat dus niet voor alle stellen op!
Ik heb wel (ook lange) relaties gehad, waarbij dat anders was, ik denk zelf, hoe meer je moet 'werken' aan een relatie, hoe moeilijker het is om goede fundamenten te leggen en te houden.
Kort maar krachtig;elke dag moet je aan je relatie werken en niets in een relatie gaat vanzelf!!!
In de ruim 7 jaar mijn mijn schat, heb ik het gevoel nog nooit iets hebben hoeven doen aan die relatie,
het gaat helemaal vanzelf,
voorgaande gaat dus niet voor alle stellen op!
Ik heb wel (ook lange) relaties gehad, waarbij dat anders was, ik denk zelf, hoe meer je moet 'werken' aan een relatie, hoe moeilijker het is om goede fundamenten te leggen en te houden.
donderdag 4 september 2008 om 18:58
Je verhaal is erg herkenbaar. Jaren geleden dacht mijn vriend ook dat het allemaal vanzelf moest gaan en leuk moest zijn en dat je anders geen goede relatie had. Na een korte breuk heeft hij gelukkig ingezien dat je er altijd aan moet werken en nu proberen we zelfs zwanger te raken van ons eerste kindje.
Ik hoop voor je dat hij inziet dat je je best moet blijven doen voor je relatie en misschien is het een goed idee om, zoals hierboven al geopperd werd, eens een lang weekend weg te gaan en weer van elkaar te genieten, zonder op geld te letten!
Heel veel sterkte!
Ik hoop voor je dat hij inziet dat je je best moet blijven doen voor je relatie en misschien is het een goed idee om, zoals hierboven al geopperd werd, eens een lang weekend weg te gaan en weer van elkaar te genieten, zonder op geld te letten!
Heel veel sterkte!
donderdag 4 september 2008 om 19:00
quote:MysticAngel schreef op 04 september 2008 @ 18:50:
[...]
In de ruim 7 jaar mijn mijn schat, heb ik het gevoel nog nooit iets hebben hoeven doen aan die relatie,
het gaat helemaal vanzelf,
voorgaande gaat dus niet voor alle stellen op!
Ik heb wel (ook lange) relaties gehad, waarbij dat anders was, ik denk zelf, hoe meer je moet 'werken' aan een relatie, hoe moeilijker het is om goede fundamenten te leggen en te houden.Goed punt, in mijn stuk kun je in plaats van 'werken' ook 'je best voor elkaar doen' lezen...
[...]
In de ruim 7 jaar mijn mijn schat, heb ik het gevoel nog nooit iets hebben hoeven doen aan die relatie,
het gaat helemaal vanzelf,
voorgaande gaat dus niet voor alle stellen op!
Ik heb wel (ook lange) relaties gehad, waarbij dat anders was, ik denk zelf, hoe meer je moet 'werken' aan een relatie, hoe moeilijker het is om goede fundamenten te leggen en te houden.Goed punt, in mijn stuk kun je in plaats van 'werken' ook 'je best voor elkaar doen' lezen...
donderdag 4 september 2008 om 19:09
Ik wil ook je bubbel niet doen barsten, maar ook mijn relatie gaat vanzelf. Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, maar nooit zo dat het onze relatie bedreigt. Onze liefde is altijd leuk, zonder moeite, zonder gezeur, zonder drama's.
Misschien is hij het niet die de liefde romantiseert, maar ben jij het die jullie relatie romantiseert. Je ziet jezelf een toekomst hebben, en refereert daarbij vooral aan anderen: ouders en schoonouders. Maar zij zijn niet de maatstaf, dat zijn jullie zelf. Als hij het niet leuk vindt of, zoals je zelf zegt, een andere visie op de liefde heeft, dan houdt het gewoon op.
Sterkte.
Misschien is hij het niet die de liefde romantiseert, maar ben jij het die jullie relatie romantiseert. Je ziet jezelf een toekomst hebben, en refereert daarbij vooral aan anderen: ouders en schoonouders. Maar zij zijn niet de maatstaf, dat zijn jullie zelf. Als hij het niet leuk vindt of, zoals je zelf zegt, een andere visie op de liefde heeft, dan houdt het gewoon op.
Sterkte.
donderdag 4 september 2008 om 19:19
Hier ook een relatie die vanzelf gaat en waar we allebei nog nooit aan hebben hoeven te werken. Ook slechte tijden gekend met ziekte en ontslag etc., net als jullie nu, maar door onze liefde voor elkaar zijn we daar als het ware doorheen gerold. Dus ik geloof ook niet zo in dat werken aan een relatie.
Nu weer over jouw vraag hoe je dit weer op de rails gaat krijgen. Iemand opperde het al, maar is het niet een goed idee om samen een weekendje weg te gaan, strandwandeling erbij, lekker uit eten en heel veel met elkaar praten? Vertel hem hoe je het voelt, net zoals je hier hebt beschreven, en luister goed naar zijn verhaal en zijn twijfels. Misschien kom je er dan samen wel uit.
Nu weer over jouw vraag hoe je dit weer op de rails gaat krijgen. Iemand opperde het al, maar is het niet een goed idee om samen een weekendje weg te gaan, strandwandeling erbij, lekker uit eten en heel veel met elkaar praten? Vertel hem hoe je het voelt, net zoals je hier hebt beschreven, en luister goed naar zijn verhaal en zijn twijfels. Misschien kom je er dan samen wel uit.
donderdag 4 september 2008 om 19:42
iedereen die (nog) niet heeft hoeven werken gefeliciteerd. Gebeurtenissen uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst zeg ik altijd maar. Dit soort twijfelmomenten gebeuren wel vaker (en juist vaak vlak voor een huwelijk, koop huis of komst kind) en gezien jullie situatie is het ook helemaal niet gek. Blijf rustig en praat met elkaar over reële verwachtingen.
donderdag 4 september 2008 om 19:53
Eens met Meds. Bij ons ging het ruim 7 jaar lang ook vanzelf. Tot we een huis gingen kopen, en meer met verhuizen (en heel veel andere dingen, ontslag en onzekere situatie van de een, enorme drukte van de ander enz. enz.) bezig waren dan met elkaar. Toen kreeg ik twijfels. Hele, hele stevige crisis was dat (en toen hadden we dus net een huis gekocht). Uiteindelijk zijn we er prima uitgekomen door te praten, maar ook vooral bewust veel tijd voor elkaar te maken en leuke dingen te doen. Het kostte ons wel minimaal een half jaar voor het allemaal weer ok was, maar inmiddels zijn we 11 jaar samen en ben ik zwanger van ons eerste kind. Positieve afloop dus
Spreek bijvoorbeeld af dat je allebei een paar maanden flink je best gaat doen voor elkaar, zonder voorbehoud, en bekijk daarna de situatie nog eens. Pas op dat je (of hij eigenlijk) niet in een negatieve spiraal terechtkomt, daar zat ik al een heel eind in en dat is niet makkelijk om weer uit te komen.
Spreek bijvoorbeeld af dat je allebei een paar maanden flink je best gaat doen voor elkaar, zonder voorbehoud, en bekijk daarna de situatie nog eens. Pas op dat je (of hij eigenlijk) niet in een negatieve spiraal terechtkomt, daar zat ik al een heel eind in en dat is niet makkelijk om weer uit te komen.
donderdag 4 september 2008 om 20:01
meds, daar heb je een punt. Omdat er nog nooit een `werk` moment is geweest wil dat natuurlijk niet zeggen dat dat er nooit zal komen. De basis van onze relatie voelt heel natuurlijk, dat bedoelde ik eigenlijk.
En ik heb het idee dat de basis bij loran en haar vriend eigenlijk ook wel goed is. Dus ik vermoed dat het wel weer goed komt, loran, maar dat jullie elkaar gewoon tijd moeten gunnen en vooral veel praten. Sterkte.
En ik heb het idee dat de basis bij loran en haar vriend eigenlijk ook wel goed is. Dus ik vermoed dat het wel weer goed komt, loran, maar dat jullie elkaar gewoon tijd moeten gunnen en vooral veel praten. Sterkte.
donderdag 4 september 2008 om 21:05
Mijn advies: als iemand wil gaan, laat die 'm dan ook gaan. Praten heefft geen zin. Het lijkt nu alsof je hem van iets wilt overtuigen waar hij niet meer in gelooft. Het zou voor jou (en hem) fijner zijn als hij daar zelf achter komt dat jullie een toekomst samen hebben zonder jouw bemoeienis. Houden van is ook loslaten.
Sterkte!
Sterkte!
donderdag 4 september 2008 om 21:18
Ik sluit me aan bij meds. In elke relatie komen punten dat je voor elkaar toch even wat meer je best moet doen en hopelijk gaat dat dan goed.
Het is wel goed dat hij inziet dat de tijd die jullie gehad hebben zwaar is. Misschien is het inderdaad een idee om even de boel de boel te laten en een weekendje ertussenuit te knijpen samen.
Ik kan me voorstellen dat de klap voor jou heel groot is want hoe ik het lees roept het teveel herkenputen op van mijn ex en die is uiteindelijk weg gegaan ook al wilde ik er zelf nog aan werken. Hopelijk komen jullie er wel samen uit.
En laat de omgeving erbuiten meid. Ik snap dat je het beeld dat je zelf hebt wilt bevestigen, maar het helpt niet. Het soms druk alleen maar verhogen. Pas iig goed op jezelf en ik hoop op het beste voor jullie
Het is wel goed dat hij inziet dat de tijd die jullie gehad hebben zwaar is. Misschien is het inderdaad een idee om even de boel de boel te laten en een weekendje ertussenuit te knijpen samen.
Ik kan me voorstellen dat de klap voor jou heel groot is want hoe ik het lees roept het teveel herkenputen op van mijn ex en die is uiteindelijk weg gegaan ook al wilde ik er zelf nog aan werken. Hopelijk komen jullie er wel samen uit.
En laat de omgeving erbuiten meid. Ik snap dat je het beeld dat je zelf hebt wilt bevestigen, maar het helpt niet. Het soms druk alleen maar verhogen. Pas iig goed op jezelf en ik hoop op het beste voor jullie
donderdag 4 september 2008 om 21:52
ik ken jullie niet en kan dus niet zeggen hoe je vriend het heeft bedacht maar ik merk in mijn eigen relatie ook dat het veranderd.
Nu zijn wij in een hele vervelende situatie bij elkaar gekomen en voor ons kon alles alleen maar beter worden maar zo spetterend als het de eerste maanden was is het nu ook niet meer.
Maar dat geeft niet....en dat is misschien wel de kracht van mijn relatie. We accepteren elkaar ook als de een misschien even een dipje heeft en mij lijkt het ook normaal dat de dingen veranderen, je veranderd zelf ook dus je relatie automatisch ook.
Maar dat hoeft niet te betekenen dat het minder goed is....het is alleen anders.
Maar hoop wel dat je vriend dit ook inziet. Zoals je het verteld is het een fase, anders kan ik me ook niet voorstellen waarom hij een huis met je koopt.....
In ieder geval heel veel succes en geluk
Nu zijn wij in een hele vervelende situatie bij elkaar gekomen en voor ons kon alles alleen maar beter worden maar zo spetterend als het de eerste maanden was is het nu ook niet meer.
Maar dat geeft niet....en dat is misschien wel de kracht van mijn relatie. We accepteren elkaar ook als de een misschien even een dipje heeft en mij lijkt het ook normaal dat de dingen veranderen, je veranderd zelf ook dus je relatie automatisch ook.
Maar dat hoeft niet te betekenen dat het minder goed is....het is alleen anders.
Maar hoop wel dat je vriend dit ook inziet. Zoals je het verteld is het een fase, anders kan ik me ook niet voorstellen waarom hij een huis met je koopt.....
In ieder geval heel veel succes en geluk
donderdag 4 september 2008 om 23:18
Ik zou zeggen, verhuis volgende week zo snel mogelijk. Doe het minimale wat nodig is om de eerst komende tijd te kunnen leven in je huis. En dat kan echt wel zonder dat alle plintjes precies liggen.
Boek dan zo snel mogelijk een paar goedkope daagjes weg voor jou en je man. Geen familie om je heen, geen afleiding zodat jullie het over koetjes en kalfjes kunnen hebben. Maar gewoon gaan zitten en praten. Over jullie relatie, over wat er gebeurt is, over wat jullie toekomst plannen en wensen zijn, over wat je voor elkaar voelt, of wat er mist in je relatie, heb sex en communiceer. Als jullie dit pas gaan doen nadat alles eerst weer perfect moet lopen, dan kan het gewoon te lang zijn. Ik denk dat het handig is om zo snel mogelijk een open en eerlijk gesprek over jullie gevoelens te hebben.
En mocht dan de conclusie zijn dat jullie niet samen verder gaan, dan is iig die conclusie ook samen genomen. Dat huis hebben jullie toch al gekocht, of je er nu net een week of een maand in woont maakt dan ook niet meer uit. Ga dan verder vanuit dat punt.
Maar maak iig zo snel mogelijk tijd voor elkaar vrij, want schijnbaar gaat er in jou hoofd en in zijn hoofd hele andere dingen om dan dat jullie nu van elkaar denken en alleen een gesprek kan daar meer helderheid in scheppen.
Boek dan zo snel mogelijk een paar goedkope daagjes weg voor jou en je man. Geen familie om je heen, geen afleiding zodat jullie het over koetjes en kalfjes kunnen hebben. Maar gewoon gaan zitten en praten. Over jullie relatie, over wat er gebeurt is, over wat jullie toekomst plannen en wensen zijn, over wat je voor elkaar voelt, of wat er mist in je relatie, heb sex en communiceer. Als jullie dit pas gaan doen nadat alles eerst weer perfect moet lopen, dan kan het gewoon te lang zijn. Ik denk dat het handig is om zo snel mogelijk een open en eerlijk gesprek over jullie gevoelens te hebben.
En mocht dan de conclusie zijn dat jullie niet samen verder gaan, dan is iig die conclusie ook samen genomen. Dat huis hebben jullie toch al gekocht, of je er nu net een week of een maand in woont maakt dan ook niet meer uit. Ga dan verder vanuit dat punt.
Maar maak iig zo snel mogelijk tijd voor elkaar vrij, want schijnbaar gaat er in jou hoofd en in zijn hoofd hele andere dingen om dan dat jullie nu van elkaar denken en alleen een gesprek kan daar meer helderheid in scheppen.
vrijdag 5 september 2008 om 09:26
Ik heb exact hetzelfde meegemaakt,althans, bijna exact hetzelfde. Ook dezelfde tijd samen, ging altijd prima en daarom ook de stap genomen om een huis te kopen. Vriend enorm enthousiast, ik enthousiast, raakten er niet over uitgepraat en er was geen vuiltje aan de lucht. Het gaf wel stress, en ik kreeg een pittige functie waarbij al het geregel omtrent de hypotheek er ook nog eens bij kwam. Ik was dus moe en alleen nog maar bezig met huis, werk en minder met vriend. Al met al duurde dat zeker een paar maanden.
We kregen de sleutel, en gingen klussen. Vriend was heel snel geirriteerd en we kregen discussies, iets wat we voorheen nooit hadden. Hij was ook niet blij om thuis te komen.
Drie weken nadat we bij de notaris zaten, vertelde hij me dat hij verliefde op een ander was..hij miste iets essentieels bij mij en zij had dat wel. Ik was uiteraard in shock, net zoals jij je nu moet voelen. We hadden ook die hypotheek, die extra kosten erin gestoken en ook ik heb niks zien aankomen.
Het is goed gekomen, omdat we een sterker basis hadden cq hebben. Na heel veel ellende en praten bleek dat vriend al een tijdje het gevoel had dat alles te snel was gegaan. Hij voelde druk. Bovendien had ik erg weinig aandacht voor hem en deden we niet meer de leuke dingen samen zoals voorheen. Ook miste hij iets bij mij, achteraf had dat meer te maken met zijn verliefdheid voor die ander. En dus ineens twijfels over mij/ons.
Maar in de essentie, hetzelfde verhaal als bij jullie.
Wat ik me hier afvraag; kan het zo zijn dat jouw vriend het ook als druk heeft ervaren, om een huis te kopen? Is het iets wat hij echt ook al heel graag wilde? Of is hij enthousiast met jou erin meegegaan, zonder zeker van zijn zaak te zijn? Daar moet je achter zien te komen.
Verder hebben jullie al lang geen leuke dingen meer samen gedaan, dus ik zou zeggen, pak dat toch weer op. Heeft hij bepaalde behoeften wat dat betreft, probeer daar voor open te staan. Jullie zien elkaar nu in een periode met stress en weinig leuke afleiding, het kan zijn dat hij even de leuke loran niet meer kan zien. Vraagt zich af of het straks hetzelfde blijft en dat is zijn angst beeld. Dat moet je dus even doorbreken.
Probeer eruit te krijgen of hij echt niet iets mist, iets waarvan hij dacht dat hij dat wel voor lief kon nemen, maar nu te belangrijk is om het weg te stoppen. Kijk of jij daaraan tegemoet kan komen. Als je een huis koopt, besef je ineens dat dit je toekomst wordt, en dan kunnen al je twijfels en dingen die je mist, uitvergroot worden.
En ja...bij ons was er dus een ander, niet iets waar je aan wilt denken, maar ik zou het toch maar navragen. Achteraf gezien snap ik nu waarom hij zich zo ineens heel anders gedroeg.
We kregen de sleutel, en gingen klussen. Vriend was heel snel geirriteerd en we kregen discussies, iets wat we voorheen nooit hadden. Hij was ook niet blij om thuis te komen.
Drie weken nadat we bij de notaris zaten, vertelde hij me dat hij verliefde op een ander was..hij miste iets essentieels bij mij en zij had dat wel. Ik was uiteraard in shock, net zoals jij je nu moet voelen. We hadden ook die hypotheek, die extra kosten erin gestoken en ook ik heb niks zien aankomen.
Het is goed gekomen, omdat we een sterker basis hadden cq hebben. Na heel veel ellende en praten bleek dat vriend al een tijdje het gevoel had dat alles te snel was gegaan. Hij voelde druk. Bovendien had ik erg weinig aandacht voor hem en deden we niet meer de leuke dingen samen zoals voorheen. Ook miste hij iets bij mij, achteraf had dat meer te maken met zijn verliefdheid voor die ander. En dus ineens twijfels over mij/ons.
Maar in de essentie, hetzelfde verhaal als bij jullie.
Wat ik me hier afvraag; kan het zo zijn dat jouw vriend het ook als druk heeft ervaren, om een huis te kopen? Is het iets wat hij echt ook al heel graag wilde? Of is hij enthousiast met jou erin meegegaan, zonder zeker van zijn zaak te zijn? Daar moet je achter zien te komen.
Verder hebben jullie al lang geen leuke dingen meer samen gedaan, dus ik zou zeggen, pak dat toch weer op. Heeft hij bepaalde behoeften wat dat betreft, probeer daar voor open te staan. Jullie zien elkaar nu in een periode met stress en weinig leuke afleiding, het kan zijn dat hij even de leuke loran niet meer kan zien. Vraagt zich af of het straks hetzelfde blijft en dat is zijn angst beeld. Dat moet je dus even doorbreken.
Probeer eruit te krijgen of hij echt niet iets mist, iets waarvan hij dacht dat hij dat wel voor lief kon nemen, maar nu te belangrijk is om het weg te stoppen. Kijk of jij daaraan tegemoet kan komen. Als je een huis koopt, besef je ineens dat dit je toekomst wordt, en dan kunnen al je twijfels en dingen die je mist, uitvergroot worden.
En ja...bij ons was er dus een ander, niet iets waar je aan wilt denken, maar ik zou het toch maar navragen. Achteraf gezien snap ik nu waarom hij zich zo ineens heel anders gedroeg.
vrijdag 5 september 2008 om 09:35
Oh en wat ik vergeet..ook mijn vriend heeft een enorm rooskleurig beeld van hoe een relatie zou moeten zijn. Hij zei dat hij op zoek was naar de perfecte relatie...er hoefde maar 1 dingetje te missen en hij vond dus dat de hele relatie niet goed was. Dan is het bij een ander natuurlijk al gauw beter of leuker.
Het goede nieuws is dat hij nu heeft ingezien dat hij mij niet kwijt wil, en dat een relatie altijd geven en nemen is, en vooral dat de perfecte relatie niet bestaat. Hij is enorm wakker geschud door dit hele gebeuren, maar feit is wel dat het het lastig maakt om er altijd voor 100% voor te gaan. Als het even wat minder is, krijgt hij het benauwd, met rare sprongen als gevolg. De vraag is of jij daarmee wilt of kunt leven. Want bij elke grote gebeurtenis die met stress gepaard gaat, zal hij dan weer twijfels krijgen. Daar moet je goed over praten. Misschien dat deze situatie even nodig is om hem te doen wakker schudden. Misschien valt het bij jouw vriend wel mee, maar je omschrijving van jouw vriend is precies zoals mijn vriend is..soms verdenk ik hem van bindingsangst. Wat een timing om op zo'n moment twijfels te krijgen over de relatie.Doe dat dan voordat je een huis koopt. Vraagje; wil jouw vriend ook niet trouwen en geen kinderen (=grote verbintenis)?
Het goede nieuws is dat hij nu heeft ingezien dat hij mij niet kwijt wil, en dat een relatie altijd geven en nemen is, en vooral dat de perfecte relatie niet bestaat. Hij is enorm wakker geschud door dit hele gebeuren, maar feit is wel dat het het lastig maakt om er altijd voor 100% voor te gaan. Als het even wat minder is, krijgt hij het benauwd, met rare sprongen als gevolg. De vraag is of jij daarmee wilt of kunt leven. Want bij elke grote gebeurtenis die met stress gepaard gaat, zal hij dan weer twijfels krijgen. Daar moet je goed over praten. Misschien dat deze situatie even nodig is om hem te doen wakker schudden. Misschien valt het bij jouw vriend wel mee, maar je omschrijving van jouw vriend is precies zoals mijn vriend is..soms verdenk ik hem van bindingsangst. Wat een timing om op zo'n moment twijfels te krijgen over de relatie.Doe dat dan voordat je een huis koopt. Vraagje; wil jouw vriend ook niet trouwen en geen kinderen (=grote verbintenis)?
vrijdag 5 september 2008 om 13:37
Hoi allemaal,
Bedankt voor alle lieve reacties en medeleven.
Ik kan me in alle berichten vinden. Bij ons is het drie jaar lang vanzelf gegaan, zonder bewust te 'werken' aan onze relatie, ging alles vanzelf.. Alleen wat mij dwarszit is dat bij de eerste de beste twijfel vriendlief meteen denkt dat dit het einde van de relatie is. Zo makkelijk... ik vind het de gemakkelijkste weg..
Zeker omdat er zoveel dingen in onze relatie zijn die wel helemaal kloppen, alleen die vonk is er de afgelopen maanden niet omdat we vooraf door factoren van buitenaf weinig tijd en aandacht hebben voor elkaar.
Ik denk dat het plan van Boarn een hele goede is. We verhuizen zsm, doen het minimale aan het huis en gaan zsm bewust tijd voor elkaar maken, met de bijbehorende leuke uitstapjes en ipv een mooie eettafel te kopen misschien gewoon eens lekker een paar dagen weg met zn tweetjes.
Ik denk niet dat ik onze relatie romantiseer, ook wij hebben wel eens een akkefietje, maar we hebben het (behalve de afgelopen 2/3 maanden) vooral heel erg leuk en gezelig samen en nog geen 2 maanden terug was hij dagelijks zo ontzettend lief en uitte hij z'n gevoelens over onze relatie heel vaak. Altijd lieve woordjes, hij was echt stapelgek op me en ik op hem. We dachten dat dit nooit stuk zou gaan en dat we eindelijk ware liefde bij elkaar hadden gevonden. Dus hij was ook echt dolblij met onze relatie en ineens is dat anders.
Ik heb al gevraagd of er een ander in het spel is en dat is absoluut niet zo. Ik vertrouw hem daarin 300%, hij zegt ook zoiets zou ik noooooit doen, dan zou ik het je eerst eerlijk vertellen, maar hij zegt : mijn hoofd staat echt totaal niet naar andere vrouwen nu. Hij is ook absoluut geen macho type of flirterig of een type dat zou vreemdgaan. Daarvoor is hij veel te zachtaardig en lief en hij heeft enorm veel respect voor z'n directe omgeving, waaronder ook enorm veel respect voor mij. Kortom, een ander is niet aan de orde.
Bindingsangst is denk ik wel iets dat meespeelt. In de eerste 2 jaar hadden we het enorm vaak over trouwen, kindjes etc etc. Nu we het huis in gaan trekken is dat ook een enorme stap. We wonen welliswaar al 2 jaar samen, maar ik voel toch dat dit huis voor hem een enorme stap is. Hij heeft van huis uit ook geen goed voorbeeld. Zijn ouders zijn gescheiden en konden nooit met elkaar praten. Zijn broer is 3 jaar geleden getrouwd en heeft nu een kind van bijna een jaar, hun relatie gaat enorm slecht en hij ziet wat dat allemaal doet met vrouw en kind. Hij praat ook vaak over dat het zo erg is dat ze dit hun kind aandoen etc. Ik denk dat hij bang is dat hij ook ooit in de situatie komt waarin ie getrouwd is en kinderen heeft en dan voor zijn gevoel geen weg meer terug is. Hij heeft ook gezegd: Liever nu onze relatie zo beeindigen dan als we getrouwd zijn en er kinderen in het spel zijn.
Trouwen en kinderen krijgen is nog helemaal niet aan de orde, maar misschien is gewoon de angst voor wat er in de toekomst allemaal nog gaat gebeuren.
Ik vind het nog steeds enorm moeilijk. Gisteren hebben we geprobeerd er over te praten, maar ik kom niet veel verder. Hij laat niet veel los en ik weet nu eigenlijk nog steeds niet of hij nu direct zou willen kappen of dat hij ook nog eerst het huis in wil en dan over een maand of 3, 4een nieuwe, gezamenlijke conclusie trekken.
Ik merk aan mezelf dat als hij nu direct de relatie wil verbreken ik behalve verdrietig ook gewoon enorm boos ben. Echte woede omdat hij hier niet eerder mee is gekomen en onze relatie geen kans geeft. Ik vind het bijna laf om zo snel op te geven.
Ik hoop gewoon dat als we straks in ons huis zitten, als bijna alle factoren waardoor we nu zo'n rottijd hebben niet meer meespelen, het alsnog omdraait.
Maar daarvoor moeten we allebei een stapje harder lopen voor elkaar en ik hoop dat hij daartoe bereid is.
Vanavond praten we verder.
Ik houd jullie op de hoogte.
Groetjes Loran
Bedankt voor alle lieve reacties en medeleven.
Ik kan me in alle berichten vinden. Bij ons is het drie jaar lang vanzelf gegaan, zonder bewust te 'werken' aan onze relatie, ging alles vanzelf.. Alleen wat mij dwarszit is dat bij de eerste de beste twijfel vriendlief meteen denkt dat dit het einde van de relatie is. Zo makkelijk... ik vind het de gemakkelijkste weg..
Zeker omdat er zoveel dingen in onze relatie zijn die wel helemaal kloppen, alleen die vonk is er de afgelopen maanden niet omdat we vooraf door factoren van buitenaf weinig tijd en aandacht hebben voor elkaar.
Ik denk dat het plan van Boarn een hele goede is. We verhuizen zsm, doen het minimale aan het huis en gaan zsm bewust tijd voor elkaar maken, met de bijbehorende leuke uitstapjes en ipv een mooie eettafel te kopen misschien gewoon eens lekker een paar dagen weg met zn tweetjes.
Ik denk niet dat ik onze relatie romantiseer, ook wij hebben wel eens een akkefietje, maar we hebben het (behalve de afgelopen 2/3 maanden) vooral heel erg leuk en gezelig samen en nog geen 2 maanden terug was hij dagelijks zo ontzettend lief en uitte hij z'n gevoelens over onze relatie heel vaak. Altijd lieve woordjes, hij was echt stapelgek op me en ik op hem. We dachten dat dit nooit stuk zou gaan en dat we eindelijk ware liefde bij elkaar hadden gevonden. Dus hij was ook echt dolblij met onze relatie en ineens is dat anders.
Ik heb al gevraagd of er een ander in het spel is en dat is absoluut niet zo. Ik vertrouw hem daarin 300%, hij zegt ook zoiets zou ik noooooit doen, dan zou ik het je eerst eerlijk vertellen, maar hij zegt : mijn hoofd staat echt totaal niet naar andere vrouwen nu. Hij is ook absoluut geen macho type of flirterig of een type dat zou vreemdgaan. Daarvoor is hij veel te zachtaardig en lief en hij heeft enorm veel respect voor z'n directe omgeving, waaronder ook enorm veel respect voor mij. Kortom, een ander is niet aan de orde.
Bindingsangst is denk ik wel iets dat meespeelt. In de eerste 2 jaar hadden we het enorm vaak over trouwen, kindjes etc etc. Nu we het huis in gaan trekken is dat ook een enorme stap. We wonen welliswaar al 2 jaar samen, maar ik voel toch dat dit huis voor hem een enorme stap is. Hij heeft van huis uit ook geen goed voorbeeld. Zijn ouders zijn gescheiden en konden nooit met elkaar praten. Zijn broer is 3 jaar geleden getrouwd en heeft nu een kind van bijna een jaar, hun relatie gaat enorm slecht en hij ziet wat dat allemaal doet met vrouw en kind. Hij praat ook vaak over dat het zo erg is dat ze dit hun kind aandoen etc. Ik denk dat hij bang is dat hij ook ooit in de situatie komt waarin ie getrouwd is en kinderen heeft en dan voor zijn gevoel geen weg meer terug is. Hij heeft ook gezegd: Liever nu onze relatie zo beeindigen dan als we getrouwd zijn en er kinderen in het spel zijn.
Trouwen en kinderen krijgen is nog helemaal niet aan de orde, maar misschien is gewoon de angst voor wat er in de toekomst allemaal nog gaat gebeuren.
Ik vind het nog steeds enorm moeilijk. Gisteren hebben we geprobeerd er over te praten, maar ik kom niet veel verder. Hij laat niet veel los en ik weet nu eigenlijk nog steeds niet of hij nu direct zou willen kappen of dat hij ook nog eerst het huis in wil en dan over een maand of 3, 4een nieuwe, gezamenlijke conclusie trekken.
Ik merk aan mezelf dat als hij nu direct de relatie wil verbreken ik behalve verdrietig ook gewoon enorm boos ben. Echte woede omdat hij hier niet eerder mee is gekomen en onze relatie geen kans geeft. Ik vind het bijna laf om zo snel op te geven.
Ik hoop gewoon dat als we straks in ons huis zitten, als bijna alle factoren waardoor we nu zo'n rottijd hebben niet meer meespelen, het alsnog omdraait.
Maar daarvoor moeten we allebei een stapje harder lopen voor elkaar en ik hoop dat hij daartoe bereid is.
Vanavond praten we verder.
Ik houd jullie op de hoogte.
Groetjes Loran
vrijdag 5 september 2008 om 14:30
Hoi Loran,
Ik herken in jouw verhaal een groot deel van mijn situatie waar ik nu inzit.
Ik weet hoeveel verdriet en onbeantwoorde vragen je nu zal hebben.
Ook hoe moeilijk de situatie is en hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet even geen goede raad.
Maar wens je veel sterkte en deze rotsituatie (en dat is nog zacht uitgedrukt).
veel liefs en een stevige knuffel.
Ik herken in jouw verhaal een groot deel van mijn situatie waar ik nu inzit.
Ik weet hoeveel verdriet en onbeantwoorde vragen je nu zal hebben.
Ook hoe moeilijk de situatie is en hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet even geen goede raad.
Maar wens je veel sterkte en deze rotsituatie (en dat is nog zacht uitgedrukt).
veel liefs en een stevige knuffel.
vrijdag 5 september 2008 om 15:59
Beste loran, Ik herken me wel enigszins in je beschrijving van je vriend. Graag wil ik je dan ook het volgende ter overdenking aanbieden:
Jullie zijn stapelgek op elkaar maar hij is degene die dat heel erg duidelijk laat merken. Ook jij houdt super veel van hem, maar je bent iets. . . luier in het werken aan je relatie. Op een bepaald moment heeft je vriend het idee dat de liefde vooral van zijn kant komt en dat jij minder van hem houdt dan omgekeerd. Jouw vriend blijft je vertellen dat hij super veel van je houdt maar jij werkt nog minder aan de relatie vanwege je nieuwe baan. Het gevoel van vriend wordt versterkt.
Kortom, geef hem het gevoel ook ECHT dat je minstens zo veel van hem houdt als hij van jou!
Jullie zijn stapelgek op elkaar maar hij is degene die dat heel erg duidelijk laat merken. Ook jij houdt super veel van hem, maar je bent iets. . . luier in het werken aan je relatie. Op een bepaald moment heeft je vriend het idee dat de liefde vooral van zijn kant komt en dat jij minder van hem houdt dan omgekeerd. Jouw vriend blijft je vertellen dat hij super veel van je houdt maar jij werkt nog minder aan de relatie vanwege je nieuwe baan. Het gevoel van vriend wordt versterkt.
Kortom, geef hem het gevoel ook ECHT dat je minstens zo veel van hem houdt als hij van jou!
vrijdag 5 september 2008 om 16:11
Loran, ik zat hier nog eens over na te denken. Je vriend vindt dat het niet nodig zou moeten zijn om aan een relatie te werken.
Ik denk dat als hij jou belangrijk genoeg vindt, hij zich daar overheen moet kunnen zetten. Kiest hij voor jou, of kiest hij voor de perfecte relatie? (die voor zover ik weet helemaal niet bestaat)
En denkt hij dan dat al die mensen die wel aan hun relatie werken zo ongelukkig zijn? Nee! Je werkt juist aan je relatie omdat je met je partner gelukkig kunt zijn, de relatie heeft alleen even een boost nodig.
Ik denk dat als hij jou belangrijk genoeg vindt, hij zich daar overheen moet kunnen zetten. Kiest hij voor jou, of kiest hij voor de perfecte relatie? (die voor zover ik weet helemaal niet bestaat)
En denkt hij dan dat al die mensen die wel aan hun relatie werken zo ongelukkig zijn? Nee! Je werkt juist aan je relatie omdat je met je partner gelukkig kunt zijn, de relatie heeft alleen even een boost nodig.
