Hoe kom ik hier uit?

Beste allen,

N.a.v. een actueel huiselijk geweld topic op dit forum, heb ik besloten om een account aan te maken en iets voor te leggen aan jullie. Al een tijdje overwoog ik dit topic te starten, maar vond het eigenlijk te spanningverwekkend.

In het topic waar ik naar verwijs komt het opdringen van seks voor (door de eigen partner). Op een bepaalde manier is het voor mij herkenbaar. Ik zal hier iets over schrijven; hoewel dit niet de reden is waarom ik dit topic start (dat volgt halverwege dit topic). De reden dat ik toch iets kwijt moet over 'opdringen van seks door eigen partner', is omdat ik hier helemaal niet over kan ventileren met anderen. Privé weet 1 vriendin het, maar verder heb ik het nog nooit met iemand gedeeld - het andere topic gaf me een soort 'metoo' gevoel in de zin van herkenbaarheid en maakt me duidelijk: jij zit daar ook in.

Mijn situatie is als volgt:
Al jarenlang heb ik (uitzonderingen daargelaten) dagelijks seks met mijn partner. Niet omdat dit mijn wens is (niet in die mate, mijn libido ligt veel lager - en inmiddels kan het me helemaal gestolen worden), maar om aan zijn stilzwijgende verwachting/ behoefte te voldoen; om de sfeer niet verder onderkoeld te laten worden. Want een onderkoelde sfeer zorgt voor spanningen, wat kan leiden tot een stilzwijgende sfeer en de halve dag kritiek ontvangen bijvoorbeeld, tot aan uiteindelijk tirades om kleine dingen. Dit is in de loop der jaren zo gegroeid. Aanvankelijk was dat niet zo - er heeft denk ik een opbouw van enkele jaren in gezeten.
Ik heb vaker aangegeven dat het teveel voor me is, maar dan belanden we al snel in een afstandelijke sfeer en weet ik uiteindelijk niet hoe snel ik moet bijschakelen. Deze routinematige seks ben ik gaan accepteren, ik zie mezelf eigenlijk als 'geconditioneerd' in deze situatie. Soms raakt het me weleens en moet ik er kortstondig toch even om huilen. Anderzijds voel ik me behoorlijk afgevlakt; voornamelijk raakt het me niet zo door gewenning en een soort acceptatie - hoewel ik me soms razend voel inwendig als het tijd vreet.

De sfeer hier is regelmatig bedompt; partner is snel geërgerd (niet per se alleen door ons, maar in het algeheel; zodra het nieuws aanstaat begint het vaak al).Geen schreeuwpartijen of fysiek geweld o.i.d. (niet meer; is in het verleden wel eens voorgekomen) maar wel als rode draad: spanning en kritiek. Hij heeft haviksogen voor van alles, zo ervaren zowel ons kind als ik dat. Ik wil weg bij hem vanwege ons kind - die zich ook niet ontspannen bij papa voelt. (ik wil verder niet teveel over kind kwijt, maar dit is dé motivatie voor me om weg te gaan - zonder kind zou ik mijn leven zo voortzetten en er het beste naar omstandigheden van maken; wat ik gelijktijdig ook heel laf van mezelf vind, maar de 'spirit' ontbreekt - ook dat bedoel ik met geconditioneerd, soms denk ik zelfs 'zó erg is het toch ook allemaal niet').

Er zijn een aantal dingen waar ik tegenaan loop, en dat is toch een loyaliteitsgevoel naar hem (iets wat ik verder probeer te negeren, maar het is er wel). Daarbij voelt achter zijn rug om hem verlaten en van alles bekokstoven ook slecht, hoewel ik rationeel weet dat dit de enige optie is. Maar waar ik vooral tegenaan loop is een diepe angst, ik ben doodsbang van hem (niet zonder reden - maar ik kan vanwege herkenning geen voorbeelden geven).

Ik zou als het kan graag tips ontvangen van mensen die ook hun partner zijn "ontvlucht", of het van nabij hebben meegemaakt.
Ik begrijp dat ik naar de HA kan gaan en VeiligThuis kan benaderen, maar ik overweeg ook om het zelf aan te pakken (waarbij ik wel de huisarts informeer). Ik heb wat financiële middelen, ik kan vanuit huis werken.
De reden om het zelf te regelen is dat ik liever niet naar een opvanghuis wil met mijn kind (voor mijzelf zou het niet echt uitmaken, maar wil dit voor mijn kind liever niet).

Voor m'n gevoel sta ik er erg alleen voor, kan weinig echt concrete info vinden online (althans, antwoorden op mijn vragen/zorgen). Vaak twijfel ik ook: 'kan/ dúrf ik dit wel', maar ik moet echt doorzetten. Misschien is jullie raad zeer waardevol. Alvast bedankt voor eventuele tips (of jullie visie).

Dank jullie wel voor de reacties, de tips, het delen van eigen ervaringen; wat een herkenning soms en wat wens ik jullie alle goeds toe. Het is iets om zó dankbaar voor te zijn als je UIT zo'n relatie weet te komen.
Iedereen die er mee te maken heeft (gehad) een dikke knuffel
Er is hoop. Ook een familielid heeft vaker gezegd zóek hulp, maar dan dacht ik 'jij begrijpt het niet'. Ik denk dat IK het niet begreep.

lotus77 schreef: ↑

03-05-2023 22:07

En dat kan ook! Je zit nu namelijk in het stadium dat je de status quo niet meer ongestraft kan laten voortduren. Je lichaam trekt aan de rem. Iets van 10 jaar geleden ging mijn lichaam ook naar de vaantjes, tot het punt dat ik dacht dat ik vroegtijdig in de overgang kwam. Die klachten werden tijdens de breuk even erger, maar daarna ging het stukken beter. Ik ben nu beter in vorm dan ik ooit ben geweest.

Ga naar die huisarts, bel Veilig Thuis, zoek een advocaat, laat al die instanties hun werk doen om jou te ontlasten. Daar zijn ze voor, dat kunnen ze. Jij kan dit ook.

Zodra de spanning oploopt, lopen de lichamelijke (en geestelijke) klachten ook op. Wat fijn te lezen dat het goed gekomen is bij jou; goed voor je (en hoopvol, dank je voor het delen).

Joepiejoepie schreef: ↑

04-05-2023 08:12

Ik herken het wel een beetje hoor. Alleen speelt er bij mij ook een chronische depressie (trauma en ik vermoed toch ook iets van ass, de oudste heeft dat en die lijkt erg op hem) van mijn partner mee waardoor juist de sex hem een wat beter gevoel geeft en hij wel een beter humeur heeft al is het maar kort.

Ik heb hem ook lang niet afgewezen tot een moment dat ik het zat was en hem alleen maar afwees . Beide was niet goed voor ons. Inmiddels hebben we een soort tussenweg gevonden waarbij ik hem dus wel afwijs maar ook af en toe toelaat als ik even geen zin heb. Maar dan probeer ik er ook echt wat van te maken.

Scheiden heb ik ook wel over gedacht en nog steeds maar met al zijn issues en een zorgenkind durf ik hem niet in de steek te laten.

Hier ongeveer hetzelfde; man&kind ass.
Hij probeert zich overigens 'in te houden', waardoor het ook een hele matte aangelegenheid is - ik pas gewoon niet bij hem op dat vlak (naast vele andere vlakken is uiteindelijk gebleken in de loop der jaren). Het 'dwingen' van seks is niet rechtstreeks aan de orde (ik begrijp dat indirect hetzelfde is), maar we wonen niet alleen - dan zou ik die slechtere stemming beter kunnen trekken - er is ook een kind bij - ik wil de sfeer (die dan per dag daalt) elimineren, waardoor ik dagelijks 'mijn taak volbreng' - net als het huishouden. Zo zou je het bijna kunnen zien.

Nostromo schreef: ↑

04-05-2023 08:02

Wat word ik verdrietig van deze verhalen. Maar wat goed dat je in ziet dat je weg moet bij deze man en dat deze ellende gaat stoppen voor jou en je kind. Ik ben er ook uitgekomen, zonder vangnet nog wel. Ik werd ook bedreigd met de dood etc. Grijp alle hulp aan die je kan krijgen, neem familie en vrienden in vertrouwen en zorg dat als je eenmaal de stap hebt gezet hij jou niet zomaar meer kan benaderen om je te manipuleren, dreigen en je zo weer probeert terug te halen. Beperk het contact tot alleen de scheiding en omgang kind en laat dit lopen via de advocaat. Verder geen contact meer, neem een nieuw telefoonnummer en blokkeer zijn mail. Eigen advocaat, vangnet creëren/uitbreiden en een veilige plek zoeken en doorzetten als een trein op ramkoers.. zet door voor jou en je kind. Ook al lijkt het godsonmogelijk als je er middenin zit, ook voor jou is er licht aan het einde van de tunnel. Ik gun het je zo!

ahhh, dank je wel - het is ook écht verdrietig. Ook wat ik van andere vrouwen lees, ook in andere topics, sommige verhalen zijn zó ongelooflijk herkenbaar dat het wel een en dezelfde persoon lijkt. Reprimandes krijgen bijvoorbeeld nadat bezoek weg is en dergelijke, of een verhaal over een fiets waarbij zij niet netjes naast hem fietste - het gaat NERGENS over en er komt toch een hoop gezeik van. Op den duur ben je jezelf niet meer, trap je op de rem, want wat volgt er na zo'n event voor drek wat je over je heen krijgt. Dit soort mannen vinden ook niets leuk aan je, tenminste, dat is de boodschap die ik van mijn partner eigenlijk meekrijg: er is niets leuk aan je.

Rooss4.0 schreef: ↑

06-05-2023 12:01

Hoe gaat het nu met je, vrouw?
Heeft dit topic en de reacties iets losgemaakt bij je?

Hoi Roos (en anderen)
Ja, niet alleen dit topic heeft iets los gemaakt, maar ook het andere topic ('wat doe ik verkeerd') - dit ben ik nu helemaal aan het doorlezen (ik was al bezig, maar skip dan ook dingen, dat doe ik nu niet; echt alles lezen).

Wat ik herken en nog steeds heb is angst voor instanties.
Angst ook dat kind het misschien niet trekt om in een opvang te zitten (ass gediagnosticeerd) terwijl kind ook weg wil (kind is de motor).
Angst ook dat partner erachter komt dat ik belastende dingen over hem in dat geval heb verteld (twijfelen dus van 'wat vertel ik wel/ wat vertel ik niet aan instanties') ik kan hier ook niet zomaar dingen opschrijven ivm mogelijke herkenning - iemand die wij kennen leest hier ook wel eens mee - iemand waar ik niet mee overweg kan en hij wel).
Daarnaast ben ik ook jaren getergd door een schuldgevoel; hij redt het niet zonder mij, voor hem is het erger om zonder mij (ons) te leven dan dat het voor ons is met hem te leven etc etc etc etc. Je misselijk van ellende voelen daarom.

Maar wat me ook bezighoudt, en al een tijdje bezighoudt is: wat is me overkomen? Wat IS DIT? (ik betrek het nu even op mezelf en niet op kind). En daarbij helpt het andere topic wel wat.

Je kunt het gewoon geen 2 dagen ontspannen hebben.
*verwijderd*

Femme schreef: ↑

07-05-2023 14:44

Hij probeert een reactie van jou los te krijgen zodat hij daar met agressie op kan reageren.

Ik weet het. Reageren is in een (zinloze) discussie belanden die uitmondt in ruzie. Die onvrede voel ik ook, die is er ook en het is irrelevant voor me geworden waar het vandaan komt. Dat schuldgevoel heb ik ook nauwelijks nog, zeker niet in de mate van voorheen.
*verwijderd*