Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik los van mijn moeder, help
dinsdag 24 november 2009 om 12:55
Goedenmorgen allemaal,
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
dinsdag 1 december 2009 om 11:50
quote:nageltje180472 schreef op 01 december 2009 @ 11:15:
[...]
Het gekke is altijd dat ze het op de één of andere manier telepatisch aanvoelt als ik afstand neem en mij volwassen probeer op te stellen. Ze gaat dan veel liever doen tegen mij en veel meer oma voor de kinderen. Echt moeilijk om dan te blijven bij je beslissingen.
Hoest met jou?
Heb net dit topic in één ruk ff uitgelezen en wil nu hier graag al op reageren. Er zijn al heel veel zinnige dingen gezegd, die jij eventueel in je beslissingen meeneemt. Weet je, als je moeder zich tegenover jou ineens wél gedraagt alsof jij een zelfstandige volwassene bent, en een lievere oma tegen je kinderen is, betekent dat niet, dat je niet achter je beslissingen kunt blijven staan.
Juist als je je beslissingen doorvoert, als je stap voor stap veranderingen aanbrengt in de communicatie en omgang met je moeder/ouders, dán kun je in mijn ogen uiteindelijk misschien een fijne familie creëren. Duidelijk zijn in wat jij wél en niet wilt, laten zien dat je van ze houdt en af en toe graag bij ze bent, maar zónder voorwaarden, ze duidelijk maken dat je hartstikke blij bent dat jouw kinderen een opa en oma hebben maar dat het daar wel bij moet blijven (geen plaatsvervangende ouders) enzovoort.
En inderdaad een middenweg zoeken, samen met je man. Ik zou het persoonlijk helemaal niet leuk vinden als mijn vriend geen tijd voor mijn ouders zou maken, zelfs niet als hij 60u per week zou werken. Ik zou dingen met mijn ouders willen doen, waar mijn vriend ook bij is. Echter, als dat nooit gezellig is, als dat voor iedereen stress oplevert, is je man misschien wel verstandiger dan jij, om gewoon wél egoïstisch een keus voor zichzelf te maken.
Praat met hem, over hoe jij je voelt, over wat jij graag wilt en hoe hij dat ziet.
[...]
Het gekke is altijd dat ze het op de één of andere manier telepatisch aanvoelt als ik afstand neem en mij volwassen probeer op te stellen. Ze gaat dan veel liever doen tegen mij en veel meer oma voor de kinderen. Echt moeilijk om dan te blijven bij je beslissingen.
Hoest met jou?
Heb net dit topic in één ruk ff uitgelezen en wil nu hier graag al op reageren. Er zijn al heel veel zinnige dingen gezegd, die jij eventueel in je beslissingen meeneemt. Weet je, als je moeder zich tegenover jou ineens wél gedraagt alsof jij een zelfstandige volwassene bent, en een lievere oma tegen je kinderen is, betekent dat niet, dat je niet achter je beslissingen kunt blijven staan.
Juist als je je beslissingen doorvoert, als je stap voor stap veranderingen aanbrengt in de communicatie en omgang met je moeder/ouders, dán kun je in mijn ogen uiteindelijk misschien een fijne familie creëren. Duidelijk zijn in wat jij wél en niet wilt, laten zien dat je van ze houdt en af en toe graag bij ze bent, maar zónder voorwaarden, ze duidelijk maken dat je hartstikke blij bent dat jouw kinderen een opa en oma hebben maar dat het daar wel bij moet blijven (geen plaatsvervangende ouders) enzovoort.
En inderdaad een middenweg zoeken, samen met je man. Ik zou het persoonlijk helemaal niet leuk vinden als mijn vriend geen tijd voor mijn ouders zou maken, zelfs niet als hij 60u per week zou werken. Ik zou dingen met mijn ouders willen doen, waar mijn vriend ook bij is. Echter, als dat nooit gezellig is, als dat voor iedereen stress oplevert, is je man misschien wel verstandiger dan jij, om gewoon wél egoïstisch een keus voor zichzelf te maken.
Praat met hem, over hoe jij je voelt, over wat jij graag wilt en hoe hij dat ziet.
dinsdag 1 december 2009 om 11:54
@nageltje
Wat een vervelende situatie, dat ten eerste. Maar volgens mij gaat dit probleem verder dan alleen de relatie met je ouders. Het gaat niet om hen, het gaat om jou.
Je moeder, vader en man zijn zoals ze zijn. Je kunt met ze praten, proberen ze te beinvloeden etc, maar je kunt ze niet veranderen. Het enige wat je kunt veranderen, dat ben jezelf. Hoe jij op een situatie reageert, hoe je je opstelt, je grenzen stelt en hoe je je voelt.
Zoals ik het lees stel je veels te weinig grenzen uit angst dat mensen je niet aardig vinden. Je verwacht dat anderen je zelfvertrouwen geven (je man en moeder moeten zeggen dat je goed genoeg bent). Gelóóf je zelf niet dat je er mag zijn? En die postnatale depressies, hadden die te maken met de angst geen goede moeder te kunnen zijn?
Ik ben geen psych oid, maar ik denk wel dat je een stuk gelukkiger kan worden als je hulp zoekt. Een therapeut kan je helpen de patronen en je eigen destructieve gedachtes op een rij te zetten. Zodat je anders kunt gaan leven. Dat kost veel pijn en moeite, maar ik vraag me af hoeveel energie de huidige situatie je kost.
Je schrijft dat je moeder aanvoelt wanneer ze weer wat gas terug moet nemen. Natuurlijk, ze kent je. Als je verandert (dus, van je afbijt en grenzen stelt), zal dat niet zonder slag of stoot gaan. Maar uiteindelijk zal ze wel meer respect voor je krijgen.
Heel veel sterkte en succes
Wat een vervelende situatie, dat ten eerste. Maar volgens mij gaat dit probleem verder dan alleen de relatie met je ouders. Het gaat niet om hen, het gaat om jou.
Je moeder, vader en man zijn zoals ze zijn. Je kunt met ze praten, proberen ze te beinvloeden etc, maar je kunt ze niet veranderen. Het enige wat je kunt veranderen, dat ben jezelf. Hoe jij op een situatie reageert, hoe je je opstelt, je grenzen stelt en hoe je je voelt.
Zoals ik het lees stel je veels te weinig grenzen uit angst dat mensen je niet aardig vinden. Je verwacht dat anderen je zelfvertrouwen geven (je man en moeder moeten zeggen dat je goed genoeg bent). Gelóóf je zelf niet dat je er mag zijn? En die postnatale depressies, hadden die te maken met de angst geen goede moeder te kunnen zijn?
Ik ben geen psych oid, maar ik denk wel dat je een stuk gelukkiger kan worden als je hulp zoekt. Een therapeut kan je helpen de patronen en je eigen destructieve gedachtes op een rij te zetten. Zodat je anders kunt gaan leven. Dat kost veel pijn en moeite, maar ik vraag me af hoeveel energie de huidige situatie je kost.
Je schrijft dat je moeder aanvoelt wanneer ze weer wat gas terug moet nemen. Natuurlijk, ze kent je. Als je verandert (dus, van je afbijt en grenzen stelt), zal dat niet zonder slag of stoot gaan. Maar uiteindelijk zal ze wel meer respect voor je krijgen.
Heel veel sterkte en succes
dinsdag 1 december 2009 om 11:58
quote:Kastanjez schreef op 01 december 2009 @ 11:50:
[...]
Heb net dit topic in één ruk ff uitgelezen en wil nu hier graag al op reageren. Er zijn al heel veel zinnige dingen gezegd, die jij eventueel in je beslissingen meeneemt. Weet je, als je moeder zich tegenover jou ineens wél gedraagt alsof jij een zelfstandige volwassene bent, en een lievere oma tegen je kinderen is, betekent dat niet, dat je niet achter je beslissingen kunt blijven staan.
Juist als je je beslissingen doorvoert, als je stap voor stap veranderingen aanbrengt in de communicatie en omgang met je moeder/ouders, dán kun je in mijn ogen uiteindelijk misschien een fijne familie creëren. Duidelijk zijn in wat jij wél en niet wilt, laten zien dat je van ze houdt en af en toe graag bij ze bent, maar zónder voorwaarden, ze duidelijk maken dat je hartstikke blij bent dat jouw kinderen een opa en oma hebben maar dat het daar wel bij moet blijven (geen plaatsvervangende ouders) enzovoort.
En inderdaad een middenweg zoeken, samen met je man. Ik zou het persoonlijk helemaal niet leuk vinden als mijn vriend geen tijd voor mijn ouders zou maken, zelfs niet als hij 60u per week zou werken. Ik zou dingen met mijn ouders willen doen, waar mijn vriend ook bij is. Echter, als dat nooit gezellig is, als dat voor iedereen stress oplevert, is je man misschien wel verstandiger dan jij, om gewoon wél egoïstisch een keus voor zichzelf te maken.
Praat met hem, over hoe jij je voelt, over wat jij graag wilt en hoe hij dat ziet.
Dank je voor het geheel lezen van het topic.
Je hebt gelijk als je zegt dat je evengoed achter je beslissingen kan blijven staan, dit is ook mijn gevecht in mezelf zeg maar. Toch weet ze dit zo gehaait weer te ontdoen, ik kan het niet uitleggen maar ze voelt dit feilloos aan. Mijn kracht moet dan zijn om dit evengoed te handhaven.
Dat is ook precies wat ik wil; een liefhebbende dochter zijn die geen druk voelt om de dingen te doen om de verkeerde redenen en dat is er nu wel. Ik laat me manipuleren en schuldgevoelens aanpraten zodat ik niet eens meer weet of ik het leuk vindt wat ik doe of uit plichtsbesef en dat moet weg. Ik moet zo zeker van mezelf worden dat ik honderd procent achter mijn beslissingen sta en dan kan ik ook een leukere dochter worden en dan hoop ik dat zij dat ook worden door mee te veranderen.
Ik wil ook dat hij erbij is en hij wil dat ook best wel maar hij kan niet goed prioriteiten stellen. Ik moet inderdaad eerst een gesprek met hem aangaan, dat is het belangrijkst.
[...]
Heb net dit topic in één ruk ff uitgelezen en wil nu hier graag al op reageren. Er zijn al heel veel zinnige dingen gezegd, die jij eventueel in je beslissingen meeneemt. Weet je, als je moeder zich tegenover jou ineens wél gedraagt alsof jij een zelfstandige volwassene bent, en een lievere oma tegen je kinderen is, betekent dat niet, dat je niet achter je beslissingen kunt blijven staan.
Juist als je je beslissingen doorvoert, als je stap voor stap veranderingen aanbrengt in de communicatie en omgang met je moeder/ouders, dán kun je in mijn ogen uiteindelijk misschien een fijne familie creëren. Duidelijk zijn in wat jij wél en niet wilt, laten zien dat je van ze houdt en af en toe graag bij ze bent, maar zónder voorwaarden, ze duidelijk maken dat je hartstikke blij bent dat jouw kinderen een opa en oma hebben maar dat het daar wel bij moet blijven (geen plaatsvervangende ouders) enzovoort.
En inderdaad een middenweg zoeken, samen met je man. Ik zou het persoonlijk helemaal niet leuk vinden als mijn vriend geen tijd voor mijn ouders zou maken, zelfs niet als hij 60u per week zou werken. Ik zou dingen met mijn ouders willen doen, waar mijn vriend ook bij is. Echter, als dat nooit gezellig is, als dat voor iedereen stress oplevert, is je man misschien wel verstandiger dan jij, om gewoon wél egoïstisch een keus voor zichzelf te maken.
Praat met hem, over hoe jij je voelt, over wat jij graag wilt en hoe hij dat ziet.
Dank je voor het geheel lezen van het topic.
Je hebt gelijk als je zegt dat je evengoed achter je beslissingen kan blijven staan, dit is ook mijn gevecht in mezelf zeg maar. Toch weet ze dit zo gehaait weer te ontdoen, ik kan het niet uitleggen maar ze voelt dit feilloos aan. Mijn kracht moet dan zijn om dit evengoed te handhaven.
Dat is ook precies wat ik wil; een liefhebbende dochter zijn die geen druk voelt om de dingen te doen om de verkeerde redenen en dat is er nu wel. Ik laat me manipuleren en schuldgevoelens aanpraten zodat ik niet eens meer weet of ik het leuk vindt wat ik doe of uit plichtsbesef en dat moet weg. Ik moet zo zeker van mezelf worden dat ik honderd procent achter mijn beslissingen sta en dan kan ik ook een leukere dochter worden en dan hoop ik dat zij dat ook worden door mee te veranderen.
Ik wil ook dat hij erbij is en hij wil dat ook best wel maar hij kan niet goed prioriteiten stellen. Ik moet inderdaad eerst een gesprek met hem aangaan, dat is het belangrijkst.
dinsdag 1 december 2009 om 12:06
quote:Frutje schreef op 01 december 2009 @ 11:54:
@nageltje
Wat een vervelende situatie, dat ten eerste. Maar volgens mij gaat dit probleem verder dan alleen de relatie met je ouders. Het gaat niet om hen, het gaat om jou.
Je moeder, vader en man zijn zoals ze zijn. Je kunt met ze praten, proberen ze te beinvloeden etc, maar je kunt ze niet veranderen. Het enige wat je kunt veranderen, dat ben jezelf. Hoe jij op een situatie reageert, hoe je je opstelt, je grenzen stelt en hoe je je voelt.
Zoals ik het lees stel je veels te weinig grenzen uit angst dat mensen je niet aardig vinden. Je verwacht dat anderen je zelfvertrouwen geven (je man en moeder moeten zeggen dat je goed genoeg bent). Gelóóf je zelf niet dat je er mag zijn? En die postnatale depressies, hadden die te maken met de angst geen goede moeder te kunnen zijn?
Ik ben geen psych oid, maar ik denk wel dat je een stuk gelukkiger kan worden als je hulp zoekt. Een therapeut kan je helpen de patronen en je eigen destructieve gedachtes op een rij te zetten. Zodat je anders kunt gaan leven. Dat kost veel pijn en moeite, maar ik vraag me af hoeveel energie de huidige situatie je kost.
Je schrijft dat je moeder aanvoelt wanneer ze weer wat gas terug moet nemen. Natuurlijk, ze kent je. Als je verandert (dus, van je afbijt en grenzen stelt), zal dat niet zonder slag of stoot gaan. Maar uiteindelijk zal ze wel meer respect voor je krijgen.
Heel veel sterkte en succes
Jij legt echt de vinger op de zere wond, ongelovelijk. Ik heb echt zoveel aan jullie reacties, echt superbedankt allemaal.
Het is ook zo dat ik constant bevestiging nodig heb en dit ligt ook bij mij, en ik heb het e.e.a. ook zeker zelf gecreerd daar ben ik van overtuigd. De vraag is nu hoe ik het moet veranderen.
poeh dit is moeilijk hoor; nee ik voel mij niet goed genoeg en in mijn thuissituatie heb ik die bevestiging ook steeds nodig. Als mijn man me iets uit handen neemt dan voel ik mij meteen ondergeschikt en of ik het niet kan, hij kan het beter. Hij is ook best een betweter in huishoudelijke dingen en daar wordt ik dan heel klein van. Er is me altijd gezegd dat ik niet goed genoeg was en daar heb ik nu misschien de blaren van? Ik eet het denk ik weg want dan voel ik me goed. Poeh ik ben nu echt aan het graven hoor. Die bevestiging heb ik dus nooit gekregen van mijn vader en dus heb ik mijn huidige man denk ik aangetrokken want die houdt echt onvoorwaardelijk van mij, iets waar ik altijd al naar gezocht heb. En ja die postnatale depressies hadden zeker te maken met denken dat ik het niet kan. Mijn man kan alles ook zo goed dat ik denk dat ik het niet kan en het maar laat doen door hem. Hij denkt dat hij mij helpt maar dat doet hij eigenlijk niet. In mijn postnatale depressie de laatste keer hebben ze opnames gemaakt die ik dan later moest terugkijken om zo mij te overtuigen dat ik het best wel kan. Als ik alleen ben met mijn 2 jongens dan gaat het allemaal prima maar als mijn man thuiskomt laat ik het allemaal overnemen omdat ik bang ben dat ik het niet beter kan dan hem. Klinkt dit allemaal een beetje duidelijk?
Ik zou weer hulp kunnen gaan zoeken maar ik ben een beetje psych-moe zeg maar. Ik heb er al zoveel gehad, hahahaha. Er moeten inderdaad patronen veranderd worden.
Poeh er wordt een hoop duidelijk......
@nageltje
Wat een vervelende situatie, dat ten eerste. Maar volgens mij gaat dit probleem verder dan alleen de relatie met je ouders. Het gaat niet om hen, het gaat om jou.
Je moeder, vader en man zijn zoals ze zijn. Je kunt met ze praten, proberen ze te beinvloeden etc, maar je kunt ze niet veranderen. Het enige wat je kunt veranderen, dat ben jezelf. Hoe jij op een situatie reageert, hoe je je opstelt, je grenzen stelt en hoe je je voelt.
Zoals ik het lees stel je veels te weinig grenzen uit angst dat mensen je niet aardig vinden. Je verwacht dat anderen je zelfvertrouwen geven (je man en moeder moeten zeggen dat je goed genoeg bent). Gelóóf je zelf niet dat je er mag zijn? En die postnatale depressies, hadden die te maken met de angst geen goede moeder te kunnen zijn?
Ik ben geen psych oid, maar ik denk wel dat je een stuk gelukkiger kan worden als je hulp zoekt. Een therapeut kan je helpen de patronen en je eigen destructieve gedachtes op een rij te zetten. Zodat je anders kunt gaan leven. Dat kost veel pijn en moeite, maar ik vraag me af hoeveel energie de huidige situatie je kost.
Je schrijft dat je moeder aanvoelt wanneer ze weer wat gas terug moet nemen. Natuurlijk, ze kent je. Als je verandert (dus, van je afbijt en grenzen stelt), zal dat niet zonder slag of stoot gaan. Maar uiteindelijk zal ze wel meer respect voor je krijgen.
Heel veel sterkte en succes
Jij legt echt de vinger op de zere wond, ongelovelijk. Ik heb echt zoveel aan jullie reacties, echt superbedankt allemaal.
Het is ook zo dat ik constant bevestiging nodig heb en dit ligt ook bij mij, en ik heb het e.e.a. ook zeker zelf gecreerd daar ben ik van overtuigd. De vraag is nu hoe ik het moet veranderen.
poeh dit is moeilijk hoor; nee ik voel mij niet goed genoeg en in mijn thuissituatie heb ik die bevestiging ook steeds nodig. Als mijn man me iets uit handen neemt dan voel ik mij meteen ondergeschikt en of ik het niet kan, hij kan het beter. Hij is ook best een betweter in huishoudelijke dingen en daar wordt ik dan heel klein van. Er is me altijd gezegd dat ik niet goed genoeg was en daar heb ik nu misschien de blaren van? Ik eet het denk ik weg want dan voel ik me goed. Poeh ik ben nu echt aan het graven hoor. Die bevestiging heb ik dus nooit gekregen van mijn vader en dus heb ik mijn huidige man denk ik aangetrokken want die houdt echt onvoorwaardelijk van mij, iets waar ik altijd al naar gezocht heb. En ja die postnatale depressies hadden zeker te maken met denken dat ik het niet kan. Mijn man kan alles ook zo goed dat ik denk dat ik het niet kan en het maar laat doen door hem. Hij denkt dat hij mij helpt maar dat doet hij eigenlijk niet. In mijn postnatale depressie de laatste keer hebben ze opnames gemaakt die ik dan later moest terugkijken om zo mij te overtuigen dat ik het best wel kan. Als ik alleen ben met mijn 2 jongens dan gaat het allemaal prima maar als mijn man thuiskomt laat ik het allemaal overnemen omdat ik bang ben dat ik het niet beter kan dan hem. Klinkt dit allemaal een beetje duidelijk?
Ik zou weer hulp kunnen gaan zoeken maar ik ben een beetje psych-moe zeg maar. Ik heb er al zoveel gehad, hahahaha. Er moeten inderdaad patronen veranderd worden.
Poeh er wordt een hoop duidelijk......
dinsdag 1 december 2009 om 12:30
Ik vind het niet gek dat je 'constant naar bevestiging zoekt' als je nooit eens van je ouders te horen hebt gekregen dat ze trots op je zijn en juist altijd te horen hebt gekregen dat je niet goed genoeg bent. Volgens mij
is bevestiging krijgen van je ouders voor ieder kind zo'n beetje een eerste levensbehoefte. Als je die niet krijgt hou je een 'emotioneel gat' over. Dat is niet jouw schuld. Rationeel weet je waarschijnlijk wel dat jij er mag zijn, dat je een goed persoon bent en dat je trots op jezelf mag zijn, maar je ook zo voelen is een tweede. Het realiseren en accepteren dat je dit van je ouders waarschijnlijk nooit kan verwachten, is heel moeilijk. En dan bovendien ook nog eens de bevestiging dat je de moeite waard bent bij jezelf vinden is ook heel veel werk.
is bevestiging krijgen van je ouders voor ieder kind zo'n beetje een eerste levensbehoefte. Als je die niet krijgt hou je een 'emotioneel gat' over. Dat is niet jouw schuld. Rationeel weet je waarschijnlijk wel dat jij er mag zijn, dat je een goed persoon bent en dat je trots op jezelf mag zijn, maar je ook zo voelen is een tweede. Het realiseren en accepteren dat je dit van je ouders waarschijnlijk nooit kan verwachten, is heel moeilijk. En dan bovendien ook nog eens de bevestiging dat je de moeite waard bent bij jezelf vinden is ook heel veel werk.
dinsdag 1 december 2009 om 12:30
Ach nageltje...
Vind het echt rot dat je je zo voelt.
En ik snap heel goed wat je schrijft. Je klinkt zo onzeker, wat zonde! Je man doet het allemaal goed, en jij niets. Dat kan toch niet? Iedereen maakt fouten en iedereen doet dingen goed. Jij dus ook en dat is prima. Je legt de lat waarschijnlijk veels te hoog voor jezelf. Het leven draait niet om 'alles perfect doen', dat biedt geen garanties voor een perfect leven namelijk. Je schrijft dat je bepaalde dingen dan maar door je man laat doen, want dan kun je het zelf niet verpesten. Zó herkenbaar (mijn vriend heeft/had een angststoornis). Je voelt je verlamt doordat je denkt dat je alles niet goed/perfect doet.
Ik snap heel goed dat je psych-moe bent, maar de ene psysch is de andere niet. Ik hoop echt dat je deze kans, want dat is het, aangrijpt om je leven leuker te maken. Er zijn een hoop mensen die dat willen, maar als puntje bij paaltje komt, het niet doen of kunnen. Zet hem op!
Vind het echt rot dat je je zo voelt.
En ik snap heel goed wat je schrijft. Je klinkt zo onzeker, wat zonde! Je man doet het allemaal goed, en jij niets. Dat kan toch niet? Iedereen maakt fouten en iedereen doet dingen goed. Jij dus ook en dat is prima. Je legt de lat waarschijnlijk veels te hoog voor jezelf. Het leven draait niet om 'alles perfect doen', dat biedt geen garanties voor een perfect leven namelijk. Je schrijft dat je bepaalde dingen dan maar door je man laat doen, want dan kun je het zelf niet verpesten. Zó herkenbaar (mijn vriend heeft/had een angststoornis). Je voelt je verlamt doordat je denkt dat je alles niet goed/perfect doet.
Ik snap heel goed dat je psych-moe bent, maar de ene psysch is de andere niet. Ik hoop echt dat je deze kans, want dat is het, aangrijpt om je leven leuker te maken. Er zijn een hoop mensen die dat willen, maar als puntje bij paaltje komt, het niet doen of kunnen. Zet hem op!
dinsdag 1 december 2009 om 12:48
quote:Mieomij schreef op 01 december 2009 @ 12:30:
Ik vind het niet gek dat je 'constant naar bevestiging zoekt' als je nooit eens van je ouders te horen hebt gekregen dat ze trots op je zijn en juist altijd te horen hebt gekregen dat je niet goed genoeg bent. Volgens mij
is bevestiging krijgen van je ouders voor ieder kind zo'n beetje een eerste levensbehoefte. Als je die niet krijgt hou je een 'emotioneel gat' over. Dat is niet jouw schuld. Rationeel weet je waarschijnlijk wel dat jij er mag zijn, dat je een goed persoon bent en dat je trots op jezelf mag zijn, maar je ook zo voelen is een tweede. Het realiseren en accepteren dat je dit van je ouders waarschijnlijk nooit kan verwachten, is heel moeilijk. En dan bovendien ook nog eens de bevestiging dat je de moeite waard bent bij jezelf vinden is ook heel veel werk.
Dank je voor je bevestiging (krijg ik ze toch nog )
Ik ben heel diep aan het denken gegaan maar nee ik heb inderdaad nooit te horen gekregen dat ik goed genoeg was. Door mijn hele jeugd heen kan ik mij alleen herinneren dat ik volwassener moest zijn dan mijn broertje want die heeft het zwaar en ik ben toen de verkeerde kant opgegaan met verkeerde vriendjes omdat het toch al van mij verwacht werd. Ik voelde mij eenzaam en nooit begrepen. Mijn ouders wisten ook niet beter denk ik want die lieten mij maar gaan.
Daarom geef ik mijn jongens misschien teveel bevestiging maar goed ik denk dan maar 'beter teveel dan te weinig". Ik wil niet dat zij zo emotioneel behoeftig opgroeien als ik deed. Ik ben ook gewoon hele stukken kwijt.
Ja het is inderdaad rationeel versus gevoel. Dat heb je heel goed gezien. Rationeel weet ik het wel maar gevoelsmatig kan ik het niet uiten en voelen. Daarom ben ik nu zo'n moeilijk mens om mee te leven denk ik. Accepteren dat ik het nooit zal krijgen is iets wat redelijk aanwezig is bij me maar toch wil je het nog steeds.
Ik vind het niet gek dat je 'constant naar bevestiging zoekt' als je nooit eens van je ouders te horen hebt gekregen dat ze trots op je zijn en juist altijd te horen hebt gekregen dat je niet goed genoeg bent. Volgens mij
is bevestiging krijgen van je ouders voor ieder kind zo'n beetje een eerste levensbehoefte. Als je die niet krijgt hou je een 'emotioneel gat' over. Dat is niet jouw schuld. Rationeel weet je waarschijnlijk wel dat jij er mag zijn, dat je een goed persoon bent en dat je trots op jezelf mag zijn, maar je ook zo voelen is een tweede. Het realiseren en accepteren dat je dit van je ouders waarschijnlijk nooit kan verwachten, is heel moeilijk. En dan bovendien ook nog eens de bevestiging dat je de moeite waard bent bij jezelf vinden is ook heel veel werk.
Dank je voor je bevestiging (krijg ik ze toch nog )
Ik ben heel diep aan het denken gegaan maar nee ik heb inderdaad nooit te horen gekregen dat ik goed genoeg was. Door mijn hele jeugd heen kan ik mij alleen herinneren dat ik volwassener moest zijn dan mijn broertje want die heeft het zwaar en ik ben toen de verkeerde kant opgegaan met verkeerde vriendjes omdat het toch al van mij verwacht werd. Ik voelde mij eenzaam en nooit begrepen. Mijn ouders wisten ook niet beter denk ik want die lieten mij maar gaan.
Daarom geef ik mijn jongens misschien teveel bevestiging maar goed ik denk dan maar 'beter teveel dan te weinig". Ik wil niet dat zij zo emotioneel behoeftig opgroeien als ik deed. Ik ben ook gewoon hele stukken kwijt.
Ja het is inderdaad rationeel versus gevoel. Dat heb je heel goed gezien. Rationeel weet ik het wel maar gevoelsmatig kan ik het niet uiten en voelen. Daarom ben ik nu zo'n moeilijk mens om mee te leven denk ik. Accepteren dat ik het nooit zal krijgen is iets wat redelijk aanwezig is bij me maar toch wil je het nog steeds.
dinsdag 1 december 2009 om 12:55
quote:Frutje schreef op 01 december 2009 @ 12:30:
Ach nageltje...
Vind het echt rot dat je je zo voelt.
En ik snap heel goed wat je schrijft. Je klinkt zo onzeker, wat zonde! Je man doet het allemaal goed, en jij niets. Dat kan toch niet? Iedereen maakt fouten en iedereen doet dingen goed. Jij dus ook en dat is prima. Je legt de lat waarschijnlijk veels te hoog voor jezelf. Het leven draait niet om 'alles perfect doen', dat biedt geen garanties voor een perfect leven namelijk. Je schrijft dat je bepaalde dingen dan maar door je man laat doen, want dan kun je het zelf niet verpesten. Zó herkenbaar (mijn vriend heeft/had een angststoornis). Je voelt je verlamt doordat je denkt dat je alles niet goed/perfect doet.
Ik snap heel goed dat je psych-moe bent, maar de ene psysch is de andere niet. Ik hoop echt dat je deze kans, want dat is het, aangrijpt om je leven leuker te maken. Er zijn een hoop mensen die dat willen, maar als puntje bij paaltje komt, het niet doen of kunnen. Zet hem op!
Dank je wel Frutje
Ja ik voel me inderdaad verlamt als mijn man thuiskomt en dat neem ik hem dan zelfs kwalijk terwijl ik dit eigenlijk mijn ouders kwalijk moet nemen maarja die ben ik eeuwig loyaal of zo. Mijn man krijgt zoveel shit over zich heen van mij, echt heel oneerlijk.
Hoe was dit bij je vriend dan? (als je erover wilt praten).
Ik mag niets fout doen van mezelf, erg he? Daardoor maak ik het voor mijn omgeving ook zo moeilijk. Ik haat dit van mezelf. Mijn man is ook perfectionistisch en dat maakt het nog moeilijker.Ik ben inderdaad zooooooooo psychisch moe dat kan ik niet eens vertellen. Ik heb constant migraines en maak me veel te druk.
Ach nageltje...
Vind het echt rot dat je je zo voelt.
En ik snap heel goed wat je schrijft. Je klinkt zo onzeker, wat zonde! Je man doet het allemaal goed, en jij niets. Dat kan toch niet? Iedereen maakt fouten en iedereen doet dingen goed. Jij dus ook en dat is prima. Je legt de lat waarschijnlijk veels te hoog voor jezelf. Het leven draait niet om 'alles perfect doen', dat biedt geen garanties voor een perfect leven namelijk. Je schrijft dat je bepaalde dingen dan maar door je man laat doen, want dan kun je het zelf niet verpesten. Zó herkenbaar (mijn vriend heeft/had een angststoornis). Je voelt je verlamt doordat je denkt dat je alles niet goed/perfect doet.
Ik snap heel goed dat je psych-moe bent, maar de ene psysch is de andere niet. Ik hoop echt dat je deze kans, want dat is het, aangrijpt om je leven leuker te maken. Er zijn een hoop mensen die dat willen, maar als puntje bij paaltje komt, het niet doen of kunnen. Zet hem op!
Dank je wel Frutje
Ja ik voel me inderdaad verlamt als mijn man thuiskomt en dat neem ik hem dan zelfs kwalijk terwijl ik dit eigenlijk mijn ouders kwalijk moet nemen maarja die ben ik eeuwig loyaal of zo. Mijn man krijgt zoveel shit over zich heen van mij, echt heel oneerlijk.
Hoe was dit bij je vriend dan? (als je erover wilt praten).
Ik mag niets fout doen van mezelf, erg he? Daardoor maak ik het voor mijn omgeving ook zo moeilijk. Ik haat dit van mezelf. Mijn man is ook perfectionistisch en dat maakt het nog moeilijker.Ik ben inderdaad zooooooooo psychisch moe dat kan ik niet eens vertellen. Ik heb constant migraines en maak me veel te druk.
dinsdag 1 december 2009 om 13:46
quote:nageltje180472 schreef op 01 december 2009 @ 11:58:
Dat is ook precies wat ik wil; een liefhebbende dochter zijn die geen druk voelt om de dingen te doen om de verkeerde redenen en dat is er nu wel.
Lieve Nageltje, mag ik even benadrukken dat je al een liefhebbende dochter bent??!! Als jij niet van je ouders hield, zou je het hier niet zo moeilijk mee hebben.
Dat is ook precies wat ik wil; een liefhebbende dochter zijn die geen druk voelt om de dingen te doen om de verkeerde redenen en dat is er nu wel.
Lieve Nageltje, mag ik even benadrukken dat je al een liefhebbende dochter bent??!! Als jij niet van je ouders hield, zou je het hier niet zo moeilijk mee hebben.
dinsdag 1 december 2009 om 14:04
quote:Kastanjez schreef op 01 december 2009 @ 13:46:
[...]
Lieve Nageltje, mag ik even benadrukken dat je al een liefhebbende dochter bent??!! Als jij niet van je ouders hield, zou je het hier niet zo moeilijk mee hebben.
Dank je wel Kastanjez
Het probleem is denk ik dat ik te liefdevol ben naar mijn ouders en te weinig naar mijn man en daar moet ik eens verandering in brengen.
[...]
Lieve Nageltje, mag ik even benadrukken dat je al een liefhebbende dochter bent??!! Als jij niet van je ouders hield, zou je het hier niet zo moeilijk mee hebben.
Dank je wel Kastanjez
Het probleem is denk ik dat ik te liefdevol ben naar mijn ouders en te weinig naar mijn man en daar moet ik eens verandering in brengen.
dinsdag 1 december 2009 om 14:07
quote:nageltje180472 schreef op 01 december 2009 @ 12:55:
[...]
Dank je wel Frutje
Ja ik voel me inderdaad verlamt als mijn man thuiskomt en dat neem ik hem dan zelfs kwalijk terwijl ik dit eigenlijk mijn ouders kwalijk moet nemen maarja die ben ik eeuwig loyaal of zo. Mijn man krijgt zoveel shit over zich heen van mij, echt heel oneerlijk.
Hoe was dit bij je vriend dan? (als je erover wilt praten).
Ik mag niets fout doen van mezelf, erg he? Daardoor maak ik het voor mijn omgeving ook zo moeilijk. Ik haat dit van mezelf. Mijn man is ook perfectionistisch en dat maakt het nog moeilijker.Ik ben inderdaad zooooooooo psychisch moe dat kan ik niet eens vertellen. Ik heb constant migraines en maak me veel te druk.
Je kunt het je ouders of je vriend wel kwalijk nemen, maar wat schiet je daarmee op? Jij zit niet lekker in je vel, dat is het enige wat je kunt veranderen. Het klinkt misschien een beetje simpel (is het niet), maar daar komt het wel op neer.
Je bent heel onaardig voor jezelf (lees maar terug). Je schrijft bijvoorbeeld dat je jezelf haat omdat je zo perfectionisch bent. Waarom zou je jezelf daarom haten? Alles wordt op deze manier heel moeilijk, terwijl het veel gemakkelijker kan zijn als je dingen een beetje loslaat, je grenzen aangeeft, meer voor jezelf opkomt en probeert te genieten van het leven. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Over mijn vriend. Hij had agorafobie. Inmiddels gaat het goed met hem, alleen tijdens vakanties of nu (zijn net verhuisd) heeft hij er moeite mee. Hij wordt dan lichamelijk ziek (misselijk, buikpijn, draaierig, overgeven, diarree). Na cogitieve gedragstherapie, agorafobie.be en nog wat andere dingetjes zit hij nu stukken beter in zijn vel.
Een paar van zijn 'verkeerde gewoonten of gedachtes' was dat hij de lat ook veels te hoog legde voor zichzelf, moeilijk nee kon zeggen en niet assertief genoeg was.
Het zat in kleine dingen. Hij wilde een lamp ophangen en dat moest perfect gebeuren. Als hij dan de juiste schroevendraaier niet kon vinden of er iets niet meteen lukte, stopte hij en deed hij niets meer. Maar ook bijv met uit eten gaan. Als het niet super-fantastisch-gezellig was, was de avond niet geslaagd. Als je de lat zo hoog legt, kan er maar weinig aan je verwachtingen voldoen.
Over assertiviteit:
Er is een verschil tussen assertiviteit (opkomen voor jezelf op een positieve maar duidelijke manier) en agressiviteit (iets te lang door laten sudderen waarna er een soort van uitbarsting komt omdat er te lang en te vaak over je grenzen is heen gegaan). Hij heeft moeten leren om rustig voor zichzelf op te komen. Inmiddels kan hij dat zo goed, dat het een soort van sport is geworden.
[...]
Dank je wel Frutje
Ja ik voel me inderdaad verlamt als mijn man thuiskomt en dat neem ik hem dan zelfs kwalijk terwijl ik dit eigenlijk mijn ouders kwalijk moet nemen maarja die ben ik eeuwig loyaal of zo. Mijn man krijgt zoveel shit over zich heen van mij, echt heel oneerlijk.
Hoe was dit bij je vriend dan? (als je erover wilt praten).
Ik mag niets fout doen van mezelf, erg he? Daardoor maak ik het voor mijn omgeving ook zo moeilijk. Ik haat dit van mezelf. Mijn man is ook perfectionistisch en dat maakt het nog moeilijker.Ik ben inderdaad zooooooooo psychisch moe dat kan ik niet eens vertellen. Ik heb constant migraines en maak me veel te druk.
Je kunt het je ouders of je vriend wel kwalijk nemen, maar wat schiet je daarmee op? Jij zit niet lekker in je vel, dat is het enige wat je kunt veranderen. Het klinkt misschien een beetje simpel (is het niet), maar daar komt het wel op neer.
Je bent heel onaardig voor jezelf (lees maar terug). Je schrijft bijvoorbeeld dat je jezelf haat omdat je zo perfectionisch bent. Waarom zou je jezelf daarom haten? Alles wordt op deze manier heel moeilijk, terwijl het veel gemakkelijker kan zijn als je dingen een beetje loslaat, je grenzen aangeeft, meer voor jezelf opkomt en probeert te genieten van het leven. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Over mijn vriend. Hij had agorafobie. Inmiddels gaat het goed met hem, alleen tijdens vakanties of nu (zijn net verhuisd) heeft hij er moeite mee. Hij wordt dan lichamelijk ziek (misselijk, buikpijn, draaierig, overgeven, diarree). Na cogitieve gedragstherapie, agorafobie.be en nog wat andere dingetjes zit hij nu stukken beter in zijn vel.
Een paar van zijn 'verkeerde gewoonten of gedachtes' was dat hij de lat ook veels te hoog legde voor zichzelf, moeilijk nee kon zeggen en niet assertief genoeg was.
Het zat in kleine dingen. Hij wilde een lamp ophangen en dat moest perfect gebeuren. Als hij dan de juiste schroevendraaier niet kon vinden of er iets niet meteen lukte, stopte hij en deed hij niets meer. Maar ook bijv met uit eten gaan. Als het niet super-fantastisch-gezellig was, was de avond niet geslaagd. Als je de lat zo hoog legt, kan er maar weinig aan je verwachtingen voldoen.
Over assertiviteit:
Er is een verschil tussen assertiviteit (opkomen voor jezelf op een positieve maar duidelijke manier) en agressiviteit (iets te lang door laten sudderen waarna er een soort van uitbarsting komt omdat er te lang en te vaak over je grenzen is heen gegaan). Hij heeft moeten leren om rustig voor zichzelf op te komen. Inmiddels kan hij dat zo goed, dat het een soort van sport is geworden.
dinsdag 1 december 2009 om 14:08
dinsdag 1 december 2009 om 14:17
quote:Frutje schreef op 01 december 2009 @ 14:07:
[...]
Je kunt het je ouders of je vriend wel kwalijk nemen, maar wat schiet je daarmee op? Jij zit niet lekker in je vel, dat is het enige wat je kunt veranderen. Het klinkt misschien een beetje simpel (is het niet), maar daar komt het wel op neer.
Ik snap wat je bedoeld. Het wordt tijd om eens bij mezelf te rade te gaan en niet altijd maar proberen extern te kijken. Het probleem is vaak alleen tijd omdat je een druk gezin hebt.
Je bent heel onaardig voor jezelf (lees maar terug). Je schrijft bijvoorbeeld dat je jezelf haat omdat je zo perfectionisch bent. Waarom zou je jezelf daarom haten? Alles wordt op deze manier heel moeilijk, terwijl het veel gemakkelijker kan zijn als je dingen een beetje loslaat, je grenzen aangeeft, meer voor jezelf opkomt en probeert te genieten van het leven. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Dus liever voor mijzelf zijn? Pff maar dat is inderdaad een flinke uitdaging. Zou niet eens weten hoe dat moet. Als ik al eens lief ben voor mezelf dan voel ik me meteen schuldig.
Over mijn vriend. Hij had agorafobie. Inmiddels gaat het goed met hem, alleen tijdens vakanties of nu (zijn net verhuisd) heeft hij er moeite mee. Hij wordt dan lichamelijk ziek (misselijk, buikpijn, draaierig, overgeven, diarree). Na cogitieve gedragstherapie, agorafobie.be en nog wat andere dingetjes zit hij nu stukken beter in zijn vel.
Poeh heftig zeg. En wat goed van hem dat hij in therapie is gegaan. Ben blij voor jullie dat het beter gaat. Zo te horen ben jij ook heel lief voor hem.
Een paar van zijn 'verkeerde gewoonten of gedachtes' was dat hij de lat ook veels te hoog legde voor zichzelf, moeilijk nee kon zeggen en niet assertief genoeg was.
Het zat in kleine dingen. Hij wilde een lamp ophangen en dat moest perfect gebeuren. Als hij dan de juiste schroevendraaier niet kon vinden of er iets niet meteen lukte, stopte hij en deed hij niets meer. Maar ook bijv met uit eten gaan. Als het niet super-fantastisch-gezellig was, was de avond niet geslaagd. Als je de lat zo hoog legt, kan er maar weinig aan je verwachtingen voldoen.
Ik herken dat!!! Alles of niets. Je kunt geen tussenwegen meer zien. Ik heb dat ook met heel veel dingen en dat maakt je leven zo moeilijk.
Over assertiviteit:
Er is een verschil tussen assertiviteit (opkomen voor jezelf op een positieve maar duidelijke manier) en agressiviteit (iets te lang door laten sudderen waarna er een soort van uitbarsting komt omdat er te lang en te vaak over je grenzen is heen gegaan). Hij heeft moeten leren om rustig voor zichzelf op te komen. Inmiddels kan hij dat zo goed, dat het een soort van sport is geworden. Echt supergoed van hem. Had hij ook een moeilijke jeugd?
[...]
Je kunt het je ouders of je vriend wel kwalijk nemen, maar wat schiet je daarmee op? Jij zit niet lekker in je vel, dat is het enige wat je kunt veranderen. Het klinkt misschien een beetje simpel (is het niet), maar daar komt het wel op neer.
Ik snap wat je bedoeld. Het wordt tijd om eens bij mezelf te rade te gaan en niet altijd maar proberen extern te kijken. Het probleem is vaak alleen tijd omdat je een druk gezin hebt.
Je bent heel onaardig voor jezelf (lees maar terug). Je schrijft bijvoorbeeld dat je jezelf haat omdat je zo perfectionisch bent. Waarom zou je jezelf daarom haten? Alles wordt op deze manier heel moeilijk, terwijl het veel gemakkelijker kan zijn als je dingen een beetje loslaat, je grenzen aangeeft, meer voor jezelf opkomt en probeert te genieten van het leven. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Dus liever voor mijzelf zijn? Pff maar dat is inderdaad een flinke uitdaging. Zou niet eens weten hoe dat moet. Als ik al eens lief ben voor mezelf dan voel ik me meteen schuldig.
Over mijn vriend. Hij had agorafobie. Inmiddels gaat het goed met hem, alleen tijdens vakanties of nu (zijn net verhuisd) heeft hij er moeite mee. Hij wordt dan lichamelijk ziek (misselijk, buikpijn, draaierig, overgeven, diarree). Na cogitieve gedragstherapie, agorafobie.be en nog wat andere dingetjes zit hij nu stukken beter in zijn vel.
Poeh heftig zeg. En wat goed van hem dat hij in therapie is gegaan. Ben blij voor jullie dat het beter gaat. Zo te horen ben jij ook heel lief voor hem.
Een paar van zijn 'verkeerde gewoonten of gedachtes' was dat hij de lat ook veels te hoog legde voor zichzelf, moeilijk nee kon zeggen en niet assertief genoeg was.
Het zat in kleine dingen. Hij wilde een lamp ophangen en dat moest perfect gebeuren. Als hij dan de juiste schroevendraaier niet kon vinden of er iets niet meteen lukte, stopte hij en deed hij niets meer. Maar ook bijv met uit eten gaan. Als het niet super-fantastisch-gezellig was, was de avond niet geslaagd. Als je de lat zo hoog legt, kan er maar weinig aan je verwachtingen voldoen.
Ik herken dat!!! Alles of niets. Je kunt geen tussenwegen meer zien. Ik heb dat ook met heel veel dingen en dat maakt je leven zo moeilijk.
Over assertiviteit:
Er is een verschil tussen assertiviteit (opkomen voor jezelf op een positieve maar duidelijke manier) en agressiviteit (iets te lang door laten sudderen waarna er een soort van uitbarsting komt omdat er te lang en te vaak over je grenzen is heen gegaan). Hij heeft moeten leren om rustig voor zichzelf op te komen. Inmiddels kan hij dat zo goed, dat het een soort van sport is geworden. Echt supergoed van hem. Had hij ook een moeilijke jeugd?
dinsdag 1 december 2009 om 14:23
@nageltje
Alles of niets ja, inderdaad. Hij is heel zwart/wit en heeft gelukkig geleerd dat de meeste dingen in het leven grijs zijn.
Lief zijn voor jezelf moet gewoon! Begin desnoods met het kopen van een lekkere douchegel en een maskertje en gun jezelf een half uur tutten oid. Of, je schreef dat je moeite hebt met je gewicht en eten, ga naar de sportschool. Een grote stap, maar je gaat je op den duur zoveel beter voelen. Al val je niet af, door het bewegen en het even alleen maar bezig zijn met jezelf en de beweging, voel je je al beter.
Mijn vriend had geen moeilijke jeugd (gelukkig voor hem). Hij had juist een hele fijne, beschermde jeugd. Alleen zitten angsten bij hem in de familie (is gedeeltelijk erfelijk) en is hij tijdens een vakantie in het buitenland een vriend verloren bij een cafébrand. Dat heeft de stoornis bij gem getriggerd.
En ik ben ook erg trots op hem. N.B. mijn vriend heeft er wel vier jaar over gedaan.
Over de drukte van het gezin. Ik heb geen kinderen, dus ik kan me niet voorstellen hoe jouw dagen eruit zien. Maar ik denk dat iedereen (maar vooral jijzelf) er de vruchten van plukt als jij je beter voelt. Dus wat is het belangrijkst?
Alles of niets ja, inderdaad. Hij is heel zwart/wit en heeft gelukkig geleerd dat de meeste dingen in het leven grijs zijn.
Lief zijn voor jezelf moet gewoon! Begin desnoods met het kopen van een lekkere douchegel en een maskertje en gun jezelf een half uur tutten oid. Of, je schreef dat je moeite hebt met je gewicht en eten, ga naar de sportschool. Een grote stap, maar je gaat je op den duur zoveel beter voelen. Al val je niet af, door het bewegen en het even alleen maar bezig zijn met jezelf en de beweging, voel je je al beter.
Mijn vriend had geen moeilijke jeugd (gelukkig voor hem). Hij had juist een hele fijne, beschermde jeugd. Alleen zitten angsten bij hem in de familie (is gedeeltelijk erfelijk) en is hij tijdens een vakantie in het buitenland een vriend verloren bij een cafébrand. Dat heeft de stoornis bij gem getriggerd.
En ik ben ook erg trots op hem. N.B. mijn vriend heeft er wel vier jaar over gedaan.
Over de drukte van het gezin. Ik heb geen kinderen, dus ik kan me niet voorstellen hoe jouw dagen eruit zien. Maar ik denk dat iedereen (maar vooral jijzelf) er de vruchten van plukt als jij je beter voelt. Dus wat is het belangrijkst?
dinsdag 8 december 2009 om 16:58
quote:Dahlia74 schreef op 08 december 2009 @ 16:29:
Nageltje, hoe is het nu?
Hey Dahlia
Het gaat wel goed, dank je. We hebben een leuke sinterklaasavond gehad en ze heeft maar één opmerking gemaakt dus dat gaat de goede kant op.
Het zal altijd ups en downs blijven geven maar ik heb goede moed en ik merk ook dat ik steeds meer zeg.
Nageltje, hoe is het nu?
Hey Dahlia
Het gaat wel goed, dank je. We hebben een leuke sinterklaasavond gehad en ze heeft maar één opmerking gemaakt dus dat gaat de goede kant op.
Het zal altijd ups en downs blijven geven maar ik heb goede moed en ik merk ook dat ik steeds meer zeg.
dinsdag 29 december 2009 om 11:42
Hoi allemaal,
Fijne dagen gehad?
Bij ons was het wel rustig. Kerstavond eten bij mijn ouders, 1e kerstdag vrienden over de vloer en tweede naar Ballorig met de kids en daarna eten bij mijn ouders (veel ouders weer).
Al met al weer teveel ouders want ze heeft me weer flink gekwetst en ik heb echt even een feedback nodig of dit aan mij ligt. Het begon aan tafel 2e kerstdag toen de opmerking kwam "goh ben blij dat ik die drukte niet iedere dag heb" waarna mijn vader zei dat dit een lullige opmerking was en ik dit beaamde. Ze stond op en zei "gelukkig trek ik me niets aan van wat jullie vinden" en liep weg. Gezellig voor de kids. Toen ze terugkwam deed ze net of er niets was gebeurd en ging heel aardig tegen me doen. Vervolgens kwam mijn jongste van 2 met een pootje van de bril aanlopen waarna ze de kamer in stuifte dat dit haar dure bril is en hij daar met zijn poten vanaf moet blijven. Wij allemaal de kamer in en uiteindelijk bleek het gewoon een los pootje te zijn en alles was in orde. Geen excuses niets. Ze was daarvoor naar mijn vader gelopen en had gezegd "hij blijft ook niet logeren dinsdag". Toen alles weer overgewaaid was zette mijn vader mijn moeder voor schut door tegen haar te zeggen waar wij bij waren "mag hij nu weer logeren dan"? Dus was ze de rest van de avond kwaad op mijn vader en sprak niet meer tegen hem en als hij wel tegen haar sprak dan zei ze "wil je niet tegen me praten?" Gezellig hoor. Wij zijn ook vrij snel weggegaan.
Maar ze begon wel weer over "volgend jaar ga ik weg met de feestdagen naar Landal of zo" lijkt het jullie niets?
En ze willen naar disney Parijs met ons vanwege hun 40 jarige huwelijk. Mijn man wil niet. Ik wil hen niet hun 40 jarige jubileum ontzeggen maar eerlijk gezegd heb ik na Turkije ook een beetje een nare nasmaak.
Pff wat een verhaal weer, hoop dat ik duidelijk was.
Fijne dagen gehad?
Bij ons was het wel rustig. Kerstavond eten bij mijn ouders, 1e kerstdag vrienden over de vloer en tweede naar Ballorig met de kids en daarna eten bij mijn ouders (veel ouders weer).
Al met al weer teveel ouders want ze heeft me weer flink gekwetst en ik heb echt even een feedback nodig of dit aan mij ligt. Het begon aan tafel 2e kerstdag toen de opmerking kwam "goh ben blij dat ik die drukte niet iedere dag heb" waarna mijn vader zei dat dit een lullige opmerking was en ik dit beaamde. Ze stond op en zei "gelukkig trek ik me niets aan van wat jullie vinden" en liep weg. Gezellig voor de kids. Toen ze terugkwam deed ze net of er niets was gebeurd en ging heel aardig tegen me doen. Vervolgens kwam mijn jongste van 2 met een pootje van de bril aanlopen waarna ze de kamer in stuifte dat dit haar dure bril is en hij daar met zijn poten vanaf moet blijven. Wij allemaal de kamer in en uiteindelijk bleek het gewoon een los pootje te zijn en alles was in orde. Geen excuses niets. Ze was daarvoor naar mijn vader gelopen en had gezegd "hij blijft ook niet logeren dinsdag". Toen alles weer overgewaaid was zette mijn vader mijn moeder voor schut door tegen haar te zeggen waar wij bij waren "mag hij nu weer logeren dan"? Dus was ze de rest van de avond kwaad op mijn vader en sprak niet meer tegen hem en als hij wel tegen haar sprak dan zei ze "wil je niet tegen me praten?" Gezellig hoor. Wij zijn ook vrij snel weggegaan.
Maar ze begon wel weer over "volgend jaar ga ik weg met de feestdagen naar Landal of zo" lijkt het jullie niets?
En ze willen naar disney Parijs met ons vanwege hun 40 jarige huwelijk. Mijn man wil niet. Ik wil hen niet hun 40 jarige jubileum ontzeggen maar eerlijk gezegd heb ik na Turkije ook een beetje een nare nasmaak.
Pff wat een verhaal weer, hoop dat ik duidelijk was.
