Relaties
alle pijlers
Hoe krijg ik haar uit mijn gedachten?
vrijdag 1 augustus 2008 om 01:09
Hoi beste Viva lezers,
Ik kwam door puur toeval op deze website terecht en besloot om lid te worden, zodat ik jullie kan lastig vallen met mijn probleem. Ik ben een 29 jarige, alleenstaande vader van een 5 jarige dochter. Mijn vrouw die Canadese is, vertrok 2 jaar geleden naar Canada. Dit nadat we 5 jaar bij elkaar waren. In die tijd is het haar niet gelukt om zich hier thuis te gaan voelen. Ze maakte zelf geen vrienden en ook bij mijn vriendenkring voelde ze zich niet op haar gemak. Doordat zij niet met mijn vrienden kon opschieten, werd het contact tussen mij en mijn vrienden ook steeds minder. Ook voelde zij zich niet op haar gemak bij het praten van de Nederlandse taal, terwijl ze toch 1 van de beste, zoniet de beste, van haar inburgeringsklas was. Over het algemeen dus erg onzeker over zichzelf. Uiteindelijk sloeg ook de depressie toe. Ik zal jullie het hele verhaal in detail besparen, omdat ik denk dat iedereen afhaakt na een aantal A4’tjes vol. Dus ik hou het zo kort mogelijk. Het komt er op neer dat ik er vaak niet voor haar en onze dochter was toen ze me het hardst nodig hadden. Ik was toen naast mijn werk, verslaafd aan een computerspel (onderschat dit soort verslaving niet, ik zal het zeker nooit meer doen). Die verslaving was schijnbaar de laatste druppel. Ze vertelde me dat het voorbij was en ze wilde graag z.s.m. terug naar Canada. Ik kan je zeggen dat mijn verslaving direct was genezen, nadat ik dat hoorde. Vanaf dat moment heb ik zo goed als alles geprobeerd om ons huwelijk te redden, want ik hield nog steeds erg veel van haar. Ik stelde voor om hulp voor ons te zoeken, maar ze geloofde er gewoon niet meer in. Smeekte haar om een laatste kans, maar ze hield niet meer van me en dat was dat. Toen ze vertrok wou ze dat onze dochter bij mij bleef. Was in het begin zeer zwaar voor mij, maar nu gaat het geweldig tussen mijn dochter en mij. Dus gelukkig toch nog een plus-puntje na alle ellende, namelijk dat ik hierdoor een betere vader ben geworden en behoorlijk wat volwassener.
Dat Canada niet naast de deur ligt, maakt deze hele situatie natuurlijk nog wat moeilijker. Zij mist onze dochter nu vreselijk veel en hoewel het me pijn doet om haar zo te zien via de webcam, kan ik me ook geen leven meer voorstellen zonder mijn dochter. Probeer daar maar eens een oplossing voor te vinden. Met de woorden “you will always have a place in my heart, but we aren’t right for each other”, nog in mijn geheugen. Kan ik het niet helpen dat na 2 jaar alleen en inmiddels ook het besef dat ze hoogst waarschijnlijk gelijk had, toch nog gevoelens voor haar heb. Nu ben ik het die af en toe depressief is, denk dan vaak na over “wat als”. Wat als we in Canada waren gaan wonen, zou het dan anders zijn gelopen? En zo nog een aantal vragen. Schiet ik natuurlijk niets mee op, maar heb liever die gedachten dan die meer duistere gedachten. Onlangs zei ze dat ze op bezoek zou komen. Ergens nog dit jaar, maar wanneer staat nog niet vast. Aan de ene kant ben ik harstikke blij dat we haar weer te zien krijgen. Aan de andere kant ben ik doodsbang en vooral als ik dan denk aan het moment als er weer afscheid wordt genomen. Weet me geen raad met deze gevoelens...
Ik ga niet meer hopen dat het ooit nog goed komt tussen ons, want valse hoop doet alleen maar weer pijn en daar heb ik mijn overdosis al van gehad. Ik heb moeite met nieuwe contacten leggen. Eerlijk gezegd, probeer ik het niet eens. Eerder zei ik al dat mijn contact met vrienden minder werd, hierdoor ben ik een aantal vrienden kwijt geraakt. Ik zie mezelf ook niet in mijn eentje uitgaan en zelfs al zou ik dat willen, dan gaat dit niet vanwege mijn dochtertje. Dat was het wel zo’n beetje. Zei dat ik 1 probleem had, maar blijken er nu toch meerdere te zijn. Ik laat het aan jullie over om ze uit deze lange post te filteren. Graag advies.
Groetjes,
Brian.
Sorry voor de lange post
Ik kwam door puur toeval op deze website terecht en besloot om lid te worden, zodat ik jullie kan lastig vallen met mijn probleem. Ik ben een 29 jarige, alleenstaande vader van een 5 jarige dochter. Mijn vrouw die Canadese is, vertrok 2 jaar geleden naar Canada. Dit nadat we 5 jaar bij elkaar waren. In die tijd is het haar niet gelukt om zich hier thuis te gaan voelen. Ze maakte zelf geen vrienden en ook bij mijn vriendenkring voelde ze zich niet op haar gemak. Doordat zij niet met mijn vrienden kon opschieten, werd het contact tussen mij en mijn vrienden ook steeds minder. Ook voelde zij zich niet op haar gemak bij het praten van de Nederlandse taal, terwijl ze toch 1 van de beste, zoniet de beste, van haar inburgeringsklas was. Over het algemeen dus erg onzeker over zichzelf. Uiteindelijk sloeg ook de depressie toe. Ik zal jullie het hele verhaal in detail besparen, omdat ik denk dat iedereen afhaakt na een aantal A4’tjes vol. Dus ik hou het zo kort mogelijk. Het komt er op neer dat ik er vaak niet voor haar en onze dochter was toen ze me het hardst nodig hadden. Ik was toen naast mijn werk, verslaafd aan een computerspel (onderschat dit soort verslaving niet, ik zal het zeker nooit meer doen). Die verslaving was schijnbaar de laatste druppel. Ze vertelde me dat het voorbij was en ze wilde graag z.s.m. terug naar Canada. Ik kan je zeggen dat mijn verslaving direct was genezen, nadat ik dat hoorde. Vanaf dat moment heb ik zo goed als alles geprobeerd om ons huwelijk te redden, want ik hield nog steeds erg veel van haar. Ik stelde voor om hulp voor ons te zoeken, maar ze geloofde er gewoon niet meer in. Smeekte haar om een laatste kans, maar ze hield niet meer van me en dat was dat. Toen ze vertrok wou ze dat onze dochter bij mij bleef. Was in het begin zeer zwaar voor mij, maar nu gaat het geweldig tussen mijn dochter en mij. Dus gelukkig toch nog een plus-puntje na alle ellende, namelijk dat ik hierdoor een betere vader ben geworden en behoorlijk wat volwassener.
Dat Canada niet naast de deur ligt, maakt deze hele situatie natuurlijk nog wat moeilijker. Zij mist onze dochter nu vreselijk veel en hoewel het me pijn doet om haar zo te zien via de webcam, kan ik me ook geen leven meer voorstellen zonder mijn dochter. Probeer daar maar eens een oplossing voor te vinden. Met de woorden “you will always have a place in my heart, but we aren’t right for each other”, nog in mijn geheugen. Kan ik het niet helpen dat na 2 jaar alleen en inmiddels ook het besef dat ze hoogst waarschijnlijk gelijk had, toch nog gevoelens voor haar heb. Nu ben ik het die af en toe depressief is, denk dan vaak na over “wat als”. Wat als we in Canada waren gaan wonen, zou het dan anders zijn gelopen? En zo nog een aantal vragen. Schiet ik natuurlijk niets mee op, maar heb liever die gedachten dan die meer duistere gedachten. Onlangs zei ze dat ze op bezoek zou komen. Ergens nog dit jaar, maar wanneer staat nog niet vast. Aan de ene kant ben ik harstikke blij dat we haar weer te zien krijgen. Aan de andere kant ben ik doodsbang en vooral als ik dan denk aan het moment als er weer afscheid wordt genomen. Weet me geen raad met deze gevoelens...
Ik ga niet meer hopen dat het ooit nog goed komt tussen ons, want valse hoop doet alleen maar weer pijn en daar heb ik mijn overdosis al van gehad. Ik heb moeite met nieuwe contacten leggen. Eerlijk gezegd, probeer ik het niet eens. Eerder zei ik al dat mijn contact met vrienden minder werd, hierdoor ben ik een aantal vrienden kwijt geraakt. Ik zie mezelf ook niet in mijn eentje uitgaan en zelfs al zou ik dat willen, dan gaat dit niet vanwege mijn dochtertje. Dat was het wel zo’n beetje. Zei dat ik 1 probleem had, maar blijken er nu toch meerdere te zijn. Ik laat het aan jullie over om ze uit deze lange post te filteren. Graag advies.
Groetjes,
Brian.
Sorry voor de lange post
vrijdag 1 augustus 2008 om 01:52
In de film zou zo'n verhaal uiteindelijk op een happy end uitdraaien. Maar ik ben helaas geen scriptschijver. Ik vraag me af hoe jullie uit deze rotsituatie kunnen komen?
Ik hoop dat je bruikbare adviezen krijgt.
Misschien kan dit je een beetje opvrolijken:
Life Of Brian - Always Look On The Bright Side Of Life!
http://nl.youtube.com/watch?v=LxQgXgS5G ... re=related
Ik hoop dat je bruikbare adviezen krijgt.
Misschien kan dit je een beetje opvrolijken:
Life Of Brian - Always Look On The Bright Side Of Life!
http://nl.youtube.com/watch?v=LxQgXgS5G ... re=related
vrijdag 1 augustus 2008 om 09:09
Ergens heb ik het gevoel dat je je dochter ook nog kwijt kunt raken in deze situatie. Hou in elk geval terdege rekening met moedergevoelens -heeft ze haar kind achtergelaten omdat ze zich depressief of waardeloos voelde?-
Die gameverslaving komt niet zomaar uit het niets. Kennelijk was het makkelijker om het leven te ontvluchten dan het ten volle te leven. En in feite doe je dit nu weer, je vlucht in denken aan de tijd met je geliefde, depressieverig, je neemt afstand van je vrienden.
Ik zou eerst dat stukje van je leven aanpakken, dat vluchten. Waarvandaan? Komt jezelf en je dochter alleen maar ten goede, en van daaruit komt de rest van je leven ook wel weer op zijn pootjes terecht.
Die gameverslaving komt niet zomaar uit het niets. Kennelijk was het makkelijker om het leven te ontvluchten dan het ten volle te leven. En in feite doe je dit nu weer, je vlucht in denken aan de tijd met je geliefde, depressieverig, je neemt afstand van je vrienden.
Ik zou eerst dat stukje van je leven aanpakken, dat vluchten. Waarvandaan? Komt jezelf en je dochter alleen maar ten goede, en van daaruit komt de rest van je leven ook wel weer op zijn pootjes terecht.
vrijdag 1 augustus 2008 om 09:23
Als ik jou was zou ik investeren in je situatie hier. Haal die vriendenbanden aan, regel een oppas, kijk of je dochter bij familie kan logeren zotussendoor en ga leuke dingen doen. Je bent ook nog man en mens naast het vaderschap.
Want ik denk dat als ze komt en jullie beiden niet goed in jullie vel zitten er een groot risico is dat jullie automatisch tot de conclusie zullen komen dat uit elkaar gaan een fout besluit was. Misschien is dat zo, misschien niet. Wie weet vlucht je dan in elkaars armen en dat is niet goed als het weer niet zou werken, denk daarin ook aan je dochter. Die zou wrs heel blij zijn maar wat als het nou weer niet werkt?
Dat risico loop je hoe dan ook met relaties maar in dit geval hebben jullie al ervaring met elkaar. Als jullie allebei fundamenteel veranderd zijn op punten waar het mis ging de vorige keer en jullie hebben een oprecht verlangen het opnieuw te proberen, geweldig. Maar als de motieven in feite iets anders zijn, zou ik voorzichtig zijn.
Nou goed, ik loop op de feiten vooruit maar ik denk dat als je hier een gelukkig leven hebt, je mogelijke toekomstige keuzes beter af kunt wegen. Dan is het meer in balans.
Want ik denk dat als ze komt en jullie beiden niet goed in jullie vel zitten er een groot risico is dat jullie automatisch tot de conclusie zullen komen dat uit elkaar gaan een fout besluit was. Misschien is dat zo, misschien niet. Wie weet vlucht je dan in elkaars armen en dat is niet goed als het weer niet zou werken, denk daarin ook aan je dochter. Die zou wrs heel blij zijn maar wat als het nou weer niet werkt?
Dat risico loop je hoe dan ook met relaties maar in dit geval hebben jullie al ervaring met elkaar. Als jullie allebei fundamenteel veranderd zijn op punten waar het mis ging de vorige keer en jullie hebben een oprecht verlangen het opnieuw te proberen, geweldig. Maar als de motieven in feite iets anders zijn, zou ik voorzichtig zijn.
Nou goed, ik loop op de feiten vooruit maar ik denk dat als je hier een gelukkig leven hebt, je mogelijke toekomstige keuzes beter af kunt wegen. Dan is het meer in balans.
vrijdag 1 augustus 2008 om 09:42
Bedankt zover voor de reacties
Ik heb haar al heel lang niet meer naar haar gevoelens gevraagd. Toen ik dat wel nog deed klapte ze steeds dicht, maar als ik haar vervolgens een beetje onder druk zette, kreeg ik toch te horen waar ik om vroeg. Liever had ik dit antwoord niet gehoord, maar wou het toch weten. Het was altijd ongeveer hetzelfde antwoord, dat ik door moest met mijn leven en de tijd die we bij elkaar waren maar gewoon moest vergeten. Is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Nu vraag ik het niet meer, want ik ben bang dat het antwoord toch weer hetzelfde is. Dus nu praten we als goede vrienden onder elkaar. Zolang het maar niet over gevoelens voor elkaar gaat. Onlangs vertelde ik haar dat ik blij was om te zien dat ze gelukkig was en dat ik het erg vond om haar ongelukkig te zien. Ze viel toen weer even stil, maar bedankte me toch. Ze hoopte dat ik ook weer gelukkig was. Daar heb ik haar toen maar geen antwoord op gegeven.
Ik heb wel het idee dat zijzelf verder is gegaan met haar leven. Ze heeft daar werk en een vriendenkring opgebouwd. Ze deelt een woning met een man, maar heeft hier niks mee. Ik zie niet in waarom ze daarover zou liegen? Ik ben oprecht blij voor haar, maar zelf sukkel ik maar wat voort. Deze post wordt alweer veel te lang. Kan uren doorgaan hierover.
Nog snel mijn antwoord op Petrelli's vraag. Ik kan wel een oppas regelen, maar waar moet ik vervolgens naartoe in mijn eentje Zou wel graag nieuwe mensen ontmoeten, maar geen idee hoe ik dat aan moet pakken. Ik wil graag door met mijn leven, maar weet niet waar ik moet beginnen. Daar hou ik het even bij voor nu
Ik heb haar al heel lang niet meer naar haar gevoelens gevraagd. Toen ik dat wel nog deed klapte ze steeds dicht, maar als ik haar vervolgens een beetje onder druk zette, kreeg ik toch te horen waar ik om vroeg. Liever had ik dit antwoord niet gehoord, maar wou het toch weten. Het was altijd ongeveer hetzelfde antwoord, dat ik door moest met mijn leven en de tijd die we bij elkaar waren maar gewoon moest vergeten. Is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Nu vraag ik het niet meer, want ik ben bang dat het antwoord toch weer hetzelfde is. Dus nu praten we als goede vrienden onder elkaar. Zolang het maar niet over gevoelens voor elkaar gaat. Onlangs vertelde ik haar dat ik blij was om te zien dat ze gelukkig was en dat ik het erg vond om haar ongelukkig te zien. Ze viel toen weer even stil, maar bedankte me toch. Ze hoopte dat ik ook weer gelukkig was. Daar heb ik haar toen maar geen antwoord op gegeven.
Ik heb wel het idee dat zijzelf verder is gegaan met haar leven. Ze heeft daar werk en een vriendenkring opgebouwd. Ze deelt een woning met een man, maar heeft hier niks mee. Ik zie niet in waarom ze daarover zou liegen? Ik ben oprecht blij voor haar, maar zelf sukkel ik maar wat voort. Deze post wordt alweer veel te lang. Kan uren doorgaan hierover.
Nog snel mijn antwoord op Petrelli's vraag. Ik kan wel een oppas regelen, maar waar moet ik vervolgens naartoe in mijn eentje Zou wel graag nieuwe mensen ontmoeten, maar geen idee hoe ik dat aan moet pakken. Ik wil graag door met mijn leven, maar weet niet waar ik moet beginnen. Daar hou ik het even bij voor nu
vrijdag 1 augustus 2008 om 09:49
Wat een vervelende situatie zeg! Maar, weet je, op zich is Canada niet eens zo ver weg. Dat is relatief.
Je doet er langer over om met de auto naar de Middelandse Zee te rijden...
Waarom ga je niet met je dochter 1 of 2 weken naar Canada? Het afscheid zal zwaar zijn als je weer teruggaat, maar het zal ook een verhelderende tijd zijn!
Misschien kun je in een hotel in de buurt slapen zodat je ook tijd voor jezelf en je dochter hebt. Als je echt voor haar wilt gaan, dan kun je toch uiteindelijk ook in Canada gaan wonen?
Ik denk dat als je haar niet opzoekt (of zij jou) dat het gevoel blijft knagen. Maar dat is mijn mening.
Sterkte!
Je doet er langer over om met de auto naar de Middelandse Zee te rijden...
Waarom ga je niet met je dochter 1 of 2 weken naar Canada? Het afscheid zal zwaar zijn als je weer teruggaat, maar het zal ook een verhelderende tijd zijn!
Misschien kun je in een hotel in de buurt slapen zodat je ook tijd voor jezelf en je dochter hebt. Als je echt voor haar wilt gaan, dan kun je toch uiteindelijk ook in Canada gaan wonen?
Ik denk dat als je haar niet opzoekt (of zij jou) dat het gevoel blijft knagen. Maar dat is mijn mening.
Sterkte!
vrijdag 1 augustus 2008 om 10:07
Hoi Brime,
Ten eerste, wat een enorme k*tsituatie, zeg!
Wat ik me afvraag is hoe het met jullie dochter geregeld is, officieel, bedoel ik. Je zegt dat je ex binnenkort hierheen komt. Is er een kans dat zij dan jullie dochter mee kan nemen? Ik wil niet doemdenken, maar wat Mamzelle ook al zei, denk wel aan de moedergevoelens.
Verder vroeg je hoe je nieuwe mensen moet leren kennen. Ik heb zelf via internet (via de oproepjes op het prikbord hier op het forum en ook via de groepen in Hyves) een aantal hele leuke vrienden in de buurt op gedaan. Misschien kun je dat ook eens proberen? Of zijn er geen leuke vaders/moeders bij de school van je dochter die je eens kunt uitnodigen voor een kop koffie, misschien terwijl jullie kinderen samen in de tuin spelen?
Sterkte!
Ten eerste, wat een enorme k*tsituatie, zeg!
Wat ik me afvraag is hoe het met jullie dochter geregeld is, officieel, bedoel ik. Je zegt dat je ex binnenkort hierheen komt. Is er een kans dat zij dan jullie dochter mee kan nemen? Ik wil niet doemdenken, maar wat Mamzelle ook al zei, denk wel aan de moedergevoelens.
Verder vroeg je hoe je nieuwe mensen moet leren kennen. Ik heb zelf via internet (via de oproepjes op het prikbord hier op het forum en ook via de groepen in Hyves) een aantal hele leuke vrienden in de buurt op gedaan. Misschien kun je dat ook eens proberen? Of zijn er geen leuke vaders/moeders bij de school van je dochter die je eens kunt uitnodigen voor een kop koffie, misschien terwijl jullie kinderen samen in de tuin spelen?
Sterkte!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
vrijdag 1 augustus 2008 om 10:20
Rot voor jullie. Probeer in ieder geval een goede verstandhouding met haar op te bouwen, jullie zijn allebei ouder van jullie dochter, ook al zitten jullie ieder op een ander continent. Als je nu al weet dat er geen opening meer is om jullie relatie goed te laten komen, probeer haar dan los te laten, hoe moeilijk het ook is. Je zult altijd met haar te maken hebben vanwege jullie kind, maar als zij zegt dat het over is, dan zul je daarin moeten berusten. En sorry, maar ik krijg het idee dat je je ex idealiseert en dat je je teveel focust op jullie voorbije relatie en de fouten die je daarin hebt gemaakt. Je hebt er veel van geleerd zeg je, je hebt dingen gedaan die je nu nooit meer zo zou doen, dat is al een heel ding. En nu verder met je leven. Creëer de omgeving die je dochter nodig heeft, wees een goede thuishaven voor haar, en probeer inderdaad nieuwe mensen te leren kennen. Succes!
vrijdag 1 augustus 2008 om 11:08
De scheiding is nog steeds lopende, geen idee waarom het zo langzaam verloopt van haar kant uit. Twijfels misschien of zit er iets anders achter? Ze heeft de scheidingspapieren al 1x eerder opgestuurd, maar die zijn nooit in Nederland aangekomen. Een leugen misschien? Ik weet het niet. Scheidingspapieren opnieuw laten opsturen door mijn advocaat en ook die zouden weer opgestuurd zijn, maar tot heden nog niks gezien en is toch al weer een poos geleden.
Dus officieel staat er nog niks op papier. Wel heeft ze mijn advocaat laten weten dat ze het eens was dat mijn dochter bij mij bleef. Ze zag in dat dit toch het beste is voor onze dochter. Dit was echter 2 jaar geleden en ik weet niet hoe ze er nu over denkt. Mijn advocaat verzekerde me dat indien ze zou proberen onze dochter van mij weg te halen, dat haar niet zou lukken. Ze legde me uit dat in onze situatie er wordt gekeken naar de huidige leefomgeving van het kind. Indien deze goed is, wordt dit gezien als de beste oplossing voor het kind. Dus ik hoef me nergens zorgen over te maken toch?
Mijn dochter en ik hebben een sterke band nu en hoezeer ze haar moeder soms ook mist, denk ik toch dat ze voor mij zou kiezen. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om te voorkomen dat zij die keuze voorlopig nog niet hoeft te maken. Zodra ze ouder is, is dit natuurlijk een ander verhaal. Het liefst heeft ze natuurlijk dat papa en mama weer bij elkaar gaan wonen. Die momenten als we daarover praten zijn erg moeilijk voor haar, zowel als voor mij.
Nogmaals bedankt voor de reacties en contact tips zover !!
Dus officieel staat er nog niks op papier. Wel heeft ze mijn advocaat laten weten dat ze het eens was dat mijn dochter bij mij bleef. Ze zag in dat dit toch het beste is voor onze dochter. Dit was echter 2 jaar geleden en ik weet niet hoe ze er nu over denkt. Mijn advocaat verzekerde me dat indien ze zou proberen onze dochter van mij weg te halen, dat haar niet zou lukken. Ze legde me uit dat in onze situatie er wordt gekeken naar de huidige leefomgeving van het kind. Indien deze goed is, wordt dit gezien als de beste oplossing voor het kind. Dus ik hoef me nergens zorgen over te maken toch?
Mijn dochter en ik hebben een sterke band nu en hoezeer ze haar moeder soms ook mist, denk ik toch dat ze voor mij zou kiezen. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om te voorkomen dat zij die keuze voorlopig nog niet hoeft te maken. Zodra ze ouder is, is dit natuurlijk een ander verhaal. Het liefst heeft ze natuurlijk dat papa en mama weer bij elkaar gaan wonen. Die momenten als we daarover praten zijn erg moeilijk voor haar, zowel als voor mij.
Nogmaals bedankt voor de reacties en contact tips zover !!
