Relaties
alle pijlers
Hoe levensgroot dilemma te overwinnen?
dinsdag 13 januari 2009 om 22:41
Mijn man is de liefde van mijn leven. Wij hebben het perfecte leven ware het niet…..dat onze kinderwens niet is uitgekomen. Mijn man is onvruchtbaar.
Enige optie om ouders te worden is via KID (donor). Mijn man stond hier voor open tot dat we definitief te horen kregen dat hij echt onvruchtbaar is. Na deze ingreep kwam hij er op terug om ouders te worden mbv een donor.
Nu zijn we een jaar verder en hij kan me nog steeds niet zeggen wat hij wil. Ik wil samen met hem een kind krijgen en dat we daar helaas een bouwsteentje van een ander voor nodig hebben, het zij zo. Mijn man zal er geen minder goede vader door zijn.
Hoe maken we hier een goede van? Ik wil een kind, hij in principe ook maar niet door KID, maar zegt dit niet hard op omdat hij bang is mij kwijt te raken. Ik wil hem niet kwijt maar kan het ook niet uitstaan dat hij zijn besluit op de lange baan schuift en mij iedere dag laat hopen en dromen dat we wellicht toch nog ouders zullen worden…..en ondertussen tikt de tijd door en staat mijn biologische klok op ontploffen en sukkel ik door het dagelijkse leven op standje zombie (ietwat overtrokken, ene dag is dat wat sterker dan de andere).
In ons geval zal een van ons moeten toegeven aan iets wat tegen onze natuur in gaat. Ik zal mijn kinderwens op moeten geven en hiermee moeten leven zonder hem dit te gaan verwijten of hij zal mij mijn zin moeten geven en tegen zijn zin in vader worden.
Het is zo pijnlijk…..we willen elkaar geen pijn doen maar dit is zo’n levensgroot dilemma….
Overigens we zitten in therapie, maar zelfs de therapeut kan er geen chocola van maken, aangezien we een goede relatie hebben en super communiceren, maar de keus waar we voor staan met het hart gemaakt moet worden. Onze therapeut is overigens wel van mening dat mijn man zijn huidige keuze (het niet maken van een keuze voor een kind) maakt op basis van angst….
Maar goed, ik wil ook geen kind op de wereld zetten als mijn man hier niet volledig achter staat om wat voor reden dan ook.
Hoe maak je hier een goede van? Iemand ervaring met een levensgroot dilemma in zijn relatie? Iemand tips om mezelf maar ook elkaar niet kwijt te raken?
Enige optie om ouders te worden is via KID (donor). Mijn man stond hier voor open tot dat we definitief te horen kregen dat hij echt onvruchtbaar is. Na deze ingreep kwam hij er op terug om ouders te worden mbv een donor.
Nu zijn we een jaar verder en hij kan me nog steeds niet zeggen wat hij wil. Ik wil samen met hem een kind krijgen en dat we daar helaas een bouwsteentje van een ander voor nodig hebben, het zij zo. Mijn man zal er geen minder goede vader door zijn.
Hoe maken we hier een goede van? Ik wil een kind, hij in principe ook maar niet door KID, maar zegt dit niet hard op omdat hij bang is mij kwijt te raken. Ik wil hem niet kwijt maar kan het ook niet uitstaan dat hij zijn besluit op de lange baan schuift en mij iedere dag laat hopen en dromen dat we wellicht toch nog ouders zullen worden…..en ondertussen tikt de tijd door en staat mijn biologische klok op ontploffen en sukkel ik door het dagelijkse leven op standje zombie (ietwat overtrokken, ene dag is dat wat sterker dan de andere).
In ons geval zal een van ons moeten toegeven aan iets wat tegen onze natuur in gaat. Ik zal mijn kinderwens op moeten geven en hiermee moeten leven zonder hem dit te gaan verwijten of hij zal mij mijn zin moeten geven en tegen zijn zin in vader worden.
Het is zo pijnlijk…..we willen elkaar geen pijn doen maar dit is zo’n levensgroot dilemma….
Overigens we zitten in therapie, maar zelfs de therapeut kan er geen chocola van maken, aangezien we een goede relatie hebben en super communiceren, maar de keus waar we voor staan met het hart gemaakt moet worden. Onze therapeut is overigens wel van mening dat mijn man zijn huidige keuze (het niet maken van een keuze voor een kind) maakt op basis van angst….
Maar goed, ik wil ook geen kind op de wereld zetten als mijn man hier niet volledig achter staat om wat voor reden dan ook.
Hoe maak je hier een goede van? Iemand ervaring met een levensgroot dilemma in zijn relatie? Iemand tips om mezelf maar ook elkaar niet kwijt te raken?
dinsdag 13 januari 2009 om 23:02
ik ben al drie keer opnieuw begonnen iets naar je te schrijven.....
Ja ervaring. Het enige verschil is dat het bij ons geen (op dit moment) dilemma is
Het lot heeft beslist en wij hebben ons erbij neergelegd.
Wij willen namelijk graag een kind met elkaar en dit is niet mogelijk. Andere opties zijn besproken maar maakt onze droom niet waar. Het is niet anders. Dat klinkt makkelijk de realiteit is uiteraard iets anders. Het boek is niet dicht...
Voor nu hebben we ons leven ingericht waar ook geen plaats is voor kinderen. Soms doet het natuurlijk wel een beetje zeer. Gelukkig voelen we dit bij elkaar goed aan....
sterkte
Ja ervaring. Het enige verschil is dat het bij ons geen (op dit moment) dilemma is
Het lot heeft beslist en wij hebben ons erbij neergelegd.
Wij willen namelijk graag een kind met elkaar en dit is niet mogelijk. Andere opties zijn besproken maar maakt onze droom niet waar. Het is niet anders. Dat klinkt makkelijk de realiteit is uiteraard iets anders. Het boek is niet dicht...
Voor nu hebben we ons leven ingericht waar ook geen plaats is voor kinderen. Soms doet het natuurlijk wel een beetje zeer. Gelukkig voelen we dit bij elkaar goed aan....
sterkte
woensdag 14 januari 2009 om 01:41
Natuurlijk is het niet kunnen krijgen van kinderen via de natuurlijke manier verdrietig. Ik kan me de twijfels van je man indenken, jouw wens ook. Is het mogelijk om op een anderw manier te ervaren hoe zeer je je kunt hechten aan een kind dat niet biologisch de jouwe is? Misschien als vrijwilliger of pleegouder?
woensdag 14 januari 2009 om 04:50
quote:blijfgewoonbianca schreef op 14 januari 2009 @ 01:33:
Zou het voor hem schelen als jij ook niet de biologische moeder zou zijn ?
Dat bedacht ik me ook al.
Vrouwen plaatsen hun kind vaak op nummer 1 en de relatie met de vader komt op de 2e plaats. In zo'n geval zal ie zich als niet biologische vader natuurlijk nog makkelijker afgedankt gaan voelen. Misschien voelt ie dat haarfijn aan dat die kans er in zit.
Zou het voor hem schelen als jij ook niet de biologische moeder zou zijn ?
Dat bedacht ik me ook al.
Vrouwen plaatsen hun kind vaak op nummer 1 en de relatie met de vader komt op de 2e plaats. In zo'n geval zal ie zich als niet biologische vader natuurlijk nog makkelijker afgedankt gaan voelen. Misschien voelt ie dat haarfijn aan dat die kans er in zit.
woensdag 14 januari 2009 om 08:03
MissMMM, zou jij bij je man weg gaan als hij ervoor zou kiezen geen kind via de donorweg te willen?
Ik begrijp niet dat je als vrouw zijnde die droom van een kind niet opzij kunt zetten ten gunste van een goede partner. Als je nu een goede relatie hebt, waarom is die relatie dan ondergeschikt aan het beeld/ de droom van een leven met kind? Die droom kan ook heel gemakkelijk uitpakken tot een nachtmerrie, waarbij er sprake is van ziekte bij je kind of een handicap.
Wees toch tevreden met wat je nu hebt! Ik begrijp niet hoe vrouwen die roze babywolk boven hun zogenaamde grote liefde kunnen plaatsen.
Ik begrijp niet dat je als vrouw zijnde die droom van een kind niet opzij kunt zetten ten gunste van een goede partner. Als je nu een goede relatie hebt, waarom is die relatie dan ondergeschikt aan het beeld/ de droom van een leven met kind? Die droom kan ook heel gemakkelijk uitpakken tot een nachtmerrie, waarbij er sprake is van ziekte bij je kind of een handicap.
Wees toch tevreden met wat je nu hebt! Ik begrijp niet hoe vrouwen die roze babywolk boven hun zogenaamde grote liefde kunnen plaatsen.
woensdag 14 januari 2009 om 08:26
quote:Pinksterbloempje schreef op 14 januari 2009 @ 08:03:
Wees toch tevreden met wat je nu hebt! Ik begrijp niet hoe vrouwen die roze babywolk boven hun zogenaamde grote liefde kunnen plaatsen.
ik krijg juist de indruk dat TO heel tevreden is met wat ze heeft. Niet voor niets is het dilemma dat hij tegen zijn zin in vader wordt of zij geen moeder. Daaruit blijkt naar mijn idee dat zij wat er ook gebeurt bij haar man wil blijven.
MissMMM wat een ontzettend moeilijke situatie. Ik denk dat de enige manier om jezelf en elkaar niet kwit te raken is praten praten praten, blijven praten ook al is het soms moeilijk. Eerlijk zijn naar elkaar en vooral ook naar jezelf. Geen echte tip verder helaas, ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
Wees toch tevreden met wat je nu hebt! Ik begrijp niet hoe vrouwen die roze babywolk boven hun zogenaamde grote liefde kunnen plaatsen.
ik krijg juist de indruk dat TO heel tevreden is met wat ze heeft. Niet voor niets is het dilemma dat hij tegen zijn zin in vader wordt of zij geen moeder. Daaruit blijkt naar mijn idee dat zij wat er ook gebeurt bij haar man wil blijven.
MissMMM wat een ontzettend moeilijke situatie. Ik denk dat de enige manier om jezelf en elkaar niet kwit te raken is praten praten praten, blijven praten ook al is het soms moeilijk. Eerlijk zijn naar elkaar en vooral ook naar jezelf. Geen echte tip verder helaas, ik wens jullie veel sterkte en wijsheid.
woensdag 14 januari 2009 om 09:27
Dank voor jullie reactie!
Pinksterbloempje: Ik ga ABSOLUUT niet bij mijn man weg....ben heel tevreden met mijn leven. Heb alleen enorm last van die stomme biologische klok. Als ik die uit kon zetten hadden mijn man en ik geen dilemma.....Ik ben dus op zoek naar tips hoe om te gaan met een dilemma in je relatie of de gouden tip om die biologische behoefte om je voort te planten uit te schakelen. Soepkip heeft mijn post goed begrepen....
BGB: Dat is een goede vraag, die nog niet zo expliciet gesteld is.....die gooi ik in de groep.....ik weet wel dat hij enorme moeite heeft met het feit dat zwanger worden dmv een donor hem tegenstaat wanneer hij eraan denkt dat er vreemd zaad bij mij ingebracht wordt. Als ik daar over nadenk, staat me dat ook enorm tegen, bleegh, maar ik stop dat weg en denk dan: Het doel heiligt de middelen.
Meer goede vragen zijn van harte welkom.....soms draai je ook zo rond in kringetjes.
Isabon: Dat traject is doorlopen, einde verhaal voor ons, maar toch bedankt voor je tip.....
Pinksterbloempje: Ik ga ABSOLUUT niet bij mijn man weg....ben heel tevreden met mijn leven. Heb alleen enorm last van die stomme biologische klok. Als ik die uit kon zetten hadden mijn man en ik geen dilemma.....Ik ben dus op zoek naar tips hoe om te gaan met een dilemma in je relatie of de gouden tip om die biologische behoefte om je voort te planten uit te schakelen. Soepkip heeft mijn post goed begrepen....
BGB: Dat is een goede vraag, die nog niet zo expliciet gesteld is.....die gooi ik in de groep.....ik weet wel dat hij enorme moeite heeft met het feit dat zwanger worden dmv een donor hem tegenstaat wanneer hij eraan denkt dat er vreemd zaad bij mij ingebracht wordt. Als ik daar over nadenk, staat me dat ook enorm tegen, bleegh, maar ik stop dat weg en denk dan: Het doel heiligt de middelen.
Meer goede vragen zijn van harte welkom.....soms draai je ook zo rond in kringetjes.
Isabon: Dat traject is doorlopen, einde verhaal voor ons, maar toch bedankt voor je tip.....
woensdag 14 januari 2009 om 10:46
Heb je idd wel ens met je man gesproken over adoptie? Hoe staat hij daar tegenover? Of wil je echt zwanger worden en een kind baren?
Adoptieproces duurt jaren, en het leeftijdsverschil tussen kind en oudste ouder mag niet mer bedragen dan 40 jaar. Ook voor die procedure heb je dus niet eeuwig de tijd. Vor je man is KID kennelijk geen optie want als ie het eht wilde dan ging ie er wel voor. Of angst de reden is of iets anders doet er niet zo veel toe als hij die angst niet kan overwinnen. En dat is iets wat ie zelf moet doen.
Adoptieproces duurt jaren, en het leeftijdsverschil tussen kind en oudste ouder mag niet mer bedragen dan 40 jaar. Ook voor die procedure heb je dus niet eeuwig de tijd. Vor je man is KID kennelijk geen optie want als ie het eht wilde dan ging ie er wel voor. Of angst de reden is of iets anders doet er niet zo veel toe als hij die angst niet kan overwinnen. En dat is iets wat ie zelf moet doen.
woensdag 14 januari 2009 om 11:40
quote:return_of_kreng schreef op 14 januari 2009 @ 10:46:
Heb je idd wel ens met je man gesproken over adoptie? Hoe staat hij daar tegenover? Of wil je echt zwanger worden en een kind baren?
Adoptieproces duurt jaren, en het leeftijdsverschil tussen kind en oudste ouder mag niet mer bedragen dan 40 jaar. Ook voor die procedure heb je dus niet eeuwig de tijd. Vor je man is KID kennelijk geen optie want als ie het eht wilde dan ging ie er wel voor. Of angst de reden is of iets anders doet er niet zo veel toe als hij die angst niet kan overwinnen. En dat is iets wat ie zelf moet doen.
Uiteraard hebben we het over alternatieven gehad. Adoptie spreekt ons beide niet aan, hierover zitten we op een lijn. Pleegzorg is een optie maar niet als vervanging van onze kinderwens en laten we nu even voor wat het is.
En inderdaad je hebt gelijk, de reden doet er niet toe, die angst is nou eenmaal een gevoel wat je niet even opzij zet....En wat je zegt dat het voor hem geen optie is, daar begin ik ook steeds meer van overtuigd te raken, alleen spreekt hij het niet uit. Vervolgens zitten we weer te dagdromen en verteld hij me in geuren en kleuren hoe hij een opvoeding zou aanpakken en wordt hij strijdbaar als zijn kind wat aangedaan zou worden.....dus dan heb ik weer hoop dat het boek voor hem nog niet dicht is.....
Ook hebben we onlangs een voorlichtingsgesprek gehad bij een kliniek over KID....dus we blijven er wel mee bezig.
Erg verwarrend allemaal. Zei hij mij maar keihard: Dit is het het, het is NEE, we gaan samen verder.....Dan weet ik dat ik verder moet en het rouwproces verder in kan....nu hang ik zo in niemandsland. Maar die knoop doorhakken doet hij niet. Laatst heb ik aangegeven dat ik geen kinderen meer wilde en het hele boek wilde sluiten zodat ik verder kan (dat voelde ik toen ook echt zo).....maar dat trok hij niet en ging hem te snel(?). Hij werd toen erg emotioneel.
Is er nog iemand aanwezig die zijn ervaring met een groot dilemma binnen zijn of haar relatie met me wil delen??
Heb je idd wel ens met je man gesproken over adoptie? Hoe staat hij daar tegenover? Of wil je echt zwanger worden en een kind baren?
Adoptieproces duurt jaren, en het leeftijdsverschil tussen kind en oudste ouder mag niet mer bedragen dan 40 jaar. Ook voor die procedure heb je dus niet eeuwig de tijd. Vor je man is KID kennelijk geen optie want als ie het eht wilde dan ging ie er wel voor. Of angst de reden is of iets anders doet er niet zo veel toe als hij die angst niet kan overwinnen. En dat is iets wat ie zelf moet doen.
Uiteraard hebben we het over alternatieven gehad. Adoptie spreekt ons beide niet aan, hierover zitten we op een lijn. Pleegzorg is een optie maar niet als vervanging van onze kinderwens en laten we nu even voor wat het is.
En inderdaad je hebt gelijk, de reden doet er niet toe, die angst is nou eenmaal een gevoel wat je niet even opzij zet....En wat je zegt dat het voor hem geen optie is, daar begin ik ook steeds meer van overtuigd te raken, alleen spreekt hij het niet uit. Vervolgens zitten we weer te dagdromen en verteld hij me in geuren en kleuren hoe hij een opvoeding zou aanpakken en wordt hij strijdbaar als zijn kind wat aangedaan zou worden.....dus dan heb ik weer hoop dat het boek voor hem nog niet dicht is.....
Ook hebben we onlangs een voorlichtingsgesprek gehad bij een kliniek over KID....dus we blijven er wel mee bezig.
Erg verwarrend allemaal. Zei hij mij maar keihard: Dit is het het, het is NEE, we gaan samen verder.....Dan weet ik dat ik verder moet en het rouwproces verder in kan....nu hang ik zo in niemandsland. Maar die knoop doorhakken doet hij niet. Laatst heb ik aangegeven dat ik geen kinderen meer wilde en het hele boek wilde sluiten zodat ik verder kan (dat voelde ik toen ook echt zo).....maar dat trok hij niet en ging hem te snel(?). Hij werd toen erg emotioneel.
Is er nog iemand aanwezig die zijn ervaring met een groot dilemma binnen zijn of haar relatie met me wil delen??
woensdag 14 januari 2009 om 11:45
PESA wordt wel degelijk uitgevoerd in Nederland, om precies te zijn in het AMC:
http://www.amc.nl/?pid=4554
http://www.amc.nl/?pid=4554
woensdag 14 januari 2009 om 11:46
MissMMM, dit is een dilemma zeg! Je denkt er al lang over, kunt alles bespreken en bent zelfs al in therapie. Dus wat kunnen wij nog doen?
Adoptie, pleegkinderen, je erbij neerleggen of voor je eigen keuze gaan en de consequenties aanvaarden. Die mogelijkheden heb je vast al 100 x door je hoofd laten gaan. En zelfs als mensen ook zo'n dilemma hebben of hebben gehad, in dit soort gevallen gaat het toch om de persoonlijke keuze. En hoe kunnen wij nu weten wat goed voor jou is?
Vanuit mijzelf geredeneerd: Als deze kinderwens sterk is en vanuit je hart komt dan is er geen houden aan. Je hebt maar één leven en de rijkdom van een kind /kinderen om je heen is met niets anders te vergelijken. Dat besef zal alleen maar groeien ben ik bang. De band met een kind is ook voor mij als man (nog) sterker dan die met mijn partner. Ieder mens is anders maar ik hoop voor je dat je man over zijn angst heenstapt, en eigenlijk hoop ik dat ook voor hem. Vanuit mij geredeneerd dus.
Adoptie, pleegkinderen, je erbij neerleggen of voor je eigen keuze gaan en de consequenties aanvaarden. Die mogelijkheden heb je vast al 100 x door je hoofd laten gaan. En zelfs als mensen ook zo'n dilemma hebben of hebben gehad, in dit soort gevallen gaat het toch om de persoonlijke keuze. En hoe kunnen wij nu weten wat goed voor jou is?
Vanuit mijzelf geredeneerd: Als deze kinderwens sterk is en vanuit je hart komt dan is er geen houden aan. Je hebt maar één leven en de rijkdom van een kind /kinderen om je heen is met niets anders te vergelijken. Dat besef zal alleen maar groeien ben ik bang. De band met een kind is ook voor mij als man (nog) sterker dan die met mijn partner. Ieder mens is anders maar ik hoop voor je dat je man over zijn angst heenstapt, en eigenlijk hoop ik dat ook voor hem. Vanuit mij geredeneerd dus.
woensdag 14 januari 2009 om 11:51
Wij zijn beide verminderd onvruchtbaar. Onze kinderwens is nooit uitgekomen ondanks vele behandelingen. Dat heeft voor ontzettend veel verdriet gezorgd. Dat verdriet kun je vaak niet met elkaar delen, hoe vreemd dat ook klinkt.
Bij ons is adoptie een tijdje een struikelblok geweest. Adoptie was laatste optie voor mijn man. Ik wilde het niet. Ik wilde niet een jarenlange procedure en onzekerheid na al die jaren medische ellende en vergeefse hoop. Dat heeft bij ons voor een fikse huwelijkscrisis gezorgd waar we gelukkig uit zijn gekomen.
Bij ons is adoptie een tijdje een struikelblok geweest. Adoptie was laatste optie voor mijn man. Ik wilde het niet. Ik wilde niet een jarenlange procedure en onzekerheid na al die jaren medische ellende en vergeefse hoop. Dat heeft bij ons voor een fikse huwelijkscrisis gezorgd waar we gelukkig uit zijn gekomen.
woensdag 14 januari 2009 om 12:01
quote:Univerzicht schreef op 14 januari 2009 @ 11:46:
MissMMM, dit is een dilemma zeg! Je denkt er al lang over, kunt alles bespreken en bent zelfs al in therapie. Dus wat kunnen wij nog doen?
Adoptie, pleegkinderen, je erbij neerleggen of voor je eigen keuze gaan en de consequenties aanvaarden. Die mogelijkheden heb je vast al 100 x door je hoofd laten gaan. En zelfs als mensen ook zo'n dilemma hebben of hebben gehad, in dit soort gevallen gaat het toch om de persoonlijke keuze. En hoe kunnen wij nu weten wat goed voor jou is?
Vanuit mijzelf geredeneerd: Als deze kinderwens sterk is en vanuit je hart komt dan is er geen houden aan. Je hebt maar één leven en de rijkdom van een kind /kinderen om je heen is met niets anders te vergelijken. Dat besef zal alleen maar groeien ben ik bang. De band met een kind is ook voor mij als man (nog) sterker dan die met mijn partner. Ieder mens is anders maar ik hoop voor je dat je man over zijn angst heenstapt, en eigenlijk hoop ik dat ook voor hem. Vanuit mij geredeneerd dus.Wat jullie kunnen doen? Nou euh mij kritische vragen stellen zodat ik niet te gefixeerd wordt en hopelijk objectiever naar het geheel kan kijken (afstand nemen). En ik hoop door ervaringen te lezen ideeen op te doen hoe je gezamenlijk een dilemma kan overwinnen.....
MissMMM, dit is een dilemma zeg! Je denkt er al lang over, kunt alles bespreken en bent zelfs al in therapie. Dus wat kunnen wij nog doen?
Adoptie, pleegkinderen, je erbij neerleggen of voor je eigen keuze gaan en de consequenties aanvaarden. Die mogelijkheden heb je vast al 100 x door je hoofd laten gaan. En zelfs als mensen ook zo'n dilemma hebben of hebben gehad, in dit soort gevallen gaat het toch om de persoonlijke keuze. En hoe kunnen wij nu weten wat goed voor jou is?
Vanuit mijzelf geredeneerd: Als deze kinderwens sterk is en vanuit je hart komt dan is er geen houden aan. Je hebt maar één leven en de rijkdom van een kind /kinderen om je heen is met niets anders te vergelijken. Dat besef zal alleen maar groeien ben ik bang. De band met een kind is ook voor mij als man (nog) sterker dan die met mijn partner. Ieder mens is anders maar ik hoop voor je dat je man over zijn angst heenstapt, en eigenlijk hoop ik dat ook voor hem. Vanuit mij geredeneerd dus.Wat jullie kunnen doen? Nou euh mij kritische vragen stellen zodat ik niet te gefixeerd wordt en hopelijk objectiever naar het geheel kan kijken (afstand nemen). En ik hoop door ervaringen te lezen ideeen op te doen hoe je gezamenlijk een dilemma kan overwinnen.....
woensdag 14 januari 2009 om 12:06
woensdag 14 januari 2009 om 12:07
quote:blijfgewoonbianca schreef op 14 januari 2009 @ 11:49:
Dat zullen andere mensen wél weten , vermoed ik , maar kom jij in aanmerking voor iets anders dan inseminatie ? ( Zodat er geen " vreemd " zaad in jou wordt gespoten )
Euh nee, er is nou eenmaal een zaadje nodig om zwanger te worden, kan er niet ingetoverd worden. Mijn man heeft enorme moeite met zaad van een "ander".....allereerst voelt het voor hem als een andere man in het spel en ten tweede is hij bang niet te kunnen houden van een kind wat biologisch niet van hem is. Ik begrijp zijn gevoelens in de eerste instantie. Dat hij niet van het kind zou houden, geloof ik niet....
En als andere mensen het weten: Graag! Laten ze dan ook ff weten waar het aan-uitknopje voor emoties zitten, hihi.
Dat zullen andere mensen wél weten , vermoed ik , maar kom jij in aanmerking voor iets anders dan inseminatie ? ( Zodat er geen " vreemd " zaad in jou wordt gespoten )
Euh nee, er is nou eenmaal een zaadje nodig om zwanger te worden, kan er niet ingetoverd worden. Mijn man heeft enorme moeite met zaad van een "ander".....allereerst voelt het voor hem als een andere man in het spel en ten tweede is hij bang niet te kunnen houden van een kind wat biologisch niet van hem is. Ik begrijp zijn gevoelens in de eerste instantie. Dat hij niet van het kind zou houden, geloof ik niet....
En als andere mensen het weten: Graag! Laten ze dan ook ff weten waar het aan-uitknopje voor emoties zitten, hihi.
woensdag 14 januari 2009 om 12:11
quote:MissMMM schreef op 14 januari 2009 @ 09:27:
Dank voor jullie reactie!
Pinksterbloempje: Ik ga ABSOLUUT niet bij mijn man weg....ben heel tevreden met mijn leven. Heb alleen enorm last van die stomme biologische klok. Als ik die uit kon zetten hadden mijn man en ik geen dilemma.....Ik ben dus op zoek naar tips hoe om te gaan met een dilemma in je relatie of de gouden tip om die biologische behoefte om je voort te planten uit te schakelen. Soepkip heeft mijn post goed begrepen....
Sorry MissMMM, dan heb ik je post inderdaad verkeerd begrepen.
Jullie proberen volgens mij al om hier samen uit te komen. Je man heeft er duidelijk net zoveel moeite mee dat er geen kinderen zullen komen als jij. Hij gaat ongetwijfeld ook door een rouwproces. En misschien voelt hij zich wel schuldig? Uit hij zich daar wel over?
Is een lotgenotengroep misschien iets voor jullie?
Dank voor jullie reactie!
Pinksterbloempje: Ik ga ABSOLUUT niet bij mijn man weg....ben heel tevreden met mijn leven. Heb alleen enorm last van die stomme biologische klok. Als ik die uit kon zetten hadden mijn man en ik geen dilemma.....Ik ben dus op zoek naar tips hoe om te gaan met een dilemma in je relatie of de gouden tip om die biologische behoefte om je voort te planten uit te schakelen. Soepkip heeft mijn post goed begrepen....
Sorry MissMMM, dan heb ik je post inderdaad verkeerd begrepen.
Jullie proberen volgens mij al om hier samen uit te komen. Je man heeft er duidelijk net zoveel moeite mee dat er geen kinderen zullen komen als jij. Hij gaat ongetwijfeld ook door een rouwproces. En misschien voelt hij zich wel schuldig? Uit hij zich daar wel over?
Is een lotgenotengroep misschien iets voor jullie?
woensdag 14 januari 2009 om 12:11
quote:blijfgewoonbianca schreef op 14 januari 2009 @ 12:06:
Zou het voor jou een optie zijn als een kind biologisch gezien niet van jou zou zijn ?
Zou het voor je man een optie zijn als het ging om zaad van bijv. een hele goede vriend of een broer of een ander familielid ?
Familie is geen optie. Goede vriend wel, hebben beide afzonderlijk van elkaar dezelfde persoon bedacht....die toch ver genoeg van ons afstaat.
Maar ja, hoe breng je zo iets?? En dat is nu nog niet aan de orde omdat mijn man er nog niet over uit is.
Zou het voor jou een optie zijn als een kind biologisch gezien niet van jou zou zijn ?
Zou het voor je man een optie zijn als het ging om zaad van bijv. een hele goede vriend of een broer of een ander familielid ?
Familie is geen optie. Goede vriend wel, hebben beide afzonderlijk van elkaar dezelfde persoon bedacht....die toch ver genoeg van ons afstaat.
Maar ja, hoe breng je zo iets?? En dat is nu nog niet aan de orde omdat mijn man er nog niet over uit is.
woensdag 14 januari 2009 om 12:15
quote:MissMMM schreef op 14 januari 2009 @ 12:07:
[...]
Euh nee, er is nou eenmaal een zaadje nodig om zwanger te worden, kan er niet ingetoverd worden. Mijn man heeft enorme moeite met zaad van een "ander".....allereerst voelt het voor hem als een andere man in het spel en ten tweede is hij bang niet te kunnen houden van een kind wat biologisch niet van hem is. Ik begrijp zijn gevoelens in de eerste instantie. Dat hij niet van het kind zou houden, geloof ik niet....
En als andere mensen het weten: Graag! Laten ze dan ook ff weten waar het aan-uitknopje voor emoties zitten, hihi.
Ik begrijp je man heel goed. Hij is bang dat het ongelijkwaardigheid gaat geven. En eigenlijk is het ook ongelijkwaardig, het is niet van hem, maar wel van jou.
Wat zou het voor jou betekenen als de eicel niet van jou afkomstig is? Zou jij een kind willen dragen dat niet van jou, maar wel van je man is? Wat zouden jullie ervan vinden als het kind van beiden niet biologisch is, maar wel door jou gedragen?
[...]
Euh nee, er is nou eenmaal een zaadje nodig om zwanger te worden, kan er niet ingetoverd worden. Mijn man heeft enorme moeite met zaad van een "ander".....allereerst voelt het voor hem als een andere man in het spel en ten tweede is hij bang niet te kunnen houden van een kind wat biologisch niet van hem is. Ik begrijp zijn gevoelens in de eerste instantie. Dat hij niet van het kind zou houden, geloof ik niet....
En als andere mensen het weten: Graag! Laten ze dan ook ff weten waar het aan-uitknopje voor emoties zitten, hihi.
Ik begrijp je man heel goed. Hij is bang dat het ongelijkwaardigheid gaat geven. En eigenlijk is het ook ongelijkwaardig, het is niet van hem, maar wel van jou.
Wat zou het voor jou betekenen als de eicel niet van jou afkomstig is? Zou jij een kind willen dragen dat niet van jou, maar wel van je man is? Wat zouden jullie ervan vinden als het kind van beiden niet biologisch is, maar wel door jou gedragen?
woensdag 14 januari 2009 om 12:19
quote:Pinksterbloempje schreef op 14 januari 2009 @ 12:11:
[...]
Sorry MissMMM, dan heb ik je post inderdaad verkeerd begrepen.
Jullie proberen volgens mij al om hier samen uit te komen. Je man heeft er duidelijk net zoveel moeite mee dat er geen kinderen zullen komen als jij. Hij gaat ongetwijfeld ook door een rouwproces. En misschien voelt hij zich wel schuldig? Uit hij zich daar wel over?
Is een lotgenotengroep misschien iets voor jullie?
Daar sla je de spijker op zijn kop, mijn man voelt zich inderdaad schuldig....maar ik zie het als ons gezamenlijk probleem.
Lotgenoten, hm, nee internet biedt voldoende uitlaatklep....en ik wil niet verworden tot ons probleem als je begrijpt wat ik bedoel....
[...]
Sorry MissMMM, dan heb ik je post inderdaad verkeerd begrepen.
Jullie proberen volgens mij al om hier samen uit te komen. Je man heeft er duidelijk net zoveel moeite mee dat er geen kinderen zullen komen als jij. Hij gaat ongetwijfeld ook door een rouwproces. En misschien voelt hij zich wel schuldig? Uit hij zich daar wel over?
Is een lotgenotengroep misschien iets voor jullie?
Daar sla je de spijker op zijn kop, mijn man voelt zich inderdaad schuldig....maar ik zie het als ons gezamenlijk probleem.
Lotgenoten, hm, nee internet biedt voldoende uitlaatklep....en ik wil niet verworden tot ons probleem als je begrijpt wat ik bedoel....
woensdag 14 januari 2009 om 12:22
quote:MissMMM schreef op 14 januari 2009 @ 12:07:
[...]
Euh nee, er is nou eenmaal een zaadje nodig om zwanger te worden, kan er niet ingetoverd worden.
Wat ik bedoelde is of je in aanmerking komt voor bijvoorbeeld IVF waarbij een eicel buiten jouw lichaam om bevrucht wordt .
Mijn man heeft enorme moeite met zaad van een "ander".....allereerst voelt het voor hem als een andere man in het spel en ten tweede is hij bang niet te kunnen houden van een kind wat biologisch niet van hem is. Ik begrijp zijn gevoelens in de eerste instantie. Dat hij niet van het kind zou houden, geloof ik niet.... Hiermee zeg je dus eigenlijk dat je hem beter kent dan hij zichzelf kent , of hóóp je dat het houden van vanzelf komt ?
En als andere mensen het weten: Graag! Laten ze dan ook ff weten waar het aan-uitknopje voor emoties zitten, hihi.
[...]
Euh nee, er is nou eenmaal een zaadje nodig om zwanger te worden, kan er niet ingetoverd worden.
Wat ik bedoelde is of je in aanmerking komt voor bijvoorbeeld IVF waarbij een eicel buiten jouw lichaam om bevrucht wordt .
Mijn man heeft enorme moeite met zaad van een "ander".....allereerst voelt het voor hem als een andere man in het spel en ten tweede is hij bang niet te kunnen houden van een kind wat biologisch niet van hem is. Ik begrijp zijn gevoelens in de eerste instantie. Dat hij niet van het kind zou houden, geloof ik niet.... Hiermee zeg je dus eigenlijk dat je hem beter kent dan hij zichzelf kent , of hóóp je dat het houden van vanzelf komt ?
En als andere mensen het weten: Graag! Laten ze dan ook ff weten waar het aan-uitknopje voor emoties zitten, hihi.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
