Relaties
alle pijlers
Hoe levensgroot dilemma te overwinnen?
dinsdag 13 januari 2009 om 22:41
Mijn man is de liefde van mijn leven. Wij hebben het perfecte leven ware het niet…..dat onze kinderwens niet is uitgekomen. Mijn man is onvruchtbaar.
Enige optie om ouders te worden is via KID (donor). Mijn man stond hier voor open tot dat we definitief te horen kregen dat hij echt onvruchtbaar is. Na deze ingreep kwam hij er op terug om ouders te worden mbv een donor.
Nu zijn we een jaar verder en hij kan me nog steeds niet zeggen wat hij wil. Ik wil samen met hem een kind krijgen en dat we daar helaas een bouwsteentje van een ander voor nodig hebben, het zij zo. Mijn man zal er geen minder goede vader door zijn.
Hoe maken we hier een goede van? Ik wil een kind, hij in principe ook maar niet door KID, maar zegt dit niet hard op omdat hij bang is mij kwijt te raken. Ik wil hem niet kwijt maar kan het ook niet uitstaan dat hij zijn besluit op de lange baan schuift en mij iedere dag laat hopen en dromen dat we wellicht toch nog ouders zullen worden…..en ondertussen tikt de tijd door en staat mijn biologische klok op ontploffen en sukkel ik door het dagelijkse leven op standje zombie (ietwat overtrokken, ene dag is dat wat sterker dan de andere).
In ons geval zal een van ons moeten toegeven aan iets wat tegen onze natuur in gaat. Ik zal mijn kinderwens op moeten geven en hiermee moeten leven zonder hem dit te gaan verwijten of hij zal mij mijn zin moeten geven en tegen zijn zin in vader worden.
Het is zo pijnlijk…..we willen elkaar geen pijn doen maar dit is zo’n levensgroot dilemma….
Overigens we zitten in therapie, maar zelfs de therapeut kan er geen chocola van maken, aangezien we een goede relatie hebben en super communiceren, maar de keus waar we voor staan met het hart gemaakt moet worden. Onze therapeut is overigens wel van mening dat mijn man zijn huidige keuze (het niet maken van een keuze voor een kind) maakt op basis van angst….
Maar goed, ik wil ook geen kind op de wereld zetten als mijn man hier niet volledig achter staat om wat voor reden dan ook.
Hoe maak je hier een goede van? Iemand ervaring met een levensgroot dilemma in zijn relatie? Iemand tips om mezelf maar ook elkaar niet kwijt te raken?
Enige optie om ouders te worden is via KID (donor). Mijn man stond hier voor open tot dat we definitief te horen kregen dat hij echt onvruchtbaar is. Na deze ingreep kwam hij er op terug om ouders te worden mbv een donor.
Nu zijn we een jaar verder en hij kan me nog steeds niet zeggen wat hij wil. Ik wil samen met hem een kind krijgen en dat we daar helaas een bouwsteentje van een ander voor nodig hebben, het zij zo. Mijn man zal er geen minder goede vader door zijn.
Hoe maken we hier een goede van? Ik wil een kind, hij in principe ook maar niet door KID, maar zegt dit niet hard op omdat hij bang is mij kwijt te raken. Ik wil hem niet kwijt maar kan het ook niet uitstaan dat hij zijn besluit op de lange baan schuift en mij iedere dag laat hopen en dromen dat we wellicht toch nog ouders zullen worden…..en ondertussen tikt de tijd door en staat mijn biologische klok op ontploffen en sukkel ik door het dagelijkse leven op standje zombie (ietwat overtrokken, ene dag is dat wat sterker dan de andere).
In ons geval zal een van ons moeten toegeven aan iets wat tegen onze natuur in gaat. Ik zal mijn kinderwens op moeten geven en hiermee moeten leven zonder hem dit te gaan verwijten of hij zal mij mijn zin moeten geven en tegen zijn zin in vader worden.
Het is zo pijnlijk…..we willen elkaar geen pijn doen maar dit is zo’n levensgroot dilemma….
Overigens we zitten in therapie, maar zelfs de therapeut kan er geen chocola van maken, aangezien we een goede relatie hebben en super communiceren, maar de keus waar we voor staan met het hart gemaakt moet worden. Onze therapeut is overigens wel van mening dat mijn man zijn huidige keuze (het niet maken van een keuze voor een kind) maakt op basis van angst….
Maar goed, ik wil ook geen kind op de wereld zetten als mijn man hier niet volledig achter staat om wat voor reden dan ook.
Hoe maak je hier een goede van? Iemand ervaring met een levensgroot dilemma in zijn relatie? Iemand tips om mezelf maar ook elkaar niet kwijt te raken?
woensdag 14 januari 2009 om 12:23
quote:__justme__ schreef op 14 januari 2009 @ 12:17:
[...]
Acceptatie.
Maar dan moet je eerst een duidelijk NEE krijgen.
Inderdaad! Zolang er geen NEE is, is er hoop en die kwijlerige dagdromen...
Vwb je vragen of ik het zou kunnen accepteren als het niet beide biologisch van ons zou zijn: Dat kan ik niet beantwoorden, ik zou zeggen van wel, maar als ik een ding heb geleerd de afgelopen jaren is dat je niet kunt oordelen totdat je er daadwerkelijk voor staat.
En vwb de ongelijkwaardigheid, tsja dat zou wel eens kunnen, neem ik ook mee als vraag.....
[...]
Acceptatie.
Maar dan moet je eerst een duidelijk NEE krijgen.
Inderdaad! Zolang er geen NEE is, is er hoop en die kwijlerige dagdromen...
Vwb je vragen of ik het zou kunnen accepteren als het niet beide biologisch van ons zou zijn: Dat kan ik niet beantwoorden, ik zou zeggen van wel, maar als ik een ding heb geleerd de afgelopen jaren is dat je niet kunt oordelen totdat je er daadwerkelijk voor staat.
En vwb de ongelijkwaardigheid, tsja dat zou wel eens kunnen, neem ik ook mee als vraag.....
woensdag 14 januari 2009 om 12:26
quote:wanda_p schreef op 14 januari 2009 @ 11:51:
Wij zijn beide verminderd onvruchtbaar. Onze kinderwens is nooit uitgekomen ondanks vele behandelingen. Dat heeft voor ontzettend veel verdriet gezorgd. Dat verdriet kun je vaak niet met elkaar delen, hoe vreemd dat ook klinkt.
Bij ons is adoptie een tijdje een struikelblok geweest. Adoptie was laatste optie voor mijn man. Ik wilde het niet. Ik wilde niet een jarenlange procedure en onzekerheid na al die jaren medische ellende en vergeefse hoop. Dat heeft bij ons voor een fikse huwelijkscrisis gezorgd waar we gelukkig uit zijn gekomen.
Hebben jullie beide de situatie kunnen accepteren? Heeft geen van beide het gevoel water bij de wijn te hebben moeten doen? En zo ja, hoe heb je dat bereikt?
Dankje voor je verhaal.....
Ik weet iedereen moet zijn eigen pad bewandelen maar het helpt om te horen hoe anderen het pad reeds bewandeld hebben.
Wij zijn beide verminderd onvruchtbaar. Onze kinderwens is nooit uitgekomen ondanks vele behandelingen. Dat heeft voor ontzettend veel verdriet gezorgd. Dat verdriet kun je vaak niet met elkaar delen, hoe vreemd dat ook klinkt.
Bij ons is adoptie een tijdje een struikelblok geweest. Adoptie was laatste optie voor mijn man. Ik wilde het niet. Ik wilde niet een jarenlange procedure en onzekerheid na al die jaren medische ellende en vergeefse hoop. Dat heeft bij ons voor een fikse huwelijkscrisis gezorgd waar we gelukkig uit zijn gekomen.
Hebben jullie beide de situatie kunnen accepteren? Heeft geen van beide het gevoel water bij de wijn te hebben moeten doen? En zo ja, hoe heb je dat bereikt?
Dankje voor je verhaal.....
Ik weet iedereen moet zijn eigen pad bewandelen maar het helpt om te horen hoe anderen het pad reeds bewandeld hebben.
woensdag 14 januari 2009 om 12:39
Voor zover ik uit je postings kan opmaken, krijg ik de indruk dat er nog teveel geopereerd wordt aan de oppervlakte van de (verwarde) gevoelens van je man.
Wellicht zou hij eens alleen met een (andere) therapeut moeten gaan praten om tot de kern door te dringen.
De waarneming van je therapeut dat zijn huidige twijfels zijn gebaseerd op angst, ligt voor de hand. Het zou heel helpvol zijn als je vriend erover nadacht welke angst, waarvoor, waarom en of dat inderdaad relevant is.
En misschien blijkt zijn (niet-doen)gevoel heel relevant, maar kan hij er wel mee leven om jou(dus jullie, dus zichzelf) gelukkig(er) te maken.
Misschien ook niet, maar dan weet je waar je aan toe bent en waarom, dat zal het voor jou ws ook acceptabeler maken.
Wellicht zou hij eens alleen met een (andere) therapeut moeten gaan praten om tot de kern door te dringen.
De waarneming van je therapeut dat zijn huidige twijfels zijn gebaseerd op angst, ligt voor de hand. Het zou heel helpvol zijn als je vriend erover nadacht welke angst, waarvoor, waarom en of dat inderdaad relevant is.
En misschien blijkt zijn (niet-doen)gevoel heel relevant, maar kan hij er wel mee leven om jou(dus jullie, dus zichzelf) gelukkig(er) te maken.
Misschien ook niet, maar dan weet je waar je aan toe bent en waarom, dat zal het voor jou ws ook acceptabeler maken.
woensdag 14 januari 2009 om 12:49
quote:mabel007 schreef op 14 januari 2009 @ 12:39:
Voor zover ik uit je postings kan opmaken, krijg ik de indruk dat er nog teveel geopereerd wordt aan de oppervlakte van de (verwarde) gevoelens van je man.
Wellicht zou hij eens alleen met een (andere) therapeut moeten gaan praten om tot de kern door te dringen.
De waarneming van je therapeut dat zijn huidige twijfels zijn gebaseerd op angst, ligt voor de hand. Het zou heel helpvol zijn als je vriend erover nadacht welke angst, waarvoor, waarom en of dat inderdaad relevant is.
En misschien blijkt zijn (niet-doen)gevoel heel relevant, maar kan hij er wel mee leven om jou(dus jullie, dus zichzelf) gelukkig(er) te maken.
Misschien ook niet, maar dan weet je waar je aan toe bent en waarom, dat zal het voor jou ws ook acceptabeler maken.
Heel goed (toevallig geen bekende van me hë? )
Mijn man is nu inderdaad alleen in therapie en uiteraard ligt er een (verklaarbare) grondslag aan zijn angst....
De vraag is alleen hoe lang ik nog op een definitief antwoord kan wachten zonder "gek" te worden.
Voor zover ik uit je postings kan opmaken, krijg ik de indruk dat er nog teveel geopereerd wordt aan de oppervlakte van de (verwarde) gevoelens van je man.
Wellicht zou hij eens alleen met een (andere) therapeut moeten gaan praten om tot de kern door te dringen.
De waarneming van je therapeut dat zijn huidige twijfels zijn gebaseerd op angst, ligt voor de hand. Het zou heel helpvol zijn als je vriend erover nadacht welke angst, waarvoor, waarom en of dat inderdaad relevant is.
En misschien blijkt zijn (niet-doen)gevoel heel relevant, maar kan hij er wel mee leven om jou(dus jullie, dus zichzelf) gelukkig(er) te maken.
Misschien ook niet, maar dan weet je waar je aan toe bent en waarom, dat zal het voor jou ws ook acceptabeler maken.
Heel goed (toevallig geen bekende van me hë? )
Mijn man is nu inderdaad alleen in therapie en uiteraard ligt er een (verklaarbare) grondslag aan zijn angst....
De vraag is alleen hoe lang ik nog op een definitief antwoord kan wachten zonder "gek" te worden.
woensdag 14 januari 2009 om 12:59
Ik snap jouw man wel. Ik zou ook geen kind willen dat biologisch gezien niet van mij is, maar wel van mijn vriend. Dan zou ik me er toch een beetje buiten voelen staan denk ik en bovendien vind ik het te intiem dat iemand biologisch gezien een kind zou hebben met mijn vriend.
Als jullie bijv. een kind zouden adopteren dan is het meer "gelijkwaardig". Ik oordeel of veroordeel hier niemand mee hoor, ik spreek nu gewoon vanuit mijn gevoel.
Zou het niet kunnen dat jouw man niet uit durft te spreken dat hij het niet wil omdat hij jou niet wil kwetsen?
Als jullie bijv. een kind zouden adopteren dan is het meer "gelijkwaardig". Ik oordeel of veroordeel hier niemand mee hoor, ik spreek nu gewoon vanuit mijn gevoel.
Zou het niet kunnen dat jouw man niet uit durft te spreken dat hij het niet wil omdat hij jou niet wil kwetsen?
Cum non tum age
woensdag 14 januari 2009 om 13:05
Nee ik denk niet dat we elkaar kennen.
Hoe lang je mòèt wachten is niet de vraag, maar hoe lang je nog kunt wachten.
Als het niet op een paar jaar aankomt, gezien je leeftijd, kun je misschien proberen er gewoon een half jaartje over op te houden, terwijl hij zn ding doet in therapie. Ik denk dat het heel belangrijk si dat hij tot de kern van zn gevoelens kan.
B.v.: (ik ga nu even heel veel veronderstellen.............) zijn schuldgevoel. Jij vindt dat onzin, het is jullie gezamelijke probleem. Als je er ook op die manier met hem over praat, hoe goed bedoeld ook, praat je in feite zijn gevoelens weg. Als hij eens voor zichzelf bepaalt waaròm hij zich schuldig voelt (heeft hij zn onvruchtbaarheid doelbewust verzwegen/heeft hij langdurig te strakke spijkerbroeken gedragen/ heeft hij een ziekte gehad/enz enz ) dan komt hij ws tot de conclusie dat er weinig of geen grond is voor schuld.
Hoe lang je mòèt wachten is niet de vraag, maar hoe lang je nog kunt wachten.
Als het niet op een paar jaar aankomt, gezien je leeftijd, kun je misschien proberen er gewoon een half jaartje over op te houden, terwijl hij zn ding doet in therapie. Ik denk dat het heel belangrijk si dat hij tot de kern van zn gevoelens kan.
B.v.: (ik ga nu even heel veel veronderstellen.............) zijn schuldgevoel. Jij vindt dat onzin, het is jullie gezamelijke probleem. Als je er ook op die manier met hem over praat, hoe goed bedoeld ook, praat je in feite zijn gevoelens weg. Als hij eens voor zichzelf bepaalt waaròm hij zich schuldig voelt (heeft hij zn onvruchtbaarheid doelbewust verzwegen/heeft hij langdurig te strakke spijkerbroeken gedragen/ heeft hij een ziekte gehad/enz enz ) dan komt hij ws tot de conclusie dat er weinig of geen grond is voor schuld.
donderdag 15 januari 2009 om 11:54
quote:mabel007 schreef op 14 januari 2009 @ 13:05:
Nee ik denk niet dat we elkaar kennen.
Hoe lang je mòèt wachten is niet de vraag, maar hoe lang je nog kunt wachten.
Als het niet op een paar jaar aankomt, gezien je leeftijd, kun je misschien proberen er gewoon een half jaartje over op te houden, terwijl hij zn ding doet in therapie. Ik denk dat het heel belangrijk si dat hij tot de kern van zn gevoelens kan.
B.v.: (ik ga nu even heel veel veronderstellen.............) zijn schuldgevoel. Jij vindt dat onzin, het is jullie gezamelijke probleem. Als je er ook op die manier met hem over praat, hoe goed bedoeld ook, praat je in feite zijn gevoelens weg. Als hij eens voor zichzelf bepaalt waaròm hij zich schuldig voelt (heeft hij zn onvruchtbaarheid doelbewust verzwegen/heeft hij langdurig te strakke spijkerbroeken gedragen/ heeft hij een ziekte gehad/enz enz ) dan komt hij ws tot de conclusie dat er weinig of geen grond is voor schuld.
Ik ben 35, dus echt heel lang wil en kan ik niet meer wachten. Niet alleen gezien mijn leeftijd maar temeer omdat ik vooruit wil, kan niet tegen de onzekerheid.....
Over zijn gevoelens wegpraten: Is geenszins mijn bedoeling maar ik begrijp het aandachtspunt zoals jij het beschrijft.....
Een deadline stellen gaat niet werken hè? Die zou ik namelijk wel nodig hebben om een half jaar mijn mond te kunnen houden....
Dit weekend hebben we een date (lees tijd gereserveerd) om ongestoord te kunnen praten.
Bedankt voor jullie reacties tot zover....erg fijn wat "food for thought".
Nee ik denk niet dat we elkaar kennen.
Hoe lang je mòèt wachten is niet de vraag, maar hoe lang je nog kunt wachten.
Als het niet op een paar jaar aankomt, gezien je leeftijd, kun je misschien proberen er gewoon een half jaartje over op te houden, terwijl hij zn ding doet in therapie. Ik denk dat het heel belangrijk si dat hij tot de kern van zn gevoelens kan.
B.v.: (ik ga nu even heel veel veronderstellen.............) zijn schuldgevoel. Jij vindt dat onzin, het is jullie gezamelijke probleem. Als je er ook op die manier met hem over praat, hoe goed bedoeld ook, praat je in feite zijn gevoelens weg. Als hij eens voor zichzelf bepaalt waaròm hij zich schuldig voelt (heeft hij zn onvruchtbaarheid doelbewust verzwegen/heeft hij langdurig te strakke spijkerbroeken gedragen/ heeft hij een ziekte gehad/enz enz ) dan komt hij ws tot de conclusie dat er weinig of geen grond is voor schuld.
Ik ben 35, dus echt heel lang wil en kan ik niet meer wachten. Niet alleen gezien mijn leeftijd maar temeer omdat ik vooruit wil, kan niet tegen de onzekerheid.....
Over zijn gevoelens wegpraten: Is geenszins mijn bedoeling maar ik begrijp het aandachtspunt zoals jij het beschrijft.....
Een deadline stellen gaat niet werken hè? Die zou ik namelijk wel nodig hebben om een half jaar mijn mond te kunnen houden....
Dit weekend hebben we een date (lees tijd gereserveerd) om ongestoord te kunnen praten.
Bedankt voor jullie reacties tot zover....erg fijn wat "food for thought".
