Relaties
alle pijlers
Huiselijke problemen
zondag 14 februari 2010 om 22:31
Ik heb al sinds mijn pubertijd en zelfs daarvoor al een moeizame relatie met mijn moeder gehad. Mijn moeder kan af en toe heel afwijzend zijn en af en toe er geen zin meer in hebben om moeder te zijn.
Nu heb ik net weer een gesprek met mijn ouders gehad, ik woon als 21-jarige weer thuis bij mijn ouders omdat ik overspannen en depressief ben geraakt toen ik op mijzelf woonde met een lastige ex. Mijn vader en ik zijn haar gedrag gewoon echt spuugzat. De sfeer is gewoon echt slecht bij ons in huis. Mijn moeder klaagt steen en been over haar knie die geopereerd moet worden en terwijl ze in haar stoel zit geeft ze zoals gewoonlijk bevelen over wat wij wel en niet moeten doen.
We hebben het haar maar recht in haar gezicht gezegd: over het algemeen is ze gewoon niet vriendelijk, zelfs onaardig en dat verpest de sfeer. Ook wanneer ze wel rond kan lopen is het een negatief, zwartgallig persoon die mij als dochter, mijn vader ziet dat ook, elke dag continue afwijst. Omdat ik volgens haar mijn troep niet opruim. Of dit nou zo is of niet, mijn vader heeft daar geen probleem mee. Het is redelijk netjes in huis door mijn vader (mijn moeder zegt veel op te ruimen en schoon te maken maar doet het minder dan andere moeders van vrienden). Mijn vader zou meer in het huishouden kunnen doen maar die werkt nog.
Het komt er op neer dat ik, ondanks dat ik nu weer thuis woon, ik terug ga naar zelf mijn was doen (doe ik normaal gesproken al sinds mijn 18de ofzo), zelf mijn eten koken, schoonmaken enzovoorts. Nu vind ik die omschakeling niet prettig maar wel okee. Ze heeft een operatie en kan nu even niks. Maar waar ik zo moe van wordt is de sfeer in huis. Elke dag de afkeuring, je doet het niet goed, zie je wel, ik zie je dikke buik etc.
En dan mijn ouders die maar op deze manier door blijven gaan en niet uit elkaar gaan. Ik snap hier ook niet echt zo veel van. Mijn vader wordt ook knettergek van dat mijn moeder altijd aan zijn kop zit te zeuren met negativiteit. Hij kijkt constant boos weg. Mijn moeder heeft een bord voor haar kop die snapt niet waar wij ons aan ergeren en geeft de schuld aan dat wij niet goed genoeg zijn.
Is er iemand die snapt wat hier aan de hand is? Zodra ik het kan ga ik op mezelf wonen uiteraard maar voor nu is dit de beste oplossing. Meestal negeer ik wat mijn moeder zegt gewoon en reageer ik alleen op haar wanneer ze iets positiefs of normaals zegt (want soms doet ze dat ook). Maar zoals de situatie nu is kan het toch ook niet doorgaan?
Dit is niet de manier zoals ik wil leven en zoals ik de laatste tijd heb geleefd. Ik probeer namelijk altijd juist te genieten van het leven en van alles het beste te maken. Ik snap best dat je af en toe somber bent, dat ben ik ook, maar hoe kan het dat iemand zo negatief is en zo'n bord voor zijn kop heeft..
Nu heb ik net weer een gesprek met mijn ouders gehad, ik woon als 21-jarige weer thuis bij mijn ouders omdat ik overspannen en depressief ben geraakt toen ik op mijzelf woonde met een lastige ex. Mijn vader en ik zijn haar gedrag gewoon echt spuugzat. De sfeer is gewoon echt slecht bij ons in huis. Mijn moeder klaagt steen en been over haar knie die geopereerd moet worden en terwijl ze in haar stoel zit geeft ze zoals gewoonlijk bevelen over wat wij wel en niet moeten doen.
We hebben het haar maar recht in haar gezicht gezegd: over het algemeen is ze gewoon niet vriendelijk, zelfs onaardig en dat verpest de sfeer. Ook wanneer ze wel rond kan lopen is het een negatief, zwartgallig persoon die mij als dochter, mijn vader ziet dat ook, elke dag continue afwijst. Omdat ik volgens haar mijn troep niet opruim. Of dit nou zo is of niet, mijn vader heeft daar geen probleem mee. Het is redelijk netjes in huis door mijn vader (mijn moeder zegt veel op te ruimen en schoon te maken maar doet het minder dan andere moeders van vrienden). Mijn vader zou meer in het huishouden kunnen doen maar die werkt nog.
Het komt er op neer dat ik, ondanks dat ik nu weer thuis woon, ik terug ga naar zelf mijn was doen (doe ik normaal gesproken al sinds mijn 18de ofzo), zelf mijn eten koken, schoonmaken enzovoorts. Nu vind ik die omschakeling niet prettig maar wel okee. Ze heeft een operatie en kan nu even niks. Maar waar ik zo moe van wordt is de sfeer in huis. Elke dag de afkeuring, je doet het niet goed, zie je wel, ik zie je dikke buik etc.
En dan mijn ouders die maar op deze manier door blijven gaan en niet uit elkaar gaan. Ik snap hier ook niet echt zo veel van. Mijn vader wordt ook knettergek van dat mijn moeder altijd aan zijn kop zit te zeuren met negativiteit. Hij kijkt constant boos weg. Mijn moeder heeft een bord voor haar kop die snapt niet waar wij ons aan ergeren en geeft de schuld aan dat wij niet goed genoeg zijn.
Is er iemand die snapt wat hier aan de hand is? Zodra ik het kan ga ik op mezelf wonen uiteraard maar voor nu is dit de beste oplossing. Meestal negeer ik wat mijn moeder zegt gewoon en reageer ik alleen op haar wanneer ze iets positiefs of normaals zegt (want soms doet ze dat ook). Maar zoals de situatie nu is kan het toch ook niet doorgaan?
Dit is niet de manier zoals ik wil leven en zoals ik de laatste tijd heb geleefd. Ik probeer namelijk altijd juist te genieten van het leven en van alles het beste te maken. Ik snap best dat je af en toe somber bent, dat ben ik ook, maar hoe kan het dat iemand zo negatief is en zo'n bord voor zijn kop heeft..
