Humeur slaat door in relatie

Oh, shock! Je vindt echt dat het aan jezelf ligt? Dat zou natuurlijk kunnen, maar ik moet zeggen dat je in dit topic vooral klinkt alsof je je heel erg verveelt. Daar zou ik ook chagrijnig van worden.

ik zie in mn glazen bol al een topic verschijnen over n paar jaar: Al parkietjes vrienden hebbenin hun koophuis al kinderen , maar helaas parkietje nog niet want die heeft het geld nog steeds niet om te kopen/in te richten. En n vriendje dat nog steeds uit moeders pappot eet.

En parkietje zelf weet nog steeds niet hoe ze plannetjes moet maken en die dan ook uitvoeren en is daar humeurig door

quote:Parkietje1983 schreef op 08 september 2008 @ 12:18:

[...]





En nou ja dan verwacht ik van hem dat hij me weer opvrolijkt maar dat gebeurd dus helaas niet..

Moet je lekker een relatie nemen met een clini-clown of met Bassie , ofzo .



Als er een echte reden is waardoor je niet lekker in je vel zit mag je best van je vriend steun en opbeuring etc. verwachten , maar als jij " gewoon " negatief ingesteld bent is het al helemaal niet reeël om te verwachten dat je vriend jou moet entertainen om wel gezellig te kunnen doen .

quote:Parkietje1983 schreef op 08 september 2008 @ 12:30:

Ik hoopte wat reacties te krijgen waar ik iets mee kon, maar zoals een reactie van nlies, zeg dan niets want daar heb ik echt niets aan.



Bijna alle reacties die je hebt gekregen zijn waardevol, zelfs die van Nlies. Punt is alleen dat je in je hoofd al een oorzaak hebt gevormd, die helaas niet overeenkomt met de meningen hier. Daarom verwerp je alle tips die je hebt gekregen: ze sluiten niet aan bij wat je zelf bedacht hebt. En dat is jammer, want ik denk dat je erg gebaat zou zijn bij zelfstandigheid.



Als je daadwerkelijk denkt dat het komt doordat je nu eenmaal een negatieve persoonlijkheid hebt, dan heb je in ieder geval iets te pakken. Iets waarmee je aan de slag kunt. Je bent momenteel nog niet zo ver dat je veranderingen in je leven wilt doorvoeren, maar misschien wil je wel aan je eigen karakter gaan werken.



Je zou wat cursussen kunnen gaan doen. Bewustwordingscursussen, reflectiecursussen, misschien wat zweverig, maar het zou al best een stap zijn. Door met jezelf aan de slag te gaan leer je nieuwe kanten van jezelf kennen. Je leert wat je prettig vindt, en wat je niet prettig vindt, en hoe je kunt omgaan met je levensvisie. Dat zou je misschien wat prettiger in het leven doen staan. En dan kun je daarna altijd nog zien.

http://www.levenskwaliteit.nl/script/2/body_2.html



Voor je vriend : http://www.infotraining.n...IOi1O-AzJUCFQxgQgodpn7CiQ



Wil je graag wat positiever zijn eigenlijk , of vind je het wel best, MITS je vriend verandert ?

quote:Parnell schreef op 08 september 2008 @ 12:37:

[...]





Bijna alle reacties die je hebt gekregen zijn waardevol, zelfs die van Nlies..



dank voor het support parnell

misschien moet parkietje dit topic maar eens uitprinten en bewaren, Alle kans dat ze over een paar jaar ziet dat deze adviezen zo gek niet waren. Leven is bijleren toch

nouja, dan heeft parkiet wel hele supportive ouders hoor! Als mijn kind thuis wil blijven prima, maar kostgeld en huishouden gaan dan mooi door drie gedeeld!

quote:Parnell schreef op 08 september 2008 @ 12:19:

[...]





Dat ben ik helemaal met je eens, het was ironisch bedoeld. Alles wat ik opnoemde is wat Parkietje verwierp als mogelijke oorzaken, en dus concludeerde ik dat het alleen nog maar aan haarzelf kon liggen.O sorry, dat was me ontgaan... Scherp, jij dan

quote:Parkietje1983 schreef op 08 september 2008 @ 12:30:

Ik hoopte wat reacties te krijgen waar ik iets mee kon, maar zoals een reactie van nlies, zeg dan niets want daar heb ik echt niets aan.



Lieverd, je hébt reacties gekregen waar je wat mee kunt. Dat je er niets mee wílt is iets heel anders. Ik heb nota bene mijn iegen verhaal uitgebreid uit de doeken gedaan, omdat ik je verhaal herkenbaar vond.



Maar gelukkig: ook al ben ik soms dan wel chagrijnig en prikkelbaar en moeilijk vooruit te branden, ik ben in elk geval wel zelfstandig, zelfdenkend (is dat een woord?) en oplossingsgericht.



Stop met zeuren en ontevreden zijn, als je niet bereid bent er binnen je mogelijkheden iets aan te doen. Je situatie is je eigen keuze! En ga in godsnaam op één van de cursussen die net werden genoemd door <sorry, naam vergeten>.



De cursus waaraan in refereerde in mijn eerste posting is Neuro Linguistisch Programmeren. Lijkt me heel interessant!

Parkietje, ik vind jou eigenlijk helemaal geen relatiemateriaal. Als jij nu gaat samenwonen, is die relatie gedoemd te mislukken. Jij bent namelijk veel te passief. Andere mensen moeten voortdurend jou aan de gang houden. Je bent voor kost en inwoning afhankelijk van je ouders, voor vermaak van je vriendinnen en je vriend, en je vriend mag ook nog eens voor jouw goede humeur zorgen.



Zolang jij nog zo onzelfstandig bent, zijn die samenwoonplannen gedoemd tot mislukken. Zit je daar met een gezamelijke hypotheek. Nee, dat is slimmer dan huren!



Om het samen te kunnen rooien moet je het eerst in je eentje kunnen redden. Dat geldt voor hem, maar dat geldt ook voor jou.

JWvB je haalt de woorden uit mn mond/tb

had t niet beter kunnen zeggen 9wel geprobeerd in verschillende posts )

quote:Parkietje1983 schreef op 08 september 2008 @ 10:43:

Ik baal er een beetje van. Als ik niet lekker in mijn vel zit en dat dan op mijn vriend af reageer, doet hij natuurlijk ook niet leuk en zit je in een soort van cirkel. Als ik lekker in mijn vel zit, gaat het ook goed met mijn relatie.





Ja dat is logisch. En als het goed met je relatie gaat, gaat het goed met jou. Ja heel herkenbaar.



quote:Mijn vriend snapt niet dat ik me weleens down voel. Dat is vaak vooral als ik geen leuke dingen op de korte termijn in het vooruitzicht heb en dus niet weet wat ik moet gaan doen.



Kan je vriend je niet wat vaker meenemen om iets leuks met je te gaan doen? Ik bedoel, daar is hij voor toch? Of is het zo'n type die de hele tijd met zijn vrienden wil afspreken. Hopeloos zeg!



quote:Woon nog thuis dus heb niet heel veel omhanden ofzo. Zou graag samen willen wonen maar daar is mijn vriend nog niet aan toe helaas. Nou ja zijn er mensen die dit herkennen? Of een 'oplossing' hebben waar ik iets mee kan. Wil mezelf soms zo graag veranderen. Dat ik niet zo plannerig ben en wel zie wat er op mijn pad komt. Bedankt alvast.



Lieverd, jij hoeft niet te veranderen! Je vriend is hier de boosdoener. Ik weet er alles van want ik heb dit ook meegemaakt. Hij houdt je aan het lijntje door niet te willen samenwonen! Ik zou hem een ultimatum stellen, want dit slaat nergens op. Geen seks wil nog wel eens helpen, om hem onder druk te zetten. En anders 'vergeet' je gewoon de pil, als je begrijpt wat ik bedoel, haha. Dat heb ik ook gedaan (niet doorvertellen hoor ) en nu heb ik hem waar ik hem hebben wil: elke avond op onze nieuwe bank in onze woonkamer in ons koophuisje. Eindelijk mijn plekje voor mezelf! Ik ben natuurlijk wel gestopt met werken, want een kind kost wel veel tijd. Maar ja, dan heb je iets om handen he!



Succes meid!

Zo beter? Of zit ik nu te rellen

quote:nostradame schreef op 08 september 2008 @ 13:43:

Zo beter? Of zit ik nu te rellen Enorm, maar het is wel vermakelijk!

quote:nostradame schreef op 08 september 2008 @ 13:43:

Zo beter? Of zit ik nu te rellen dit heet niet rellen, dit heet :iemand naar de mond praten

Hi, ik herken mezelf wel een beetje in jouw verhaal m.b.t. tot het af en toe humeurig zijn, en bij mezelf heb ik ontdekt waar dat aan ligt: gebrek aan uitdaging of leuke vooruitzichten.

Zodra ik iets heb waar ik echt moeite voor moet of zin in heb, voel ik me stukken beter en vrolijker.

Dus: ik ben daar ook iets mee gaan doen. Eerst vond ik mezelf te dik, toen ben ik gaan afvallen, en dat is gelukt. Toen ben ik gaan regelen dat ik voor mijn studie een half jaar naar het buitenland ging, is ook gelukt.

Nu ben ik weer terug, en woon weer bij mijn ouders. Vreselijk, slecht gehumeurd etc. Niet leuk voor mijn omgeving ook. Na een paar weken dacht ik: dit kan niet langer zo, stap uit je zelfmedelijden en doe iets. Nu heb ik weer een nieuwe kamer gevonden en ben ik weer helemaal blij. Kan weer lekker gaan inrichten etc.



Wat ik hiermee wil zeggen is het volgende: als je ontevreden bent, doe er dan iets aan en stop met klagen. Je zult zien dat je dan veel beter voelt. Dus wat ook al eerder is gesuggereerd: ga een hobby of huis zoeken, maar onderneem in ieder geval actie! En zoek het bij jezelf en niet in je relatie.



Succes!

Maaartje: respect.

quote:maaartje schreef op 08 september 2008 @ 13:47:

Hi, ik herken mezelf wel een beetje in jouw verhaal m.b.t. tot het af en toe humeurig zijn, en bij mezelf heb ik ontdekt waar dat aan ligt: gebrek aan uitdaging of leuke vooruitzichten.

Zodra ik iets heb waar ik echt moeite voor moet of zin in heb, voel ik me stukken beter en vrolijker.

Dus: ik ben daar ook iets mee gaan doen. Eerst vond ik mezelf te dik, toen ben ik gaan afvallen, en dat is gelukt. Toen ben ik gaan regelen dat ik voor mijn studie een half jaar naar het buitenland ging, is ook gelukt.

Nu ben ik weer terug, en woon weer bij mijn ouders. Vreselijk, slecht gehumeurd etc. Niet leuk voor mijn omgeving ook. Na een paar weken dacht ik: dit kan niet langer zo, stap uit je zelfmedelijden en doe iets. Nu heb ik weer een nieuwe kamer gevonden en ben ik weer helemaal blij. Kan weer lekker gaan inrichten etc.



Wat ik hiermee wil zeggen is het volgende: als je ontevreden bent, doe er dan iets aan en stop met klagen. Je zult zien dat je dan veel beter voelt. Dus wat ook al eerder is gesuggereerd: ga een hobby of huis zoeken, maar onderneem in ieder geval actie! En zoek het bij jezelf en niet in je relatie.



Succes!Good for you girl!! :respect:

Weer een reden om mijn kinderen rond hun twintigste het huis uit te schoppen, tenzij er een hele goede reden is om het niet te doen (en dan met betrekking op studie of iets dergelijks om zelfstandigheid juist te vergroten)



En vanaf het moment dat ze beschikken over geld een bijdrage te leveren aan het dure leven zodat ze vast kunnen wennen. En natuurlijk niet te ontzien van huishoudelijke taken.



Anders krijg je dit. Ruggegraatloze passieve houdingen van mensen die alles op een dienblaadje verwachten voor hun vrolijke leven. Een stukje eigen verantwoording, ho maar. Voor jezelf zorgen? Waarom zou je? Weet je hoe belachelijk dat klinkt? Ik weiger te huren? Wat denk je, dat je beter bent dan de rest? Merendeel van de bevolking huurt en is zelfstandig. Ga wat nuttigs doen, maak een carriere en zorg dat je tzt kan kopen als het lukt, want ja, het is meer ideaal.



De meeste zijn begonnen op een kamertje ergens...



Samenwonen is een onnozel plan trouwens. Ga eerst eens voor jezelf leren zorgen. En dan niet in de trant van op andermans zak teren.

domnaiefmutsje doet haar nick geen eer aan

En domnaiefmutsje maakt prachtig gebruik van het woord 'onnozel', en dat was mij al eens eerder opgevallen, bedenk ik me nu.



Weet je Parkietje, ik moest een paar keer erg lachen om je postings, omdat ik me niet kon voorstellen hoe je zo kunt zijn (en ok, ik geef meteen toe dat ik de neiging heb om door te slaan naar de andere kant qua onafhankelijkheid en initiatief nemen) maar zo gaandeweg het topic kreeg ik eigenlijk een beetje medelijden met je. En nee, dat zeg ik niet om je te pesten, dat is bloedserieus. Want meid, als jij je zó afhankelijk maakt van je omgeving voor je geluk, dan voorspel ik nog veel ellende.



En zal ik eens iets onwaarschijnlijks vertellen? Ik ben bijna 30, ik woon al 8 jaar in een huurappartementje (een huis kopen is als single freelancer nou eenmaal niet zo makkelijk) en nog regelmatig kan ik, als ik thuiskom, even zielsgelukkig door mijn 3 kamers slenteren, naar m'n boeken en m'n cd's en LP's kijken en een kat aaien, en me vreselijk rijk voelen omdat dit allemaal van mij is, en ik me er goed en thuis voel.



Ja, dat kan zelfs in een huurhuis.

Samenwonen zonder eerst allebei op jezelf te hebben gewoond... Lijkt mij helemaal geen goed idee. Wij weten nu allebei wat we aan onszelf hebben, we kunnen het allebei redden zonder elkaar. De was doen, koken, schoonmaken, allemaal geen probleem. Strijken? Kan mijn vriend beter dan ik. (Behalve de vrouwenbloesjes )

Mijn punt: Eerst zelfstandigheid, dan samen gelukkig worden.



In een relatie vindt ik ook dat je elkaar de vrijheid moet geven. Daarom is mijn vriend ook 3 maand op stage geweest 1500 km hier vandaan. Duurd lang, maar je moet elkaar de kans geven jezelf te ontwikkelen!



Overigens, ik woon al sinds 2002 in een huurhuis. Nooit veel geld uitgegeven aan inrichting, en 3 keer verhuist. Als over een jaar mijn vriend klaar is met mijn studie gaan we kopen. Meubels bij elkaar geschraapt mee, net als de gordijnen. Als we weer wat geld hebben komt er wel een mooiere bank/gordijnen/tafel. Wij hebben niet in huis wat mijn ouders hebben qua luxe. Maar die hebben er nu al 40 jaar voor gewerkt en wij komen net kijken!



TO: Kijk eens naar wat wel kan, niet naar je "onmogelijkheden" die eigenlijk niet onmogelijk zijn!

Lieve parkiet,

even een verhaaltje Ik heb me zoveel mogelijk ingeleefd in de dingen die jij schreef.



Er was eens een prinsesje. Haar ouders hadden haar niets wijsgemaakt. Ze was geboren, opgegroeid en het begon tijd te worden haar vleugels uit te slaan. Ze voelde het kriebelen. Ze werd een beetje ontevreden, ze voelde zich een beetje leeg. Er moest iets gebeuren.

Al haar vriendinnetjes leken in een soort sprookje te leven. Ze vonden hun prins, gingen samenwonen, trouwen en het prinsesje keek ernaar en het leek haar het mooiste wat je kon overkomen. Zomaar van de een op de andere dag je eigen huis! Dán heb je wat te doen. Je kunt het inrichten, schoonhouden, spulletjes kopen, gesprekken met hypotheekadviseurs, die je ene oor in en het andere oor uit gingen, maar je prins zorgde er dan wel weer voor dat het allemaal goed kwam. En dan kon je gaan dromen over kindertjes krijgen en het hele leven zou bepaald zijn en je zou je nuttig voelen en het zou altijd zo door gaan.



Het prinsesje had ook een prins aan de haak geslagen. Alleen wilde deze nog niet samenwonen en al die heerlijke dingen doen die haar vriendinnen wel deden.

Hij wilde nog afspreken met zijn vrienden en het prinsesje begreep dat niet. Zij zat maar te wachten en te wachten..ze werd er sjagrijnig en verdrietig van, soms. En o, ja, ze vermande zich wel hoor! Tuurlijk vind ik dat niet erg zei ze dapper, als hij weer eens de deur uitstoof voor zijn volgende afpsraak. Maar van binnen voelde zich dan heel verdrietig. Wanneer zou haar droom eindelijk beginnen?



Deze prins was geen boeman. Hij hield van dit prinsesje. Maar ze was een beetje..hoe zeg je dat? Hij had het gevoel dat ze hem op wilde eten, dat ze hem wilde gebruiken om haar dromen na te jagen. Hij werd er kriebelig van, van het idee dat ze op hem zat te wachten, dat hij haar moest 'redden' van de leegte thuis, en hij wist ook niet zeker of hij al die dromen waar kon maken. Hij voelde een druk..



En toen kwam hij een meisje tegen, geen prinses, ze werkte in een winkeltje waar hij wel eens kwam en ze raakten aan de praat. Dit meisje had twee kinderen en hoewel ze niet veel geld hadden, waren ze heel gelukkig in hun kleine tweekamerwoning. Zij had het altijd allemaal zelf moeten doen, heeft nooit haar hand opgehouden en heel hard gewerkt om haar twee kindertjes en haarzelf alle kansen en alle geluk te geven die in haar macht lagen. Ze raakten aan de praat en de prins voelde zich op zijn gemak. Het meisje had veel te vertellen, ze interesseerde zich voor honderdduizend dingen en probeerde naast haar eigen zorgen een goed mens te zijn. Ze hielp anderen in de buurt, ze verzorgede maaltlijden voor oude mensen terwijl haar moeder op de kinderen pastte..de prins dacht; dit is zij, zij vult me aan, deze vrouw insprireert me en zal me blijven insprireren. Hij hoefde haar niet meer te redden, want ze had zichzelf al gered. En redde zich ook zonder hem.

Ze trouwden..



En de prinses? Haar was wel ter ore gekomen, de gelukkige ontmoeting van de prins met zijn meisje...ze was heel verdrietig, want ze had echt van hem gehouden..

En wat heeft die vrouw wat ik niet heb? dacht ze eerst heel boos.

Maar ze herpakte zichzelf, op een onnavolgbare manier! Zij zou niet bij de pakken neerzitten! Zij zou háár prins wel tegen komen en is het niet vandaag dan wel volgend jaar, desnoods over tien jaar!.

Eerst moest ze eens uitzoeken waarom zij zich zo nutteloos voelde soms.

Misschien zou het helpen om zoveel mogelijk van haar tijd echt nuttig te besteden. Ze hield van schoonmaken, poetsen, huisjes doen blinken! Dus naast haar reguliere baan, bood ze zich aan als vrijwilligster om de huisen van mensen die daar niet toe in staat waren, schoon te houden. Ze kwam de gékste mesen tegen, soms dacht ze zelf wel eens dat ze er gek van werd. Maar toch deed ze iets goeds en ze voelde zich er wel bij. Ze deed het zelfs zo goed, dat ze na een paar jaar trouwe dienst werd gevraagd om de coordinatie van het schoonmaakwerk op zich te nemen. Een betaalde baan! Ze bedacht zich geen moment en zegde haar reguliere baantje op. Ze had hier echt talent voor en ze had het niet voor mogelijk gehouden dat ze ooit nog iets zou doen dat haar zoveel bervrediging zou schenken. Na verloop van tijd werd haar bedrijfje steeds succesvoller.

Tot ze een oude bekende aan de lijn kreeg. Er waren problemen, een man aan de drank, een vrouw die het huis liet verslonzen, huilende kindertjes op de achtergrond...dat kon toch niet waar zijn. Eén van haar oude vriendinnen belde het schoonmaakbedrijfje, juist degene van wie ze altijd had gedacht dat ze voor het geluk geboren was! Het hele huwlijk was een fiasco gebleken. Het was totaal niet wat ze zich ervan had voorgesteld. Ja, het huis was prachtig, de inkomsten prima, maar het huwlijk...het klopte niet. Ze had zich er blind ingestort, vol verwachting en het leek ook heel even best wel goed te gaan, maar ze hadden beiden hun rol niet goed ingeschat, hadden maar wat gedaan, omdat iedereen zei dat het zo geweldig was en ze zo'n droompaar waren.

Het prinsesje was geschokt. Ook zij had haar vreindin benijdt om deze situatie, maar realiseerde zich toen, dat het er aan de buitenkant wel mooi uit kan zien, maar dat zolang het niet écht is, er echte liefde in het spel is, twee personen die aan elkaar zijn gewaagd en niet in sprookjes geloven, maar samen voor gaan en bij elkaar staan.. Ja dan werkt het dus niet.

Het prinsesje zette alles in het werk om haar vriendin te helpen en het eindigde ermee dat zij samen, vermoeid en tevreden, achter een glaasje rose zaten en de vriendin vroeg; hoe zit dat met jou dan? Heb jij geen man, geen vriend? En het prinsesje vertelde alles, over haa rvriend, over de 'ander', over haar zelfstandige leven en hoe dat zich ontwikkeld had.

Haar vriendin stond erop het prinsesje voor te stellen aan een neef van haar.

Ze hadden afgesproken bij een bioscoop omdat de prinsens vurig was gaan houden van films, het maakte haar niet uit, romantisch, maatschappelijk geengaeerd, fantasie.als ze maar weg kon dromen.

De neef kwam binnen, een dolkstoot doorkliefde het hart van de prinses. De neef zei; waar ben jij geweest? En zij zei; ik maak schoon, ik heb schoongemaakt en nog veel meer dingen meer. En hij vond haar het schoonste dat hij ooit gezien of geproefd had.

Op de dag dat ze gingen trouwen, wilde zij persé nog even langs het proper gepoeste appartement van haar vriendin. Hij moest erom lachen toen zijn prinses zei; ik moet even kijken of het goed met haar gaat en met haar kindertjes. En hij vond dat zo mooi, zo mooi en hield alweer zoveel meer van haar.

En de prinses ging door met haar leven, vertelde hem de meest komieke verhalen, waar hij erg om moest lachen. Ze bleef trouw aan haar vriendin en stond haar bij, ook toen die weer een tot mislukking gedoemde relatie begon. (en uiteindelijk zichzelf vermandde, en heeeel, heeel gelukkig werd, maar dat is weer een ander verhaal)

Het prinsesje en de neef bleven samen, ze genoten vaniedere dag dat ze samen wareb en kregen een bult kinderen, die allen hun eigen weg mochten zoeken. Eén ding prentte hun moeder hen in; ga niet op zoek naar sprookjes, maar onderneem zelf aktie. Zolang jij in beweging blijft, komt er van alles op je pad.

En de kinderen waren dankbaar om deze wijze les die hun moeder ze gaf. En werden zelf ook heel gelukkig.

Als ik jou zo lees Parkiet dan doe je me denken aan mijn dochter, die is nu vier en kan vreselijk humeurig zijn als ze haar zin niet krijgt. Op het bespottelijke af. In de basis is het een lieve meid maar ergens zit ook dat venijnige, verwende prinsesje wat ze soms tentoonspreid. De wereld draait om haar denkt zij en ze heeft nog niet werkelijk besef van de uitwerking van haar gedrag. Haar geweten is nog volop in ontwikkeling.



Dat van jou is uitontwikkeld, klaar, af. Jij zou je bewust moeten zijn van het effect wat je gedrag heeft op je omgeving. Op het moment dat jij merkt dat je aan het chagrijnen bent is het eigenlijk al te laat, dan ben je waarschijnlijk al behoorlijk irritant voor je omgeving. Het feit dat je merkt dat het niet goed gaat in je relatie vanwege je manier van doen is een pre. Je ziet in ieder geval dat er iets aan de hand is en dat er iets anders moet.



Het is zaak om in te grijpen (jij dus) op het moment dat de onzekerheid/ontevredenheid/humeurigheid zijn aanvang neemt. Dat is het moment dat jij dat om moet kunnen keren.



Een vriendin van mij heeft dat geleerd met behulp van een therapeut. Ze is nog steeds vrij licht ontvlambaar en verwacht dat je aan haar gezicht ziet hoe de vlag er bij hangt (en dat is dan ook vaak heel duidelijk te zien) maar ze handelt nu als een volwassene en alleen als het heel druk is bij de Ikea komt haar oude ik weer erg naar voren.



Misschien ook iets voor jou? Praten met een professional en leren om je gemoedstoestand niet door te laten klinken in je woorden en handelingen?