Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat klote
dinsdag 20 januari 2009 om 07:53
Ik ben getrouwd. Met de man waarop ik zo verliefd was. Die me zo perfect aanvulde. Ik had mijn leven alweer een tijdje op orde en er was weer ruimte voor liefde. Hij bleek de perfecte aanvulling op mijn leven. Vrachtwagenchauffeur op het buitenland, dus niet een persoon die continu op je lip zit of waarmee elke week hetzelfde is. De dagen dat hij thuis was kon ik me volledig geven, lekker koken, die bergen was wegwerken, uit eten samen, spannende dingen ondernemen. De sex was ook geweldig.
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
dinsdag 20 januari 2009 om 10:22
quote:Nastik schreef op 20 januari 2009 @ 09:38:
[...]
Jullie hebben gelijk, een normaal gesprek gaat niet. Ik praat, hij zwijgt -> ik word boos, hij zwijgt nog harder. Het zit te hoog, denk ik. En waarschijnlijk 'overschreeuw' ik hem. Alhoewel, ik schreeuw noot, maar ga dan zo op in mijn gedram dat hij er geen speld tussenkrijgt.Maar wat zeg je dan? Ik, ik, ik, ik, ik? En jij niet, nooit, altijd, niks? Heb je al eens aan hem gevraagd wat hij het liefst zou willen als hij geen rekening zou hoeven houden met jou? Wil hij echt graag in het buitenland rijden en dat startkapitaal verdienen? Of wil hij liever wat minder verdienen en zijn dochtertje elke dag zien?
[...]
Jullie hebben gelijk, een normaal gesprek gaat niet. Ik praat, hij zwijgt -> ik word boos, hij zwijgt nog harder. Het zit te hoog, denk ik. En waarschijnlijk 'overschreeuw' ik hem. Alhoewel, ik schreeuw noot, maar ga dan zo op in mijn gedram dat hij er geen speld tussenkrijgt.Maar wat zeg je dan? Ik, ik, ik, ik, ik? En jij niet, nooit, altijd, niks? Heb je al eens aan hem gevraagd wat hij het liefst zou willen als hij geen rekening zou hoeven houden met jou? Wil hij echt graag in het buitenland rijden en dat startkapitaal verdienen? Of wil hij liever wat minder verdienen en zijn dochtertje elke dag zien?
dinsdag 20 januari 2009 om 10:23
quote:Banba schreef op 20 januari 2009 @ 10:20:
[...]
Nu zul je een manier moeten vinden om dit alles te combineren op een manier waar jij je goed bij voelt. Of je "schopt hem weer naar het buitenland" en stelt het aanpakken van dit probleem een jaar of 30 uit totdat hij met pensioen gaat.En waar man zich dus goed bij voelt.
[...]
Nu zul je een manier moeten vinden om dit alles te combineren op een manier waar jij je goed bij voelt. Of je "schopt hem weer naar het buitenland" en stelt het aanpakken van dit probleem een jaar of 30 uit totdat hij met pensioen gaat.En waar man zich dus goed bij voelt.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:23
Ik vind het vooral erg stuitend dat je van hem eist dat hij in het buitenland werkt, ambitie heeft en verder komt met zijn werk en zelf maar 3 dagen werkt en het vooral hebt over je hobby's, je paarden en je kunst.
En dan nog piepen dat je alles zelf moet doen qua gezinsregelwerk. Ja, logisch. Je werkt maar 3 dagen en je dwingt je man weer naar het buitenland (en ik krijg zomaar het idee dat hij in huis ook niet zoveel goed kan doen). Je wilt tijd voor jezelf, voor je hobby's en hij moet dat mogelijk maken door te wieberen, geld in te brengen en op afroep beschikbaar te zijn als grote sterke man als jij eraan toe bent.
En dan nog piepen dat je alles zelf moet doen qua gezinsregelwerk. Ja, logisch. Je werkt maar 3 dagen en je dwingt je man weer naar het buitenland (en ik krijg zomaar het idee dat hij in huis ook niet zoveel goed kan doen). Je wilt tijd voor jezelf, voor je hobby's en hij moet dat mogelijk maken door te wieberen, geld in te brengen en op afroep beschikbaar te zijn als grote sterke man als jij eraan toe bent.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:24
Die vrachtwagen is wel zijn "werkruimte"waar ie, zeker als ie buitenland gaat rijden, meer tijd in doorbrengt dan in zijn huis. Jij hebt ook niet zomaar het eertse de beste huis gekocht, dus ik kan me vn hem ook wel voorstellen dat ie zich een beetje comfortabel wil voelen in een plak waar ie zomar minimaaal 70 tot 80 uur in de week in zit en ook ws in slaapt.
Vind het zielig voor die man dat jij zo tegen m aan kijkt. Hij verdient idd een partner die m waardeert. Zorg dat je daar weer in kunt veranderen, of geef m de kans iemand te vinden die dat wel doet.
Vind het zielig voor die man dat jij zo tegen m aan kijkt. Hij verdient idd een partner die m waardeert. Zorg dat je daar weer in kunt veranderen, of geef m de kans iemand te vinden die dat wel doet.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:25
dinsdag 20 januari 2009 om 10:27
quote:Eowynn_ schreef op 20 januari 2009 @ 10:23:
Ik vind het vooral erg stuitend dat je van hem eist dat hij in het buitenland werkt, ambitie heeft en verder komt met zijn werk en zelf maar 3 dagen werkt en het vooral hebt over je hobby's, je paarden en je kunst.
En dan nog piepen dat je alles zelf moet doen qua gezinsregelwerk. Ja, logisch. Je werkt maar 3 dagen en je dwingt je man weer naar het buitenland (en ik krijg zomaar het idee dat hij in huis ook niet zoveel goed kan doen). Je wilt tijd voor jezelf, voor je hobby's en hij moet dat mogelijk maken door te wieberen, geld in te brengen en op afroep beschikbaar te zijn als grote sterke man als jij eraan toe bent.
Ik vind het vooral erg stuitend dat je van hem eist dat hij in het buitenland werkt, ambitie heeft en verder komt met zijn werk en zelf maar 3 dagen werkt en het vooral hebt over je hobby's, je paarden en je kunst.
En dan nog piepen dat je alles zelf moet doen qua gezinsregelwerk. Ja, logisch. Je werkt maar 3 dagen en je dwingt je man weer naar het buitenland (en ik krijg zomaar het idee dat hij in huis ook niet zoveel goed kan doen). Je wilt tijd voor jezelf, voor je hobby's en hij moet dat mogelijk maken door te wieberen, geld in te brengen en op afroep beschikbaar te zijn als grote sterke man als jij eraan toe bent.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:28
Zusenzo, ik denk dat jouw probleem echt iets totaal anders is dan die van Nastik. Je bent getrouwd met iemand die niet uit Nederland komt, en zoals ik het lees, blijft hij in NEderland voor jou en de kleine maar maakt de rest hem doodongelukkig. Hij mist thuis. Ik herken dat van mijn eigen vader (mijn moeder is ook Nederlandse). Het is echt een essentieel ander probleem dat die van Nastik, wiens huwelijksproblemen voortvloeien uit het feit dat haar visie van het huwelijk anders is dan de feitelijke situatie nu.
Zus, ik kan je alleen maar adviseren goed met je man te praten over wat hij het liefste zou willen. (en jij natuurlijk). Willen jullie ooit emigreren? (misschien als de kinderen het huis uit zijn) Of altijd hier blijven wonen? Ik denk dat dat laatste eigenlijk geen optie is, je eindigt met een doodongelukkig man dan en dan ben jij ook niet blij natuurlijk. Het is echt heel moeilijk.Heel veel sterkte Zus!
Zus, ik kan je alleen maar adviseren goed met je man te praten over wat hij het liefste zou willen. (en jij natuurlijk). Willen jullie ooit emigreren? (misschien als de kinderen het huis uit zijn) Of altijd hier blijven wonen? Ik denk dat dat laatste eigenlijk geen optie is, je eindigt met een doodongelukkig man dan en dan ben jij ook niet blij natuurlijk. Het is echt heel moeilijk.Heel veel sterkte Zus!
dinsdag 20 januari 2009 om 10:31
En het is niet mijn bedoeling om je af te branden hoor, want ik herken wel veel van je manier van communiceren met je man, dat heb ik in het begin van onze relatie (of eigenlijk toen we samenwoonden) ook moeten afleren. Dus ik weet precies hoe het werkt
En het is vast niet je bedoeling. Maar ik vind wel dat je het heft van je éigen leven in eigen hand moet nemen en niet ondertussen ook dat van hem zodat het bij jouw wensen mbt je eigen invulling aansluit. Laat hem in zijn waarde, vraag hem dingen in plaats van hem dingen op te dragen.
Want het is een lastig proces.
En het is vast niet je bedoeling. Maar ik vind wel dat je het heft van je éigen leven in eigen hand moet nemen en niet ondertussen ook dat van hem zodat het bij jouw wensen mbt je eigen invulling aansluit. Laat hem in zijn waarde, vraag hem dingen in plaats van hem dingen op te dragen.
Want het is een lastig proces.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:32
@nastik: knap dat je hier zo openlijk opschrijft wat jouw negatieve aandeel is in jullie relatie. Je windt er geen doekjes om over wat jij doet en dat kan betekenen dat je hele confronterende en felle reacties krijgt. Wou even zeggen dat ik je eerlijkheid waardeer. Denk dat je hier mooie tips kunt krijgen over hoe je je relatie en je eigen aandeel daarin verbeteren kunt. Heb dat zelf wel ervaren met mijn topic, over dat ik me soms beetje voor mijn vriend schaam.
@zusenzo: bij jou is het idd een ander verhaal dan bij Nastic. Snap dat je jezelf even wou verdedigen, maar probeer je vooral de oordelen die sommigen op het forum geven niet zo aan te trekken! Het zegt nog altijd meer over de ander dan over jou als iemand snel oordeelt op basis van 3 regels!
@zusenzo: bij jou is het idd een ander verhaal dan bij Nastic. Snap dat je jezelf even wou verdedigen, maar probeer je vooral de oordelen die sommigen op het forum geven niet zo aan te trekken! Het zegt nog altijd meer over de ander dan over jou als iemand snel oordeelt op basis van 3 regels!
dinsdag 20 januari 2009 om 10:46
quote:Eowynn_ schreef op 20 januari 2009 @ 10:23:
Ik vind het vooral erg stuitend dat je van hem eist dat hij in het buitenland werkt, ambitie heeft en verder komt met zijn werk en zelf maar 3 dagen werkt en het vooral hebt over je hobby's, je paarden en je kunst.
En dan nog piepen dat je alles zelf moet doen qua gezinsregelwerk. Ja, logisch. Je werkt maar 3 dagen en je dwingt je man weer naar het buitenland (en ik krijg zomaar het idee dat hij in huis ook niet zoveel goed kan doen). Je wilt tijd voor jezelf, voor je hobby's en hij moet dat mogelijk maken door te wieberen, geld in te brengen en op afroep beschikbaar te zijn als grote sterke man als jij eraan toe bent.
Ik vind het vooral erg stuitend dat je van hem eist dat hij in het buitenland werkt, ambitie heeft en verder komt met zijn werk en zelf maar 3 dagen werkt en het vooral hebt over je hobby's, je paarden en je kunst.
En dan nog piepen dat je alles zelf moet doen qua gezinsregelwerk. Ja, logisch. Je werkt maar 3 dagen en je dwingt je man weer naar het buitenland (en ik krijg zomaar het idee dat hij in huis ook niet zoveel goed kan doen). Je wilt tijd voor jezelf, voor je hobby's en hij moet dat mogelijk maken door te wieberen, geld in te brengen en op afroep beschikbaar te zijn als grote sterke man als jij eraan toe bent.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:49
Tsja ik kan me een deel van wat je schrijft best voorstellen. Dit was niet wat je in je hoofd had. Maar goed, het leven is soms niet zoals je het in je hoofd had. De oplossing lijkt me niet dat hij dan maar weer weg moet. De oplossing is om te leren van deze situatie, allebei.
En best interessant is dat je je kind absoluut niet als hinder ervaart in je bezigheden maar je man wel. Terwijl het in de praktijk toch, hopelijk, zo is dat je praktisch gezien meer voor je kind moet laten dan voor je man? Dat lijkt me een interessant punt om eens goed naar te kijken. Waarom voel je je niet vrij als hij in de buurt is, want daar lijkt het op. Waarom doe je niet gewoon je dingen zoals altijd?
En dat jullie je allebei enorm moeten aanpassen omdat je vanuit een totaal andere situatie komt lijkt me eigenlijk niet meer dan logisch.
En best interessant is dat je je kind absoluut niet als hinder ervaart in je bezigheden maar je man wel. Terwijl het in de praktijk toch, hopelijk, zo is dat je praktisch gezien meer voor je kind moet laten dan voor je man? Dat lijkt me een interessant punt om eens goed naar te kijken. Waarom voel je je niet vrij als hij in de buurt is, want daar lijkt het op. Waarom doe je niet gewoon je dingen zoals altijd?
En dat jullie je allebei enorm moeten aanpassen omdat je vanuit een totaal andere situatie komt lijkt me eigenlijk niet meer dan logisch.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:59
dinsdag 20 januari 2009 om 11:58
Nastik, wil je nog wel voor je huwelijk gaan?
Als ik je verhaal zo lees, dan krijg ik het idee dat je wel erg snel de handdoek in de ring wil gooien.
Je leven is door de komst van jullie kind en het nieuwe werkritme van je man behoorlijk veranderd. Het loopt anders dan je verwacht. De balans is verstoord. Je merkt zelf de negatieve spiraal op.
Ik zou zeggen, als je er nog iets van wilt maken, zoek dan hulp. Gebruik een deskundige om je stoom af te blazen, zodat je man even buiten schot is. Het is belangrijk dat je je wensen en behoeften op een positieve manier leert onder woorden te brengen. Hij of zij kan je helpen om op een goede manier met de veranderingen om te gaan. Een vriend of familielid zou ik hiermee niet belasten als ik jou was, omdat zij per definitie partij zijn en emotioneel betrokken.
Het kost tijd, energie en aanpassingsvermogen van jullie beiden om er je schouders onder te zetten. Het is niet eenvoudig en het is niet altijd leuk om je eigen aandeel onder de loep te nemen, maar door de verwijtende sfeer bereik je alleen maar een verdere verwijdering tussen jullie.
Als je hier niet aan gaat werken dan loop je grote kans dat je huwelijk strandt en dat je in evt. nieuwe relaties zo'n zelfde patroon ontwikkelt. Is dat wat je wilt?
Overigens bedoel ik dit niet belerend aangezien ik bepaalde delen uit je verhaal wel kan plaatsen in mijn ervaringen uit het verleden... ervaringen waar ik niet trots op ben. Maar ik heb er van geleerd en dat is winst voor de toekomst.
Als ik je verhaal zo lees, dan krijg ik het idee dat je wel erg snel de handdoek in de ring wil gooien.
Je leven is door de komst van jullie kind en het nieuwe werkritme van je man behoorlijk veranderd. Het loopt anders dan je verwacht. De balans is verstoord. Je merkt zelf de negatieve spiraal op.
Ik zou zeggen, als je er nog iets van wilt maken, zoek dan hulp. Gebruik een deskundige om je stoom af te blazen, zodat je man even buiten schot is. Het is belangrijk dat je je wensen en behoeften op een positieve manier leert onder woorden te brengen. Hij of zij kan je helpen om op een goede manier met de veranderingen om te gaan. Een vriend of familielid zou ik hiermee niet belasten als ik jou was, omdat zij per definitie partij zijn en emotioneel betrokken.
Het kost tijd, energie en aanpassingsvermogen van jullie beiden om er je schouders onder te zetten. Het is niet eenvoudig en het is niet altijd leuk om je eigen aandeel onder de loep te nemen, maar door de verwijtende sfeer bereik je alleen maar een verdere verwijdering tussen jullie.
Als je hier niet aan gaat werken dan loop je grote kans dat je huwelijk strandt en dat je in evt. nieuwe relaties zo'n zelfde patroon ontwikkelt. Is dat wat je wilt?
Overigens bedoel ik dit niet belerend aangezien ik bepaalde delen uit je verhaal wel kan plaatsen in mijn ervaringen uit het verleden... ervaringen waar ik niet trots op ben. Maar ik heb er van geleerd en dat is winst voor de toekomst.
dinsdag 20 januari 2009 om 13:23
quote:Nastik schreef op 20 januari 2009 @ 09:36:
We pastten perfect bij elkaar! Ik zocht juist een man die mij de vrijheid gunde om bezig te zijn met mijn hobby (ik was vroeger ambitieus amazone) paarden, honden en kunst.
Ik heb het gevoel dat mijn man in een tweestrijd zit; zijn ambitie om zijn eigen wagen te bezitten en voor zichzelf te beginnen en zijn liefde voor zijn kind en haar vaak willen zien. Als hij wilt bereiken wat hij wilt; die eigen wagen, zal hij nu keihard knaken moeten verdienen om dat ding te kopen. Je hebt namelijk een startkapitaal nodig van EUR 9000.-. Dat komt niet aanwaaien met een binnenlandbaan. Dat weet hij.
Hij lijkt soms te aardig om voor zichzelf te kiezen. Als ik met hem dingen wil bespreken dan duikt hij weg in de hoop dat het wel overgaat. Ik vind die houding zo zwak. Ruzie met mij maken doet hij ook niet, dan zegt hij gewoon niks. Ik weet nooit echt wat er in mhem omgaat. Wat dwars zit, wat hem kwaad maakt.
Ik lees dat je man wegduikt en stil wordt, wat mij het gevoel geeft dat hij zich aangevallen voelt door jou.
Zou het kunnen zijn dat je jouw verwachtingen en oordelen aan hem opdringt en dat er geen ruimte is voor hij wie hij werkelijk is?
Ik neem aan dat je niet bewust je man in de hoek drukt. Misschien is het het overwegen waard op te praten zonder oordelen of verwachtingen, dus geen
- Dan moet je gewoon dit of dat doen
- Jij moet maar eens een vuist maken en precies vertellen hoe je erover denkt
- Ja, maar (ik vindt dit)
- Waarom deed je dat?
- Waarom doe je niet wat ik wil?
maar vragen naar wat hij bedoelt en wilt:
- Wat zou je willen doen?
- Hoe denk je dat aan te pakken?
- Wanneer denk je dat te doen?
- Hoe denk je dat het uitpakt?
- Zijn er nog andere opties?
- Vond je dat prettig?
- Ik merk dat je stil bent, heb ik iets verkeerds gezegd?
- Wat bedoel je daarmee?
- Wat betekend dat voor je?
- Is er iets dat ik kan doen?
Zou jij je man kunnen helpen om die 9000 euro te verdienen om zijn droom waar te maken? Bijvoorbeeld een dag extra werken, paardrijles geven, kunstles geven? Op deze manier ben je elders, zit je man niet op jouw lip en ben je met je passies bezig (jouw behoeftes) en draag je ook bij aan je mans behoeften (een eigen wagen bezitten met binnenland werk).
We pastten perfect bij elkaar! Ik zocht juist een man die mij de vrijheid gunde om bezig te zijn met mijn hobby (ik was vroeger ambitieus amazone) paarden, honden en kunst.
Ik heb het gevoel dat mijn man in een tweestrijd zit; zijn ambitie om zijn eigen wagen te bezitten en voor zichzelf te beginnen en zijn liefde voor zijn kind en haar vaak willen zien. Als hij wilt bereiken wat hij wilt; die eigen wagen, zal hij nu keihard knaken moeten verdienen om dat ding te kopen. Je hebt namelijk een startkapitaal nodig van EUR 9000.-. Dat komt niet aanwaaien met een binnenlandbaan. Dat weet hij.
Hij lijkt soms te aardig om voor zichzelf te kiezen. Als ik met hem dingen wil bespreken dan duikt hij weg in de hoop dat het wel overgaat. Ik vind die houding zo zwak. Ruzie met mij maken doet hij ook niet, dan zegt hij gewoon niks. Ik weet nooit echt wat er in mhem omgaat. Wat dwars zit, wat hem kwaad maakt.
Ik lees dat je man wegduikt en stil wordt, wat mij het gevoel geeft dat hij zich aangevallen voelt door jou.
Zou het kunnen zijn dat je jouw verwachtingen en oordelen aan hem opdringt en dat er geen ruimte is voor hij wie hij werkelijk is?
Ik neem aan dat je niet bewust je man in de hoek drukt. Misschien is het het overwegen waard op te praten zonder oordelen of verwachtingen, dus geen
- Dan moet je gewoon dit of dat doen
- Jij moet maar eens een vuist maken en precies vertellen hoe je erover denkt
- Ja, maar (ik vindt dit)
- Waarom deed je dat?
- Waarom doe je niet wat ik wil?
maar vragen naar wat hij bedoelt en wilt:
- Wat zou je willen doen?
- Hoe denk je dat aan te pakken?
- Wanneer denk je dat te doen?
- Hoe denk je dat het uitpakt?
- Zijn er nog andere opties?
- Vond je dat prettig?
- Ik merk dat je stil bent, heb ik iets verkeerds gezegd?
- Wat bedoel je daarmee?
- Wat betekend dat voor je?
- Is er iets dat ik kan doen?
Zou jij je man kunnen helpen om die 9000 euro te verdienen om zijn droom waar te maken? Bijvoorbeeld een dag extra werken, paardrijles geven, kunstles geven? Op deze manier ben je elders, zit je man niet op jouw lip en ben je met je passies bezig (jouw behoeftes) en draag je ook bij aan je mans behoeften (een eigen wagen bezitten met binnenland werk).
dinsdag 20 januari 2009 om 13:54
Ik denk dat je "loner" bent die het heel erg fijn vindt om alleen te zijn, zeker op momenten dat het werk teneinde is en je je wil privé terugtrekken. Alleen zijn betekent dan gewoon geheel jezelf zijn, rustig zijn, mogelijk is dit niet goed te bereiken in aanwezigheid van een ander, zelfs als het een geliefde partner is, en wil je een schemaatje waarop hij aanwezig is omdat dat overzichtelijk is en je rust geeft.
Het lijkt me heel moeilijk om jezelf te verloochenen, tenminste niet langdurig, en mogelijk is het een oplossing om gescheiden te gaan leven; in een soort lat-relatie? Je zou ook misschien een therapie kunnen gaan doen om beter met je man om te gaan (en met stress in het algemeen) zodat je je comfortabeler voelt mocht hij vaker thuis zijn.
Overigens had je deze situatie ook gekregen als hij ziek of gepensioneerd was geraakt. Maar ik neem aan dat je daar bij het aangaan van de relatie niet hebt gedacht.
Verder zou ik het eigenlijk niet weten. Ik wens je sterkte en wijsheid.
Het lijkt me heel moeilijk om jezelf te verloochenen, tenminste niet langdurig, en mogelijk is het een oplossing om gescheiden te gaan leven; in een soort lat-relatie? Je zou ook misschien een therapie kunnen gaan doen om beter met je man om te gaan (en met stress in het algemeen) zodat je je comfortabeler voelt mocht hij vaker thuis zijn.
Overigens had je deze situatie ook gekregen als hij ziek of gepensioneerd was geraakt. Maar ik neem aan dat je daar bij het aangaan van de relatie niet hebt gedacht.
Verder zou ik het eigenlijk niet weten. Ik wens je sterkte en wijsheid.
dinsdag 20 januari 2009 om 14:22
quote:Groll schreef op 20 januari 2009 @ 13:54:
Ik denk dat je "loner" bent die het heel erg fijn vindt om alleen te zijn, zeker op momenten dat het werk teneinde is en je je wil privé terugtrekken. Alleen zijn betekent dan gewoon geheel jezelf zijn, rustig zijn, mogelijk is dit niet goed te bereiken in aanwezigheid van een ander, zelfs als het een geliefde partner is, en wil je een schemaatje waarop hij aanwezig is omdat dat overzichtelijk is en je rust geeft. Dat had ik kunnen geloven als ze geen kind had. Met 'n kind heb je veel minder vrijheid en minder rust dan met 'n volwassen partner. Dus het probleem ligt dan toch anders lijkt mij.
Ik denk dat je "loner" bent die het heel erg fijn vindt om alleen te zijn, zeker op momenten dat het werk teneinde is en je je wil privé terugtrekken. Alleen zijn betekent dan gewoon geheel jezelf zijn, rustig zijn, mogelijk is dit niet goed te bereiken in aanwezigheid van een ander, zelfs als het een geliefde partner is, en wil je een schemaatje waarop hij aanwezig is omdat dat overzichtelijk is en je rust geeft. Dat had ik kunnen geloven als ze geen kind had. Met 'n kind heb je veel minder vrijheid en minder rust dan met 'n volwassen partner. Dus het probleem ligt dan toch anders lijkt mij.
dinsdag 20 januari 2009 om 14:58
dinsdag 20 januari 2009 om 16:07
Ha Viva-forummers,
al zijn sommige reacties misschien knetterhard, ik ben zo ontzettend blij dat mij een spiegel wordt voorgehouden. Respect!
Ik ben zojuist een gigantisch end wezen wandelen en heb mijn gedachten over alle reacties en adviezen laten gaan. Ik voel mij soms inderdaad een enorme loner en ik merk dat ik moeite heb met het 'delen' van mijn vrije tijd. Daarnaast ben ik ook al heel lang zoekende naar wat ik écht wil. Misschien ben ik zelfs wel een beetje jaloers op het feit dat mijn man dus wel elke dag lachend naar zijn werk gaat en ook in het weekend graag een mooie vrachtwagen bekijkt. Hij houd van zijn werk en is er trots op.
Toen hij nog veel vanhuis was hebben we de afspraak gemaakt dat het grootste gedeelte van het huishouden en de zorg oor de dieren op mij neer zou komen. Dat leek ons op dat moment niet meer dan logisch. Nu hij meer thuis is irriteerd het me dat hij niet veel doet, maar anderzijds is dat een issue waar we het toendertijd al lang over eens waren.
Men zegt weleens dat een kind krijgen je ook helpt om weer met beide benen op de grond te komen en prioriteiten in het leven te stellen. Het lijkt er bij mij meer op dat ik alleen maar verder van mijzelf af kom te staan en steeds meer moeite krijg met de manier waarop ik mijn leven heb ingevuld. Ik wil dieren in nood helpen, maar zit op een saai klotekantoor. Ik wil de flitsende echtgenote zijn, maar ben veranderd in een zuurpruim. Met mijn kind heb ik daarentegen alle geduld van de wereld. Ik kan haar overal mee naartoe nemen, heb zo'n mooi uitstekend bot op mijn heup waar ze dan op zit. Tijdens het paardrijden zit ze in de box in een warme kantine, en de honden doe ik al ze slaapt. Ondertussen doe ik wel naar tegen mijn man en verlies ik zelfs zo nu en dan mijn geduld tegenover mijn honden. Wat niks voor mij is,
Ik ben mij er wel degelijk van bewust dat de oorzaak vanmijn huwelijksproblemen bij mij liggen. Ik reageer mijn ontevredenheid af op degene die juist het beste met mij voor heeft. Die altijd geduld heeft. Maar soms wil ik ook weleens dat hij tegengas geeft, waarom doet hij dat dan niet en pikt ie alles van me? Omdat hij zo aardig en begripvol is? Soms lijkt het me ook zo fijn om gewoon eens te horen dat ik het niet bij het rechte eind heb.
Afijn, om eerlijk te zijn ken ik mijzelf niet meer. Als ik weer eens tegen hem begin is er al een stemmetje in mij dat zegt "Nastik, doe normaal, dit slaat nergens op." maar omdat het ondertussen al zo'n gewoonte is, ga ik maar door.
al zijn sommige reacties misschien knetterhard, ik ben zo ontzettend blij dat mij een spiegel wordt voorgehouden. Respect!
Ik ben zojuist een gigantisch end wezen wandelen en heb mijn gedachten over alle reacties en adviezen laten gaan. Ik voel mij soms inderdaad een enorme loner en ik merk dat ik moeite heb met het 'delen' van mijn vrije tijd. Daarnaast ben ik ook al heel lang zoekende naar wat ik écht wil. Misschien ben ik zelfs wel een beetje jaloers op het feit dat mijn man dus wel elke dag lachend naar zijn werk gaat en ook in het weekend graag een mooie vrachtwagen bekijkt. Hij houd van zijn werk en is er trots op.
Toen hij nog veel vanhuis was hebben we de afspraak gemaakt dat het grootste gedeelte van het huishouden en de zorg oor de dieren op mij neer zou komen. Dat leek ons op dat moment niet meer dan logisch. Nu hij meer thuis is irriteerd het me dat hij niet veel doet, maar anderzijds is dat een issue waar we het toendertijd al lang over eens waren.
Men zegt weleens dat een kind krijgen je ook helpt om weer met beide benen op de grond te komen en prioriteiten in het leven te stellen. Het lijkt er bij mij meer op dat ik alleen maar verder van mijzelf af kom te staan en steeds meer moeite krijg met de manier waarop ik mijn leven heb ingevuld. Ik wil dieren in nood helpen, maar zit op een saai klotekantoor. Ik wil de flitsende echtgenote zijn, maar ben veranderd in een zuurpruim. Met mijn kind heb ik daarentegen alle geduld van de wereld. Ik kan haar overal mee naartoe nemen, heb zo'n mooi uitstekend bot op mijn heup waar ze dan op zit. Tijdens het paardrijden zit ze in de box in een warme kantine, en de honden doe ik al ze slaapt. Ondertussen doe ik wel naar tegen mijn man en verlies ik zelfs zo nu en dan mijn geduld tegenover mijn honden. Wat niks voor mij is,
Ik ben mij er wel degelijk van bewust dat de oorzaak vanmijn huwelijksproblemen bij mij liggen. Ik reageer mijn ontevredenheid af op degene die juist het beste met mij voor heeft. Die altijd geduld heeft. Maar soms wil ik ook weleens dat hij tegengas geeft, waarom doet hij dat dan niet en pikt ie alles van me? Omdat hij zo aardig en begripvol is? Soms lijkt het me ook zo fijn om gewoon eens te horen dat ik het niet bij het rechte eind heb.
Afijn, om eerlijk te zijn ken ik mijzelf niet meer. Als ik weer eens tegen hem begin is er al een stemmetje in mij dat zegt "Nastik, doe normaal, dit slaat nergens op." maar omdat het ondertussen al zo'n gewoonte is, ga ik maar door.
dinsdag 20 januari 2009 om 16:18
Zou hem gauw gaan vertellen dat je heel veel spijt hebt van afgelopen tijd en een goed gesprek aangaan waar het vooral over hem gaat, wat wil hij nu met zijn carrière, hoe ziet hij dingen? Hij wil misschien niet praten maar als je hem anders zou benaderen wellicht wel? Zal toch iets moeten gebeuren want anders gaat het van kwaad tot erger, straks is hij het zo zat dat hij zijn spullen pakt! Realiseer je dat wel...laat het niet zover komen want verder klinkt het wel goed. Snap dat je heel ontwikkeld en zelfstandig bent geworden door alles wat er is gebeurd maar ga jezelf niet wijsmaken dat je het zonder hem ook wel prima redt (dat is uiteindelijk wel zo) maar je doet nu net of je dat geen heel veel verdriet gaat kosten. Doordat hij geen tegenreacties geeft denk ik ook dat je je afzet, zo van hij reageert toch niet/ spreekt me toch niet aan op mijn gedrag...zo ga je steeds een stapje verder. Werk aan de winkel. Succes en dapper dat je dit zo durft te delen hoor! Tis makkelijk oordelen maar jezelf blootgeven doet niet iedereen.
