Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat klote
dinsdag 20 januari 2009 om 07:53
Ik ben getrouwd. Met de man waarop ik zo verliefd was. Die me zo perfect aanvulde. Ik had mijn leven alweer een tijdje op orde en er was weer ruimte voor liefde. Hij bleek de perfecte aanvulling op mijn leven. Vrachtwagenchauffeur op het buitenland, dus niet een persoon die continu op je lip zit of waarmee elke week hetzelfde is. De dagen dat hij thuis was kon ik me volledig geven, lekker koken, die bergen was wegwerken, uit eten samen, spannende dingen ondernemen. De sex was ook geweldig.
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
dinsdag 20 januari 2009 om 16:51
quote:curlygurly schreef op 20 januari 2009 @ 16:18:
Zou hem gauw gaan vertellen dat je heel veel spijt hebt van afgelopen tijd en een goed gesprek aangaan waar het vooral over hem gaat, wat wil hij nu met zijn carrière, hoe ziet hij dingen? Hij wil misschien niet praten maar als je hem anders zou benaderen wellicht wel? Zal toch iets moeten gebeuren want anders gaat het van kwaad tot erger, straks is hij het zo zat dat hij zijn spullen pakt! Realiseer je dat wel...laat het niet zover komen want verder klinkt het wel goed. Snap dat je heel ontwikkeld en zelfstandig bent geworden door alles wat er is gebeurd maar ga jezelf niet wijsmaken dat je het zonder hem ook wel prima redt (dat is uiteindelijk wel zo) maar je doet nu net of je dat geen heel veel verdriet gaat kosten. Doordat hij geen tegenreacties geeft denk ik ook dat je je afzet, zo van hij reageert toch niet/ spreekt me toch niet aan op mijn gedrag...zo ga je steeds een stapje verder. Werk aan de winkel. Succes en dapper dat je dit zo durft te delen hoor! Tis makkelijk oordelen maar jezelf blootgeven doet niet iedereen.
Hi! Dank je wel voor je reactie. Uiteraard heb ing gebeld en gezegd dat ik me vanmorgen heb misdragen en daar ook excuus voor gemaakt. Dat ik steeds een stapje verder ga (want hij reageerd niet) klopt ook. Ik dram steeds meer door.
En dat ik mezelf hier bloot durf tegeven........... tja ik begrijp wel dat sommige mensen afhaken na kritiek, maar ik vraag om advies en dat wordt gegeven op basis van wat ik vertel. Kan dus maar beter eerlijk en volledig zijn.
Al met al, ik ben altijd blij met advies, raad, een knuffel of zelfs een scheldpartij. Ik ben er wel bij gebaad. Euh met een t? Of d? Kweet niet.
Zou hem gauw gaan vertellen dat je heel veel spijt hebt van afgelopen tijd en een goed gesprek aangaan waar het vooral over hem gaat, wat wil hij nu met zijn carrière, hoe ziet hij dingen? Hij wil misschien niet praten maar als je hem anders zou benaderen wellicht wel? Zal toch iets moeten gebeuren want anders gaat het van kwaad tot erger, straks is hij het zo zat dat hij zijn spullen pakt! Realiseer je dat wel...laat het niet zover komen want verder klinkt het wel goed. Snap dat je heel ontwikkeld en zelfstandig bent geworden door alles wat er is gebeurd maar ga jezelf niet wijsmaken dat je het zonder hem ook wel prima redt (dat is uiteindelijk wel zo) maar je doet nu net of je dat geen heel veel verdriet gaat kosten. Doordat hij geen tegenreacties geeft denk ik ook dat je je afzet, zo van hij reageert toch niet/ spreekt me toch niet aan op mijn gedrag...zo ga je steeds een stapje verder. Werk aan de winkel. Succes en dapper dat je dit zo durft te delen hoor! Tis makkelijk oordelen maar jezelf blootgeven doet niet iedereen.
Hi! Dank je wel voor je reactie. Uiteraard heb ing gebeld en gezegd dat ik me vanmorgen heb misdragen en daar ook excuus voor gemaakt. Dat ik steeds een stapje verder ga (want hij reageerd niet) klopt ook. Ik dram steeds meer door.
En dat ik mezelf hier bloot durf tegeven........... tja ik begrijp wel dat sommige mensen afhaken na kritiek, maar ik vraag om advies en dat wordt gegeven op basis van wat ik vertel. Kan dus maar beter eerlijk en volledig zijn.
Al met al, ik ben altijd blij met advies, raad, een knuffel of zelfs een scheldpartij. Ik ben er wel bij gebaad. Euh met een t? Of d? Kweet niet.
dinsdag 20 januari 2009 om 17:18
Eigenlijk verwijt jij je man dus dat JIj niet doet wat je het liefs zou willen doen. met hem is niks mis, maar jij projecteert jouw ontevredenheid op hem. Hij moet zijn wat je zelf zou willen zijn maar niet bent.
Dan zit het probleem niet in je relatie, niet in hem, maar vooral in jou. en dan is ook duidelijk, denk ik, waar de oplossing vandaan moet komen. in hoeverre zou je je "klotekantoorbaan"kunnen opzeggen en voldoende kunnen verdienen met iets dat je wel leuk vind?
Dan zit het probleem niet in je relatie, niet in hem, maar vooral in jou. en dan is ook duidelijk, denk ik, waar de oplossing vandaan moet komen. in hoeverre zou je je "klotekantoorbaan"kunnen opzeggen en voldoende kunnen verdienen met iets dat je wel leuk vind?
