Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat klote
dinsdag 20 januari 2009 om 07:53
Ik ben getrouwd. Met de man waarop ik zo verliefd was. Die me zo perfect aanvulde. Ik had mijn leven alweer een tijdje op orde en er was weer ruimte voor liefde. Hij bleek de perfecte aanvulling op mijn leven. Vrachtwagenchauffeur op het buitenland, dus niet een persoon die continu op je lip zit of waarmee elke week hetzelfde is. De dagen dat hij thuis was kon ik me volledig geven, lekker koken, die bergen was wegwerken, uit eten samen, spannende dingen ondernemen. De sex was ook geweldig.
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
dinsdag 20 januari 2009 om 08:04
dinsdag 20 januari 2009 om 08:11
Hi Zusenzo! Dank je wel en jij ook een knuffel.
Het is gewoon zo............. niet zoals ik het me voorstelde en niet zoals onze insteek was. Man en ik zouden oud worden, 10 kindjes krijgen en altijd samen blij zijn. En nu gaat het niet zo goed en wordt het in mijn beleving alleen maar slechter. En dan ook nog eens het schuldgevoel omdat ik vind dat hij dit niet verdiend, ik me onredelijk opstel en zelfs als hij iets heel tofs doet het nog niet goed vind.
Ik ben ook weleens benieuwd hoe hij nou over mij denkt. Ik krijg ook nooit eens tegengas. Maar misschien komt dat wel omdat ik hem " overzeur" .
Vandaag lekker een dagje met kindjelief. Wie weet lucht het even op!
Het is gewoon zo............. niet zoals ik het me voorstelde en niet zoals onze insteek was. Man en ik zouden oud worden, 10 kindjes krijgen en altijd samen blij zijn. En nu gaat het niet zo goed en wordt het in mijn beleving alleen maar slechter. En dan ook nog eens het schuldgevoel omdat ik vind dat hij dit niet verdiend, ik me onredelijk opstel en zelfs als hij iets heel tofs doet het nog niet goed vind.
Ik ben ook weleens benieuwd hoe hij nou over mij denkt. Ik krijg ook nooit eens tegengas. Maar misschien komt dat wel omdat ik hem " overzeur" .
Vandaag lekker een dagje met kindjelief. Wie weet lucht het even op!
dinsdag 20 januari 2009 om 08:17
Ik krijg wel tegengas hoor, maar op de verkeerde manier.
Zeuren kan ik niet, als ik ook maar ergens over zeur, heeft hij er wel een oplossing voor, terwijl het af en toe gewoon even fijn is om te klagen, maar dat gaat dus niet, dus ben ik er maar mee gestopt.
Hij heeft een vrij goede baan met een hoge functie, vind hij niet belangrijk en vind het een klote baan en werkt alleen maar voor mij en de kinderen, voor onze luxe, ook fijn dat je dat op je bordje krijgt.
Ik hou erg van alleen zijn, kan er geirriteerd van worden dat hij naast me zit en van dat ziek zijn herken ik ook.
Ik negeer zijn ziek zijn altijd.
Ik ben al 10 jaar getrouwd en het gaat wel hoor, tijden gaan erg goed en tijden gaan slecht, als het goed gaat, gaat het meestal ook goed met mijn man, dus geen negatieve sfeer die hij meebrengt.
Zeuren kan ik niet, als ik ook maar ergens over zeur, heeft hij er wel een oplossing voor, terwijl het af en toe gewoon even fijn is om te klagen, maar dat gaat dus niet, dus ben ik er maar mee gestopt.
Hij heeft een vrij goede baan met een hoge functie, vind hij niet belangrijk en vind het een klote baan en werkt alleen maar voor mij en de kinderen, voor onze luxe, ook fijn dat je dat op je bordje krijgt.
Ik hou erg van alleen zijn, kan er geirriteerd van worden dat hij naast me zit en van dat ziek zijn herken ik ook.
Ik negeer zijn ziek zijn altijd.
Ik ben al 10 jaar getrouwd en het gaat wel hoor, tijden gaan erg goed en tijden gaan slecht, als het goed gaat, gaat het meestal ook goed met mijn man, dus geen negatieve sfeer die hij meebrengt.
dinsdag 20 januari 2009 om 08:21
quote:Nastik schreef op 20 januari 2009 @ 07:53:
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
Ergens kan ik me je verhaal wel voorstellen en ik lees er ook echt wel uit dat het jou dwarszit en dat je het graag anders zou willen hebben. Maar bovenstaande quote lijk me toch ook wel iets om rekening mee te houden en niet alleen uit te gaan van wat bij jou levenswensen past...Ik kan me voorstellen dat hij jullie kind graag vaker wil zien dan 2 dagen in de 2 weken. En ik kan me nog meer voorstellen dat jullie kind het ook nodig heeft dat hij meer thuis is dan dat....
Succes met het vinden van een oplossing doe voor jullie alledrie goed is!
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
Ergens kan ik me je verhaal wel voorstellen en ik lees er ook echt wel uit dat het jou dwarszit en dat je het graag anders zou willen hebben. Maar bovenstaande quote lijk me toch ook wel iets om rekening mee te houden en niet alleen uit te gaan van wat bij jou levenswensen past...Ik kan me voorstellen dat hij jullie kind graag vaker wil zien dan 2 dagen in de 2 weken. En ik kan me nog meer voorstellen dat jullie kind het ook nodig heeft dat hij meer thuis is dan dat....
Succes met het vinden van een oplossing doe voor jullie alledrie goed is!
dinsdag 20 januari 2009 om 08:21
Ik vind 't knap dat jouw man 't met jou uithoudt, Nastik.
Je zou blij moeten zijn dat ie er voor zijn kinderen wil zijn. Dat jij graag ruimte voor jezelf hebt dat had je moeten bedenken voordat je kinderen nam. Je kunt 't je man niet kwalijk nemen dat hij nu er kids zijn, vaker thuis wil zijn.
Misschien kun jij wat meer gaan werken om de juiste balans te krijgen. Hem weer naar 't buitenland schoppen zodat ie geld binnenbrengt voor jou en het gezin vind ik persoonlijk erg egoistisch. Wat voor werk doe jij eigenlijk en hoeveel uur in de week?
Je zou blij moeten zijn dat ie er voor zijn kinderen wil zijn. Dat jij graag ruimte voor jezelf hebt dat had je moeten bedenken voordat je kinderen nam. Je kunt 't je man niet kwalijk nemen dat hij nu er kids zijn, vaker thuis wil zijn.
Misschien kun jij wat meer gaan werken om de juiste balans te krijgen. Hem weer naar 't buitenland schoppen zodat ie geld binnenbrengt voor jou en het gezin vind ik persoonlijk erg egoistisch. Wat voor werk doe jij eigenlijk en hoeveel uur in de week?
dinsdag 20 januari 2009 om 08:24
quote:elninjoo schreef op 20 januari 2009 @ 08:21:
Ik vind 't knap dat jouw man 't met jou uithoudt, Nastik.
Je zou blij moeten zijn dat ie er voor zijn kinderen wil zijn. Dat jij graag ruimte voor jezelf hebt dat had je moeten bedenken voordat je kinderen nam. Je kunt 't je man niet kwalijk nemen dat hij nu er kids zijn, vaker thuis wil zijn.
Misschien kun jij wat meer gaan werken om de juiste balans te krijgen. Hem weer naar 't buitenland schoppen zodat ie geld binnenbrengt voor jou en het gezin vind ik persoonlijk erg egoistisch. Wat voor werk doe jij eigenlijk en hoeveel uur in de week?Helemaal mee eens. Mijn nekharen gaan ook overeind van je verhaal Nastik.
Ik vind 't knap dat jouw man 't met jou uithoudt, Nastik.
Je zou blij moeten zijn dat ie er voor zijn kinderen wil zijn. Dat jij graag ruimte voor jezelf hebt dat had je moeten bedenken voordat je kinderen nam. Je kunt 't je man niet kwalijk nemen dat hij nu er kids zijn, vaker thuis wil zijn.
Misschien kun jij wat meer gaan werken om de juiste balans te krijgen. Hem weer naar 't buitenland schoppen zodat ie geld binnenbrengt voor jou en het gezin vind ik persoonlijk erg egoistisch. Wat voor werk doe jij eigenlijk en hoeveel uur in de week?Helemaal mee eens. Mijn nekharen gaan ook overeind van je verhaal Nastik.
dinsdag 20 januari 2009 om 08:33
Hoi Nastik
Even een berichtje van een man ....
je verhaal lezende kan ik alleen maar uithalen dat je ook in je huwelijk ( voordat je man op het binnenland ging rijden) eigenlijk nog alleen door bent gegaan ...
dat viel niet zo op toen hij alleen in het weeknd thuis kwam maar nu de hele week gaaat dat opvallen
dat heeft je na je vechtperiode voor je huwelijk tot een onafhankelijke sterke vrouw gemaakt die inderdaad niemand meer nodig heeft
Ik herken dat omdat ik dat zelfde pad gelopen heb.
na mijn huwelijk veel geknokt om mijn kinderen te kunnen zien , weer een huis te kunnen krijgen en het leven weer op orde te hebben
Nu wonen de kinderen bij mij ( dus achteraf heeft mijn ex alleen maar ellende voor niets bezorgd , maar dit terzijde)
In elk geval heeft dat ervoor gemaakt dat ik niet zo vlug meer mensen vertrouw en daarmee samengaand ook niet om raad of advies zal vragen en mijn eigen weg zal kiezen en keuzes in zal maken .
Maar ook dat ik niet meer zal kunen samenwonen.
heb momenteel wel een vriendin maar die zie ik alleen in het weekend en meer hoeft ook niet van mij , omdat dan de zwaar bevochte vrijheid weg zal zijn.
Tot zover mijn verhaal.
In elk geval voor jouw situatie ben ik bang dat het alleen maar erger zal worden offfff de verandering moet vanuit jouw gaan komen
Ik denk dat doordat je zo sterk en onafhankelijk bent geworden je je man ook geen ruimte geeft om zijn plekje als hij thuis is te veroveren.
Nu hij de hele week thuis is savonds heeft hij natuurlijk ook zijn dingentjes en meningen maar daar laat jij hem geen kans toe
je draait het huishouden en je leven en hij is gast
ja dat geeft tot gevolg dat hij ook geen initatief toont omdat het toch nooit goed zal zijn of /en je het al gedaan hebt of het niet zal gaan zoals jij het hebben wilt
Persoonlijk ben ik bang dat als jij geen hulp gaat zoeken om een beetje te veranderen en wat weer meer open staat ( en alles bespreken is niet hetzelfde als open staan ) je huwelijk alleen maar slechter gaat worden
Vroeg me af of jullie niet dingen hebben waar de ander niet bvij is...bv een anvondje klaverjassen of tennissen of afzonderlijk iets anders doen .....
in elk geval heel veel sterkte en ook voor je man ( want inderdaad hij verdiend het niet en is eigenlijk het slachtoffer van je vorige relatie )
En hoop dat je in gaat zien dat , nu de situatie zo is dat je wel de hele week samen bent, jij de eerste zal moeten zijn die zich zal moeten aanpassen en veranderen
succes
Even een berichtje van een man ....
je verhaal lezende kan ik alleen maar uithalen dat je ook in je huwelijk ( voordat je man op het binnenland ging rijden) eigenlijk nog alleen door bent gegaan ...
dat viel niet zo op toen hij alleen in het weeknd thuis kwam maar nu de hele week gaaat dat opvallen
dat heeft je na je vechtperiode voor je huwelijk tot een onafhankelijke sterke vrouw gemaakt die inderdaad niemand meer nodig heeft
Ik herken dat omdat ik dat zelfde pad gelopen heb.
na mijn huwelijk veel geknokt om mijn kinderen te kunnen zien , weer een huis te kunnen krijgen en het leven weer op orde te hebben
Nu wonen de kinderen bij mij ( dus achteraf heeft mijn ex alleen maar ellende voor niets bezorgd , maar dit terzijde)
In elk geval heeft dat ervoor gemaakt dat ik niet zo vlug meer mensen vertrouw en daarmee samengaand ook niet om raad of advies zal vragen en mijn eigen weg zal kiezen en keuzes in zal maken .
Maar ook dat ik niet meer zal kunen samenwonen.
heb momenteel wel een vriendin maar die zie ik alleen in het weekend en meer hoeft ook niet van mij , omdat dan de zwaar bevochte vrijheid weg zal zijn.
Tot zover mijn verhaal.
In elk geval voor jouw situatie ben ik bang dat het alleen maar erger zal worden offfff de verandering moet vanuit jouw gaan komen
Ik denk dat doordat je zo sterk en onafhankelijk bent geworden je je man ook geen ruimte geeft om zijn plekje als hij thuis is te veroveren.
Nu hij de hele week thuis is savonds heeft hij natuurlijk ook zijn dingentjes en meningen maar daar laat jij hem geen kans toe
je draait het huishouden en je leven en hij is gast
ja dat geeft tot gevolg dat hij ook geen initatief toont omdat het toch nooit goed zal zijn of /en je het al gedaan hebt of het niet zal gaan zoals jij het hebben wilt
Persoonlijk ben ik bang dat als jij geen hulp gaat zoeken om een beetje te veranderen en wat weer meer open staat ( en alles bespreken is niet hetzelfde als open staan ) je huwelijk alleen maar slechter gaat worden
Vroeg me af of jullie niet dingen hebben waar de ander niet bvij is...bv een anvondje klaverjassen of tennissen of afzonderlijk iets anders doen .....
in elk geval heel veel sterkte en ook voor je man ( want inderdaad hij verdiend het niet en is eigenlijk het slachtoffer van je vorige relatie )
En hoop dat je in gaat zien dat , nu de situatie zo is dat je wel de hele week samen bent, jij de eerste zal moeten zijn die zich zal moeten aanpassen en veranderen
succes
dinsdag 20 januari 2009 om 08:39
Ik vind 't echt shocking van beide vrouwen dat ze hun vent vooral als zaaddonor en kostwinner gebruiken. Van 'n gelijkwaardige relatie is bij Nastik en Zusenzo geen sprake. Ze willen vooral graag alleen zijn. Had dan de ballen gehad geen vaste relatie aan te gaan en was gaan latten, dan had je zoveel tijd alleen gehad als je wilde. Bovendien had je dan je eigen broek moeten ophouden financieel ipv misbruik te maken van 'n kerel die jullie onderhoudt.
Die man van Nastik is onderhand beter af als ie gaat scheiden. Als de ideale situatie van Nastik betekent dan man maar 1 keer per 2 weken een weekend thuis is, staat dat gelijk aan de tijd die hij zijn kinderen mag zien na 'n scheiding.
Die man van Nastik is onderhand beter af als ie gaat scheiden. Als de ideale situatie van Nastik betekent dan man maar 1 keer per 2 weken een weekend thuis is, staat dat gelijk aan de tijd die hij zijn kinderen mag zien na 'n scheiding.
dinsdag 20 januari 2009 om 08:43
Maar ook als hij nu weer op het buitenland gaat rijden komt er een tijd dat hij vaker thuis is. Gaan jullie straks uit elkaar als hij met pensioen gaat?
Is er niet een andere manier waardoor jij tijd voor jezelf hebt?
Wat Elninjo zegt, zelf meer gaan werken. Een vriendin van me is stewardess en dus zelf vaak weg. Voor haar de ideale situatie.
Misschien wil hij wel meer vaderen, kan jij meer werken. Geef je je man zelf de kans om met oplossingen te komen? Krijgt hij wel de ruimte die hij nodig heeft?
Is er niet een andere manier waardoor jij tijd voor jezelf hebt?
Wat Elninjo zegt, zelf meer gaan werken. Een vriendin van me is stewardess en dus zelf vaak weg. Voor haar de ideale situatie.
Misschien wil hij wel meer vaderen, kan jij meer werken. Geef je je man zelf de kans om met oplossingen te komen? Krijgt hij wel de ruimte die hij nodig heeft?
dinsdag 20 januari 2009 om 08:49
Dit is volgens mij de eerste keer dat ik het volkomen met Elninjoo eensch ben!
Het probleem zit niet bij je man Nastik: ik kan me voorstellen dat hij graag zijn kind vaker dan 1 weekend per 2 weken wil zien! Zorg zelf dat je meer ruime krijgt, en ga zonder kind lekker iets doen. Een baan, een hobby, whatever. dan heeft je man ook meer tijd met de kleine.
Ga daarnaast ook leuke dingen doen met man, zonder kind, om het samen ook weer eens leuk te hebben!
Het probleem zit niet bij je man Nastik: ik kan me voorstellen dat hij graag zijn kind vaker dan 1 weekend per 2 weken wil zien! Zorg zelf dat je meer ruime krijgt, en ga zonder kind lekker iets doen. Een baan, een hobby, whatever. dan heeft je man ook meer tijd met de kleine.
Ga daarnaast ook leuke dingen doen met man, zonder kind, om het samen ook weer eens leuk te hebben!
dinsdag 20 januari 2009 om 08:56
Ik kan mij wel herkennen in het verhaal van Tjaa. Ook ik ben vanuit een diep dal omhooggeklommen en ben daarom lastig 'relatiemateriaal'. Ben blij Tjaa, dat het goed met jou gaat.
Nastik, ik denk dat je naast het herkenningspunt van Tjaa ook gewend was alles te regelen in het huis. Jouw vriend/man zat op de weg, jij had het huishouden daar zo omheen gebouwd dat iets anders ook niet mogelijk meer was. Is ergens ook logisch, want hij zat ver weg, dus kwam het op jouw schouders neer. Nu is hij thuis, en loopt hij je letterlijk in de weg. Want nu moeten jullie het samen doen en die ruimte moet je hem geven.
Hij is op de bank gaan zitten omdat jij vond dat hij in de weg liep. Begrijp me goed, ik val jou niet aan. Absoluut niet, want ik vind dat er ook een pluim voor jou mag zijn, voor het feit dat je uit het dal bent gekropen en de relatie, toen hij in het buitenland zat, prima gaande wist te houden. Petje af.
Maar de tijden zijn veranderd, en dat vond je moeilijk. Ik denk dat je hem daardoor onbewust hebt geblokkeerd, waardoor hij nu lamgeslagen op de bank zit.
Probeer uit de negatieve spiraal te komen. Jullie hebben zoveel meegemaakt, ook al overleefd, en jullie hadden het vooral fijn. Probeer daar weer naar terug te gaan. Als hij weer zin krijgt om te gaan werken kan het alleen maar beter gaan. En betrek hem bij je huishouden en je dagelijkse bezigheden. Iemand zei, hij voelt zich gast, en ik denk dat dat wel klopt, en dan nog een gast die bij wijze van spreke niet mag helpen afwassen.
Je bent een sterke vrouw, nogmaals. Je hebt zo gevochten voor dingen. En je ergernis is begrijpelijk, jullie ergeren elkaar en je aan elkaar. Ik begrijp beide partijen en zie een negatieve spiraal. Kom eruit. Want zo te horen is hij toch wel een leuke vent en ben jij een sterke vrouw.
Nastik, ik denk dat je naast het herkenningspunt van Tjaa ook gewend was alles te regelen in het huis. Jouw vriend/man zat op de weg, jij had het huishouden daar zo omheen gebouwd dat iets anders ook niet mogelijk meer was. Is ergens ook logisch, want hij zat ver weg, dus kwam het op jouw schouders neer. Nu is hij thuis, en loopt hij je letterlijk in de weg. Want nu moeten jullie het samen doen en die ruimte moet je hem geven.
Hij is op de bank gaan zitten omdat jij vond dat hij in de weg liep. Begrijp me goed, ik val jou niet aan. Absoluut niet, want ik vind dat er ook een pluim voor jou mag zijn, voor het feit dat je uit het dal bent gekropen en de relatie, toen hij in het buitenland zat, prima gaande wist te houden. Petje af.
Maar de tijden zijn veranderd, en dat vond je moeilijk. Ik denk dat je hem daardoor onbewust hebt geblokkeerd, waardoor hij nu lamgeslagen op de bank zit.
Probeer uit de negatieve spiraal te komen. Jullie hebben zoveel meegemaakt, ook al overleefd, en jullie hadden het vooral fijn. Probeer daar weer naar terug te gaan. Als hij weer zin krijgt om te gaan werken kan het alleen maar beter gaan. En betrek hem bij je huishouden en je dagelijkse bezigheden. Iemand zei, hij voelt zich gast, en ik denk dat dat wel klopt, en dan nog een gast die bij wijze van spreke niet mag helpen afwassen.
Je bent een sterke vrouw, nogmaals. Je hebt zo gevochten voor dingen. En je ergernis is begrijpelijk, jullie ergeren elkaar en je aan elkaar. Ik begrijp beide partijen en zie een negatieve spiraal. Kom eruit. Want zo te horen is hij toch wel een leuke vent en ben jij een sterke vrouw.
dinsdag 20 januari 2009 om 08:57
"Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen", schrijf je. Toen zat je dus nog in de eerste fase van verliefdheid. Heb je nooit eerder de ervaring gehad dat er daarna fases komen die minder romantisch zijn? Dat je partner ook slechte gewoontes blijkt te hebben, dat je een manier moet vinden om elkaar niet teveel in de weg te zitten? Dat je moet leren discussieren en soms zelfs ruzie maken met je partner?
Volgens mij is het allemaal wat te snel gegaan en voel je je benauwd omdat je nu gesetteld bent met iemand die je nog niet op die manier kende. Als je de situatie wat meer als 'normaal' zou zien in sommige opzichten, en meer als een dipje of een fase waar jullie vast wel uitkomen, dan is de angel er al uit. Mits jij bereid bent je man weer liefdevol en met respect tegemoet te treden. Want ondanks dat je ergens ziet dat jouw perceptie een grote rol speelt hierin doorbreek je je gedrag niet. Als je je man weer meer ruimte, meer verantwoordelijkheden, meer waardering geeft wordt hij vanzelf weer actiever.
Je staat op een kruispunt. Je kunt niks doen en dan gaat je relatie over. Of je kunt jezelf toespreken en je gedrag veranderen en je relatie een toekomst geven. En ik vind dat je dat laatste aan je man en je kind verplicht bent.
Volgens mij is het allemaal wat te snel gegaan en voel je je benauwd omdat je nu gesetteld bent met iemand die je nog niet op die manier kende. Als je de situatie wat meer als 'normaal' zou zien in sommige opzichten, en meer als een dipje of een fase waar jullie vast wel uitkomen, dan is de angel er al uit. Mits jij bereid bent je man weer liefdevol en met respect tegemoet te treden. Want ondanks dat je ergens ziet dat jouw perceptie een grote rol speelt hierin doorbreek je je gedrag niet. Als je je man weer meer ruimte, meer verantwoordelijkheden, meer waardering geeft wordt hij vanzelf weer actiever.
Je staat op een kruispunt. Je kunt niks doen en dan gaat je relatie over. Of je kunt jezelf toespreken en je gedrag veranderen en je relatie een toekomst geven. En ik vind dat je dat laatste aan je man en je kind verplicht bent.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:00
Hi Elninjo,
kan het alleen maar met je eens zijn, ik mag in mijn handjes knijpen met mijn man. En ik word net zo misselijk van mijzelf als dat anderen ws. worden van het lezen van mijn ongenoegen.
Wel ben ik van mening dat je op het moment dat je een relatie aangaat eerlijk moet zijn. Mijn man vertelde mij hard te hebben gewerkt om zijn rijbewijs etc. te hebben moeten halen en ook heeft hij een opleiding gedaan om zijn eigen bedrijf te mogen hebben. Dit was allemaal zijn ambitie. Een voorwaarde voor het werken van onze relatie was een vrouw die tegen zijn afwezigheid geen bezwaar zou hebben. Ik had dat niet. In tegendeel, het was exact wat ik wilde. Liefde en ruimte.
De ambitie is weg. Dat een man er graag voor zijn kind wilt zijn is een geschenk, er zijn er legio die liever hard werken. Ik gun hem ook de tijd met zijn kleine. Maar op deze verandering was ik niet voorbereid, ik had nooit van te voren geweten dat er van zijn plannen niets meer over zou zijn.
Wat ik wel weet is dat hij zelf ook niet gelukkig is met de situatie op dit moment.
Waar de meeste dames zich rijk zouden voelen met een man als de mijne, ben ik ontevreden en behandel ik hem zéér onaardig. Dat wwet ik.
Overigens werk ik 2,5 dag in de week als debiteurenbeheerder, ik verdien hiermee rond de EUR1300.- netto. Het is echt niet dat ik afhankelijk ben van zijn inkomen en hem daarom weer naar het buitenland wilt schoppen. Wel zou ik graag de liefde en het geluk willen voelen zoals we dat hadden.
Ons kind speelt v.w. mij betreft ook geen rol in mijn gevoelens van ongenoegen. Ik ben dol op haar en ze is geweldig! Ik ervaar haar helemaal niet als een belemmering.
kan het alleen maar met je eens zijn, ik mag in mijn handjes knijpen met mijn man. En ik word net zo misselijk van mijzelf als dat anderen ws. worden van het lezen van mijn ongenoegen.
Wel ben ik van mening dat je op het moment dat je een relatie aangaat eerlijk moet zijn. Mijn man vertelde mij hard te hebben gewerkt om zijn rijbewijs etc. te hebben moeten halen en ook heeft hij een opleiding gedaan om zijn eigen bedrijf te mogen hebben. Dit was allemaal zijn ambitie. Een voorwaarde voor het werken van onze relatie was een vrouw die tegen zijn afwezigheid geen bezwaar zou hebben. Ik had dat niet. In tegendeel, het was exact wat ik wilde. Liefde en ruimte.
De ambitie is weg. Dat een man er graag voor zijn kind wilt zijn is een geschenk, er zijn er legio die liever hard werken. Ik gun hem ook de tijd met zijn kleine. Maar op deze verandering was ik niet voorbereid, ik had nooit van te voren geweten dat er van zijn plannen niets meer over zou zijn.
Wat ik wel weet is dat hij zelf ook niet gelukkig is met de situatie op dit moment.
Waar de meeste dames zich rijk zouden voelen met een man als de mijne, ben ik ontevreden en behandel ik hem zéér onaardig. Dat wwet ik.
Overigens werk ik 2,5 dag in de week als debiteurenbeheerder, ik verdien hiermee rond de EUR1300.- netto. Het is echt niet dat ik afhankelijk ben van zijn inkomen en hem daarom weer naar het buitenland wilt schoppen. Wel zou ik graag de liefde en het geluk willen voelen zoals we dat hadden.
Ons kind speelt v.w. mij betreft ook geen rol in mijn gevoelens van ongenoegen. Ik ben dol op haar en ze is geweldig! Ik ervaar haar helemaal niet als een belemmering.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:04
dinsdag 20 januari 2009 om 09:05
Tja dat hij het heeft over een mooie vrachtwagen enz...snap ik maar ik snap jouw ook..en hij wil misschien zijn passie delen met je?maar ji ziet dat als zemelen..en dat hij niet in Duitsland rijden wil tja hij komt er wel achter als daar alleen werk is dan gaat hi jheus wel hoor.
Geef je hem geen minderwaardig gevoel heb je daar wel eens aangedacht?
Behandel jij hem niet als een kind?
Kijk eens naar wat je niet leuk vind aan hem en kijk dan kritisch naar jezelf in hoeverre heb jij dat zelf in de hand gewerkt?
Jij zorgde dat alles liep JIJ hebt dat gedaan en dat hij nu niks doet..tja dat komt omdat dat altijd al zo was nu verwacht je dat hij ook de handen uit de mouwen steekt..logisch..maar dat moet je wel toe laten zonder comentaar"je vouwt de was verkeerd...kind mag nog geen koekje ..hond moet om 15 uur uit ipvv 14.30..."...ik noem maar wat..
Geef hem geen kans een kind te zijn..kan me ook niet voorstellen dat hij dat wil...
En wat wil HIJ eigenlijk hoe staat hij in de relatie heb je hem dat gevraagd?
Ik lees namelijk alleen maar IK IK IK ...
Als jij het anders wilt kijk dan eerst naar je zelf ,naar hem en wees eerlijk.
Oké succes
Geef je hem geen minderwaardig gevoel heb je daar wel eens aangedacht?
Behandel jij hem niet als een kind?
Kijk eens naar wat je niet leuk vind aan hem en kijk dan kritisch naar jezelf in hoeverre heb jij dat zelf in de hand gewerkt?
Jij zorgde dat alles liep JIJ hebt dat gedaan en dat hij nu niks doet..tja dat komt omdat dat altijd al zo was nu verwacht je dat hij ook de handen uit de mouwen steekt..logisch..maar dat moet je wel toe laten zonder comentaar"je vouwt de was verkeerd...kind mag nog geen koekje ..hond moet om 15 uur uit ipvv 14.30..."...ik noem maar wat..
Geef hem geen kans een kind te zijn..kan me ook niet voorstellen dat hij dat wil...
En wat wil HIJ eigenlijk hoe staat hij in de relatie heb je hem dat gevraagd?
Ik lees namelijk alleen maar IK IK IK ...
Als jij het anders wilt kijk dan eerst naar je zelf ,naar hem en wees eerlijk.
Oké succes
dinsdag 20 januari 2009 om 09:11
quote:Lilith75 schreef op 20 januari 2009 @ 09:07:
WBT een man zonder ambitie tja daar in kan ik je gelijk geven.Man werkt nog steeds meer uren dan TO, dus je kunt iemand niet van gebrek aan ambitie beschuldigen als je zelf nog minder werkt. Waarom mag 'n vrouw wel ongelimiteerd thuis blijven omdat ze er voor haar kind wil zijn, maar als de man godbetert een dagje extra in de week thuis is dan is 't gelijk een ambitieloze sul?
WBT een man zonder ambitie tja daar in kan ik je gelijk geven.Man werkt nog steeds meer uren dan TO, dus je kunt iemand niet van gebrek aan ambitie beschuldigen als je zelf nog minder werkt. Waarom mag 'n vrouw wel ongelimiteerd thuis blijven omdat ze er voor haar kind wil zijn, maar als de man godbetert een dagje extra in de week thuis is dan is 't gelijk een ambitieloze sul?
dinsdag 20 januari 2009 om 09:13
Je bent nu dertig en je weet je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een kind, een vrouw, een baan
Niet zo gelukkig als je wou, een held op sokken
Je leidt een uitzichtloos bestaan, met weinig kans om terug te gaan
Het leek zo mooi je was pas achttien en je had nog idealen
En aan conventies had je lak
Je kon je vrijheid en je toekomst zelf bepalen
Je had de wereld in je zak, die kon je aan met groot gemak
Goed, soms moest je wel een scheutje water bij de wijn doen
Maar je kunt toch ook niet steeds opnieuw een ander pijn doen
Als je je doel maar niet vergat, toen kwam de liefde op je had
Je bleef jezelf zoveel je kon, maar ook je wilde 'r niet kwijt zijn
Je was gelukkig met elkaar
Maar tot concessies moest je af en toe bereid zijn
Er moest een heel stuk van je haar
Nou goed, dat pikte je dan maar
Je zocht een huis voor jullie twee, want, God, je wou toch samenwonen
Wanneer je straks getrouwd zou zijn
Je deed een cursus want dat scheelt zo met de lonen
En langzaam kregen ze je klein
Goed je bleef nog vechten voor je eigen overtuiging
En je droeg een pak terwijl je eerst in broek en trui ging
Je bleef rechtvaardig en alert, totdat je chef-verkoper werd
Op zaterdag de supermarkt, je gooit je auto vol met eten
Met nootjes, kaas en Franse wijn
Om in het weekend je mislukking weg te vreten
En zo te wennen aan de pijn, dat je niet bent die je wou zijn
Nu ben je dertig en je weet je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een baan die je niet wou
Je hebt een flat waarvoor je veel te zwaar moet dokken
Je geeft niet echt meer om je vrouw
Maar ja, het kind is ook van jou
Voor de waarheid kun je dikwijls nog je ogen sluiten
Voor herinneringen niet, die sluit je nimmer buiten
Die neem je mee je leven lang
Want die bezit je onder dwang
Levenslang
(Robert Long)
Veel wijsheid van BloemenKind©
Je hebt een kind, een vrouw, een baan
Niet zo gelukkig als je wou, een held op sokken
Je leidt een uitzichtloos bestaan, met weinig kans om terug te gaan
Het leek zo mooi je was pas achttien en je had nog idealen
En aan conventies had je lak
Je kon je vrijheid en je toekomst zelf bepalen
Je had de wereld in je zak, die kon je aan met groot gemak
Goed, soms moest je wel een scheutje water bij de wijn doen
Maar je kunt toch ook niet steeds opnieuw een ander pijn doen
Als je je doel maar niet vergat, toen kwam de liefde op je had
Je bleef jezelf zoveel je kon, maar ook je wilde 'r niet kwijt zijn
Je was gelukkig met elkaar
Maar tot concessies moest je af en toe bereid zijn
Er moest een heel stuk van je haar
Nou goed, dat pikte je dan maar
Je zocht een huis voor jullie twee, want, God, je wou toch samenwonen
Wanneer je straks getrouwd zou zijn
Je deed een cursus want dat scheelt zo met de lonen
En langzaam kregen ze je klein
Goed je bleef nog vechten voor je eigen overtuiging
En je droeg een pak terwijl je eerst in broek en trui ging
Je bleef rechtvaardig en alert, totdat je chef-verkoper werd
Op zaterdag de supermarkt, je gooit je auto vol met eten
Met nootjes, kaas en Franse wijn
Om in het weekend je mislukking weg te vreten
En zo te wennen aan de pijn, dat je niet bent die je wou zijn
Nu ben je dertig en je weet je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een baan die je niet wou
Je hebt een flat waarvoor je veel te zwaar moet dokken
Je geeft niet echt meer om je vrouw
Maar ja, het kind is ook van jou
Voor de waarheid kun je dikwijls nog je ogen sluiten
Voor herinneringen niet, die sluit je nimmer buiten
Die neem je mee je leven lang
Want die bezit je onder dwang
Levenslang
(Robert Long)
Veel wijsheid van BloemenKind©
dinsdag 20 januari 2009 om 09:14
Kom op zeg wil hij thuis zijn? voor het thuis zijn of omdat hij opeens eigenlijk geen trek meer heeft om hard te werken?
En ik zeg dit omdat er vele mannen ambities zeggen te hebben en als puntje bij paaltje komt...
En zeg eens eerlijk wil jij een thuis zitter?
Zou kunnen mijn advocaat heeft ook een man die huisvader is.
Maar ik ben gek op mijn vriend samen 1 dag vrij ( als de kinderen op school zijn) maar ik moet er niet aan denken dat hij vol gas thuis zit....maar het ging niet om mij.
En daar komt bij de start van hun relatie was gebasseerd op hoe zijn werk was daar is nu verandering in gekomen dat kan maar betekend niet dat ze dat leuk hoeft te vinden!!
En ik zeg dit omdat er vele mannen ambities zeggen te hebben en als puntje bij paaltje komt...
En zeg eens eerlijk wil jij een thuis zitter?
Zou kunnen mijn advocaat heeft ook een man die huisvader is.
Maar ik ben gek op mijn vriend samen 1 dag vrij ( als de kinderen op school zijn) maar ik moet er niet aan denken dat hij vol gas thuis zit....maar het ging niet om mij.
En daar komt bij de start van hun relatie was gebasseerd op hoe zijn werk was daar is nu verandering in gekomen dat kan maar betekend niet dat ze dat leuk hoeft te vinden!!
dinsdag 20 januari 2009 om 09:15
Hebben jullie het hier ook al over gehad zonder dat hij zat te zemelen en jij zat te zeuren? Heb je wat je in de openingspost zegt, ook al tegen hem gezegd, zonder het alleen te denken? Heb je hem verteld dat je je belemmerd voelt in je leefomgeving en heeft hij daar al antwoord op gegeven, zonder dat jij hem onderbrak? Heeft hij een reden waarom hij toch weer op het buitenland gaat rijden? En is die anders dan "dan ben ik weer even bij je weg, dat is goed voor onze beider rust"? Heb je hem al gevraagd wat hij wil, nu zijn ambities zijn veranderd?
