Ik ben 36 en moeder wil nog alles voor me regelen

Als de sodemieter je sleutel terugvragen zodat ze niet meer in je huis kan snuffelen/opruimen whatever.

Ze bedoelt het uiteraard allemaal goed, maar ik kan me voorstellen dat je het vervelend vindt. Ik vind dat je er alle recht toe hebt om hierover met haar te praten en haar duidelijk te maken dat je het vervelend vindt dat ze de hele tijd naar je liefdesleven informeert. Je kunt haar vragen om hier een beetje rekening mee te houden, (al zal dit waarschijnlijk echt heel lief bedoelt zijn, jij wordt er constant mee geconfronteerd, maak er zoiets van ofzo) en maak haar duidelijk dat je haar echt wel op de hoogte houdt als er iets gebeurt.



Wat betreft dat ze dingen in je huis gaat doen: ook hier mag je m.i. echt wel van laten weten dat je dat niet op prijs stelt. Zij heeft de sleutel neem ik aan voor noodgevallen, laat haar die dan ook alleen maar daarvoor gebruiken.



Ik ben benieuwd hoe ze hierop zou reageren. Succes ermee!

Kan niemand anders je hond verzorgen?

Maar misschien weet je moeder helemaal niet dat je dit vervelend vind. Kun je het daar gewoon niet eerst over hebben ipv meteen de sleutel terugvragen?

Ik ben van mening, dat zolang je er niks over zegt, ze niet weet dat jij dit vervelend vindt. Sleutel inleveren vind ik wel heel rigoreus, maar ik raad je inderdaad ook aan om met haar hierover te praten. Gewoon uitleggen dat je het niet prettig vindt dat aan je spullen zit. Zou wel proberen om je boosheid even aan de kant te schuiven, want anders wordt het geen prettig gesprek en komt de boodschap wellicht niet goed aan. Want idd zal het best goed bedoelen, maar ze zal toch moeten 'leren' dat jij nu na 18 jaar (!) dat echt niet meer wil.

.

Je bankafschriften doorneuzen??????

Allememachies, dat gaat wel heul erg veul en veuls te ver.

Als iemand zo over jouw grenzen heen walst ondanks dat je er eerder wat van hebt gezegd zou ik toch heel rap de sleutel terugeisen en een andere oplossing zoeken voor de hond.

Sleutel terugnemen. Anders houdt dit niet op. Het is echt van de gekke dat ze in je kasten rommelt en dat ze je papieren bekijkt. Je bent haar volwassen dochter, niet haar bezit!

En zolang je niet keihard ingrijpt, houdt zij er niet mee op.

Zóóóóóóóóóó eens met Bronny!!!!

Al je kasten dichtplakken met een stuk ducttape als je weer weggaat, behalve die van de hondebrokken.

Kreng



Dit is precies de reden dat ik mijn sleutel voor noodgevallen aan iedereen behalve mijn moeder geef. Eens met de rest dus: Ik zou heel duidelijk aangeven dat dit ver over je grens gaat. Wat mij betreft is dat incl. zo'n boos mailtje als jij langer wegblijft met je 'ongeschikte' vriend. Al zou je emigreren, dat is toch jouw keuze?

Oooh lastig... ik heb ook zo'n moeder. Het is allemaal heel goed bedoeld, maar het is rete irritant. En ik ben al 38!



Ik ben enig kind, en m'n ouders wonen hier om de hoek. En omdat ik het zo "druk druk druk" heb (in haar ogen), vind ze dat ze mij bij moet staan in het huishouden (mijn moeder is type "kraakhelder"). Ik heb een aantal keren aangeven dat ik het gewoon echt niet prettig vind als ze ongevraagd in mijn huis komt om schoon te maken. Niet alleen omdat ik het niet vantevoren weet, maar ook omdat ik het ervaar als een bevret van onvermogen, ik kan dus blijkbaar niet zelf mijn huishouden bestieren. En dat steekt best. Ik vind dat ik het prima in orde heb, ook al strijk ik de dekbedden niet, en was ik niet iedere week de ramen, etc.



M'n vader zit sinds vorig jaar in de vut, en aangezien mijn moeder nog wel werkt, stuurt ze hem erop uit om bij mij de ramen te zemen of alles wat in de keuken staat weer eens een goede beurt te geven... zo ook gisteren weer. Tegenwoordig kondigt ze het aan, "is het goed als papa vrijdag even je ramen komt zemen".... En ik zeg dan dus steeds dat ik dat niet nodig vind (hoewel ik het een stuk minder erg vind nu het aangekondigd wordt, ook wel weer handig, hahah) Maar goed, m'n vader zit er ook niet op te wachten -hoewe hij het graag voor me doet- en is het helemaal met mij eens. Dus ik zeg gisteren tegen hem "doe je toch net of je geweest bent, iedereen gelukkig".



Anyway, heb vanalles geprobeerd, van zeggen hoe ik me eronder voel tot dikke ruzie, maar mijn moeder is gewoon nogal een dominant type. En dit is haar manier om te laten merken dat ze van me houdt zeg maar (ze is niet van de knuffels etc). Dus ik zie wel dat het echt goed bedoelt is, maar dat maakt het niet minder lastig.



Ik heb inmiddels voor mezelf besloten dat ik het prima vind, zolang het vantevoren gezegd wordt.



En dat van in papieren neuzen etc, dat zou voor mij de grens zijn, dat kan gewoon echt niet.



Succes!

Oh, haha, je bent 36... ik dacht 18, maar je bent al 18 jaar het huis uit. Lezen... nou, beetje zelfde verhaal dus.



En dat ze zich met je liefdesleven bemoeid is ook behoorlijk irritant. Je hebt alle reden om pissed te zijn vind ik.

Nou demoiselle,

het zou zo mijn moeder kunnen zijn!



Maar tsja,inlove, wel lastig hoor.

Je moeder blijft toch altijd gevoelig(tenminste bij mij wel)

In mijn situatie heb ik mijn ouders ook wel nodig gezien mijn gezondheid.Maar daar ligt tevens ook het probleem. In mijn goede dagen gaan ze ook van alles doen,terwijl ik dan denk dat ik het dan goed heb gedaan.

Heel frustrerend.

Als mijn moeder op de koffie wil komen is het zelfs al zo erg(hoewel wel minder geworden), Dat ik mijn hele huis spik en span maak voordat ze komt.

Maar dan nog....gaat ze het eerste half uur niet zitten omdat ze dan vind dat ze even de puntjes op de i moet zetten.

Nou ja!!!

ik zeg ook altijd dat mij dat irriteert,maar dat schijnt niet binnen te komen.En ik durf het ook niet hoog op te laten spelen,zo belangrijk is het ook weer niet,want op andere dagen heb ik hun hulp wel nodig.

ik snap ook wel dat mijn moeder daar het verschil niet inziet,dus irriteer ik mij maar zoveel mogelijk in stilte.

Ik ik ben zelf heel netjes,maar mijn moeder is ook van het type kraakhelder,tsja dat is natuurlijk onbegonnen werk met drie kids voor mij.

Ze bedoelt het goed hou ik mij maar voor.

maar bankafschriften doorspitten gaat wel erg ver.

Ik zou ook in eerste instantie een rustig gesprek met haar aangaan.

dat je haar betrokkenheid wel waardeert,maar dat je graag zelf je leven inricht zaols jij dat wil,en haar vraagt je die ruimte ook te geven(heb je zelfs recht op eigenlijk)

Maarja,als ze net zo is als mijn moeder,zal je het heel vaak moeten zeggen,zucht.

Mijn ouders zijn overigens schatten,dat maakt het ook zo lastig om "hard"op te treden.

Maar soms.......grrrr!

Jee Demo, kan je je vader niet een keer hierlangs sturen?



Het lijkt me ook erg lastig, zo n moeder die dr grenzen niet kent. Mijn eigen moeder is daarin gelukkig erg bescheiden, en zich erg bewust van het gevaar dat op de loer ligt; een bemoeiallerige moeder wil ze geenszins worden.



Mijn schoonmoeder daarentegen....oeioeioei. We wonen niet in NL maar als we daar weer komen wonen (als God het wil nog dit jaar), dan in principe zo ver weg mogelijk van hun. Anders heb ik schoonma elke dag op de stoep, zeker weten. Ze is een schat maar ze ziet totaal geen kwaad in bemoeizucht, sterker nog, waar zij wonen weet iedereen alles van elkaar (de hele familie woont in hetzelfde dorp).



Anyway. Ik zou wel tegen haar zeggen dat je het echt zat bent en dat je overweegt je sleutel terug te vragen. Mocht ze vreselijk beledigd zijn, laat dr dan maar even zwelgen in dr verongelijktheid. Komt wel weer goed. Jij bent haar dochter en ze wil je heus niet kwijt.

Niet meer netjes inpakken, die boodschap. Als jullie zeggen, dat het niet hoeft, dat het niet nodig is, dan denken de moeders "ja, nodig niet, maar wel lief van mij!" Dus gewoon zeggen dat je het niet wilt hebben, dat je het op jou manier beter vindt, en als ze nogmaals zoiets doet, je dan de sleutel terug wilt omdat je er niet op zit te wachten. Bot? ja. Maar misschien wel nodig en iedergeval niet dubel van boodschap.

Ik heb ook zo'n moeder... Ze heeft in een ver verleden ook wel eens grote schoonmaak gehouden in mijn huis tijdens mijn vakantie. En was zwaar gepikeerd dat ik het niet eens zag Ik was toen al jaren uit huis en woonde samen. Dat was de laatste keer dat ze onze planten verzorgde.

In het begin was ik achteraf gezien ook niet duidelijk genoeg naar haar toe denk ik. Maar toen ik dat wel werd hielp het weinig. Ze vindt dat zij als moeder het recht heeft om haar mening te geven over alles wat wij doen. Het ergste is dat ze er een drama van maakt als we het dan toch anders doen. Je kunt dan ook niets meer vertellen want er komen alleen maar nare reacties.

Wij hebben door de jaren heen echt wel duidelijke grenzen aangegeven, ook over zaken als kerst vieren etc. maar daar legt ze zich niet bij neer. Ze laat je steeds voelen dat je het niet zo doet als zij zou willen. Wij negeren die signalen, maar ze gaat gewoon door.

Ik heb wel eens gezegd: jij kunt dat allemaal wel vinden, maar wij doen het toch zoals wij het zelf willen. Ze was woest, slaande ruzie kwam er van. En dan moet ik mijn excuses aanbieden anders blijft ze huilen en drammen.

Als ik te lang niet heb gebeld (meer dan 1 week), gaat ze op een heel akelig toontje praten en ijzig doen. Doe alsof ik het niet merk, als ik er op reageer komen de verwijten.



Ook als ze op bezoek is, of met een verjaardag gaat ze rustig de hele tijd met een chagrijnig gezicht zitten als iets haar niet naar de zin gaat.

Het is al eens gebeurd dat ze ruzie maakte met onze vrienden omdat een kind zich niet gedroeg zoals zij vond dat het hoort. Een jochie van 3 dat wil meehelpen de kaarsjes op de taart van onze dochter (2) uit te blazen! En met haar kadootjes wilde spelen. De kinderen haden reuze lol, niks aan de hand.

Op een bepaald moment ga je tegen verjaardagen en dergelijke opzien, omdat er altijd gedonder is. Van te voren al als je ze uitnodigt, en dan op de dag zelf ook nog. Of soms niet, maar je weet het nooit. Kan zo maar omslaan. Een verkeerde opmerking of reactie, en ze zit te sippen of te huilen. Mijn vader staat altijd achter haar, heeft thuis ook weinig in te brengen.



Nou ben ik inmiddels 44, en ik heb daar geen zin meer in. De laatste verjaardag van onze dochter was de druppel. Ze deed vooraf al moeilijk, het kwam niet zo goed uit: Vier je het op maandag? Ja duh, dan is ze jarig... Op de dag zelf was ze superchagrijnig, kwam met een lang gezicht binnen en deed geen enkele moeite. Dochter wilde haar niet eens een kus geven. Dus werd er beschuldigend naar mij gekeken, ze komt niet op het idee dat het aan haar zelf kan liggen. Maar geen kus, geen kado, dus huilend kind en een hoop gedoe.

Na die dag heb ik geen contact meer opgenomen. Kon het niet meer opbrengen. Zelf heeft ze ook niet meer gebeld. Dat is nu een maand of 5 geleden.

Ik vind het geen leuke situatie. Maar het geeft me wel veel rust.



TO, ik hoop dat het voor jou niet zo ver komt. Duidelijk zijn over wat je wel ( en vooral niet) wil, en niet in discussie gaan daarover. Je hoeft je niet te verdedigen of te verantwoorden, je bent volwassen. En zoals iemand al zei, je kunt de moeder niet veranderen, maar misschien haar gedrag naar jou toe wel.



sorry, is lang verhaal geworden. tja, moeders...

Ik ben naar een andere stad verhuisd, kan ze in ieder geval niet meer te pas en te onpas voor mijn deur staan.

Slot veranderen en je minder afhankelijk opstellen. Niet je moeder vragen de hond te verzorgen maar een leuke oppas of een goed pension zoeken.

Ik zou het heerlijk vinden als iemand/mijn moeder in mijn huis zou komen schoonmaken.....maar van mn papieren afblijven!