Relaties
alle pijlers
Ik ben 36 en moeder wil nog alles voor me regelen
donderdag 7 februari 2008 om 23:14
Hoi,
ik weet niet zo goed waar ik mijn topic moet plaatsen, ik ben 36 jaar, heb een relatie gehad van 10 jaar van mijn 20e tot mijn 30e, daarna nog een relatie gehad van 4 jaar waar mijn ouders het niet mee eens waren, de eerste 2 jaar was hij nog getrouwd en is toen gescheiden, ben nu dus zo'n 2 jaar single, heb wel iemand die ik regelmatig zie maar niet een serieuze relatie, date af en toe via internet maar dat is niks voor mij. Maar nu vraagt mijn moeder steeds en heb je nog dates gehad, nu met carnaval ben je iemand tegengekomen, ik wordt er gewoon moe van dat ze steeds zit te vissen of eigenlijk komt het over als pushen van heb je nou nog niemand. Dat wat betreft het liefdesleven. Maar ook andere dingen probeert ze voor me te regelen. Ik was laatst op vakantie heeft ze mijn hele klerenkast leeggehaald omdat niet alles netjes gestreken lag, alles op een aparte kamer gelegd zodat ik het uit kan zoeken, ik had een week voor mijn vakantie de hele klerenkast gesorteerd en nu ligt alles weer op 1 hoop ben daar behoorlijk pissed om, is toch wel terecht of niet dan. Zij heeft het al zo druk en heeft er goede bedoelingen mee maar ik ben er gewoon kwaad om. Reageer ik nu overdreven als ik pissed ben om het feit dat ze mijn kast/huis gaat opruimen terwijl ik er niet ben en dat ze constant over de mannen begint. O ja by the way ik ben al 18 jaar het huis uit.
ik weet niet zo goed waar ik mijn topic moet plaatsen, ik ben 36 jaar, heb een relatie gehad van 10 jaar van mijn 20e tot mijn 30e, daarna nog een relatie gehad van 4 jaar waar mijn ouders het niet mee eens waren, de eerste 2 jaar was hij nog getrouwd en is toen gescheiden, ben nu dus zo'n 2 jaar single, heb wel iemand die ik regelmatig zie maar niet een serieuze relatie, date af en toe via internet maar dat is niks voor mij. Maar nu vraagt mijn moeder steeds en heb je nog dates gehad, nu met carnaval ben je iemand tegengekomen, ik wordt er gewoon moe van dat ze steeds zit te vissen of eigenlijk komt het over als pushen van heb je nou nog niemand. Dat wat betreft het liefdesleven. Maar ook andere dingen probeert ze voor me te regelen. Ik was laatst op vakantie heeft ze mijn hele klerenkast leeggehaald omdat niet alles netjes gestreken lag, alles op een aparte kamer gelegd zodat ik het uit kan zoeken, ik had een week voor mijn vakantie de hele klerenkast gesorteerd en nu ligt alles weer op 1 hoop ben daar behoorlijk pissed om, is toch wel terecht of niet dan. Zij heeft het al zo druk en heeft er goede bedoelingen mee maar ik ben er gewoon kwaad om. Reageer ik nu overdreven als ik pissed ben om het feit dat ze mijn kast/huis gaat opruimen terwijl ik er niet ben en dat ze constant over de mannen begint. O ja by the way ik ben al 18 jaar het huis uit.
dinsdag 4 maart 2008 om 18:33
quote:setter schreef op 19 februari 2008 @ 14:41:
Layla, ik ben ervan overtuigd: jouw moeder is een tweelingzus van de mijne!
Ik heb lang gedacht dat ik de enige moeder ter wereld had die zo geschift was, maar helaas, er zijn er dus meerdere....
Lieve Setter, ik kan me herinneren dat ik anderhalf jaar, of twee jaar geleden ook eens met je schreef in een topic over onze moeders. Dat ging oorspronkelijk geloof ik over het ergste dat iemand ooit tegen je gezegd had.
Ik herken nog steeds erg veel in jouw verhalen over je moeder en nee, je staat er niet alleen in, er zijn meer van zulke verschrikkelijke moeders.
Mijn moeder belde me in november op: ze was eruit, ze wist wat er al jaren mis met haar was: ze dacht dat ze Asperger (vorm van autisme) had. Ik herken daar zeker erg veel in bij haar. Ze huilde aan de telefoon, dat ze nu pas doorhad wat ze ons allemaal had aangedaan, dat niet wij allemaal maar zij de uitzondering was, dat ze gek was, dat ze mij zo'n nare jeugd gegeven had. Ik voelde me waanzinnig erkend. Eindelijk lag het niet aan mij, eindelijk zei degene van wie ik dat al 35 jaar wilde horen dat ik okee was, en normaal. Dat ik geen aandacht vragend slecht kind was, maar dat zij het me niet kon geven.
Twee weken later belde ze weer. Ze had het er eens met een psycholoog over gehad maar ze had het niet. En toen ik voorzichtig eens wat van de voorbeelden opperde waar ze twee weken daarvoor zelf mee gekomen was, zei ze, op zo'n zalvend toontje: "Maar schat, weet je eigenlijk wel zeker dat je het niet allemaal bedacht hebt? Weet je wel zeker dat je niet gewoon in één grote fantasie leeft?" En het ergste is dan dat ik daar zelfs weer even in geloof. Tot ik heb opgehangen hoor, dan kan ik het direct weer omdraaien, gelukkig, maar dat is eigenlijk alweer te lang.
Wat ik bij mezelf wel merk de laatste tijd, is dat mijn gevoel erover aan het veranderen is. Ik ben jarenlang heel heel erg boos geweest. Op haar, maar ook op alles en iedereen in mijn omgeving. Iedereen deed mij van alles aan en ik reageerde daar enorm agressief op (niet in mijn jeugd, toen was ik het doodstille verlegen witte teruggetrokken kind). Ik maakte heel snel ruzie, ging altijd de strijd aan maar voelde ik ook altijd veel woede in mij in het algemeen. Ik kon compleet uit mijn plaat gaan als ik mijn teen stootte, of als ik iets niet open kreeg ofzo.
Sinds een tijdje merk ik dat de woede wegebt. En er komt verdriet en pijn voor in de plaats. Ik zie dat zelf als een goede ontwikkeling. Blijkbaar heb ik het niet meer nodig om me te wapenen met woede, maar ben ik sterk genoeg om de pijn aan te kunnen. Ik kan het niet beargumenteren, maar het voelt alsof ik nu een stapje verder kom weer. Dat betekent niet dat ik opeens behoefte krijg aan mijn moeder of haar vergeef, maar het raakt me minder en ik kan beter mezelf zijn. Alsof ik dichter bij de echte Etosha kom, mijn kern en wat ik daar diep van binnen voel. De muren brokkelen af. Zoiets.
Als iemand dit herkent vind ik het wel fijn daar nog wat over door te praten. Misschien handiger in een ander topic trouwens, want dit gaat allang niet meer over schoonmaken. Sorry TO!
Layla, ik ben ervan overtuigd: jouw moeder is een tweelingzus van de mijne!
Ik heb lang gedacht dat ik de enige moeder ter wereld had die zo geschift was, maar helaas, er zijn er dus meerdere....
Lieve Setter, ik kan me herinneren dat ik anderhalf jaar, of twee jaar geleden ook eens met je schreef in een topic over onze moeders. Dat ging oorspronkelijk geloof ik over het ergste dat iemand ooit tegen je gezegd had.
Ik herken nog steeds erg veel in jouw verhalen over je moeder en nee, je staat er niet alleen in, er zijn meer van zulke verschrikkelijke moeders.
Mijn moeder belde me in november op: ze was eruit, ze wist wat er al jaren mis met haar was: ze dacht dat ze Asperger (vorm van autisme) had. Ik herken daar zeker erg veel in bij haar. Ze huilde aan de telefoon, dat ze nu pas doorhad wat ze ons allemaal had aangedaan, dat niet wij allemaal maar zij de uitzondering was, dat ze gek was, dat ze mij zo'n nare jeugd gegeven had. Ik voelde me waanzinnig erkend. Eindelijk lag het niet aan mij, eindelijk zei degene van wie ik dat al 35 jaar wilde horen dat ik okee was, en normaal. Dat ik geen aandacht vragend slecht kind was, maar dat zij het me niet kon geven.
Twee weken later belde ze weer. Ze had het er eens met een psycholoog over gehad maar ze had het niet. En toen ik voorzichtig eens wat van de voorbeelden opperde waar ze twee weken daarvoor zelf mee gekomen was, zei ze, op zo'n zalvend toontje: "Maar schat, weet je eigenlijk wel zeker dat je het niet allemaal bedacht hebt? Weet je wel zeker dat je niet gewoon in één grote fantasie leeft?" En het ergste is dan dat ik daar zelfs weer even in geloof. Tot ik heb opgehangen hoor, dan kan ik het direct weer omdraaien, gelukkig, maar dat is eigenlijk alweer te lang.
Wat ik bij mezelf wel merk de laatste tijd, is dat mijn gevoel erover aan het veranderen is. Ik ben jarenlang heel heel erg boos geweest. Op haar, maar ook op alles en iedereen in mijn omgeving. Iedereen deed mij van alles aan en ik reageerde daar enorm agressief op (niet in mijn jeugd, toen was ik het doodstille verlegen witte teruggetrokken kind). Ik maakte heel snel ruzie, ging altijd de strijd aan maar voelde ik ook altijd veel woede in mij in het algemeen. Ik kon compleet uit mijn plaat gaan als ik mijn teen stootte, of als ik iets niet open kreeg ofzo.
Sinds een tijdje merk ik dat de woede wegebt. En er komt verdriet en pijn voor in de plaats. Ik zie dat zelf als een goede ontwikkeling. Blijkbaar heb ik het niet meer nodig om me te wapenen met woede, maar ben ik sterk genoeg om de pijn aan te kunnen. Ik kan het niet beargumenteren, maar het voelt alsof ik nu een stapje verder kom weer. Dat betekent niet dat ik opeens behoefte krijg aan mijn moeder of haar vergeef, maar het raakt me minder en ik kan beter mezelf zijn. Alsof ik dichter bij de echte Etosha kom, mijn kern en wat ik daar diep van binnen voel. De muren brokkelen af. Zoiets.
Als iemand dit herkent vind ik het wel fijn daar nog wat over door te praten. Misschien handiger in een ander topic trouwens, want dit gaat allang niet meer over schoonmaken. Sorry TO!
dinsdag 4 maart 2008 om 21:07
Setter, dat schuldgevoel, daar hebben die lieve moeders wel al die jaren hard aan gewerkt. Dat ben je niet in een keer kwijt. Je hebt helemaal gelijk, rationeel gezien weet ik ook wel dat het nergens op slaat, maar het zit er zo diep ingeprent: maak mama niet verdrietig....
Zoals Etosha ook zegt, dan heb je haar aan de telefoon en dan heb je toch weer even de neiging om er in mee te gaan, te geloven dat het aan jou ligt. Het zijn van die ingesleten patronen. Ik moet daar ook steeds heel bewust uitstappen en bedenken dat het allemaal niet klopt. Maar als je in gesprek bent met iemand die de waarheid naar genoegen bijstelt is dat heel lastig.
Over dat buitenland: mijn ouders zaten regelmatig een paar maanden in het buitenland, en dat vond ik ook altijd zo heerlijk rustig. Terwijl ze als ze in het land zijn ook heus niet langskomen.
Zoals Etosha ook zegt, dan heb je haar aan de telefoon en dan heb je toch weer even de neiging om er in mee te gaan, te geloven dat het aan jou ligt. Het zijn van die ingesleten patronen. Ik moet daar ook steeds heel bewust uitstappen en bedenken dat het allemaal niet klopt. Maar als je in gesprek bent met iemand die de waarheid naar genoegen bijstelt is dat heel lastig.
Over dat buitenland: mijn ouders zaten regelmatig een paar maanden in het buitenland, en dat vond ik ook altijd zo heerlijk rustig. Terwijl ze als ze in het land zijn ook heus niet langskomen.
woensdag 5 maart 2008 om 16:23
Ha ha, Etosha, dat herken ik zo: die opmerking 'ik mag toch niks doen'. Mijn moeder koopt al jaren geen kadootjes voor me, sinds ik op mijn zestiende een keer zei dat ik een nachthemd niet leuk vond (ik was een stoere meid en wilde geen beertjes op mijn borst). Nu is het altijd van: 'jij vind toch niks leuk'. Hard eigenlijk.
woensdag 5 maart 2008 om 16:31
Hee Layla. Nee, over dat buitensluiten voel ik me niet schuldig. Je hebt ook helemaal gelijk, het enige wat ik mis zijn rotopmerkingen. Maar het betekent wel dat je actief de relatie verder ondermijnt, want als zij niks over mij weet dan KAN ze natuurlijk ook niet meeleven. En dus moet ik ook mijn hoop daarop dan opgeven.
Ik heb mijn moeder's opmerkingen jarenlang het ene oor in, het andere uit laten gaan (nou ja, geprobeerd dan toch), zonder al te veel te happen, omdat ik daar toch niks mee bereikte. Daarmee heb ik haar vrijbrief gegeven om tegen mij te zeggen wat ze wil, realiseer ik me nu. Haar rotopmerkingen zijn steeds rottiger geworden, en nu heb ik er genoeg van, maar nu is dat patroon erin gesleten - zij zegt wat ze wil en ik zeg niks terug. Nu ik het niet meer van mijn rug wil laten glijden zit ik er maar mooi mee!
Ik heb mijn moeder's opmerkingen jarenlang het ene oor in, het andere uit laten gaan (nou ja, geprobeerd dan toch), zonder al te veel te happen, omdat ik daar toch niks mee bereikte. Daarmee heb ik haar vrijbrief gegeven om tegen mij te zeggen wat ze wil, realiseer ik me nu. Haar rotopmerkingen zijn steeds rottiger geworden, en nu heb ik er genoeg van, maar nu is dat patroon erin gesleten - zij zegt wat ze wil en ik zeg niks terug. Nu ik het niet meer van mijn rug wil laten glijden zit ik er maar mooi mee!
woensdag 5 maart 2008 om 19:08
quote:caramella2 schreef op 05 maart 2008 @ 16:31:
Ik heb mijn moeder's opmerkingen jarenlang het ene oor in, het andere uit laten gaan (nou ja, geprobeerd dan toch), zonder al te veel te happen, omdat ik daar toch niks mee bereikte. Daarmee heb ik haar vrijbrief gegeven om tegen mij te zeggen wat ze wil, realiseer ik me nu. Haar rotopmerkingen zijn steeds rottiger geworden, en nu heb ik er genoeg van, maar nu is dat patroon erin gesleten - zij zegt wat ze wil en ik zeg niks terug. Nu ik het niet meer van mijn rug wil laten glijden zit ik er maar mooi mee!Carmella, ik heb het idee dat het met mijn vriend ook zo gegaan is. Zijn moeder en zusje zeggen ook van alles. Ik vind het zelf heel ver gaan. Mijn vriend zegt nooit iets terug. Laatst had ze nog soort scheldwoord voor hem terwijl hij al midden 30 is. Ik voel me er niet prettig bij. Ik snap niet dat mensen zulke dingen zeggen tegen hun eigen allang volwassen kind.
Ik heb mijn moeder's opmerkingen jarenlang het ene oor in, het andere uit laten gaan (nou ja, geprobeerd dan toch), zonder al te veel te happen, omdat ik daar toch niks mee bereikte. Daarmee heb ik haar vrijbrief gegeven om tegen mij te zeggen wat ze wil, realiseer ik me nu. Haar rotopmerkingen zijn steeds rottiger geworden, en nu heb ik er genoeg van, maar nu is dat patroon erin gesleten - zij zegt wat ze wil en ik zeg niks terug. Nu ik het niet meer van mijn rug wil laten glijden zit ik er maar mooi mee!Carmella, ik heb het idee dat het met mijn vriend ook zo gegaan is. Zijn moeder en zusje zeggen ook van alles. Ik vind het zelf heel ver gaan. Mijn vriend zegt nooit iets terug. Laatst had ze nog soort scheldwoord voor hem terwijl hij al midden 30 is. Ik voel me er niet prettig bij. Ik snap niet dat mensen zulke dingen zeggen tegen hun eigen allang volwassen kind.
woensdag 5 maart 2008 om 22:22
Caramella, klopt! Door het buitensluiten is er geen kans meer op meeleven. Maar je doet dat denk ik ook pas als je de hoop daarop al opgegeven hebt.
En ik heb ook heel lang weinig teruggezegd, op alle rotopmerkingen en onzin die ze verkondigde, dat ben ik pas de laatste jaren gaan doen.
Omdat ik niet meer lastig gevallen wil worden met alles wat zij meent te kunnen en moeten zeggen over en vinden van zaken die mij aangaan. En dat is mij veel meer waard dan de 'lieve vrede'.
Ze is steeds verder over mijn grenzen gegaan, waardoor ik net zo tegen telefoontjes en bezoekjes opzag als jij.
Toen ik er tegenin ging heeft dat geleid tot een aantal flinke ruzies/discussies, en uiteindelijk tot het verbreken van het contact. Niet leuk, wel rustig.
En ik heb ook heel lang weinig teruggezegd, op alle rotopmerkingen en onzin die ze verkondigde, dat ben ik pas de laatste jaren gaan doen.
Omdat ik niet meer lastig gevallen wil worden met alles wat zij meent te kunnen en moeten zeggen over en vinden van zaken die mij aangaan. En dat is mij veel meer waard dan de 'lieve vrede'.
Ze is steeds verder over mijn grenzen gegaan, waardoor ik net zo tegen telefoontjes en bezoekjes opzag als jij.
Toen ik er tegenin ging heeft dat geleid tot een aantal flinke ruzies/discussies, en uiteindelijk tot het verbreken van het contact. Niet leuk, wel rustig.
donderdag 6 maart 2008 om 18:59
Goh ja, Layla, ik begrijp dat wel hoor. De laatste maanden denk ik ook wel eens dat geen contact de enige manier is om mezelf rust te geven. Na jaren zwijgen zeg ik inderdaad regelmatig wat terug tegenwoordig, wat niet zozeer tot ruzies leidt, maar gewoonweg wordt genegeerd/doodgezwegen. Maar het heeft dus ook geen resultaat. Ik voel me tijdelijk iets opgelucht, maar ondertussen gaat alle kritiek en ellende gewoon op dezelfde voet verder.
@elske - het is ook ongelofelijk wanneer je middenin zo'n relatie valt. Ik weet nog dat ik mijn eerste vriendje kreeg, als tiener, en mijn moeder zijn moeder opbelde om haar eens even haarfijn uit te leggen wat een raar kind ik was. Die arme vrouw schrok zich rot! Het moet lastig zijn dat je er weinig aan kunt doen - het is altijd gevaarlijk je partner zijn ouders 'af te vallen'. Zorg ervoor dat je in ieder geval je eigen grenzen bewaakt! Jij hoeft niet te pikken wat je vriend pikt!
@elske - het is ook ongelofelijk wanneer je middenin zo'n relatie valt. Ik weet nog dat ik mijn eerste vriendje kreeg, als tiener, en mijn moeder zijn moeder opbelde om haar eens even haarfijn uit te leggen wat een raar kind ik was. Die arme vrouw schrok zich rot! Het moet lastig zijn dat je er weinig aan kunt doen - het is altijd gevaarlijk je partner zijn ouders 'af te vallen'. Zorg ervoor dat je in ieder geval je eigen grenzen bewaakt! Jij hoeft niet te pikken wat je vriend pikt!
vrijdag 7 maart 2008 om 11:27
Ik zei in het begin ook heel voorzichtig wat terug, waar dan vervolgens overheen gewalst werd. Dus ben ik het wat duidelijker en harder gaan stellen. Van: nou eh, misschien...via: ik ben het niet met je eens, naar: ik ga hierover niet met jou in discussie. Ik heb mijn mening, jij de jouwe. We worden het toch niet eens. Haar reactie:
Mijn man viel hier ruim 10 jaar geleden ook middenin. Hij wist niet wat 'm overkwam! Heb je een zelfstandige vrouw gevonden die uitstekend voor zichzelf kan zorgen en dan zo'n idiote relatie met haar moeder.
In het begin snapte hij niet dat ik het allemaal pikte, gaandeweg kwam hij er wel achter dat het gewoon niet mogelijk is om normaal met haar om te gaan.
Tegen hem gedraagt ze zich trouwens net zo. En het is heel vreemd als je als vent van boven de 35 bij je nieuwe schoonouders komt en je wordt benaderd alsof je 15 bent
In het begin hadden we er vaak ruzie over, later konden we er lekker samen over mopperen of lachen. Hij heeft altijd achter mij gestaan hierin, het contact hoefde voor hem echt niet, maar hij is altijd trouw meegegaan naar alle verplichte nummers en zo. Hij is wel heel blij dat we nu rust hebben.
We hebben afgelopen jaar de leukste sinterklaas ooit gehad! Gewoon met ons eigen gezin, op onze eigen manier. Zonder stress en geruzie ( en met 100 pakjes minder:-), heerlijk. We waren er helemaal blij van.
Mijn man viel hier ruim 10 jaar geleden ook middenin. Hij wist niet wat 'm overkwam! Heb je een zelfstandige vrouw gevonden die uitstekend voor zichzelf kan zorgen en dan zo'n idiote relatie met haar moeder.
In het begin snapte hij niet dat ik het allemaal pikte, gaandeweg kwam hij er wel achter dat het gewoon niet mogelijk is om normaal met haar om te gaan.
Tegen hem gedraagt ze zich trouwens net zo. En het is heel vreemd als je als vent van boven de 35 bij je nieuwe schoonouders komt en je wordt benaderd alsof je 15 bent
In het begin hadden we er vaak ruzie over, later konden we er lekker samen over mopperen of lachen. Hij heeft altijd achter mij gestaan hierin, het contact hoefde voor hem echt niet, maar hij is altijd trouw meegegaan naar alle verplichte nummers en zo. Hij is wel heel blij dat we nu rust hebben.
We hebben afgelopen jaar de leukste sinterklaas ooit gehad! Gewoon met ons eigen gezin, op onze eigen manier. Zonder stress en geruzie ( en met 100 pakjes minder:-), heerlijk. We waren er helemaal blij van.
vrijdag 7 maart 2008 om 15:01
vrijdag 7 maart 2008 om 15:30
@Etosha, je hebt sindsdien een andere nick, neem ik aan? Ik herken je nick nl. niet...sorry. Ik kan me inderdaad herinneren dat ik daar met meerdere dames praatte over onze moeders. Wat een 'feest' van herkenning destijds!
Nu weer trouwens, alleen is de nuance met dit topic voor mij wat verlegd naar de gevolgen van die moeder voor mij. Hoe dat zijn sporen nalaat bij mij. Ik herken hier bij anderen zoveel van bepaalde gedragingen die ik zelf heb, zoals die woede als iets niet wil. Mijn man ergert zich daar soms wel eens aan, aan die ongeduldigheid, want dat is hoe hij het ziet. Ik ook trouwens, tot ik jouw post las over 'uit je plaat gaan bij het stoten van je teen of als je iets niet open kreeg'. Als ik mijn teen stoot ga ik niet uit mijn plaat maar heb ik een heftig onderonsje met onze lieve heer, maar owee als een pot niet open wil, of de computer niet doet wat ik wil, dan word ik acuut boos en begin te brommen. Ik besef me nu pas dat het geen ongeduld is maar een vorm van uiting geven aan die woede van vroeger. Goed dat ik dit weet, nu kan ik er wat mee doen. Dank je wel!
Nu weer trouwens, alleen is de nuance met dit topic voor mij wat verlegd naar de gevolgen van die moeder voor mij. Hoe dat zijn sporen nalaat bij mij. Ik herken hier bij anderen zoveel van bepaalde gedragingen die ik zelf heb, zoals die woede als iets niet wil. Mijn man ergert zich daar soms wel eens aan, aan die ongeduldigheid, want dat is hoe hij het ziet. Ik ook trouwens, tot ik jouw post las over 'uit je plaat gaan bij het stoten van je teen of als je iets niet open kreeg'. Als ik mijn teen stoot ga ik niet uit mijn plaat maar heb ik een heftig onderonsje met onze lieve heer, maar owee als een pot niet open wil, of de computer niet doet wat ik wil, dan word ik acuut boos en begin te brommen. Ik besef me nu pas dat het geen ongeduld is maar een vorm van uiting geven aan die woede van vroeger. Goed dat ik dit weet, nu kan ik er wat mee doen. Dank je wel!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 7 maart 2008 om 15:43
@Etosha, wat je vertelt over je moeder, dat ze ineens belt van 'ik heb Asperger en ik heb je zo'n pijn gedaan etcetera' om vervolgens 2 weken later te bellen en doodleuk te zeggen dat je dat in je eigen fantasie hebt gehoord omdat zij dat nooit gezegd heeft....wat is dat toch met die moeders?
Mensenkinderen wat moet jij je ongelooflijk belazerd gevoeld hebben! Gatverdamme, wat een vieze lage k**streken zijn dat toch
Mensenkinderen wat moet jij je ongelooflijk belazerd gevoeld hebben! Gatverdamme, wat een vieze lage k**streken zijn dat toch
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 7 maart 2008 om 15:56
quote:layla1 schreef op 04 maart 2008 @ 21:07:
Setter, dat schuldgevoel, daar hebben die lieve moeders wel al die jaren hard aan gewerkt. Dat ben je niet in een keer kwijt. Je hebt helemaal gelijk, rationeel gezien weet ik ook wel dat het nergens op slaat, maar het zit er zo diep ingeprent: maak mama niet verdrietig....
Je hebt gelijk hoor, ik ontken dat ook niet, maar als je eenmaal volwassen bent is het wel belangrijk dat je dat inziet, vind ik. Bij mijn moeder was het niet zozeer 'maak mama niet verdrietig', maar 'maak mama niet boos, want dan krijgt ze weer een woedeaanval', dus wij liepen op eieren. Heb ik nog lang gedaan overigens. Mijn man heeft mij dat godzijdank afgeleerd, de lieverd.
.....
Over dat buitenland: mijn ouders zaten regelmatig een paar maanden in het buitenland, en dat vond ik ook altijd zo heerlijk rustig. Terwijl ze als ze in het land zijn ook heus niet langskomen.Ik heb dat ook wel gehad, ze gingen ieder jaar twee maal 3 weken op vakantie, in voor- en naseizoen. En het leek iedere keer wel of ik haar weg voelde gaan. Met elke kilometer die ze verder verwijderd was voelde ik de opluchting van binnen groter worden. En slapen dat ik kon, die drie weken! Hoefde ik even niet 'op wacht' te liggen.....
Setter, dat schuldgevoel, daar hebben die lieve moeders wel al die jaren hard aan gewerkt. Dat ben je niet in een keer kwijt. Je hebt helemaal gelijk, rationeel gezien weet ik ook wel dat het nergens op slaat, maar het zit er zo diep ingeprent: maak mama niet verdrietig....
Je hebt gelijk hoor, ik ontken dat ook niet, maar als je eenmaal volwassen bent is het wel belangrijk dat je dat inziet, vind ik. Bij mijn moeder was het niet zozeer 'maak mama niet verdrietig', maar 'maak mama niet boos, want dan krijgt ze weer een woedeaanval', dus wij liepen op eieren. Heb ik nog lang gedaan overigens. Mijn man heeft mij dat godzijdank afgeleerd, de lieverd.
.....
Over dat buitenland: mijn ouders zaten regelmatig een paar maanden in het buitenland, en dat vond ik ook altijd zo heerlijk rustig. Terwijl ze als ze in het land zijn ook heus niet langskomen.Ik heb dat ook wel gehad, ze gingen ieder jaar twee maal 3 weken op vakantie, in voor- en naseizoen. En het leek iedere keer wel of ik haar weg voelde gaan. Met elke kilometer die ze verder verwijderd was voelde ik de opluchting van binnen groter worden. En slapen dat ik kon, die drie weken! Hoefde ik even niet 'op wacht' te liggen.....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 7 maart 2008 om 16:03
quote:caramella2 schreef op 05 maart 2008 @ 16:31:
Hee Layla. Nee, over dat buitensluiten voel ik me niet schuldig. Je hebt ook helemaal gelijk, het enige wat ik mis zijn rotopmerkingen. Maar het betekent wel dat je actief de relatie verder ondermijnt, want als zij niks over mij weet dan KAN ze natuurlijk ook niet meeleven. En dus moet ik ook mijn hoop daarop dan opgeven.
Hee, dat was ik die dat zei!
Tja, als zij ooit meegeleefd had was je nooit zover gekomen dat je haar niks meer vertelt. Je legt de schuld nu een beetje bij jezelf, terwijl ik dat onterecht vind. Wat nou 'relatie ondermijnen'? Welke relatie?
Ik heb mijn moeder's opmerkingen jarenlang het ene oor in, het andere uit laten gaan (nou ja, geprobeerd dan toch), zonder al te veel te happen, omdat ik daar toch niks mee bereikte. Daarmee heb ik haar vrijbrief gegeven om tegen mij te zeggen wat ze wil, realiseer ik me nu. Haar rotopmerkingen zijn steeds rottiger geworden, en nu heb ik er genoeg van, maar nu is dat patroon erin gesleten - zij zegt wat ze wil en ik zeg niks terug. Nu ik het niet meer van mijn rug wil laten glijden zit ik er maar mooi mee!Op deze manier is een breuk onvermijdelijk, lijkt me. Zou je het heel eng vinden om haar nooit meer te zien/spreken? Gewoon een vraag, ik bedoel het niet pusherig.
Hee Layla. Nee, over dat buitensluiten voel ik me niet schuldig. Je hebt ook helemaal gelijk, het enige wat ik mis zijn rotopmerkingen. Maar het betekent wel dat je actief de relatie verder ondermijnt, want als zij niks over mij weet dan KAN ze natuurlijk ook niet meeleven. En dus moet ik ook mijn hoop daarop dan opgeven.
Hee, dat was ik die dat zei!
Tja, als zij ooit meegeleefd had was je nooit zover gekomen dat je haar niks meer vertelt. Je legt de schuld nu een beetje bij jezelf, terwijl ik dat onterecht vind. Wat nou 'relatie ondermijnen'? Welke relatie?
Ik heb mijn moeder's opmerkingen jarenlang het ene oor in, het andere uit laten gaan (nou ja, geprobeerd dan toch), zonder al te veel te happen, omdat ik daar toch niks mee bereikte. Daarmee heb ik haar vrijbrief gegeven om tegen mij te zeggen wat ze wil, realiseer ik me nu. Haar rotopmerkingen zijn steeds rottiger geworden, en nu heb ik er genoeg van, maar nu is dat patroon erin gesleten - zij zegt wat ze wil en ik zeg niks terug. Nu ik het niet meer van mijn rug wil laten glijden zit ik er maar mooi mee!Op deze manier is een breuk onvermijdelijk, lijkt me. Zou je het heel eng vinden om haar nooit meer te zien/spreken? Gewoon een vraag, ik bedoel het niet pusherig.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 7 maart 2008 om 16:10
quote:caramella2 schreef op 06 maart 2008 @ 18:59:
Goh ja, Layla, ik begrijp dat wel hoor. De laatste maanden denk ik ook wel eens dat geen contact de enige manier is om mezelf rust te geven. Na jaren zwijgen zeg ik inderdaad regelmatig wat terug tegenwoordig, wat niet zozeer tot ruzies leidt, maar gewoonweg wordt genegeerd/doodgezwegen. Maar het heeft dus ook geen resultaat. Ik voel me tijdelijk iets opgelucht, maar ondertussen gaat alle kritiek en ellende gewoon op dezelfde voet verder.
Mijn God, wat een ongelooflijk respectloos en walgelijk gedrag! Ik kan me hier zo ontzettend boos over maken, hoe sommige moeders zich gedragen tegen hun eigen vlees en bloed. Ik vind dit zo ontzettend vreselijk voor je, mijn hart huilt soms voor jou....wat moet jij je eenzaam voelen soms.
Hier, een hele dikke voor jou!
@elske - het is ook ongelofelijk wanneer je middenin zo'n relatie valt. Ik weet nog dat ik mijn eerste vriendje kreeg, als tiener, en mijn moeder zijn moeder opbelde om haar eens even haarfijn uit te leggen wat een raar kind ik was.Nog meer walgelijks.....
Wat heb je haar voor vreselijks aangedaan zeg! Ben je levend geboren en was dat niet de bedoeling ofzo?
Goh ja, Layla, ik begrijp dat wel hoor. De laatste maanden denk ik ook wel eens dat geen contact de enige manier is om mezelf rust te geven. Na jaren zwijgen zeg ik inderdaad regelmatig wat terug tegenwoordig, wat niet zozeer tot ruzies leidt, maar gewoonweg wordt genegeerd/doodgezwegen. Maar het heeft dus ook geen resultaat. Ik voel me tijdelijk iets opgelucht, maar ondertussen gaat alle kritiek en ellende gewoon op dezelfde voet verder.
Mijn God, wat een ongelooflijk respectloos en walgelijk gedrag! Ik kan me hier zo ontzettend boos over maken, hoe sommige moeders zich gedragen tegen hun eigen vlees en bloed. Ik vind dit zo ontzettend vreselijk voor je, mijn hart huilt soms voor jou....wat moet jij je eenzaam voelen soms.
Hier, een hele dikke voor jou!
@elske - het is ook ongelofelijk wanneer je middenin zo'n relatie valt. Ik weet nog dat ik mijn eerste vriendje kreeg, als tiener, en mijn moeder zijn moeder opbelde om haar eens even haarfijn uit te leggen wat een raar kind ik was.Nog meer walgelijks.....
Wat heb je haar voor vreselijks aangedaan zeg! Ben je levend geboren en was dat niet de bedoeling ofzo?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 7 maart 2008 om 16:31
Setter, weer droog?
Ja, ik herkende ineens iets in dat plaatje... Bij mijn moeder liggen verdrietig en boos errug dicht bij elkaar hoor - vroeger had ze vaak driftaanvallen met losse handjes en al, en vervolgens was het dan je eigen schuld. Als kind ga je dat nog geloven ook.
Ze heeft me eens gemept waar ze me raken kon, en toen ze erachter kwam dat het onterecht was, zei ze dat ik die klappen dan alvast voor een volgende keer gehad had als ik wel iets deed. Hoezo je ergens uitkletsen of toegeven dat je fout zit...
Ja, ik herkende ineens iets in dat plaatje... Bij mijn moeder liggen verdrietig en boos errug dicht bij elkaar hoor - vroeger had ze vaak driftaanvallen met losse handjes en al, en vervolgens was het dan je eigen schuld. Als kind ga je dat nog geloven ook.
Ze heeft me eens gemept waar ze me raken kon, en toen ze erachter kwam dat het onterecht was, zei ze dat ik die klappen dan alvast voor een volgende keer gehad had als ik wel iets deed. Hoezo je ergens uitkletsen of toegeven dat je fout zit...
vrijdag 7 maart 2008 om 16:36
Oeps Setter, haal ik hier mijn medestanders effe lekker door de war!
Ik heb effe gauw bijgelezen maar geen tijd om uitgebreid te reageren, maar wat een vreemde ervaring om een ander boos te horen over het gedrag van mijn moeder. Het is hier eigenlijk voor het eerst dat ik eens wat feedback krijg buiten mijn eigen familie (waar ik het zwarte schaap ben natuurlijk, haha) Setter is nu al bozer op mijn moeder dan ik mijn hele leven bij elkaar ben geweest geloof ik. Ik moet er ook wel om gniffelen. Arme aardappels!
Ik heb effe gauw bijgelezen maar geen tijd om uitgebreid te reageren, maar wat een vreemde ervaring om een ander boos te horen over het gedrag van mijn moeder. Het is hier eigenlijk voor het eerst dat ik eens wat feedback krijg buiten mijn eigen familie (waar ik het zwarte schaap ben natuurlijk, haha) Setter is nu al bozer op mijn moeder dan ik mijn hele leven bij elkaar ben geweest geloof ik. Ik moet er ook wel om gniffelen. Arme aardappels!
vrijdag 7 maart 2008 om 16:42
Caramella, dat verhaal over je eerste vriendje is echt te erg!!!
Wat zul jij je hopeloos ongelukkig gevoeld hebben.
Je kunt je afvragen of verder contact met je moeder nog zin heeft. Ze maakt niet echt deel uit van je leven, en in het contact dat je hebt is niets positiefs te vinden als ik het zo lees. Maar het verbreken van het contact is wel een grote stap, dat doe je niet zomaar.
Bij mij was het zo dat ik eerst van contact naar contact leefde, niet verder dacht dan de volgende verjaardag of zo. Maar toen bedacht ik me dat ze wel 100 kan worden (doet ze vast!) en dat ik niet nog 20 of 30 jaar die negatieve invloed in mijn leven wil hebben. Opzien tegen telefoontjes, maar vooral tegen verjaardagen en feestdagen, dingen die leuk horen te zijn. Steeds als je iets doet, je afvragen wat nu weer de reactie zal zijn. Dat heeft bij mij de doorslag gegeven om geen contact meer te hebben.
Wat zul jij je hopeloos ongelukkig gevoeld hebben.
Je kunt je afvragen of verder contact met je moeder nog zin heeft. Ze maakt niet echt deel uit van je leven, en in het contact dat je hebt is niets positiefs te vinden als ik het zo lees. Maar het verbreken van het contact is wel een grote stap, dat doe je niet zomaar.
Bij mij was het zo dat ik eerst van contact naar contact leefde, niet verder dacht dan de volgende verjaardag of zo. Maar toen bedacht ik me dat ze wel 100 kan worden (doet ze vast!) en dat ik niet nog 20 of 30 jaar die negatieve invloed in mijn leven wil hebben. Opzien tegen telefoontjes, maar vooral tegen verjaardagen en feestdagen, dingen die leuk horen te zijn. Steeds als je iets doet, je afvragen wat nu weer de reactie zal zijn. Dat heeft bij mij de doorslag gegeven om geen contact meer te hebben.
vrijdag 7 maart 2008 om 22:16
Layla, ik verdenk jou er inmiddels steeds ernstiger van dat je eigenlijk mij bent maar dan onder een andere nick. Het enige wat anders is, is dat je moeder je sloeg. Dat deed de mijne niet. Wat vreselijk trouwens.....
Volgens mij wordt de mijne minstens 93 ofzo, en ook ik wilde niet nog 20 jaar geminacht en vernederd worden. Wederom herkenbaar dus.
Volgens mij wordt de mijne minstens 93 ofzo, en ook ik wilde niet nog 20 jaar geminacht en vernederd worden. Wederom herkenbaar dus.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
