Relaties
alle pijlers
Ik ben luistermoe
zaterdag 20 juni 2009 om 09:51
Wel, daar ga ik. Ik vind het altijd maar opmerkelijk dat mensen hun (relatie-)leed op een openbaar forum plempen, maar nu ga ik er geloof ik zelf ook aan beginnen. Wat nu volgt is een uiterst particulier probleem, maar ik wil het even kwijt.
Ik heb de leukste vriend van de wereld. Echt waar, er is niemand die me zo aan het lachen kan maken, me kan laten huilen van ontroering, me weet te verrassen, me steunt in moeilijke tijden en me uit kan dagen. Bovendien is hij heerlijk, zijn lijf en zijn hoofd zijn prachtig.
(Nu komt het hoor...)
Maar.
Vrij vroeg in onze relatie (zo'n 3 jaar geleden) heeft hij behoorlijk verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ik heb hem daarna min of meer opgevangen, heb hem gesteund, naar hem geluisterd. Voor mij was die periode heftig en zwaar, zijn problematiek is niet alledaags en daarmee omgaan was veruit het moeilijkste wat ik in mijn verder redelijke hobbelloze leven ben tegengekomen. Zijn problemen zijn nog niet weg. Hij praat er met vrijwel niemand over, alleen met mij. Dat zijn lange en heftige gesprekken, vaak tot midden in de nacht. En ik kan er niet meer tegen. Ondertussen heb ik ook een slaapprobleem, maak ik me zorgen, etc. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik daarom nog niet zo lang geleden die gesprekken even 'verboden'. Dat wil zeggen: na 11 uur 's avonds ga ik gewoon geen gesprekken meer aan over zijn problemen. In eerste instantie wilde vriend hier best aan meewerken, zag ook wel in dat het nooit de bedoeling kan zijn dat ik er ook aan onderdoor ga. Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Ik vaar er, hoewel ik best inzie dat het slechts een tijdelijke oplossing is, wel bij om zijn problemen even niet te hoeven tillen.
Maar ik voel me heel erg schuldig. Lees in mijn verhaal alleen maar 'ik', terwijl ik juist zo graag wil ondersteunen waar mogelijk. Ik voel me egoïstisch en oppervlakkig. Ik wil deze relatie niet kapot maken.
Hoe doe je zoiets. Behoor ik voor mezelf te kiezen en te doen waar ik me goed bij voel of moet ik vriend steunen waar mogelijk? Ook mensen die deze -voor mijn gevoel vrij particuliere- problematiek herkennen: ik ben benieuwd.
Het is een wat lange openingspost geworden, hoop dat het nog leesbaar is...
Ik heb de leukste vriend van de wereld. Echt waar, er is niemand die me zo aan het lachen kan maken, me kan laten huilen van ontroering, me weet te verrassen, me steunt in moeilijke tijden en me uit kan dagen. Bovendien is hij heerlijk, zijn lijf en zijn hoofd zijn prachtig.
(Nu komt het hoor...)
Maar.
Vrij vroeg in onze relatie (zo'n 3 jaar geleden) heeft hij behoorlijk verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ik heb hem daarna min of meer opgevangen, heb hem gesteund, naar hem geluisterd. Voor mij was die periode heftig en zwaar, zijn problematiek is niet alledaags en daarmee omgaan was veruit het moeilijkste wat ik in mijn verder redelijke hobbelloze leven ben tegengekomen. Zijn problemen zijn nog niet weg. Hij praat er met vrijwel niemand over, alleen met mij. Dat zijn lange en heftige gesprekken, vaak tot midden in de nacht. En ik kan er niet meer tegen. Ondertussen heb ik ook een slaapprobleem, maak ik me zorgen, etc. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik daarom nog niet zo lang geleden die gesprekken even 'verboden'. Dat wil zeggen: na 11 uur 's avonds ga ik gewoon geen gesprekken meer aan over zijn problemen. In eerste instantie wilde vriend hier best aan meewerken, zag ook wel in dat het nooit de bedoeling kan zijn dat ik er ook aan onderdoor ga. Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Ik vaar er, hoewel ik best inzie dat het slechts een tijdelijke oplossing is, wel bij om zijn problemen even niet te hoeven tillen.
Maar ik voel me heel erg schuldig. Lees in mijn verhaal alleen maar 'ik', terwijl ik juist zo graag wil ondersteunen waar mogelijk. Ik voel me egoïstisch en oppervlakkig. Ik wil deze relatie niet kapot maken.
Hoe doe je zoiets. Behoor ik voor mezelf te kiezen en te doen waar ik me goed bij voel of moet ik vriend steunen waar mogelijk? Ook mensen die deze -voor mijn gevoel vrij particuliere- problematiek herkennen: ik ben benieuwd.
Het is een wat lange openingspost geworden, hoop dat het nog leesbaar is...
zaterdag 20 juni 2009 om 12:12
@ Soundpost: ik begrijp denk ik precies wat je bedoelt, volkomen helder
Iedereen: wat ontzettend lief dat jullie zo meedenken en uitgebreid reageren. Ik laat jullie reacties even op me inwerken, probeer het op een rijtje te zetten voor mezelf.
Zit al te snikken sinds ik mijn nest uit ben.. ben zo moe
Iedereen: wat ontzettend lief dat jullie zo meedenken en uitgebreid reageren. Ik laat jullie reacties even op me inwerken, probeer het op een rijtje te zetten voor mezelf.
Zit al te snikken sinds ik mijn nest uit ben.. ben zo moe
zaterdag 20 juni 2009 om 12:13
De goede gesprekken gaan wel maar een richting uit. Je vriend steunen is mooi en vanzelfsprekend, maar je bent geen therapeut. Gezien er blijkbaar iets gebeurd is wat hem al jaren zo´n beetje fulltime bezig houdt, kan hij beter naar een psycholoog ofzo gaan, omdat probleem op te lossen, of in ieder geval ´´een plek te geven´´, zoals men dat zo zegt.
zaterdag 20 juni 2009 om 12:15
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 12:09:
het klopt inderdaad dat ik vaak denk 'ja, maar hij moet het ook dragen'. Terwijl ik er voor kan kiezen het 'uit te zetten'.
En dat is prima. Zijn problemen zijn de zijne, de jouwe zijn de jouwe. Daar moet je je niet schuldig over voelen, dat is en blijft zo. ook als je een relatie hebt met elkaar. Het is niet de bedoeling om het symbiotisch te gaan dragen, dan kom je er nooit vanaf.
Verantwoordelijkheid dragen voor je eigen leven, je eigen problemen, je eigen oplossing is net zozeer, misschien nog wel meer zelfs, van belang binnen een relatie. Het zou lichter moeten worden doordat iemand van je houdt en om je geeft, niet doordat een ander met jouw shit gaat lopen zeulen.
het klopt inderdaad dat ik vaak denk 'ja, maar hij moet het ook dragen'. Terwijl ik er voor kan kiezen het 'uit te zetten'.
En dat is prima. Zijn problemen zijn de zijne, de jouwe zijn de jouwe. Daar moet je je niet schuldig over voelen, dat is en blijft zo. ook als je een relatie hebt met elkaar. Het is niet de bedoeling om het symbiotisch te gaan dragen, dan kom je er nooit vanaf.
Verantwoordelijkheid dragen voor je eigen leven, je eigen problemen, je eigen oplossing is net zozeer, misschien nog wel meer zelfs, van belang binnen een relatie. Het zou lichter moeten worden doordat iemand van je houdt en om je geeft, niet doordat een ander met jouw shit gaat lopen zeulen.
zaterdag 20 juni 2009 om 12:19
zaterdag 20 juni 2009 om 12:20
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 12:12:
Zit al te snikken sinds ik mijn nest uit ben.. ben zo moe :(Ach... . Da's niet goed. Goed voor jezelf zorgen, je moet niet alleen houden van hem maar ook van jezelf weet je . En dat betekent ook dat je rekening mag houden met jezelf. Dan worden die grenzen ook flexibeler, ipv dat het ja of nee is kun je aanvoelen waar je zelf behoefte aan hebt, waar de ander behoefte aan heeft en daar een goede compromis in vinden als dat nodig is en als jij dat wil. En als je dat niet wil, dan heb jij net zo goed recht op wat jij nodig hebt.
Zit al te snikken sinds ik mijn nest uit ben.. ben zo moe :(Ach... . Da's niet goed. Goed voor jezelf zorgen, je moet niet alleen houden van hem maar ook van jezelf weet je . En dat betekent ook dat je rekening mag houden met jezelf. Dan worden die grenzen ook flexibeler, ipv dat het ja of nee is kun je aanvoelen waar je zelf behoefte aan hebt, waar de ander behoefte aan heeft en daar een goede compromis in vinden als dat nodig is en als jij dat wil. En als je dat niet wil, dan heb jij net zo goed recht op wat jij nodig hebt.
zaterdag 20 juni 2009 om 12:22
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 12:19:
[...]
Zo grappig geformuleerd dat ik hardop moest lachen, lekker beeldend Nou, het gekke is, dat het ook vrij letterlijk is. Als jij die verantwoordelijkheid teruggeeft aan hem, voel je je 1000 kilo lichter. Het drukt en het verzwaart je. Terwijl het helemaal niet op jouw schouders hoort.
[...]
Zo grappig geformuleerd dat ik hardop moest lachen, lekker beeldend Nou, het gekke is, dat het ook vrij letterlijk is. Als jij die verantwoordelijkheid teruggeeft aan hem, voel je je 1000 kilo lichter. Het drukt en het verzwaart je. Terwijl het helemaal niet op jouw schouders hoort.
zaterdag 20 juni 2009 om 12:23
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 12:09:
[...]
Dat klinkt alsof je uit ervaring praat... het klopt inderdaad dat ik vaak denk 'ja, maar hij moet het ook dragen'. Terwijl ik er voor kan kiezen het 'uit te zetten'.
Klopt het dat je hier ervaring mee hebt?
Hey dat heb je eigenlijk goed gezien ja. Ik zal proberen uit te leggen hoe ik bij deze gedachte kom. Zelf heb ik ook 'zware herinneringen' en ervaringen, die voor anderen moeilijk zijn. Ze zijn voor mijzelf al vreselijk, en het is heel eenzaam om iets mee te maken dat niet uit te leggen valt. Iets dat nooit meer weggaat en jezelf vormt (ik zal niet zeggen misvormt). Dat is een eenzame last. Ik denk dat dat voor elke ervaring die moeilijk is, hetzelfde is, daarom vergelijk ik het een beetje.
De mensen waar ik veel van hou, wil ik niet verdrietig maken en overstuur. Dat is wel eens heel moeilijk en ik kan me er soms ook boos over voelen een tijdje. Toch zou ik er niet mee kunnen leven dat mijn ervaringen zich vermenigvuldigen. Dat 'mijn ellende' die achteraf alleen maar in mijn hoofd zit (en in mijn lijf) dubbel zo groot wordt. Ik kan het niet aanzien, hoe zeer het doet bij mensen van wie ik hou. Juist omdat ze zoveel om mij geven, zullen zij de laatste zijn die ik dat gun. En enorme psychische pijn die gun je niemand (oké misschien je allergrootste vijand in een kwaaie bui ).
Zo gezien, denk ik dat het voor jouw man (hopelijk) ook zo geldt, dat hij liever geen loodzware platen beton boven op jou wil leggen. Het luisteren namelijk, is ook maar beperkt, het dragen doe je toch zelf. Ik vind dus, dat je dit uitgebreid en herhaaldelijk praten moet doen bij mensen die daar tegen kunnen (die dus verder van je af staan).
Samen huilen mag echt wel, en je mag echt wel vertellen wat er allemaal mis is gegaan. Maar dit herkauwen en het verplaatsen van de last, dat moet je bij de juiste persoon doen.
En ik lees dat jij er niet meer tegen kunt. Dus dan is het genoeg geweest! Dat heeft niet met gebrek aan liefde te maken.
Omdat je zoveel van hem houdt, ga je er kapot aan. Dat je er niet meer tegen kan is het bewijs van jouw liefde voor hem.
[...]
Dat klinkt alsof je uit ervaring praat... het klopt inderdaad dat ik vaak denk 'ja, maar hij moet het ook dragen'. Terwijl ik er voor kan kiezen het 'uit te zetten'.
Klopt het dat je hier ervaring mee hebt?
Hey dat heb je eigenlijk goed gezien ja. Ik zal proberen uit te leggen hoe ik bij deze gedachte kom. Zelf heb ik ook 'zware herinneringen' en ervaringen, die voor anderen moeilijk zijn. Ze zijn voor mijzelf al vreselijk, en het is heel eenzaam om iets mee te maken dat niet uit te leggen valt. Iets dat nooit meer weggaat en jezelf vormt (ik zal niet zeggen misvormt). Dat is een eenzame last. Ik denk dat dat voor elke ervaring die moeilijk is, hetzelfde is, daarom vergelijk ik het een beetje.
De mensen waar ik veel van hou, wil ik niet verdrietig maken en overstuur. Dat is wel eens heel moeilijk en ik kan me er soms ook boos over voelen een tijdje. Toch zou ik er niet mee kunnen leven dat mijn ervaringen zich vermenigvuldigen. Dat 'mijn ellende' die achteraf alleen maar in mijn hoofd zit (en in mijn lijf) dubbel zo groot wordt. Ik kan het niet aanzien, hoe zeer het doet bij mensen van wie ik hou. Juist omdat ze zoveel om mij geven, zullen zij de laatste zijn die ik dat gun. En enorme psychische pijn die gun je niemand (oké misschien je allergrootste vijand in een kwaaie bui ).
Zo gezien, denk ik dat het voor jouw man (hopelijk) ook zo geldt, dat hij liever geen loodzware platen beton boven op jou wil leggen. Het luisteren namelijk, is ook maar beperkt, het dragen doe je toch zelf. Ik vind dus, dat je dit uitgebreid en herhaaldelijk praten moet doen bij mensen die daar tegen kunnen (die dus verder van je af staan).
Samen huilen mag echt wel, en je mag echt wel vertellen wat er allemaal mis is gegaan. Maar dit herkauwen en het verplaatsen van de last, dat moet je bij de juiste persoon doen.
En ik lees dat jij er niet meer tegen kunt. Dus dan is het genoeg geweest! Dat heeft niet met gebrek aan liefde te maken.
Omdat je zoveel van hem houdt, ga je er kapot aan. Dat je er niet meer tegen kan is het bewijs van jouw liefde voor hem.
zaterdag 20 juni 2009 om 12:31
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 12:19:
[...]
Zo grappig geformuleerd dat ik hardop moest lachen, lekker beeldend
Feliciaatje schrijft dingen altijd zo beeldend, helder en prachtig op, ik heb altijd weer het 'o ja!' gevoel bij haar berichten (of jouw berichten, Feliciaatje)
Heel veel sterkte Efa, laat het maar even bezinken allemaal en forceer jezelf niet
[...]
Zo grappig geformuleerd dat ik hardop moest lachen, lekker beeldend
Feliciaatje schrijft dingen altijd zo beeldend, helder en prachtig op, ik heb altijd weer het 'o ja!' gevoel bij haar berichten (of jouw berichten, Feliciaatje)
Heel veel sterkte Efa, laat het maar even bezinken allemaal en forceer jezelf niet
zaterdag 20 juni 2009 om 12:35
quote:minny schreef op 20 juni 2009 @ 12:25:
Dus de basis is dat hij praat en jij luistert...ook al gaat dat ten koste van o.a. jouw nachtrust? Lekkere basis...wie is hier de egoist eigenlijk?!
Jij bent zijn partner, niet zijn therapeut.Ik praat ook heus, maar over mijn eigen labiele meisjesdingen, daar wil hij best naar luisteren Het is niet zozeer eenzijdig, maar vooral dat zijn problemen zo veel wegen.
Dus de basis is dat hij praat en jij luistert...ook al gaat dat ten koste van o.a. jouw nachtrust? Lekkere basis...wie is hier de egoist eigenlijk?!
Jij bent zijn partner, niet zijn therapeut.Ik praat ook heus, maar over mijn eigen labiele meisjesdingen, daar wil hij best naar luisteren Het is niet zozeer eenzijdig, maar vooral dat zijn problemen zo veel wegen.
zaterdag 20 juni 2009 om 13:06
quote:efa schreef op 20 juni 2009 @ 12:35:
[...]
Ik praat ook heus, maar over mijn eigen labiele meisjesdingen, daar wil hij best naar luisteren Het is niet zozeer eenzijdig, maar vooral dat zijn problemen zo veel wegen.
Hij luistert eventjes naar je en (onbewust?) weet hij het gesprek weer zo te draaien dat het uiteindelijk weer over hem en al zijn problemen gaat?
Dat komt me namelijk heel bekend voor en het is energievretend en dodelijk vermoeiend.
[...]
Ik praat ook heus, maar over mijn eigen labiele meisjesdingen, daar wil hij best naar luisteren Het is niet zozeer eenzijdig, maar vooral dat zijn problemen zo veel wegen.
Hij luistert eventjes naar je en (onbewust?) weet hij het gesprek weer zo te draaien dat het uiteindelijk weer over hem en al zijn problemen gaat?
Dat komt me namelijk heel bekend voor en het is energievretend en dodelijk vermoeiend.
zaterdag 20 juni 2009 om 13:52
Hee efa, alle dingen zijn al zo'n beetje gezegd en ik ben het met zo'n beetje iedereen eens. Toch wil ik graag reageren omdat ik in dezelfde situatie zit/zat, maar in onze relatie ben ik degene met het trauma. Dat trauma heb ik vorig jaar opgelopen, het was en is af-schu-we-lijk. Mijn vriend was vanaf het eerste moment mijn steun en toeverlaat. Maar al vrij snel had zelfs ik door dat hij zichzelf vergat. Herhaaldelijk heb ik tegen hem gezegd: als je het niet trekt dat ik wil praten, zeg dat dan. Maar dat vond hij moeilijk omdat hij vond dat ik het eindeloos veel zwaarder had dan hij, 'dus' was het minste dat hij kon doen, naar mij luisteren.
Onzin. Vergelijken wie het moeilijker heeft doet er niet toe. Het gaat om balans, respect en gelijkwaardigheid. Ook wij hebben een tijdlang de situatie gehad dat ik me patiënt voelde en mijn vriend zich hulpverlener, in plaats van dat we partners waren. Ondertussen hebben we allebei heel veel geleerd en is de gelijkwaardigheid terug, terwijl ik nog steeds bij mijn vriend terecht kan voor steun en een luisterend oor. En gelukkig zegt hij het eerlijk als hij er even geen ruimte voor heeft. Nog mooier: ook hij deelt zijn emoties rondom mijn trauma (dat hem ook érg geraakt heeft) en dan zijn we samen verdrietig. Hoe naar ook, het is dan gedeelde smart en dat voelt gelijkwaardig.
De reactie van jouw vriend is ronduit egoïstisch.
Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Het gaat hier om ZIJN basis, niet JULLIE basis. En niet jij gooit iets weg, HIJ gooit iets weg door dit standpunt in te nemen. Hij moet als de donder in gaan zien dat je zijn vriendin bent.
Zorg goed voor jezelf, want helemaal niemand heeft er iets aan als jij instort. Je vriend ook niet, en jij in het bijzonder niet.
Communiceer erover. Als hij inziet dat de rollen scheef zijn gegroeid komt het wel goed. Als hij volhardt in zijn standpunt en grenzeloos (want dat doet hij) op jou blijft leunen, is het wachten op een breuk.
Veel sterkte meisje!
Onzin. Vergelijken wie het moeilijker heeft doet er niet toe. Het gaat om balans, respect en gelijkwaardigheid. Ook wij hebben een tijdlang de situatie gehad dat ik me patiënt voelde en mijn vriend zich hulpverlener, in plaats van dat we partners waren. Ondertussen hebben we allebei heel veel geleerd en is de gelijkwaardigheid terug, terwijl ik nog steeds bij mijn vriend terecht kan voor steun en een luisterend oor. En gelukkig zegt hij het eerlijk als hij er even geen ruimte voor heeft. Nog mooier: ook hij deelt zijn emoties rondom mijn trauma (dat hem ook érg geraakt heeft) en dan zijn we samen verdrietig. Hoe naar ook, het is dan gedeelde smart en dat voelt gelijkwaardig.
De reactie van jouw vriend is ronduit egoïstisch.
Maar nu we dit een maand ofzo doen merk ik dat hij het me kwalijk begint te nemen. De goede gesprekken zijn een beetje onze basis, en dat gooi ik weg op deze manier, vind hij. Het gaat hier om ZIJN basis, niet JULLIE basis. En niet jij gooit iets weg, HIJ gooit iets weg door dit standpunt in te nemen. Hij moet als de donder in gaan zien dat je zijn vriendin bent.
Zorg goed voor jezelf, want helemaal niemand heeft er iets aan als jij instort. Je vriend ook niet, en jij in het bijzonder niet.
Communiceer erover. Als hij inziet dat de rollen scheef zijn gegroeid komt het wel goed. Als hij volhardt in zijn standpunt en grenzeloos (want dat doet hij) op jou blijft leunen, is het wachten op een breuk.
Veel sterkte meisje!
zaterdag 20 juni 2009 om 19:29
